သံလြင္ထြက္ျပီ

အနာဂတ္လိႈင္းထဲက အုိေအစစ္မ်ား

“အနာဂတ္လႈိင္း၏ ဆံုမွတ္မ်ား” လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္စာအုပ္ေလးရဲ႕ Softcopy (PDF Version) ကို စက္တင္ဘာလထဲမွာ ျဖန္႔ေဝခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ေျပာရရင္ေတာ့ သတိရစရာအခ်ိန္ေတြ၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တာေတြ၊ ပင္ပန္းခဲ့တာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ နာမည္ေပးတာ၊ မ်က္ႏွာဖံုးဒီဇိုင္းေရြးတာကအစ ကေလာင္နာမည္ေျပာင္းတာေတြ၊ စာမူေရြးတာေတြအထိ လူအင္အားသံုး အခ်ိန္ကုန္ခံခဲ့ၾကရတာေတြ မွတ္မိေနတုန္းပါပဲ။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္မလာႏိုင္ေသးခင္မွာ အခုလို Ebook ျဖစ္လာေအာင္၊ စာဖတ္သူေတြဆီ ပို႔ႏိုင္ေအာင္ အားစိုက္အခ်ိန္ေပးခဲ့တဲ့ ကိုစိုးေဇယ်နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစုကို ေက်းဇူးတင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္ကေလးကို ဒီေနရာမွာ Download ရယူႏိုင္ပါတယ္။

ဒီစာအုပ္အတြက္ စာမူေတြေရြးဖို႔ အဲဒီအခ်ိန္ကရိွတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ေဝစုခြဲျပီး တင္ထားသမွ် ပို႔စ္ေတြကို တခုမက်န္ ဖတ္ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မဂ်စ္တူးဘေလာ့ဂ္နဲ႔ အျခား ၄ ခု အပါအဝင္ ၅ ခုဖတ္ေပးရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကိုေတာ့ ကိုညီညီသံလြင္က ဖတ္ေပးျပီး ကဗ်ာ ၁ ပုဒ္အပါအဝင္ ပို႔စ္ ၅ ခုကို ေရြးေပးပါတယ္။ စာအုပ္အတြက္ အျပီးသတ္ေရြးၾကတဲ့အခါ အဲဒီကဗ်ာေလးနဲ႔ အျခား ၂ ပုဒ္ အေရြးခံရပါတယ္။ အေရြးခံခဲ့ရတဲ့ “အေျဖ” နာမည္ရကဗ်ာနဲ႔ ပို႔စ္ေလးေတြကို ေအာက္မွာ အမွတ္တရ ျပန္ေဖၚျပထားေပးလိုက္ပါတယ္။

အေျဖ

ရႈံးမယ္မွန္းသိရက္နဲ႕
ေခါင္းမာမာနဲ႕ပဲ
ကစားကြက္ေတြကို
စေ႕ရႊခဲ့တဲ့ငါ …

“ အရွင္မ ” ကို မ်က္ႏွာလုပ္ဖို႕
ငါ့နယ္ရုပ္ေတြကို
အဝါေရာင္ပန္းေတြျဖစ္ေအာင္ျပဳစား
သူ႕အစားကိုခံေစခဲ့တဲ့ငါ …

မတရားလည္းေနပါေစ
ငါ့ရထားေတြ
ျမင္းနဲ႕ သူရဲေကာင္း
အားလံုးေခါင္းခ်
သူလုပ္သမွ် ခံေစခဲ့တဲ့ငါ ..

ေဒဝတာလို ခန္႕ညားပံုမ်ဳိးနဲ႕
မာနကိုတံခြန္လႊင့္ထားသူေရ …
နန္းက်ဘုရင္ ငါကေတာ့
ဘုန္းနိမ့္ခဲ့တဲ့ အတၱေတြနဲ႕
ရႈံးနိမ့္သမွ်ရင္မွာပိုက္ျပီး
မင္းအနားေရာက္လာခဲ့ေတာ့
ေအာ္… နန္းရင္ျပင္မွာ
ငါ့ႏွလံုးေသြးေတြ
ျမင္လို႕ေတာင္မေကာင္းဘူး။

Mr.Pooh

ေလဆိပ္ေရာက္ဖို႔ ၁၅ မိနစ္

ေလဆိပ္ေရာက္ဖို႕ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လိုဦးမည္္။ သူကေတာ့ မပင္ပန္းသလိုပင္။ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ေပးေသာ မုန္႕လက္ေကာက္ကို ထန္းလ်က္ရည္ႏွင့္ အားရပါးရတို႕ကာ စားေနေလဧ။္။ က်န္လက္တစ္ဖက္ကလည္း ဒိန္ခ်ဥ္ဘူးကို မလြတ္တန္းကိုင္ထားေသးသည္။ “သူ” ဆိုတာက ဇီဇူး ဟုခ်စ္စႏိုးေခၚၾကေသာ ကေလးေပါၾကီး ဇီဒန္း ပင္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္သူသည္ ဘရစ္တနီစပီးယားဧ။္ သီလရွင္၀တ္ပြဲက်င္းပရာ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံ ကိပ္ေတာင္းျမိဳ႕မွ တဆင့္ ဒိန္းမတ္သို႕လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဇီဒန္းကေတာ့ တကယ့္ကို ေအးေအးေဆးေဆး။ မာတာရာဇီကို ေခါင္းႏွင့္၀င္ေဆာင့္သည့္အေၾကာင္း မေမာမပန္း ထပ္ေျပာေနျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကသာ ကိုယ့္အပူႏွစ္ခုႏွင့္ကိုယ္။ ... (ဆက္ဖတ္ရန္)

အိပ္မက္ထဲမွာ

“ ဘာေျပာတယ္ေလာ္ရာ ! ”

“ စိတ္မဝင္စားဘူးလို႔ေျပာတာပါ ဒယ္ဒီ”

“ မရဘူးသမီး။ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ မင္းဗမာစာ၊ ဗမာစကားမတတ္လို႔မရဘူး”

“ ဒါဆိုလည္း ေနာက္မွတတ္မယ္ ဒယ္ဒီ။ အခုသမီးမွာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းနဲ႔ ဂ်ပန္ယဥ္ေက်းမႈအတန္းေတြ တတ္ရဦးမယ္”

“ အဲဒါခက္တာပဲ။ ဘာကအေရးၾကီးလဲဆိုတာ မင္းတို႔ကေလးေတြ မခြဲႏိုင္ဘူး။ ဗမာစကားတတ္ရင္ ကမာၻမွာ မင္းသြားခ်င္တဲ့ဆီသြားလို႔ရျပီ၊ မင္းလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ လုပ္လို႔ရျပီကြ ” (ဆက္ဖတ္ရန္)


(အဲဒီပို႔စ္ေလး ၂ ခုကို ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္မွန္းမသိ Forward Mail အျဖစ္ ပို႔ေနၾကတာကို ေတြ႕မိပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေရးထားတာေတြပါ)

F1 လႈိင္းလံုးထဲက ကၽြန္ေတာ္

ခုတေလာ စကၤာပူကၽြန္းကို ရိုက္ခတ္ေနတဲ့ ျပင္းထန္တဲ့ လႈိင္းလံုးၾကီးကေတာ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ က်င္းပေနတဲ့ ေဖာ္ျမဴလာဝမ္းေခၚ ကမာၻ႔အၾကီးက်ယ္ဆံုး၊ တန္ဖိုးအမ်ားဆံုး၊ လူစိတ္အဝင္စားဆံုး ျပိဳင္ကားေမာင္းျပိဳင္ပြဲ သတင္းလႈိင္းလံုးၾကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူေတြျပိဳင္မယ္၊ ဘယ္ကားေတြ၊ ဘယ္အသင္းေတြပါမယ္၊ လမ္ေၾကာင္းေတြကဘယ္လို၊ ကုန္က်ေငြဘယ္ေလာက္၊ ေနာက္ဆံုးသတင္းနဲ႔ ရလဒ္ေတြ စတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြပဲ သတင္းစာနဲ႔ တီဗြီေတြမွာ လႊမ္းမိုးေနပါတယ္။ ကားေတြ ဘယ္သူအရင္ပန္းဝင္လဲ ျပိဳင္ေမာင္းၾကတယ္ဆိုတာကလြဲရင္ ဘာမွဗဟုသုတမရိွတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔နဲ႔ ေရာေယာင္ျပီး ဟိုဟာသြားၾကည့္၊ ဒီဟာသြားနားေထာင္နဲ႔ နည္းနည္းေတာင္ စိတ္ဝင္စားလာမိတယ္။ ေအာက္ကပံုေလးေတြကေတာ့ F1 ကားေတြကို ျမိဳ႕ထဲက လူစည္ရာေနရာမွာ ျပထားတုန္း ရိုက္ထားတာေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ဆို စီးပြားေရးအတြက္ အသံုးျပဳေနၾကမွာစိုးလို႔ မမီကို အကူအညီေတာင္းျပီး ဦးထုပ္ေလးေတြ ေဆာင္းထားလိုက္ရပါေၾကာင္း ...

အကူအညီေပးတဲ့ မမီ ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း

ဒါေပမယ့္ ...

