ကပ္ႏိုင္ရင္ ကားတစ္စီးရမယ့္ Subaru Impreza Challenge 2008

လုပ္ရမွာက လြယ္လြယ္ေလးပါ။ ရပ္ထားတဲ့ အသစ္စက္စက္ Subaru အမ်ဳိးအစား ကားတစ္စီးကို လက္ဝါးကေလးနဲ႔ ကပ္ထားရံုေလးပါ။ အၾကာဆံုးကပ္ႏိုင္ရင္ စင္ကာပူေဒၚလာ ၈ ေသာင္းတန္တဲ့ Subaru ကားတစ္စီး အပိုင္ေပးပါမယ္တဲ့။ မယံုမရိွပါနဲ႔။ ဒါနဲ႔ဆို ဒီျပိဳင္ပဲြကို စင္ကာပူမွာ က်င္းပလာတာ ၇ ၾကိမ္ျပည့္ပါျပီ။ တကယ္အၾကာဆံုးကပ္ႏိုင္သူကို တကယ္ခ်ီးျမွင့္လာတဲ့ Subaru ရဲ႕ Promotion ပြဲတစ္မ်ဳိးပါပဲ။

လြယ္တယ္ဆိုလို႔ ငါတို႔လည္းကပ္မယ္ဆိုျပီး ပလက္ကုလားထိုင္ေလး၊ ဝတၳဳစာအုပ္ေလးနဲ႔ စီးကရက္ဗူးေလးေတြ ယူလာျပီး ဇိမ္ကေလးနဲ႔ ထိုင္ကပ္ေနလို႔ေတာ့မရပါဘူး။ ျပိဳင္ပြဲဝင္မယ့္လူေတြကို စိတ္ပိုင္းနဲ႔ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေဆးစစ္မႈေတြ အရင္လုပ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဆင့္ဆင့္ယွဥ္ျပိဳင္ရပါေသးတယ္။ အဲဒီထဲကမွ လက္ေရြးစင္ ၃၆၀ က ယွဥ္ျပိဳင္ခြင့္ရပါတယ္။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ထူးျခားခ်က္အေနနဲ႔ ေဒသတြင္းက Subaru ရံုးခြဲရိွတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ယွဥ္ျပိဳင္ႏိုင္သူ လက္ေရြးစင္ ၄၀ ကိုလည္း ဖိတ္ေခၚထားပါတယ္။ မေလးရွား၊ ေဟာင္ေကာင္၊ ထိုင္းနဲ႔ ဖိလစ္ပိုင္တို႔က အဆင့္ဆင့္ ေရြးခ်ယ္ျပီးသား လက္ေရြးစင္ ၁၀ ေယာက္စီနဲ႔ လူ ၄၀၊ စင္ကာပူလူခံ ၃၆၀ ေပါင္း ၄၀၀ က မေန႔က ေန႔လည္က စတင္ျပီး Nee Ang City ရင္ျပင္မွာ ယွဥ္ျပိဳင္ေနပါျပီ။ တကယ္လို႔ စင္ကာပူျပင္ပက လူ ၄၀ ထဲကမ်ား ဗိုလ္စြဲခဲ့ရင္ ထပ္ေစာင္းဆုေၾကးေငြ ေဒၚလာ ၅ ေထာင္ေပါင္းေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျပိဳင္ပြဲဝင္ စည္းကမ္းေတြကေတာ့ အေတာ္ေလးမ်ားပါတယ္။ ျပိဳင္ပြဲကို ဟမ္းဖံုး၊ စာအုပ္၊ MP3 Player၊ အစားအေသာက္၊ တစ္ရွဴးစတာေတြ ယူလာခြင့္မရိွပါဘူး။ ၆ နာရီယွဥ္ျပိဳင္ျပီးပါမွ ၅ မိနစ္အနားရပါတယ္။ ၅ မိနစ္အတြင္း ျပိဳင္ပြဲကပံ့ပိုးတဲ့ အစားအေသာက္ေတြ စားခြင့္ရိွသလို အိမ္သာသြားခြင့္၊ လွဲေလ်ာင္းခြင့္ေတြလည္း ရပါတယ္။ အနားယူတဲ့ ၅ မိနစ္အတြင္း မိသားစုဝင္ တစ္ေယာက္နဲ႔သာ ေတြ႔ခြင့္ရိွပါတယ္။ ၅ မိနစ္ျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကပ္ေနတဲ့ကားရဲ႕ သက္ဆိုင္ရာ လက္ဝါးအရာေနရာမွာ ျပန္ေရာက္ေနျပီးသား ျဖစ္ရမွာပါ။ ဒါေတြကေတာ့ အဓိက စည္းကမ္းၾကီးေတြပါ။ တကယ္ေတာ့ စည္းကမ္းခ်က္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ရိွပါတယ္။

ဟုတ္ကဲ့ ... ငါဆို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာကပ္ႏိုင္မလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ေနပါေသးလား။ မႏွစ္က ျပိဳင္ပြဲဝင္သူ ၃၈၇ ေယာက္ထဲက ခ်န္ပီယံျဖစ္သြားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးငယ္ Sandra Yeow က စုစုေပါင္း ၇၇ နာရီနဲ႔ ၁၃ မိနစ္ ( ၃ ရက္ေက်ာ္ ) လက္ဝါးနဲ႔ ကားကပ္ထားႏိုင္ျပီး စံခ်ိန္ခ်ဳိးခဲ့ပါသတဲ့။ ဒီေန႔ Orchard ဘက္ေရာက္တုန္း ျပိဳင္ပြဲနဲ႔တိုးေနလို႔ ေအာက္ကဓါတ္ပံုေလးေတြ ရိုက္လာျဖစ္ပါတယ္။

ကဲ ... ျပိဳင္ပြဲဝင္မယ္မွန္းရင္ ေနာက္ႏွစ္အတြက္ အခုကတည္းက ၾကိဳေလ့က်င့္ထားၾကပါစို႔ဗ်ာ။

(စိတ္ဝင္စားစရာျပိဳင္ပြဲအေၾကာင္းသတင္းေပးတဲ့ ကိုဇင္ကိုလတ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)

လက္ေရးမူမ်ား

ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသူေတြအေၾကာင္း ေလ့လာၾကတဲ့အခါ သူတို႔ရဲ႕ လက္ေရးပံုစံေတြကိုလည္း သတိတရ မွတ္တမ္းျပဳထားေလ့ရိွပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြကလည္း လက္ေရးကိုၾကည့္ျပီး စိတ္ေနစိတ္ထားကို အကဲျဖတ္ႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အင္တာနက္ေပၚမွာ ရွာေတြ႔မိတဲ့ ကမာၻေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ လက္ေရးမူေလးေတြ တင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။

အိႏိၵယေခါင္းေဆာင္ၾကီး မဟတၱမဂႏၵီ ^^

ျဗိတိသွ်ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဝင္စတန္ခ်ာခ်ီ^^

နာဇီေခါင္းေဆာင္ ဟစ္တလာ^^

အေမရိကန္ သမၼတေဟာင္း လင္ကြန္း^^

အေမရိကန္ လက္ရိွသမၼတ ေဂ်ာ့ဘုရွ္^^

သိပၸံပညာရွင္ၾကီး အိုင္းစတိုင္း^^

ေဝလမင္းသမီး ဒိုင္ယာနာ^^

Hit တက္ခ်င္သလား ?

Blog Template ေျပာင္းခ်င္တာနဲ႔ အင္တာနက္ထဲ ဟိုေခ်ာင္ၾကား ဒီေခ်ာင္ၾကား လိုက္ရွာရင္း စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေလးတစ္ခု ေတြ႕မိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကို လာလည္တဲ့ Hit ေတြ တစ္ပတ္အတြင္း ၂ ဆ ျဖစ္ေစမယ့္ အခမဲ့ နည္းလမ္း ၆ ခုလို႔ဆိုထားတဲ့ ပို႔စ္ေလးပါ။ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္တစ္ခုမွာလည္း ဖတ္ဖူးသလိုလိုေတာ့ ရိွေပမယ့္ သိပ္မေသခ်ာလို႔ ဘိုလိုေရးထားတာေလးကို ျမန္မာလိုျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေငြေၾကးတစံုတရာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ခံစားခ်က္သက္သက္ ေရးေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အတြက္ Hit Counter မွာ မေန႔က နံပတ္နဲ႔ ဒီေန႔နံပတ္ ကြာဟခ်က္ၾကီးေလ - စိတ္ခ်မ္းသာျပီး ပို႔စ္ေရးဖို႔ အားတက္ရေလျဖစ္တာမို႔ အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ့ အသံုးက်မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေတြကေန ေငြရွာမယ္လို႔ စဥ္းစားေနသူေတြအတြက္လည္း Hit က အေရးပါတာမို႔ အသံုးတည့္ေကာင္းပါတယ္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ လက္ေတြ႔ လိုက္နာၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။

(၁) Internet Search Engine မ်ားႏွင့္ခ်ိတ္ဆက္ထားပါ

ကမာၻသံုး နာမည္ေက်ာ္ Search Engine ေတြျဖစ္တဲ့ Google, Yahoo, MSN စတဲ့ Website ေတြမွာ ေန႔စဥ္လာေရာက္ အသံုးျပဳတဲ့ User ေပါင္း သန္းခ်ီရိွပါတယ္။ အဲဒီလူေတြထဲကမ်ား Myanmar Blog ရယ္လို႔ ရွာလိုက္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ သက္ဆိုင္ရာ Keyword နဲ႔ရွာလိုက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္က First Page လို႔ေခၚတဲ့ ေရွ႕ဆံုးစာမ်က္ႏွာေတြမွာပါလာႏိုင္ရင္ ေသခ်ာေပါက္ Hit ေတြ တက္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလို Search Engine ေတြမွာ လြယ္လင့္တကူ ရွာေတြ႔ႏိုင္ဖို႔ ေယဘုယ်အေနနဲ႔ နည္းလမ္း ၂ မ်ဳိးရိွပါတယ္။ ပထမနည္းလမ္းကေတာ့ Google ဒါမွမဟုတ္ Yahoo တို႔မွာ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ Sitemap လို႔ေခၚတဲ့ အခ်က္အလက္ေလးေတြ ထည့္သြင္းေပးထားတာပါပဲ။ စိတ္ဝင္စားလို႔ Google မွာ တင္ထားခ်င္ရင္ ဒီေနရာ ကတဆင့္သြားႏိုင္ျပီး Yahoo မွာတင္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီေနရာ ကတဆင့္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒုတိယနည္းကေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ HTML Code ထဲမွာ Meta Tag လို႔ ေခၚတဲ့ အခ်က္အလက္ေလးေတြ ျမႈပ္ထားဖို႔ပါပဲ။ လုပ္ပံုလုပ္နည္းကို ဒီမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီ ၂ ခုလံုးမွာ လိုသလို ထည့္သြင္းထားျပီဆိုရင္ Search Engine ေတြမွာ ၂ ရက္အတြင္း အလြယ္တကူ ရွာေတြ႔ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။

(၂) ဘေလာ့ဂ္လမ္းညႊန္ Website ေတြမွာ Register လုပ္ထားပါ

ဘေလာ့ဂ္ေပါင္း သန္း ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရဲ႕ Data ေတြကို သိမ္းထားျပီး လမ္းညႊန္ေပးႏိုင္တဲ့ ကမာၻ႔အၾကီးဆံုး Blog Directory ၾကီးေတြ ရိွပါတယ္။ သိခ်င္တာရိွတဲ့အခါ အဲဒီ Website ၾကီးေတြက ထိထိေရာက္ေရာက္ လမ္းညႊန္ေပးႏိုင္သလို ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကိုလည္း လာလည္မယ့္ ဧည့္သည္ေတြရလာေအာင္ ေဖာ္ျပေပးတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို နာမည္ၾကီး Blog Directory ေတြကို ဒီမွာ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ Register လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ စဥ္းစားရင္ေတာ့ အသံုးျပဳေနက် Email မဟုတ္တဲ့ အသစ္တစ္ခုဖြင့္ျပီးမွ Register လုပ္ပါလို႔ အၾကံေပးခ်င္ပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ Web Admin ပို႔တဲ့ Email ေတြနဲ႔ပဲ Mail Box ထဲ ျပည့္ေနပါလိမ့္မယ္။

(၃) Forum ႏွင့္ Group မ်ားတြင္ ဝင္ေရာက္ေဆြးေႏြးပါ

ကိုယ္က ကင္မရာေတြအေၾကာင္းေရးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါဆိုပါစို႔။ Google မွာ Camera Forum ဒါမွမဟုတ္ Camera Group ဆိုတဲ့ Keyword မ်ဳိးနဲ႔ ရွာၾကည့္ပါ။ သက္ဆိုင္တဲ့ Forum နာမည္ေတြ၊ Group List ေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီထဲက တခ်ဳိ႕မွာ Register လုပ္ျပီး ဝင္ေဆြးေႏြးပါ၊ ပို႔စ္ေတြတင္ပါ။ တင္တဲ့အခါမွာလည္း ေအာက္ေျခေလးမွာ Signature သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ နာမည္၊ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ Link စတာေလးေတြ ထည့္ေရးထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဥပမာ “ကိုေအာင္ (www.koaung-yangon.blogspot.com)” ဆိုတာမ်ဳိးပါ။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ျပီး ေၾကာ္ျငာမဆန္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။

(၄) Social Bookmark မ်ားတြင္ မွတ္သားထည့္သြင္းထားပါ

del.icio.us ဒါမွမဟုတ္ digg ဆိုတာမ်ဳိးေလးေတြကို တခ်ဳိ႕သတင္းေတြ၊ Website နဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ႕ ေအာက္ေျခေတြမွာ ေတြ႔တတ္တာ သတိထားမိမွာပါ။ အဲဒါေတြကေတာ့ Social Bookmark Website ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြကို ကိုယ့္ကြန္ပ်ဴတာရဲ႕ Internet Browser ေတြမွာ Bookmark နဲ႔ မွတ္သားႏိုင္သလို အထက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ Website ေတြမွာလည္း ဘယ္ကြန္ပ်ဴတာကမဆို ၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ Social Bookmark လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို Website ေတြမွာ Account တစ္ခုဖြင့္ျပီး ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကို ကိုယ့္ဘာသာျပန္ျပီး Bookmark လုပ္ထားပါ။ Traffic ေတြ သိသိသာသာ တက္လာပါလိမ့္မယ္။

(၅) ပို႔စ္ေတြကို Article Directory Website ေတြမွာ တင္ပါ

ဒီနည္းလမ္းကေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေရးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြအတြက္ ပိုသင့္ေတာ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဓိကက ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္လိပ္စာေလး အဲဒီ Article Website ေတြမွာ ရိွေနဖို႔ပါပဲ။ နာမည္ၾကီးေတြ အဲဒီလို Website ေတြကေတာ့ goarticles.com, ezinearticles.com, articlecity.com စတာေတြပါပဲ။ အဲဒီ Website ေတြမွာ Register လုပ္ျပီး ပို႔စ္ေလးေတြသာ တင္လိုက္ပါ။ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ လိပ္စာေလးေတြ ထည့္ထားဖို႔ေတာ့ မေမ့နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ Hit ေတြတိုးလာမယ္တဲ့။

(၆) အျခားဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ Comment ေရးပါ

ဒီနည္းကေတာ့ သိပ္မစိမ္းလွပါဘူး။ ဘေလာ့ဂ္စေရးတဲ့အခါ အျခားဘေလာ့ဂ္မွာ Comment ေရး၊ Cbox မွာေအာ္နဲ႔ လိုက္မိတ္ဖြဲ႔ရတာပါပဲ။ Comment ေရးတဲ့အခါ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္လိပ္စာေလး ခ်န္ထားခဲ့ႏိုင္လို႔ အဲဒီကေနတဆင့္လည္း Hit ေတြ တက္လာႏိုင္ပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္ဂါ Kranthi ရဲ႕ ပို႔စ္ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ သူ႔ဆီမွာ Comment ခ်ထားၾကတဲ့အထဲမွာ သိသာတယ္ ဆိုတဲ့လူလည္းပါတယ္။ မထူးပါဘူးဆိုတဲ့ လူေတြလည္းပါပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အက်ဳိးမယုတ္လို႔ စမ္းၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။

သံလြင္ထြက္ျပီ

သခင္မ်ဳိးေဟ့ ...

သခင္မ်ဳိးေဟ့ ... တို႔ဗမာ

(ပံုမ်ားကို ျပတ္သားစြာျမင္ႏိုင္ရန္ Click လုပ္ပါ)

အခ်မ္းသာဆံုး မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္မ်ား

ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က သတင္းစာထဲမွာ ကမာၻ႕အခ်မ္းသာဆံုး သက္ရိွထင္ရွား ဘုရင္မင္းျမတ္ေတြနဲ႔ မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္ေတြကို စာရင္းျပဳစုထားတာေလးေတြ႕မိလို႔ ဘာသာျပန္ ေဖၚျပေပးလိုက္ပါတယ္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္က အေမရိကန္ေဒၚလာ ၅ ဘီလ်ံခ်မ္းသာျပီး အဆင့္ (၅) ေနရာမွာရိွတဲ့ ထိုင္းဘုရင္မင္းျမတ္ ဘူမိေဘာ အဒူရာဒက္က ဒီႏွစ္မွာေတာ့ အဆင့္ (၁) ေနရာကို အေမရိကန္ေဒၚလာ ၃၅ ဘီလ်ံခ်မ္းသာတဲ့ဘုရင္အျဖစ္နဲ႔ သိမ္းပိုက္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ သက္ေတာ္ (၈၀) ရိွျပီျဖစ္ျပီး နန္းသက္ (၆၂)ႏွစ္နဲ႔ ကမာၻ႕နန္းသက္အရွည္ဆံုး ဘုရင္မင္းျမတ္ဟာ ျမိဳ႕ေတာ္ဘန္ေကာက္က ၃၄၉၃ ဧကက်ယ္ဝန္းတဲ့ ျခံၾကီးေတြအပါအဝင္ ေျမယာေတြ အမ်ားအျပားကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္။ အာရပ္ေစာ္ဘြားမ်ားျပည္ေထာင္စုရဲ႕ သမၼတ ေစာ္ဘြားၾကီး ရိွတ္ခါလီဖာက ပိုင္ဆိုင္မႈ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂၃ ဘီလ်ံနဲ႔ ဒုတိယေနရာကလိုက္ပါတယ္။ အဘူဒါဘီျမိဳ႕ရဲ႕ သံုးမကုန္တဲ့ ေရနံေတြက ဒီေစာ္ဘြားၾကီးကို မႏွစ္ကထက္ ၂ ဘီလ်ံ ပိုမိုၾကြယ္ဝလာေစခဲ့ပါတယ္။ တတိယေနရာမွာေတာ့ ကမာၻ႔ေရနံတင္ပို႔မႈ အမ်ားဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ ေဆာ္ဒီအာေရးဘီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ သက္ေတာ္ ၈၄ ႏွစ္ရိွျပီျဖစ္တဲ့ ဘုရင္မင္းျမတ္ အဗၺဒူလာ ရိွပါတယ္။ ပိုင္ဆိုင္မႈ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂၁ ဘီလ်ံရိွပါတယ္။

မႏွစ္က အခ်မ္းသာဆံုး မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္ေတြထဲ နံပတ္ ၁ အျဖစ္နဲ႔ “ထီးေဆာင္းမင္းတို႔ရဲ႕ ဘုရင္မင္းျမတ္” ဘြဲ႔ခံ ဘရူႏိုင္းဘုရင္မင္းျမတ္ ဆူလတန္ဟာဂ်ီကေတာ့ ဒီႏွစ္မွာ နံပတ္ ၄ အျဖစ္က်ဆင္းသြားပါတယ္။ သက္ေတာ္ ၆၂ ႏွစ္ရိွတဲ့ ဘုရင္ၾကီးဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ဘီလ်ံ ၂၀ ၾကြယ္ဝပါတယ္။ နံပတ္ ၅ ေနရာမွာေတာ့ အျခား ယူေအအီးေစာ္ဘြားတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဒူဘိုင္းေစာ္ဘြားၾကီး ရွိတ္မိုဟာမက္က ခ်မ္းသာမႈ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၈ ဘီလ်ံနဲ႔ ရိွေနပါတယ္။ နံပတ္ ၅ ေနရာက ေစာ္ဘြားၾကီး ရိွတ္မိုဟာမက္နဲ႔ နံပတ္ ၆ ေနရာက လင္ခ်င္စတိန္းမင္းသား ဟန္စ္အဒမ္(၂)ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈကေတာ့ အေတာ္ေလး ကြာဟပါတယ္။ မင္းသားဟန္စ္အဒမ္(၂) ဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၅ ဘီလ်ံပဲၾကြယ္ဝျပီး ဥေရာပမင္းမ်ဳိးေတြထဲမွာေတာ့ အခ်မ္းသာဆံုးပါပဲ။ ကာတာေစာ္ဘြားၾကီး ရိွတ္ဟာမဒ္ က အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂ ဘီလ်ံနဲ႔ နံပတ္ ၇ ၊ သက္ေတာ္ ၄၆ ႏွစ္သာရိွေသးတဲ့ ေမာ္ရိုကိုဘုရင္မင္းျမတ္ မိုဟာမက္(၆) က ၁.၅ ဘီလ်ံနဲ႔ နံပတ္ ၈ မွာရိွေနပါတယ္။

