သံလြင္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ထပ္အိပ္မက္တစ္ခု

သံုးလတစ္ၾကိမ္ ထုတ္ေဝေနတဲ့ သံလြင္အြန္လိုင္း မဂၢဇင္းကို ျပီးခဲ့တဲ့ ေအာက္တိုဘာလမွာ ထုတ္ေဝဖို႔ အလွည့္က်ခဲ့ေပမယ့္ အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ပ်က္ကြက္ခဲ့ရျပီး ေနာက္ထပ္သံုးလအၾကာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလမွာ အမွတ္ (၁၂) ကို ပါဝင္ေနက်ေခါင္းစဥ္မ်ားနဲ႔ အတူ ျပန္လည္တင္ဆက္ေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတ္မွတ္ကာလမွာ ထြက္ရိွႏိုင္ဖို႔ သံလြင္ဝိုင္းေတာ္သားမ်ားက စတင္ေဆာင္ရြက္ေနၾကျပီျဖစ္ျပီး အရင္လိုပဲ သူငယ္ခ်င္းစာဖတ္သူေတြ ေက်နပ္ႏိုင္ဖို႔၊ ေစာင့္ရက်ဳိးနပ္ေစဖို႔ အထူးပဲ ျပင္ဆင္ေနၾကပါတယ္။ လက္ရိွမွာေတာ့ ထုတ္ေဝျပီး Issue ေတြျဖစ္တဲ့ အမွတ္ (၁) ကေန အမွတ္ (၁၁) အထိကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ Website www.thanlwin.com မွာ ျပန္လည္ဖတ္ရႈႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ထားေပးျပီးျဖစ္ပါတယ္။ စာမူေပးပို႔လိုသူမ်ားအေနနဲ႔ ေက်းဇူးျပဳျပီး ဇန္နဝါရီလ ၁၀ ရက္ေန႔ မတိုင္ခင္ ေပးပို႔ႏိုင္ျပီး ခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ သူငယ္ခ်င္း Blogger မ်ား၊ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားသာမက စာေပဝါသနာပါသူမ်ားအားလံုးရဲ႕ ကူညီအားေပးမႈကို အထူးပင္ ေလးစား ေက်းဇူးတင္လ်က္ရိွပါတယ္။ အရင္က စာမူေတြကို Win-Innwa Font နဲ႔သာ လက္ခံခဲ့ေပမယ့္ အခု အမွတ္ (၁၂)က စျပီး Win-Innwa နဲ႔သာမက Zawgyi-One Font နဲ႔လည္း thanlwinainmat@gmail.com ကို ေရးသားေပးပို႔ႏိုင္ျပီျဖစ္ပါတယ္။

မၾကာခင္ထြက္ရိွလာေတာ့မယ့္ သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္(၁၂) ဟာ အရင္ အိပ္မက္ေတြလိုပဲ လွပတဲ့ အိပ္မက္ေလးတစ္ခု ျဖစ္လာဦးမယ္ အေၾကာင္းၾကားလိုက္ရပါတယ္။

က်ားမာန္စြယ္

ရယ္ေမာေနတဲ့အသံေတြ၊ အခ်င္းခ်င္းတီးတိုး စကားေျပာသံေတြအားလံုး ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး ေၾကာက္လန္႔အံ့ၾသသံေတြနဲ႔အတူ ကင္မရာမီးေတြ တျဖက္ျဖက္လင္းလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္လို႔ေတာ့ သူတို႔ သိပံုမေပၚပါဘူး။ သူတို႔ ေၾကာက္သြားတာက ၆ မီတာအကြာက က်ဳံးၾကီးျခားထားတဲ့ ဘဂၤလားက်ားျဖဴၾကီးသံုးေကာင္က လူေတြဘက္ကို ခုန္ကူးမယ္ တကဲကဲလုပ္ေနလို႔ပါ။ တစ္ေကာင္က ေနာက္ေျခေပၚအားျပဳျပီး မတ္တပ္ရပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတယ္။ တစ္ေကာင္က ကူးလာလို႔ရမယ့္ လမ္းေၾကာင္းကို အသည္းအသန္ရွာေနတယ္။ တစ္ေကာင္က လူေတြဘက္ကို မ်က္ေျချပတ္မခံ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ လူေတြဘက္လို႔ သူမ်ားေတြထင္ေပမယ့္ အဲဒါကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတာဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ပဲသိတယ္။ ပါးစပ္ေတြကလည္း တိရစာၦန္ရံုတစ္ခုလံုး ၾကားရေအာင္ကို ဟိန္းေဟာက္ေနတယ္။ ျခေသၤ့ေတြကလည္း အားက်မခံဟိန္းေဟာက္ေနတာမ်ား ကမာၻပ်က္ေနသလား မွတ္ရတယ္။ တခ်က္ တခ်က္ ဆင္ေအာ္သံေတြေတာင္ ၾကားရတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလိုပဲ တာဝန္ရိွသူေတြေရာက္လာျပီး က်ားေတြကို အစာေကၽြးျပီး ထိန္းၾကည့္တယ္။ ေသြးေတြစိုေနတဲ့ အမဲသားေတြကို လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ လူေတြဘက္ကိုပဲ ကူးဖို႔ၾကိဳးစားေနတုန္းပဲ။ တာဝန္ရိွသူေတြက ေမ့ေဆးေသနတ္ေတြေတာင္ ျပင္ေနျပီျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ထြက္လာေတာ့မွ က်ားေတြလည္း မေက်မနပ္နဲ႔ အဟင္းဟင္းေအာ္ျပီး နည္းနည္းျငိမ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းက အရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ ထိုင္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ငယ္ဘဝကို ျပန္ေတြးေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဒီက်ားေတြ ဘယ္လို ပတ္သတ္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ အကၤ်ီရင္ဘတ္က ၾကယ္သီးႏွစ္လံုးျဖဳတ္လိုက္ျပီး ေလပူေတြကို မႈတ္ထည့္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းမွာ က်ားသားေရကို က်စ္ထားတဲ့ၾကိဳးနဲ႔ ဆြဲထားတဲ့ လက္မရဲ႕ လက္သည္းခံြေလာက္ က်ားမာန္စြယ္ကေတာ့ ေခၽြးေတြနဲ႔ ရြဲစိုလို႔ေနပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖက ေရွးေဟာင္းပစၥည္းနဲ႔ ထူးဆန္းတဲ့ပစၥည္းေတြကို ေစ်းမေရွာင္တမ္း ေပးဝယ္တဲ့ ဝါသနာရိွပါတယ္။ သူ႔မွာ ဝါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္လည္း ရိွေသးတယ္။ သူတို႔ေလးေယာက္ေပါင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ရဲ႕ ေျမတိုက္ခန္းကို ျပခန္းၾကီးသဖြယ္ လုပ္ထားျပီး ေရွးေဟာင္းရုပ္တုေတြ၊ စာအုပ္ေတြ၊ ေပစာေတြသာမက တိရစာၦန္မ်ဳိးစံုရဲ႕ သားေရ၊ ခ်ဳိ၊ အစြယ္ေတြ စံုေနေအာင္ ရိွပါတယ္။ လိုရင္းေျပာရရင္ေတာ့ တစ္ေန႔မွာ သူတို႔ဟာ ကခ်င္ျပည္ကေန က်ားမာန္စြယ္တစ္ခု ရလာပါတယ္။ ရိုးရိုးက်ားအစြယ္ေတြထက္ ရွားပါးျပီး အစြမ္းထက္တဲ့ မာန္စြယ္ကို ကိုးေတာင္ျပည့္တဲ့ က်ားထီးၾကီးေတြမွာပဲ ရိွတတ္ျပီး ညာဘက္ျခမ္းမွာ ရိွပါတယ္။ တစ္ေထာင္မွာ တစ္ေကာင္သာရိွတဲ့ မာန္စြယ္ပါတဲ့က်ားကို အျခားက်န္တဲ့က်ားေတြက အလြန္ပဲမနာလိုျဖစ္ၾကျပီး အုပ္ဖြဲ႔တိုက္ခိုက္ေလ့ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မာန္စြယ္နဲ႔ က်ားပဲအႏိုင္ရေလ့ရိွပါတယ္။ အဲလိုထူးျခားတဲ့ မာန္စြယ္ၾကီးပါတဲ့ က်ားေခါင္းၾကီးတစ္ခုကို ေဖေဖ့တို႔က ၾကိဳက္ေစ်းေပးဝယ္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ထူးျခားတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကိုလည္း ေရွးစာေတြမွာဖတ္ျပီး လူနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္စပ္မယ္ဆိုတာ ရွာေဖြၾကပါတယ္။ သူတို႔ စာအုပ္ထဲမွာ ေတြ႕တာေတြ၊ ကခ်င္ျပည္က ဒူးဝါးေတြေျပာတဲ့စကားေတြအရဆို ဒီအစြယ္ဟာ လူစစ္စစ္ကို လူက်ားလို႔ ေခၚတဲ့ သမန္းက်ားအျဖစ္ေတာင္ ပံုေျပာင္းႏိုင္တယ္ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ရြယ္တဲ့ ကေလးေတြ၊ တနည္းအားျဖင့္ က်ားနဲ႔အသက္တူတူေလာက္ ရိွတဲ့လူကိုပဲ လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ အသက္ ၄ ႏွစ္ေလာက္ပဲရိွေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အစမ္းသပ္ခံျဖစ္လာပါတယ္။ က်ားမာန္စြယ္ကိုေသြးျပီး က်ားသည္းေျခနဲ႔ ေရာေသာက္ခဲ့ရသလို ညတိုင္းလည္း က်ားမာန္စြယ္ေသြးထားတာကို လိမ္းရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေသြးခဲ့ၾကသလဲဆိုရင္ ဆင္စြယ္ထိပ္ဖူးလို မာေက်ာလွတဲ့ ငါးလက္မေလာက္ က်ားမာန္စြယ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္အခုဆြဲထားတဲ့ လက္သည္းခြံေလာက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလို ေန႔စဥ္နီးပါး လိမ္းလိုက္၊ ေသာက္လိုက္ကို ၁၆ ႏွစ္ေလာက္လုပ္လာတဲ့အက်ဳိးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သမန္းက်ားေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ဆံေတြဟာ က်ားလိုပဲက်ဥ္းလာျပီး မ်က္လံုးေတြနီလာပါတယ္။ အသားအေရေတြ ၾကမ္းသလိုလိုျဖစ္လာျပီး ကုိယ္နံ႔ကလည္း နံတာမဟုတ္ေပမယ့္ ပံုမွန္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ လက္သည္းေတြဟာ သာမန္လက္သည္းညွပ္နဲ႔ ညွပ္လို႔မရဘဲ ကြမ္းညွပ္လိုဟာမ်ဳိးနဲ႔ ညွပ္ရပါတယ္။ အသားစိမ္းၾကိဳက္တာမ်ဳိးေတာ့မရိွဘဲ အသီးအရြက္နဲ႔ ငါးေတာ့ မစားပါဘူး။ အသံေတြဟာလည္း ခပ္ေအာေအာျဖစ္ေနပါတယ္။ ထူးျခားတာက ကၽြန္ေတာ္အားသိပ္ေကာင္းတာနဲ႔ ေဒါသထြက္လြယ္တာပါပဲ။ ခပ္ပုပုတုတ္တုတ္ ကိုယ္ခႏၶာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရိုက္လိုက္ရင္ ေတာ္ရံုလူ ပစ္လဲက်သြားတတ္ပါတယ္။ စိတ္ဆိုးရင္ ထိုးတာၾကိတ္တာထက္ မ်က္ႏွာကို လက္သီးနဲ႔ပုတ္ရတာကို ပိုသေဘာက်ပါတယ္။ က်ားေတြကို ရုပ္ရွင္ေတြမွာျမင္ရင္ သနားစရာအေကာင္ေလးေတြလို ခံစားရျပီး ငါလုပ္ရင္ေသဦးမယ္ဆိုတာမ်ုဳိးေတြးမိလို႔ တစ္ေယာက္တည္း ရယ္ေနျဖစ္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စရိုက္ေတြကို ေလ့လာေနတဲ့ ေဖေဖနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက အနားမွာ အျမဲရိွေနသလို ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကိုလည္း ကင္မရာေတြ တပ္ထားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၂၀ ျပည့္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ ေဖေဖက ခပ္ေသးေသးပဲက်န္ေတာ့တဲ့ က်ားမာန္စြယ္ကို က်ားသားေရနဲ႔ပဲက်စ္ျပီး လည္ပင္းမွာဆြဲေပးထားပါတယ္။ အဲဒါေလးဆြဲလိုက္မွပဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဆံုးရႈံးထားတဲ့ တစံုတရာကို ျပန္ရလိုက္သလိုျဖစ္ျပီး ယံုၾကည္မႈေတြ ရလာတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ ရမ္းကားခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ခၽြတ္ထား ၾကည့္ေသးတယ္။ မရဘူး။ ဒါဝတ္ထားမွ ေနသာသလိုျဖစ္ျပီး မရိွရင္ ေခါင္းမရိွသလိုျဖစ္ျဖစ္ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ လိုလိုခ်င္ခ်င္ ဆြဲထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မရမ္းကားျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ထိမ္းသိမ္းႏိုင္ပါတယ္။ တခါကေတာ့ အစအေနာက္သန္တဲ့လူေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္လို႔ မ်က္ႏွာကို ပုတ္လိုက္တာ ဦးေခါင္းခြံအက္သြားတယ္။ လာကိုက္တဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ကို ျပန္ကန္လိုက္တာ ေျခေထာက္က ေခြးဗိုက္ထဲ နစ္ဝင္ျပီး ထုတ္ခ်င္းေပါက္ၾကီး စိုက္ေနဘူးတယ္။ ေခြးဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ က်ားမာန္စြယ္ဆြဲထားကာမွ ေခြးေတြက မလန္႔ဘဲ လာလာကိုက္ခ်င္ေနၾကတယ္။ ကိုက္တိုင္းလဲ ကိုက္တဲ့ေကာင္ ေသတာမ်ားတယ္။ တိရစာၦန္ရံုသြားလို႔ကေတာ့ တျခံလံုး ငရဲပြက္သလို ဟိန္းၾက၊ ေအာ္ၾကနဲ႔ေလ။ ဘာေၾကာင့္ က်ားမာန္စြယ္ကို မေၾကာက္ဘဲ လိုခ်င္ၾက၊ သတ္ခ်င္ၾကသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မေတြးတတ္ဘူး။

၂ ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ ေဖေဖဆံုးသြားတယ္။ မဆံုးခင္မွာ ဒီက်ားမာန္စြယ္နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး သုေတသနလုပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမွာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘြဲ႔ယူျပီးတာနဲ႔ ဒီကိစၥကို ဆက္တိုက္ေလ့လာခဲ့တယ္။ အာဖရိက၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္သာမက အေမရိကန္က စာၾကည့္တိုက္ေတြဆီလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္။ သိလာတာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပါ။ အမ်ားစုတူတာေတြထဲက တစ္ခုကေတာ့ က်ားမာန္စြယ္ကို ထိမ္းသိမ္းထားသူဟာ သူမ်ားသတ္လို႔ ေသကိုေသတယ္ဆိုတာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က လူသတ္ခံရတယ္၊ တခ်ဳိ႕က ကားတိုက္ခံရတယ္၊ တခ်ဳိ႕ ပင့္ကူျဖစ္ျဖစ္ကိုက္ျပီး ေသရတယ္။ စင္ကာပူကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က စာအုပ္တစ္အုပ္ ေပးတယ္။ အဲဒီစာအုပ္က က်ားက်ိန္စာဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ခပ္ပါးပါးစာအုပ္ေလးက က်ားေတြရဲ႕ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေဖၚထုတ္ထားပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္မွာ က်ားမာန္စြယ္ေၾကာင့္ ေသဆံုးသူ ၂၀၀ ေက်ာ္ရိွတယ္တဲ့။ ၂၀၀ ကိုဘယ္ေလာက္ေက်ာ္ေနျပီလဲ - ကၽြန္ေတာ္ေရာ ဒီလုိေသမလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းက သိပ္ကိုေမးလို႔ေကာင္းေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ သူမ်ားသတ္လို႔ မေသခ်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က က်ားမာန္စြယ္ကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ က်ားမာန္စြယ္ကို က်ားေတြကိုပဲ ျပန္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ အခု စင္ကာပူတိရစာၦန္ရံုကို လာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေနရာက သတိျပန္ဝင္လာေတာ့ ညေန ၅ နာရီခြဲေနပါျပီ။ ၆ နာရီပိတ္တဲ့ တိရစာၦန္ရံုဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျမန္ျမန္ျပန္ေပးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ လူေတြကလည္း က်ားေတြနားမွာ တိုးေဝွ႕ေနၾကည္တုန္းပါပဲ။ ခက္တာက တိရစာၦန္ေတြဆီကို သစ္ရြက္ကေလးနဲ႔ေတာင္ ပစ္ေပါက္ခြင့္မေပးတာကို ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုပစ္ေပးမလဲဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲေတြကို ရွင္းျပလည္း သူတို႔နားလည္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္မိုးေတြေမွာင္က်ျပီး မိုးစရြာတယ္။ က်ားကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ လူေတြလည္း အမိုးေအာက္ထဲ ေျပးဝင္သြားၾကတယ္။ က်ားနားမွာ လူရွင္းျပီ။ အခြင့္အေရးကို အသံုးခ်ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္ပင္းက က်ားသားေရၾကိဳးကို ဆြဲျဖတ္ျပီး က်ားျခံနားကပ္လာလိုက္တယ္။ က်ားေတြကေတာ့ ခုနလိုပဲ ဟိန္းေဟာက္ေနၾကျပန္ျပီေလ။ က်ားေတြနားကို ဒီအစြယ္ေလးေရာက္ဖို႔က သိပ္ေတာ့မလြယ္ပါဘူး။ ခပ္ေသးေသးေလးျဖစ္လို႔ ေပါ့ေနသလို ေလကလည္း တိုက္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း စဥ္းစားျပီး အားကုန္ပစ္ရင္ ေရာက္ေလာက္ပါတယ္လို႔ေတြးျပီး လက္ကိုေျမွာက္လိုက္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက က်ားသံေၾကာင့္ေရာက္ေနလဲမသိတဲ့ ရဲတစ္ေယာက္က လက္ကို ေသနတ္နဲ႔ရိုက္ခ်လိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲက က်ားမာန္စြယ္လည္း က်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျခားထားတဲ့ က်ဳံးအစပ္ကုိက်သြားတယ္။ ေဒါသျဖစ္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရဲကိုလွည့္ထိုးမယ္အလုပ္ ရဲက ေသနတ္နဲ႔ဦးေအာင္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ညာဘက္ပုခံုး ပူထြက္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း က်ဳံးထဲကို လည္က်သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က်သြားတဲ့ ေနရာေဘးမွာ က်ားမာန္စြယ္ကို လွမ္းေတြ႕တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေဒါသသိပ္ထြက္ေနတဲ့ က်ားျဖဴၾကီးသံုးေကာင္ကလည္း က်ဳံးၾကီးထဲကို ခုန္ဆင္းလာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ က်ားမာန္စြယ္ကို ေကာက္ယူျပီး “ ေရာ့ မင္းတို႔ပစၥည္း။ ျပန္ယူထားေတာ့ ” လို႔ေအာ္ျပီး ပစ္ေပးလိုက္မယ္အလုပ္မွာ လူစကား နားမလည္တဲ့ က်ားေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ေကာင္ျပီး တစ္ေကာင္ ... တစ္ေကာင္ျပီး တစ္ေကာင္ …

(တိရစာၦန္ရံုသြားလည္ျပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေရးထားတာပါ)

ကံဆိုတာ ဘာလဲ

ကံဆိုတာဘာလဲလို႔ ေမးမိတိုင္း ေသခ်ာတဲ့အေျဖတစ္ခု အခုခ်ိန္ထိ မရေသးပါဘူး။ ေရႊပုစြန္ဆိုင္က ဦးပြင့္ေကာင္းကေတာ့ ကံဆုိတာအလုပ္ပါတဲ့။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကံကံ၏အက်ဳိးဆိုျပီး ဘာျဖစ္လာလာ လက္ခံႏိုင္ၾကျပန္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကံဆိုတာ မရိွဘူးတဲ့။ ဥာဏ္ေကာင္းရင္ ကံေကာင္းျပီပဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အားလံုးကိုယ့္နည္းနဲ႔ကိုယ္ မွန္ေနၾကတယ္လို႔ထင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေသခ်ာတဲ့အေျဖမရေသးတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ေတြးမိတာကေတာ့ ကံဆိုတာ အားကိုးလို႔ မရသလို မသက္ဆိုင္ပါဘူးဆိုျပီး ပစ္ထားလို႔လည္း မရျပန္တဲ့ ၾကိဳမသိႏိုင္တဲ့ အစီအစဥ္တစ္ခုပါပဲ။

ကံေကာင္းလိုက္တာ၊ ကံဆိုးလိုက္တာဆိုတာမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္တို႔ မၾကာခဏေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံေၾကာင့္လား၊ အလုပ္ေၾကာင့္လားေတာ့ ခြဲျခားျဖစ္တာနည္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဆိုပါစို႔ဗ်ာ။ တီဗြီကျပမယ့္ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ခ်င္လို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္ ဆိုပါစို႔။ ပြဲလည္းစေရာ မီးပ်က္သြားရင္ ကံမေကာင္းတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ မိုးသိပ္ရြာလို႔ ပြဲကိုေရႊ႕လိုက္တယ္ဆိုရင္ေရာ ကံေၾကာင့္လား။ စာေမးပြဲ ေအာင္ျခင္း၊ မေအာင္ျခင္းမွာေရာ ကံက ဘယ္လိုပါဝင္ပတ္သတ္ေနပါသလဲ။ ဆင္းရဲတဲ့လူတစ္ေယာက္ ၾကိဳးစားျပီး ခ်မ္းသာလာတာဟာ ကံနဲ႔အလုပ္ မွ်တလို႔ျဖစ္ႏိုင္ျပီး ခ်မ္းသာတဲ့မိသားစုမွာ ၾကီးျပင္းခြင့္ရခဲ့ ကေလးက အလုပ္နဲ႔ဆိုင္ရဲ႕လား။ ထီေပါက္တာက ထီထိုးဖို႔ စိုက္ထုတ္တဲ့ ဝီရိယေၾကာင့္လား။ ၾကံဳသလို လက္ညႈိးထိုးလိုက္တဲ့ နံပတ္ေၾကာင့္လား။ ဒါေတြက အလုပ္နဲ႔ကံ ဆက္စပ္ေနတာကို ခြဲျခားျပီး ျမင္သာေစမယ္ ထင္ပါတယ္။