ဆူညံေနတဲ့ Pasir Ris ကမ္းေျခၾကီးတစ္ခုလံုးတိတ္ဆိတ္သြားတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နားထဲမွာ အစ္ကို႔ဖို႔ဆုေတာင္းသံေတြပဲ ၾကားေနမိတယ္။ စကၠန္႔ ၃၀ ဆိုတဲ့ ခဏအခ်ိန္ပိုင္းအတြင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆုေတာင္းေတြနဲ႔ အစ္ကုိျပန္လြတ္လပ္လာရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးေနမိတယ္။

ညက Blog Day အတြက္ ဒီမွာေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း Blogger ေတြစုျဖစ္တယ္။ မႏွစ္က ဆီမနာမွာ အစ္ကိုနဲ႔ လက္တြဲလုပ္ခဲ့တဲ့လူေတြ၊ သံလြင္အိပ္မက္က သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အျခားလူေဟာင္း၊ လူသစ္ Blogger ေတြ ၃၀ နီးပါးလာၾကတယ္ေလ။ အဲဒီပြဲရဲ႕ ဒုတိယအစီအစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး စကၠန္႔ ၃၀ ျငိမ္သက္ျပီး အစ္ကို လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ ဆုေတြေတာင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ မႏွစ္က ရန္ကုန္က ဒီလိုပြဲမ်ဳိးမွာ ပထမဆံုးတက္ေဟာေျပာျပီး “လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္” ကို ရာခ်ီတဲ့ ပရိသတ္အေရွ႕မွာ Projector ထိုးရွင္းျပေနခဲ့တဲ့ အစ္ကို႔ကို ကၽြန္ေတာ္အားလံုး သတိရေနခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္း Blogger ေတြအေနနဲ႔လည္း ပြဲစဥ္ၾကတဲ့အခါမွာလည္း အစ္ကိုရိွရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးေနခဲ့ၾကမွာပဲ၊ မလုပ္ျဖစ္တဲ့အခါလည္း အၾကံေကာင္းေတြေပးတတ္တဲ့ အစ္ကိုရိွရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးေနၾကဦးမွာပါပဲ။ အခုလည္း ဒီမွာဆံုျဖစ္ၾကျပန္ျပီ။ ဘယ္လူေတြ ဘယ္ေလာက္စံုတယ္ေျပာေျပာပါ - Blogger ေတြစုၾကတဲ့အခါ အစ္ကိုရိွမေနသ၍ေတာ့ စံုတယ္လို႔ တယ္မထင္မိဘူးဗ်ာ။ ေနရာတစ္ေနရာလြတ္ေနဆဲေပါ့ေလ။

ပြဲကေတာ့ အားရစရာလည္း ေကာင္းတယ္။ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါတယ္။ ဒီေန႔လာတဲ့ Blogger ေတြထဲက တခ်ဳိ႕ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆီမနာအျပီးေလာက္မွာမွ Blog ေရးျဖစ္ၾကတာျဖစ္ျပီး တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အေစာပိုင္းကတည္းက ေရးေနေပမယ့္ MBS နဲ႔ အထိအေတြ႔နည္းၾကပါတယ္။ ဟိုးအရင္ MBS စကတည္းက စင္ကာပူအမာခံလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘာထားခဲ့တဲ့ လူေဟာင္း Blogger ေတြလည္း လာၾကပါတယ္။ ဆီမနာအတြက္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတဲ့ အုပ္စုေလးကို First Generation လို႔ ေျပာမယ္ဆို အခုပြဲကို လာၾကတဲ့ Bloggerေတြ (Second Generation) ဟာလည္း သိပ္အားရစရာေကာင္းပါတယ္။ ေရးအားေကာင္းျပီး ခင္မင္ရင္ႏွီးလြယ္သူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အစ္ကိုျမင္ခ်င္တဲ့ နည္းပညာၾကြယ္ဝျပီး စည္းလံုးတဲ့ Blogger Society အတြက္ေတာ့ တအားပါပဲဗ်ာ။

ဒီေန႔ပြဲကို မႏွစ္က အစ္ကိုတို႔အားလံုး လက္မွတ္စုထိုးထားတဲ့ အက်ီေလးကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ဝတ္သြားျဖစ္တယ္။ တိတိက်က်ေျပာရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္နဲ႔ ၅ ရက္က အက်ီေပါ့။ အဲဒီမွာ လက္မွတ္ထိုးေပးထားတဲ့ တခ်ဳိ႕လူေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူဒီပြဲကိုေရာက္ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕က ရန္ကုန္ကေန သတင္းနားစြင့္ေနလိမ့္မယ္။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကေတာ့ ... ။ မမီက အစ္ကိုဘာေရးေပးထားလဲေမးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အက်ီရင္ဘတ္က အစ္ကိုေရးေပးထားတာေလးျပျဖစ္တယ္။ “ေမာင္ပြတ္ေရ - အားလံုးအိုေကတယ္” ဆိုတာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ခြင့္မရခဲ့တဲ့ အဲဒီဆီမနာအတြက္ အစ္ကိုပါးခ်င္တဲ့ သတင္းေပါ့ေလ။ အခုကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဒီပြဲအတြက္ တစ္ခုခုေျပာပါဆိုရင္ေတာ့ “အားလံုးအိုေကတယ္ - ဒါေပမယ့္ မျပည့္စံုဘူးဗ်ာ” လို႔ပဲေျပာခ်င္မိတယ္။ အစ္ကိုဆီက “အားလံုးအိုေကတယ္” ဆိုတဲ့စကားကို ေနာက္တစ္ေခါက္ အျမန္ဆံုးၾကားရဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲပါဗ်ာ...

ေအာ္ ... Blog Day ေရာက္ခဲ့ျပန္ျပီ

မႏွစ္က ဒီလို စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔မွာ ဘေလာ့ဂ္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ ခမ္းနားေအာင္ျမင္တဲ့ ဆီမနာၾကီးတစ္ခုကို ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ က်င္းပႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေကာင္းမြန္တဲ့ အစီအမံေတြေၾကာင့္ ဆီမနာတက္လာတဲ့ ပရိသတ္ေတြသာမက ကမာၻအဝွမ္းက ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြလည္း တခ်ိန္တည္း ပါဝင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ စင္ေပၚမွာ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ေဟာေျပာေပးေနခ်ိန္မွာပဲ ခမ္းမထဲမလာႏိုင္တဲ့လူေတြက Live Blog Cbox ကေန သီခ်င္းေတြဆိုၾက၊ အားေပးၾကနဲ႔ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီႏွစ္လည္း ဆီမနာလုပ္ျဖစ္ဦးမယ္ဆိုလုိ႔ ဝမ္းသာေနခဲ့ေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ သိရပါတယ္။ ျပည္တြင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက အေကာင္းဆံုး ၾကိဳးစားေပးခဲ့ၾကျပီးျပီျဖစ္လို႔ အေကာင္အထည္ေပၚမလာတဲ့ အခါမွာလည္း အျပစ္တင္စရာမရိွပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္ခုခု လစ္ဟာေနသလိုလို၊ ပိုင္ဆိုင္မႈတစ္ခု ဆံုးရႈံးသြားသလိုေတာ့ ခံစားရပါတယ္။ ေျဖသာစရာတစ္ခုကေတာ့ မႏၱေလးဘက္မွာ ပြဲတစ္ခုလုပ္ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ လာမယ့္အပတ္ထဲမွာလည္း စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ ေတြ႕ဆံုၾကမယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါအမ်ားစု အေျခစိုက္ရာ ရန္ကုန္မွာ မလုပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ မျပည့္စံုသလိုေတာ့ ခံစားရပါတယ္။ မႏွစ္က ဆီမနာအတြက္ “ငါတို႔ရဲ႕ ရာဇဝင္” ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ Special Post တစ္ခုတင္ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြက ကြန္းမန္႔ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေရးေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီအထဲက ကိုေနဘုန္းလတ္ေရးေပးတဲ့ ကြန္းမန္႔ေလးက

“ေမာင္ပြတ္ေရ ... အြန္လိုင္းေပၚကေန ပါ၀င္တဲ့အတြက္ မင္းရွိေနတယ္လို႕ပဲ ငါခံယူၿပီးလုပ္ခဲ့တယ္ ...။ ငါတကယ္ ၀မ္းသာတယ္ ... ငါတို႕လူငယ္ေတြခ်ည္းပဲစုလုပ္ၾကတဲ့ပြဲဟာ ခမ္းမအျပည့္ စည္ကားခဲ့တာ ... ေနာက္ၿပီး တက္ေရာက္လာၾကတဲ့ ပရိသတ္ႀကီးရဲ႕ အာရံုစူးစုိက္မႈေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာကိုရခဲ့တာ ... ေနာက္ ... အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ပါးပါးနပ္နပ္ ကိုင္တြယ္ႏုိင္ခဲ့တာ ... အဖုအထစ္ေလးေတြရွိခဲ့ေပမယ့္ ... သိသိခ်င္းပဲ ျပန္ျဖည္ေပးႏုိင္ခဲ့တာ ... ေနာက္ဆံုးက ႏုိင္ငံတကာက မင္းတို႕လို ဘေလာ့ဂ္သူငယ္ခ်င္းေတြ အြန္လိုင္းေပၚမွာရွိေနၿပီး ပူးေပါင္းပါ၀င္ၾကတာ ... အားလံုးအတြက္ တကယ့္ကို၀မ္းသာတယ္ကြာ။ မင္းကို တစ္ခုေမးခ်င္တာက ေနာက္တစ္ခါလုပ္မယ့္ပြဲအတြက္ ဒီ Conference Hall ထက္က်ယ္တဲ့ခမ္းမ ဘယ္မွာရွာရမလဲဆိုတာပါ ...” တဲ့ေလ။