နံပတ္ ၉ ကေတာ့ မိုနာကိုမင္းသား အဲလ္ဘတ္(၂) ျဖစ္ပါတယ္။ မင္းသားရဲ႕ ေတာင္ဥေရာပတလႊားပိုင္ဆိုင္မႈဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁.၄ ဘီလ်ံရိွပါတယ္။ နံပတ္ ၁၀ ကေတာ့ အိုမန္ေစာ္ဘြားၾကီး ဆူလတန္ကာဗူးစ္ျဖစ္ျပီး ၁.၁ ဘီလ်ံၾကြယ္ဝပါတယ္။ နာမည္ၾကီး ျဗိတိန္ဘုရင္မၾကီး အဲလိစ္ဇဘက္(၂) ကေတာ့ နံပတ္ ၁၂ မွာ ေဒၚလာ သန္း ၆၅၀ ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အျခားလူသိမ်ားတဲ့ ထီးေဆာင္းမင္းေတြျဖစ္တဲ့ စပိန္ဘုရင္မင္းျမတ္နဲ႔ ဂ်ပန္ဧကရာဇ္တို႔ကေတာ့ ထိပ္တန္း ၁၅ ေယာက္စာရင္းထဲ မပါခဲ့ပါဘူး။ ဒီစာရင္းဇယားေတြကို နာမည္ေက်ာ္ Forbes မဂၢဇင္းက ဒုတိယႏွစ္အျဖစ္ ထုတ္ျပန္ေပးတာျဖစ္ျပီး ပထမႏွစ္ျဖစ္တဲ့ ၂၀၀၇ ကေတာ့ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါတယ္။

(၁) ဘရူႏိုင္းဘုရင္မင္းျမတ္ ဆူလတန္ ( ၂၂ ဘီလံ် )
(၂) ယူေအအီးသမၼတ အဘူဒါဘီ ေစာ္ဘြားၾကီး ရိွတ္ခါလီဖာ ( ၂၁ ဘီလ်ံ )
(၃) ေဆာ္ဒီဘုရင္မင္းျမတ္ အဗၺဒူလာ ( ၁၉ ဘီလ်ံ )
(၄) ဒူဘိုင္းေစာ္ဘြားၾကီး ရွိတ္မိုဟာမက္ ( ၁၆ ဘီလ်ံ )
(၅) ထိုင္းဘုရင္မင္းျမတ္ ဘူမိေဘာ ( ၅ ဘီလ်ံ )
(၆) လင္ခ်င္စတိန္းမင္းသား ဟန္စ္အဒမ္(၂) ( ၄.၅ ဘီလ်ံ )
(၇) ေမာ္ရိုကိုဘုရင္မင္းျမတ္ မိုဟာမက္(၆) ( ၂ ဘီလ်ံ )
(၈) မိုနာကိုမင္းသား အဲလ္ဘတ္(၂) ( ၁.၂ ဘီလ်ံ )
(၉) ကာတာေစာ္ဘြားၾကီး ရွိတ္ဟာမဒ္ ( ၁ ဘီလ်ံ )
(၁၀) အဂါခန္း မင္းသားၾကီး ကရင္မ္အယ္လ္ဟူစိန္နီ ( ၁ ဘီလ်ံ )

ဒါေပမယ့္ ...

ဆူညံေနတဲ့ Pasir Ris ကမ္းေျခၾကီးတစ္ခုလံုးတိတ္ဆိတ္သြားတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နားထဲမွာ အစ္ကို႔ဖို႔ဆုေတာင္းသံေတြပဲ ၾကားေနမိတယ္။ စကၠန္႔ ၃၀ ဆိုတဲ့ ခဏအခ်ိန္ပိုင္းအတြင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆုေတာင္းေတြနဲ႔ အစ္ကုိျပန္လြတ္လပ္လာရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးေနမိတယ္။

ညက Blog Day အတြက္ ဒီမွာေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း Blogger ေတြစုျဖစ္တယ္။ မႏွစ္က ဆီမနာမွာ အစ္ကိုနဲ႔ လက္တြဲလုပ္ခဲ့တဲ့လူေတြ၊ သံလြင္အိပ္မက္က သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အျခားလူေဟာင္း၊ လူသစ္ Blogger ေတြ ၃၀ နီးပါးလာၾကတယ္ေလ။ အဲဒီပြဲရဲ႕ ဒုတိယအစီအစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး စကၠန္႔ ၃၀ ျငိမ္သက္ျပီး အစ္ကို လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ ဆုေတြေတာင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ မႏွစ္က ရန္ကုန္က ဒီလိုပြဲမ်ဳိးမွာ ပထမဆံုးတက္ေဟာေျပာျပီး “လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္” ကို ရာခ်ီတဲ့ ပရိသတ္အေရွ႕မွာ Projector ထိုးရွင္းျပေနခဲ့တဲ့ အစ္ကို႔ကို ကၽြန္ေတာ္အားလံုး သတိရေနခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္း Blogger ေတြအေနနဲ႔လည္း ပြဲစဥ္ၾကတဲ့အခါမွာလည္း အစ္ကိုရိွရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးေနခဲ့ၾကမွာပဲ၊ မလုပ္ျဖစ္တဲ့အခါလည္း အၾကံေကာင္းေတြေပးတတ္တဲ့ အစ္ကိုရိွရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးေနၾကဦးမွာပါပဲ။ အခုလည္း ဒီမွာဆံုျဖစ္ၾကျပန္ျပီ။ ဘယ္လူေတြ ဘယ္ေလာက္စံုတယ္ေျပာေျပာပါ - Blogger ေတြစုၾကတဲ့အခါ အစ္ကိုရိွမေနသ၍ေတာ့ စံုတယ္လို႔ တယ္မထင္မိဘူးဗ်ာ။ ေနရာတစ္ေနရာလြတ္ေနဆဲေပါ့ေလ။

ပြဲကေတာ့ အားရစရာလည္း ေကာင္းတယ္။ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါတယ္။ ဒီေန႔လာတဲ့ Blogger ေတြထဲက တခ်ဳိ႕ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆီမနာအျပီးေလာက္မွာမွ Blog ေရးျဖစ္ၾကတာျဖစ္ျပီး တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အေစာပိုင္းကတည္းက ေရးေနေပမယ့္ MBS နဲ႔ အထိအေတြ႔နည္းၾကပါတယ္။ ဟိုးအရင္ MBS စကတည္းက စင္ကာပူအမာခံလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘာထားခဲ့တဲ့ လူေဟာင္း Blogger ေတြလည္း လာၾကပါတယ္။ ဆီမနာအတြက္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတဲ့ အုပ္စုေလးကို First Generation လို႔ ေျပာမယ္ဆို အခုပြဲကို လာၾကတဲ့ Bloggerေတြ (Second Generation) ဟာလည္း သိပ္အားရစရာေကာင္းပါတယ္။ ေရးအားေကာင္းျပီး ခင္မင္ရင္ႏွီးလြယ္သူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အစ္ကိုျမင္ခ်င္တဲ့ နည္းပညာၾကြယ္ဝျပီး စည္းလံုးတဲ့ Blogger Society အတြက္ေတာ့ တအားပါပဲဗ်ာ။

ဒီေန႔ပြဲကို မႏွစ္က အစ္ကိုတို႔အားလံုး လက္မွတ္စုထိုးထားတဲ့ အက်ီေလးကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ဝတ္သြားျဖစ္တယ္။ တိတိက်က်ေျပာရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္နဲ႔ ၅ ရက္က အက်ီေပါ့။ အဲဒီမွာ လက္မွတ္ထိုးေပးထားတဲ့ တခ်ဳိ႕လူေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူဒီပြဲကိုေရာက္ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕က ရန္ကုန္ကေန သတင္းနားစြင့္ေနလိမ့္မယ္။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကေတာ့ ... ။ မမီက အစ္ကိုဘာေရးေပးထားလဲေမးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အက်ီရင္ဘတ္က အစ္ကိုေရးေပးထားတာေလးျပျဖစ္တယ္။ “ေမာင္ပြတ္ေရ - အားလံုးအိုေကတယ္” ဆိုတာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ခြင့္မရခဲ့တဲ့ အဲဒီဆီမနာအတြက္ အစ္ကိုပါးခ်င္တဲ့ သတင္းေပါ့ေလ။ အခုကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဒီပြဲအတြက္ တစ္ခုခုေျပာပါဆိုရင္ေတာ့ “အားလံုးအိုေကတယ္ - ဒါေပမယ့္ မျပည့္စံုဘူးဗ်ာ” လို႔ပဲေျပာခ်င္မိတယ္။ အစ္ကိုဆီက “အားလံုးအိုေကတယ္” ဆိုတဲ့စကားကို ေနာက္တစ္ေခါက္ အျမန္ဆံုးၾကားရဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲပါဗ်ာ...

သို႔ ... မစၥတာလီကြမ္ယူး

မဂၤလာပါ မစၥတာလီကြမ္ယူးခင္ဗ်ား။ ေပ်ာ္ရႊင္ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာေကာင္းတဲ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံရဲ႕ ၄၃ ၾကိမ္ေျမာက္ အမ်ဳိးသားေန႔ အခါသမယပါဗ်ာ။

လူၾကီးမင္း ေနေကာင္းပါရဲ႕လား။ ၾသဂုတ္လ ဂ ရက္ေန႔ညက ေဘဂ်င္းမွာ အိုလံပစ္ျပိဳင္ပြဲ ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားကို စင္ကာပူကိုယ္စားျပဳ တက္ေရာက္ခဲ့ျပီး ၉ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မယ့္ အမ်ဳိးသားေန႔ပြဲအတြက္ ညတြင္းခ်င္း ေလယာဥ္စီးျပန္လာခဲ့တဲ့ လူၾကီးမင္း က်န္းမာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆုေတာင္းပါတယ္။ ဒီစာကေတာ့ ညက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ စင္ကာပူအမ်ဳိးသားေန႔ အခမ္းအနားအေၾကာင္းပါ။ ေကာင္းမြန္ခမ္းနားလွတဲ့ အစီအမံ၊ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ အစီအစဥ္ေတြ၊ တင္းက်ပ္ျပည့္စံုတဲ့ လုံျခံဳေရးေတြနဲ႔ လူၾကီးမင္းတို႔ရဲ႕ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ဟာ တကယ္ပဲတင့္တယ္လွပါတယ္။

အေထာင္အေသာင္းခ်ီတဲ့ ႏိုင္ငံသား၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ကမ္းညႊတ္မတတ္ လာေရာက္ၾကတဲ့ ဒီအခမ္းအနားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အနီေရာင္အစက္အေျပာက္တစ္အခု အေနနဲ႔ ဖိတ္ၾကားခံရျခင္း မရိွပါဘဲ တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုပဲြမ်ဳိးေတြဟာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အဆင့္အတန္းတစ္ခု၊ စည္းလံုးညီညြတ္မႈ၊ နည္းပညာဖြံ႕ျဖိဳးမႈ၊ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝမႈေတြကို လွစ္ဟျပႏိုင္တဲ့ အေကာင္းဆံုးအခြင့္အလမ္းပဲမို႔ စင္ကာပူဆိုတာ ဘာလဲသိရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့တာပါ။ မစၥတာလီခင္ဗ်ား - ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး သတိထားမိတာက ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ အခမ္းအနားၾကည့္လာတဲ့ ပရိသတ္ေတြကိုပါပဲ။ အနီေရာင္ဆင္တူေတြ ဝတ္ဆင္ထားၾကတဲ့ ပရိသတ္ထဲမွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ ကေလးငယ္ကို ခ်ီပိုးေခၚလာတဲ့ မိခင္ေတြ၊ မ်က္ႏွာမွာ အလံပံုေဆးျခယ္ထားတဲ့ လူငယ္ေတြ၊ အရင္ႏွစ္ေတြက အေၾကာင္းေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း ေျပာျပေနတဲ့ အဖိုးအုိေတြ အစံုပါပါတယ္။ သူတို႔ေတြကို ၾကည့္ရတာ အေပ်ာ္တမ္း မီးပန္းေဖာက္တာ လာၾကည့္ၾကတာမဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္ အခမ္းအနားကို ဖိတ္ၾကားခံထားရတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ စည္းကမ္းသိမ္ဝပ္စြာ တက္ၾကြလြန္းပါတယ္။ ဂုဏ္ယူေနၾကပါတယ္။ အဲဒီလူအုပ္ၾကီးေတြကို Marina Bay ရဲ႕ ဝဲယာတစ္ေလွ်ာက္မွာ လူၾကီးမင္း လွမ္းျမင္လိုက္ရဲ႕ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာႏိုင္ခဲ့တာကေတာ့ မစၥတာလီ - လူၾကီးမင္းဟာ တိုင္းျပည္တိုးတက္ဖို႔သာမက ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္ေတြ၊ စိတ္ဓါတ္ေတြကိုပါ ေျပာင္းလဲျမွင့္တင္ေပးႏိုင္ခဲ့ျပီ ဆိုတာပါပဲ။

ဒုတိယအခ်က္ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိတာက လူၾကီးမင္းတို႔ရဲ႕ လူငယ္ေတြကို ေနရာေပးမႈပါပဲ။ ဒီႏွစ္အမ်ဳိးသားေန႔ အခမ္းအနား Logo မွာကိုက ေခတ္လူငယ္ေတြ စင္ကာပူကိုယ္စားျပဳ ၾကယ္ ၅ လံုးကို ေျမွာက္ကိုင္ထားတဲ့ ပံုမဟုတ္လား။ အဲဒီလူငယ္ေတြက ေခတ္ဆန္တဲ့ အဝတ္အစားေတြ ဝတ္ထားတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိပါတယ္။ အခမ္းအနားဖြင့္ပြဲသီခ်င္းဆိုျပန္ေတာ့လည္း Jazz ဂီတ နာမည္ေက်ာ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ Nathan Hartono ကို အခြင့္အေရးေပးခဲ့ျပန္တယ္။ အခမ္းအနား ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ျပီးဆံုးေစဖို႔ တာဝန္ယူၾကီးၾကပ္ေနတဲ့ လူေတြကိုေတြ႕ရျပန္ေတာ့လည္း လူငယ္ေတြပဲေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ မစၥတာလီက ဒီအခမ္းအနားအတြက္ ေျပာတဲ့မိန္႔ခြန္းမွာ “စင္ကာပူရဲ႕ ေနာက္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ရိွပါတယ္” လို႔ေျပာရဲတာျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တြက္ဆမိတယ္။ အသက္ ၃၅ ႏွစ္နဲ႔ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ လူၾကီးမင္းအေနနဲ႔ လူငယ္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ေမွ်ာ္လင့္ထားမယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။

အေျမာက္ၾကီးေတြ ပစ္ေဖာက္ျပီး အခမ္းအနားစတင္ခ်ိန္မွာပဲ မိုးေတြက တဖြဲဖြဲစရြာလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္မိေသးတယ္။ Marina Bay မွာေရာက္ေနတဲ့ ၂ သိန္းေသာ ပရိတ္သတ္ေတြ ဒီမိုးေၾကာင့္ လွည့္ျပန္ကုန္မွာရယ္၊ အခမ္းအနား အစီအစဥ္ေတြ ပ်က္ကုန္မွာရယ္ကိုပါ။ ခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အခမ္းအနားက်င္းပတဲ့ ကမာၻ႕အၾကီးဆံုး ေရေပၚစင္ျမင့္ (Floating Platform) ေပၚကို ေလထီးသူရဲေကာင္းေတြက မိုးစက္ေတြၾကားထဲကပဲ အမွားအယြင္းမရိွ ဆင္းလာၾကလို႔ပါ။ ဒီသူရဲေကာင္းေတြကို လက္ခုပ္တီးၾကိဳဆိုေနတဲ့ လူၾကီးမင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ တီဗြီဖန္သားျပင္မွာ ျမင္လိုက္ရေသးတယ္။ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ သက္ၾကီးပိုင္း မစၥတာလီအေနနဲ႔ အမိုးအကာေအာက္မွာ ေနမလား၊ တပည့္တပန္းေတြကပဲ ထီးမိုးေပးေနမလားေတြးခဲ့မိေပမယ့္ လူၾကီးမင္းက အျခားေသာ အရပ္သားပရိသတ္ေတြလိုပဲ ေစ်းခပ္ေပါေပါ တခါသံုးအနီေရာင္ မိုးကာအက်ီနဲ႔ မိုးဒဏ္ကိုအံတုရင္း ထိုင္ျမဲထိုင္ေနခဲ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အံ့ၾသမိေသးတယ္။ စင္ကာပူျပည္သူေတြနဲ႔ အစိုးရအရာရိွေတြ တတန္းတစားတည္းရိွတာကို သက္ေသျပလိုက္တာေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားမိပါတယ္ မစၥတာလီခင္ဗ်ား။

အခမ္းအနားအစီအစဥ္အရ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ လီရွန္လြန္း အခမ္းအနားထဲဝင္လာေတာ့ လူၾကီးမင္းတို႔ အားလံုး မတ္တပ္ရပ္ဂုဏ္ျပဳၾကျပန္တယ္။ ခန္႔ညားတဲ့ အျဖဴေရာင္ သက္ေတာ္ေစာင့္ဆိုင္ကယ္ေတြ ျခံရံျပီး ကားအျဖဴၾကီးေပၚကဆင္းလာတဲ့ သားျဖစ္သူ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ကို မတ္တပ္ရပ္ ဂုဏ္ျပဳရင္း လူၾကီးမင္း ျပံဳးေနတာ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသလို လူၾကီးမင္းရဲ႕ အျပံဳးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္မိပါတယ္။ ေရွ႕မလွမ္းမကမ္းမွာက ရင္မွာပိုက္ျပီး ေမြးလာရတဲ့ သားဝန္ၾကီးခ်ဳပ္နဲ႔ အရိုအေသေပးေနတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ ခပ္ေဝးေဝးမွာ ျမင္ေနရတာက လူၾကီးမင္းတို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄၃ ႏွစ္က တံငါရြာဘဝကေန တိုးတက္ေအာင္ၾကိဳးစားလာခဲ့တဲ့ မိုးေမွ်ာ္အေဆာက္အအံုၾကီးေတြ၊ နာမည္ၾကီးေဟာ္တယ္ေတြ၊ ကုမၸဏီရံုးခ်ဳပ္ၾကီးေတြနဲ႔ စင္ကာပူရဲ႕ အသည္းႏွလံုး Raffles Place - တနည္းအားျဖင့္ သက္ရိွသားနဲ႔ သက္မဲ့သားကို တျပိဳင္တည္း အခမ္းအနားနဲ႔ ျမင္ေနရတဲ့အခ်ိန္၊ သက္မဲ့သားရဲ႕ ေမြးေန႔ကို သက္ရိွသားနဲ႔ က်င္းပေနတဲ့အခ်ိန္ - မစၥတာလီ - လူၾကီးမင္းရဲ႕ အျပံဳးေတြက ပီတိေတြ ျပည့္ေနလြန္းပါတယ္ဗ်ာ။