ကံေကာင္းခ်င္ရင္ေတာ့ ကိုးကြယ္ရာဘာသာတစ္ခုရိွတဲ့ လူတိုင္းကေတာ့ သက္ဆိုင္ရာဘုရားနဲ႔ နတ္ေတြကို တိုင္တည္ဆုေတာင္းေလ့ရိွၾကပါတယ္။ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ကံတရားအတြက္ မျမင္ႏိုင္တဲ့အင္အားေတြ ဆုေတာင္းတာ သဘာဝအေတာ္က်တဲ့ လုပ္ရပ္ပါပဲ။ ထီေပါက္ဖို႔ ဆုေတာင္းျပီး မေပါက္တာနဲ႔ ဘာကိုေတာ့ျဖင့္ ဆုေတာင္းမျပည့္လို႔ မကိုးကြယ္ေတာ့ဘူးလို႔ စြန္႔လႊတ္လိုက္တဲ့ ဘာသာဝင္က အေတာ္ရွားပါတယ္။ ကိုးကြယ္ျမဲ၊ ဆုေတာင္းျမဲပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကံကိုယံုသူျဖစ္လို႔ ကံေကာင္းဖို႔ အခ်ိန္မက်ေသးလို႔လို႔ပဲ ယံုၾကည္ထားၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ အခ်ိန္ဘယ္ေတာ့က်သလဲဆုိေတာ့ ေတာင္းေနတဲ့ဆု ျပည့္တဲ့အခါေပါ့ေလ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို ဆုေတာင္းျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆုေတာင္းသလို ျဖစ္လာေအာင္ ၾကိဳးစားလာခဲ့တဲ့ ဥာဏအားကလည္း အေတာ္ပါေနပါျပီ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာက ကံဆိုတာ အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ့ မြမ္းမံျပင္ဆင္ပဲ့ကိုင္ခြင့္ ရဟန္လည္းတူပါတယ္။

ကံဆိုတဲ့အပိုင္းကို လံုးဝပစ္ပယ္ထားျပီး ကုိယ္စြမ္း၊ ဥာဏ္စြမ္းရိွသေလာက္ ၾကိဳးစားၾကတဲ့လူေတြလည္း ရိွပါတယ္။ ေအာင္ျမင္ၾကတဲ့ လူေတြအမ်ားၾကီးရိွသလို ေလွေလွာ္ရင္းတက္က်ဳိးဆိုသလို လမ္းခုလတ္မွာပဲ ပန္းတိုင္မေရာက္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္သြားသူေတြလည္း ရိွမွာပါ။ ခုနေျပာသလို ထီထိုးဖို႔ ထြက္လာခဲ့တဲ့ ဝီရိယက ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈျဖစ္ျပီး ေပါက္မယ့္လက္မွတ္ အဆင္သင့္ရိွေနတာကေတာ့ ကံပဲျဖစ္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အထက္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ကံဆိုတာ မျမင္ရတဲ့ အစီစဥ္တစ္ခုလည္း ျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးမိတာပါ။ အားလံုးက သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔ သူရိွေနျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔က ၾကိဳမသိတာျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္သူက စီစဥ္တယ္ဆိုတာကေတာ့ မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ ကံဆိုတာဘာလဲလို႔ ေတြးမိတိုင္း အခုလိုပဲ အလုပ္ေၾကာင့္လိုလို၊ မျမင္ရတဲ့ အစီအစဥ္ေတြရဲ႕ အကြက္ခ်ထားမႈေၾကာင့္လိုလိုနဲ႔ တိက်တဲ့အေျဖ မရျပန္ပါဘူး။ ကမာၻေပၚမွာ ကံေကာင္းခ်င္သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကံဆိုတာဘာလဲ၊ ကံေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုရင္ ဘုရားမ်ားမ်ားရိွခိုးေပါ့ ဆိုတာထက္ပိုတိက်တဲ့ အေျဖေပးႏိုင္တဲ့လူ ခက္ရွားရွားပါ။ ကံဆိုတာဘာလဲ သိရင္ ကံေကာင္းေအာင္ ခ်ဥ္းကပ္လို႔ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကံေကာင္းခ်င္သူေတြထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ ကံဆိုတာဘာလဲ ဆိုတာ ဝိုင္းအေျဖရွာေပးၾကပါဦးဗ်ာ။

လက္သီးပုန္း

ေၾကာက္ပါတယ္ဆိုမွ
ထပ္လာေျခာက္ေနျပန္တယ္ …

မင္းဘယ္လုိျငင္းျငင္း
ေျမနိမ့္ရာကိုပဲ လွံေရြးစိုက္ခဲ့တာ မဟုတ္လား …

မင္းလုပ္လို႔ပဲ
ေဝးေနၾကရတယ္ …
ဒါအေဝးဆံုးမဟုတ္ဘူးဆိုျပီး
ထပ္ေဝးေအာင္ လုပ္လိုက္ျပန္တယ္ …

ခံႏိုင္ရည္အစား
ငါ့မ်က္စိထဲ မ်က္ရည္ေတြ
လဲထည့္ေပးလိုက္တာလည္း မင္းပဲ

ေပ်ာ္ရႊင္မႈအစား
ငါ့ရင္ထဲ စိုးထိတ္မႈေတြ
ေျပာင္းေပးလိုက္တာလည္း မင္းပဲ

ဆည္းလည္းသံအစား
င့ါဘဝထဲ သက္ျပင္းခ်သံေတြ
အစားထိုးေပးလိုက္တာလည္း မင္းပဲ

မင္းရည္ရြယ္ခ်က္ ဘယ္ေလာက္ၾကီးသလဲ
ငါမသိခ်င္ေတာ့ဘူး …
ကံၾကမၼာဆိုတဲ့ေကာင္ …
မင္းကို ခ်ီးထက္ရြံတယ္ …

I'll wait

ဒီရက္ပုိင္း မိုးေတြသိပ္သည္းလို႔ စိတ္ထဲမွာ လြမ္းသလိုလို၊ ေဆြးသလိုလိုျဖစ္ေနတုန္း သူငယ္ခ်င္း ကိုရဲထြဋ္က ဘိုလိုေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ပို႔ေပးထားပါတယ္။

I'll wait

She came
as she steps through days and nights

She says
as she sings smooth winds and flies

She stopped
as she stood still in my heart

I wait
as I give wing to days and nights
as I sing all dream and fly
as I stop till see your smile
again , again and a g a i n....I'll wait.

ေဆးေရာင္စံုမ်ား

ဒီရက္ပိုင္း ေရးစရာ ေခါင္းပါးေနတာနဲ႔ သူမ်ား Blog ေတြကို လိုက္လည္ပတ္ေနျဖစ္ပါတယ္။ အရင္ကတည္းက ေရးအားေကာင္းတဲ့ Blogger ေတြကလည္း လက္ရည္မက်ေရးေနဆဲပဲ ျဖစ္သလို Blog စတာသိပ္မၾကာေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း တကယ့္စာေရးဆရာၾကီးေတြလို ထိထိမိမိေရးတတ္ၾကတာ သတိထားမိပါတယ္။ ခက္တာက သူတို႔လိုမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေရးစရာမရိွတာပဲ။ ဖြဲ႔ဖြဲႏြဲ႔ႏြဲ႕ကလည္း မေရးတတ္၊ ေရးရမယ့္အျဖစ္အပ်က္ ကိုယ္ေတြ႔ေတြကလည္း မရိွျဖစ္ေနတုန္း ကိုစိုးထက္၊ ကိုေမာင္လွနဲ႔ ကိုဘလာေဂါက္တို႔ Blog ေတြ ေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း Post တစ္ခုတင္ဖို႔ အၾကံရသြားတယ္။ အျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔လိုပဲ ဓါတ္ပံုေလးေတြ တင္မလားလို႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီမွာ ပ်င္းပ်င္းရိွတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြ ကင္မရာတစ္လံုးနဲ႔ လက္တည့္စမ္းျဖစ္ေနေတာ့ သူတို႔လို Pro ေတြမဟုတ္ေပမယ့္လည္း လူၾကည့္ေကာင္းေအာင္ တင္လို႔ရေလာက္တဲ့ ပံုေလးေတြရိွေနပါတယ္။ ကဲ - ေရာက္လာမိမွေတာ့ မထူးပါဘူးလို႔သာ ခံယူျပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ရာေလးေတြကို ဒုကၡခံေပးပါဦးဗ်ာ။

၂၃ ႏွစ္လံုးလံုး ေအာက္ကေန ေမာ့ၾကည့္ေနခဲ့ရတဲ့ တိမ္ေတာင္ေတြကို အေပၚစီးက ျမင္ရတုန္း ရိုက္ယူခဲ့တယ္

အေရာင္တမ်ဳိးဆန္းတဲ့ တရုတ္စကားပန္းပါ

ပန္းခင္းၾကီးထဲက တစ္ပြင့္ပါပဲ

ဗမာျပည္မွာလည္း ျမင္ရတဲ့ စကၠဴပန္း

ကဗ်ာဆန္မလားလို႔ ရိုက္လာခဲ့တယ္

စင္ကာပူ Ang Mo Kio က ပန္းျခံတစ္ခု အဝင္ဝကို ပန္းျခံထဲက ျပန္ရိုက္ထားတာပါ။

( မဂ်စ္လိုပဲ ဆားခ်က္တဲ့ အေနနဲ႔ ) ဒါေလးေတြျပီးရင္ ေနာက္လာမယ့္ Post ေတြမွာ အေဆာက္အဦးေတြနဲ႔ အျခားလူသားေတြ ဖန္ဆင္းတဲ့ လက္ရာေျမာက္ အလွအပေလးေတြရဲ႕ ဓါတ္ပံုေလးေတြ တင္ေပးပါဦးမယ္။ ဒါေတြက ေမာင္ပြတ္လို႔ေခၚတဲ့ Mr.Pooh ကိုယ္တိုင္ရိုက္ယူထားတဲ့ပံုေတြျဖစ္လို႔ ခြင့္ေတာင္းျပီး အသံုးျပဳလိုသူမ်ား စိတ္တိုင္းၾက တသက္လံုးသံုးႏိုင္ျပီး ခြင့္မေတာင္းဘဲ ကူးယူသြားသူမ်ားကေတာ့ အပိုင္ယူထားႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ။

စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျခင္း

ကၽြန္ေတာ့္ကို Blog ေတြ ေရးျဖစ္ေအာင္၊ ကၽြန္ေတာ့္ Blog ကို လူေတြ သိလာေအာင္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ Blog အသိုင္းအဝိုင္းထဲေရာက္လာေအာင္ အစစအရာရာ အျမဲကူညီ တိုက္တြန္းေနတဲ့ မဘာညာရဲ႕ Blog ကို (ယာယီပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အျမဲပဲျဖစ္ျဖစ္) ပိတ္သိမ္းလိုက္တဲ့အတြက္ အထူးပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသလို ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ သူ႔ Post ေတြကိုလည္း အလြန္ပဲ ႏွေျမာမိပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ မဘာညာ Blog ျပန္ေရးမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္သလို ျပန္ေရးဖို႔လည္း အေလးအနက္ တိုက္တြန္းပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဦးတည္း ဆႏၵသာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ Blogger မိသားစုဝင္ အားလံုးရဲ႕ ဆႏၵလည္း ျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ အခက္အခဲေတြ၊ ထိုးႏွက္ခ်က္ေတြ ၾကံဳေတြ႔ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္အားလံုး မဘာညာဘက္က အခိုင္အမာ ရပ္တည္ေနဆဲပဲ ဆိုတာကိုလည္း အသိေပးပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူတူ Blog ဆက္ေရးၾကရေအာင္ေနာ္။

Blog Times III ႏွင့္ အသိေပးလိုျခင္း

အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ Issue အသစ္ မထုတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ Blog Times ကို ဒီေန႔ေတာ့ စာဖတ္သူလက္ထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရာက္ပို႔ပါျပီ။ ဒီတပတ္မွာလည္း ပါေနၾကေခါင္းစဥ္ေလးေတြ မပ်က္မကြက္ ပါဝင္ခဲ့ျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုဘလာေဂါက္အျပင္ ကိုဇင္ကိုလတ္နဲ႔ ကိုမ်က္လံုးတို႔က အထူးအားျဖည့္ ကူညီထားပါတယ္။ ကိုစစ္အိမ္၊ ဘာညာ နဲ႔ အျခားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း ဓါတ္ပံုနဲ႔ သတင္းေတြ ေထာက္ပံ့ၾကပါတယ္။ ေစာင့္ရက်ဳိးနပ္ေအာင္ Issue I မွာ ၆ မ်က္ႏွာ၊ Issue II မွာ ၈ မ်က္ႏွာပဲ ရိွခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ၁၀ မ်က္ႏွာတိတိကို ေၾကာ္ျငာမ်ဳိးစံုနဲ႔ တြဲဘက္တင္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ဒီတပတ္မွာေတာ့ လက္ရိွျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အေျခအေနေလးေတြကို မူတည္ျပီး ဟာသ ေရးထားတာေလးေတြလည္း ပါေနပါတယ္။ ဒါဟာ လက္ရိွၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေနသူေတြ၊ တကယ္အပင္ပန္းခံေနသူေတြကို ေလွာင္ေျပာင္လိုျခင္း၊ သူတို႔ ပင္ပန္းေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဟာသလုပ္လိုျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ အပန္းေျပရံု သက္သက္ရည္ရြယ္ပါတယ္။ ထိုနည္းတူစြာ ဆီမနာနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ဟာသေလးေတြဟာလည္း တကယ့္ကို ပြဲျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့သူေတြ၊ ေဟာေျပာေပးခဲ့သူေတြကို နစ္နာေစလိုျခင္းမရိွဘဲ ျပန္ေတြးျပီး ရယ္ေမာႏိုင္ေအာင္ ေရးသားျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစအေနာက္လြန္သြားရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္သတင္းမပါလာလုိ႔ စိတ္ဆိုးသြားရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါလို႔ အရင္လိုပဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗမာ Blogger ေတြ နယ္ေျမခြဲျခားျခင္းမရိွဘဲ အရင္လို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စည္းစည္းလံုးလံုးရိွေနဖို႔ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကေနလည္း ဆုေတာင္းပါတယ္။

ကဲပါ ... ကၽြန္ေတာ္ေလရွည္ေနတာနဲ႔ ဖတ္ရမယ့္အခ်ိန္ေတြ ေနာက္က်ေနပါဦးမယ္။ Connection ေႏွးတဲ့ေနရာက သူငယ္ခ်င္းေတြ ယူလို႔ရ၊ ဖတ္လို႔ရေအာင္ ပံုေတြကို ကြာလတီနည္းနည္းခ်ျပီး File Size ေသးေအာင္ လုပ္ထားလို႔ Blog Times ကုိဖတ္ရင္ ဖတ္ေနတဲ့ PDF Reader မွာ View Size ကို 75% ထားျပီး နည္းနည္းခ်ဳံ႕ျပီး ဖတ္ေပးပါ။ အဲဒါျမင္ကြင္း အေကာင္းဆံုး အေနအထားပါပဲ။ Blog Times III ကို ဒီေနရာ က ယူဖတ္လို႔ ရသလို ညာဘက္ျခမ္းက ကၽြန္ေတာ့္တို႔ရဲ႕ သတင္းစာတိုက္ထဲမွာလည္း အသင့္ျပင္ထား ျပီးျပီျဖစ္ေၾကာင္းပါ။

ဘာမထီတဲ့ ဇာနည္ေတြ

ဗမာ့ဒီမိုကေရစီအေရး ေဆာင္ရြက္သူေတြဟာ ဆႏၵျပပြဲတစ္ခုကို စင္ကာပူႏိုင္ငံရဲ႕ အထင္ကရ လူစည္ကားရာ လမ္းမၾကီးျဖစ္တဲ့ Orchard လမ္းမၾကီးမွာ ႏိုဝင္ဘာလ ၂၀ ရက္ေန႔က ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနရာနဲ႔ ကိုက္ ၆၀၀ အကြာမွာေတာ့ အာစီယံေဒသက ေခါင္းေဆာင္ ၉ ေယာက္နဲ႔ ဗမာျပည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး သိန္းစိန္တို႔ အစည္းအေဝးလုပ္ေနတဲ့ Shangri-La Hotel ၾကီးရိွပါတယ္။ ဗမာျပည္အတြက္ တကမာၻလံုး ဆႏၵျပေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီဆႏၵျပပြဲဟာ အျခားႏိုင္ငံေတြက ပြဲေတြလိုပဲ မထူးျခားသလုိျဖစ္ေနျပီး ဗမာေရဒီယိုသတင္းေတြကလည္း ခပ္ဖြဖြပဲ ေဖၚျပသြားပါတယ္။ အခု Post ေလးက အဲဒါကို မေက်နပ္လို႔ ေရးတာဆိုရင္ ပိုမွန္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မွန္တာမွားတာေတြ၊ ဒီမိုကေရစီေတြ၊ စစ္တပ္ေတြ၊ NLD ေတြ၊ စြမ္းအားရွင္ေတြ ေဘးခ်ိတ္လို႔ ကိုယ္ယံုၾကည္တာ၊ မွန္တယ္ထင္တာကို မေလွ်ာ့တဲ့ လံု႔လနဲ႔ အေၾကာက္အလန္႔ ကင္းကင္း လုပ္ေဆာင္သြားၾကလို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ စင္ကာပူဆိုတာ ကမာၻကသိတာထက္ လြတ္လပ္ခြင့္နည္းပါးတဲ့ ႏိုင္ငံလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုပါ။

စင္ကာပူမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ လူ ၅ ေယာက္ထက္ပိုစုလို႔မရပါဘူး။ ပိုစုမယ္ဆိုရင္ ရဲစခန္း၊ Town Council (ဗမာလိုဆို မယက ေခၚမယ္ထင္တယ္) စတာေတြကို အေၾကာင္းၾကားျပီး ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ လုပ္ရပါတယ္။ စင္ကာပူအစိုးရဟာ အျခားဘယ္အစိုးရနဲ႔မွ မတူေအာင္ သူ႔ျပည္သူေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္မွာကို ေၾကာက္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အျမင္ရသြားမွာ၊ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဆႏၵျပတာ၊ ဆန္႔က်င္တာ လုပ္တတ္သြားမွာကို သိပ္စိုးပါတယ္။ သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံသားေတြကို ၄၂ ႏွစ္တုိင္တုိင္ ထိမ္းလို႔ရခဲ့ေပမယ့္ ၃ ေသာင္းပဲ ရိွတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံဖြား (အခ်ဳိ႕က ႏိုင္ငံသားခံျပီးမွ ဗမာျပည္အတြက္ ျပန္လုပ္ေနတာပါ) ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သားေတြကိုေတာ့ တားလို႔မရခဲ့ပါဘူး။ ပထမဆံုး စင္ကာပူက ဗမာသံရံုးေရွ႕မွာ စင္ကာပူအတိုက္အခံအမတ္ေတြ အားေပးမႈနဲ႔ ဗမာေတြ ဆႏၵျပခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ရဲစခန္းခြင့္ျပဳခ်က္ကိုလည္း အံ့ၾသဖြယ္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ စင္ကာပူေတြ ဗမာေတြကို လိုက္ေလ်ာေပးခဲ့တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ဗမာေတြဟာ Outdoor လုပ္ေဆာင္မႈေတြကို ေရွာင္ျပီး Indoor အေနနဲ႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း၊ Hotel စတာေတြမွာ ဆုေတာင္းပြဲ၊ ဆႏၵျပဳပြဲစတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈေတြကိုပဲ ရက္ျခားလုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ အက်ီအနီရဲရဲ ဒါမွမဟုတ္ အျဖဴစြတ္စြတ္ေတြဝတ္ထားတဲ့ အသက္အရြယ္စံု၊ အလႊာေပါင္းစံုကလူေတြဟာ တာဝန္တစ္ခုအေနနဲ႔ ခံယူျပီး မပ်က္မကြက္ စုရံုးၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြကို စင္ကာပူအစိုးရက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ခြင့္ျပဳတာမဟုတ္ဘဲ စည္းကိုမေက်ာ္ရံုေလး၊ လက္မတင္ေလးလြတ္ေနလို႔ ဖမ္းလို႔လည္းမရ၊ တားလို႔လည္းမရျဖစ္ေနလို႔သာ လက္ခံေနခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဗမာ Blogger အခ်ဳိ႕ဟာ ႏိုင္ငံေရးေသြးထိုးတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ စင္ကာပူရဲေတြရဲ႕ ရွာေဖြျခင္း၊ ကြန္ပ်ဴတာမ်ားအသိမ္းခံရျခင္း၊ ရဲစခန္းမွာ အစစ္ေဆးခံရျခင္း စတဲ့ ဗမာဆန္တဲ့ အျပဳအမူေတြကို ခံၾကရေသးတယ္လို႔လည္း သိရပါတယ္။