၂ ႏွစ္သက္တမ္းထဲကို ေရာက္လာေနျပီျဖစ္တဲ့ MBS ေအာင္ျမင္စြာ အဓြန္႔ရွည္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဆုေတာင္းပါတယ္။

သို႔ ... မစၥတာလီကြမ္ယူး

မဂၤလာပါ မစၥတာလီကြမ္ယူးခင္ဗ်ား။ ေပ်ာ္ရႊင္ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာေကာင္းတဲ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံရဲ႕ ၄၃ ၾကိမ္ေျမာက္ အမ်ဳိးသားေန႔ အခါသမယပါဗ်ာ။

လူၾကီးမင္း ေနေကာင္းပါရဲ႕လား။ ၾသဂုတ္လ ဂ ရက္ေန႔ညက ေဘဂ်င္းမွာ အိုလံပစ္ျပိဳင္ပြဲ ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားကို စင္ကာပူကိုယ္စားျပဳ တက္ေရာက္ခဲ့ျပီး ၉ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မယ့္ အမ်ဳိးသားေန႔ပြဲအတြက္ ညတြင္းခ်င္း ေလယာဥ္စီးျပန္လာခဲ့တဲ့ လူၾကီးမင္း က်န္းမာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆုေတာင္းပါတယ္။ ဒီစာကေတာ့ ညက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ စင္ကာပူအမ်ဳိးသားေန႔ အခမ္းအနားအေၾကာင္းပါ။ ေကာင္းမြန္ခမ္းနားလွတဲ့ အစီအမံ၊ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ အစီအစဥ္ေတြ၊ တင္းက်ပ္ျပည့္စံုတဲ့ လုံျခံဳေရးေတြနဲ႔ လူၾကီးမင္းတို႔ရဲ႕ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ဟာ တကယ္ပဲတင့္တယ္လွပါတယ္။

အေထာင္အေသာင္းခ်ီတဲ့ ႏိုင္ငံသား၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ကမ္းညႊတ္မတတ္ လာေရာက္ၾကတဲ့ ဒီအခမ္းအနားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အနီေရာင္အစက္အေျပာက္တစ္အခု အေနနဲ႔ ဖိတ္ၾကားခံရျခင္း မရိွပါဘဲ တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုပဲြမ်ဳိးေတြဟာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အဆင့္အတန္းတစ္ခု၊ စည္းလံုးညီညြတ္မႈ၊ နည္းပညာဖြံ႕ျဖိဳးမႈ၊ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝမႈေတြကို လွစ္ဟျပႏိုင္တဲ့ အေကာင္းဆံုးအခြင့္အလမ္းပဲမို႔ စင္ကာပူဆိုတာ ဘာလဲသိရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့တာပါ။ မစၥတာလီခင္ဗ်ား - ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး သတိထားမိတာက ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ အခမ္းအနားၾကည့္လာတဲ့ ပရိသတ္ေတြကိုပါပဲ။ အနီေရာင္ဆင္တူေတြ ဝတ္ဆင္ထားၾကတဲ့ ပရိသတ္ထဲမွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ ကေလးငယ္ကို ခ်ီပိုးေခၚလာတဲ့ မိခင္ေတြ၊ မ်က္ႏွာမွာ အလံပံုေဆးျခယ္ထားတဲ့ လူငယ္ေတြ၊ အရင္ႏွစ္ေတြက အေၾကာင္းေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း ေျပာျပေနတဲ့ အဖိုးအုိေတြ အစံုပါပါတယ္။ သူတို႔ေတြကို ၾကည့္ရတာ အေပ်ာ္တမ္း မီးပန္းေဖာက္တာ လာၾကည့္ၾကတာမဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္ အခမ္းအနားကို ဖိတ္ၾကားခံထားရတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ စည္းကမ္းသိမ္ဝပ္စြာ တက္ၾကြလြန္းပါတယ္။ ဂုဏ္ယူေနၾကပါတယ္။ အဲဒီလူအုပ္ၾကီးေတြကို Marina Bay ရဲ႕ ဝဲယာတစ္ေလွ်ာက္မွာ လူၾကီးမင္း လွမ္းျမင္လိုက္ရဲ႕ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာႏိုင္ခဲ့တာကေတာ့ မစၥတာလီ - လူၾကီးမင္းဟာ တိုင္းျပည္တိုးတက္ဖို႔သာမက ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္ေတြ၊ စိတ္ဓါတ္ေတြကိုပါ ေျပာင္းလဲျမွင့္တင္ေပးႏိုင္ခဲ့ျပီ ဆိုတာပါပဲ။

ဒုတိယအခ်က္ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိတာက လူၾကီးမင္းတို႔ရဲ႕ လူငယ္ေတြကို ေနရာေပးမႈပါပဲ။ ဒီႏွစ္အမ်ဳိးသားေန႔ အခမ္းအနား Logo မွာကိုက ေခတ္လူငယ္ေတြ စင္ကာပူကိုယ္စားျပဳ ၾကယ္ ၅ လံုးကို ေျမွာက္ကိုင္ထားတဲ့ ပံုမဟုတ္လား။ အဲဒီလူငယ္ေတြက ေခတ္ဆန္တဲ့ အဝတ္အစားေတြ ဝတ္ထားတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိပါတယ္။ အခမ္းအနားဖြင့္ပြဲသီခ်င္းဆိုျပန္ေတာ့လည္း Jazz ဂီတ နာမည္ေက်ာ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ Nathan Hartono ကို အခြင့္အေရးေပးခဲ့ျပန္တယ္။ အခမ္းအနား ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ျပီးဆံုးေစဖို႔ တာဝန္ယူၾကီးၾကပ္ေနတဲ့ လူေတြကိုေတြ႕ရျပန္ေတာ့လည္း လူငယ္ေတြပဲေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ မစၥတာလီက ဒီအခမ္းအနားအတြက္ ေျပာတဲ့မိန္႔ခြန္းမွာ “စင္ကာပူရဲ႕ ေနာက္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ရိွပါတယ္” လို႔ေျပာရဲတာျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တြက္ဆမိတယ္။ အသက္ ၃၅ ႏွစ္နဲ႔ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ လူၾကီးမင္းအေနနဲ႔ လူငယ္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ေမွ်ာ္လင့္ထားမယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။

အေျမာက္ၾကီးေတြ ပစ္ေဖာက္ျပီး အခမ္းအနားစတင္ခ်ိန္မွာပဲ မိုးေတြက တဖြဲဖြဲစရြာလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္မိေသးတယ္။ Marina Bay မွာေရာက္ေနတဲ့ ၂ သိန္းေသာ ပရိတ္သတ္ေတြ ဒီမိုးေၾကာင့္ လွည့္ျပန္ကုန္မွာရယ္၊ အခမ္းအနား အစီအစဥ္ေတြ ပ်က္ကုန္မွာရယ္ကိုပါ။ ခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အခမ္းအနားက်င္းပတဲ့ ကမာၻ႕အၾကီးဆံုး ေရေပၚစင္ျမင့္ (Floating Platform) ေပၚကို ေလထီးသူရဲေကာင္းေတြက မိုးစက္ေတြၾကားထဲကပဲ အမွားအယြင္းမရိွ ဆင္းလာၾကလို႔ပါ။ ဒီသူရဲေကာင္းေတြကို လက္ခုပ္တီးၾကိဳဆိုေနတဲ့ လူၾကီးမင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ တီဗြီဖန္သားျပင္မွာ ျမင္လိုက္ရေသးတယ္။ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ သက္ၾကီးပိုင္း မစၥတာလီအေနနဲ႔ အမိုးအကာေအာက္မွာ ေနမလား၊ တပည့္တပန္းေတြကပဲ ထီးမိုးေပးေနမလားေတြးခဲ့မိေပမယ့္ လူၾကီးမင္းက အျခားေသာ အရပ္သားပရိသတ္ေတြလိုပဲ ေစ်းခပ္ေပါေပါ တခါသံုးအနီေရာင္ မိုးကာအက်ီနဲ႔ မိုးဒဏ္ကိုအံတုရင္း ထိုင္ျမဲထိုင္ေနခဲ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အံ့ၾသမိေသးတယ္။ စင္ကာပူျပည္သူေတြနဲ႔ အစိုးရအရာရိွေတြ တတန္းတစားတည္းရိွတာကို သက္ေသျပလိုက္တာေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားမိပါတယ္ မစၥတာလီခင္ဗ်ား။