မစၥတာလီခင္ဗ်ား - လူၾကီးမင္းတို႔ရဲ႕ အခမ္းအနားအစီအစဥ္ေတြဟာလည္း ရင္သပ္ရႈေမာစရာထက္ စိတ္ဓာတ္တက္ၾကြဖို႔၊ တိုင္းျပည္ခ်စ္ဖို႔၊ သာတူညီမွ်ရိွတာ သိသာေစဖို႔၊ ဖြံ႕ျဖိဳးတဲ့ႏိုင္ငံဆိုတာ သိသာေစဖို႔ ပိုမိုျပသႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ျမင္မိတယ္။ လူၾကီးမင္း အမ်ားၾကီးေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ သရုပ္ေဖၚမႈေတြ၊ အဓိကလူမ်ဳိးစုၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ တရုတ္၊ မေလးရွားနဲ႔ အိႏၵိယလူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ ရိုးရာတင္ဆက္မႈေတြ၊ ျပည္တြင္းတပ္ဖြဲ႕အသီးသီးရဲ႕ ခ်ီတက္အေလးျပဳမႈေတြ၊ နည္းပညာဖြံ႕ျဖိဳးမႈ စတန္႔ျပကြက္ေတြ၊ အံ့မခန္းအလင္းေတြနဲ႔ မီးရွဴးမီးပန္းေတြနဲ႔ အခမ္းအနားကို လစ္ဟာမႈမရိွ အခ်ိန္ကိုက္က်င္းပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အၾကိဳက္ဆံုးကေတာ့ Air Show လို႔ေခၚတဲ့ ေလေၾကာင္းသရုပ္ျပမႈပါပဲ။ ကမာၻ႕အေကာင္းဆံုးတိုက္ေလယာဥ္ စာရင္းဝင္ F16 ေလယာဥ္ ၆ စင္းဟာ Marina Bay ေကာင္းကင္ကို ထင္သလို ခ်ယ္လွယ္ျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အေရးအေၾကာင္းဆို တိုင္းျပည္အတြက္ စစ္ဦးကဘီလူးစီးတိုက္ႏိုင္သူေတြဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။


မစၥတာလီခင္ဗ်ား - တိုင္းျပည္ကို တစ္ပါတီစနစ္နဲ႔ပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္ေျပာေျပာ၊ စင္ကာပူလူမ်ဳိးေတြဟာ ႏြားေျခရာခြက္ထဲက ဖားေတြလုိ႔ပဲ ေျပာေျပာ - စင္ကာပူႏိုင္ငံနဲ႔ စင္ကာပူႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ အဆင့္အတန္းဟာ ျမင့္သထက္ ျမင့္လာေနတာကိုေတာ့ ျငင္းမရေတာ့ပါဘူး။ ႏိုင္ငံအသီးသီးက ပညာရွင္ေတြကေန အိမ္ေဖာ္ေတြအထိ လာအေျခခ်ေနထိုင္ေပမယ့္ တိုင္းျပည္စည္းကမ္း ပ်က္မသြားတာ၊ ရာဇဝတ္မႈေတြ မ်ားမလာတာ၊ တစ္ဦးခ်င္းဝင္ေငြတက္လာေနတာဟာ ျပည္တြင္းသယံဇာတ လံုးဝမရိွတဲ့ ကၽြန္းႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ လူၾကီးမင္းတို႔ အစိုးရေၾကာင့္ဆိုတာ လက္ခံရမွာပါ။ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ဆက္ဆံတတ္မႈ၊ ေက်ာသားရင္သားမခြဲျခားဘဲ ဥပေဒနဲ႔အညီ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ၊ ျပည္သူေတြ ရသင့္ရထိုက္တာေတြ ရရိွေအာင္ စီစဥ္ေပးႏိုင္မႈေတြေၾကာင့္လည္း တိုင္းျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဟာ တည္ျငိမ္တယ္လို႔ ေျပာရမယ့္ အေနအထားမွာ ရိွပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ မစၥတာလီကြမ္ယူးေရ - ကၽြန္ေတာ့္အျပန္လမ္းမွာ ျမန္မာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေတြးစရာေတြ ျပည့္ေနခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ။

ယခု ၄၃ ႏွစ္ေျမာက္ အမ်ဳိးသားေန႔ (စင္ကာပူေမြးေန႔)မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာင္ တိုးတက္ေနဖို႔၊ လူၾကီးမင္းလည္း က်န္းမာေစဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။

(Aug 9 က စင္ကာပူအမ်ဳိးသားေန႔ပြဲၾကည့္ျပီး ျပန္အလာ ဒီပို႔စ္ေလး ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ခုမွပဲ Publish လုပ္ျဖစ္တာပါ။)

၂၈ ရက္ေန႔မွာ ၂၈ ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္သို႔

မေန႔ကလည္း ၂၄ နာရီရိွခဲ့တယ္။ ဒီေန႔လည္း ၂၄ နာရီပါပဲ။ မနက္ျဖန္လည္း ၂၄ နာရီပဲ ရိွဦးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ဆိုတဲ့ ဇြန္လ ၂၈ ရက္ေန႔ရဲ႕ ၂၄ နာရီမွာေတာ့ လက္ရိွအေျခအေနေတြကို ခဏေမ့လို႔ အစ္ကို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနေစခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အစ္ကို႔မိသားစု၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တကြ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အစ္ကို႔ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြရဲ႕ “ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေမြးေန႔ျဖစ္ပါေစ” ဆိုတဲ့ ဆုေတာင္းေၾကာင့္ အစ္ကို တကယ္ပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါေစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ဆုေတာင္းပါတယ္။

ကုိေနဘုန္းလတ္ေရ -
စိတ္ဓါတ္ၾကံ့ခိုင္တဲ့ အစ္ကိုကေတာ့ တသက္မွာတခါပဲရတဲ့ “၂၈” ရက္ေန႔မွာ “၂၈” ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေမြးေန႔ကို “ေမြးေန႔ဆိုတာ ေန႔ေတြထဲက တစ္ေန႔ပဲ” ဆိုျပီး ျဖတ္ရိုးျဖတ္စဥ္ပဲ ျဖတ္သန္းသြားဖို႔ ၾကိဳးစားေနဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၊ အထူးသျဖင့္ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကေတာ့ ေမြးေန႔တစ္ခုကို သာမန္ေန႔တစ္ေန႔လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့ၾကဘဲ ေမြးေန႔ရွင္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ ပို႔စ္တင္ေပးၾက၊ ဂ်ီေတာ့ကေန စၾကေနာက္ၾက၊ ဖံုးဆက္ၾကနဲ႔ ေနခဲ့ၾကတာ အစ္ကိုလည္း သတိရေနမွာပါ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ေမြးေန႔ရွင္မပါတဲ့ ေမြးေန႔ပြဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်င္းပၾကရေတာ့မယ္။ အစ္ကို႔ေမြးေန႔ဟာ တိတ္တဆိတ္နဲ႔ပဲ စည္ကားေနေတာ့မယ္။ အစ္ကို႔ေမြးေန႔ကို သတိရလို႔ “လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္” ကိုေရာက္လာသူတိုင္းဟာ ေမြးေန႔အတြက္ ပို႔စ္အသစ္မရိွတဲ့ အစ္ကို႔ဘေလာ့ဂ္အတြက္ စိတ္ေကာင္းၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အစ္ကို ေနာက္ဆံုးတင္ထားေပးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔အတြက္ ျဖစ္ေနေတာ့ အစ္ကို႔ဘေလာ့ဂ္ကို ေရာက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ သတိတရနဲ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္ဗ်ာ။

ကိုေနဘုန္းလတ္ေရ -
မနက္ျဖန္ဆို အစ္ကို႔ကို ဖမ္းဆီးထားတာ ၅ လျပည့္ျပီ။ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ သံုးပံုတစ္ပံုေက်ာ္ကို အဓိပၸါယ္နည္းပါးစြာနဲ႔ အစ္ကိုျဖတ္သန္းခဲ့ျပီးျပီေပါ့။ လူခႏၶာၾကီးက မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးေပမယ့္ အစ္ကို႔စိတ္ေတြ၊ ခံယူခ်က္ေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြကေတာ့ အရင္လိုပဲ ရင့္ရင့္က်က္က်က္နဲ႔ လြတ္လပ္ေနတုန္းပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ အစ္ကို မၾကာခဏေျပာတဲ့ “ေမာင္ပြတ္ မင္းသိလား၊ ငါတို႔ေတြ အမ်ားၾကီး လုပ္ၾကရဦးမယ္” ဆိုတဲ့ စကားေလး အျမဲၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ တိုင္းျပည္တိုးတက္ဖို႔၊ လူငယ္ေတြ ပညာဥာဏ္ရိွဖို႔၊ နည္းပညာေတြ အဆင့္မီဖို႔ အျမဲတမ္း ေထာက္ျပအၾကံေပးေနတဲ့ ကိုေနဘုန္းလတ္ - အစ္ကို႔ဘက္မွာ အမွန္တရားေတြရိွေနပါေစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းပါတယ္။

ကိုေနဘုန္းလတ္ေရ -
အစ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔တုန္းက ေရးေပးခဲ့တဲ့ စာသားေလးေတြ သတိရမိတယ္။

“အခ်ိဳ႕ေသာရက္ေတြမွာ သိပ္မသိသာေပမယ့္ ... မိမိတို႕ရဲ႕ ဘ၀မွာ အမွတ္ရစရာေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ... အေလးအနက္ထား မွတ္သားထားခဲ့တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ေန႕ေလးေတြနဲ႕ တုိက္ဆိုင္လာတဲ့အခါ ... ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ရင္ထဲက လြမ္းဆြတ္တမ္းတစိတ္ဟာ ... တစ္ဆစ္ဆစ္ နာက်င္လာတဲ့ အထိေအာင္ကို ျဖစ္လာတတ္တာ ကိုယ္တုိင္ခံစားဖူးတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ ...။
ေမာင္ပြတ္လဲ ... အဲဒီ့လိုပဲခံစားေနလိမ့္မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ မွန္းလို႕ရပါတယ္ ...။
အဲဒီ့လိုအခါမ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြအေနနဲ႕ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ကိုယ့္အနားမွာ ရွိမေနဘူး ဆိုတဲ့အေတြးေတြကို ေဘးခ်ထားၿပီး ... ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့သူေတြ၊ ကိုယ္နဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္တူတဲ့သူေတြ ဟာ တစ္နယ္စီျခားေနေပမယ့္ စိတ္ခ်င္းနီးေနၾကတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုနဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြကို ထိမ္းေၾကာင္း ေရွ႕ဆက္ၾကရပါတယ္ ...” ဆိုတာေလ။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆံုးမသလိုပဲ အစ္ကိုလည္း တစိမ္းတရံေတြ၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေတြၾကားထဲကေန အစ္ကို႔ကို သံေယာဇဥ္ရိွတဲ့လူေတြ၊ ခ်စ္ခင္ေလးစားသူေတြအေၾကာင္းေတြးရင္း စိတ္ဓါတ္ေတြကို ထိမ္းေၾကာင္းႏိုင္ေနဆဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ ျပည္ပမွာ အလုုပ္အကိုင္ေကာင္းေတြ ရိွေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ေနမယ္ဆိုတဲ့ အစ္ကို၊ ႏိုင္ငံတကာ အစားအစာေတြ ဘယ္ေလာက္စားစား “အေမ့လက္ရာ မမီဘူးကြ” လို႔ အျမဲေျပာေနတတ္တဲ့ အစ္ကို၊ ေရာက္ရာေနရာမွာ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူငယ္ေတြအတြက္ပဲ အျမဲခ်ိန္ထိုး စဥ္းစားေပးေနတတ္တဲ့ အစ္ကို - တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ရိွမေနသင့္တဲ့ေနရာမွာပဲ အေၾကာင္းျပခ်က္မရိွ ျဖတ္သန္းေနရတာကို ေတြးမိတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္ဗ်ာ။

ကိုေနဘုန္းလတ္ေရ -
ေမြးေန႔ဆိုရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေတြ ေရးၾက၊ စၾက၊ေနာက္ၾက ေနခဲ့ၾကေပမယ့္ အစ္ကို႔ေမြးေန႔မွာေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေတြ ေတြးမိတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရလို႔ ကၽြန္ေတာ့္စာက အလြမ္းသီခ်င္းလို၊ ငိုခ်င္းတစ္ပုဒ္လို ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါ။ မႏွစ္က ဘေလာ့ဂ္ဂါအစည္းအေဝးမွာ ကိတ္မုန္႔လွီးျပီး cream ေတြနဲ႔ လိုက္တို႔ၾကတာ၊ အစ္ကို႔ေမြးေန႔မွာ ထမင္းလက္စံုစားၾကတာေတြ မေန႔တစ္ေန႔ကလို သတိရေနတုန္းပါပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြၾကားထဲမွာ ေလးစားစရာ Icon တစ္ခုအေနနဲ႔ အစ္ကို႔ကို အားလံုးက သတိရေနၾကတုန္း၊ အစ္ကို႔စာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတုန္း၊ လြတ္ေျမာက္လာဖို႔ ဆုေတာင္းေနၾကတုန္းပါပဲ။ ေလာေလာဆယ္မွာ အုပ္ထိန္းသူမဲ့ေနတဲ့ လြတ္က်ထားတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး ျပန္လည္စည္ကားလာတဲ့ ေန႔ၾကရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြအားလံုး စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ အရင္လို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဆံုၾကဦးမယ္ဗ်ာ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိတ္မဆိုးတမ္း စေနာက္ၾကဦးမယ္၊ လိုတဲ့အကူအညီေတြ ေပးၾကဦးမယ္၊ တိုင္းျပည္အတြက္၊ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြအတြက္ အလုပ္လုပ္ၾကဦးမယ္ေလဗ်ာ။

ကိုေနဘုန္းလတ္ေရ -
အစ္ကို႔ေမြးေန႔မွာ ဘယ္လိုခါးသီးတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ဳိးမွာ က်င္လည္ေနရေစကာမူ ေပ်ာ္ရႊင္ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့့ ေမြးေန႔အခ်ိန္ပိုင္းေလးေတြ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔၊ လူေရာစိတ္ပါ က်န္းမာဖို႔၊ အျမန္ဆံုး ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အေလးအနက္ဆုေတာင္း လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။

သတိရလ်က္
ခင္တဲ့ညီငယ္
ေမာင္ပြတ္

(မႏွစ္က ကိုေနဘုန္းလတ္ ေမြးေန႔အတြက္ ေရးေပးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေလးဖတ္ခ်င္ရင္ ဒီမွာ ဖတ္ပါ)

ေမွ်ာ္တိုင္းေဝးတဲ့ ေရႊျပည္ေတာ္

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သဘာဝေဘးႏၱရယ္ဆိုးမ်ားႏွင့္ ေဝးကြာေနခဲ့ေသာ ဗမာျပည္တြင္ ယခုေတာ့ စိုးရိမ္စရာေကာင္းေသာ မုန္တိုင္းေဘးဆိုးၾကီး ဝင္ေရာက္ဖ်က္ဆီးမႈေၾကာင့္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသႏွင့္ ရန္ကုန္တုိင္းအႏွံ႔ ညက္ညက္ေၾကပ်က္စီးခဲ့ရေလျပီ။ အစိုးရတရားဝင္ ထုတ္ေဖၚေျပာၾကားခ်က္မ်ားတြင္ လူ ၂ ေသာင္း ၃ ေထာင္ေက်ာ္ပ်က္စီးခဲ့ျပီး ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာ အိုးအိမ္မဲ့ျဖစ္ခဲ့ရသည္ဟုဆိုပါသည္။ ထို႔ထက္လည္း ပိုႏိုင္သည္ဟု အကဲခတ္မ်ား၊ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ား၊ ျပည္ပမီဒီယာမ်ားကဆိုပါသည္။ ကုလသမဂၢမွ ေျပာၾကားခ်က္တြင္ေတာ့ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံစားရသူ တစ္သန္းခြဲရိွမည္ ဟုဆိုျပန္သည္။

တိုက္ခတ္သြားေသာ မုန္တိုင္းကေတာ့ တားဆီးမရႏိုင္ေတာ့ေပ။ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားသာ လုပ္ရန္ရိွေတာ့သည္။ အပ်က္အစီးမ်ားသည္ဟု ဆိုသည္ႏွင့္ ေစတနာရွင္ႏိုင္ငံမ်ားက ကူညီရန္ ေဒၚလာသန္းခ်ီကမ္းလွမ္းၾကသည္။ ကုလသမဂၢ၊ ဥေရာပသမဂၢလို ဓနအင္အားေတာင့္တင္းေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကလည္း စာနာစြာ ကူညီမည္ဟု နာရီမဆိုင္းေၾကျငာေပးၾကသည္။ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားက လိုအပ္ေသာ ေဆးဝါးမ်ား၊ ကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းမ်ား စတင္ေစလႊတ္ၾကသည္။ လူေသအေလာင္းမ်ား ေနရာအႏွ႔ံျပန္႔က်ဲေနေသာ၊ တိရစာၦန္အေသေကာင္မ်ား ပုပ္ပြေနေသာ၊ သစ္ဝါးအိမ္မ်ားက အမႈိက္ပံုလို စုပံုသြားေသာ၊ သစ္ပင္ၾကီးငယ္မ်ား အလဲလဲအျပိဳျပိဳျဖစ္ေနေသာ ဗမာျပည္က ျမိဳ႕မ်ား မၾကာခ်က္ခ်င္း ပံုမွန္အေျခအေန ျပန္ေရာက္လာေတာ့မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ခဲ့မိပါသည္။ ေဒၚလာသန္းခ်ီကူညီၾကေသာ လွဴဒါန္းမႈမ်ား၊ ျပည္ပေရာက္ ဗမာျပည္သားမ်ား၏ ေခၽြးနဲစာမ်ား စုေဆာင္းလွဴဒါန္းမႈမ်ား၊ သံဃာမ်ား၏ ပညာသင္ ေထာက္ပံ့ေၾကးကို တဆင့္ျပန္လည္လွဴဒါန္းမႈမ်ားကို ဖတ္ရေသာအခါ မ်က္ရည္ဝဲေလာက္ေအာင္ပင္ ခံစားရပါသည္။ အားလံုးလည္း ေအးေအးေဆးေဆး သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ ျပီးဆံုးသြားေတာ့မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထပ္မံယံုၾကည္မိျပန္ပါသည္။

ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ယံုၾကည္မႈမ်ားသည္ အိပ္မက္သဖြယ္ ေပ်ာက္ျပယ္ေတာ့မည္လားဟု ေတြးစရာမ်ား ဆက္တိုက္ၾကားလာရျပန္သည္။ ကုလသမဂၢလက္ေအာက္ခံ ကမာၻ႕စားနပ္ရိကၡာအစီအစဥ္က ၄င္းတို႔၏ ပံ့ပိုးမႈကို ရပ္ဆိုင္းလုိက္သည္။ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံက လွဴခ်င္ပါေသာ္လည္း ဒုကၡသည္ေတြဆီ ေရာက္ပ့ါမလားဟု ပူပင္မိသည္ဟု ဆိုသည္။ ဗမာျပည္က ဒုကၡသည္ေတြမွာေတာ့ ဘာမွျပန္လည္တည္ေဆာက္ျခင္း မလုပ္ရေသး။ အေလာင္းေကာက္၍ မဆံုးေသး။ ေပ်ာက္ဆံုးသူ ရွာေဖြမေတြ႕ေသး။ ေရသန္႔ဗူးပင္ အလံုအေလာက္မေဝရေသး။ အေၾကာင္းရင္းစစ္လိုက္ေတာ့ တရားခံက ေနျပည္ေတာ္ အေျခစိုက္ အစိုးရပင္ျဖစ္သည္။

အစိုးရက ကူညီမႈမ်ားကို ၾကိဳဆိုေသာ္လည္း ေငြႏွင့္ပစၥည္းသာ အလွဴခံမည္၊ လူမဝင္ရဟု က်ပ္တည္းစြာတားျမစ္သည္။ ေလယာဥ္ႏွင့္အတူပါလာေသာ ဝန္ထမ္းမ်ား ေလဆိပ္ကို ေက်ာ္မထြက္ရ။ အေမရိကန္မွ အကူအညီေပးမည့္ သေဘၤာၾကီးမ်ားက ခြင့္ျပဳမိန္႔ကို ပင္လယ္ဝမွ လည္တေမာ့ေမာေစာင့္ေနရသည္။ အစိုးရက ၄င္းတို႔တြင္ အေတြ႕အၾကံဳအျပည့္ရိွသည္၊ ေငြႏွင့္ပစၥည္းသာလိုသည္ဟု ေၾကျငာသည္။ ထိုအစိုးရတြင္ အေတြ႕အၾကံဳက ေနရာတိုင္းတြင္ ရိွပံုရသည္။ ဆႏၵခံယူပြဲဆိုေတာ့လည္း လာစရာမလို၊ အေတြ႕အၾကံဳရိွသည္ဟုဆိုသည္။ ယခုကယ္ဆယ္ေရးတြင္လည္း အေတြ႕အၾကံဳရိွသည္ဟုဆိုျပန္သည္။ သူတို႔အေတြ႕အၾကံဳကို အသံုးခ်ပံုက ေၾကာက္ဖို႔ေတာ့ေကာင္းသည္။ ၇ ဇူလိုင္မွ အေတြ႕အၾကံဳ၊ ၈၈၈၈ မွ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို အသံုးခ်ျပီး စက္တင္ဘာအေရးအခင္းကို ကိုင္တြယ္ပံုကေတာ့ သပ္ရပ္လွသည္။ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားေသာ အစိုးရေၾကာင့္ပင္ ယခုေတာ့ အကူအညီမ်ား လက္လႊတ္ရေတာ့မလုိျဖစ္ေနေပျပီ။