ဒီလို Indoor ပြဲေတြကို ဆက္တိုက္ဆိုသလို ျပဳလုပ္ျပီး စင္ကာပူေရာက္ဗမာေတြဟာ အျခားေသာ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြနဲ႔ ထပ္တူတက္ၾကြျပီး ေပးဆပ္ေနပါတယ္ဆိုတာကို သက္ေသျပေနခ်ိန္မွာပဲ OBP ဆိုတဲ့ အင္အားစုတစ္ခုကို ဖြဲ႔စည္းလိုက္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဗမာေဟ့ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ အေရးၾကီးတဲ့ အခန္းတစ္ခုအေနနဲ႔အျမဲ ပါဝင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဥေဒါင္း၊ ခြပ္ေဒါင္း၊ တိုက္ေဒါင္းတို႔ရဲ႕ ေအာ္ျမည္ေၾကြးသံကို အစြဲျပဳဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အိုးေဝ၊ အေမွာင္ေတြကို အလင္းေဆာင္လမ္းျပေပးမယ့္ လမ္းျပၾကယ္ နဲ႔ စက္တာဘာအေရးအခင္းမွာ အဓိကဆက္သြယ္ေရး စာမ်က္ႏွာေတြရဲ႕ ပိုင္ရွင္ Blogger ေတြ စတဲ့ အင္အားစုေတြ စုေပါင္းထားတဲ့ Overseas Burmese Patriots ဆိုတဲ့အဖြဲ႔ဟာ အင္အားၾကီးတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသားေဟာင္း၊ ပညာရွင္၊ အလုပ္သမား၊ လူၾကီး၊ လူငယ္၊ ေယာက်ာ္း၊ မိန္းမ အခ်ဳိးညီစြာ၊ စည္းလံုးညီညြတ္စြာ ဖြဲ႔စည္းထားတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႔က ဦးေဆာင္ျပီး ႏိုဝင္ဘာ ၁၈ ရက္ေန႔စမယ့္ အာစီယံထိပ္သီးအစည္းအေဝးအမီ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵေဖၚထုတ္ဖို႔အတြက္ ဗမာ့အေရးေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခုကို ႏိုဝင္ဘာ ၁၇ ရက္ေန႔က ျပဳလုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီပြဲကို စင္ကာပူအစိုးရရဲ႕ ပါလီမန္အမတ္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကလည္း ရဲရဲေတာက္တဲ့ အနီေရာင္ဝတ္စံုကို ဝတ္ျပီးတက္ေရာက္ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားေပးသြားသလို ဗမာေတြစုျပီး လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ ဆႏၵျပဳလႊာ သံုးေထာင္ေက်ာ္ကို လက္ခံရယူေပးသြားပါတယ္။ ဗမာေတြစုလုပ္တဲ့ ပြဲကို အမတ္တစ္ေယာက္က ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လာေရာက္သြားတယ္ဆိုတာလည္း စင္ကာပူသတင္းစာေတြအတြက္ ေခါင္းၾကီးသတင္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေစခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ တက္ေရာက္ေျပာၾကားေပးတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းတစ္ေယာက္က “ဗမာေတြရဲ႕ ဆႏၵအမွန္နဲ႔ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို အာစီယံအစည္းအေဝး ခမ္းမထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရာက္ပို႔ပါမယ္” လို႔ ေျပာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ထင္တာ သူတို႔ဟာ သတင္းမီဒီယာေတြကတဆင့္ ပို႔ေဆာင္လိမ့္မယ္ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ လိုအပ္ရင္ ေနရာမေရြး၊ အခ်ိန္မေရြး၊ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔မယ့္လူေတြဆိုတာကို အထက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ဆႏၵျပပြဲက ေကာင္းေကာင္းၾကီး သက္ေသျပသြားခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တင္ျပခဲ့သလို ပံုမွန္အခ်ိန္မွာေတာင္ ႏိုင္ငံေရးအတြက္ တင္းၾကပ္တဲ့ ဥပေဒေတြရိွတဲ့ စင္ကာပူမွာ အခုလို အာရွထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ၾကီး ၁၅ ေယာက္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးသိန္းစိန္တို႔ ေရာက္ရိွေနခ်ိန္မွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တင္းၾကပ္ထားသလဲဆိုတာ ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါတယ္။ အစည္းအေဝးက်င္းပရာ Shangri-La Hotel နဲ႔ ကိုက္ ၃၀၀ ပတ္ပတ္လည္ကို အထူးလံုျခံဳေရး ဇံုသတ္မွတ္ထားျပီး ကားေတြ၊ လူေတြျဖတ္သန္းခြင့္ဟာလည္း အကန္႔အသတ္နဲ႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရဲအင္အား ၃၀၀၀ လံုျခံဳေရးရိွပါသတဲ့။ ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းနဲ႔ တည္းခိုေနတဲ့လူေတြဟာလည္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္ရွာေဖြျခင္း ခံရျပီး အဝင္အထြက္ကို ခိုင္လံုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးရပါတယ္။ ဒီလုိအထူးဇံုကို ဦးတည္ျပီး ဆႏၵျပတဲ့ ဗမာေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈအတြက္ အေၾကာက္အလန္႔ကင္းမႈ၊ အမ်ားအတြက္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔မႈေတြဟာ ဗမာျပည္တြင္းက အသက္စြန္႔သြားသူေတြနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းရိွမွာပါ။ ဒီႏိုင္ငံမွာ အေျခအေနတစ္ခု ခိုင္ခိုင္မာမာရထားသူေတြ၊ လစာေကာင္းေနသူေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ ဘယ္လိုရင္းျပီး ဆႏၵျပပြဲကို ပါဝင္ခဲ့ၾကသလဲ။ အက်ဳိးဆက္ကို မသိလို႔လား။ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔အသိဆံုးျဖစ္မွာပါ။ လုိအပ္လြန္းလို႔၊ အခြင့္အေရးအတြက္ အခ်ိ္န္ေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ ရင္းခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ၂၀ ရက္ေန႔ ဆႏၵျပပြဲဟာ ၾကိဳတင္ၾကံစည္ထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ အာစီယံက ကုလအထူးကိုယ္စားလွယ္ကို ရွင္းလင္းေျပာၾကားခြင့္ျပဳျပီးကာမွ ျပန္လည္ရုတ္သိမ္းခဲ့တာကို မေက်နပ္လို႔ လုပ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာေတြဟာ လူမ်ဳိးၾကီးေတြျဖစ္ျပီး အေျခအေနအရ သိမ္ငယ္နိမ့္ပါးခ်ိန္ေရာက္ေနတာသာျဖစ္တယ္၊ စည္းကမ္းျပည့္ဝျပီး ကိုယ္လိုခ်င္တာကို အျခားလူကို မထိမခိုက္ရယူတတ္တယ္ဆိုတာကို ဒီဆႏၵျပပြဲက မီးေမာင္းထုိုးျပလိုက္တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ထိေရာက္တဲ့ ပိုစတာေတြ၊ စာရြက္ပိုင္းေလးေတြကိုင္ထားတဲ့ ၃၅ ေယာက္ေသာ ဗမာေတြဟာ ေသြးနီေရာင္လႊမ္းေနတဲ့ အနီေရာင္ဆင္တူ အက်ီေတြနဲ႔ တုန္လႈပ္မႈကင္းကင္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ဆႏၵထုတ္ေဖၚေနတာကို စင္ကာပူရဲ႕ ၂၁ ရက္ေန႔ထုတ္ သတင္းစာေတြမွာ အာစီယံထိပ္သီး အစည္းအေဝးနဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္ျပီး ေဖၚျပခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ စင္ကာပူတစ္ေယာက္က သူတို႔တသက္မွာ ဒီေလာက္မ်ားျပီး အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ဆႏၵျပမႈမ်ဳိးမျမင္ဘူးပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ သူဟာ စင္ကာပူ လြတ္လပ္ေရးေၾကျငာတဲ့ အခ်ိန္ကတည္းက စင္ကာပူကၽြန္းမွာေနခဲ့တာျဖစ္ျပီး အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ေနပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဗမာ့အေရးဟာ ျပည္တြင္းေရးသာျဖစ္တယ္လို႔ ေၾကျငာခဲ့တဲ့ စင္ကာပူဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ကို ေဒသတြင္းလံုျခံဳေရးကို ထိမထိ ျပန္ေမးရမလိုျဖစ္ေနပါတယ္လို႔လည္း သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။

ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီဆႏၵျပပြဲဟာ အျခားႏိုင္ငံေတြ (ဥပမာ - အဂၤလန္၊ ထိုင္း) မွာလို ရဲခြင့္ျပဳခ်က္၊ ရဲအေစာင့္အေရွာက္နဲ႔ စိ္တ္လက္ရွင္းရွင္း ျပခဲ့ၾကရတာမဟုတ္ဘဲ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဥပေဒကို အနည္းနဲ႔အမ်ား က်ဴးလြန္ရံုသာမက ကန္႔သန္႔နယ္ေျမနဲ႔ အနီးဆံုးအေနအထားမွာ ရိွေနခဲ့ပါတယ္။ ထိုနည္းတူစြာ ဗမာ့အေရးကို အာစီယံစားပြဲေပၚ ထပ္တင္ေပးလိုက္တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနေတြကို ေပးဆပ္၊ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့တဲ့ မိနစ္ ၂၀ သာၾကာတဲ့ ဆႏၵျပပြဲကို သာမန္ျဖစ္စဥ္တစ္ခုအေနနဲ႔ “စင္ကာပူမွာလည္း ဆႏၵျပသြားၾကပါတယ္” ဆိုသေလာက္ေလး ေၾကျငာေပးသြားတဲ့ ေရဒီယိုေတြနဲ႔ သတင္းဌါနေတြကို အထူးပင္အ့ံၾသမိသလို စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္မိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ပန္းေဂၚဖီ စားဖူးလား

မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီေန႔က လိပ္ႏွစ္ေကာင္နမ္းေနတာကို လကၻ္ရည္ဆိုင္က တီဗီြမွာ ျပတာငါၾကည့္လိုက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ငါက ဆပ္ျပာခြက္အဖံုးေလး ကြဲသြားလို႔ အဖံုးခ်ည္းပဲ သြားဝယ္တာ။ လူတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ သိုးေတြက ထန္းသီးမုန္႔ သိပ္မၾကိဳက္ၾကဘူးတဲ့။ ငါျမင္တာေတာ့ ဒီအဘိုးၾကီး ဓါးေသြးေနတာ ေလးရက္ေလာက္ ရိွျပီ။ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါ အပ္ေပါက္ထိုးတိုင္း ဝင္တယ္။ ခ်စ္သူရဲ႕ လင္းပတဲ့အျပံဳးကို ျမင္တိုင္း ငါရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔။ မၾကာပါဘူး - ႏိုဝင္ဘာေရာက္လာခဲ့ျပီေလ။ အစိမ္းေရာင္ အက်ီေတြဝတ္တာ ရပ္လိုက္ျပီး လက္သည္းေတြ ခဏခဏညွပ္ျဖစ္ေနလို႔ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ျပန္အံ့ၾသေနမိတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး မစားရတာေတာင္ၾကာျပီထင္တယ္။ ဒီႏွစ္ေယာက္ျပန္လာေတာ့ ငါ့က ကြန္ပ်ဴတာပိတ္ျပီး ဖဲခ်ပ္ေတြကို ေမႊေႏွာက္ေနလိုက္တယ္။ ခ်ဳိင္းေမႊးေတြဟာ ဆံပင္ေတြပဲျဖစ္ျပီး ေခါင္းေပၚမွာ ေနရာလြတ္မရလို႔ ေျပာင္းျပန္ဆင္းလာရတာျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သိပၸံပညာရွင္ေတြ သိေနေပမယ့္ ထုတ္မေျပာေသးတာပါလို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေရဆြဲတဲ့ ဦးေလးၾကီးက ကိုရင္ေလးတစ္ပါးကိုေျပာတယ္။ ေကာ္ေဇာအနီခင္းျပီး ၾကိဳဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ခံဘူးလား။ ေျမျပင္နဲ႔ ေျခေထာက္ထိတယ္ေတာင္ မထင္ရဘူး။ စားလက္စ ထမင္းပန္းကန္ ထေဆးျပီး ေဆးေပါ့လိပ္ကို ျပန္ဖြာေနလိုက္တယ္။ ငါၾကည့္ေနတဲ့ ငလ်င္တိုင္းေျမပံုစာရြက္က ဒီအတိုင္းဆို မွန္ေနျပီ။ မေလာင္းရဲဘူး။ ေဂါက္သီး ေခါင္းကိုမွန္ရင္ မကြဲဘူးတဲ့။ ဒါက ငါမကြ်မ္းတဲ့ ေခါင္းစဥ္ပါ။ မငိုပါနဲ႔ ခ်စ္သူရယ္ - မ်က္ရည္ေတြ ပန္းပြင့္၊ မပြင့္ ငါမေဟာရဲျပန္ဘူး။ ဒီရက္ပိုင္း မွန္ၾကည့္တိုင္း ငါအေနာက္မွာ လူတစ္ေယာက္ ရပ္ရပ္ေနတာေတြ႕မိတယ္။ ဘာအေၾကြးမွ မရိွေတာ့လည္း ပ်င္းစရာၾကီေပါ့လား။ ဒါေၾကာင့္ ဘီယာကို ပိုက္နဲ႔ မေသာက္တာေလ။ လည္ပင္းမွာ ၾကိဳးကြင္းစြပ္ျပီးကာမွ ေဘာလံုးပြဲအေျဖမသိရေသးတာ သတိရျပီး ၾကိဳးကြင္းျပန္ျဖဳတ္ျပီး လကၻ္ရည္ဆိုင္ထြက္လာခဲ့တယ္။ လိပ္ႏွစ္ေကာင္အဲဒီမွာ နမ္းေနၾကတယ္။ ခနေနေတာ့ လူယုတ္မာ ႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး ငါေနတဲ့ ဘန္ဂလိုၾကီးကို မ ျပီး ေနရာေရႊ႕လိုက္ျပန္တယ္။ စိတ္က်န္းမာေရးအတြက္ ဆိုလားပဲ။ ဆန္ျပဳတ္ပူပူကို ေအးသြားေအာင္ ငါအေငြ႕ေတြကို ေရြးဖမ္းျပီး အမႈက္ပံုးထဲ သြားထည့္လိုက္တယ္။ စာတန္းေလးက အေတာ္လွတယ္။ ရြာသာၾကီး ျမိဳ႕နယ္တဲ့။ မထေသးဘူး။ ငါအိပ္ေနတုန္းပါပဲ။ လည္ပင္းမွာေတာ့ ၾကိဳးကြင္းၾကီးနဲ႔ေလ။

ေသသည့္တိုင္ေအာင္

၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္ေန႔၊ ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ နံနက္ ၈ နာရီ ၁၅ ၊ သူတို႔ရဲ႕ အျဖစ္ဆိုးကို ၾကိဳမသိႏိုင္တဲ့ အခ်ဳိ႕ေသာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသားေတြ အိပ္ေမာက်ေနတုန္းမွာပဲ အေမရိကန္ ေလတပ္မေတာ္ ဗိုလ္မွဴးၾကီး Paul Tibbets ဟာ သူရဲ႕ Boeing B29 ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ Enola Gay ေပၚကေန ကမာၻ႔ပထမဆံုးေသာ Atomic Bomb လို႔ ေခၚတဲ့ အႏုျမဴဗံုးကို ေျမျပင္ထက္ အျမင့္ကီလိုမီတာ ၉.၇ ( ၆ မိုင္) အကြာကေန ဟီယိုရွီးမားျမိဳ႕ေပၚကို ၾကဲခ်လိုက္ပါတယ္။ “ ခ်ာတိတ္ ” လို႔ နာမည္ေျပာင္ရိွတဲ့ အဲဒီဗံုးတစ္လံုးတည္းေၾကာင့္ လူဦးေရ ၃ သိန္း ၂ ေသာင္းရိွတဲ့ျမိဳ႕မွာ လူ ၈ ေသာင္းဟာ အခ်ဳိ႕ပြဲခ်င္းျပီး ေသဆံုးသြားသလို အခ်ဳိ႕လည္း ျပင္းထန္တဲ့ ဒဏ္ရာမ်ဳိးစံုနဲ႔ အေရးေပၚ ကုသခံၾကရပါတယ္။

ဒီဗံုးကိုၾကဲခ်ခဲ့တဲ့ Tibbets ဟာ ျပီးခဲ့တဲ့ ၾကာသာပေတးေန႔ ႏိုဝင္ဘာလ ၁ ရက္ အသက္ ၉၂ ႏွစ္အရြယ္မွာ အိုဟုိင္းယိုး ျပည္နယ္ေနအိမ္ မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ေသသည့္တိုင္ေအာင္ သူၾကဲခ်ခဲ့တဲ့ Atomic Bomb အပါအဝင္ ဘယ္လုပ္ရပ္အတြက္မွ စိတ္မေကာင္းျခင္း၊ ေနာင္တရျခင္းကို ထုတ္ေဖၚမေျပာဆိုခဲ့သလို ဂ်ပန္ေတြကိုလည္း ေတာင္းပန္ျခင္း မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ “ က်ဳပ္က စစ္ကိုရပ္ေအာင္ လုပ္လိုက္တာ။ လူေတြအခ်င္းခ်င္း သတ္ေနၾကဦးမယ့္ စစ္ကိုတားဖို႔ လုပ္လိုက္တာပါ ” လို႔ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္က ေဒသသတင္းစာ Columbus Dispatch နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးမွာ ေျပာဖူးပါတယ္။ “ သူ႔မွာ ေတာင္းပန္တာ၊ ျငင္းခံုတာေတြ မရိွဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း သူ႔လုပ္ရပ္ဟာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အေမရိကန္နဲ႔ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ စစ္ေဘးသင့္ ေသဆံုးမယ့္အျဖစ္ကို တားဆီးရာ ေရာက္မေရာက္ဆိုတာ အျငင္းအခံု မလုပ္လိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ လူသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ သူဘာလုပ္လို႔ ဟီယိုရွီးမားျမိဳ႕ၾကီး ဘာျဖစ္သြားခဲ့တယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လာၾကည့္ေစခ်င္တယ္ ” လို႔ ဂ်ပန္အေျခစိုက္ အႏုျမဴႏွင့္ ႏူကလီးယားဗံုးဆန္႔က်င္ေရးအဖြဲ႔ တြဲဘက္ဥကၠဌ Mr. Nori Tohei (အသက္ ၇၉ႏွစ္) က သတင္းဌါနတစ္ခုကို ေျပာပါတယ္။

Paul Tibbets ကိုယ္တိုင္လက္မွတ္ေရးထိုးေပးခဲ့ေသာ သူႏွင့္လက္စြဲေတာ္ Enola Gay ဓါတ္ပံု

Tibbets ဟာ ဗံုးၾကဲခ်အျပီးမွာ ေလယာဥ္ကို ၁၅၅ ဒီဂရီလွည့္ပတ္ပ်ံသန္းရင္း “ မင္းတို႔ကို ကမာၻ႕ပထမဆံုး A-bomb ေလး ၾကဲေပးခဲ့ျပီကြာ ” လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တယ္လို႔ သူကိုယ္တိုင္ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ အထူးလွ်ဳိ႕ဝွက္စီမံကိန္းျဖစ္တဲ့ မန္ဟတ္တန္ ပေရာ႔ဂ်က္မွာ ပါဝင္ခြင့္ရတဲ့ ထိပ္တန္းစစ္အရာရိွအနည္းငယ္ထဲမွာ Tibbets ဟာ ေရတပ္အရာရိွ William နဲ႔အတူပါဝင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဟီယိုရွီးမား ကို ဗံုးၾကဲအျပီး ၃ ရက္အၾကာမွာ နာဂါဆာကီျမိဳ႕ေပၚကို ေနာက္ထပ္တစ္လံုးထပ္ၾကဲျပီး လူ ၄ ေသာင္းခန္႔ကို ပ်က္စီးေစျပန္ပါတယ္။ အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ ဂ်ပန္ေတြ အၾကြင္းမဲ့လက္နက္ခ်ျပီး စစ္ကို အဆံုးသတ္ေစခဲ့ပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းပါဘူးလို႔ တဖြဖြေျပာေနေပမယ့္ စစ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ဂုဏ္ယူေနတဲ့ အေမရိကန္ေတြဟာ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ တကၠဆက္ျပည္နယ္ ေလေၾကာင္းသရုပ္ျပပြဲမွာ ဟီယိုရွီးမားကိုဗံုးၾကဲတဲ့ပံုစံအတိုင္း မႈိပြင့္ပံုေပါက္ကြဲမႈတစ္ခု လုပ္ျပခဲ့ပါေသးတယ္။ B29 ေလယာဥ္နဲ႔ပါပဲ။ အျပင္းအထန္ေဒါသထြက္သြားေနတဲ့ ဂ်ပန္ေတြကို အိိမ္ျဖဴေတာ္အစိုးရက တရားဝင္ေတာင္းပန္ခဲ့ရပါတယ္။


၁၉၁၅ ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ Tibbets ဟာ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္မွာ ကတည္းက ေလယာဥ္ေမာင္း ေနခဲ့ေပမယ့္ သူ႔မိဘေတြက ဆရာဝန္ ျဖစ္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ ေဆးေက်ာင္းမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အခ်ိန္ျဖဳန္း ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ၁၉၃၇ မွာေတာ့ အေမရိကန္ Army Air Corps မွာ စာရင္းေပးျပီး စစ္ထဲဝင္ခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ နာဇီေတြနဲ႔ တိုက္ခိုက္တုန္းကလည္း ဥေရာပတိုက္မၾကီး၊ အဂၤလန္နဲ႔ အယ္လ္ဂ်ီးရီးယား ေဒသေတြေပၚမွာ ၾကိမ္ေရမ်ားစြာ ပ်ံသန္းတိုက္ခိုက္ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ ၁၉၄၃ မွာ သူ႔ကို ျပႆနာေထြတဲ့ B29 ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ ေမာင္းႏွင္ဖို႔ စမ္းသပ္ၾကျပီး ၁၉၄၄ မွာ လက္ေရြးစင္ ေလယာဥ္ေမာင္းျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၄၅ ၾသဂုတ္လ ၅ ရက္ေန႔မွာ သမၼတ ထရူးမင္းက ဂ်ပန္ကို ဗံုးၾကဲဖို႔အမိန္႔ကို လက္မွတ္ေရးထိုး အတည္ျပဳေပးခဲ့ျပီး အဲဒီေန႔လယ္ခင္းမွာပဲ ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ကို Tibbets ေမာင္းရမယ္လို႔ သူကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