အခမ္းအနားအစီအစဥ္အရ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ လီရွန္လြန္း အခမ္းအနားထဲဝင္လာေတာ့ လူၾကီးမင္းတို႔ အားလံုး မတ္တပ္ရပ္ဂုဏ္ျပဳၾကျပန္တယ္။ ခန္႔ညားတဲ့ အျဖဴေရာင္ သက္ေတာ္ေစာင့္ဆိုင္ကယ္ေတြ ျခံရံျပီး ကားအျဖဴၾကီးေပၚကဆင္းလာတဲ့ သားျဖစ္သူ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ကို မတ္တပ္ရပ္ ဂုဏ္ျပဳရင္း လူၾကီးမင္း ျပံဳးေနတာ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသလို လူၾကီးမင္းရဲ႕ အျပံဳးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္မိပါတယ္။ ေရွ႕မလွမ္းမကမ္းမွာက ရင္မွာပိုက္ျပီး ေမြးလာရတဲ့ သားဝန္ၾကီးခ်ဳပ္နဲ႔ အရိုအေသေပးေနတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ ခပ္ေဝးေဝးမွာ ျမင္ေနရတာက လူၾကီးမင္းတို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄၃ ႏွစ္က တံငါရြာဘဝကေန တိုးတက္ေအာင္ၾကိဳးစားလာခဲ့တဲ့ မိုးေမွ်ာ္အေဆာက္အအံုၾကီးေတြ၊ နာမည္ၾကီးေဟာ္တယ္ေတြ၊ ကုမၸဏီရံုးခ်ဳပ္ၾကီးေတြနဲ႔ စင္ကာပူရဲ႕ အသည္းႏွလံုး Raffles Place - တနည္းအားျဖင့္ သက္ရိွသားနဲ႔ သက္မဲ့သားကို တျပိဳင္တည္း အခမ္းအနားနဲ႔ ျမင္ေနရတဲ့အခ်ိန္၊ သက္မဲ့သားရဲ႕ ေမြးေန႔ကို သက္ရိွသားနဲ႔ က်င္းပေနတဲ့အခ်ိန္ - မစၥတာလီ - လူၾကီးမင္းရဲ႕ အျပံဳးေတြက ပီတိေတြ ျပည့္ေနလြန္းပါတယ္ဗ်ာ။

မစၥတာလီခင္ဗ်ား - လူၾကီးမင္းတို႔ရဲ႕ အခမ္းအနားအစီအစဥ္ေတြဟာလည္း ရင္သပ္ရႈေမာစရာထက္ စိတ္ဓာတ္တက္ၾကြဖို႔၊ တိုင္းျပည္ခ်စ္ဖို႔၊ သာတူညီမွ်ရိွတာ သိသာေစဖို႔၊ ဖြံ႕ျဖိဳးတဲ့ႏိုင္ငံဆိုတာ သိသာေစဖို႔ ပိုမိုျပသႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ျမင္မိတယ္။ လူၾကီးမင္း အမ်ားၾကီးေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ သရုပ္ေဖၚမႈေတြ၊ အဓိကလူမ်ဳိးစုၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ တရုတ္၊ မေလးရွားနဲ႔ အိႏၵိယလူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ ရိုးရာတင္ဆက္မႈေတြ၊ ျပည္တြင္းတပ္ဖြဲ႕အသီးသီးရဲ႕ ခ်ီတက္အေလးျပဳမႈေတြ၊ နည္းပညာဖြံ႕ျဖိဳးမႈ စတန္႔ျပကြက္ေတြ၊ အံ့မခန္းအလင္းေတြနဲ႔ မီးရွဴးမီးပန္းေတြနဲ႔ အခမ္းအနားကို လစ္ဟာမႈမရိွ အခ်ိန္ကိုက္က်င္းပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အၾကိဳက္ဆံုးကေတာ့ Air Show လို႔ေခၚတဲ့ ေလေၾကာင္းသရုပ္ျပမႈပါပဲ။ ကမာၻ႕အေကာင္းဆံုးတိုက္ေလယာဥ္ စာရင္းဝင္ F16 ေလယာဥ္ ၆ စင္းဟာ Marina Bay ေကာင္းကင္ကို ထင္သလို ခ်ယ္လွယ္ျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အေရးအေၾကာင္းဆို တိုင္းျပည္အတြက္ စစ္ဦးကဘီလူးစီးတိုက္ႏိုင္သူေတြဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။


မစၥတာလီခင္ဗ်ား - တိုင္းျပည္ကို တစ္ပါတီစနစ္နဲ႔ပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္ေျပာေျပာ၊ စင္ကာပူလူမ်ဳိးေတြဟာ ႏြားေျခရာခြက္ထဲက ဖားေတြလုိ႔ပဲ ေျပာေျပာ - စင္ကာပူႏိုင္ငံနဲ႔ စင္ကာပူႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ အဆင့္အတန္းဟာ ျမင့္သထက္ ျမင့္လာေနတာကိုေတာ့ ျငင္းမရေတာ့ပါဘူး။ ႏိုင္ငံအသီးသီးက ပညာရွင္ေတြကေန အိမ္ေဖာ္ေတြအထိ လာအေျခခ်ေနထိုင္ေပမယ့္ တိုင္းျပည္စည္းကမ္း ပ်က္မသြားတာ၊ ရာဇဝတ္မႈေတြ မ်ားမလာတာ၊ တစ္ဦးခ်င္းဝင္ေငြတက္လာေနတာဟာ ျပည္တြင္းသယံဇာတ လံုးဝမရိွတဲ့ ကၽြန္းႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ လူၾကီးမင္းတို႔ အစိုးရေၾကာင့္ဆိုတာ လက္ခံရမွာပါ။ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ဆက္ဆံတတ္မႈ၊ ေက်ာသားရင္သားမခြဲျခားဘဲ ဥပေဒနဲ႔အညီ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ၊ ျပည္သူေတြ ရသင့္ရထိုက္တာေတြ ရရိွေအာင္ စီစဥ္ေပးႏိုင္မႈေတြေၾကာင့္လည္း တိုင္းျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဟာ တည္ျငိမ္တယ္လို႔ ေျပာရမယ့္ အေနအထားမွာ ရိွပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ မစၥတာလီကြမ္ယူးေရ - ကၽြန္ေတာ့္အျပန္လမ္းမွာ ျမန္မာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေတြးစရာေတြ ျပည့္ေနခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ။

ယခု ၄၃ ႏွစ္ေျမာက္ အမ်ဳိးသားေန႔ (စင္ကာပူေမြးေန႔)မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာင္ တိုးတက္ေနဖို႔၊ လူၾကီးမင္းလည္း က်န္းမာေစဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။

(Aug 9 က စင္ကာပူအမ်ဳိးသားေန႔ပြဲၾကည့္ျပီး ျပန္အလာ ဒီပို႔စ္ေလး ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ခုမွပဲ Publish လုပ္ျဖစ္တာပါ။)

၂၈ ရက္ေန႔မွာ ၂၈ ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္သို႔

မေန႔ကလည္း ၂၄ နာရီရိွခဲ့တယ္။ ဒီေန႔လည္း ၂၄ နာရီပါပဲ။ မနက္ျဖန္လည္း ၂၄ နာရီပဲ ရိွဦးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ဆိုတဲ့ ဇြန္လ ၂၈ ရက္ေန႔ရဲ႕ ၂၄ နာရီမွာေတာ့ လက္ရိွအေျခအေနေတြကို ခဏေမ့လို႔ အစ္ကို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနေစခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အစ္ကို႔မိသားစု၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တကြ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အစ္ကို႔ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြရဲ႕ “ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေမြးေန႔ျဖစ္ပါေစ” ဆိုတဲ့ ဆုေတာင္းေၾကာင့္ အစ္ကို တကယ္ပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါေစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ဆုေတာင္းပါတယ္။

ကုိေနဘုန္းလတ္ေရ -
စိတ္ဓါတ္ၾကံ့ခိုင္တဲ့ အစ္ကိုကေတာ့ တသက္မွာတခါပဲရတဲ့ “၂၈” ရက္ေန႔မွာ “၂၈” ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေမြးေန႔ကို “ေမြးေန႔ဆိုတာ ေန႔ေတြထဲက တစ္ေန႔ပဲ” ဆိုျပီး ျဖတ္ရိုးျဖတ္စဥ္ပဲ ျဖတ္သန္းသြားဖို႔ ၾကိဳးစားေနဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၊ အထူးသျဖင့္ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကေတာ့ ေမြးေန႔တစ္ခုကို သာမန္ေန႔တစ္ေန႔လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့ၾကဘဲ ေမြးေန႔ရွင္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ ပို႔စ္တင္ေပးၾက၊ ဂ်ီေတာ့ကေန စၾကေနာက္ၾက၊ ဖံုးဆက္ၾကနဲ႔ ေနခဲ့ၾကတာ အစ္ကိုလည္း သတိရေနမွာပါ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ေမြးေန႔ရွင္မပါတဲ့ ေမြးေန႔ပြဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်င္းပၾကရေတာ့မယ္။ အစ္ကို႔ေမြးေန႔ဟာ တိတ္တဆိတ္နဲ႔ပဲ စည္ကားေနေတာ့မယ္။ အစ္ကို႔ေမြးေန႔ကို သတိရလို႔ “လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္” ကိုေရာက္လာသူတိုင္းဟာ ေမြးေန႔အတြက္ ပို႔စ္အသစ္မရိွတဲ့ အစ္ကို႔ဘေလာ့ဂ္အတြက္ စိတ္ေကာင္းၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အစ္ကို ေနာက္ဆံုးတင္ထားေပးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔အတြက္ ျဖစ္ေနေတာ့ အစ္ကို႔ဘေလာ့ဂ္ကို ေရာက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ သတိတရနဲ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္ဗ်ာ။