တပ္မေတာ္အစိုးရဟု သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ေခၚေနေသာ စစ္ယူနီေဖာင္းဝတ္ အာဏာသိမ္းအစိုးရသည္ အေၾကာက္လြန္ေနသည္လား၊ ရွက္ေနသည္လားေတာ့ မေျပာတတ္။ ႏိုင္ငံ၏ လက္ရိွအေျခအေနသည္ ျပည္ပအကူအညီ လုပ္အားေပးမ်ားကို ဝင္ခြင့္ေပးရန္ အသင့္မျဖစ္ေသးပါဟု ဆိုသည္။ ျပည္ဝင္ခြင့္ဗီဇာမေပးရန္ တင္းက်ပ္စြာ တားျမစ္သည္ဟု သတင္းမ်ားက ေဖၚျပၾကသည္။ ဆိုးဆိုးရြားရြား စုုတ္ျပတ္ေနသည္ကို သိ၍ ကူညီမည့္လူမ်ားကို ဘာေတြမ်ား ခင္းက်င္းျပသခ်င္ေသးသျဖင့္ အသင့္ျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ခိုင္းသည္ေတာ့မသိ။ WFP က ၄င္းတို႔၏ ေထာက္ပ့ံပစၥည္းမ်ားကို လက္ဝါးၾကီးအုပ္ သိမ္းပိုက္မႈကို စိတ္ပ်က္သျဖင့္ ကူညီမႈကို ခတၱရပ္ဆိုင္းလိုက္ရပါသည္တဲ့။ လူ ၉ ေသာင္းခြဲအတြက္ တန္ ၄၀ ရိွ စားနပ္ရိကၡာမ်ားက ကုလအထူးေလယာဥ္ထဲမွာပင္ စတည္းခ်ေနရသည္။ ျပည္တြင္းက လည္တေမာ့ေမာ့ႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရေသာ ဒုကၡသည္မ်ား ဘယ္ေလာက္စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ျဖစ္သြားမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မေတြးရဲေလာက္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ ပင္လယ္ဝေရာက္ေနေသာ အေမရိကန္ ေလယာဥ္တင္သေဘၤာမ်ားကိုလည္း သံသယရိွပံုရသည္။ ဗမာျပည္ မုန္တိုင္းေဘးကို ခုတံုးလုပ္ကာ အေမရိကန္ဝါဒျဖန္႔သြားမည္၊ စစ္ေရးအသံုးခ်သြားမည္ကို စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္ေနမည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ တကယ္ေတာ့ ခုတံုးလုပ္ေနသူက တာဝန္ရိွသူမ်ားပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ “ျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေတာ့ တပ္မေတာ္အစိုးရကပဲ ကူညီကယ္တင္ရတာ ေတြ႕တယ္ေပါ့လား။ တပ္မေတာ္သာ အမိ၊အဖ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေထာက္ခံမဲထည့္ၾကပါ” ဆုိသည့္ အခ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္လိမ့္မည္။ ျပည္ပတပ္ဖြဲ႔တစ္ခုခုက အစားအစာမ်ား ေဝငွခဲ့လွ်င္၊ ေနထိုင္စရာ တဲၾကီးမ်ားေဆာက္လုပ္ေပးလွ်င္ ၄င္းတို႔ကို ၾကည္ညိဳသြားမည္ကို အထူးစိုးရိမ္လွသည္။ ထိုအစြန္းေရာက္ဒဏ္ကို လက္ေတြ႕ခံစားေနရသည္ကေတာ့ ျပည္တြင္းက ဒုကၡသည္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ မုန္တိုင္းျပီးသြားသည္က ၇ ရက္ျပည့္ေတာ့မည္။ အပ်က္အစီးမ်ားက မုန္တိုင္းက်ထားစဥ္ကႏွင့္ မကြာလွေသး။ လူေသဆံုးမႈက မရပ္ေသး။ ဝမ္းေရာဂါ၊ ကူးစက္ေရာဂါမ်ားအတြက္ ၾကိဳတင္အစီအစဥ္မ်ား မခ်မွတ္ရေသး။ သို႔တိုင္ေအာင္ ဆႏၵခံယူပြဲကို ျမိဳ႕နယ္အနည္းအက်ဥ္းမွလြဲ၍ ရက္အေျပာင္းအလဲမရိွ က်င္းပဦးမည္။ မုန္တိုင္းဒဏ္မခံရေသာ ေဒသမ်ားအေနႏွင့္ ဝမ္းနည္းေပးရန္မလို၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ဆက္လုပ္ၾက၊ ငါတို႔ဥပေဒကို ျမန္ျမန္အတည္ျပဳေပးၾကဟု ဆိုလိုဟန္တူသည္။ ၄င္းတို႔အေတြ႕အၾကံဳကား ဝါးရင္းတုတ္၊ စစ္ေခြးတိုက္၊ G3 မ်ားႏွင့္သာ အကၽြမ္းဝင္ပံုရသည္။

ယဥ္ေက်းေသာ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားအေနႏွင့္ အကူအညီေပးလာသူကို ရန္သူပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းျပ၍ ေျပေျပလည္လည္ ဆက္ဆံသင့္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ခုေတာ့ ေျပာင္းျပန္ေဇာက္ထိုး။ ကူညီခ်င္သူကို မလာၾကနဲ႔ဟုတားသည္။ ကူညီေနသူကို မေခ်မငံလုပ္၍ ကူညီမႈကို ရပ္လိုက္ရသည္။ ဒုကၡသည္ကူညီမည့္ အေရးကို ကုလသမဂၢအခြင့္အာဏာသံုးျပီး အတင္းဝင္ကူညီသင့္သည္ဟု အၾကံျပဳရသည့္ အဆင့္ကို ေရာက္ေနသည္။ ကူညီမည့္လူက ျပန္ေတာင္းပန္ေနရသည္။ အစိုးရလုပ္ပံုက အတင္းဝင္လာပါက ပစ္သတ္မည့္သေဘာရိွသည္။ သကၤန္းဝတ္ျပီး ပရိတ္ရြတ္ေနေသာ သံဃာမ်ားကိုပင္ ေခါင္းရိုက္ခြဲ၊ ေသနတ္ႏွင့္ပစ္ေနသူမ်ားက ႏိုင္ငံျခားသားေလာက္ကေတာ့ ႏွစ္ခါစဥ္းစားေနမည္မထင္။ ျပည္ပမွ ေငြလႊဲျပီး လွဴဒါန္းေနသူမ်ားကို ေမးေတာ့လည္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လွဴဒါန္းရသည္တဲ့။ ေငြကို ဘယ္သူ႔ဆီပို႔သည္၊ ဘယ္လိုလွဴသည္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ရသည္တဲ့။ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွေပသည္။

တခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ ၂၄ နာရီမီးလင္းသည့္ ရန္ကုန္တိုင္း၊ ေခ်ာေမြ႕ေသာ လမ္းမမ်ားႏွင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္၊ သစ္ပင္မ်ားႏွင့္ စိမ္းစိုလွသည့္ ဗမာျပည္တို႔သည္ ေဝးကြာသြားျပန္ေခ်ျပီ။ အျခားျပိဳင္ဘက္ႏိုင္ငံမ်ား ေရွ႕ဆက္ေနခ်ိန္၊ ကမာၻႏွင့္ဝင္ဆံ့ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးၾကိဳးစားေနခ်ိန္တြင္ ဗမာျပည္က တန္႔ေနရံုသာမက ေနာက္ပင္ ျပန္ဆုတ္ေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ တာဝန္ရိွသူဟု သံုးႏႈန္းေနသူမ်ားအေနႏွင့္ တာဝန္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ လုပ္သင့္ျပီျဖစ္သည္။ ျပည္သူကို ရင္ဝယ္သားလို သေဘာထားသည္ဆိုပါက လက္ရိွၾကံဳေတြ႕ေနေသာ အခက္အခဲမ်ားအတြက္ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ဝိုင္းဝန္း ေျဖရွင္းသင့္ျပီျဖစ္သည္။ ကိုယ္တိုင္လည္း မျပီးေျမာက္ႏိုင္၊ ကူညီသူကိုလည္း လက္မခံလုပ္ေနသည္မွာ မိုက္မဲလွသည္။ ဤပံုအတိုင္းဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရႊျပည္ေတာ္မွာ ေမွ်ာ္တိုင္းေဝးေနဦးမည္ျဖစ္ပါသည္။

မုန္တိုင္းဒဏ္ခံျပည္သူမ်ားကို ကုိယ္ခ်င္းစာနာလ်က္ ...

မဲေပးၾကျပီ

ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ စင္ကာပူက ျမန္မာသံရံုးမွာ အေျခခံဥပေဒကို ေထာက္ခံလား၊ ကန္႔ကြက္လားဆိုတာ မဲသြားေပးပါတယ္။ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာေတြထဲက သံရံုးနဲ႔ အဆက္အဆံရိွဖူးသူေတြနဲ႔ အျခားဖိတ္ၾကားခံ ပုဂၢိဳလ္ေတြဆီကို မဲေပးဖို႔ ဖိတ္စာေတြပို႔ေနျပီဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဖိတ္စာမရႏိုင္တာ ေသခ်ာသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လိပ္စာသူတို႔မွာ မရိွသလို သူတို႔ဆီလည္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မသြားဖူးပါဘူး။ သံရံုးရဲ႕ Official Website က ေၾကျငာခ်က္မွာလည္း “မဲဆႏၵေပးပိုင္ခြင့္ရိွသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား” လို႔ ထည့္ေရးထားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေပးပိုင္ခြင့္ရိွ မရိွ ဘယ္လိုမွ မသိႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိရသေလာက္ သာ့သနာ့ဝန္ထမ္းနဲ႔ စိတ္ေဝဒနာသည္ေတြကလြဲရင္ အသက္ျပည့္သူ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္း မဲေပးခြင့္ရိွပါသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က သာသနာ့ဝန္ထမ္းေတာ့ မဟုတ္တာေသခ်ာတယ္။ စိတ္ေဝဒနာသည္လားေတာ့ မေသခ်ာဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ အေဖၚေကာင္းတုန္း သံရံုးကို Passport မိတၱဴေလးနဲ႔ စင္ကာပူအစိုးရေပးထားတဲ့ ေနထိုင္ခြင့္လက္မွတ္ေလးယူ၊ အခြန္ေဆာင္မွ မဲေပးရမယ္ဆို ေဆာင္လို႔ရေအာင္ ေငြသားေလး နည္းနည္းယူျပီး လိုက္ခ်သြားပါတယ္။ သံရံုးဂိတ္ဝက ဝန္ထမ္းေတြက အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေျပေျပလည္လည္နဲ႔ ဖိတ္စာပါသူေတြ၊ မပါသူေတြကို ရွင္းျပစီစဥ္ေနတာ ေတြ႕ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေအးသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက သံရံုးဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔ သိလို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူနဲ႔အတူ အခ်ိန္သိပ္မေစာင့္ရဘဲ Passport မိတၱဴေလးျပ ဝင္ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။ အထဲမဝင္ခင္မွာေတာ့ နာမည္နဲ႔ Passport နံပတ္ေလးကို စာရြက္ပိုင္းေလး တစ္ခုမွာ ျဖည့္ေပးရပါတယ္။ သူတို႔က အဲဒီက နာမည္ကို အထဲက ဖိတ္စာ list မွာသြားရွာျပီး ရိွရင္ ဝင္၊ မရိွရင္ Passport ေတာင္းၾကည့္၊ ၂၉ ရက္ေန႔ျပန္ခ်ိန္း စသည္ျဖင့္ လုပ္ေပးေနတာေတြ႕ပါတယ္။ ေပးခြင့္မရိွဘူးလို႔ ျငင္းလႊတ္လိုက္တဲ့ လူေတာ့မေတြ႔ခဲ့မိပါဘူး။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စင္ကာပူက ဒီမနက္ထုတ္ Today သတင္းစာမွာ မေန႔က တခ်ဳိ႕ဗမာေတြ မဲမေပးလိုက္ရဘူးလို႔ ဓါတ္ပံု အကိုးအကားနဲ႔တကြ ေဖၚျပထားပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔မွပဲ ေျပာင္းလဲသြားတာလားလို႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။

အထဲေရာက္သြားေတာ့ မဲစာရြက္၊ စာအိတ္တစ္လံုးနဲ႔ လက္မွတ္ထိုးရမယ့္ စာရြက္တစ္ရြက္ေပးပါတယ္။ လက္မွတ္ထိုးျပီး အဲဒီစာရြက္ကိုေတာ့ ျပန္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ မဲေပးတဲ့စနစ္ကေတာ့ တကယ္ပဲ လွ်ဳိ႕ဝွက္ပံုရပါတယ္။ အမွန္ျခစ္ဆို ေထာက္ခံမဲ၊ ၾကက္ေျခခတ္ဆိုရင္ေတာ့ ကန္႔ကြက္မဲလို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္လို႔ ေရးထားပါတယ္။ ကိုယ့္ဆႏၵအတိုင္းျခစ္၊ စာအိတ္ထဲထည့္၊ ေကာ္နဲ႔ပိတ္ျပီး မဲရံုမႈးနားက မဲပံုးေတြထဲမွာ ထည့္ထားခဲ့ရံုပါပဲ။ ထည့္ျပီးျပန္ေပါ့။ ဒါပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အမ်ားျမင္ရေအာင္ မဲစာရြက္ကို ဓါတ္ပံုကေလး ခိုးရိုက္လာေသးတယ္။


ဒီေတာ့ စင္ကာပူေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြ အေနနဲ႔ မနက္ျဖန္ ပိ္တ္ရက္ျဖစ္တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔မွာ Passport မိတၱဴေလးေတြ ကိုယ္စီယူျပီး ေထာက္ခံသည္၊ ကန္႔ကြက္သည္ကို မပ်က္မကြက္ မဲသြားေပးၾကဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ဗမာေတြစံုတဲ့ City Hall နားမွာလည္း ကားစီစဥ္ေပးမယ္လို႔ SMS ေတြရထားပါေသးတယ္။ မဲေပးခြင့္ကေတာ့ ၂၉ ရက္ေန႔ အထိပါ။ အစိုးရက ဟိုလိုလုပ္မွာ၊ ဒီလိုလုပ္မွာ၊ ကန္႔ကြက္ရင္ င့ါဖမ္းမလား၊ ေထာက္ခံမွ စိတ္ခ်ရမယ္ထင္တယ္ စတဲ့ ကိုယ္ ဖန္တီးစီစဥ္လို႔မရတာေတြ ေျပာေနမယ့္အစား ကိုယ္လုပ္ပိုင္ခြင့္ရိွတဲ့ မဲတစ္ျပားရဲ႕ တန္ဖိုးကို အျပည့္အဝ အဖိုးတန္သြားေအာင္ မဲေပးသင့္ပါတယ္။ ေထာက္ခံပါလို႔လည္း မေျပာပါဘူး၊ ကန္႔ကြက္ပါလို႔လည္း လံုးဝမတိုက္တြန္းပါဘူး။ ႏွစ္သက္ရာကိုလုပ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုဟာက ဘာကို ကန္႔ကြက္၊ ေထာက္ခံရမွာလဲ၊ အေျခခံဥပေဒဆိုတာဘယ္ေလာက္ အေရးၾကီးလဲ၊ ဘာေတြပါသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ အေသးစိတ္မဟုတ္ေတာင္ နည္းနည္းေတာ့ အရင္ေလ့လာေစခ်င္ပါတယ္။ ေလ့လာလို႔ ၾကိဳက္ရင္ ေထာက္ခံ၊ မၾကိဳက္ရင္ ျငင္းမယ္ေပါ့။ အစိုးရဆီက ရခဲတဲ့ တရားဝင္ ဆႏၵေဖၚထုတ္ခြင့္ကေလးကို အက်ဳိးရိွစြာ အသံုးခ်ၾကပါစို႔ ...

ျပန္စာ

ကၽြန္ေတာ့္ အိုေအစစ္ ဘေလာ့ဂ္လည္း အသက္ငင္ေနတာ ၾကာပါျပီ။ ေရးတလွည့္ ေပ်ာက္တလွည့္နဲ႔ လာဖတ္တဲ့လူေတာင္ ခပ္ၾကဲၾကဲပဲရိွေတာ့တယ္ ထင္ပါတယ္။ ေရးခ်ိန္မရတာ၊ တခါတေလေတာ့လည္း ေရးစရာမရိွတာနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါဘဝနဲ႔ ခပ္ကင္းကင္းေတာင္ ျဖစ္ေနသလိုပါပဲ။ ခုေတာ့လည္း ေရးစရာေလး တစ္ခုေပၚလာလို႔ ေရးလိုက္ပါတယ္။

ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ပါတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ဧရာဝတီ website မွာ ဗမာ၊ အဂၤလိပ္ ၂ ဘာသာနဲ႔ ေရးထားတာ ေတြ႔ပါတယ္။ သူေရးထားက ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြနဲ႔ အင္တာနက္ သံုးစြဲသူေတြကို Cyber အတိုက္အခံေတြအျဖစ္ ေထာက္ျပထားျပီး အစိုးရအေနနဲ႔ သတင္းစီးဆင္းမႈကို တားဆီးပံုနဲ႔ တားဆီးလို႔ မရႏိုင္ေသးတာေတြ ယွဥ္ျပီးေရးထားတာပါ။ ေနာက္ျပီး ကိုေနဘုန္းလတ္ အဖမ္းခံရတဲ့ကိစၥနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Blogger တို႔ရဲ႕ ၂၀၀၇ ပို႔စ္က စာသားတခ်ဳိ႕ကို လုိသလို ျဖတ္ေတာက္ေဖၚျပထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီပို႔စ္ေရးသားတဲ့အခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္တို႔ဟာ Blogger မွန္သမွ် စည္းလံုးၾကဖို႔၊ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ တိုင္တိုင္ပင္ပင္ ရိွၾကဖို႔ အားသြန္ခြန္စိုက္ ၾကိဳးပမ္းေနၾကခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၇ မွာ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြဟာ အေရအတြက္အားျဖင့္ တိုးပြါးလာရံုသာမကာ စည္းလံုးမႈနဲ႔ စုေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈေတြမွာလည္း အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ေရာက္ရိွလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေလးေတြကို သတိတရနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီပို႔စ္ကိုတင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အဲဒီလို စည္းလံုးၾကတာ၊ ခ်စ္ခင္ၾကတာကို ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ သိပ္သေဘာက်ျပီး အဲဒီလို စည္းလံုးေအာင္လုပ္ေပးတဲ့ လူေတြကိုလည္း သိပ္ေက်းဇူးတင္လို႔ပါ။ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ ေခတ္ေကာင္းတဲ့ တခ်ိန္လံုး ကၽြန္ေတာ္က ျပည္ပေရာက္ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေလစိုက္တဲ့ ေလသမားေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ပို႔စ္ရဲ႕ ေအာက္ဆံုးအပိုဒ္ နိဂံုးေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္က

တကယ္ေတာ့ Blog ေတြဟာ ရနံ႔စံုတဲ့ ပန္းခင္းတစ္ခုနဲ႔တူပါတယ္။ အားလံုးကို စာဖတ္သူေတြ ၾကိဳက္ခ်င္မွေတာ့ ၾကိဳက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာလည္း သူ႔ၾကိဳးစားမႈနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အေသြးအေရာင္ ရိွပါတယ္။ သူ႔စာဖတ္ခ်င္တဲ့လူက သူ႔ Blog ကုိသြားရပါမယ္။ မၾကိဳက္ရင္ မသြားရံုသာမက ေဝဖန္လို႔လည္း ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးစကားနဲ႔ဆို ဒီမိုကေရစီ ဆန္ပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားပါ။ ေဝဖန္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း Blog ေတြကို လူေတြ တစိုက္မတ္မတ္ ဖတ္လာ၊ ေရးလာၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၂၀၀၇ မွာ လွပခဲ့တဲ့ Blog ပန္းခင္းၾကီးဟာ ေနာက္ေနာင္ႏွစ္မ်ားမွာလည္း ဒါထက္မေလ်ာ့တဲ့ စညး္လံုးမႈေတြနဲ႔ လွပေနဦးမယ္လို႔ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ဗ်ာ။