သူတာဝန္က အနားယူခ်ိန္ ၁၉၆၆ မွာ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ရာထူးရယူထားခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၇၀ မွာ Executive Jet Aviation ( All-jet Air Taxi Service ) မွာ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ျပီး ၁၉၈၂ မွာ ဘုတ္အဖြဲ႔ရဲ႕ ဥကၠဌျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ ဒုတိယဇနီးနဲ႔ သားသံုးေယာက္က်န္ေနခဲ့ျပီး သူဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ လေလာက္ကတည္းက လူၾကီးေရာဂါမ်ဳိးစံုကို ခံစားေနခဲ့ရပါတယ္လို႔ သူ႔မိတ္ေဆြအရင္းအခ်ာတစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္။ “ သူေသရင္ အသုဘ အခမ္းအနားမလုပ္ပါနဲ႔တဲ့။ ေနာက္ျပီး အုတ္ဂူေလး၊ မွတ္တုိင္ေလးေတြလည္း မလုပ္ေစခ်င္ဘူးတဲ့။ လူေတြ လာလာျပီး ဆႏၵျပၾကမွာ စိုးလို႔တဲ့ေလ ” လို႔ သူ႔မိတ္ေဆြက ဆက္ေျပာပါတယ္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တုန္းကေတာ့ သူေသရင္ သူ႔ျပာေတြကို အဂၤလိပ္တူးေျမာင္းေပၚမွာ ၾကဲခ်ေပးဖို႔ ေျပာဖူးပါေသးတယ္။ အဲဒီေနရာဟာ စစ္အတြင္းက သူ ေလသူရဲဝတ္စံုၾကီး အျပည့္အစံုဝတ္ျပီး ခက္ထန္တဲ့စိတ္နဲ႔ ပစ္မွတ္ဆီပ်ံသန္းေနရင္းမွာေတာင္ မၾကည့္ဘဲမေနႏိုင္ေအာင္ စြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ လွပလြန္းတဲ့ေနရာပါလို႔လည္း အမွတ္တရေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။

ဒါကေတာ့ မွန္တယ္ထင္လို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္အတြက္ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္လက္ညႈိးထိုးထိုး မေျပာင္းမလဲ ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ေလသူရဲၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ကိုယ့္လုပ္ရပ္အတြက္ အတြက္အခုလို ခိုင္ခုိင္မာမာ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကရေအာင္။

ဝန္ခံခ်က္။ ။ Nov 3, 07 ေန႔ထုတ္ Today သတင္းစာပါ “A-bomb pilot had no regrets till dying day” ေဆာင္းပါးကို မွီျငမ္း ေရးသားပါသည္။

T3 ၊ A380 ၊ လီကြမ္ယူး၊ ေဂ်ာ့ရီယို ႏွင့္ မွတ္ခ်က္တစ္ခု

စင္ကာပူ ခ်န္ဂီေလဆိပ္ရဲ႕ ေလယာဥ္ခ်ဥ္းကပ္ဂိတ္ အမွတ္ ၃ ( Terminal 3 ) ကို လာမယ့္ ဇန္နဝါရီလ ၉ ရက္ေန႔မွာ အခမ္းအနားနဲ႔ ဖြင့္လွစ္ဖို႔ ရိွပါတယ္။ အခု T3 ဟာ ေလဆိပ္အေဆာက္အအံုကို ဗဟိုျပဳျပီး Terminal 2 နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အေနအထားမွာ ရိွပါတယ္။ စင္ကာပူေဒၚလာ ၁.၇၅ ဘီလ်ံအကုန္အက်ခံျပီး တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဒီအေဆာက္အဦးဟာ စတုရန္းမီတာ သံုးသိန္းရွစ္ေသာင္း က်ယ္ျပီး တစ္ႏွစ္ကို ခရီးသည္ သန္း ၇၀ အဝင္အထြက္လုပ္ေပးႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ ေျမေပၚ ၄ ထပ္၊ ေျမေအာက္ ၃ထပ္၊ စုစုေပါင္း အထပ္ ၇ ထပ္မွာ ျမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ျမိဳ႕လို လိုအပ္တာမွန္သမွ် ျဖည့္သြင္းထားျပီး တကယ္လို႔ သင္ဟာ ေလယာဥ္အဆင္းအတက္ေလးေတြကို ခံစားခ်င္သူဆိုရင္ ေျမေပၚ ၄ လႊာရဲ႕ ေခါင္မိုးေပၚကေန ခံစားႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒီ T3 ရဲ႕ အဓိက အားသာခ်က္ကေတာ့ ထူးျခားေခတ္မီတဲ့ အမိုးေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ သဘာဝအတိုင္း ဘာမွမရိွလို႔ အျမဲတမ္းျပဳျပင္ဖန္တီးရေလ့ရိွတဲ့ စင္ကာပူေတြဟာ ေနေရာင္ျခည္ကိုေတာ့ မရ ရတဲ့နည္းနဲ႔ အေဆာက္အဦးထဲကို သြင္းမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေနေရာင္ျခည္က်ေရာက္ေနတဲ့ အေနအထားကိုၾကည့္ျပီး ေရာင္ျပန္ျပားေလးေတြက ေလဆိပ္ထဲကို ေနေရာင္ရေအာင္ အလုိအေလ်ာက္ ေရႊ႕ေျပာင္းေပးမွာပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ျပင္ပကလို ေနပူၾကီးထဲ လမ္းေလ်ာက္ေနရသလိုျဖစ္မွာမဟုတ္ဘဲ ႏူးညံ့ျပီး ေႏြးေထြးတယ္ဆိုရံုေလးနဲ႔ သဘာဝအလင္းေရာင္ကို အျပည့္အဝရရိွမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ထူးျခားတာကေတာ့ Vertical Garden လို႔ ေခၚတဲ့ အထပ္ငါးထပ္အျမင့္နဲ႔ မီတာ ၃၀၀ ရွည္တဲ့ ဥယ်ာဥ္ၾကီးပါ။ ခရီးသည္ေတြအေနနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ Luggage အိတ္ေတြထြက္လာတာကို ေစာင့္ေနရတာနဲ႔ မတူဘဲ ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ အခ်ိန္ေပးထားတာနဲ႔ တူမွာပါလို႔ ဆိုပါတယ္။

ထူးျခားတဲ့အမိုး၊ Vertical Garden နဲ႔ ေလဆိပ္တြင္း အခင္းအက်င္း

စင္ကာပူအေနနဲ႔ တစ္စင္းပဲ ဝယ္ရေသးတဲ့ ကမာၻ႕အၾကီးဆံုးနဲ႔ အေကာင္းဆံုး A380 Airbus ေလယာဥ္ၾကီး ၈ စင္းလည္း တျပိဳင္တည္း ဆိုက္ကပ္ႏိုင္ပါတယ္။ လက္ရိွသံုးေနတဲ့ T1 နဲ႔ T2 ကိုသြားခ်င္သူေတြအတြက္ သံုးေနက် Sky Train ေလးေတြရိွမွာျဖစ္ျပီး အဲဒီမွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခားတင္ဆက္ထားတာ မရိွပါဘူး။ ဒါေတြကေတာ့ Terminal 3 ရဲ႕ အခ်က္အလက္ေလးေတြျဖစ္ျပီး ဒီလုိခမ္းနားလွတဲ့ ေလဆိပ္ၾကီးကို မေန႔က စင္ကာပူေခါင္းေဆာင္ၾကီး လီကြမ္ယူးကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ၾကည့္ရႈခဲ့ပါတယ္။

လီကြမ္ယူး (ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ထမ္းေဆာင္စဥ္က)

လက္ရိွဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ထက္ပိုျပီး ရိုေသခံရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးဟာ အေဆာက္အဦးအသစ္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္အျပီးမွာ “ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ေခတ္မီတယ္၊ အဆင္ေျပတယ္၊ ေနာက္ ရင္သပ္ရႈေမာစရာပါ။ စင္ကာပူဟာ ခရီးသြားေတြကို ဆြဲေဆာင္ဖို႔နဲ႔ ျပိဳင္ပြဲရဲ႕ ေနာက္ထပ္အဆင့္တစ္ခုကို ေရာက္ခဲ့ပါျပီ ” လို႔ ခ်ီးက်ဴးေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ “ ျပိဳင္ပြဲဆိုတာမ်ဳိးက အဆံုးမရိွဘူးဗ်။ ဒီေန႔ က်ဳပ္တို႔ Terminal အသစ္တစ္ခု ေဆာက္လိုက္တယ္၊ ေနာက္ေန႔မွာ အျခားတစ္ေယာက္က ေလဆိပ္သစ္ၾကီးတစ္ခု ေဆာက္ေနေလာက္ျပီ … ဒါမွမဟုတ္ ေလဆိပ္အေဟာင္းကိုပဲ Terminal ေတြ တိုးခ်င္တိုးေနမွာေပါ့ ” လို႔ သတိေပးေျပာဆိုလုိုက္ျပီး ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျမာ္အျမင္ကို ျပလိုက္ပါတယ္။ “ ျပိဳင္ပြဲဆိုတဲ့ေနရာမွာ က်ဳပ္တို႔ဟာ ဘယ္လိုေနရာမ်ဳိးမွာ ရိွလဲ၊ ဘယ္လို ေလေၾကာင္းလိုင္းေတြ၊ ခရီးသည္ေတြကို စြဲေဆာင္ထားျပီလဲ ဆိုတာက အဓိကပါ။ သူတို႔ေတြက ခုလုိအေဆာက္အဦးအသစ္ေတြ အျမဲေဆာက္လုပ္ေနဖို႔အတြက္ ေသာ့ခ်က္ေတြပဲေပါ့ ” ဆက္ေျပာပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေလဆိပ္မွာ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ တစ္လံုးကို စင္ကာပူေဒၚလာ ၈၀၀ တန္တဲ့ ဆိုဖာထိုင္ခံုအလံုး ၃၀၀၀ ဟာ တန္ဖိုးနဲ႔ညီမွ်တဲ့ အက်ဳိးရလဒ္ေရာ ရိွရဲ႕လားလို႔ ေမးခြန္းထုတ္ ေထာက္ျပသြားပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဒီရက္ပိုင္း စင္ကာပူေတြ သိပ္ဂုဏ္ယူေနတဲ့ A380 ေလယာဥ္ၾကီးေပၚအထိ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ေနျပီျဖစ္တဲ့ လီကြမ္ယူးက တက္ေရာက္ေလ့လာပါေသးတယ္။ အားလံုးလွည့္ပတ္ၾကည့္အျပီးမွာ “ ေလယာဥ္ၾကီးကေတာ့ အံ့မခန္းပါပဲလားေဟ့။ ဒါေပမယ့္ Emirates ေလေၾကာင္းက ၄၅ စီးမွာထားတယ္ဆိုတာလည္း ေမ့မထားၾကပါနဲ႔။ သူေတြဟာ က်ဳပ္တို႔ကို နမူနာၾကည့္ျပီး က်ဳပ္တို႔ရဲ႕အားသာခ်က္ေတြကိုယူ၊ သူတို႔ဖာသာ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္သြားၾကလိမ့္မယ္။ ေမးခြန္းထုတ္စရာမလိုတဲ့ ဒီစိန္ေခၚမႈအတြက္ စင္ကာပူေတြ ျပင္ဆင္ထားၾကပါ ” လို႔ စင္ကာပူကို တံငါရြာဘဝက ဆြဲတင္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးကေျပာပါတယ္။ တခ်ိန္က ပင္လယ္ေဘးမွာ တဲကေလးေတြထိုး၊ ငါးမွ်ား၊ အနီးအနားလိုက္ေရာင္းေနရတဲ့ မေလးရွားနယ္ပို္င္ စင္ကာပူကို အခုလို ကမာၻ႕ပထမဆံုးဆိုတဲ့ အလုပ္ေတြ၊ ကမာၻ႔ အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ အရာဝတၳဳေတြ ေရာက္လာေအာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့ပါျပီ။ သူဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ခါစက အားက်ခဲ့တဲ့ ေဒသတြင္းျပိဳင္ဘက္ေဟာင္း ဗမာျပည္အတြက္ သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ၾကီးေပးတဲ့ မွတ္ခ်က္ကလည္း ျငင္းရခက္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ၾကီး George Yeo (ဘယ္ဘက္)

“ အျခားေဒသတြင္း ႏိုင္ငံေတြ ေရွ႕ဆက္ခ်ီတက္ေနၾကတုန္းမွာ ဗမာျပည္က ေနာက္ျပန္ဂီယာၾကီးနဲ႔ေလ ” လို႔ စင္ကာပူမွာ ၂ ရက္ၾကာက်င္းပေနတဲ့ Asian Globalization Conference ကို ေအာက္တိုဘာ ၂၂ ရက္ေန႔က လူသိရွင္ၾကား ထုတ္ေဖၚေျပာၾကားလိုက္တာပါ။ ကဲ … တံငါသည္ေတြကေတာ့ တို႔ကို ေျပာကုန္ျပီ။

တခ်ိ္န္က စင္ကာပူ

Firefox Browser မွ Blog Post တင္ျခင္း

ဒီေန႔ရံုးမွာ အခ်ိန္အားေလးနည္းနည္းရလို႔ အခ်စ္ေတာ္ Firefox Browser ေလးကို အစာေကၽြးတဲ့အေနနဲ႔ Add On ေလးေတြ ထည့္ေနျဖစ္တယ္။ Firefox ကို ကၽြန္ေတာ္က စဥ္းလဲမီးလွ်ံ လို႔ဘာသာျပန္တယ္။ အဲဒါ Blogger ေတြ အဆင္ေျပေစမယ့္ Add On ေလးတစ္ခုသြားေတြ႔တယ္။ သိရင္ေတာ့လည္း သိၾကမွာပါ။ Scribe Fire လို႔ေခၚတယ္ေလ။ ပံုမွန္အတိုင္းဆိုမလိုေပမယ့္ တခါတေလ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္မ်ား Post တင္လို႔မရေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ခံေနရျပီဆိုရင္ ဒါေလးက သိပ္အသံုးတည့္ႏိုင္ပါတယ္။ အျခား ပို႔စ္တင္တဲ့နည္းလမ္းေတြလည္း ရိွေနေပမယ့္ ဒါေလးကေတာ့ Client ဘက္ကေနသံုးသြားတဲ့ အပိုင္းေလးေတြ လွလွပပပါလို႔ စမ္းၾကည့္ပါဦး။ သူမ်ား Blog ကိုဖတ္ခ်င္ၾကသလို ကိုယ့္ Blog ကုိလည္း အခ်ိန္ျပည့္ Update လုပ္ခ်င္သူေတြအတြက္ အဆင္ေျပေလာက္ပါတယ္။ အင္တာနက္ကို နာရီပိုင္းခြဲတမ္းနဲ႔ သံုးေနရျပီး သံုးရခ်ိန္မွာလည္း ၾကည့္ခ်င္တိုင္း မၾကည့္ရတဲ့ ေဒသက ဘဝတူမိတ္ေဆြမ်ားကို ရည္ရြယ္ျပီး ကူညီလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။

(၁) ဒါေလးကိုသံုးဖို႔ ပထမဆံုး Mozzila ရဲ႕ Firefox Browser ကို (မရိွေသးရင္) ဒီကေန ရယူပါ။ Install လုပ္ျပီးရင္ ဗမာလို ေရးႏိုင္၊ ျမင္ႏိုင္ေအာင္ Tools Menu ကေနဝင္ျပီး Options > Content ထဲ ထပ္ဝင္ပါ။ အဲဒီမွာ Font & Colors မွာ Advanced ထဲ ဝင္ပါ။ အဲ့ဒီမွာ ေအာက္ကပံုေလး အတိုင္းျပင္ေပးပါ။ ဒါကေတာ့ ဗမာလိုအတြက္ သက္သက္ပါ။ Post တင္တာနဲ႔ သိပ္မဆိုင္လွပါဘူး။


(၂) ျပီးရင္ေတာ့ ဒီ Link ေလးကိုသြားပါ။ အဲဒီမွာ Scribe Fire ဆိုတာေလး Install လုပ္ေပးျပီး Firefox ကို Restart ခ်မလားဆို ခ်လိုက္ပါ။ ျပန္ဖြင့္တာနဲ႔ Firefox ရဲ႕ ညာဘက္ေအာက္ေထာင့္မွာ လိေမၼာ္ေရာင္ Icon ေလးျမင္ရပါမယ္။ အဲဒါေလးကို ႏွိပ္ျပီး Panel ကိုဖြင့္ပါ။

(၃) Panel ရဲ႕ ညာဘက္က Blogs ဆိုတဲ့ Tab ထဲက Launch Account Wizard ေလးကိုဖြင့္ပါ။ အဲဒီက Manually Configure ကို ေရြးေပးပါ။


ေပၚလာတဲ့ Window ထဲက Drop Down List မွာ Custom Blog ကို ထပ္ေရြးေပးပါ။


ေနာက္ Windown ပြင့္လာရင္ အဲဒီက Drop Down List ထဲမွာ Blogger ကိုေရြးေပးပါ။ ( Wordpress ဆိုလည္း ဆိုင္ရာကိုေရြးလို႔ ရပါတယ္) သူ႔ေအာက္က Text Field ထဲမွာ နမူနာရိုက္ျပထားတဲ့ Blog Address ေလးတစ္ခုရိွပါတယ္။ အဲဒီက BLOGNAME ဆိုတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုတည္းမွာပဲ ကိုယ့္ Blog ရဲ႕ နာမည္ကိုထည့္ပါ။ ဥပမာ - http://myanmaroa6.blogspot.com/feeds/posts/full လို႔ ျပင္ေပးရမွာပါ။


Username & Password ေတာင္းလာရင္ေတာ့ ကိုယ့္ Blog ထဲဝင္ေနၾက Username & Password ေလးျဖည့္ေပးလိုက္ပါ။ Scribe Fire က ယူျပီး Login လုပ္တာအဆင္ေျပရင္ Blog Address နဲ႔တကြလာျပပါတယ္။ Next နဲ႔ Finish ႏွိပ္ေပးလိုက္ရင္ Add လုပ္တာျပီးပါျပီ။ တကယ္လို႔ Blog သံုးေလးခု ေရးေနတဲ့လူဆိုရင္ အခုပံုစံအတိုင္း ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ထပ္လုပ္လို႔ရပါတယ္။

အခုဆိုရင္ Scribe Fire ရဲ႕ Panel ထဲမွာ Blog တစ္ခုဝင္ေနပါျပီ။ အဲဒီ Blog အတြက္ Post တင္တာျဖစ္ျဖစ္၊ အေဟာင္းကို Edit လုပ္တာျဖစ္ျဖစ္လုပ္ခ်င္ရင္ HTML ကေန လုပ္လို႔ ရသလို Design View ကေနလည္း လုပ္လိုု႔ရပါတယ္။ Draft အေနနဲ႔လည္း သိမ္းထားလို႔ရပါတယ္။ သူ႔မွာပါတဲ့ Function ေတြကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စမ္းသပ္သြားၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခုမွ ေတြ႔တာဆိုေတာ့ ျပည့္ျပည့္စံုစံု မသိေသးလို႔ပါ။

ပိတ္ဆို႔မႈေတြၾကားက ဆက္လက္ Blogging ႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။

လက္ရိွအိုေအစစ္

ဗမာျပည္တြင္ လက္ရိွျဖစ္ေပၚေနေသာ အေျခအေနမ်ားကို အေလးထားေသာ အေနျဖင့္လည္းေကာင္း၊ သပိတ္ေမွာက္ကံေဆာင္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဂါဝရျပဳရိုေသေသာအားျဖင့္လည္းေကာင္း အိုေအစစ္တြင္ လူမႈေရးဆန္ေသာပို႔စ္မ်ား၊ အေျပာင္အပ်က္ဟာသမ်ား၊ အခ်စ္ကဗ်ာမ်ား၊ အဂါဝရျဖစ္ေစေသာပို႔စ္မ်ား တင္ဆက္ျခင္းကို ရပ္နားထားမည္ျဖစ္ပါသည္။ “ ႏိုင္ငံေရး ” ဟု ကင္ပြန္းတပ္ၾကေသာ “အမိေျမ၏ျပည္တြင္းေရး ” ႏွင့္ဆက္ဆိုင္ေသာစာမ်ား၊ သတင္းမ်ားႏွင့္ ခံစားခ်က္မ်ားသာ ရံဖန္ရံခါတင္ဆက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္။ လူအမ်ား တိုင္းျပည္အတြက္ ပူပန္ေနခ်ိန္တြင္ ရယ္ေမာစရာမ်ား အၾကံထုတ္၍ Blog Times 3 ကုိလည္း တင္ဆက္ႏိုင္ဦးမည္ မဟုတ္ေသးပါေၾကာင္း ေလးစားစြာ ေတာင္းပန္လိုက္ပါသည္။

ျခားနားျခင္း

မနက္ ၆ နာရီခြဲမွာ Alarm ျမည္လာတာနဲ႔ မထခ်င္ဘဲ လူးလဲထလာျပီး ေရခ်ဳိးခန္းဝင္၊ မ်က္ႏွာသစ္လုပ္ျပီး အိပ္ခန္းထဲျပန္လာတဲ့အထိ ဒီေကာင္က အိပ္ေနတုန္းပဲ။

“ ေဟ့ေကာင္ … ထေတာ့။ ၈ နာရီအေရာက္သြားရမွာ။ မင္းကလည္း ေန႔တိုင္းႏႈိးေနရတာပဲ ”

ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္က ေပေတျပီး ဆက္အိပ္ေနတယ္။ ဒီေကာင္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ အလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္ေနတယ္။ စိတ္က အိပ္ခ်င္ျပီး အိပ္ေနတုန္းေလ။

“ မင္းသြားႏွင့္ကြာ။ ခဏေနမွ ငါလိုက္လာမယ္ ”