ကိုေနဘုန္းလတ္ေရ -
မနက္ျဖန္ဆို အစ္ကို႔ကို ဖမ္းဆီးထားတာ ၅ လျပည့္ျပီ။ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ သံုးပံုတစ္ပံုေက်ာ္ကို အဓိပၸါယ္နည္းပါးစြာနဲ႔ အစ္ကိုျဖတ္သန္းခဲ့ျပီးျပီေပါ့။ လူခႏၶာၾကီးက မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးေပမယ့္ အစ္ကို႔စိတ္ေတြ၊ ခံယူခ်က္ေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြကေတာ့ အရင္လိုပဲ ရင့္ရင့္က်က္က်က္နဲ႔ လြတ္လပ္ေနတုန္းပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ အစ္ကို မၾကာခဏေျပာတဲ့ “ေမာင္ပြတ္ မင္းသိလား၊ ငါတို႔ေတြ အမ်ားၾကီး လုပ္ၾကရဦးမယ္” ဆိုတဲ့ စကားေလး အျမဲၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ တိုင္းျပည္တိုးတက္ဖို႔၊ လူငယ္ေတြ ပညာဥာဏ္ရိွဖို႔၊ နည္းပညာေတြ အဆင့္မီဖို႔ အျမဲတမ္း ေထာက္ျပအၾကံေပးေနတဲ့ ကိုေနဘုန္းလတ္ - အစ္ကို႔ဘက္မွာ အမွန္တရားေတြရိွေနပါေစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းပါတယ္။

ကိုေနဘုန္းလတ္ေရ -
အစ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔တုန္းက ေရးေပးခဲ့တဲ့ စာသားေလးေတြ သတိရမိတယ္။

“အခ်ိဳ႕ေသာရက္ေတြမွာ သိပ္မသိသာေပမယ့္ ... မိမိတို႕ရဲ႕ ဘ၀မွာ အမွတ္ရစရာေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ... အေလးအနက္ထား မွတ္သားထားခဲ့တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ေန႕ေလးေတြနဲ႕ တုိက္ဆိုင္လာတဲ့အခါ ... ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ရင္ထဲက လြမ္းဆြတ္တမ္းတစိတ္ဟာ ... တစ္ဆစ္ဆစ္ နာက်င္လာတဲ့ အထိေအာင္ကို ျဖစ္လာတတ္တာ ကိုယ္တုိင္ခံစားဖူးတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ ...။
ေမာင္ပြတ္လဲ ... အဲဒီ့လိုပဲခံစားေနလိမ့္မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ မွန္းလို႕ရပါတယ္ ...။
အဲဒီ့လိုအခါမ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြအေနနဲ႕ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ကိုယ့္အနားမွာ ရွိမေနဘူး ဆိုတဲ့အေတြးေတြကို ေဘးခ်ထားၿပီး ... ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့သူေတြ၊ ကိုယ္နဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္တူတဲ့သူေတြ ဟာ တစ္နယ္စီျခားေနေပမယ့္ စိတ္ခ်င္းနီးေနၾကတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုနဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြကို ထိမ္းေၾကာင္း ေရွ႕ဆက္ၾကရပါတယ္ ...” ဆိုတာေလ။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆံုးမသလိုပဲ အစ္ကိုလည္း တစိမ္းတရံေတြ၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေတြၾကားထဲကေန အစ္ကို႔ကို သံေယာဇဥ္ရိွတဲ့လူေတြ၊ ခ်စ္ခင္ေလးစားသူေတြအေၾကာင္းေတြးရင္း စိတ္ဓါတ္ေတြကို ထိမ္းေၾကာင္းႏိုင္ေနဆဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ ျပည္ပမွာ အလုုပ္အကိုင္ေကာင္းေတြ ရိွေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ေနမယ္ဆိုတဲ့ အစ္ကို၊ ႏိုင္ငံတကာ အစားအစာေတြ ဘယ္ေလာက္စားစား “အေမ့လက္ရာ မမီဘူးကြ” လို႔ အျမဲေျပာေနတတ္တဲ့ အစ္ကို၊ ေရာက္ရာေနရာမွာ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူငယ္ေတြအတြက္ပဲ အျမဲခ်ိန္ထိုး စဥ္းစားေပးေနတတ္တဲ့ အစ္ကို - တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ရိွမေနသင့္တဲ့ေနရာမွာပဲ အေၾကာင္းျပခ်က္မရိွ ျဖတ္သန္းေနရတာကို ေတြးမိတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္ဗ်ာ။

ကိုေနဘုန္းလတ္ေရ -
ေမြးေန႔ဆိုရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေတြ ေရးၾက၊ စၾက၊ေနာက္ၾက ေနခဲ့ၾကေပမယ့္ အစ္ကို႔ေမြးေန႔မွာေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေတြ ေတြးမိတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရလို႔ ကၽြန္ေတာ့္စာက အလြမ္းသီခ်င္းလို၊ ငိုခ်င္းတစ္ပုဒ္လို ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါ။ မႏွစ္က ဘေလာ့ဂ္ဂါအစည္းအေဝးမွာ ကိတ္မုန္႔လွီးျပီး cream ေတြနဲ႔ လိုက္တို႔ၾကတာ၊ အစ္ကို႔ေမြးေန႔မွာ ထမင္းလက္စံုစားၾကတာေတြ မေန႔တစ္ေန႔ကလို သတိရေနတုန္းပါပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြၾကားထဲမွာ ေလးစားစရာ Icon တစ္ခုအေနနဲ႔ အစ္ကို႔ကို အားလံုးက သတိရေနၾကတုန္း၊ အစ္ကို႔စာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတုန္း၊ လြတ္ေျမာက္လာဖို႔ ဆုေတာင္းေနၾကတုန္းပါပဲ။ ေလာေလာဆယ္မွာ အုပ္ထိန္းသူမဲ့ေနတဲ့ လြတ္က်ထားတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး ျပန္လည္စည္ကားလာတဲ့ ေန႔ၾကရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြအားလံုး စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ အရင္လို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဆံုၾကဦးမယ္ဗ်ာ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိတ္မဆိုးတမ္း စေနာက္ၾကဦးမယ္၊ လိုတဲ့အကူအညီေတြ ေပးၾကဦးမယ္၊ တိုင္းျပည္အတြက္၊ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြအတြက္ အလုပ္လုပ္ၾကဦးမယ္ေလဗ်ာ။

ကိုေနဘုန္းလတ္ေရ -
အစ္ကို႔ေမြးေန႔မွာ ဘယ္လိုခါးသီးတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ဳိးမွာ က်င္လည္ေနရေစကာမူ ေပ်ာ္ရႊင္ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့့ ေမြးေန႔အခ်ိန္ပိုင္းေလးေတြ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔၊ လူေရာစိတ္ပါ က်န္းမာဖို႔၊ အျမန္ဆံုး ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အေလးအနက္ဆုေတာင္း လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။

သတိရလ်က္
ခင္တဲ့ညီငယ္
ေမာင္ပြတ္

(မႏွစ္က ကိုေနဘုန္းလတ္ ေမြးေန႔အတြက္ ေရးေပးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေလးဖတ္ခ်င္ရင္ ဒီမွာ ဖတ္ပါ)

Coffee King တစ္ႏွစ္ျပည့္

ကိုယ္နဲ႔ မျမင္ဘူးတဲ့လူ၊ စကားမေျပာဘူးတဲ့လူေတြနဲ႔ အျပင္မွာ ေတြ႕ရ၊ ဆံုရ၊ အထူးသျဖင့္ တစ္ခုခု အတြက္ တိုင္ပင္ၾကရတာ အေတာ္ေလး ခက္ခဲတတ္ပါတယ္။ ေတြ႔ဆံုၾကတဲ့ အခါမွာလည္း အစည္းအေဝးခန္း သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တစ္ခုမွာဆို ကိစၥမရိွေပမယ့္ မေရာက္ဘူးတဲ့ ေနရာတစ္ေနရာမွာဆို ပိုျပီး ကသိကေအာက္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို မျမင္ဘူးတဲ့ လူေတြနဲ႔ မတိုင္ပင္ဘူးတဲ့ ကိစၥတစ္ခုအတြက္ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ ( ႏွစ္ဆန္း ၂ ရက္ေန႔ ) က အစည္းအေဝးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။