လို႔ ေရးထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်င္လည္ေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလာကကို ပန္းခင္းတစ္ခု၊ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းမႈကို ဒီမိုကေရစီဝါဒနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ေရးထားတာပါ။ ဒါပါပဲ။ အဲဒါကို လိုခ်င္တဲ့ေနရာေလးပဲ ကြက္ျပီး ေဖၚျပလိုက္ေတာ့ ဒီပို႔စ္က ႏိုင္ငံေရးလိုလို၊ အစိုးရကို စိန္ေခၚသလိုလို ဒါမွမဟုတ္ အျခားအဓိပၸါယ္တစ္ခုကို ေရာက္ေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ျမင္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြဟာ အေရာင္အေသြး အစံုရိွပါတယ္။ သူတို႔စိတ္ၾကိဳက္ ႏိုင္ငံေရး၊ ကဗ်ာ၊ အခ်စ္၊ ဗဟုသုတ၊ သတင္း၊ အေမ၊ ဘာသာျပန္ အစံုရိွပါတယ္။ ဘာအေၾကာင္းဖတ္ခ်င္သလဲ။ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ကို စုေပါင္းလုပ္ၾကတဲ့အခါ သူဘာေရးသလဲဆိုတာထက္ သူဘာလုပ္ေပးႏိုင္သလဲနဲ႔ပဲ တိုင္းတာၾကပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ အေရာင္ေတြထားခဲ့ၾကျပီး စည္းလံုးညီညြတ္စြာ စုေပါင္းၾကပါတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ ျပီးခဲ့တဲ့ Seminar ကိုပဲ ျပန္ၾကည့္ပါ။ အခုျဖစ္ေနတာက ဘေလာ့ဂ္ဂါဆို ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးမွ မေရးထားရင္ ဘေလာ့ဂ္မဟုတ္သလို၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္မရိွသလို ထင္ေနၾကတာပါပဲ။ အမွန္က အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ႏိုင္ငံေရးဟာ လူတိုင္းနဲ႔ဆိုင္ပါတယ္၊ လူတိုင္းသိထားရမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေရးခ်င္မွေရးမယ္၊ လုပ္ခ်င္မွလည္း လုပ္မယ္၊ ဒါက သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အခြင့္အေရးျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးအျပင္ ေရးစရာ၊ လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီး ရိွပါတယ္။ အစိုးရကို ေထာက္ခံမွ၊ ေဝဖန္မွ ႏိုင္ငံေရးမဟုတ္ဘဲ ပရဟိတအလုပ္ေတြ၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္ကူညီတာေတြလည္း တိုင္းျပည္ကို အက်ဳိးျပဳမွာပါ။ တခါတေလေတာ့လည္း လိုရာဆြဲတာေတြက သိပ္မေကာင္းဘူးဗ်။ စိတ္ပ်က္မိတယ္။

TP သၾကၤန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမ်ား

ကၽြန္ေတာ္မေန႔က TP သၾကၤန္ လို႔ လူသိမ်ားတဲ့ Temasek Poly ရဲ႕ ေက်ာင္းသားကပြဲ သြားၾကည့္တယ္။ သြားၾကည့္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပါ။ ရန္ကုန္မွာကတည္းက ႏွစ္စဥ္ထြက္တဲ့ အေခြေလးေတြၾကည့္ျပီး ကိုယ္တိုင္ၾကည့္ဖူးခ်င္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားျပီး အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မတက္လိုက္ရတဲ့ ပိုလီေက်ာင္းကို ေရာက္ဖူးခ်င္တာ (ပြဲက်င္းပတာကေတာ့ RP မွာပါ)၊ ပြဲျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတဲ့လူေတြထဲမွာ ကိုဇင္ကိုလတ္တို႔၊ ကိုငယ္တို႔လို လူရင္းအစ္ကိုၾကီးေတြပါေနတာ၊ ေနာက္ျပီး ကြဲကြာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း လာမယ္ဆိုတာနဲ႔ သြားခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ကိုညီညီ(သံလြင္) နဲ႔ မပိုး၊ မေနေနႏိုင္ တို႔ အတူၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူေရာက္ျပီး တစ္လေလာက္ေနေတာ့ SP လို႔ေခၚၾကတဲ့ စင္ကာပူပိုလီေက်ာင္းရဲ႕ ကပြဲကို မႏိုင္းႏိုင္းစေန၊ ကိုဇင္ကိုလတ္တို႔ နဲ႔သြားၾကည့္ျဖစ္ေသးလို႔ အခုဒီပြဲကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယေျမာက္ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ Poly ပြဲပါပဲ။

ဒီႏွစ္ဟာ TP ျမန္မာ ဖြဲ႕စည္းျခင္း ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ျဖစ္ျပီး ကပြဲအေနနဲ႔ကေတာ့ ၈ ၾကိမ္ေျမာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေတြ႕အၾကံဳေကာင္းေတြ ရျပီးသားျဖစ္တာနဲ႔အညီ လူၾကီးနဲ႔လူငယ္၊ ေက်ာင္းသားေဟာင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားသစ္ အတြဲညီညီ ပြဲထြက္ခဲ့ၾကတာဟာ အထူးပဲ ျပည့္စံုလွပါတယ္။ အဆို၊ အက၊ သံခ်ပ္၊ ျပဇာတ္၊ အျငိမ့္ အားလံုးဟာ ပညာရွင္ေတြမ်ားလားလို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ အမွားအယြင္းမရိွ အသံုးေတာ္ခံသြားၾကပါတယ္။ အရင္ႏွစ္ေတြက တက္ၾကြစြာပါဝင္ခဲ့ျပီး ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ျပည္ပ ေရာက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းေတြရဲ႕ အမွတ္တရ စကားေျပာေပးတဲ့ Video Clip ေလးေတြ ဖြင့္ျပသြားတာကလည္း သတိတရရိွတတ္မႈ၊ ပုခံုးေျပာင္းတာဝန္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္မႈ၊ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ လုပ္ေပးသြားသူေတြကို ေက်းဇူးသိတတ္မႈေတြနဲ႔ ဗမာေတြမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈရိွတယ္ဆိုတာကို သက္ေသျပသြားသလုိပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးပိတ္အေနနဲ႔ TP ရင္ခုန္သံ ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို အားလံုးစုဆိုေနၾကတဲ့ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြမွာ ပြဲေအာင္ျမင္လို႔ ပီတိျဖာေနတဲ့ အျပံဳးနဲ႔အတူ ေက်ာင္းနဲ႔ခြဲခြါရမွာကို ဝမ္းနည္းေနၾကတာ ျမင္သာပါတယ္။

ပြဲက်င္းပခ်ိန္က ေန႔လယ္ ၂ နာရီခြဲကေန ည ၁၀ နာရီအထိၾကာျမင့္ခဲ့သလို အစီအစဥ္ေတြကိုလည္း အစပ္အဟပ္တည့္တည့္ ထည့္သြင္းသြားပါတယ္။ လက္မွတ္၊ အစားအေသာက္၊ ေနရာအစီအစဥ္၊ Stage Setting၊ ကံစမ္းမဲ၊ လက္ေဆာင္ စတာေတြအားလံုးကိုလည္း စနစ္တက် လစ္ဟာမႈမရိွေအာင္ Organizer ေတြက စီစဥ္သြားတာကိုလည္း ေတြ႕မိပါတယ္။ SP ပြဲတုန္းကလည္း ဒီထက္မညံ့တဲ့ စီစဥ္မႈေတြ ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။ သူတို႔ဟာ Professional ပြဲစီစဥ္သူေတြ၊ အျငိမ့္သြင္းသူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသားေဟာင္း၊ အလုပ္ဝင္ေနသူေတြပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အစစအရာရာ ညွိညွိႏႈိင္းႏႈိင္းနဲ႔ စီစဥ္တတ္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္အရည္ေသြးေတြကို တစ္ဦးတည္းအတြက္မသံုးဘဲ Team Work တစ္ခုျဖစ္လာေအာင္ ထည့္ထားၾကတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာက ဒီလို လုပ္ႏိုင္တဲ့လူေတြ၊ လုပ္ေနတဲ့လူေတြဟာ အမိႏိုင္ငံမွာ မေနထိုင္ႏိုင္ဘဲ ျပည္ပမွာပဲ ေနၾကရတယ္။ အရည္အခ်င္းေတြကို ျပည္ပကုမၸဏီေတြ အတြက္ေပးဆပ္ေနၾကရတယ္။ သူတို႔စီစဥ္တဲ့ ပြဲေတြဟာလည္း ျပည္ပမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ ျပည္ပမွာ ေက်ာင္းတက္ခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ကလည္း တိုးျမဲတုိးေနတယ္။ ေက်ာင္းျပီးတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ျပည္ပမွာပဲ အေျခစိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ တိုင္းျပည္ခ်စ္တဲ့လူေတြကို ဘာလို႔ တိုင္းျပည္ထဲ ျပန္ေ၇ာက္လာေအာင္ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ရသလဲ။ အခုလို အရည္အခ်င္းရိွတဲ့ ပညာတတ္ေတြ ျပည္ပေရာက္ေနတာ တိုင္းျပည္သိပ္နစ္နာတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ယံုတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ ဘာလို႔ အခုလိုေက်ာင္းသားကပြဲေတြ၊ သက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္နဲ႔ ေကာလိပ္ Club ေတြ၊ ေက်ာင္းသားအားကစားပြဲေတြ ဆိတ္သုဥ္းေနရတာလဲ။ ရိွတဲ့ေက်ာင္းသားကပြဲေတြ၊ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြကလည္း ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ ေရွးရိုးလႊမ္းမိုးမႈ ေအာက္ကမလြတ္ႏိုင္တဲ့ ကဗ်ာလြတ္အက၊ ပန္းပြါးအက၊ ဘုရားဇာတ္ေတာ္ျပဇာတ္ေတြနဲ႔ပဲ ျပီးေနၾကျပန္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေတြက Fresher Welcome ဆိုတဲ့ အေလ့အထလည္း မၾကားမိတာေတာင္ အေတာ္ၾကာခဲ့ပါျပီ။ အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကေက်ာင္းေတြမွာ Team Work ေပ်ာက္ေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္းပဲ စုေပါင္းလုပ္တဲ့ ပြဲတစ္ခု၊ အစီအစဥ္တစ္ခုဆိုတာ ကထိန္မွာ ပေဒသာပင္သီးတာကလြဲျပီး က်န္တာ မရိွသေလာက္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းတက္၊ အိမ္ျပန္၊ က်ဴရွင္သြား၊ ေနာက္ေန႔ေက်ာင္းလာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အေဝးသင္တက္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ အေရးအေၾကာင္းေဟ့ဆို ငါ့ေက်ာင္း၊ ငါ့တကၠသိုလ္၊ ငါတို႔ေက်ာင္းသား Club ဆိုျပီး ေရာက္ရာအရပ္ကေန လာစုစည္းပါေတာ့မလား၊ ေက်ာင္းကို ခ်စ္ပါေတာ့မလား၊ အကူအညီေပးပါေတာ့မလား။ ခက္တာက ရန္ကုန္ဘက္မွာက အသင္းအဖြဲ႔ေလးတစ္ခု အေပ်ာ္တမ္းဖြဲ႕မယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္မွာလား၊ ႏိုင္ငံေရးသမားပါလား ဆိုတာက စေမးေတာ့တာပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအျပင္ လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ အခု Poly ပြဲလိုမ်ဳိး၊ TP ျမန္မာ အဖြဲ႕လိုမ်ဳိးေပါ့။ အရမ္းစည္းလံုးၾကတယ္။ ရိုင္းပင္းၾကတယ္။ အားနည္းတဲ့လူကို ကူညီၾကတယ္။ စင္ကာပူထဲက ဗမာႏိုင္ငံငယ္ေလးလို႔ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လို႔ရတယ္။ ျပည္တြင္းမွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ၊ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြအေနနဲ႔ ေက်ာင္းကို ျပန္ပံ့ပိုးဖို႔၊ ဆရာေတြကို ျပန္ပူေဇာ္ဖို႔၊ ေက်ာင္းဂုဏ္ကို ျမွင့္ဖို႔ Team Work ေကာင္းတဲ့ အဖြဲ႔ေလးေတြ ရိွကိုရွိသင့္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အေလးအနက္ ယံုၾကည္မိပါတယ္။

ခ်ီးမြမ္းၾကစို႔

The Straits Times သတင္းစာၾကီးရဲ႕ ျပင္ပေဆာင္းပါးရွင္ David Goldwich ရဲ႕ Make Someone’s Day ေဆာင္းပါးကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္၊ ကိုးကားတင္ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္အတြင္း ခင္ဗ်ား လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေလာက္မ်ား ခ်ီးမြမ္းျဖစ္ခဲ့သလဲဗ်။ ခင္ဗ်ားေရာ ဘယ္ႏွစ္ခါေလာက္ ခ်ီးမြမ္းခံလိုက္ရလဲ။ က်ဳပ္စိတ္ထင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားလည္း သိပ္မလုပ္ျဖစ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားလည္း သိပ္အခ်ီးမြမ္းမခံလိုက္ရဘူးေပါ့လား။

တကယ္ေတာ့ ခ်ီးမြမ္းစကားေျပာတယ္၊ အေကာင္းေျပာတယ္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိ္တ္ကို ေျပာင္းလဲသြားေစတယ္၊ ႏူးညံ့သြားေစတယ္ဗ်။ လူသားဆိုတာမ်ဳိးက အသိအမွတ္ျပဳတာ၊ ေက်းဇူးတင္ေလးစားတာကို လိုခ်င္တဲ့ သတၱဝါမ်ဳိးေလ။ ခ်ီးမြမ္းမႈဟာ လူတစ္ေယာက္ေပ်ာ္ရႊင္သြားေစဖို႔ အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္ပဲ ကိုယ့္လူေရ။ ခင္ဗ်ားလည္း ခ်ီးမြမ္းလိုက္ရလို႔ ေငြကုန္မသြားပါဘူးဗ်ာ။ ခက္တာက က်ဳပ္တို႔ေလာကမွာ ဘာလို႔ ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာတာေတြ ဒီေလာက္ေခါင္းပါးေနလဲ မသိတာပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရိွတယ္ဗ်ဳိ႕။ ေျပာတတ္ဖို႔ေတာ့လိုတယ္။ လွတယ္လို႔ ေျပာတာဟာ ခ်ီးမြမ္းတာ မွန္ေပမယ့္ အေျပာခံရတဲ့လူ တကယ္လွလို႔ ေျပာတာေနမယ္လို႔ ထင္သြားဖို႔ေသးတာကလား။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလိုခ်ီးမြမ္းစကားေတြကေလ - သူတို႔နဲ႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကို ပိုမိုရင္းႏွီးေစမယ့္ နည္းလမ္းေကာင္းဗ်။ ခင္ဗ်ားနည္းနည္းေလ့က်င့္ၾကည့္ - ဆရာတစ္ဆူျဖစ္လာဖို႔ သိပ္လြယ္တာ။

ဘယ္လိုခ်ီးမြမ္းေျပာဆုိရမယ္ဆိုတာ မေျပာခင္ ခင္ဗ်ားဘယ္လို ျပင္ဆင္ရမယ္ဆိုတာေလး ေျပာျပဦးမယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို မခ်ီးမြမ္းခင္မွာ ခင္ဗ်ားက ျပံဳးျပီး မ်က္လံုးခ်င္းဆံုေအာင္ၾကည့္ဖို႔လုိတယ္။ ခင္ဗ်ားျပံဳးျပလို႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျပန္မျပံဳးျပတဲ့လူရယ္လို႔ ဘယ္ရိွမလဲ။ လူခ်င္းစကားေျပာလို႔ မ်က္ႏွာမၾကည့္ဘဲ ေဘးကိုၾကည့္လိုက္၊ ေကာင္းကင္ေမာ့ၾကည့္လိုက္နဲ႔လူကိုလည္း လူေတြက အယံုအၾကည္နည္းတတ္တယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ စကားစတာနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာ၊ အဓိကမ်က္လံုးကုိၾကည့္ေျပာပါ။ စကားေျပာရင္လည္း နာမည္ေလးထည့္ေျပာဗ်။ ၾကံဳလို႔ ေဒးလ္ကာနက္ဂ်ီ ေရးဖူးတဲ့ စာေလးတစ္ေၾကာင္းေျပာျပဦးမယ္။ “ကိုယ့္နာမည္ေလာက္ ခ်ဳိသာျပီး ၾကားေကာင္းတဲ့ စကားသံေတာ့ ကမာၻေလာကမွာ မရိွေပါင္” ဆိုပဲ။ စကားေျပာလို႔ သူ႔နာမည္ ေခၚေခၚသံုးလို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားကို က်ိန္းေသေပါက္မွတ္မိေနလိမ့္မယ္ဗ်ဳိ႕။

တကယ္ေတာ့ ခ်ီးမြမ္းတယ္ ဆိုတဲ့စကားလံုး ကိုယ္ႏႈိက္ကိုက ခ်ဳိသာေနျပီဗ်။ အဲဒီၾကားထဲ ခင္ဗ်ားအေျပာအဆိုတတ္လို႔ကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးခံရသူမွာ ႏွလံုးပီတိ ဂြမ္းဆီထိ ဆိုသလိုပဲ။ လူတစ္ေယာက္ကို ခ်ီးမြမ္းတယ္ဆိုတာ သူ႔ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး၊ အျပဳအမူစတာေတြကို ခ်ီးမြမ္းၾကရတာမဟုတ္လား။ အဲဒီထဲမွာမွ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးနဲ႔ အျပဳအမူေလးေတြကို ခ်ီးမြမ္းတာက အျခားဟာေတြထက္ပိုျပီး ထိေရာက္အက်ဳိးရိွပါတယ္။ ခ်ီးမြမ္းစကားေျပာတဲ့အခါလည္း ေတာ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေလးစားတဲ့အေၾကာင္း တံုးတိတိေျပာတာထက္ အက်ဳိးအေၾကာင္းေလးနဲ႔ ေျပာသင့္တယ္ဗ်။ ဥပမာဗ်ာ ခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္းက ျပိဳင္ကားတစ္စီးဝယ္ျပီး ခင္ဗ်ားကို လာျပတယ္ဆုိပါစို႔။ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ “တယ္လွပါလားကြ။ ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ” ဆိုရင္ သိပ္မဟန္ေသးဘူး။ ေျပာသင့္တာက “ဟာ … ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ၾကီး။ မင့္ကားအသစ္လား။ ကားကတယ္ေကာင္းပါလားကြ။ ငါလည္းလိုခ်င္လိုက္တာ။ မင္းစတိုင္နဲ႔ေတာ့ အတိပဲေဟ့။ သိပ္လိုက္တာပဲ” ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။ ကိုယ့္ကို မေကာင္းၾကံတဲ့လူကို အျပစ္မျမင္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုေရာ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုခ်ီးမြမ္းမလဲ။ “နင္က ေတာ္ေတာ္နားလည္မႈရိွျပီး အေကာင္းျမင္ေပးတတ္တာပဲ စႏၵီရယ္။ နင့္နားမွာ ေနခြင့္ရတာ ငါေတာ့ ဘုရားမေပတာပဲ” လို႔ေျပာရလိမ့္မယ္။

ေနာက္တစ္ခုက သတိထားျပီး ခ်ီးမြမ္းစကားေျပာရမယ္။ ဆုိပါေတာ့ - ဆံပင္ပံုအသစ္ညွပ္လာတဲ့ လူလတ္ပိုင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ဆံပင္နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္ -
ရွယ္လီ - “ဆံပင္ေလးလွလိုက္တာ။ မ်က္ႏွာနဲ႔ ပါးရိုးေလးေတြေတာင္ ေပၚလာတယ္”
အမ္နီ - “ဟုတ္လား။ သိပ္မ်ား ရင့္သြားမလားဟင္”
ဆိုတဲ့ေမးခြန္းမ်ဳးိလုိက္လာလိမ့္မယ္။ ေျပာသင့္တာက
ရွယ္လီ - “ဆံပင္ေလးလွလိုက္တာ။ မ်က္ႏွာနဲ႔ ပါးေလးေတြေတာင္ ေပၚလာတယ္။ ဘယ္ဆိုင္မွာ ညွပ္တာလဲ။ တို႔လည္း ညွပ္ခ်င္လို႔”
အမ္နီ - “ဟုတ္လား။ ေက်းဇူးပါ။ တို႔လမ္းထိပ္က ဆိုင္အသစ္ကေလ။ လိုက္ပို႔ေပးရမလား”

ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခ်ီးမြမ္းစကားကိုလည္း ေရြးခ်ယ္ေျပာတတ္ဖို႔လိုတယ္ေလ။

