Thursday, September 6, 2007

အလိုရိွသည္

High Technology ျဖင့္ ဖန္တီးထားေသာ စက္ရုပ္မ်ားနည္းတူ အလုပ္လုပ္ေပးႏိုင္ေသာ လူသားမ်ားအလိုရိွသည္။ ေအာက္ပါ အရည္အခ်င္းမ်ား အတိုင္းလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရမည္။

(၁) ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ (၇) နာရီခြဲတြင္ ရထားဘူတာ သို႔မဟုတ္ ကားဂိတ္သို႔ အေရာက္လာႏိုင္ရမည္။ သို႔မွသာ (၈) နာရီရံုးေရာက္မည္။

(၂) ရံုးေရာက္သည္ႏွင့္ စက္ရုပ္မ်ားနည္းတူ ခိုင္းတာလုပ္၊ ေတာင္းတာေပး၊ ေမးတာေျဖ၊ ေစရာသြားႏိုင္ရမည္။ အထြန္႔မတက္ရ။

(၃) ေန႔လည္တြင္ တစ္နာရီ အနားေပးမည္။ ေကာင္းသည္၊ ဆိုးသည္မခြဲျခားဘဲ ေစ်းေပါရာ၊ နီးစပ္ရာတြင္ ၾကံဳသလို စားႏိုင္ရမည္။ တစ္နာရီျပည့္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းရံုးေပၚျပန္တက္လာရမည္။ စက္ရုပ္မ်ားသည္ အခ်ိန္တိက်သည္ကို သတိျပဳပါ။

(၄) ညေန (၅) နာရီထိုးေသာ္လည္း အလုပ္မျပတ္ေသးလွ်င္ တစ္နာရီခန္႔ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရမည္။ စက္ရုပ္မ်ားသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ အခ်ိန္ပိုေၾကး မေတာင္းပါ။

(၅) သင္ျပန္ေသာအခါ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ မန္ေနဂ်ာမွ ဆူစရာမ်ားႏွင့္ ေစာင့္ေနသည္ကို သတိျပဳပါ။

အဲဒီလို အလုပ္မ်ဳိးတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနတယ္။ မနက္ (၈) နာရီ ရံုးေရာက္ဖို႔ (၆)နာရီေလာက္ထ၊ ျပန္ငို္က္၊ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္၊ အဝတ္လဲ၊ ဘုရားရိွခိုးနဲ႔ (၈) သာရံုးေရာက္သြားတယ္ - မနက္စာဆိုတာ လက္ထဲက ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးပဲပါလာခဲ့တယ္။ ရံုးေရာက္လို႔မွ မထိုင္ရေသးဘူး - Night Shift က လႊဲလိုက္တဲ့အလုပ္ေတြက စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ ခံုေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ၾကီး။ အဲဒါေတြ ရွင္းရင္းနဲ႔ပဲ ထမင္းစားခ်ိန္ - စက္ရုပ္လိုဆို အားသြင္းခ်ိန္ ေရာက္ေရာ။ တစ္နာရီ မကုန္ကုန္ေအာင္ ထမင္းစားလိုက္၊ အနီးအနားေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔ အနားယူရတယ္။ မယူလို႔ မရဘူးေလ။ မနက္ကထဲက Run လာရတာ - ၁ နာရီထိုးေနျပီ။ ျပန္တက္ရင္လည္း ဆက္လုပ္ရဦးမယ္မဟုတ္လား။ တစ္နာရီျပည့္ေတာ့ အလုပ္ထဲျပန္ဝင္၊ ဆက္လုပ္၊ နာရီကို ခဏခဏၾကည့္၊ ဒီလိုနဲ႔ (၆) နာရီသာသာမွာ Time Card ျဖတ္တဲ့အဆင့္ကို ေရာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္ေရာက္ရင္ ဘယ္အထုပ္ကိုေတာ့ ရွင္းရဦးမယ္ ... ဆိုတဲ့ အသိေတြနဲ႔ျပန္လာရတာ။ အျခားဝင္စရာ မရိွလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ (၇) နာရီ။ ဘဝတူေလးေတြေခၚျပီး နီးစပ္ရာ Food Court မွာ ထမင္းစား၊ အိမ္ျပန္ အင္တာနက္ခဏသံုး၊ ျပီးတာနဲ႔ အိပ္ရျပန္ေရာ။ မနက္ႏိုးလာေတာ့ .. ထံုးစံအတိုင္း ျပန္စေပါ့ဗ်ာ။ ဒါက Morning Shift ေနာ္။ Night Shift ဆိုလို႔ကေတာ့ .. မေျပာျပရက္ပါဘူး။ ပိတ္ရက္ကေလး တစ္ရက္ရပါတယ္။ ေလွ်ာ္ရဖြတ္ရ၊ အခန္းရွင္းရ၊ လိုတာထြက္ဝယ္၊ အိမ္ကမွာတာ သြားလုပ္ေပးနဲ႔ - မနားရျပန္ဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေခါင္းပါးလာျပီး စက္ရုပ္နဲ႔ တူလာတယ္ဗ်ာ။ ဒီအခ်ိန္ထ၊ ဒါလုပ္၊ ဒီသြား၊ ျပန္လာ၊ ဒါစား၊ အိပ္၊ ျပန္ထ၊ အာ ..... အဲဒါေတြနဲ႔ပဲ လံုးခ်လည္ေနလိုက္တာေလ .... တခါတေလေတာ့ ေတြးေနမိတယ္ ... ငါက စက္ရုပ္နဲ႔တူတဲ့ လူသားလား၊ လူသားလိုခံစားတတ္တဲ့ စက္ရုပ္လားလို႔ ...