“ငါတို႔လည္း လာမယ္၊ မင္းလည္းသြားလိုက္ပါ” ဆိုတဲ့ Email ကို ကိုဘလာေဂါက္နဲ႔ မဘာညာဆီက ကၽြန္ေတာ္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီအစည္းအေဝးစဖို႔ ၁ နာရီသာသာပဲ လိုပါေတာ့တယ္။ စာထဲမွာပါတဲ့ ဆက္သြယ္ရန္ ဆိုတဲ့ ဖံုးနံပတ္ေတြထဲက တစ္ခုကိုဆက္ေမးေတာ့ အစည္းအေဝးလုပ္ျဖစ္ပါတယ္၊ သူတို႔လည္း အစည္းအေဝးလုပ္မယ့္ ဆိုင္နားမွာ ေရာက္ေနပါျပီလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ Coffee King ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းက ေကာ္ဖီဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ့ စားပြဲဝိုင္း သံုးဝိုင္းေလာက္မွာ လူရိွေနျပီး က်န္တဲ့ဝိုင္းေတြက အလြတ္ေတြပါ။ ဆိုင္ကလည္း အေတာ္ေလး ေအးေဆးတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ တစ္ဝိုင္းမွာေတာ့ ခံု၂ လံုးေလာက္ဆက္ထားျပီး လူငယ္တစ္စု ထုိင္ေနတာ သတိထားမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆြးေႏြးၾကမယ့္ လူေတြက သူတို႔ဟုတ္မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိတာနဲ႔ အျခားစားပြဲအလြတ္မွာထိုင္ျပီး အသီးေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္ေသာက္ေနလိုက္ပါတယ္။ အေတာ္ၾကာလို႔ အေအးကုန္သြားေပမယ့္ မထူးတာနဲ႔ ခုနဖံုးဆက္တဲ့ နံပတ္ကို ထပ္ဆက္လိုက္ေတာ့မွ စားပြဲႏွစ္လံုးဆက္ထားတဲ့ ဝိုင္းက ကတံုးဆံပင္ေပါက္နဲ႔ (ကိုေနဘုန္းလတ္လို႔ ေနာက္မွသိရတဲ့)လူက ဖံုးကိုင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီဘက္မွာလို႔ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေဖၚေရြသံနဲ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သူတို႔ဝိုင္းကို သြားထိုင္လိုက္ပါတယ္။

“ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုဘလာေဂါက္တို႔ စာပို႔ထားလို႔ပါ၊ စာအုပ္ကိစၥ အစည္းအေဝးဆိုလို႔ပါ” ဆိုေတာ့ စာအုပ္နဲ႔ ေဘာပင္ကိုင္ျပီး ဟိုေရးဒီေရး လုပ္ေနတဲ့ (ကိုစိုးေဇယ်ေပါ့) လူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ဘေလာ့ဂ္ကလဲ၊ နာမည္ဘယ္သူလဲေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ Myanmar OA6 က Mr.Pooh ပါလို႔ေျဖပါတယ္။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကည့္ျပီး တခါမွ မၾကားဘူးဖူးဆိုတဲ့ အရိပ္အကဲေတြ သန္းသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းကြန္႔ျပီး “ကၽြန္ေတာ္မႏိုင္းႏိုင္းနဲ႔ေတာ့ အြန္လိုင္းမွာ နည္းနည္းသိတယ္” ဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘေလာ့ဂ္ဂါျဖစ္မွန္းေတာ့ လက္ခံလိုက္ပံုရပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ - အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ဂ္က လာလည္တဲ့လူက တစ္ေန႔ ၅ ေယာက္ေလာက္ပဲ ရိွတဲ့ဆီမွာ သံုးေယာက္က မႏိုင္းရယ္၊ ကိုေဂါက္ရယ္၊ မဘာညာရယ္ေလ။ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္က ျခဴသစ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ထင္တယ္။ ဆိုေတာ့ သူတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို မသိတာ မထူးဆန္းသလို တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔နာမည္ေတြ မၾကားဖူးဘူးဗ်။ ေနာက္ေတာ့ ကိုစိုးေဇယ်က စာအုပ္ထဲ ေရးထားတဲ့ နာမည္ေတြဖတ္ျပီး မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ကိုေနဘုန္းလတ္၊ ကိုညီညီသံလြင္ (အဲဒီေန႔တုန္းက ဇနီးေလာင္း မပိုးနဲ႔အတူေပါ့)၊ ကိုဇင္ကိုလတ္၊ ကိုမ်က္လံုးတို႔နဲ႔ေလ။

ကိုစိုးေဇယ်ကပဲ ဘေလာ့ဂ္ေတြ အေနအထား၊ စာအုပ္အေၾကာင္း၊ စာမူေရြးဖို႔၊ ရံပံုေငြ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ စတာေတြ ျပန္ရွင္းျပပါတယ္။ ရယ္စရာေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပေနရင္း ၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုဘလာေဂါက္နဲ႔ မဘာညာတို႔ ဝင္လာလို႔ မိတ္ဆက္ရင္း သူအစက ျပန္ရွင္းျပရပါတယ္။ ထပ္ရွင္းျပလို႔ ၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ကိုညီလင္းဆက္ (သူ႔သူငယ္ခ်င္းလား၊ ဘာလည္းမသိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ပါေသးတယ္ထင္တယ္) ေရာက္လာလို႔ သူ႔ခမ်ာ အစကေန ဒါဘယ္သူ၊ ဘယ္ဘေလာ့ဂ္ကပါ စသည္ျဖင့္ ထပ္မိတ္ဆက္ေပး၊ စာအုပ္အေၾကာင္းျပန္ရွင္းျပရနဲ႔ အစည္အေဝးက ေရွ႕မေရာက္ေတာ့ဘူးေလ။ ကိုတက္စလာ ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ “ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာသာမိတ္ဆက္ၾကေတာ့ဗ်ာ၊ ေမာျပီ” ဆိုျပီးေတာ့ကို ေျပာယူရေတာ့တယ္ေလ။

ေအာင္ျမင္ပါတယ္ဗ်ာ။ အစည္းအေဝးတစ္ခုအေနနဲ႔ေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ စံုေတြ႕ၾကတဲ့ အေနအထားအရေရာ အဲဒီေန႔ ေတြ႕ဆံုပြဲေလးဟာ သိပ္ကို အက်ဳိးရိွခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အစည္းအေဝးေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္၊ ေတြ႕ဆံုပြဲေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္နဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ စည္းလံုးခဲ့ၾကတာ ထစ္ခနဲဆို လက္ညိွးထိုးျပစရာ Seminar တစ္ခုက်င္းပႏိုင္ခဲ့ျပီး စာအုပ္ကလည္း အေခ်ာသတ္ဖို႔ အေနအထားကို ေရာက္ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအစည္းအေဝးေန႔က ျပန္ခါနီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ဘေလာ့ဂ္လိပ္စာေတြဖလွယ္၊ email ေတြေတာင္းနဲ႔ ... အဲဒီလူေတြဟာ ခုခ်ိန္ထိ ေျပာမနာ၊ ဆိုမနာ တစည္းတလံုးတည္း ရိွေနၾကတုန္းပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အၾကံဥာဏ္ေတြ တရစပ္ေပးရင္း ရယ္စရာေတြကို သေဘာက်က်ရယ္ေနခဲ့တဲ့ ကိုေနဘုန္းလတ္တစ္ေယာက္ အစည္းအေဝး တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့အခ်ိန္၊ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စခင္တာ တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာမွာ သံတိုင္ေတြၾကားထဲ အေၾကာင္းျပခ်က္မဲ့ ေရာက္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိုးစဥ္းမွ် ထင္မထားခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။ သူ စင္ကာပူလာလည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီအစည္းအေဝးေလး အေၾကာင္း ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ သူလည္း အားလံုးကို မွတ္မိေနတုန္းပဲဗ်။ အခုလည္း ေရာက္ေနရာ ေနရာကေန ဒီေန႔ကို သူသတိရေနဦးမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကို စတင္ေတြ႕ဆံုေပးခဲ့တဲ့ ဒီအစည္းအေဝးေလး တစ္ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ ဒီပို႔စ္ကို ေရးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘေလာ့ဂ္ေလာကထဲ လက္တြဲေခၚခဲ့တဲ့ ကုိေဂါက္၊ မႏိုင္း၊ မဘာညာ၊ ေနာက္ျပီး ကိုေနဘုန္းလတ္နဲ႔ သံလြင္ဝိုင္းေတာ္သားေတြကို အထူးပဲ သတိရရင္း ...

ျပည္ေထာင္စုေန႔ ႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုဖခင္ၾကီးဧ။္ ေမြးေန႔

ျပည္ေထာင္စုဧ။္ ေက်းဇူးရွင္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ဖခင္
(Click Here)

ေနဘုန္းလတ္သို႔ ….