“ ျပီးေရာကြာ … ”

ကၽြန္ေတာ္လည္း စကားမရွည္ခ်င္တာနဲ႔ ေရခ်ဳိး၊ အဝတ္လဲျပီး ရံုးထြက္လာခဲ့တယ္။ ရံုးေရာက္ေတာ့ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္နဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနရတယ္။ ဟုိေကာင္လာမွ အလုပ္လုပ္တာ ေကာင္းတယ္ေလ။ ၉ နာရီသာသာမွ ထံုးစံအတိုင္း ဖရိုဖရဲနဲ႔ ဘာဂါတစ္လံုးကိုင္ျပီး ဝင္လာတယ္။

“ ကဲ … အလုပ္စရေအာင္ကြာ။ မင္းကလည္း ေနာက္က်လိုက္တာ ”

သူ႔ေျပာတာမဟုတ္သလိုနဲ႔။ ဘာဂါထဲက ဆလတ္ရြက္ကို ေရြးျပီးကိုက္ေနေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။

“ ေနဦးကြာ … ညက ေဘာပြဲအေျဖေလးၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။ ငါးမိနစ္ပဲေစာင့္ ”

ဒါနဲ႔ အလုပ္မစရေသးျပန္ဘူး။ မန္ေနဂ်ာက ၾကည့္လွျပီ။ ခဏေနေတာ့မွ အလုပ္စတယ္။ လုပ္ေနၾက အလုပ္ေတြေပမယ့္ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ကပ္မွ လုပ္လို႔ေကာင္းတယ္ေလ။ ႏွစ္ရာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ေဖာက္လာျပန္ေရာ။

“ မင္းခဏလုပ္ေနကြာ။ ငါခ်စ္သူဆီကို စာေရးမလို႔။ မန္ေနဂ်ာ မျမင္ပါဘူးကြာ။ မပူပါနဲ႔ ”

ဒီေကာင္ ေျပာေနရင္း Gmail ကိုဖြင့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟုိစာရြက္ရွာသလိုလို၊ ဒီဖိုင္ဖြင့္သလိုလိုနဲ႔ ကာထားေပးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ခ်စ္သူဆီ စာေရးဖို႔ရိွေနတာကို။

“ ေဟ့ေကာင္ေရ - ခ်စ္သူ Online မွာ ရိွတယ္ကြ။ အဟဲ … မင္းအလုပ္ဆက္လုပ္ေနကြာ။ မင္းဘာေျပာခ်င္လဲ။ ငါေျပာထားေပးမယ္ ”

“ ေအးကြာ … သတိရေၾကာင္းေပါ့ ”

ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်စ္သူဆိုတာနဲ႔ အလိုတူျဖစ္ျပီး ေမာ္နီတာကိုပဲ ၾကည့္ေနျဖစ္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ေနာက္က မန္ေနဂ်ာက “ Chatting ဝင္ေနတယ္ေပါ့ ” လို႔ လာေအာ္မွပဲ သတိဝင္ေတာ့တယ္။ ခါးေထာက္ျပီးၾကည့္ေနတဲ့ မန္ေနဂ်ာ မိန္းမဝဝၾကီးကို စကားျပန္မလို႔ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ အဲဒီေကာင္က ေခါင္းသြားေခါက္ျပီး

“ ခ်စ္သူနဲ႔ေတာ့ စကားေျပာခ်င္တဲ့ လူေတြခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္ခ်င္းစာဦး ”

လို႔ နားရြက္နားကပ္ျပီး ေအာ္တယ္ေလ။ ေတာ္ေသးတယ္။ မၾကားလို႔။

“ ေဟ့ေကာင္ - လာကြာ။ အလုပ္ကူလုပ္ေတာ့။ မဆိုင္တာေတြ နားမွလုပ္ေတာ့ ”

ဒီလိုေျပာမွ ဒီေကာင္လည္း မႈန္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ အလုပ္ဝင္လုပ္ေပးတယ္။ ထမင္းစားနားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အနီးအနားက တရုတ္ဆိုင္မွာ စားမလို႔လုပ္ေနတုန္း သူက

“ ဟင္းေတြက ဒါေတြပဲ ထပ္ေနတယ္။ မင္းဒီမွာစား၊ ငါ CityHall ဘက္သြားျပီး ဗမာစာ စားလိုက္ဦးမယ္။ တစ္နာရီဆို မီပါတယ္။ ျပန္လာမယ္ ”

လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ထထြက္သြားျပန္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ဖံုးလာတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လကၻ္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေနလို႔ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာမွ လိုက္ခဲ့မယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ရံုးေပၚျပန္တက္ျပီး အလုပ္စားပြဲမွာ ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ စိတ္မပါဘဲ လုပ္ရင္မွားမယ္ေလ။ ဒီေကာင္ျပန္လာေတာ့ လက္ထဲမွာ လကၻ္သုတ္အထုပ္ေလးနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ဆိုးေျပသြားတယ္။ စိတ္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ကပ္ျပီး အလုပ္လုပ္လိုက္ေတာ့ အလုပ္ေတာ့တြင္သားပဲ။ ညေန ရံုးဆင္းေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဒီေကာင္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။

“ ေဟ့ေကာင္ … မင္းကေတာ့ တယ္လြတ္လပ္ပါလားကြာ။ ငါသာ ရံုးသြားလိုက္၊ အိမ္ျပန္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနတာ ”

“ ေအး … မင္းက လိုက္ေလ်ာညီေထြမွ မေနတတ္ဘဲ။ အပူေတြ ေခါင္းအံုးအိပ္တာကိုကြ။ ငါ့လို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနစမ္းပါ။ အလုပ္ခ်ိန္ေလး လုပ္လိုက္၊ အေျခအေနၾကည့္ျပီး အနားယူလိုက္ေပါ့ကြာ။ အခုလည္း ငါဘီယာသြားေသာက္မလို႔ ”

“ အမ္ … မျဖစ္ဘူးေလ။ မနက္ျဖန္ ရံုးတက္ရမွာ။ မေသာက္နဲ႔ေတာ့ကြာ။ ငါပါေရာျပီး နံေနမယ္ ”

“ မေသာက္ပါဘူးကြာ။ မင္းကို စမ္းလိုက္တာ။ တကယ္ေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္ျပင္ပဟာ မင္းကိုယ္ပိုင္ဘဝပဲ။ ေသာက္လည္းရတယ္။ က ေနလည္းရတယ္။ အခုမင္းက မင္းဘဝတစ္ခုလံုး အလုပ္လို႔ ေတြးေနတာကိုကြ။ အလုပ္ခ်ိန္မွ မဟုတ္ဘဲ။ ေသာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ မနက္ျဖန္ အခ်ိန္မီ ရံုးေရာက္ရင္ မျပီးဘူးလား ”

“ ဟိုဒင္းေလ .. အဲ … ဟုတ္သားပဲေနာ္ ”

“ မေဝးစမ္းပါနဲ႔ကြာ။ အလုပ္ရွိလို႔ ေစာေစာအိပ္တယ္တို႔၊ ဝမ္းႏႈတ္ေဆး စားလို႔မရဘူးတို႔ ဆိုတာ ဘဝကို ပိုက္ဆံနဲ႔လဲေနတဲ့လူေတြကြ။ လူပဲကြာ … လူနဲ႔တူေအာင္ေနရမယ္။ လူျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနာက္က်တာရိွမယ္။ ေစာတာရိွမယ္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလည္းရိွမယ္။ အိပ္မက္လည္း ရိွမယ္။ စက္ရုပ္ေတြ အိ္ပ္မက္မက္တယ္ၾကားဖူးလား ”

“ ဘယ္ရိွမလဲကြ။ စက္ပါဆိုမွ ”

“ ဒါေပါ့ကြ။ ငါတို႔က စက္မဟုတ္ဘူး။ မင္း မနက္ ၈ နာရီဆို ရံုးေရာက္ေအာင္သြားတယ္။ ညေန ၅ နာရီတိတိ မင္းျပန္ထြက္လာသလား ”

“ ၅ နာရီခြဲေလာက္ေပါ့။ တခါတေလ ၆ နာရီနီးနီးေပါ့ ”

“ ဒါဆို ဒဏ္ရိုက္ေလ။ မင္း အလုပ္ခ်ိန္ကို မတိက်ဘူး။ ၅ နာရီျပန္ပါဆိုတာကို ၅ နာရီေက်ာ္ေအာင္ေနတယ္။ ဒါအျပစ္ပဲ ”

“ ဟာ.. မင္းလုပ္တာနဲ႔ ငါေတာင္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္လာျပီ။ မတူဘူးေလး။ မနက္နဲ႔ ညေန။ အသြားနဲ႔ အျပန္ ”

“ တူတာရိွတယ္ေလကြာ။ မင္းကလူ။ မနက္ေရာ ညေနေရာ မင္းဟာ လူပဲ။ မနက္မွာ စက္ျဖစ္ျပီး ညေနမွ လူသားဆန္လို႔မရဘူး။ မင္းနဲ႔ေတာ့ ခက္ပါတယ္ကြာ ”

“ ဒီေတာ့ ငါဘာလုပ္ရမွာတုန္း။ ေနာက္က်မွ သြားရမွာလား ”

“ ခက္ျပီ။ တမင္တကာေတာ့ ေနာက္မက်နဲ႔ေလကြာ။ ေနာက္က်သြားလဲ မင္းစိတ္မပ်က္နဲ႔လို႔ေျပာတာ။ အလုပ္မျပီးလဲ Worry မမ်ားနဲ႔။ ေစာင့္ေနၾကလိမ့္မယ္။ နားလည္လား။ ပို္က္ဆံျဖတ္လည္း ျဖတ္ေပါ့ကြာ။ မင္းက လူျဖစ္လို႔ လူလိုေနခြင့္ရဖို႔ အဓိကပဲ မဟုတ္လား။ ပိုက္ဆံအဓိကဆို ဘိန္းေရာင္းေပါ့ကြ။ ေတာထဲမွာေနေလ။ ပိုက္ဆံေတြ အပံုလိုက္စုထား။ ေနမလား ”

“ မေနပါဘူး။ မင္းေျပာတာလည္း ဟုတ္သလိုလိုပဲ ”

ေျပာရင္းဆိုရင္း ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာထဲကို ေျခအိတ္မခၽြတ္ေသးဘဲ ဝင္လွဲလုိက္တယ္။ ဒီေကာင္က ရံုးဝတ္စံုကိုခၽြတ္ျပီး လူငယ္ေတြပံုစံ T & Jeans ဝတ္ေနတယ္။

“ မင္းဘယ္သြားဦးမလို႔လဲ။ ငါနဲ႔စကားေျပာဦးေလကြာ ”

“ အျပင္ျပန္ထြက္လိုက္ဦးမယ္။ ငါေျပာထားတာေတြ မင္းေတြးထားေလ။ အိပ္ႏွင့္ေတာ့။ ငါျပန္လာမယ္။ မင္းရန္ကုန္ဆက္ဖို႔ ဖံုးကဒ္ဝယ္လာမယ္ ”

“ ေအးကြာ ”

ဒီေကာင္ တံခါးေစာင့္ပိတ္ျပီး ထြက္သြားတယ္။ သူ႔ကို အခန္းျပတင္းကေန လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ လြတ္လပ္တက္ၾကြတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ပဲလို႔။ ဒီလုိနဲ႔ ကိုယ္ကအိပ္ယာထဲေနျပီး စိတ္က ေလွ်ာက္လည္ေနတဲ့ညေတြ၊ စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ မကပ္ဘဲ အိပ္ခဲ့ရတဲ့ညေတြ မ်ားလာခဲ့တယ္။ ဒီေကာင္ေျပာသြားတာေတြ ေတြးရင္းနဲ႔ပဲ … အိပ္မက္ထဲမွာ … ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ေနာက္က်ခဲ့တယ္ေလ။

Seminar News @ Planet !

The following is the link about our Seminar from Planet Portal. Please check and be happy !

http://www.planet.com.mm/news/?linkpage=desc&id=9339

ဘယ္ဘက္တစ္ျခမ္းပဲရိွတဲ့ အဘိဓါန္စာအုပ္ (၁)

ဒီပို႔စ္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုလိုခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကိုရဲ ရဲ႕ ပင္ကိုယ္ေရးလက္ရာေလးပါ။ မူရင္းလက္ရာေလးကို scan လုပ္ျပီး တင္ထားလိုက္ပါတယ္။


ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္ေစာင့့္နတ္ပြဲ (သို႔) တက္စလာ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို အေတြးအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေရးျဖစ္ၾကတယ္။ နာမည္အရင္းျဖစ္ခြင့္မရတဲ့ နာမည္လွလွေလးေတြကို ကေလာင္အျဖစ္ ကိုင္စြဲၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ဘေလာ့ဂ္ဂါတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔နာမည္ေနာက္ကေန သူ႔ဘေလာ့ဂ္အမ်ဳိးအစားေလးကို စိတ္ဝင္စားေအာင္ထည့္ထားတယ္။ လူေတြခ်ည္းပဲ ဘေလာ့ဂ္ေရးတယ္မွတ္တာ - မဟုတ္ဘူးဗ်။ နတ္ေတြလည္း ေရးတယ္။ အဲဒီဘေလာ့ဂ္ နာမည္က Teslanetblog တဲ့။ တက္စလာဆိုတဲ့ နတ္ရဲ႕ဘေလာ့ဂ္ေပါ့ေလ။

ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္စေရးေတာ့ အျခားဘေလာ့ဂ္ေတြကို ေလွ်ာက္သြားျဖစ္တယ္။ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုမွာ ေရးထားတဲ့ ပို႔စ္တစ္ခုမွာ “ ကိုတက္စလာသည္လည္း အေရးၾကဲေသာ္လည္း ေစာင့္ဖတ္ရက်ဳိးနပ္ေအာင္ အေရးေကာင္းသည္ ” လို႔ ေရးထားတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီဘေလာ့ဂ္ကိုသြားလည္ ျဖစ္တယ္။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိတယ္ - ဒီေလာက္အေရးေကာင္းလို႔လဲ နတ္လို႔ နာမည္ခံထားတာကိုးလို႔။

အဲဒါနဲ႔ ဘာနတ္လဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဝင္စားေနတုန္း ပထမအၾကိမ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါ Meeting လုပ္ၾကပါေရာ။ အားလံုးစံုလို႔ တဝက္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အက်ီအျဖဴေလးနဲ႔ လူတစ္ေယာက္တံခါးဖြင့္ျပီးဝင္လာတယ္။ ဘာညာက အားရဝမ္းသာထေအာ္တယ္။ “ ကိုတက္စလာ လာျပီ ” တဲ့။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ပါျပီ - ဘာနတ္လဲဆိုတာ။ ျမွားနတ္ေမာင္ဗ်။ ဘာေတြ ေအာင္သြယ္လုပ္လို႔လဲလို႔ မေမးနဲ႔ေနာ္။ ေအာင္သြယ္လုပ္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ အဟဲ ... ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူးတဲ့နတ္ေတြက ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ခန္႔ခန္႔ၾကီးေတြ။ ဒီနတ္က နည္းနည္းပုျပီး အရြယ္ေသးေတာ့ အဲလိုပံုစံ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူးတဲ့နတ္ဆိုလို႔ ျမွားနတ္ေမာင္ပဲ ရိွတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အခုလို ေျပာရင္ ကိုတက္စလာ စိတ္ဆိုးဦးမယ္။ ျပီးရင္း သူ႔ထီးခ်ဳိင့္ေလနဲ႔ “ ေမာင္ပြတ္ - ျမွားနတ္ေမာင္က ငါ့ေလာက္ နားရြက္ မကားပါဘူးကြာ ” လို႔ မခ်ိတင္ကဲ ေျပာဦးမယ္။

ေျပာမယ့္သာ ေျပာတာပါ။ အဲဒီ ပထမအၾကိမ္ အစည္းအေဝးျပီးကတည္းက အစည္းအေဝးဆိုရင္ သူ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္လုပ္တယ္။ အဲ ... ဒုတိယပိုင္းဆိုလို႔ကေတာ့ ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ေတာင္ ထလိုက္လာတာ။ အရက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေသာက္ဘူး။ မၾကိဳက္လို႔တဲ့။ မၾကိဳက္တာ သူမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သူ႔ဆရာဝန္က။ သူ႔အသည္းက ေသာက္ရင္ ျမန္ျမန္နတ္ဘဝကူးမယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ အရက္မေသာက္ဘဲ ဘီယာကို ျပိဳင္ဘက္မရိွေသာက္တာ ကိုမ်က္လံုး ေပၚမလာခင္အထိပဲ။ ကိုမ်က္လံုးလို ဝါရင့္တစ္ေယာက္ေရာက္လာမွ - ေလ်ာ့ေပးတယ္ထင္လား။ အျပိဳင္ေသာက္တာ။ တစ္ခုေကာင္းတာ ကိုတက္စလာက တတိယပိုင္းမဆက္ဘူး။ အိမ္ကို အေစာၾကီးျပန္တတ္တယ္။ မနက္ ၂ နာရီ - ၃ နာရီေပါ့။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္အေစာၾကီးေလ။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ Blog Times III စလုပ္တယ္။ ဒီေတာ့ အရင္အေဟာင္းေတြက သတင္းေလးေတြ၊ ပံုစံေလးေတြ ျပန္ကိုးကားဖို႔ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ပထမဆံုး သတင္းစာမွာ ကိုတက္စလာကို ဝိုင္းဖမ္းေနတဲ့ ပံုသြားေတြ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တိုိ႔ သတင္းစာ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုရင္ ေက်းဇူးရွင္က သူပဲဗ်။ သူ႔ရုပ္သူ႔ရည္ - သူ႔အေနအထားနဲ႔ မ်က္ႏွာဖံုးတင္လိုက္ေတာ့ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ - ေဒါင္းလုပ္ခ်ျပီး သိမ္းထားတဲ့ မိန္းကေလးေတြဆိုတာ - ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္မွ မရိွဘူးတဲ့။

ကိုတက္စလာပံုႏွင့္ ပထမအၾကိမ္ Blog Times

စတာပါ ကိုတက္စလာေရ - ခင္ဗ်ားဧည့္ခံမယ့္ ညစာစားပြဲကို တကူးတက လာျပီး မစေနာက္ႏိုင္လို႔ အခုလို ပို႔စ္ေလးေရးျပီး စရ၊ေနာက္ရတာပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားထံုးစံအတိုင္း “ ငါ့ေကာင္ၾကီး ေမာင္ပြတ္ ကေတာ့ကြာ ” ဆိုျပီး ေျပာေနဦးမလား။ တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္ဆိုးသမွ်၊ ပူသမွ်ကို အျမဲကူညီလိုက္ေလ်ာခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔၊ ကိုေနဘုန္းလတ္တို႔၊ ကိုစိုးေဇယ်တို႔နဲ႔ အတူတူ ဆိုင္ထိုင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို အျမဲသတိရေနပါတယ္။ အရင္က ခင္ဗ်ားမလာရင္ မရရေအာင္ ေခၚတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားေခၚလို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ တစ္ရက္ေတာ့ ထပ္ေတြ႔ၾကတာေပါ့။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ “ ေအာ္တိုကိုး ေမာင္ပြတ္ ဆ ပါထည့္ထား ” ဆိုတဲ့ပြဲမ်ဳိးေရာေလ။ ခင္ဗ်ားကို ေလွ်ာ့မတြက္ပါဘူးဗ်ာ - တကယ္။

ခြက္ညီ လက္ညီ တို႔ႏွစ္ေယာက္

ကိုတက္စလာ - ဒီေမြးေန႔ကစျပီး ေန႔ရက္တိုင္းကို ေပ်ာ္ရႊင္ျငိမ္းစြာ ျဖတ္သန္းႏိုင္ျပီး ေရးေဖာ္ေရးဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔အတူ သုတ၊ရသနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့စာေတြ ဆက္လက္ေရးသားႏိုင္ပါေစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာကေန ဆုေတာင္းတယ္။

ခင္တဲ့
ေမာင္ပြတ္
၉၊၉၊၂၀၀၇

အလိုရိွသည္

High Technology ျဖင့္ ဖန္တီးထားေသာ စက္ရုပ္မ်ားနည္းတူ အလုပ္လုပ္ေပးႏိုင္ေသာ လူသားမ်ားအလိုရိွသည္။ ေအာက္ပါ အရည္အခ်င္းမ်ား အတိုင္းလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရမည္။

(၁) ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ (၇) နာရီခြဲတြင္ ရထားဘူတာ သို႔မဟုတ္ ကားဂိတ္သို႔ အေရာက္လာႏိုင္ရမည္။ သို႔မွသာ (၈) နာရီရံုးေရာက္မည္။

(၂) ရံုးေရာက္သည္ႏွင့္ စက္ရုပ္မ်ားနည္းတူ ခိုင္းတာလုပ္၊ ေတာင္းတာေပး၊ ေမးတာေျဖ၊ ေစရာသြားႏိုင္ရမည္။ အထြန္႔မတက္ရ။

(၃) ေန႔လည္တြင္ တစ္နာရီ အနားေပးမည္။ ေကာင္းသည္၊ ဆိုးသည္မခြဲျခားဘဲ ေစ်းေပါရာ၊ နီးစပ္ရာတြင္ ၾကံဳသလို စားႏိုင္ရမည္။ တစ္နာရီျပည့္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းရံုးေပၚျပန္တက္လာရမည္။ စက္ရုပ္မ်ားသည္ အခ်ိန္တိက်သည္ကို သတိျပဳပါ။

(၄) ညေန (၅) နာရီထိုးေသာ္လည္း အလုပ္မျပတ္ေသးလွ်င္ တစ္နာရီခန္႔ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရမည္။ စက္ရုပ္မ်ားသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ အခ်ိန္ပိုေၾကး မေတာင္းပါ။

(၅) သင္ျပန္ေသာအခါ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ မန္ေနဂ်ာမွ ဆူစရာမ်ားႏွင့္ ေစာင့္ေနသည္ကို သတိျပဳပါ။