ေနာက္ဆံုးနဲ႔ အေရးအပါဆံုးကေတာ့ အသံအေနအထားပဲ။ ခင္ဗ်ားက ဒီစာဖတ္ျပီး ဝတၱရားၾကီးတစ္ခုလို စိတ္မပါ လက္မပါ ခ်ီးမြမ္းစကားေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာထက္စာရင္ မေျပာတာမွ ေကာင္းလိမ့္မယ္။ ေျပာမယ့္ေျပာေတာ့ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာခ်လိုက္စမ္းပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားမွာ သူ႔ထက္သာတဲ့ ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ ကိုယ္ရည္ကုိယ္ေသြးေတြ ရိွေနသည့္တိုင္ေအာင္ သူ႔အတြက္ ျမင္သာတဲ့ဟာေလး တစ္ကြက္ေလာက္ေတြ႕ရင္ အားက်သလို၊ ခင္ဗ်ားမွာလည္း ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ေနသလို ေလသံမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာတတ္ရမယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကိုယ္က ခ်ီးမြမ္းေပးကာမွ ငါ့အေၾကာင္းငါသိတယ္၊ ငါေတာ္တာငါသိတယ္ ဆိုျပီး ခင္ဗ်ားေျပာတာထက္ပိုျပီး ၾကြားလံုးေတြ ေျပာလိမ့္ဦးမယ္။ ဒါမ်ဳိးက်ေတာ့လည္း သည္းခံေပါ့ဆရာရယ္။ ခင္ဗ်ားလက္ငါးေခ်ာင္းေတာင္ မညီဘူးေပါ့လား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘယ္လက္ေခ်ာင္းျဖစ္ျဖစ္ လွတယ္ေျပာရင္ ေခါင္းျငိမ့္ျပမွာခ်ည္းပဲဗ်။

ကဲ - ေရွ႕တပတ္ကစျပီး အက်ဳိးရိွစြာ ခ်ီးမြမ္းတတ္ပါေစဗ်ာ။

Self-confidence ကို ရယူျခင္း

ကမာၻေက်ာ္ Mary Chapin Carpenter ရဲ႕ သီခ်င္းထဲက စာေၾကာင္းေလးတစ္ေၾကာင္းကို သတိရမိတယ္။ “Sometimes you’re the windshield; sometimes you’re the bug” ဆိုတာေလးပါ။ တခါတရံမွာ ခံႏိုင္ရည္အားေကာင္းတဲ့ ေလကာမွန္တစ္ခ်ပ္လို ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ခဲ့သလို တခါတရံေတာ့လည္း ပ်က္စီးလြယ္တဲ့ ပိုးေကာင္ေလးပါပဲတဲ့။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီတခါတရံဆိုတာဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ ယံုၾကည္မႈရိွေနသလဲ ဆိုတာေပၚမွာ သိပ္မူတည္ပါတယ္။

တခါတေလ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ယံုၾကည္မႈ (Self-confidence) ဟာ ခ်က္ခ်င္း ရုတ္တရက္ဆိုသလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ေလကာမွန္အစား ပိုးေကာင္ေလးဘဝေတြ ပိုမ်ားေနခဲ့ၾကဘူးပါတယ္။ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံုျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ နိဂံုးေတြအတြက္ ကံတရားပါပဲေလ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေငးငိုင္ေနခဲ့ၾကဘူးပါတယ္။ အဲဒီအေျခအေနေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ပိုဆိုးေစတဲ့ အေနအထားတစ္ရပ္ကို တြန္းပို႔ႏုိင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တကယ္လိုအပ္ေနတာက ပိုးေကာင္ေလးဘဝဟာ ခဏတာပါပဲ လိုု႔ နားလည္ၾကဖို႔ပါပဲ။ ငါတစ္ေယာက္တည္းပါလား၊ ငါျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား ဆိုတာမ်ဳိးေတြအစား ကိုယ့္ကိုကုိယ္ယံုၾကည္လာေအာင္ အခ်ိန္တိုအတြင္း ဘယ္လိုျပန္တည္ေဆာက္မလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစားၾကရမွာပါ။ The Straits Times သတင္းစာရဲ႕ ျပင္ပေဆာင္းပါးရွင္ Sara Healy ကေတာ့ ယံုၾကည္မႈရိွေနေစဖို႔ လုပ္ေဆာင္သင့္တဲ့ အခ်က္ေလးခ်က္ တင္ျပထားပါတယ္။

၁) ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြကို ျပန္ေအာက္ေမ့ပါ

ျပီးခဲ့တဲ့ အတိတ္တစ္ခုမွာ သင္ဟာ ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့လို႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႔ မွတ္တမ္းေကာင္းေတြ ရိွႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါေတြကို စာရြက္တစ္ရြက္မွာ ခပ္ရဲရဲ ေရးခ်ၾကည့္စမ္းပါ။ အခက္အခဲက ဘယ္လို၊ ဘယ္သူေတြပါဝင္တယ္၊ ဘယ္လိုေျဖရွင္းေပးလိုက္ႏိုင္တာ … စသည္ျဖင့္ေပါ့။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ တိတိက်က်ေရးခ်ျပီး တစ္ေခါက္ေလာက္ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ခပ္ျပံဳးျပံဳးျဖစ္လာျပီး ယံုၾကည္မႈေတြ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္လာမွာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ သင္အလုပ္စဖို႔ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ပါပဲ။

၂) ေအာင္ျမင္မႈ မွတ္တိုင္ Album ေလးလုပ္ထားၾကည့္ပါ

တခါတေလမွာ သိပ္အသံုးမလိုတဲ့ လိပ္စာကဒ္ေလးေတြ သြားရင္းလာရင္း ရတတ္ပါတယ္။ အဲဒါေလးေတြရဲ႕ ေနာက္ေက်ာဖက္မွာ သင့္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေလးေတြ တစ္ခုခ်င္း ေရးျပီး ကဒ္ေလးေတြကို Album ေလးလို လုပ္ထားပါ။ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ မရွင္းတာၾကာတဲ့ အဝတ္ဘီရိုရွင္းျဖစ္သြားတာ၊ ဖမ္းရခက္တဲ့ ပုစဥ္းေလးတစ္ေကာင္ ဖမ္းမိဘူးတာ၊ ကုမၸဏီမွာ ဝန္ထမ္းေကာင္းဆုရတာကေန သမၼတအျဖစ္ အေရြးခံရတာအထိ ထည့္ေရးလို႔ရပါတယ္။ သင္ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့အခါ၊ ယံုၾကည္မႈ အားနည္းေနတဲ့အခါ အဲဒီ Album ေလးျပန္ၾကည့္ျပီး အတိတ္က ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ ျပန္ေတြးၾကည့္ပါ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေခသူမဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့အျမင္ေလး ျပန္ကိုရလာေစရပါမယ္။

၃) ယံုၾကည္မႈကို ထပ္မံခိုင္မာပါေစ

ဒီနည္းကေတာ့ လူတိုင္းနီးပါး က်င့္သံုးေလ့ရိွပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္တက္ၾကြေစမယ့္၊ ယံုၾကည္မႈကို ျမင့္မားေစတဲ့ စကားေလးေတြ၊ ဆံုးမစာေလးေတြကို အျမဲတမ္း ျမင္ေနတတ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ ကပ္ထားပါ။ ပညာရိွေတြရဲ႕ အဆိုအမိန္႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ဖခင္ရဲ႕ ဆံုးမစာတစ္ေၾကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အေသအခ်ာေလး ေရးျပီး ကပ္ထားပါ။ ေရးတဲ့အခါမွာလည္း “ငါ ဘယ္ေတာ့မွ မရႈံးနိမ့္ေစရဘူး” ဆိုတာမ်ဳိးထက္ “ငါဟာ အျမဲေအာင္ျမင္ေနရမယ္” ဆိုသလို အႏႈတ္သေဘာမေဆာင္ေအာင္ ေရးထားသင့္ပါတယ္။ ေရးျပီးကပ္ထားတာေလးေတြေတြ႕မိရင္ ခပ္တိုးတိုးစိတ္ထဲက ဖတ္တာထက္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး တစ္ေခါက္ေလာက္ ရြတ္ၾကည့္စမ္းပါ။ အားအင္ေတြ စီးဝင္လာပါလိမ့္မယ္။

၄) သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အကူအညီေတာင္းပါ

သင္ ယံုၾကည္မႈေပ်ာက္ဆံုးေနတုန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖံုးဆက္ခိုင္းတာ၊ စိတ္ဓါတ္တက္ၾကြေစမယ့္ SMS ေတြပို႔ေစတာ၊ Voice Mail ပို႔ေစတာ၊ အနည္းဆံုး Answering Machine မွာ အသံသြင္းထားခဲ့တာမ်ဳိးေတြ လုပ္ေစသင့္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြက သင့္ကို ဘယ္တုန္းက သင္ဘယ္လိုေအာင္ျမင္ခဲ့တာ၊ သူတို႔လည္း ဘယ္လိုျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တာ စတာေတြကို တရင္းတႏွီးေျပာၾကျပီဆိုလို႔ကေတာ့ သင့္ယံုၾကည္မႈဟာ အျမင့္ဆံုးကို ေရာက္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီနည္းလမ္းေလးခုဟာ ရိုးရွင္းလြယ္ကူျပီး ရုတ္တရက္ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ယံုၾကည္မႈေတြကို အျမန္ဆံုး ျပန္လည္ရရိွေစမွာပါ။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ သင္ဟာ ပိုးေကာင္ေလးမဟုတ္ဘဲ ေလကာမွန္လို ၾက႔ံခိုင္သူျဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း သတိရေစမွာျဖစ္ပါတယ္။

Ref: The Straits Times

Blogger တို႔ရဲ႕ ၂၀၀၇

မၾကာခင္ကပဲ ျဖတ္ေက်ာ္ကုန္ဆံုးသြားခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇ ကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ Myanmar Blog Year လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ေရွးဦးမဆြကတည္းက အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာ ၂ ဘာသာနဲ႔ Blog ေရးေနၾကသူေတြရိွေနၾကေပမယ့္ ဒီ ၂၀၀၇ မွာ ထူးထူးျခားျခားကိုပဲ မ်ားျပားေပၚထြက္လာတာကို သတိထားမိပါတယ္။ Weekly Eleven ဂ်ာနယ္ရဲ႕ ခန္႔မွန္းခ်က္အရ ဗမာ Blog ၂၀၀၀ ေက်ာ္ရိွတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ Blog ၂၀၀၀ ေက်ာ္ဆိုေပမယ့္ Blogger ကေတာ့ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘဲ အခ်ဳိ႕က Blog ေလးငါးခု ပိုင္ဆုိင္ၾကပါတယ္။

Blog ေတြဟာ လြယ္ကူစြာဖန္တီးႏိုင္ျခင္း၊ ကုန္က်စရိတ္မရိွျခင္း၊ စိတ္တိုင္းက် လြတ္လပ္စြာ ေရးသားႏိုင္ျခင္း၊ နည္းပညာအေျခခံမ်ားစြာ မလိုအပ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အေရးမ်ားလာၾကတာျဖစ္ျပီး ဗမာလိုေရးလို႔ ရလာတာကလည္း အဓိက အေၾကာင္းအရင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ အခုလက္ရိွ Update ျဖစ္ေနတဲ့ Blog အမ်ားစုဟာ ၂၀၀၇ ႏွစ္ဆန္းမွာ စတင္ခဲ့ၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘယ္သူဟာ ပထမဆံုး ဗမာ Blogger ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မသိေပမယ့္ အျခားပတ္ဝန္းက်င္ေတြလိုပဲ အရင္ေရးသူက Senior သေဘာမ်ဳိးျဖစ္ျပီး ေနာက္ေရးလာတဲ့ မ်က္ႏွာသစ္ Blogger ေတြကို နည္းပညာကအစ ကူညီၾကလို႔လည္း အခုလို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျပန္႔ပြားလာတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ Comment လို၊ Cbox လိုမ်ဳိး အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္မွာၾကားႏိုင္တဲ့ Features ေလးေတြကလည္း Blog ေတြရဲ႕ သဘာဝကို စိုျပည္ေစပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ Blog ေတြကေတာ့ သံုးေလးလေရးၾကည့္ျပီး အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေတာ့ဘဲ နားသြားၾကတာေတြရိွသလို အခ်ဳိ႕ကလည္း အခုခ်ိ္န္မွာ Blogger ရယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ မ်က္လံုးထဲ သူ႔ကိုပဲ ျမင္ေလာက္ေအာင္ လူသိမ်ား ေအာင္ျမင္ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။ တစံုတရာေသာ ေငြေၾကးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရိွဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္၊ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႔ သတင္းေတြ ဖလွယ္ေနတဲ့ ဒီ Blog ေတြဟာ တကယ္ပဲ အျပစ္ကင္းလြန္းလွပါတယ္။

အျခား Online Community ေတြျဖစ္တဲ့ Chat နဲ႔ Forum ေတြလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ Blogger ေတြဟာလည္း Online မွာသာမက အျပင္မွာ စံုေတြ႔ရင္းႏွီးခဲ့ၾကပါတယ္။ Blog Post ေတြကို စုစည္းပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝမယ့္ စာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ လုပ္ၾကရင္ေကာင္းမယ္ဆိုတဲ့ Idea နဲ႔ အတူ ဗမာ Blogger ေတြဟာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ ၂၀၀၇ ဧပရယ္လ ၁၈ ရက္မွာ စတင္စံုေတြ႕ၾကပါတယ္။ မႏၱေလးနဲ႔ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ရိွေကာင္းရိွႏိုင္ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ မၾကားခဲ့မိေသးပါဘူး။ အဲဒီစာအုပ္ကိစၥက အစျပဳျပီး Blogger ေတြဟာ စာေရးရံုသာမက၊ လူမႈေရးနဲ႔ ဘာသာေရးေတြကို လက္တြဲလုပ္ေဆာင္လာၾကပါတယ္။ စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔မွာေတာ့ MBS လုိ႔ေခၚတဲ့ ျမန္မာ Blogger အသင္းၾကီးကိုပြဲထုတ္ျပီး ခမ္းနားတဲ့ Seminar တစ္ခုကို ရန္ကုန္ျမိဳ႕ MICT Park (info-tech) မွာ World Blog Day အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ က်င္းပႏိုင္ခဲ့ျပီး ေအာင္ျမင္မႈေတြ အထူးပဲ ရရိွခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ေငြေၾကးအျမတ္အစြန္းမဟုတ္ဘဲ လူထုအၾကား Blog ေတြျပန္႔ႏွံ႔လာမႈ၊ Blogger အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းကူညီတတ္လာမႈ စတာေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ seminar မတိုင္ခင္က ရိွတဲ့ Blog အေရအတြက္နဲ႔ seminar အျပီးအေရအတြက္ဟာ နီးနီးစပ္စပ္ေတာင္ တူညီေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလူေတြအားလံုးပါဝင္တဲ့ MBS ဆိုတဲ့အဖြဲ႔ရယ္လို႔ ျဖစ္လာေအာင္လည္း ၾကိဳးပမ္းေနၾကျပီျဖစ္ပါတယ္။ ရုပ္ျမင္သံၾကား၊ ျပည္တြင္းျပည္ပ ေရဒီယိုေတြနဲ႔ စာနယ္ဇင္းမီဒီယာ အမ်ဳိးမ်ဳိးကလည္း Blog ေတြအေၾကာင္း အသားေပးေဖၚျပလာတာ၊ အင္တာဗ်ဴး လုပ္လာတာမ်ဳိးေတြ ရိွလာပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ Blog ေတြကို လူသိေစတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ စက္တင္ဘာလမွာပဲ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ သံဃာမ်ားဦးေဆာင္ေသာ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးသတင္းေတြဟာ Blog ေတြကေန တဆင့္ျဖတ္သန္း စီးဆင္းသြားၾကလို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ Blog ေတြဟာ ရနံ႔စံုတဲ့ ပန္းခင္းတစ္ခုနဲ႔တူပါတယ္။ အားလံုးကို စာဖတ္သူေတြ ၾကိဳက္ခ်င္မွေတာ့ ၾကိဳက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာလည္း သူ႔ၾကိဳးစားမႈနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အေသြးအေရာင္ ရိွပါတယ္။ သူ႔စာဖတ္ခ်င္တဲ့လူက သူ႔ Blog ကုိသြားရပါမယ္။ မၾကိဳက္ရင္ မသြားရံုသာမက ေဝဖန္လို႔လည္း ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးစကားနဲ႔ဆို ဒီမိုကေရစီ ဆန္ပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားပါ။ ေဝဖန္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း Blog ေတြကို လူေတြ တစိုက္မတ္မတ္ ဖတ္လာ၊ ေရးလာၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၂၀၀၇ မွာ လွပခဲ့တဲ့ Blog ပန္းခင္းၾကီးဟာ ေနာက္ေနာင္ႏွစ္မ်ားမွာလည္း ဒါထက္မေလ်ာ့တဲ့ စညး္လံုးမႈေတြနဲ႔ လွပေနဦးမယ္လို႔ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ဗ်ာ။