ဘေလာ့ဂ္ဂါေမာင္ႏွမေတြအၾကား ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ စေနာက္ၾကရင္း "ၿမိဳ႕စားႀကီးေနဘုန္းလတ္" လို႔ နာမည္တြင္ခဲ့တဲ့သူ။ မႏွစ္က ဒီလုိေန႔မွာပဲ "လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္" ဘေလာ့ဂ္ေလးကို သူကိုယ္တိုင္ အသက္သြင္းခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ ေတာ့ တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္သြားျပီေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ သူ ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ ပထမဆံုးတင္လိုက္တဲ့ ပို႔စ္နာမည္ကလည္း "လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္" တဲ့။ လက္ေတြ႔ဘဝမွာ သူလြတ္က်ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အႏုပညာသမားဆိုတဲ့ အမည္နာမေတြအတြက္ သူ ့ဘေလာ့ဂ္ဟာ သစၥာရိွတဲ့ လူယံု၊ အစြမ္းထက္တဲ့ လက္နက္၊ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ေညာင္သစ္ပင္လို အသံုးေတာ္ခံခဲ့တယ္။ ရက္ေပါင္း ၃၆၅ ရက္အတြင္းမွာ သူ ့ျမိဳ႕ေတာ္က စာေကာင္းစာသန္႔ ၁၂၂ ပုဒ္ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ျပီးၿပီ။ ဒီစာေတြေၾကာင့္ ဖတ္သူေတြအတြက္ သုတပန္းေတြ လန္းလာခဲ့တယ္ ၊ ရသလမ္းေတြ ဆန္းလာခဲ့တယ္ ၊ ပညာမီးေတြ လင္းပလာခဲ့တယ္ ။ သူကေတာ့ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိလိမ့္မယ္။

ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အတြက္ ပထမဆံုးဆိုတဲ့ စကားလံုးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူနဲ႔ လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္လည္း ရင္းနွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့တယ္္။ ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေတြကို ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္မယ့္စာအုပ္အတြက္ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ သူ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ စာအုပ္ကိစၥ ေဆြးေႏြးပြဲတိုင္းကိုု မပ်က္မကြက္တက္ေရာက္ခဲ့သူဟာလည္း သူ တစ္ဦးတည္း ရိွခဲ့တယ္။ ေနာက္ျပီး ရန္ကုန္မွာ ပထမဆံုးက်င္းပခဲ့တဲ့ Blog Day Seminar အတြက္လည္း သူ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ MRTV4 နဲ႔ အျခားေသာ မီဒီယာေတြအၾကားမွာ ဘေလာ့ဂ္ေလာက အေၾကာင္းကို သူခ်ျပရဲခဲ့တယ္။ ေဝဖန္မႈေတြကို လက္ခံခဲ့တယ္။ ေမးခြန္းေတြကို အျပံဳးနဲ႔ ေျဖၾကားေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။

ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါရပ္၀န္းမွာ ဓေလ့ထံုးတမ္းတစ္ခုရိွတာက ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါတစ္ေယာက္ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြမွာ အထူးေရးသားတဲ့ ပို႔စ္ေတြ တင္တတ္္ၾကတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက လာႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္၊ Comment ေတြ ခ်ီးျမွင့္ၾကတယ္။

ဒီေန႔ သူ ့ရင္နဲ႔ တည္ထားတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး တစ္ႏွစ္ျပည့္တယ္။ ခုလိုအခ်ိန္မွာ သူသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးသားခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ သူ႕ဘေလာ့ဂ္အတြက္ အထိမ္းအမွတ္ပို႔စ္တင္မယ့္ အစီအစဥ္ရိွမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ … ဘယ္မွာလဲ ။ သူေရးမယ့္ ပို႔စ္မွာ Comment ေရးဖို႔ ဘေလာဂါ့ရပ္၀န္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ သူ႔ရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ေနၾကတယ္။ " ျမိဳ႕စားၾကီး " လို႔ စေနာက္ၾကဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္ … ဇန္နဝါရီ ၂၉ ကတည္းက ေျခာက္ေသြ႕ေနခဲ့ရတဲ့ သူ ့ျမိဳ႕ေတာ္မွာ အျပံဳးေတြနဲ႔ ဖုံးလႊမ္းေနေစခ်င္တာ … ရယ္သံေတြနဲ႔ စည္ညံေနေစခ်င္တာ … ဒါေတြအတြက္ အားလံုးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲပါ ..။

ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကို ခ်စ္ၾကည္ေစခ်င္တဲ့ သူ႕အတြက္၊ လူငယ္ေတြကို ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ သူ ႔အတြက္၊ တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့ သူ ့အတြက္ ေဘးဒုကၡဆိုတာ ျမဴတစ္မႈန္စာေတာင္ က်ေရာက္မလာေစဖို႔ ဘေလာဂါ့ရပ္၀န္းမွ ညီအကိုေမာင္နွမအားလံုးက ဒီအမွတ္တရ ပို႔စ္ေလးနဲ႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

ေမေမ့အတြက္ ၂၄ ႏွစ္

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၄ ႏွစ္က အခုလိုပဲ ေအးျမျမ ဇန္နဝါရီလ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ မိခင္တစ္ေယာက္ဟာ ရန္ကုန္အလုပ္သမား ေဆးရံုၾကီးရဲ႕ ခြဲစိတ္ခန္းအတြင္းမွာ ရိွေနခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားစာေတြ တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနရင္းကေနပဲ ေမ့ေဆးအရိွန္ေၾကာင့္ ခြဲစိတ္ကုတင္ေပၚမွာ ခတၱမွ် ေမ့ေျမာသြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီသာသာမွာေတာ့ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ၾကီးေတြဟာ မိခင္တစ္ေယာက္ ဆယ္လတာမွ် ဝမ္းနဲ႔လြယ္လာရတဲ့ ရင္ေသြးငယ္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ခြဲစိတ္ေမြးဖြားေပးလိုက္ႏိုိင္ပါတယ္။

တစံုတရာရဲ႕ အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ပိတ္ေလွာင္မိေနရာကေနက ေအးျမျပီး အသံေတြ ဆူညံေနတဲ့ ေနရာတစ္ခုကို ေရာက္သြားတယ္။ ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာၾကားလိုက္တာက “သားေလး” ဆိုတဲ့ အသံတစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္ မိခင္လို႔ မသိခင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္လာရတဲ့ ေမေမ့အသံပါပဲ။ အရပ္ တစ္ေပေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပဲ ရိွတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဝတ္ျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ ထုပ္ပိုးျပီး ေမေမ့ေဘးမွာ ထားေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ တကိုယ္လံုး မ်က္ႏွာေလးပဲ ျမင္ရေပမယ့္ ေမေမက မ်က္ရည္ေတြက်ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမျပံဳးျပီး “သားေလး” လို႔ တဖြဖြေခၚေနတာကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနေသးတယ္။ ဝမ္းဗိုက္ကို ခြဲစိတ္ထားလိို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ အျပည့္လွည့္မေနေပမယ့္ မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ အျမဲစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေမေမ့ကို ခ်စ္တာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အျမဲတမ္း ေထြးေပြ႕ထားလို႔ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ဗိုက္ဆာတုိင္း မိခင္ႏို႔ရည္ တို္က္ေကၽြးလို႔ရယ္ပါ။ အလုိမက်တာရိွလို႔ ေအာ္ငိုတိုင္း ေမေမက ခ်ီပိုးျပီး ေက်နပ္ေအာင္ ေခ်ာ့သိပ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကက္ညွာေခ်ာင္းဆိုးျဖစ္ေတာ့လည္း ေမေမ့မွာ နားရတယ္ကို မရိွေအာင္ ကၽြန္ေတာ္အသက္ရွည္ဖို႔ ပင္ပန္းခဲ့ပါတယ္။ အသက္ ၆ ႏွစ္ေလာက္မွာ TB ျဖစ္ေတာ့လည္း ေမေမ့မွာ အသက္မရွဴႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ပူပင္ပန္းခဲ့ရသလို ေငြေၾကးအကုန္အက်လည္း မ်ားခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ေက်ာင္းေနအရြယ္ေရာက္ျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြအားလံုး မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ ေရြးခ်ယ္အပ္ႏွံ ပညာသင္ေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြအမ်ားစုမွာ ေဖေဖက ျပည္ပေရာက္ေနခဲ့လို႔ ကၽြန္ေတာ့္အားကိုးရာ၊ အရိပ္အာဝါသဟာ ေမေမပဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းေနတဲ့ အရြယ္မတိုင္ခင္တုန္းကဆို ညေနဘက္ ေမေမရံုးကျပန္လာတာကို အိမ္အဝင္ဝ ေလွခါးေလးကေန ထိုင္ထိုင္ေစာင့္ေနဘူးတယ္။ ေမေမက အခ်ဥ္ရည္နဲ႔ တို႔စားရတဲ့ အားလူးျပဳတ္ေလးေတြ၊ ငါးမုန္႔ေၾကာ္ေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဆးေရာင္ျခယ္ရတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ ဝယ္ဝယ္လာတတ္လို႔ေလ။ ဘာမွဝယ္မလာတဲ့ေန႔ဆိုရင္လည္း ေက်နပ္ေအာင္ ေခ်ာ့ေမာ့တတ္တယ္။ ခရစၥမတ္ေန႔ဆိုရင္ ေျခအိတ္ေသးေသးေလးေတြထဲမွာ ေခ်ာကလက္ေလးေတြ၊ အရုပ္ေသးေသးေလးေတြကို ထည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခုတင္ေျခရင္းမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ လြယ္အိတ္ေလးေတြထဲမွ ထည့္ထားေပးျပီး ခရစၥမတ္ဘိုးဘိုးၾကီး ေပးသြားတာဆိုျပီး လက္ေဆာင္ေပးတတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕စေန၊ တနဂၤေႏြေတြမွာ အိမ္နားက ပန္းျခံေတြ၊ အမ်ဳိးအိမ္ေတြကိုလည္း အလည္အပတ္လိုက္ပို႔တတ္ေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ညီအစ္ကို သံုးေယာက္ရိွတယ္။ သံုးေယာက္လံုးကို ႏွစ္ျခားျပီး ဇန္နဝါရီလမွာပဲ ဗိုက္ခြဲ ေမြးခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ေမေမ့ဗိုက္က ခ်ဳပ္ရိုးရာ သံုးေၾကာင္းက ေအာင္ပြဲရစစ္သူၾကီး ခႏၶာကိုယ္က အမာရြတ္ေတြလို သားေတြအတြက္ အသက္စြန္႔ရဲတယ္ဆိုတာကို သက္ေသျပေနပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ေမြးေန႔ေတြကို ကိုၾကီးေမြးေန႔ျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ စုျပီးလုပ္ျဖစ္တယ္။ (ညီေလးက ၅ ၇က္ေန႔ေလ) သားသံုးေယာက္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အမ်ဳိးေတြအမ်ားၾကီးအတြက္ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ၊ ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲ စတာေတြကို မပင္မပန္း ဒိုင္ခံခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ေဆာင္ေတြကို အားပါးတရေဖါက္ၾကည့္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ ေမေမက ေဆးျပီးသား ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြကို အဝတ္ေျခာက္တစ္ခုနဲ႔ သုတ္ရင္း ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလး ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ေမြးေန႔ဆိုရင္ အမွတ္တရျဖစ္လာခဲ့တာ၊ တစ္ခုခု အထိမ္းအမွတ္လုပ္ခ်င္တာဟာ အခုဆို ၂၄ ႏွစ္တုိင္ခဲ့ပါျပီ။