အဲဒီလို အလုပ္မ်ဳိးတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနတယ္။ မနက္ (၈) နာရီ ရံုးေရာက္ဖို႔ (၆)နာရီေလာက္ထ၊ ျပန္ငို္က္၊ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္၊ အဝတ္လဲ၊ ဘုရားရိွခိုးနဲ႔ (၈) သာရံုးေရာက္သြားတယ္ - မနက္စာဆိုတာ လက္ထဲက ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးပဲပါလာခဲ့တယ္။ ရံုးေရာက္လို႔မွ မထိုင္ရေသးဘူး - Night Shift က လႊဲလိုက္တဲ့အလုပ္ေတြက စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ ခံုေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ၾကီး။ အဲဒါေတြ ရွင္းရင္းနဲ႔ပဲ ထမင္းစားခ်ိန္ - စက္ရုပ္လိုဆို အားသြင္းခ်ိန္ ေရာက္ေရာ။ တစ္နာရီ မကုန္ကုန္ေအာင္ ထမင္းစားလိုက္၊ အနီးအနားေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔ အနားယူရတယ္။ မယူလို႔ မရဘူးေလ။ မနက္ကထဲက Run လာရတာ - ၁ နာရီထိုးေနျပီ။ ျပန္တက္ရင္လည္း ဆက္လုပ္ရဦးမယ္မဟုတ္လား။ တစ္နာရီျပည့္ေတာ့ အလုပ္ထဲျပန္ဝင္၊ ဆက္လုပ္၊ နာရီကို ခဏခဏၾကည့္၊ ဒီလိုနဲ႔ (၆) နာရီသာသာမွာ Time Card ျဖတ္တဲ့အဆင့္ကို ေရာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္ေရာက္ရင္ ဘယ္အထုပ္ကိုေတာ့ ရွင္းရဦးမယ္ ... ဆိုတဲ့ အသိေတြနဲ႔ျပန္လာရတာ။ အျခားဝင္စရာ မရိွလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ (၇) နာရီ။ ဘဝတူေလးေတြေခၚျပီး နီးစပ္ရာ Food Court မွာ ထမင္းစား၊ အိမ္ျပန္ အင္တာနက္ခဏသံုး၊ ျပီးတာနဲ႔ အိပ္ရျပန္ေရာ။ မနက္ႏိုးလာေတာ့ .. ထံုးစံအတိုင္း ျပန္စေပါ့ဗ်ာ။ ဒါက Morning Shift ေနာ္။ Night Shift ဆိုလို႔ကေတာ့ .. မေျပာျပရက္ပါဘူး။ ပိတ္ရက္ကေလး တစ္ရက္ရပါတယ္။ ေလွ်ာ္ရဖြတ္ရ၊ အခန္းရွင္းရ၊ လိုတာထြက္ဝယ္၊ အိမ္ကမွာတာ သြားလုပ္ေပးနဲ႔ - မနားရျပန္ဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေခါင္းပါးလာျပီး စက္ရုပ္နဲ႔ တူလာတယ္ဗ်ာ။ ဒီအခ်ိန္ထ၊ ဒါလုပ္၊ ဒီသြား၊ ျပန္လာ၊ ဒါစား၊ အိပ္၊ ျပန္ထ၊ အာ ..... အဲဒါေတြနဲ႔ပဲ လံုးခ်လည္ေနလိုက္တာေလ .... တခါတေလေတာ့ ေတြးေနမိတယ္ ... ငါက စက္ရုပ္နဲ႔တူတဲ့ လူသားလား၊ လူသားလိုခံစားတတ္တဲ့ စက္ရုပ္လားလို႔ ...

ငါတို႔ရဲ႕ ရာဇဝင္ ( Blog Day Seminar Special Post )

ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို MICT ရဲ႕ Conference Hall မွာ ငါ့ သူငယ္ခ်င္း Blogger ေတြ တူညီဝတ္စံုေတြနဲ႔ ေရာက္ေနေလာက္ေရာေပါ့။ လူခ်င္းရင္းႏွီးဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ Online က သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ အခုလို တိုင္းသိျပည္သိ Seminar ၾကီးတစ္ခုကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ က်င္းပႏိုင္ၾကေတာ့မယ္။ သူတို႔အားလံုးၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတာေတြ အရာထင္ေအာင္ျမင္ျပီဆိုတဲ့ အသိနဲ႔အတူ ငါ သူတို႔နဲ႔ အတူရိွေနခြင့္မရတာကိုလည္း သိပ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ ငါျပန္ေတြးေနမိတယ္။ အဲဒီေန႔ေတြတုန္းကေလ ....

“ ကိုေနဘုန္းလတ္ - ခင္ဗ်ားဆဲခ်င္လည္းဆဲေတာ့ဗ်ာ ... ကၽြန္ေတာ္ Conference Hall ၾကီးကို Seminar အတြက္ Booking လုပ္လုိက္ျပီ ”

ဘယ္သူနဲ႔မွ မတိုင္ပင္ဘဲ ငါ လုပ္လိုက္တဲ့အလုပ္အတြက္ ကိုေနဘုန္းလတ္ကို ဖံုးဆက္ျပီး အေၾကာင္းၾကားလိုက္တယ္။ နာရီဝက္အတြင္းမွာ ကိုညီလင္းဆက္နဲ႔ ကိုေနဘုန္းလတ္တို႔ MICT ေရာက္လာၾကတယ္။ အခန္းေတြ လိုက္ၾကည့္၊ ကုန္က်စရိတ္တြက္နဲ႔ ငါ လည္းရံုးမတက္ျဖစ္ဘူးေလ။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ကိုညီလင္းဆက္ က Sponsor ေတြ စရွာေပးတယ္။ အဲဒီတုန္းက Seminar လုပ္ဖို႔ ၂ လ တိတိလိုေသးတယ္။ ရက္ ၆၀ ေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ရန္ကုန္က Blogger ေတြ လူစုျပီးအစည္းအေဝးလုပ္တာ၊ တာဝန္ခြဲေပးတာ၊ မႏၲေလးက Blogger ေတြကို ဖိတ္ၾကားဖို႔ေတြ၊ Seminar အတြက္ျပင္ဆင္တာေတြနဲ႔ မနားၾကရေတာ့ဘူး။ အစည္းအေဝးဆိုတာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူးေလ။ ျပီးေတာ့ Logo ကိစၥလို အမ်ားသေဘာေတာင္းရမယ့္ အလုပ္ေတြလည္း လုပ္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ စင္ေပၚတက္မယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေျပာရမယ့္ စကားေတြကို စာစီရေသးတယ္။ သူတို႔ အဲဒီလိုအလုပ္မ်ားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ငါ က ဘာတာဝန္မွမခံဘဲ ႏို္င္ငံျခားကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ငါ သြားမယ့္ညေရာက္ေတာ့ ကိုေနဘုန္းလတ္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေသးတယ္။

“ မင္းမရိွရင္ ငါေတာ့ တအားေလ်ာ့ျပီကြာ။ Seminar ကိစၥ ငါ့တာဝန္ထားပါ။ မင္း စိတ္ေအးေအးသာသြားေတာ့ ” လို႔ သူေျပာတယ္။ ငါစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ငါက သိပ္အကူအညီေပးႏိုင္တဲ့လူ မဟုတ္ေပမယ့္ အခ်ိန္ေပးႏိုင္တဲ့လူေတာ့ ဟုတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ငါ ဒီေရာက္ေတာ့လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ Seminar သတင္းေတြ နားေထာင္ေနခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေပမယ့္ ရက္ေျပာင္းလဲျခင္း မရိွဘဲ သတၱိရိွရိွက်င္းပမယ့္ ဒီပြဲကို ငါ ျမင္ခ်င္လိုက္တာ ... ငါ ရိွေနခ်င္တာ ...

တခ်ိန္က အစည္းအေဝးတစ္ခု။ ငါကလြဲရင္ အားလံုးအဲဒီမွာ ရိွေနၾကမယ္ ( ကိုစစ္အိမ္ထံမွ ကူးယူးေဖၚျပပါသည္ )

ငါမ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ MICT ထဲမွာ MBS တံဆိပ္ပါတဲ့ အက်ီေတြနဲ႔ ငါ တို႔ Blogger ေတြ စည္ကားေနေလာက္ျပီ။ ငါ့ကို Blogger တစ္ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္၊ ဒီအသိုင္းအဝိုင္းထဲေရာက္လာေအာင္ တြန္းပို႔ခဲ့တဲ့ ကိုဘလာေဂါက္ တစ္ေယာက္ ခုခ်ိန္ဆို သူကိုယ္တိုင္စီစဥ္တဲ့ T-Shirt ဝတ္ျပီး သူမ်ားေတြကို လိုက္စေနမွာ ငါ အေသအခ်ာသိတယ္။ ထာဝရေနာက္က်ေရးသမား ကိုညီလင္းဆက္ကေတာ့ ကင္မရာေတြနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ သူ႔ကင္မရာေတြနဲ႔ ဒီေန႔ပြဲကို မွတ္တမ္းတင္မယ္လို႔ ငါ ရိွတုန္းက ေျပာဖူးတယ္ေလ။ ကုိေနဘုန္းလတ္၊ ကိုစိုးေဇယ်၊ ကုိုျဖိဳး ... အခုခ်ိန္မွာ အေသးစိတ္စီစဥ္ရမွာေတြကို စီစဥ္ရင္း ဟုိေျပးဒီေျပး ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ကိုတက္စလာကေတာ့ သူ႔ပင္ကိုယ္ဟန္ မပြင့္တပြင့္ျပံဳးရင္း Laptop နဲ႔ Projector ဆက္ဖို႔လုပ္ေနမလားပဲ။ အစက သူက အဲဒါေတြ တာဝန္ယူမယ္တဲ့ေလ။ Live Blog ကို အသက္သြင္းမယ့္ ကိုေက်ာ္ေဇယ်လည္း အလုပ္မ်ားေနေလာက္ေရာေပါ့။ ငါ သူနဲ႔ ရင္းႏွီးခြင့္ မရလိုက္ဘူး။ ေနာက္ျပီး ကိုမ်က္လံုး၊ ကိုစစ္အိမ္၊ ကိုခ်စ္စမ္း ... ဘယ္သူမွ ခန္႔ခန္႔ၾကီးထိုင္ေနရမွာ မဟုတ္ဘဲ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကမွာပါ။ ငါ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ မိန္းကေလးထဲက မဘာညာနဲ႔ မမီ၊ ပင့္ဂိုး၊ စိတ္ကူး ...တကယ္ပဲအားလံုးစံုေနၾကျပီလား။ ငါ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ငါ ခင္တဲ့လူေတြက ငါ ျမင္ခ်င္တဲ့ပြဲကို လုပ္ၾကေတာ့မယ္ ... ဒါေပမယ့္ ငါက အေဝးမွာ ...

ေနာက္တစ္ခု သတိရမိတာက ဒုတိယအၾကိမ္အစည္းအေဝးျပီးကတည္းက ငါတို႔အက်င့္လုပ္ခဲ့တဲ့ ဒုတိယပိုင္း။ အစည္းေဝးျပီးတိုင္း တေနရာရာ ေျပာင္းထုိင္ျပီး စားလိုက္ေသာက္လိုက္နဲ႔။ ပိုျပီး ရင္းႏွီးေစသလို သိပ္လည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ ေမာလာသမွ်ေတြ ေပ်ာက္ေစခဲ့တယ္။ Blog Times ဆိုတဲ့ သတင္းစာေလးလဲ အဲဒီဒုတိယပိုင္းေတြကေန ေမြးဖြါးခဲ့တယ္ေလ။ ဒီေန႔ေရာ ... ဒုတိယပိုင္းရိွေသးလား ... ရိွသင့္တာေပါ့။ သူတို႔အားလံုး ပင္ပန္းလွျပီ။ မနက္ပိုင္းမွာ ေမာခဲ့တာေတြ၊ လြဲခဲ့တာေတြ စၾက၊ေနာက္ၾကနဲ႔ MBS ၾကီးတည္ျမဲဖို႔ ခြက္တိုက္ဆုေတာင္းမယ့္ ဒီပြဲကို္လည္း ငါလြဲခဲ့ရျပန္ျပီ။

why-do-we-blog ေရွ႕က ေမာင္ပြတ္

ငါနာရီၾကည့္ျပီး ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို အခမ္းအနားစေတာ့မယ္လို႔ ေတြးေနမိတယ္။ သူတို႔ဟာ ခမ္းနားတဲ့ ခမ္းမၾကီးထဲမွာ ေနရာယူေနၾကေလာက္ေရာေပါ့။ ငါကေတာ့ ငါ့ေနရာလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ အိပ္ခန္းက်ဥ္းထဲက ကြန္ျပဴတာစားပြဲမွာထိုင္၊ Live Blog အတြက္ F5 ေပၚလက္တင္ရင္း အသင့္ေစာင့္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ ငါ့အလုပ္နားရက္က တနဂၤေႏြမွပါ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျမင္ခ်င္လို႔ ငါ စေနနဲ႔ ရက္လဲယူျပီး ေစာင့္ေနတာေလ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ငါလြမ္းေနတယ္။ ဒီလူေတြေရာ .. ငါ့ကို အမွတ္ရေနစဲလား .... ေနာက္ျပီး Coffee King နဲ႔ Service + ၊ ၁၉ လမ္းက ညေနခင္းေတြ ... ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ... ငါတို႔သမိုင္းမွာ ဒီေန႔ကေတာ့ တကယ့္ကို ရာဇဝင္တြင္ေစခဲ့ျပီေလ။

MBS အဖြဲ႔ၾကီးႏွင့္ Seminar ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ အထူးၾကိဳးပမ္းကူညီေပးခဲ့ၾကေသာ ရပ္ေဝး၊ ရပ္နီးမွ ဆရာသမား၊ သူငယ္ခ်င္း၊မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို အထူးပင္းေလးစားလ်က္ ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း။

ခ်စ္သူကို ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ေန႔

ဒီေန႔ ျခဴကေလးေမြးေန႔။ သိပ္သတိရေနတယ္။ ခ်စ္သူေမြးေန႔တိုင္း ခ်စ္သူ႔ေဘးမွာ ရိွေနခြင့္ရပါေစလို႔ ဒီမနက္ ဘုရားမွာ ငါဆုေတာင္းေနမိတယ္။ ဒီတရက္ေတာ့ ငါ ရိွေနခ်င္တယ္ ... ဒီလုိနဲ႔ပဲ လြမ္းရင္း ... လြမ္းရင္း ...
ထုထည္မရိွတဲ့ အခ်စ္ေတြ ငါ့ရင္နဲ႔ အျပည့္ပဲေလ
(ငယ္ေလး ေမြးေန႔အတြက္ပါ)

ကိုေဝ၏ ဒီလိုေလးဆိုအဆင္ေျပမလား ? Post သို႔

ကိုေဝ၏ ဒီလိုေလးဆိုအဆင္ေျပမလား ? Post သို႔

ကုိေဝ - ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားဘေလာ့ဂ္ကို လာလည္ျဖစ္ရံုသာမက လူခ်င္းလည္း အျပင္မွာ ဆံုဖူးပါတယ္။ မွတ္မိလားေတာ့ မသိဘူး။ ထားပါေတာ့။ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ ေရးခ်င္တဲ့လူက ေရးခ်င္တာေရးခြင့္ရိွပါတယ္။ အခု ကိုေဝက ေဆြးေႏြးၾကပါဦးဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ေလးေပါ့ဗ်ာ။ စာလံုးၾကီးေတြ၊ အဂၤလိပ္စာလံုးေတြေတာ့ ေဖါေဖါသီသီ မသံုးတတ္ဘူးဗ်ာ။

ခင္ဗ်ားက စက္သံုးေလာင္စာေတြ ေစ်းတက္တာကို လက္ခံႏိုင္တယ္ေပါ့။ လက္ခံတဲ့ အေၾကာင္းက ႏိုင္ငံတကာေစ်းထက္နည္းေနေသးတာရယ္၊ အျပင္ေမွာင္ခိုေစ်းထက္နည္းေနေသးတာရယ္ေၾကာင့္တဲ့။ ဟုတ္လား။ ကိုေနဘုန္းလတ္ေျပာသလို ေလာင္စာကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာကို ရင္ေဘာင္မတန္းႏိုင္ေသးလို႔ ေစ်းျမွင့္တယ္ဆိုရင္ တစ္ဦးခ်င္း လစဥ္ဝင္ေငြကေရာ - တိုးမေပးသင့္ဘူးလား။ ခင္ဗ်ား လစဥ္ရေနတဲ့ ေငြက ေဒၚလာနဲ႔ဆို ဘယ္ႏွစ္ေဒၚလာရိွလဲဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားက ေမွာင္ခိုနဲ႔ အစိုးရတန္းညိွခ်င္တဲ့လူဆိုေတာ့ ေဒၚလာကို ဘယ္ေစ်းနဲ႔တြက္မွာလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ ၁၃၀၀ ေက်ာ္ေနတဲ့ လူတိုင္းလက္ခံတဲ့ေစ်းလား၊ အစိုးရ သတ္မွတ္ထားတဲ့ တစ္ရာေအာက္က ေစ်းလား။ ကိုယ့္ဟာကို တြက္ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားမွာ ကားတစ္စီးသာရိွမယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားရတဲ့ လခနဲ႔ ဓါတ္ဆီေစ်း အဆင္ေျပလား။ ေတြးေပါ့ဗ်ာ။ စက္သံုးေလာင္စာဆီကို လုိသေလာက္ေရာင္းႏိုင္မွေတာ့ ေမွာင္ခိုေတြ ေပ်ာက္သြားတာ မထူးဆန္းပါဘူး။ အခုက လိုသေလာက္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ - ဂါလံ ၆၀ ကို ပဲ ေစ်းတက္ဝယ္ရမွာ။ ခင္ဗ်ားလြဲေနတာ ရိွေသးတယ္။ ေမွာင္ခိုဆိုတာ အပိုသံုးဖို႔လိုတဲ့လူ၊ အေရးၾကီးလို႔ သံုးခ်င္တဲ့လူပဲ ဝယ္တာဗ်။ ဆယ္ေယာက္မွာ ခုႏွစ္ေယာက္မဝယ္ဘူး။ ဆိုင္ဆီကေတာ့ မျဖစ္မေနဝယ္ရတာ။ ဆယ္ေယာက္လံုး ဝယ္ရတယ္။ အျပင္ေစ်းတက္တာက သိပ္ျပႆနာ မဟုတ္ေပမယ့္ တရားဝင္ဆီေစ်းတက္တာက သိပ္ဆိုးပါတယ္။ ဒါကို ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ပဲ လက္ခံႏိုင္တယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အေျပးလာဖတ္တာဗ်။ ေနာက္တစ္ခုက ဂါလံ ၆၀ ဆိုတာ တကယ္သံုးေနတဲ့ ကားေတြမွာ ဘယ္လိုမွ မပိုပါဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ၊ အမ်ဳိးေတြ ေမးၾကည့္ပါဦး။ ဆီထုတ္စားေနတဲ့ ကားမဟုတ္ဘူးေနာ္။ တကယ္သံုးေနတဲ့ ကားကို ေျပာတာ။ လိုင္းကားနဲ႔ အိမ္ကား ခြဲမယ္ဆိုတာကေရာ - ဘာကိုေျပာတာလဲ။ နံပတ္ အနီနဲ႔ အနက္ကို ေျပာတာလား။ စဥ္းစားပါဦးဗ်ာ။ နံပတ္အနက္စီးတိုင္း သူေဌးလို႔ လို႔ေတာ့ မထင္နဲ႔ေနာ္။ လူအခြင့္အေရးမရလို႔ တုိက္ေနၾကရတဲ့အထဲ ကားအခြင့္အေရးပါ ထပ္ေတာင္းဆိုဦးမယ့္ပံုပဲ။

ကဲ - ေဆြးေႏြးပါဦးဆိုတဲ့ အပိုင္းေလးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ဘာစီးပြါးေရးပညာရွင္လဲ မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စီးပြါးေရးသမားမဟုတ္သလို ပညာရွင္လည္း မဟုတ္ေပဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဆြးေႏြးပါဆိုိလို႔ ေျပာခြင့္ရရင္ ေျပာခ်င္တယ္ - ခင္ဗ်ားေျဖရွင္းမယ့္နည္းလမ္းေတြက အရမ္း အိပ္မက္ဆန္တယ္။ ဒီအစိုးရလက္ထက္မွာ ခင္ဗ်ား ဒီလိုေျပာတာ သိပ္စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တယ္ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားေျပာ
တာေတြဟာ ေျဖရွင္းမယ့္ နည္းလမ္းေတြလို႔ ကၽြန္ေတာ္လံုးဝမယံုၾကည္ေၾကာင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ဂ္မွာေတာ့ Cbox နဲ႔ Comment ေတြ မရိွဘူးဗ်။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ား ဒီ Post နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ေျပာခ်င္တာေတြရိွရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို Gtalk မွာ Add ျပီးသာ ေစာင့္ေနဗ်ာ။ လိပ္စာက oa6.mrpooh@gmail.com ။ ေျပာၾကတာေပါ့။

ငါတို႔ရဲ႕ ... တာရာ

တို႔တတ္ႏိုင္တာ ဒါပဲရိွေတာ့တယ္။ သြားတဲ့သူက သြားႏွင့္ျပီ။ အေၾကြေစာတဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေတြ ပင္လယ္နဲ႔ အျပည့္ရိွေနပါတယ္။ အဲဒီထဲကို အလင္းဆံုး တာရာတစ္စင္းလည္း ပူးေပါင္းသြားခဲ့ ျပန္ျပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတာရာမရိွရင္ တို႔ေကာင္းကင္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ နကၡတ္ေတြ စံုေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အစားလည္း မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔အလင္းေတြကို ေရတြက္ၾကလို႔ မျပီးခင္မွာပဲ အေမွာင္ေတြနဲ႔ အစားထုိး ေပးလိုက္ျပန္တယ္။ သူ႔သတင္းေတြ ၾကားခ်င္ေနတုန္းမွာပဲ တင္းတိမ္ေပးလိုက္ရျပန္တယ္။ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ထိုက္တန္လြန္းတဲ့ တာရာတစ္စင္းအတြက္ ေကာင္းျခင္းေတြပဲရေအာင္ တို႔ဆုေတာင္းၾကမယ္။ သူ႔အကူအညီေတြနဲ႔ လွပခဲ့တဲ့ စကားလံုးေတြကို သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္ဖို႔ပဲ သံုးၾကရေအာင္။ တို႔ငိုတဲ့ စာသားေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ေလေျပေတြေၾကာင့္ သူျငိမ္းခ်မ္းေစသား။ တို႔တတ္ႏိုင္တာ ဒါပဲရိွေတာ့တယ္။ တို႔အားလံုး တစ္ခြန္းေလာက္ေတာ့ လြမ္းၾကစို႔ရဲ႕။