က်ားမာန္စြယ္

ရယ္ေမာေနတဲ့အသံေတြ၊ အခ်င္းခ်င္းတီးတိုး စကားေျပာသံေတြအားလံုး ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး ေၾကာက္လန္႔အံ့ၾသသံေတြနဲ႔အတူ ကင္မရာမီးေတြ တျဖက္ျဖက္လင္းလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္လို႔ေတာ့ သူတို႔ သိပံုမေပၚပါဘူး။ သူတို႔ ေၾကာက္သြားတာက ၆ မီတာအကြာက က်ဳံးၾကီးျခားထားတဲ့ ဘဂၤလားက်ားျဖဴၾကီးသံုးေကာင္က လူေတြဘက္ကို ခုန္ကူးမယ္ တကဲကဲလုပ္ေနလို႔ပါ။ တစ္ေကာင္က ေနာက္ေျခေပၚအားျပဳျပီး မတ္တပ္ရပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတယ္။ တစ္ေကာင္က ကူးလာလို႔ရမယ့္ လမ္းေၾကာင္းကို အသည္းအသန္ရွာေနတယ္။ တစ္ေကာင္က လူေတြဘက္ကို မ်က္ေျချပတ္မခံ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ လူေတြဘက္လို႔ သူမ်ားေတြထင္ေပမယ့္ အဲဒါကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတာဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ပဲသိတယ္။ ပါးစပ္ေတြကလည္း တိရစာၦန္ရံုတစ္ခုလံုး ၾကားရေအာင္ကို ဟိန္းေဟာက္ေနတယ္။ ျခေသၤ့ေတြကလည္း အားက်မခံဟိန္းေဟာက္ေနတာမ်ား ကမာၻပ်က္ေနသလား မွတ္ရတယ္။ တခ်က္ တခ်က္ ဆင္ေအာ္သံေတြေတာင္ ၾကားရတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလိုပဲ တာဝန္ရိွသူေတြေရာက္လာျပီး က်ားေတြကို အစာေကၽြးျပီး ထိန္းၾကည့္တယ္။ ေသြးေတြစိုေနတဲ့ အမဲသားေတြကို လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ လူေတြဘက္ကိုပဲ ကူးဖို႔ၾကိဳးစားေနတုန္းပဲ။ တာဝန္ရိွသူေတြက ေမ့ေဆးေသနတ္ေတြေတာင္ ျပင္ေနျပီျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ထြက္လာေတာ့မွ က်ားေတြလည္း မေက်မနပ္နဲ႔ အဟင္းဟင္းေအာ္ျပီး နည္းနည္းျငိမ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းက အရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ ထိုင္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ငယ္ဘဝကို ျပန္ေတြးေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဒီက်ားေတြ ဘယ္လို ပတ္သတ္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ အကၤ်ီရင္ဘတ္က ၾကယ္သီးႏွစ္လံုးျဖဳတ္လိုက္ျပီး ေလပူေတြကို မႈတ္ထည့္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းမွာ က်ားသားေရကို က်စ္ထားတဲ့ၾကိဳးနဲ႔ ဆြဲထားတဲ့ လက္မရဲ႕ လက္သည္းခံြေလာက္ က်ားမာန္စြယ္ကေတာ့ ေခၽြးေတြနဲ႔ ရြဲစိုလို႔ေနပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖက ေရွးေဟာင္းပစၥည္းနဲ႔ ထူးဆန္းတဲ့ပစၥည္းေတြကို ေစ်းမေရွာင္တမ္း ေပးဝယ္တဲ့ ဝါသနာရိွပါတယ္။ သူ႔မွာ ဝါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္လည္း ရိွေသးတယ္။ သူတို႔ေလးေယာက္ေပါင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ရဲ႕ ေျမတိုက္ခန္းကို ျပခန္းၾကီးသဖြယ္ လုပ္ထားျပီး ေရွးေဟာင္းရုပ္တုေတြ၊ စာအုပ္ေတြ၊ ေပစာေတြသာမက တိရစာၦန္မ်ဳိးစံုရဲ႕ သားေရ၊ ခ်ဳိ၊ အစြယ္ေတြ စံုေနေအာင္ ရိွပါတယ္။ လိုရင္းေျပာရရင္ေတာ့ တစ္ေန႔မွာ သူတို႔ဟာ ကခ်င္ျပည္ကေန က်ားမာန္စြယ္တစ္ခု ရလာပါတယ္။ ရိုးရိုးက်ားအစြယ္ေတြထက္ ရွားပါးျပီး အစြမ္းထက္တဲ့ မာန္စြယ္ကို ကိုးေတာင္ျပည့္တဲ့ က်ားထီးၾကီးေတြမွာပဲ ရိွတတ္ျပီး ညာဘက္ျခမ္းမွာ ရိွပါတယ္။ တစ္ေထာင္မွာ တစ္ေကာင္သာရိွတဲ့ မာန္စြယ္ပါတဲ့က်ားကို အျခားက်န္တဲ့က်ားေတြက အလြန္ပဲမနာလိုျဖစ္ၾကျပီး အုပ္ဖြဲ႔တိုက္ခိုက္ေလ့ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မာန္စြယ္နဲ႔ က်ားပဲအႏိုင္ရေလ့ရိွပါတယ္။ အဲလိုထူးျခားတဲ့ မာန္စြယ္ၾကီးပါတဲ့ က်ားေခါင္းၾကီးတစ္ခုကို ေဖေဖ့တို႔က ၾကိဳက္ေစ်းေပးဝယ္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ထူးျခားတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကိုလည္း ေရွးစာေတြမွာဖတ္ျပီး လူနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္စပ္မယ္ဆိုတာ ရွာေဖြၾကပါတယ္။ သူတို႔ စာအုပ္ထဲမွာ ေတြ႕တာေတြ၊ ကခ်င္ျပည္က ဒူးဝါးေတြေျပာတဲ့စကားေတြအရဆို ဒီအစြယ္ဟာ လူစစ္စစ္ကို လူက်ားလို႔ ေခၚတဲ့ သမန္းက်ားအျဖစ္ေတာင္ ပံုေျပာင္းႏိုင္တယ္ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ရြယ္တဲ့ ကေလးေတြ၊ တနည္းအားျဖင့္ က်ားနဲ႔အသက္တူတူေလာက္ ရိွတဲ့လူကိုပဲ လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ အသက္ ၄ ႏွစ္ေလာက္ပဲရိွေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အစမ္းသပ္ခံျဖစ္လာပါတယ္။ က်ားမာန္စြယ္ကိုေသြးျပီး က်ားသည္းေျခနဲ႔ ေရာေသာက္ခဲ့ရသလို ညတိုင္းလည္း က်ားမာန္စြယ္ေသြးထားတာကို လိမ္းရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေသြးခဲ့ၾကသလဲဆိုရင္ ဆင္စြယ္ထိပ္ဖူးလို မာေက်ာလွတဲ့ ငါးလက္မေလာက္ က်ားမာန္စြယ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္အခုဆြဲထားတဲ့ လက္သည္းခြံေလာက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလို ေန႔စဥ္နီးပါး လိမ္းလိုက္၊ ေသာက္လိုက္ကို ၁၆ ႏွစ္ေလာက္လုပ္လာတဲ့အက်ဳိးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သမန္းက်ားေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ဆံေတြဟာ က်ားလိုပဲက်ဥ္းလာျပီး မ်က္လံုးေတြနီလာပါတယ္။ အသားအေရေတြ ၾကမ္းသလိုလိုျဖစ္လာျပီး ကုိယ္နံ႔ကလည္း နံတာမဟုတ္ေပမယ့္ ပံုမွန္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ လက္သည္းေတြဟာ သာမန္လက္သည္းညွပ္နဲ႔ ညွပ္လို႔မရဘဲ ကြမ္းညွပ္လိုဟာမ်ဳိးနဲ႔ ညွပ္ရပါတယ္။ အသားစိမ္းၾကိဳက္တာမ်ဳိးေတာ့မရိွဘဲ အသီးအရြက္နဲ႔ ငါးေတာ့ မစားပါဘူး။ အသံေတြဟာလည္း ခပ္ေအာေအာျဖစ္ေနပါတယ္။ ထူးျခားတာက ကၽြန္ေတာ္အားသိပ္ေကာင္းတာနဲ႔ ေဒါသထြက္လြယ္တာပါပဲ။ ခပ္ပုပုတုတ္တုတ္ ကိုယ္ခႏၶာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရိုက္လိုက္ရင္ ေတာ္ရံုလူ ပစ္လဲက်သြားတတ္ပါတယ္။ စိတ္ဆိုးရင္ ထိုးတာၾကိတ္တာထက္ မ်က္ႏွာကို လက္သီးနဲ႔ပုတ္ရတာကို ပိုသေဘာက်ပါတယ္။ က်ားေတြကို ရုပ္ရွင္ေတြမွာျမင္ရင္ သနားစရာအေကာင္ေလးေတြလို ခံစားရျပီး ငါလုပ္ရင္ေသဦးမယ္ဆိုတာမ်ုဳိးေတြးမိလို႔ တစ္ေယာက္တည္း ရယ္ေနျဖစ္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စရိုက္ေတြကို ေလ့လာေနတဲ့ ေဖေဖနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက အနားမွာ အျမဲရိွေနသလို ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကိုလည္း ကင္မရာေတြ တပ္ထားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၂၀ ျပည့္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ ေဖေဖက ခပ္ေသးေသးပဲက်န္ေတာ့တဲ့ က်ားမာန္စြယ္ကို က်ားသားေရနဲ႔ပဲက်စ္ျပီး လည္ပင္းမွာဆြဲေပးထားပါတယ္။ အဲဒါေလးဆြဲလိုက္မွပဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဆံုးရႈံးထားတဲ့ တစံုတရာကို ျပန္ရလိုက္သလိုျဖစ္ျပီး ယံုၾကည္မႈေတြ ရလာတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ ရမ္းကားခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ခၽြတ္ထား ၾကည့္ေသးတယ္။ မရဘူး။ ဒါဝတ္ထားမွ ေနသာသလိုျဖစ္ျပီး မရိွရင္ ေခါင္းမရိွသလိုျဖစ္ျဖစ္ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ လိုလိုခ်င္ခ်င္ ဆြဲထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မရမ္းကားျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ထိမ္းသိမ္းႏိုင္ပါတယ္။ တခါကေတာ့ အစအေနာက္သန္တဲ့လူေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္လို႔ မ်က္ႏွာကို ပုတ္လိုက္တာ ဦးေခါင္းခြံအက္သြားတယ္။ လာကိုက္တဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ကို ျပန္ကန္လိုက္တာ ေျခေထာက္က ေခြးဗိုက္ထဲ နစ္ဝင္ျပီး ထုတ္ခ်င္းေပါက္ၾကီး စိုက္ေနဘူးတယ္။ ေခြးဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ က်ားမာန္စြယ္ဆြဲထားကာမွ ေခြးေတြက မလန္႔ဘဲ လာလာကိုက္ခ်င္ေနၾကတယ္။ ကိုက္တိုင္းလဲ ကိုက္တဲ့ေကာင္ ေသတာမ်ားတယ္။ တိရစာၦန္ရံုသြားလို႔ကေတာ့ တျခံလံုး ငရဲပြက္သလို ဟိန္းၾက၊ ေအာ္ၾကနဲ႔ေလ။ ဘာေၾကာင့္ က်ားမာန္စြယ္ကို မေၾကာက္ဘဲ လိုခ်င္ၾက၊ သတ္ခ်င္ၾကသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မေတြးတတ္ဘူး။

၂ ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ ေဖေဖဆံုးသြားတယ္။ မဆံုးခင္မွာ ဒီက်ားမာန္စြယ္နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး သုေတသနလုပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမွာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘြဲ႔ယူျပီးတာနဲ႔ ဒီကိစၥကို ဆက္တိုက္ေလ့လာခဲ့တယ္။ အာဖရိက၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္သာမက အေမရိကန္က စာၾကည့္တိုက္ေတြဆီလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္။ သိလာတာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပါ။ အမ်ားစုတူတာေတြထဲက တစ္ခုကေတာ့ က်ားမာန္စြယ္ကို ထိမ္းသိမ္းထားသူဟာ သူမ်ားသတ္လို႔ ေသကိုေသတယ္ဆိုတာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က လူသတ္ခံရတယ္၊ တခ်ဳိ႕က ကားတိုက္ခံရတယ္၊ တခ်ဳိ႕ ပင့္ကူျဖစ္ျဖစ္ကိုက္ျပီး ေသရတယ္။ စင္ကာပူကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က စာအုပ္တစ္အုပ္ ေပးတယ္။ အဲဒီစာအုပ္က က်ားက်ိန္စာဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ခပ္ပါးပါးစာအုပ္ေလးက က်ားေတြရဲ႕ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေဖၚထုတ္ထားပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္မွာ က်ားမာန္စြယ္ေၾကာင့္ ေသဆံုးသူ ၂၀၀ ေက်ာ္ရိွတယ္တဲ့။ ၂၀၀ ကိုဘယ္ေလာက္ေက်ာ္ေနျပီလဲ - ကၽြန္ေတာ္ေရာ ဒီလုိေသမလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းက သိပ္ကိုေမးလို႔ေကာင္းေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ သူမ်ားသတ္လို႔ မေသခ်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က က်ားမာန္စြယ္ကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ က်ားမာန္စြယ္ကို က်ားေတြကိုပဲ ျပန္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ အခု စင္ကာပူတိရစာၦန္ရံုကို လာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေနရာက သတိျပန္ဝင္လာေတာ့ ညေန ၅ နာရီခြဲေနပါျပီ။ ၆ နာရီပိတ္တဲ့ တိရစာၦန္ရံုဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျမန္ျမန္ျပန္ေပးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ လူေတြကလည္း က်ားေတြနားမွာ တိုးေဝွ႕ေနၾကည္တုန္းပါပဲ။ ခက္တာက တိရစာၦန္ေတြဆီကို သစ္ရြက္ကေလးနဲ႔ေတာင္ ပစ္ေပါက္ခြင့္မေပးတာကို ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုပစ္ေပးမလဲဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲေတြကို ရွင္းျပလည္း သူတို႔နားလည္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္မိုးေတြေမွာင္က်ျပီး မိုးစရြာတယ္။ က်ားကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ လူေတြလည္း အမိုးေအာက္ထဲ ေျပးဝင္သြားၾကတယ္။ က်ားနားမွာ လူရွင္းျပီ။ အခြင့္အေရးကို အသံုးခ်ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္ပင္းက က်ားသားေရၾကိဳးကို ဆြဲျဖတ္ျပီး က်ားျခံနားကပ္လာလိုက္တယ္။ က်ားေတြကေတာ့ ခုနလိုပဲ ဟိန္းေဟာက္ေနၾကျပန္ျပီေလ။ က်ားေတြနားကို ဒီအစြယ္ေလးေရာက္ဖို႔က သိပ္ေတာ့မလြယ္ပါဘူး။ ခပ္ေသးေသးေလးျဖစ္လို႔ ေပါ့ေနသလို ေလကလည္း တိုက္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း စဥ္းစားျပီး အားကုန္ပစ္ရင္ ေရာက္ေလာက္ပါတယ္လို႔ေတြးျပီး လက္ကိုေျမွာက္လိုက္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက က်ားသံေၾကာင့္ေရာက္ေနလဲမသိတဲ့ ရဲတစ္ေယာက္က လက္ကို ေသနတ္နဲ႔ရိုက္ခ်လိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲက က်ားမာန္စြယ္လည္း က်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျခားထားတဲ့ က်ဳံးအစပ္ကုိက်သြားတယ္။ ေဒါသျဖစ္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရဲကိုလွည့္ထိုးမယ္အလုပ္ ရဲက ေသနတ္နဲ႔ဦးေအာင္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ညာဘက္ပုခံုး ပူထြက္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း က်ဳံးထဲကို လည္က်သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က်သြားတဲ့ ေနရာေဘးမွာ က်ားမာန္စြယ္ကို လွမ္းေတြ႕တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေဒါသသိပ္ထြက္ေနတဲ့ က်ားျဖဴၾကီးသံုးေကာင္ကလည္း က်ဳံးၾကီးထဲကို ခုန္ဆင္းလာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ က်ားမာန္စြယ္ကို ေကာက္ယူျပီး “ ေရာ့ မင္းတို႔ပစၥည္း။ ျပန္ယူထားေတာ့ ” လို႔ေအာ္ျပီး ပစ္ေပးလိုက္မယ္အလုပ္မွာ လူစကား နားမလည္တဲ့ က်ားေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ေကာင္ျပီး တစ္ေကာင္ ... တစ္ေကာင္ျပီး တစ္ေကာင္ …

(တိရစာၦန္ရံုသြားလည္ျပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေရးထားတာပါ)

ကံဆိုတာ ဘာလဲ

ကံဆိုတာဘာလဲလို႔ ေမးမိတိုင္း ေသခ်ာတဲ့အေျဖတစ္ခု အခုခ်ိန္ထိ မရေသးပါဘူး။ ေရႊပုစြန္ဆိုင္က ဦးပြင့္ေကာင္းကေတာ့ ကံဆုိတာအလုပ္ပါတဲ့။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကံကံ၏အက်ဳိးဆိုျပီး ဘာျဖစ္လာလာ လက္ခံႏိုင္ၾကျပန္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကံဆိုတာ မရိွဘူးတဲ့။ ဥာဏ္ေကာင္းရင္ ကံေကာင္းျပီပဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အားလံုးကိုယ့္နည္းနဲ႔ကိုယ္ မွန္ေနၾကတယ္လို႔ထင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေသခ်ာတဲ့အေျဖမရေသးတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ေတြးမိတာကေတာ့ ကံဆိုတာ အားကိုးလို႔ မရသလို မသက္ဆိုင္ပါဘူးဆိုျပီး ပစ္ထားလို႔လည္း မရျပန္တဲ့ ၾကိဳမသိႏိုင္တဲ့ အစီအစဥ္တစ္ခုပါပဲ။

ကံေကာင္းလိုက္တာ၊ ကံဆိုးလိုက္တာဆိုတာမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္တို႔ မၾကာခဏေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံေၾကာင့္လား၊ အလုပ္ေၾကာင့္လားေတာ့ ခြဲျခားျဖစ္တာနည္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဆိုပါစို႔ဗ်ာ။ တီဗြီကျပမယ့္ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ခ်င္လို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္ ဆိုပါစို႔။ ပြဲလည္းစေရာ မီးပ်က္သြားရင္ ကံမေကာင္းတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ မိုးသိပ္ရြာလို႔ ပြဲကိုေရႊ႕လိုက္တယ္ဆိုရင္ေရာ ကံေၾကာင့္လား။ စာေမးပြဲ ေအာင္ျခင္း၊ မေအာင္ျခင္းမွာေရာ ကံက ဘယ္လိုပါဝင္ပတ္သတ္ေနပါသလဲ။ ဆင္းရဲတဲ့လူတစ္ေယာက္ ၾကိဳးစားျပီး ခ်မ္းသာလာတာဟာ ကံနဲ႔အလုပ္ မွ်တလို႔ျဖစ္ႏိုင္ျပီး ခ်မ္းသာတဲ့မိသားစုမွာ ၾကီးျပင္းခြင့္ရခဲ့ ကေလးက အလုပ္နဲ႔ဆိုင္ရဲ႕လား။ ထီေပါက္တာက ထီထိုးဖို႔ စိုက္ထုတ္တဲ့ ဝီရိယေၾကာင့္လား။ ၾကံဳသလို လက္ညႈိးထိုးလိုက္တဲ့ နံပတ္ေၾကာင့္လား။ ဒါေတြက အလုပ္နဲ႔ကံ ဆက္စပ္ေနတာကို ခြဲျခားျပီး ျမင္သာေစမယ္ ထင္ပါတယ္။

ကံေကာင္းခ်င္ရင္ေတာ့ ကိုးကြယ္ရာဘာသာတစ္ခုရိွတဲ့ လူတိုင္းကေတာ့ သက္ဆိုင္ရာဘုရားနဲ႔ နတ္ေတြကို တိုင္တည္ဆုေတာင္းေလ့ရိွၾကပါတယ္။ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ကံတရားအတြက္ မျမင္ႏိုင္တဲ့အင္အားေတြ ဆုေတာင္းတာ သဘာဝအေတာ္က်တဲ့ လုပ္ရပ္ပါပဲ။ ထီေပါက္ဖို႔ ဆုေတာင္းျပီး မေပါက္တာနဲ႔ ဘာကိုေတာ့ျဖင့္ ဆုေတာင္းမျပည့္လို႔ မကိုးကြယ္ေတာ့ဘူးလို႔ စြန္႔လႊတ္လိုက္တဲ့ ဘာသာဝင္က အေတာ္ရွားပါတယ္။ ကိုးကြယ္ျမဲ၊ ဆုေတာင္းျမဲပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကံကိုယံုသူျဖစ္လို႔ ကံေကာင္းဖို႔ အခ်ိန္မက်ေသးလို႔လို႔ပဲ ယံုၾကည္ထားၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ အခ်ိန္ဘယ္ေတာ့က်သလဲဆုိေတာ့ ေတာင္းေနတဲ့ဆု ျပည့္တဲ့အခါေပါ့ေလ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို ဆုေတာင္းျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆုေတာင္းသလို ျဖစ္လာေအာင္ ၾကိဳးစားလာခဲ့တဲ့ ဥာဏအားကလည္း အေတာ္ပါေနပါျပီ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာက ကံဆိုတာ အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ့ မြမ္းမံျပင္ဆင္ပဲ့ကိုင္ခြင့္ ရဟန္လည္းတူပါတယ္။

ကံဆိုတဲ့အပိုင္းကို လံုးဝပစ္ပယ္ထားျပီး ကုိယ္စြမ္း၊ ဥာဏ္စြမ္းရိွသေလာက္ ၾကိဳးစားၾကတဲ့လူေတြလည္း ရိွပါတယ္။ ေအာင္ျမင္ၾကတဲ့ လူေတြအမ်ားၾကီးရိွသလို ေလွေလွာ္ရင္းတက္က်ဳိးဆိုသလို လမ္းခုလတ္မွာပဲ ပန္းတိုင္မေရာက္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္သြားသူေတြလည္း ရိွမွာပါ။ ခုနေျပာသလို ထီထိုးဖို႔ ထြက္လာခဲ့တဲ့ ဝီရိယက ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈျဖစ္ျပီး ေပါက္မယ့္လက္မွတ္ အဆင္သင့္ရိွေနတာကေတာ့ ကံပဲျဖစ္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အထက္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ကံဆိုတာ မျမင္ရတဲ့ အစီစဥ္တစ္ခုလည္း ျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးမိတာပါ။ အားလံုးက သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔ သူရိွေနျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔က ၾကိဳမသိတာျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္သူက စီစဥ္တယ္ဆိုတာကေတာ့ မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ ကံဆိုတာဘာလဲလို႔ ေတြးမိတိုင္း အခုလိုပဲ အလုပ္ေၾကာင့္လိုလို၊ မျမင္ရတဲ့ အစီအစဥ္ေတြရဲ႕ အကြက္ခ်ထားမႈေၾကာင့္လိုလိုနဲ႔ တိက်တဲ့အေျဖ မရျပန္ပါဘူး။ ကမာၻေပၚမွာ ကံေကာင္းခ်င္သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကံဆိုတာဘာလဲ၊ ကံေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုရင္ ဘုရားမ်ားမ်ားရိွခိုးေပါ့ ဆိုတာထက္ပိုတိက်တဲ့ အေျဖေပးႏိုင္တဲ့လူ ခက္ရွားရွားပါ။ ကံဆိုတာဘာလဲ သိရင္ ကံေကာင္းေအာင္ ခ်ဥ္းကပ္လို႔ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကံေကာင္းခ်င္သူေတြထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ ကံဆိုတာဘာလဲ ဆိုတာ ဝိုင္းအေျဖရွာေပးၾကပါဦးဗ်ာ။

