အိုေအစစ္မွ အိုေအေျခာက္

ကၽြန္ေတာ့္ အိုေအစစ္လည္း မစိုေျပေတာ့ဘဲ ခမ္းေျခာက္သြားလို႔ အိုေအေျခာက္လိုေတာင္ ျဖစ္ေနေလာက္ျပီ ထင္ပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္ရာမေနရ၊ ေတာ္ရာေနရ ဆုိသလို အသိုက္ေျပာင္းလာလို႔ ေဒသခံ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြန႔ဲ စံုလိုက္၊ အလုပ္ကေလးေျပးလိုက္၊ အခ်ိန္ရတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း စီဗံုးေတြလိုက္ေအာ္ လိုက္နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။ ကိုယ့္ Blog ကလည္း အတတ္ဆန္းျပီး ဒုကၡိတလို လုပ္ထားေတာ့ သူမ်ားမေျပာနဲ႔ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ မေရာက္ျဖစ္ဘူး။ ပို႔အသစ္တင္ဖို႔ကေတာ့ ေခါင္းစဥ္ကုိ ရွာမရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ပ်က္ကြက္ တာေတြလည္း မ်ားလွပါျပီ။ တာရာမင္းေ၀ ေသတယ္၊ ဘာပို႔စ္မွ မတင္ႏိုင္လိုက္ဘူး။ ရွစ္ေလးလံုး - ေဆးစစ္ခ်က္ အေျဖရမယ္ဆိုလို႔ အလုပ္မ်ားေနလိုက္တာ ေခါင္းငံု႕ျပီးေတာင္ အေလးမျပဳလိုက္ရဘူး။ ပို႔စ္တင္ဖို႔ကေတာ့ အေတာ္ေဝးသြားတယ္။ ေမာင္ပြတ္ အခ်ဳိးေျပာင္းသြားတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ အခ်ိန္လု ေနရလို႔ပါ။ ဘယ္သူနဲ႔ လုေနရမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ လုေတာ့ လုေနရတယ္။ ငိုျပရရင္ ကြန္ပ်ဴတာကလည္း မရိွေသးဘူးေလ။ အေပါင္းအသင္းေတြကို ရန္ကုန္က သယ္လာတဲ့ အစာေျခာက္ကေလးေတြနဲ႔ ဖားျပီး ကြန္ျပဴတာေလး ခဏ ေပးသံုးပါဆိုျပီး သံုးေနရတဲ့ဘ၀ပါဗ်ာ။ တကယ္ဆို ရန္ပံုေငြ ေတာင့္တင္းလာျပီျဖစ္တဲ့ MBS က အေဝးေရာက္ Blogger ဒုကၡသည္မ်ား ကူညီေထာက္ပံ့ေရး ရန္ပံုေငြဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ကြန္ျပဴတာမဲ့ သတၱဝါေလးေတြ Blog အသက္ဆက္ႏိုင္ဖို႔ Lenovo ေလးေတြ ဝယ္ယူေထာက္ပံ့သင့္တယ္လို႔ အၾကံျပဴပါရေစ။ အသင္းဝင္ေၾကးကိုလည္း အေၾကြးမွတ္ထားသင့္ပါတယ္။ စတာပါ။ ( တကယ္ဆိုလည္း ရမွာမွ မဟုတ္တာ ) ဘာပဲေျပာေျပာ ဝါသနာကို တားမရလို႔ မၾကာခင္မွာပဲ ပံုမွန္နီးပါး ျပန္ေရးေတာ့မွာျဖစ္သလို ဒုကၡိတျဖစ္ေနတဲ့ အိုေအေျခာက္ကိုလည္း ျပင္ဆင္ပါေတာ့မယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကားရင္း Post တစ္ခုျဖစ္ေအာင္ ညွစ္ထုတ္လုိက္ပါတယ္ဗ်ာ။