အိုေအစစ္မွ အိုေအေျခာက္

ကၽြန္ေတာ့္ အိုေအစစ္လည္း မစိုေျပေတာ့ဘဲ ခမ္းေျခာက္သြားလို႔ အိုေအေျခာက္လိုေတာင္ ျဖစ္ေနေလာက္ျပီ ထင္ပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္ရာမေနရ၊ ေတာ္ရာေနရ ဆုိသလို အသိုက္ေျပာင္းလာလို႔ ေဒသခံ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြန႔ဲ စံုလိုက္၊ အလုပ္ကေလးေျပးလိုက္၊ အခ်ိန္ရတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း စီဗံုးေတြလိုက္ေအာ္ လိုက္နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။ ကိုယ့္ Blog ကလည္း အတတ္ဆန္းျပီး ဒုကၡိတလို လုပ္ထားေတာ့ သူမ်ားမေျပာနဲ႔ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ မေရာက္ျဖစ္ဘူး။ ပို႔အသစ္တင္ဖို႔ကေတာ့ ေခါင္းစဥ္ကုိ ရွာမရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ပ်က္ကြက္ တာေတြလည္း မ်ားလွပါျပီ။ တာရာမင္းေ၀ ေသတယ္၊ ဘာပို႔စ္မွ မတင္ႏိုင္လိုက္ဘူး။ ရွစ္ေလးလံုး - ေဆးစစ္ခ်က္ အေျဖရမယ္ဆိုလို႔ အလုပ္မ်ားေနလိုက္တာ ေခါင္းငံု႕ျပီးေတာင္ အေလးမျပဳလိုက္ရဘူး။ ပို႔စ္တင္ဖို႔ကေတာ့ အေတာ္ေဝးသြားတယ္။ ေမာင္ပြတ္ အခ်ဳိးေျပာင္းသြားတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ အခ်ိန္လု ေနရလို႔ပါ။ ဘယ္သူနဲ႔ လုေနရမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ လုေတာ့ လုေနရတယ္။ ငိုျပရရင္ ကြန္ပ်ဴတာကလည္း မရိွေသးဘူးေလ။ အေပါင္းအသင္းေတြကို ရန္ကုန္က သယ္လာတဲ့ အစာေျခာက္ကေလးေတြနဲ႔ ဖားျပီး ကြန္ျပဴတာေလး ခဏ ေပးသံုးပါဆိုျပီး သံုးေနရတဲ့ဘ၀ပါဗ်ာ။ တကယ္ဆို ရန္ပံုေငြ ေတာင့္တင္းလာျပီျဖစ္တဲ့ MBS က အေဝးေရာက္ Blogger ဒုကၡသည္မ်ား ကူညီေထာက္ပံ့ေရး ရန္ပံုေငြဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ကြန္ျပဴတာမဲ့ သတၱဝါေလးေတြ Blog အသက္ဆက္ႏိုင္ဖို႔ Lenovo ေလးေတြ ဝယ္ယူေထာက္ပံ့သင့္တယ္လို႔ အၾကံျပဴပါရေစ။ အသင္းဝင္ေၾကးကိုလည္း အေၾကြးမွတ္ထားသင့္ပါတယ္။ စတာပါ။ ( တကယ္ဆိုလည္း ရမွာမွ မဟုတ္တာ ) ဘာပဲေျပာေျပာ ဝါသနာကို တားမရလို႔ မၾကာခင္မွာပဲ ပံုမွန္နီးပါး ျပန္ေရးေတာ့မွာျဖစ္သလို ဒုကၡိတျဖစ္ေနတဲ့ အိုေအေျခာက္ကိုလည္း ျပင္ဆင္ပါေတာ့မယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကားရင္း Post တစ္ခုျဖစ္ေအာင္ ညွစ္ထုတ္လုိက္ပါတယ္ဗ်ာ။

Sunday Seminar Meeting သို႔

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပံုေဖၚဖို႔ ၾကိဳးစားေနတဲ့ MBS ဟာ အခုဆို လူေတြေရွ႕ကို ခ်ျပဖို႔ ေနာက္ဆံုးအဆင့္အထိ ေရာက္လို႔လာခဲ့ပါျပီ။ မျမင္ရတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကေန ဆက္ႏြယ္ျပီး ခင္မင္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ အခုလုိ ခမ္းနားတဲ့ Seminar ၾကီးေတြ ဦးစီးက်င္းပတတ္ရံုသာမက ေနာက္ဆက္တြဲ MBS Portal နဲ႔ Blog Book ေတြကို တာ၀န္ယူ ထုတ္လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ Online Community နဲ႔ နီးစပ္သူေရာ၊ ေ၀းကြာ ေနသူေတြပါ သိသာ၊ ျမင္သာလာပါေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ Seminar ၾကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ပြဲဦးထြက္ျဖစ္သလို Blogger ေတြရယ္လို႔ အခိုင္အမာရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ ပထမဆံုး ေျခလွမ္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရိွအေျခအေနမွာ ရန္ကုန္နဲ႔ ရန္ကုန္ျပင္ပက သူငယ္ခ်င္းအားလံုး တက္ၾကြျပီး အခ်ိန္ေပးႏိုင္တဲ့လူေတြကလည္း တတ္ႏို္င္တဲ့ဘက္က ကူညီေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ မနက္ျဖန္က်င္းပမယ့္ အစည္းအေ၀းကေတာ့ Seminar ကိစၥအတြက္ ေနာက္ဆံုးက်င္းပမွာ ျဖစ္ျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ တာ၀န္ယူမယ့္လူေတြပဲ ဆက္လက္ကိုင္တြယ္သြားၾကမယ္လို႔ ကိုေနဘုန္းလတ္က ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုဆို မနက္ျဖန္ အစည္းအေ၀းက အခ်ိန္ကို အက်ဳိးရိွစြာ အသံုးခ်ျပီး တိက်တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြခ်ရေတာ့မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ျမင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ဖို႔ က်န္ေနေသးတယ္လို႔ ထင္တာေလးေတြ ေဆြးေႏြးေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံရင္း ဒီ Post ေလးတင္လိုက္ပါတယ္။

(၁) Logo & Slogan
ဒီကိစၥကေတာ့ ဖိုရမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပီးသားျဖစ္လို႔ အထူးမေျပာလိုပါဘူး။ တကယ္စီစဥ္ၾကမယ့္လူေတြနဲ႔ Logo ေတြ ဆက္တိုက္ဆြဲတင္ၾကမယ့္ Online User ေတြအၾကား အဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္အတိအက် သိရရင္ ျဖစ္ပါတယ္။

(၂) ဖိတ္စာ၊ Flyer၊ Booklet ႏွင့္ Vinyl Designs မ်ား
ဒီကိစၥအတြက္ကေတာ့ Logo ျပတ္ေအာင္ ေစာင့္ေနလို႔ မရပါဘူး။ လက္ရိွတစ္ခုကို အၾကမ္းလက္ခံျပီး Frame ခ်ထားမယ္၊ အတြင္းအျပင္စာေတြ စီထားၾကမယ္၊ က်င္းပမယ့္ အစီအစဥ္ဇယားေတြ တခါတည္း ေဖၚျပဖို႔လုပ္ထားၾကမယ္ဆိုမွသာလွ်င္ မီေကာင္းမီပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ဘာေတြ ဘယ္ႏွစ္ရြက္ေ၀မလဲ၊ Vinyl Board ဘယ္ႏွစ္ခုေထာင္ျပီး ဘယ္ႏွစ္ခု ခ်ိတ္မလဲ .. ဒါေတြလည္း ဆံုးျဖတ္ေပးၾကပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဒီထက္မွ အေသးစိတ္ရင္ စာရြက္ေတြက ဘယ္ဆိုက္ဒ္လဲ၊ Vinyl ေတြကဘယ္ဆိုက္ဒ္လဲ၊ အခမ္းအနားေနာက္ခံဘုတ္က စာက ဘာေတြေရးမွာလဲ … ဒါေတြက ေနာက္မွေျပာၾကမယ္လို႔ ေျပာလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ဆံုးျဖတ္ဖို႔ လူစုတာျဖစ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ေပးပါ။ ျပီးမွသာ တာ၀န္ယူမယ့္လူက ဆက္လုပ္မွာျဖစ္ျပီး အခက္အခဲကို ျပန္တင္ျပေပးပါလိမ့္မယ္။ ဒီအတြက္ေတြကို Design ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ကိုျဖိဳး၊ ကိုခ်မ္းေျမ႕၊ DTP ဆယ္ႏွစ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကို္စစ္အိမ္၊ ဂ်ာနယ္နဲ႔ Publishing အေတြ႔အၾကံဳမ်ားတဲ့ ကိုစိုးေဇယ်တို႔ ကူညီေပးၾကပါလားဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ခု အဲဒီအတြက္ Sponsor နဲ႔ Budget ကိုပါ တခါတည္း ခ်ေပးလိုက္ႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။

(၃) ဖိတ္ၾကားေရးႏွင့္ ေနရာခ်ထားေရး
လာတာ မလာတာထက္ လူၾကီးလူေကာင္းေတြ၊ Sponsor Companyေတြ၊ M.D ေတြ၊ CEO ေတြ၊ Marketing Manager ေတြနဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းဥကၠဌေတြ၊ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးေတြကို ဖိတ္ရပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ကိုေရာ ဘယ္လိုဖိတ္စာမ်ဳိးနဲ႔ ဖိတ္မလဲ … အားလံုးအတူတူပဲလား။ ေနာက္ .. ဘယ္သူကဖိတ္ေပးမလဲ။ ဒါေလးေတြညိွၾကည့္ပါဦးေနာ္။ ေနာက္တစ္ခု ပြဲေန႔ေရာက္ရင္ ဘယ္သူက ခရီးဦးၾကိဳျပဳမလဲ။ အေရးၾကီးတာ တစ္ခုရိွပါေသးတယ္။ ဖိတ္ၾကားလို႔ တက္ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြအနားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူရင္း တစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္က ထုိင္ေနေပးရမွာပါ။ ဒါကလည္း ထံုးစံပါပဲ။ Special Seat Sofa ေတြမွာပါ။ ဒါမွသာ လူၾကီးေတြ သိလိုတာကို ရွင္းျပႏိုင္သလို၊ ရင္းႏွီးမႈလည္းရျပီး ေရွ႕ဆက္မယ့္ အလုပ္ေတြမွာ ပူးေပါင္းလို႔ရမွာပါ။ ဒါကလည္း အေရးပါပါတယ္။ နားေထာင္ရံုရံုသက္သက္လာတဲ့ ပရိသတ္ကိုလည္း ေနာက္လူလာရင္ အဆင္ေျပေအာင္ ကိုယ္ေတြက တခါတည္း ေနရာခ်ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီနံပတ္သံုးကို တာ၀န္ယူမည့္လူေတြက ခမ္းမအတြင္း ခံုေနရာခ်ထားေရးနဲ႔ Stage ျပင္ဆင္ေရး၊ ခမ္းမအျပင္ဘက္ Register Table ေနရာခ်ထားမႈကိုပါ ပူးတြဲေဆာင္ရြက္ေပးသင့္ပါတယ္။ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေအာင္ဆိုျပီး ၅ နာရီၾကာက်င္းပမယ့္ အခမ္းအနားအတြက္ ၁၀ နာရီစာ ေငြကုန္ခံယူထားျပီးျပီပဲ။ အားလံုးအဆင္ေျပေလာက္ပါတယ္။

(၄) သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ေၾကာ္ျငာႏွင့္ သတင္းထည့္သြင္းျခင္း
အစကေတာ့ ဒီကိစၥကို ကိုစိုးေဇယ်တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေပးမယ္လို႔ သေဘာတူထားပါတယ္။ လက္ရိွအေျခအေနအရ သူကူညီဖို႔ တတ္ႏိုင္ေသးသလား။ တတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ တအားေပါ့ဗ်ာ။ မလုပ္ခင္ႏွစ္ပတ္အလိုမွာ သတင္းထည့္မွာျဖစ္ျပီး တစ္ပတ္အလုိမွာ ဖိတ္စာေတြထည့္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားၾကဖူးပါတယ္။ ဘယ္ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ထည့္မလဲ၊ ေငြကုန္ ဘယ္ေလာက္ခံမလဲ၊ ဘယ္လိုေရးၾကမလဲဆိုတာ သိပ္အေရးပါေနပါတယ္။ ဒီကိစၥကို တခါတည္း ဆံုးျဖတ္ေပးသြားၾကပါ။ အဲဒီေၾကာ္ျငာအမီ Logo & Slogan ကျပီးဖို႔ လိုအပ္ေနတာကိုလည္း သတိျပဳပါေနာ္။

(၅) Sponsor မ်ားႏွင့္ ၄င္းတို႔ဧ။္ အခြင့္အေရးမ်ား
လက္ရိွမွာ သံလြင္အိပ္မက္အပါအ၀င္ ေထာက္ပံ့ေပးထားအတဲ့အဖြဲ႔အစည္းက အနည္းဆံုး ၃ ခုေလာက္ရိွေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သူတို႔ထဲမွာ ဘယ္သူက Main Sponsor လဲ၊ အားလံုးအတူတူပဲလား၊ ေနာက္ျပီး ထည့္၀င္ေငြေပၚမူတည္ျပီး သူတို႔လုပ္ပိုင္ခြင့္က ဘယ္လုိေပးမလဲ၊ ခမ္းမအတြင္း ေၾကာ္ျငာခြင့္ေတြရိွသလို ခမ္းမအျပင္မွာ လက္ကမ္းစာေစာင္ေ၀တာမ်ဳိးေတြလည္းရိွေနပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ MBS က ပံုႏွိပ္မယ့္ စာရြက္စာတမ္းေတြနဲ႔ တီရွပ္၊ အခမ္းအနား Signboard နဲ႔ ဂ်ာနယ္ ေၾကာ္ျငာတြမွာေရာ ဘယ္လိုပါ၀င္ၾကမလဲ ဆိုတာ တိတိက်က်ဆံုးျဖတ္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုလိုပါတယ္။ ဒါမွသာ သက္ဆိုင္ရာ Company ေတြကလည္း ျပင္ဆင္ခ်ိန္ရမွာပါ။

(၆) ရန္ကုန္ျပင္ပမွ Blogger မ်ားကို ဖိတ္ၾကားျခင္းႏွင့္ ရန္ပံုေငြ အေျခအေန
Blogger အားလံုးနဲ႔သက္ဆိုင္တာျဖစ္လို႔ အားလံုးပဲ လာေရာက္ႏိုင္ေအာင္ လိုအပ္ရင္ လမ္းစရိတ္ကို သင့္ေတာ္သလိုက်ခံျပီး ရန္ကုန္ျပင္ပက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖိတ္ၾကားမယ္လို႔လည္း သိရပါတယ္။ ဒီအစီအစဥ္ဟာ အလြန္ပဲေလ်ာ္ကန္သလို အားလံုးခ်စ္ၾကည္မႈရေစမယ့္ နည္းလမ္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွဥ္႔လည္းေလွ်ာက္သာ၊ ပ်ားလည္းစြဲသာ ျဖစ္ရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ရိွပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ရန္ပံုေငြေတြဟာ ဒီပြဲမွာပဲ အကုန္ျဖဳန္းဖို႔မဟုတ္ဘဲ ေနာက္လာမယ့္ အစီအစဥ္ေတြျဖစ္တဲ့ Portal ၊ စာအုပ္နဲ႔ စာအုပ္ Promotion ပြဲအတြက္လည္း Backup လုပ္ထားသင့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေသအခ်ာခ်ိန္ဆျပီးမွသာလွ်င္ ထုတ္ျပန္ေၾကျငာေပးေစလိုပါတယ္ဗ်ာ။

(၇) တူညီ၀တ္စံုမ်ား
လက္ရိွမွာ တူညီ၀တ္စံုကို တီရွပ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ကုန္က်စရိတ္အရ အဆင္ေျပႏိုင္ေပမယ့္ လူၾကီးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါ Respect မေပးမိသလိုမ်ား ျဖစ္ေနမလား စဥ္းစားမိပါတယ္။ တီရွပ္၀တ္ရမွာ ျဖစ္လို႔ ေယာက်ာ္းဆို ေဘာင္းဘီ၊ ေဘာင္းဘီေတာင္ စတိုင္ေဘာင္းဘီမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ျမင္ပါတယ္။ မိန္းကေလးကလည္း ထမီျဖစ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းနည္းသြားပါတယ္။ ဒါက အဆင္ေျပမလားဆိုတာ စဥ္းစားေပးၾကပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ဘယ္သူေတြက ဒါကို၀တ္ၾကမလဲ။ Blogger အားလံုးလား၊ တာ၀န္ရိွသူေတြပဲလား။ ၀ယ္ရမွာလား၊ အလကားလား။ ေဟာေျပာမယ့္လူေတြကလည္း အဲဒီ တီရွပ္ေတြနဲ႔ပဲလား။ လူၾကီးေတြ အနားမွာ သြားထုိင္မယ့္ လူရင္း Blogger ေတြကေရာ တီရွပ္ေတြနဲ႔ပဲလား။ ဒါေလးေတြ ခ်ိန္ေစခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ ခဏေလာက္ေတာ့ ေဆြးေႏြးျပီး ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေပးပါ။

(၈) တာ၀န္ခြဲေ၀ ထမ္းေဆာင္ျခင္း
ကၽြန္ေတာ္သတိရတာေတြ တင္ျပထားသလို က်န္ေနေသးတာေတြလည္း ရိွပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆို အဲဒီတာ၀န္ေတြကို ဘယ္သူလုပ္မလဲ။ ဘယ္သူက ဘယ္အပိုင္းကို အပီအျပင္တာ၀န္ယူျပီး ျပီးျပတ္ေအာင္လုပ္ၾကမလဲဆိုတာ သိ္ပ္အေရးၾကီးပါတယ္။ စဥ္းစားမိသေလာက္ေတာ့ ဒီတာ၀န္ေတြရိွတယ္ဗ်ာ။
ပထမပိုင္းက ပြဲမတုိင္ခင္ေပါ့ဗ်ာ။

(က) ခမ္းမငွါးရမ္းျခင္း
(ခ) လိုအပ္ေသာစာရြက္စာတမ္းမ်ားကို စီစဥ္ျခင္း (Logo, Slogan, Flyer, Vinyl, Invitation Card, etc)
(ဂ) ဖိတ္ၾကားျခင္း
(ဃ) (လုပ္ျဖစ္ပါက) တူညီ၀တ္စံုမ်ား စီစဥ္ျခင္း
(င) Sponsor မ်ားႏွင့္ အေသးစိတ္ ညိွႏိႈင္းျခင္း
(စ) ေဟာေျပာမည့္ ေခါင္းစဥ္အလိုက္ စာတမ္းမ်ားႏွင့္ Power Point မ်ားေရးသား အတည္ျပဳျခင္း
(ဆ) အခမ္းအနား အစီအစဥ္ႏွင့္ ေဟာေျပာမယ့္လူမ်ား တိက်စြာ သတ္မွတ္ျခင္း

ပြဲမတိုင္ခင္ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ ထင္ပါတယ္။ ပြဲေန႔က်ရင္ေတာ့ ဒါေတြရိွလာမယ္ဗ်ာ။

(က) Register Table တြင္ ေနရာယူျခင္း
(ခ) ဧည့္သည္ႏွင့္ အထူးဧည့္သည္မ်ားကို ၾကိဳဆိုျခင္း (တံဆိပ္မ်ား ရင္ဘတ္တြင္ ကပ္ၾကဦးမလားမသိ)
(ဂ) အခမ္းအနား အျပင္အဆင္ႏွင့္ လွ်ပ္စစ္၊ Network ကိစၥမ်ားတာ၀န္ယူ ၾကီးၾကပ္ျခင္း
(ဃ) ဓါတ္ပံုႏွင့္ ဗီဒီယိုရိုက္ကူးျခင္း
(င) အခမ္းအနားမွဴးမ်ားအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ျခင္း
(စ) ေဟာေျပာျခင္းႏွင့္ ေမးခြန္းမ်ား ေျဖၾကားေပးျခင္း
(ဆ) (ထည့္သြင္းျဖစ္ပါက) Interview Section အတြက္ အေမးအေျဖလုပ္ေပးျခင္း

ဒီေလာက္ေတာ့ ေတြးမိတယ္ဗ်ာ။ က်န္ဦးမွာပါ။ ေမာင္ပြတ္တို႔ေတာ့ ကိုယ္တိုင္၀င္ျပီး ႏွမ္းမျဖဴးရတာနဲ႔ တကယ္လုပ္ေနတဲ့လူေတြကို အာရံုလာေနာက္သြားျပီ။ စိတ္မရိွပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တင္ျပထားတဲ့အထဲမွာ အပိုၾကီးေတြလည္း ပါခ်င္ပါမယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာက ဒီအစညး္အေ၀းမွာမွ ဒါေတြ အတည္မျပဳလုိက္ရင္၊ တာ၀န္ခြဲမေပးလိုက္ရင္ ခမ္းမၾကီး တေနကုန္ငွါးထားလည္း ကေသာင္းကနင္းျဖစ္ဖို႔ မ်ားေနပါလိမ့္မယ္။ သူမ်ားပိုက္ဆံေတြ (Sponsor) လည္းပါလို႔ အမွားအယြင္းမျဖစ္ဖို႔၊ မလစ္ဟာဖို႔ အေရးၾကီးတယ္လို႔ ျမင္လို႔ အခုလို ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား တင္ျပေပးလိုက္တာပါ။ ရလဒ္ေတြကို ဖိုရမ္မွာ ေစာင့္ဖတ္ေနပါ့မယ္။ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