ေသသည့္တိုင္ေအာင္

၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္ေန႔၊ ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ နံနက္ ၈ နာရီ ၁၅ ၊ သူတို႔ရဲ႕ အျဖစ္ဆိုးကို ၾကိဳမသိႏိုင္တဲ့ အခ်ဳိ႕ေသာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသားေတြ အိပ္ေမာက်ေနတုန္းမွာပဲ အေမရိကန္ ေလတပ္မေတာ္ ဗိုလ္မွဴးၾကီး Paul Tibbets ဟာ သူရဲ႕ Boeing B29 ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ Enola Gay ေပၚကေန ကမာၻ႔ပထမဆံုးေသာ Atomic Bomb လို႔ ေခၚတဲ့ အႏုျမဴဗံုးကို ေျမျပင္ထက္ အျမင့္ကီလိုမီတာ ၉.၇ ( ၆ မိုင္) အကြာကေန ဟီယိုရွီးမားျမိဳ႕ေပၚကို ၾကဲခ်လိုက္ပါတယ္။ “ ခ်ာတိတ္ ” လို႔ နာမည္ေျပာင္ရိွတဲ့ အဲဒီဗံုးတစ္လံုးတည္းေၾကာင့္ လူဦးေရ ၃ သိန္း ၂ ေသာင္းရိွတဲ့ျမိဳ႕မွာ လူ ၈ ေသာင္းဟာ အခ်ဳိ႕ပြဲခ်င္းျပီး ေသဆံုးသြားသလို အခ်ဳိ႕လည္း ျပင္းထန္တဲ့ ဒဏ္ရာမ်ဳိးစံုနဲ႔ အေရးေပၚ ကုသခံၾကရပါတယ္။

ဒီဗံုးကိုၾကဲခ်ခဲ့တဲ့ Tibbets ဟာ ျပီးခဲ့တဲ့ ၾကာသာပေတးေန႔ ႏိုဝင္ဘာလ ၁ ရက္ အသက္ ၉၂ ႏွစ္အရြယ္မွာ အိုဟုိင္းယိုး ျပည္နယ္ေနအိမ္ မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ေသသည့္တိုင္ေအာင္ သူၾကဲခ်ခဲ့တဲ့ Atomic Bomb အပါအဝင္ ဘယ္လုပ္ရပ္အတြက္မွ စိတ္မေကာင္းျခင္း၊ ေနာင္တရျခင္းကို ထုတ္ေဖၚမေျပာဆိုခဲ့သလို ဂ်ပန္ေတြကိုလည္း ေတာင္းပန္ျခင္း မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ “ က်ဳပ္က စစ္ကိုရပ္ေအာင္ လုပ္လိုက္တာ။ လူေတြအခ်င္းခ်င္း သတ္ေနၾကဦးမယ့္ စစ္ကိုတားဖို႔ လုပ္လိုက္တာပါ ” လို႔ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္က ေဒသသတင္းစာ Columbus Dispatch နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးမွာ ေျပာဖူးပါတယ္။ “ သူ႔မွာ ေတာင္းပန္တာ၊ ျငင္းခံုတာေတြ မရိွဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း သူ႔လုပ္ရပ္ဟာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အေမရိကန္နဲ႔ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ စစ္ေဘးသင့္ ေသဆံုးမယ့္အျဖစ္ကို တားဆီးရာ ေရာက္မေရာက္ဆိုတာ အျငင္းအခံု မလုပ္လိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ လူသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ သူဘာလုပ္လို႔ ဟီယိုရွီးမားျမိဳ႕ၾကီး ဘာျဖစ္သြားခဲ့တယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လာၾကည့္ေစခ်င္တယ္ ” လို႔ ဂ်ပန္အေျခစိုက္ အႏုျမဴႏွင့္ ႏူကလီးယားဗံုးဆန္႔က်င္ေရးအဖြဲ႔ တြဲဘက္ဥကၠဌ Mr. Nori Tohei (အသက္ ၇၉ႏွစ္) က သတင္းဌါနတစ္ခုကို ေျပာပါတယ္။

Paul Tibbets ကိုယ္တိုင္လက္မွတ္ေရးထိုးေပးခဲ့ေသာ သူႏွင့္လက္စြဲေတာ္ Enola Gay ဓါတ္ပံု

Tibbets ဟာ ဗံုးၾကဲခ်အျပီးမွာ ေလယာဥ္ကို ၁၅၅ ဒီဂရီလွည့္ပတ္ပ်ံသန္းရင္း “ မင္းတို႔ကို ကမာၻ႕ပထမဆံုး A-bomb ေလး ၾကဲေပးခဲ့ျပီကြာ ” လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တယ္လို႔ သူကိုယ္တိုင္ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ အထူးလွ်ဳိ႕ဝွက္စီမံကိန္းျဖစ္တဲ့ မန္ဟတ္တန္ ပေရာ႔ဂ်က္မွာ ပါဝင္ခြင့္ရတဲ့ ထိပ္တန္းစစ္အရာရိွအနည္းငယ္ထဲမွာ Tibbets ဟာ ေရတပ္အရာရိွ William နဲ႔အတူပါဝင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဟီယိုရွီးမား ကို ဗံုးၾကဲအျပီး ၃ ရက္အၾကာမွာ နာဂါဆာကီျမိဳ႕ေပၚကို ေနာက္ထပ္တစ္လံုးထပ္ၾကဲျပီး လူ ၄ ေသာင္းခန္႔ကို ပ်က္စီးေစျပန္ပါတယ္။ အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ ဂ်ပန္ေတြ အၾကြင္းမဲ့လက္နက္ခ်ျပီး စစ္ကို အဆံုးသတ္ေစခဲ့ပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းပါဘူးလို႔ တဖြဖြေျပာေနေပမယ့္ စစ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ဂုဏ္ယူေနတဲ့ အေမရိကန္ေတြဟာ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ တကၠဆက္ျပည္နယ္ ေလေၾကာင္းသရုပ္ျပပြဲမွာ ဟီယိုရွီးမားကိုဗံုးၾကဲတဲ့ပံုစံအတိုင္း မႈိပြင့္ပံုေပါက္ကြဲမႈတစ္ခု လုပ္ျပခဲ့ပါေသးတယ္။ B29 ေလယာဥ္နဲ႔ပါပဲ။ အျပင္းအထန္ေဒါသထြက္သြားေနတဲ့ ဂ်ပန္ေတြကို အိိမ္ျဖဴေတာ္အစိုးရက တရားဝင္ေတာင္းပန္ခဲ့ရပါတယ္။


၁၉၁၅ ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ Tibbets ဟာ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္မွာ ကတည္းက ေလယာဥ္ေမာင္း ေနခဲ့ေပမယ့္ သူ႔မိဘေတြက ဆရာဝန္ ျဖစ္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ ေဆးေက်ာင္းမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အခ်ိန္ျဖဳန္း ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ၁၉၃၇ မွာေတာ့ အေမရိကန္ Army Air Corps မွာ စာရင္းေပးျပီး စစ္ထဲဝင္ခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ နာဇီေတြနဲ႔ တိုက္ခိုက္တုန္းကလည္း ဥေရာပတိုက္မၾကီး၊ အဂၤလန္နဲ႔ အယ္လ္ဂ်ီးရီးယား ေဒသေတြေပၚမွာ ၾကိမ္ေရမ်ားစြာ ပ်ံသန္းတိုက္ခိုက္ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ ၁၉၄၃ မွာ သူ႔ကို ျပႆနာေထြတဲ့ B29 ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ ေမာင္းႏွင္ဖို႔ စမ္းသပ္ၾကျပီး ၁၉၄၄ မွာ လက္ေရြးစင္ ေလယာဥ္ေမာင္းျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၄၅ ၾသဂုတ္လ ၅ ရက္ေန႔မွာ သမၼတ ထရူးမင္းက ဂ်ပန္ကို ဗံုးၾကဲဖို႔အမိန္႔ကို လက္မွတ္ေရးထိုး အတည္ျပဳေပးခဲ့ျပီး အဲဒီေန႔လယ္ခင္းမွာပဲ ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ကို Tibbets ေမာင္းရမယ္လို႔ သူကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

သူတာဝန္က အနားယူခ်ိန္ ၁၉၆၆ မွာ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ရာထူးရယူထားခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၇၀ မွာ Executive Jet Aviation ( All-jet Air Taxi Service ) မွာ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ျပီး ၁၉၈၂ မွာ ဘုတ္အဖြဲ႔ရဲ႕ ဥကၠဌျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ ဒုတိယဇနီးနဲ႔ သားသံုးေယာက္က်န္ေနခဲ့ျပီး သူဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ လေလာက္ကတည္းက လူၾကီးေရာဂါမ်ဳိးစံုကို ခံစားေနခဲ့ရပါတယ္လို႔ သူ႔မိတ္ေဆြအရင္းအခ်ာတစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္။ “ သူေသရင္ အသုဘ အခမ္းအနားမလုပ္ပါနဲ႔တဲ့။ ေနာက္ျပီး အုတ္ဂူေလး၊ မွတ္တုိင္ေလးေတြလည္း မလုပ္ေစခ်င္ဘူးတဲ့။ လူေတြ လာလာျပီး ဆႏၵျပၾကမွာ စိုးလို႔တဲ့ေလ ” လို႔ သူ႔မိတ္ေဆြက ဆက္ေျပာပါတယ္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တုန္းကေတာ့ သူေသရင္ သူ႔ျပာေတြကို အဂၤလိပ္တူးေျမာင္းေပၚမွာ ၾကဲခ်ေပးဖို႔ ေျပာဖူးပါေသးတယ္။ အဲဒီေနရာဟာ စစ္အတြင္းက သူ ေလသူရဲဝတ္စံုၾကီး အျပည့္အစံုဝတ္ျပီး ခက္ထန္တဲ့စိတ္နဲ႔ ပစ္မွတ္ဆီပ်ံသန္းေနရင္းမွာေတာင္ မၾကည့္ဘဲမေနႏိုင္ေအာင္ စြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ လွပလြန္းတဲ့ေနရာပါလို႔လည္း အမွတ္တရေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။

ဒါကေတာ့ မွန္တယ္ထင္လို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္အတြက္ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္လက္ညႈိးထိုးထိုး မေျပာင္းမလဲ ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ေလသူရဲၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ကိုယ့္လုပ္ရပ္အတြက္ အတြက္အခုလို ခိုင္ခုိင္မာမာ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကရေအာင္။

ဝန္ခံခ်က္။ ။ Nov 3, 07 ေန႔ထုတ္ Today သတင္းစာပါ “A-bomb pilot had no regrets till dying day” ေဆာင္းပါးကို မွီျငမ္း ေရးသားပါသည္။

T3 ၊ A380 ၊ လီကြမ္ယူး၊ ေဂ်ာ့ရီယို ႏွင့္ မွတ္ခ်က္တစ္ခု

စင္ကာပူ ခ်န္ဂီေလဆိပ္ရဲ႕ ေလယာဥ္ခ်ဥ္းကပ္ဂိတ္ အမွတ္ ၃ ( Terminal 3 ) ကို လာမယ့္ ဇန္နဝါရီလ ၉ ရက္ေန႔မွာ အခမ္းအနားနဲ႔ ဖြင့္လွစ္ဖို႔ ရိွပါတယ္။ အခု T3 ဟာ ေလဆိပ္အေဆာက္အအံုကို ဗဟိုျပဳျပီး Terminal 2 နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အေနအထားမွာ ရိွပါတယ္။ စင္ကာပူေဒၚလာ ၁.၇၅ ဘီလ်ံအကုန္အက်ခံျပီး တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဒီအေဆာက္အဦးဟာ စတုရန္းမီတာ သံုးသိန္းရွစ္ေသာင္း က်ယ္ျပီး တစ္ႏွစ္ကို ခရီးသည္ သန္း ၇၀ အဝင္အထြက္လုပ္ေပးႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ ေျမေပၚ ၄ ထပ္၊ ေျမေအာက္ ၃ထပ္၊ စုစုေပါင္း အထပ္ ၇ ထပ္မွာ ျမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ျမိဳ႕လို လိုအပ္တာမွန္သမွ် ျဖည့္သြင္းထားျပီး တကယ္လို႔ သင္ဟာ ေလယာဥ္အဆင္းအတက္ေလးေတြကို ခံစားခ်င္သူဆိုရင္ ေျမေပၚ ၄ လႊာရဲ႕ ေခါင္မိုးေပၚကေန ခံစားႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒီ T3 ရဲ႕ အဓိက အားသာခ်က္ကေတာ့ ထူးျခားေခတ္မီတဲ့ အမိုးေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ သဘာဝအတိုင္း ဘာမွမရိွလို႔ အျမဲတမ္းျပဳျပင္ဖန္တီးရေလ့ရိွတဲ့ စင္ကာပူေတြဟာ ေနေရာင္ျခည္ကိုေတာ့ မရ ရတဲ့နည္းနဲ႔ အေဆာက္အဦးထဲကို သြင္းမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေနေရာင္ျခည္က်ေရာက္ေနတဲ့ အေနအထားကိုၾကည့္ျပီး ေရာင္ျပန္ျပားေလးေတြက ေလဆိပ္ထဲကို ေနေရာင္ရေအာင္ အလုိအေလ်ာက္ ေရႊ႕ေျပာင္းေပးမွာပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ျပင္ပကလို ေနပူၾကီးထဲ လမ္းေလ်ာက္ေနရသလိုျဖစ္မွာမဟုတ္ဘဲ ႏူးညံ့ျပီး ေႏြးေထြးတယ္ဆိုရံုေလးနဲ႔ သဘာဝအလင္းေရာင္ကို အျပည့္အဝရရိွမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ထူးျခားတာကေတာ့ Vertical Garden လို႔ ေခၚတဲ့ အထပ္ငါးထပ္အျမင့္နဲ႔ မီတာ ၃၀၀ ရွည္တဲ့ ဥယ်ာဥ္ၾကီးပါ။ ခရီးသည္ေတြအေနနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ Luggage အိတ္ေတြထြက္လာတာကို ေစာင့္ေနရတာနဲ႔ မတူဘဲ ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ အခ်ိန္ေပးထားတာနဲ႔ တူမွာပါလို႔ ဆိုပါတယ္။

ထူးျခားတဲ့အမိုး၊ Vertical Garden နဲ႔ ေလဆိပ္တြင္း အခင္းအက်င္း

စင္ကာပူအေနနဲ႔ တစ္စင္းပဲ ဝယ္ရေသးတဲ့ ကမာၻ႕အၾကီးဆံုးနဲ႔ အေကာင္းဆံုး A380 Airbus ေလယာဥ္ၾကီး ၈ စင္းလည္း တျပိဳင္တည္း ဆိုက္ကပ္ႏိုင္ပါတယ္။ လက္ရိွသံုးေနတဲ့ T1 နဲ႔ T2 ကိုသြားခ်င္သူေတြအတြက္ သံုးေနက် Sky Train ေလးေတြရိွမွာျဖစ္ျပီး အဲဒီမွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခားတင္ဆက္ထားတာ မရိွပါဘူး။ ဒါေတြကေတာ့ Terminal 3 ရဲ႕ အခ်က္အလက္ေလးေတြျဖစ္ျပီး ဒီလုိခမ္းနားလွတဲ့ ေလဆိပ္ၾကီးကို မေန႔က စင္ကာပူေခါင္းေဆာင္ၾကီး လီကြမ္ယူးကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ၾကည့္ရႈခဲ့ပါတယ္။

လီကြမ္ယူး (ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ထမ္းေဆာင္စဥ္က)

လက္ရိွဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ထက္ပိုျပီး ရိုေသခံရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးဟာ အေဆာက္အဦးအသစ္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္အျပီးမွာ “ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ေခတ္မီတယ္၊ အဆင္ေျပတယ္၊ ေနာက္ ရင္သပ္ရႈေမာစရာပါ။ စင္ကာပူဟာ ခရီးသြားေတြကို ဆြဲေဆာင္ဖို႔နဲ႔ ျပိဳင္ပြဲရဲ႕ ေနာက္ထပ္အဆင့္တစ္ခုကို ေရာက္ခဲ့ပါျပီ ” လို႔ ခ်ီးက်ဴးေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ “ ျပိဳင္ပြဲဆိုတာမ်ဳိးက အဆံုးမရိွဘူးဗ်။ ဒီေန႔ က်ဳပ္တို႔ Terminal အသစ္တစ္ခု ေဆာက္လိုက္တယ္၊ ေနာက္ေန႔မွာ အျခားတစ္ေယာက္က ေလဆိပ္သစ္ၾကီးတစ္ခု ေဆာက္ေနေလာက္ျပီ … ဒါမွမဟုတ္ ေလဆိပ္အေဟာင္းကိုပဲ Terminal ေတြ တိုးခ်င္တိုးေနမွာေပါ့ ” လို႔ သတိေပးေျပာဆိုလုိုက္ျပီး ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျမာ္အျမင္ကို ျပလိုက္ပါတယ္။ “ ျပိဳင္ပြဲဆိုတဲ့ေနရာမွာ က်ဳပ္တို႔ဟာ ဘယ္လိုေနရာမ်ဳိးမွာ ရိွလဲ၊ ဘယ္လို ေလေၾကာင္းလိုင္းေတြ၊ ခရီးသည္ေတြကို စြဲေဆာင္ထားျပီလဲ ဆိုတာက အဓိကပါ။ သူတို႔ေတြက ခုလုိအေဆာက္အဦးအသစ္ေတြ အျမဲေဆာက္လုပ္ေနဖို႔အတြက္ ေသာ့ခ်က္ေတြပဲေပါ့ ” ဆက္ေျပာပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေလဆိပ္မွာ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ တစ္လံုးကို စင္ကာပူေဒၚလာ ၈၀၀ တန္တဲ့ ဆိုဖာထိုင္ခံုအလံုး ၃၀၀၀ ဟာ တန္ဖိုးနဲ႔ညီမွ်တဲ့ အက်ဳိးရလဒ္ေရာ ရိွရဲ႕လားလို႔ ေမးခြန္းထုတ္ ေထာက္ျပသြားပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဒီရက္ပိုင္း စင္ကာပူေတြ သိပ္ဂုဏ္ယူေနတဲ့ A380 ေလယာဥ္ၾကီးေပၚအထိ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ေနျပီျဖစ္တဲ့ လီကြမ္ယူးက တက္ေရာက္ေလ့လာပါေသးတယ္။ အားလံုးလွည့္ပတ္ၾကည့္အျပီးမွာ “ ေလယာဥ္ၾကီးကေတာ့ အံ့မခန္းပါပဲလားေဟ့။ ဒါေပမယ့္ Emirates ေလေၾကာင္းက ၄၅ စီးမွာထားတယ္ဆိုတာလည္း ေမ့မထားၾကပါနဲ႔။ သူေတြဟာ က်ဳပ္တို႔ကို နမူနာၾကည့္ျပီး က်ဳပ္တို႔ရဲ႕အားသာခ်က္ေတြကိုယူ၊ သူတို႔ဖာသာ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္သြားၾကလိမ့္မယ္။ ေမးခြန္းထုတ္စရာမလိုတဲ့ ဒီစိန္ေခၚမႈအတြက္ စင္ကာပူေတြ ျပင္ဆင္ထားၾကပါ ” လို႔ စင္ကာပူကို တံငါရြာဘဝက ဆြဲတင္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးကေျပာပါတယ္။ တခ်ိန္က ပင္လယ္ေဘးမွာ တဲကေလးေတြထိုး၊ ငါးမွ်ား၊ အနီးအနားလိုက္ေရာင္းေနရတဲ့ မေလးရွားနယ္ပို္င္ စင္ကာပူကို အခုလို ကမာၻ႕ပထမဆံုးဆိုတဲ့ အလုပ္ေတြ၊ ကမာၻ႔ အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ အရာဝတၳဳေတြ ေရာက္လာေအာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့ပါျပီ။ သူဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ခါစက အားက်ခဲ့တဲ့ ေဒသတြင္းျပိဳင္ဘက္ေဟာင္း ဗမာျပည္အတြက္ သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ၾကီးေပးတဲ့ မွတ္ခ်က္ကလည္း ျငင္းရခက္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ၾကီး George Yeo (ဘယ္ဘက္)

“ အျခားေဒသတြင္း ႏိုင္ငံေတြ ေရွ႕ဆက္ခ်ီတက္ေနၾကတုန္းမွာ ဗမာျပည္က ေနာက္ျပန္ဂီယာၾကီးနဲ႔ေလ ” လို႔ စင္ကာပူမွာ ၂ ရက္ၾကာက်င္းပေနတဲ့ Asian Globalization Conference ကို ေအာက္တိုဘာ ၂၂ ရက္ေန႔က လူသိရွင္ၾကား ထုတ္ေဖၚေျပာၾကားလိုက္တာပါ။ ကဲ … တံငါသည္ေတြကေတာ့ တို႔ကို ေျပာကုန္ျပီ။

တခ်ိ္န္က စင္ကာပူ