16 comments:

Anonymous said...

ခုေတာ့ သိၿပီလား စက္႐ုပ္ပြတ္လူ..
တူတူပါပဲဟာ.. တစ္ေန႔တစ္ေန႔ စက္႐ုပ္လိုပဲ..
ဒီ routine ထဲက မထြက္ႏိုင္ဘူးေလ..
ပိတ္ရက္ေလး က်ေတာ့လည္း အ၀တ္ေလွ်ာ္ အခန္းရွင္း ေစ်း၀ယ္ လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္..
ဒီလိုနဲ႔ ႐ံုးဖြင့္ရက္ ျပန္ေရာက္လာေရာ..
ၾကာေတာ့လည္း ထံုလာေရာ.. =) နင္ခုေတာ့ ခံစားတတ္ၿပီ ဟုတ္..

Myo Kyaw Htun said...

same :(

Anonymous said...

ေအး.. တစ္ခုကိုလိုခ်င္ရင္ တစ္ခုကိုစြန္႔လႊတ္ရတယ္ဆိုတဲ့ နိယာမအတိုင္း ငါတို႔ေတြ လွဳပ္ရွားေနရတာေပါ့။ း(

ZawZaw said...

မညစ္ပါနဲ႕ မြတ္ေပါင္ရာ ဒီလိုပါဘဲ ၊
မၾကာခင္ အသားက်သြားပါ့မယ္။
ဘာဘျဲဖစ္ျဖစ္ မင္းေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ

ႏွင္းပြင့္ျဖဴ said...

အလုပ္ျခင္းသာမတူသာ...က်န္တာေတာ့ အားလုံး
အတူတူပါပဲ...အားမငယ္ပါနဲ႔ :-)

Thet Htoo@Myat Lone said...

ကိုပြတ္ေရ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၆ ႏွစ္ခဲြေလာက္ လုပ္ခဲ့ျပီး လစာလည္း သိပ္မဆိုးတဲ့ အလုပ္က ထြက္ခဲ့တာ အဲဒီလို ျငီးေငြ႕စရာေတြပဲ လည္ပတ္ေနလို႕ပါ။ ဒါေတာင္ ရန္ကုန္မွာေနာ္။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြကလည္း အရမ္းကို ခင္မင္စရာ ေလးစားစရာ သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ စားတာ၊ ေသာက္တာ၊ ကစားတာ အကုန္လံုး သူတို႕နဲ႕ပဲ။ အိမ္က မိသားစုထက္ေတာင္ အခ်ိန္ေတြ ပိုျပီး သူတို႕နဲ႕ ကုန္ခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေရ႐ွည္ေတာ့ ျငီးေငြ႕မႈဒဏ္ကုိ မခံႏိုင္ဘူးဗ်။ ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အေျခအေနေပးတာနဲ႕ ႐ုန္းထြက္ခဲ့တာပဲ။ ကိုပြတ္လည္း သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္ျငီးေငြ႕မႈ သိပ္မ႐ွိတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးမွာ အျမန္ဆံုး ရ႐ွိလုပ္ကိုင္ႏုိင္ပါေစခင္ဗ်ာ။