P.S ဖိတ္ၾကားရမယ့္ ဧည့္သည္နဲ႔ စာနယ္ဇင္းေတြကို စာရင္းလုပ္ဖို႔ ကုိညီညီက ျဖည့္စြက္ေပးသြားပါတယ္။ ေက်းဇူးပါ။

သီခ်င္းေဟာင္းတစ္ပုဒ္

ညက YouTube မွာ ဟုိရွာ ဒီရွာလုပ္ရင္း ဒီ Clip ေလးေတြ႔လို႔ Share ေပးလိုက္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္ေနျပီ ျဖစ္ေပမယ့္ တခ်ိန္ကေတာ့ ဒီသီခ်င္းေလးၾကားရင္ မ်က္ရည္ေတာင္ လည္ခဲ့ၾကပါတယ္တဲ့။ တင္ျပီးသား မိတ္ေဆြေတြလည္း ရိွခ်င္ရိွမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခုမွ ေတြ႔လို႔ပါ။

Blog Times လာမည္ .. ၾကာမည္

ကၽြန္ေတာ္မ်ား Blog Times ရံုးစိုက္ရာ ဒူဘိုင္းျမိဳ႕တြင္ ကမာၻ႔ပေဒသရာဇ္ဘုရင္မ်ား အစည္းအေ၀းက်င္းပရန္ ရိွေနပါသည္။ အစည္းအေ၀းသို႔ ကမာၻတလႊားမွ ဘုရင္မင္းျမတ္မ်ား၊ ဘုရင္မၾကီးမ်ား၊ ဥပရာဇာအိမ္ေရွ႕မင္းသားမ်ား လာေရာက္ၾကမည္ျဖစ္ျပီး အစည္းအေ၀းအတြက္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲကို Blog Times H.Q , Room #293 – 3987 တြင္ က်င္းပမည္ျဖစ္သျဖင့္ အဆိုပါရက္မ်ားတြင္ သတင္းစာအလုပ္မ်ားကို ရပ္နားေပးထားမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခင္က ၾကံဳသလိုထုတ္ေ၀ေနေသာ Blog Times သတင္းစာသည္ ေၾကျငာထားျခင္းမရိွေသာရက္ထက္ အကန္႔အသတ္မရိွ ေနာက္က်မည္ျဖစ္ျပီး ထြက္ျပီဟု ေျပာေသာေန႔တြင္ တိက်ေသသပ္စြာ ထြက္လာဦးမည္ျဖစ္ပါသည္။ စာမ်က္ႏွာတိုင္းကုိ အျဖဴအမည္း 4 Colour ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဓါတ္ပံုမ်ားကို ေလးေထာင့္ အေနအထားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာစာမ်ားကို စာလံုးအ၀ိုင္းမ်ားျဖင့္လည္းေကာင္း ျပင္ဆင္ထုတ္ေ၀မည္ျဖစ္ျပီး ေစ်းႏႈန္းကိုလည္း အရင္ကထက္ 0.3 % ေလ်ာ့ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေလးစားစြာျဖင့္ ၾကိဳတင္အသိေပးအပ္ပါသည္။

ေတာ္စမ္းကြာ

ငါက ထမင္းေကၽြးေနတာ …
ျပန္ကိုက္ရေအာင္ မင္းက ေခြးလား …
ပင္လယ္ေရ မကုန္မွန္းသိတယ္
ဒါေပမယ့္
ငါခပ္ေနတဲ့ ခြက္ကိုမွ လာလုတာကို…

ရွက္တတ္ရင္ ေသလို႔ရတယ္
မင္းသမိုင္းနဲ႔ တန္တာကိုေပးရင္
အဲဒီေခ်ာင္ထဲ ပိတ္သာေန ..
ေျမာင္းေလးဖက္ပါ ေဖာက္ေပးခဲ့မယ္

ရံႈးေတာ့မွ ျပန္စရေအာင္
ငါတို႔က အံစာေခါက္ေနတာမဟုတ္ဘူး
မင္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ထူးမေလးလို႔
အရူးေလးဆိုျပီး ၾကည့္ေနတာ
ေတာ္စမ္းကြာ …
မင္းအသားခါးလို႔ ငါမစားတာ
တရားေဟာမရရင္
မင္းတို႔သေဘာ ငါလိုက္မယ္ …
ရံႈးတဲ့ေကာင္ စာမေရးေၾကး ….

ခ်စ္သူ႕ကဗ်ာ ...

လတ္တေလာ...

၁၅ ခုေျမာက္ မွတ္တိုင္

လူတိုင္းမွာ Personal Feeling ေလးေတြရိွတတ္ျပီး တခါတေလေတာ့လည္း အဲဒါေလးေတြကို အမွတ္တရ ေရးထားခ်င္မိတယ္ဗ်ာ။ ဒီပို႔စ္ေလးကေတာ့ အမ်ားနဲ႔ သိပ္မဆိုင္လွတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ Personal စစ္စစ္ပါ။

အိမ္မွာ Offline ျဖစ္ေနေပမယ့္ Gtalk ေလးေတာ့ ဖြင့္ထားမိတယ္။ ငယ္မ်ား “ Hi ” လို႔ လွမ္းေခၚမလားလို႔ေလ။ သိပ္သတိရတာပဲ ငယ္ရယ္ … ကုိ႔ကို ၈ လလံုးလံုး ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ အလိုလိုက္နားလည္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ (၂၀.၁၂.၀၆)

ဒီ ၉ လအတြင္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် အေၾကာင္းအရာ၊ အေကာင္းအဆိုးအားလံုးဟာ ငယ့္အတြက္ေတာ့ Sweet Memory ပါ။ ေနာက္လေတြ၊ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာတဲ့အထိ ငယ္တို႔ အတူရိွေနႏိုင္ဦးမလဲ ? ငယ္ကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အျမဲတမ္း ကို႔ေဘးမွာ လက္တြဲျပီး ရိွေနခ်င္ပါတယ္။ (၂၀.၁.၀၇)

အခုလို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ကိုတို႔ ၁၀ လျပည့္အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ Valentine Day အခါသမယမွာ နားလည္မႈေတြ၊ အနစ္နာခံမႈေတြနဲ႔ အျပစ္ကင္းကင္းတည္ေဆာက္ထားတဲ့ ကိုတုိ႔ရဲ႕ သန္႔စင္တဲ့အခ်စ္စစ္ေတြ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းရာေထာင္ခ်ီတည္တံ့ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းသလို ကိုတို႔ကိုခ်စ္တဲ့၊ သံေယာဇဥ္ရိွတဲ့ မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္း အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစလို႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဆုေတာင္းၾကပါစို႔လား။ (၁၄.၂.၀၇)

ငယ္တို႔ ခ်စ္သူျဖစ္တာ တစ္ႏွစ္ရိွသြားျပီေနာ္။ ငယ့္ဘဝတေလွ်ာက္လံုး ကုိနဲ႔ပဲ ေနခ်င္ပါတယ္။ အခက္အခဲေတြ ရိွလာရင္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ညိွႏႈိင္းျပီး ေရွ႕ဆက္ၾကမယ္။ ငယ္တို႔ လမ္းမခြဲေၾကးေနာ္။ (၂၀.၄.၀၇)


ကို ငယ့္ကို သစၥာရိွရိွနဲ႔ ခ်စ္ေနမယ္ဆိုတာကို ဒီအခ်ိန္မွာ အသက္နဲ႔ ထပ္တူ ကတိေပးပါတယ္။ ငယ္တစ္ေယာက္တည္းအနားမွာ ထာဝရရိွေနေပးမွာပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ပထမဆံုးခ်စ္သူႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ကို ကိုနဲ႔အတူ ငယ္ေလးပိုင္ဆုိင္ႏိုင္ပါေစလို႔ ကိုဆုေတာင္းတယ္။ (၂၀.၄.၀၇)

ကို႔မွာအျပစ္ရိွရင္လည္း ငယ္ကခြင့္လႊတ္ေပးမယ္၊ ငယ့္မွာအျပစ္ရိွရင္လည္း ကိုကခြင့္လႊတ္ေပးေနာ္။ လေတြ၊ ႏွစ္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ငယ္တို႔အခ်စ္ေတြ ပိုခိုင္ျမဲလာေအာင္ သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔ ထပ္တိုးခ်ည္ေႏွာင္သြားၾကရေအာင္ေနာ္။(၂၀.၅.၀၇)

အႏိႈ္င္းမဲ့ … ဟုတ္တယ္… ငယ္ကို႔ကို ခ်စ္သလိုခ်စ္ႏိုင္မယ့္လူ တုယွဥ္ႏႈိင္းစရာမရိွႏိုင္ပါဘူး။ ငယ္ဟာ ကို႔အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို အႏိႈ္င္းမဲ့ပါပဲ။ ၁၅ လျပည့္ကေန ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုတို႔အတူရိွေနဦးမယ္ဆိုတာ သံသယမရိွလိုက္ပါနဲ႔ေနာ္။ အခုလိုပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ေန႔ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းသြားၾကရေအာင္လား ငယ္ရယ္။(၂၀.၇.၀၇)

နယ္ျခားမဲ့ Blogger မ်ား ျဖစ္ႏိုင္ပါေစ

နာမည္ၾကီးသရုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္၏ နာေရးသတင္းေၾကာင့္ တစ္ေစာင္မက်န္ေရာင္းလိုက္ရေသာ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ထုတ္ေဝသည့္ ျမန္မာတိုင္း(မ္)သတင္းစာ တစ္ေစာင္ကို ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ဝယ္ႏို္င္ခဲ့သည္။ နာေရးသတင္းအခ်ပ္ပိုႏွင့္အတူ စိတ္ဝင္စားဖြယ္သတင္းမ်ားစြာကို ဖတ္လို္က္ရသည္။ စာမ်က္ႏွာတစ္ခု၏ ဘယ္ဘက္ေအာက္ေထာင့္ေလးတြင္ေတာ့ ခပ္ေသးေသးေရးထားေသာ ကၽြန္ေတာ္ (ကၽြန္ေတာ္တို႔)ႏွင့္ ဆိုင္ေသာ သတင္းတစ္ပုဒ္ ပါလာသည္ကိုေတြ႔မိသည္။

မႏၱေလးျမိဳ႕တြင္ မႏၱေလး MCPA မွၾကီးမွဴးက်င္းပမည့္ Blog အေၾကာင္းေဟာေျပာပြဲ Seminar သတင္းပင္ျဖစ္သည္။ “ Everything is bloggable ” ဆိုသည့္ ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ဇူလုိင္လ ၂၂ ရက္ေန႔တြင္ ေဟာေျပာမည္ဟု ေၾကျငာထားျပီး မည္သူကေဟာေျပာမည္ ဆိုသည္ကိုေတာ့ ေရးသားထားျခင္းမျပဳေပ။ တကယ္ေတာ့ ထုိသတင္းသည္ Blog ေလးတစ္ခု ဖန္တီးေရးသားေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဝမ္းသာစရာ သတင္းေကာင္းပင္ျဖစ္သည္။ ၾကိဳဆိုရမည္လည္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ တစံုတခုလိုအပ္ေနသလို ခံစားမိသည္။ ထို႔အျပင္ ကိုယ္ႏွင့္ေဝးေသာ၊ ကိုယ္မသြားႏိုင္ေသာ ေနရာတခုလိုလည္း ထင္ေနမိသည္။ အမ်ဳိးတစ္ေယာက္အလွဴရိွသည္ကို သိေသာ္လည္း ကိုယ့္မဖိတ္သျဖင့္ မသြားရသလို မဆီမဆို္င္ ခံစားေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့ Open Seminar ျဖစ္၍ မည္သူမဆို တက္ေရာက္ႏိုင္ေသာ၊ ပါဝင္ေမးျမန္းႏိုင္ေသာပြဲေလးပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနမိျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

တကယ္ေတာ့ မႏၱေလးႏွင့္ ရန္ကုန္သည္ စင္ကာပူႏွင့္ရန္ကုန္၊ မေလးရွားႏွင့္ရန္ကုန္ေလာက္ေတာ့ ေဝးဟန္မတူ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးတည္း အျမင္အရ ရန္ကုန္ေန Blogger မ်ားႏွင့္ မႏၱေလး အေျခစိုက္ Blogger မ်ား စိမ္းလြန္းသည္ဟု ထင္သည္။ မွားေကာင္း မွားႏိုင္ေသာ္လည္း ရင္းႏွီးေသာ ဆက္ဆံမႈမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ Blog စေရးေသာ ယခုႏွစ္ ေဖေဖၚဝါရီလမွစ၍ မျမင္မိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ Blog ေလးတစ္ခု စဖန္တီးျဖစ္ေတာ့ အျခား Blog မ်ားလိုပင္ သူငယ္ခ်င္း Blog Link မ်ားကို Side Bar တြင္ အရွည္ၾကီးေရးထားခ်င္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သြားလည္ျဖစ္ေသာ Blog မ်ားတြင္ Comment ေရးကာ ရင္းႏွီးေစျပီး Link တင္ထားခြင့္ေတာင္းခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအထဲတြင္ မႏၱေလးအေျခစိုက္ နာမည္ၾကီး Blogger မ်ားလည္း ထိပ္ဆံုးကပါဖူးသည္။ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္အေလးစားဆံုး Blogger မ်ားအနက္မွ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ … တစံုတရာ ျပန္ၾကားေပးျခင္း မရိွသလို ကၽြန္ေတာ့္ အိုေအစစ္တြင္လည္း ၄င္းတို႔ျပန္လည္ ေရာက္ရိွခဲ့ေၾကာင္း ေျခရာလက္ရာ မက်န္ခဲ့ေပ။ အဂၤလန္မွ၊ စင္ကာပူမွ၊ အေမရိကန္မွ Blogger မ်ားသာ အားေပးကူညီခဲ့ၾကသည္။ ရန္ကုန္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ ေျပာဖို႔ကို မလိုပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ မႏၱေလးမွ Blogger မိတ္ေဆြမရိွေသးေပ။ တကယ္ေတာ့ နယ္ေျမပုိင္းျခားရန္ခက္ေသာ Online Community တြင္ ရန္ကုန္ေတြ၊ မႏၱေလးေတြ၊ စင္ကာပူေတြ ခြဲေနရန္မလိုဟု ကၽြန္ေတာ္ေလးနက္စြာ ယံုၾကည္သည္။ တစ္ေနရာႏွင့္ တစ္ေနရာကို ခြင့္ေတာင္းစရာမလို၊ လက္မွတ္မလိုဘဲ အခ်ိန္မေရြးသြားေရာက္လည္ပတ္ႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရးသည္ အင္တာနက္သံုးသူတိုင္း၏ ထာဝရ မူပိုင္ အခြင့္အေရးပင္ျဖစ္ေပသည္။

ေနာက္တစ္ခု သတိထားမိသည္မွာ အဆိုပါ မႏၱေလးမွ Blogger သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ ရန္ကုန္ သို႔မဟုတ္ မႏၱေလးျပင္ပမွ Blogger မ်ားထံတြင္ Comment ေရးျခင္း၊ Shout Box မ်ားမွ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းမ်ားကို အလြန္နည္းပါးစြာပင္ ေတြ႔ရတတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္လို အညတရ Blog အသစ္ေလးဆိုထားေတာ့ … ေန႔စဥ္ Hit ရာခ်ီဝင္ေနေသာ၊ ေန႔စဥ္မိတ္ဆက္လိုသူမ်ား ဝင္ထြက္ေနေသာ Blog မ်ားတြင္ပင္ မေတြ႔ရသေလာက္ျဖစ္ေနသည္။ ထိုနည္းတူစြာ မႏၱေလးျပင္ပမွ Blogger မ်ားကလည္း မႏၱေလး Blogger မ်ားထံ ဝင္ထြက္ျခင္း မျပဳၾကဘူးဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ပင္ ၾကဲပါးလွေပသည္။ ဘယ္သူစလို႔ ဘယ္သူကမသြားၾကလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိေပ။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေစခ်င္လွသည္မွာ Myanmar Blogger ေတြ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား မည္သည့္ Blogger မဆို တညီတညြတ္တည္း သာတူညီမွ် ရိွေနေစခ်င္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ယခု မႏၱေလးတြင္ က်င္းပမည့္ Seminar အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သတင္းအစအန မရၾကေသးဟုထင္သည္။ မည္သည့္အဖြဲ႕က ၾကီးမွဴးသည္ဆိုေစ … Blog အေၾကာင္းေျပာဖို႔အတြက္ေတာ့ Blogger မ်ားရိွမွ၊ ပါမွျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထိုပါဝင္စီစဥ္ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တစံုတရာေသာအတိုင္းအတာအထိ ညိွႏႈိင္းခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနျဖင့္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ကူညီတံု႔ျပန္ၾကမည္မွာ ေသခ်ာလွေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တြင္လည္း အျပင္လူမ်ားကို တင္ျပစရာကိစၥမ်ားရိွသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္လည္း Seminar တစ္ခုကို အေႏွးႏွင့္အျမန္ က်င္းပသြားရန္ စီစဥ္လ်က္ရိွေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ Blog Post မ်ားကို စုစည္းပံုႏွိပ္မည့္ စာအုပ္ကိစၥ၊ MBA အသင္းဖြဲ႔စည္းေရးကိစၥ၊ Blog ေရးျခင္းအေလ့အထ ျပန္႔႔ပြားေရး စသည့္ ေခါင္းစဥ္မ်ားအတြက္ Seminar တစ္ခုကို မျဖစ္မေနျပဳလုပ္သြားရန္လည္း တိုင္ပင္ထားျပီးျဖစ္သည္။ စာအုပ္ကိစၥႏွင့္ အသင္းကိစၥကို ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္မွာ တရားဝင္အားျဖင့္ ေလးၾကိမ္ၾကိမ္တိုင္တုိင္ရိွခဲ့ျပီျဖစ္ျပီး အဓိကပါဝင္ကူညီေနသူမ်ားမွာ လိုအပ္လိုအပ္သလို ေန႔ညမေရြး ေတြ႔ဆံုေနၾကသည္မွာလည္း အၾကိမ္ေရမ်ားလွျပီျဖစ္သည္။ တရားဝင္ဖိတ္ေခၚက်င္းပေသာ အစည္းအေဝးမ်ားတြင္ ဦးေဆာင္ေနသူမ်ားမွ ရက္အေတာ္လိုကတည္းက မည္သည့္ ျမန္မာ Blogger မဆို တက္ေရာက္ေဆြးေႏြးပါရန္၊ မလာျဖစ္ပါကလည္း Email ျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ Forum မွတဆင့္ျဖစ္ေစ ပါဝင္ေဆြးေႏြးပါရန္ ၾကိဳဆိုဖိတ္ေခၚေလ့ရိွသည္။ တက္ေရာက္လာေသာ မ်က္ႏွာသစ္မ်ားကိုလည္း ေနရာေပးေဆြးေႏြးေလ့ရိွသည္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ေတြ႕ပင္ျဖစ္သည္။ အားလံုးအတြက္လုပ္ေသာ အလုပ္ျဖစ္သျဖင့္ အားလံုးကို ပါဝင္ေစခ်င္ျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယေန႔တိုင္ မႏၱေလးမွ Blogger အမ်ားစုထံမွ တစံုတရာ ေဆြးေႏြးေပးျခင္း၊ ေကာင္းသည္ဆိုးသည္ ေဝဖန္ျခင္း၊ အၾကံေပးျခင္း၊ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းမ်ားကို လက္ခံရရိွသည္ဟု မၾကားမိသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါသည္။ (ကိုခ်မ္းျမစိုး မ်က္ႏွာဖံုး ဒီဇိုင္းေတြကေတာ့ ေကာင္းလြန္းလွသည္)

တေျမတည္းေန တလမ္းတည္းေလွ်ာက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး စုစည္းစုစည္းလုပ္ကိုင္ႏိုင္လွ်င္ ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ပန္းတိုင္ကို ပိုမိုလ်င္ျမန္စြာ ေရာက္ႏိုင္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ထင္ေနမိသည္။ မည္သို႔ေသာ ကိစၥၾကီးငယ္မ်ားေၾကာင့္ မည္သူကစ ခပ္ကင္းကင္းေနၾကသည္ျဖစ္ေစ ရည္ရြယ္ခ်က္တူေသာ အလုပ္မ်ားကို အတူတကြ ပူးေပါင္းညိွႏိႈင္းလုပ္ေဆာင္ေပးၾကရန္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ တိုက္တြန္းလိုသည္။ Myanmar Blog Book၊ သံလြင္အိပ္မက္၊ Bloggers' Forum စေသာ Blogger မ်ား စည္ကားသည့္ ရပ္၀န္းမ်ားတြင္ မႏၱေလးမွ Blogger မ်ားကို ယခုထက္ ပိုမိုပါ၀င္ေစခ်င္လွသည္။ ရန္ကုန္ေသာ၊ မႏၱေလးေသာ၊ ျပည္တြင္းေသာ၊ ျပည္ပေသာ စသည့္ မလိုအပ္ေသာ ခြဲျခားမႈမ်ားလည္း မၾကာမီ ေပ်ာက္ကင္းသြားပါေစဟု ကၽြန္ေတာ္ဆုေတာင္းေနမိပါသည္။


(ဤ Post သည္ အျငင္းအခံုမ်ား၊ ေဝဖန္မႈမ်ား၊ ကဲ့ရဲ႕မႈမ်ား ဆက္လ်က္ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္သည္ကို သိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းတင္ျပျခင္းသာျဖစ္ျပီး ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ဟု ေထာက္ျပေျပာဆိုေနျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္းပါ)