ဒီ့ထက္ပိုေျပာရရင္ေတာ့ ကိုပြတ္ စခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ဆုေတာင္းအတုိင္း

``ေဆာ္ၾကည္ အေၾကြးေက်၊ အသက္႐ွည္ အလုပ္မလုပ္ပဲ ခ်မ္းသာပါေစ´´
လို႕ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ဗ်ာ။

KO WAI said...

ေအးဗ်ာ ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါဘဲ က်ေနာ္တို႔လည္း ဘယ္ေတာ့မ်ား

Anonymous said...

ဒီလိုပါပဲ. ကိုပြတ္ေရ.. တခုလိုခ်င္ေတာ့လည္း တခုကိုစြန္႔လႊတ္ရတာေပါ့.. ေနာက္ပိုင္းက်... အသားက်ျပီး အဆင္ေျပသြားမွာပါဗ်ာ..
ကိုမ်က္လံုးေျပာတဲ႔ ခြတ္တိုက္ဆုေတာင္းေလးနဲ႔ ျပည့္၀ပါေစဗ်ာ..

tzm

KPZ said...

ေအးဟာ.. ဒီဘ၀ႀကီးကို ၿငီးေငြ႔ေပမယ့္ ရုန္းမထြက္ႏိုင္းေသးဘူးဟ

s_potato said...

ေမာင္ပြတ္ေရ aza aza fighting

Moe Hlaing Nya said...

ကုိပြတ္ ခင္းဗ်ားၿဖတ္သန္းသြားႏုိင္မွာပါ ခင္ဗ်ားကရင့္က်က္တဲ့လူပဲ အႏုပညာမရွိတဲ့ဘ၀ စက္ရုပ္ဆန္ေပမယ့္....အဲဒီထဲကမွအႏုပညာကုိၿပန္ရွာေဖြရေတာ့မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ကုိပြတ္

ငစနေ said...

ကိုပြတ္ ...
ဆံုလည္ႏြားႀကီး ရထားစီးေသာ္ ဆိုတာမ်ိဳးပဲနဲ႕ တူပါရဲ႕။ ဘ၀ေတြက စက္ရုပ္ဆန္လြန္းေနတယ္။ အၿမဲတမ္း ဆံုလည္ပဲ လွည့္ေနရတဲ့ႏြားႀကီး ေကာင္းမလားလို႕ ရထားတက္စီးၾကည့္ေပမယ့္ ဒီ ရထား ဆိုတာႀကီးကလဲ မ်ဥ္းၿပိဳင္ႏွစ္ေၾကာင္းေပၚကလြဲလို႕ ဘယ္မွ သြားလို႕မရျပန္ဘူး။ ခက္ပါ့

s_potato said...

ဆီဗံုးေလးမ်ားထားခ်င္ဘူးလားဟင္

Anonymous said...

ေမာင္ပြတ္ေရ.. စက္ရုပ္ဘ၀မွာလည္း လူသားဆန္၂ေနတတ္ေအာင္ ၊ ၾကိဳးစားနိုင္လိမ့္မယ္လို့ ယံုၾကည္ပါတယ္ း)

NayPhoneLatt said...

ငါ စလံုးမွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္သြားေနတုန္းက ေရးခဲ့တဲ့စာေတြ အဆင္ေျပရင္ ျပန္တင္ေပးဦးမယ္ကြာ ... လူႏွင့္ သူ၏ တစ္ေန႕တာ ဆိုတာေလး ငါေရးဖူးတယ္ ...
မင္းလုိပဲ ငါလဲ ခံစားခဲ့ဖူးပါတယ္ ...

NayNay said...

ဟူး...စိတ္ညစ္သြားၿပီ။ စလံုးကို မလာခ်င္ေတာ႔ဘူး.....:(