အဲဒီ ၂၄ ႏွစ္အတြင္းမွာ ဒီႏွစ္ကေတာ့ ေမေမနဲ႔တူတူရိွခြင့္မရတဲ့ ပထမဆံုးႏွစ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အေႏြးေထြးဆံုး မိဘေတြရင္ခြင္ကေန ခြဲထြက္လာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ေမေမ့ကို ဆိုးဆိုးရြားရြား သတိရေနမိတယ္။ အခုခ်ိန္ဆို ကၽြန္ေတာ့္ဖို႔ရည္မွန္းျပီး အာရုဏ္ဆြမ္းကပ္ေပးေနေလာက္ျပီ။ ျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္မရိွလည္း ေမြးေန႔ဆို ေရာက္လာတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ကလိုပဲ မေမာမပန္း ခ်က္ျပဳတ္ေနလိမ့္ဦးမယ္။ ေမြးေန႔ရွင္ ကၽြန္ေတာ္ကလြဲျပီး အားလံုးတက္ေရာက္တဲ့ ေမြးေန႔ပြဲေလးေပါ့ေလ။


ကၽြန္ေတာ့္ကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၄ ႏွစ္က အသက္နဲ႔ရင္းျပီး ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ ေမေမ့ကို အထူးပဲ သတိရကန္ေတာ့ရင္း ဒီစာကို ေရးပါတယ္။ ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အထီးက်န္ေနေန၊ မျပည့္စံုမႈေတြမ်ားေနေန၊ ဒါမွမဟုတ္ သိပ္ျပည့္စံုေနသည့္တိုင္ေအာင္ ေမေမေပးတဲ့ အၾကံဥာဏ္၊ အားေပးစကား၊ အစားအစာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေန႔ရက္ေတြကို ေရွ႕ဆက္ေနရဆဲပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေဝးတဲ့ ေနရာေဒသမွာ၊ ဘယ္လိုၾကည္ႏူးစရာေတြ၊ သူငယ္ခ်င္း၊ ခ်စ္သူေတြရိွေနေန (ကမာၻေျမၾကီးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္စႏိုးေခၚတဲ့) ေမေမ့ ေစာင့္ေရွာက္မႈ အရိပ္အာဝါသေလာက္ ေႏြးေထြးလံုျခံဳမႈမရိွတာ ကိုယ္ေတြ႕သိလာခဲ့ပါျပီ။ ေမြးေန႔မွာ လိုခ်င္တဲ့ ဆုတစ္ခုေလာက္ ေတာင္းပါဦးဆိုရင္ … ကၽြန္ေတာ့္ကို ရန္ကုန္ျပန္မယ့္ ေလယာဥ္ေပၚတင္ေပးၾကစမ္းပါ။

ရတုအဆက္ဆက္

ညီညီ(သံလြင္) နဲ႔ စကားပန္း ဆိုတဲ့ Blogger စံုတြဲ

ေခလြန္း နဲ႔ ပိုး ဆိုတဲ့ ကဗ်ာခ်စ္သူ ေမာင္ႏွံ

ကၽြန္ေတာ္ရင္းႏွီးတဲ့ ကိုစိုးညီညီ နဲ႔ မဇာျခည္သက္ တို႔ရဲ႕ မဂၤလာရက္ျမတ္မွသည္ ေနာင္ရတုအဆက္ဆက္တိုင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခိုင္ျမဲစြာ လက္တြဲႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

ႏွစ္ ၆၀ ျပည့္ခဲ့ျပီ

ဒီေန႔မနက္ ေစာေစာႏိုးေနျပီး နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဆို ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိေျမ ရန္ကုန္မွာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အလံတင္အခမ္းအနား လုပ္ေနေလာက္ျပီဆိုတာ သတိရမိတယ္။ မနက္အာရုဏ္ဦးစအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို ဂုဏ္ျပဳအခမ္းအနားနဲ႔ လႊင့္တင္ျပီး သမိုင္းဝင္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔ရဲ႕ ႏွစ္ ၆၀ ျပည့္အခမ္းအနားကို ေမာ္ကြန္းထိုးေနလာက္ေရာေပါ့။

အခမ္းအနားေလးဟာ ေသးေသးေလးလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားခ်င္လည္း ခမ္းနားေနမယ္။ ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္ မသိေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕အရသာနဲ႔ အဲဒီအရသာကိုေဖၚေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အာဇာနည္ေတြကို သတိရသိတတ္ေနၾကမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္။ ဒီလိုအခမ္းအနားမ်ဳိး လုပ္ခြင့္ရဖို႔ ႏိုင္ငံေက်းဇူးရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ စစ္ေျမျပင္မွာ၊ လမ္းမေတြေပၚမွာ၊ ေနာက္ဆံုး အစည္းအေဝးခန္းမထဲမွာ အသက္စြန္႔ခဲ့ၾကရတယ္။ သူတို႔တက္မက္ခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ စိုးစဥ္းမွ် မျမည္းစမ္းခဲ့ၾကရဘူး။ သူတို႔ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ျဗိတိသ်ွအလံနဲ႔ ေနဝန္းနီ ဂ်ပန္အလံတို႔ကိုပဲ ႏိုင္ငံေတာ္အလံလို႔ သိသြားၾကရတယ္။ လြတ္လပ္ေရးေန႔လို႔ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အာဇာနည္ေန႔နဲ႔ မျခားခံစားရတယ္။ အခုအလံတင္အခမ္းအနား လုပ္ေနတဲ့ တာဝန္ရိွပုဂၢိဳလ္ေတြေရာ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ေအာက္ေမ့သင့္တဲ့လူေတြ၊ ေက်းဇူးတင္သင့္တဲ့လူေတြ ကို ဦးညႊတ္ေနရဲ႕လား။ ဦးညႊတ္ေနတုန္းမွာေရာ စိတ္ပါရဲ႕လား။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ဘယ္လိုျဖစ္ေပၚလာတယ္၊ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာရပါတယ္ဆိုတာကို မ်ဳိးဆက္သစ္ ဗမာေလးေတြ၊ တခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္မယ့္လူေတြကို ျပန္ေျပာင္းေျပာျပေနေသးရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မေသခ်ာတဲ့ အေျဖေတြနဲ႔ ေမးခြန္းေတြေမးရင္ ဇန္နဝါရီ ၄ ရက္ေန႔ မနက္ခင္းကို ႏိုးထခဲ့ရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္က သယ္လာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုေသးေသးတစ္ခုကို ထုတ္ၾကည့္ရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ သူ႔လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး အတိုက္အခံေတြနဲ႔ ရန္သူေတြအေၾကာင္း ေတြးမိတယ္။ လွည့္ကြက္ေတြမ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မာယာမပါပဲ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္လုပ္ခဲ့တယ္။ သူ႔အျမင္က ရိုးရွင္းလြန္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္ပါပဲ။ ႏိုင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္ ေန႔ည၊ ေနပူမိုးရြာမေရြး အလုပ္ေတြလုပ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလ်ာ့ခ်ထားတယ္။ သူ႔အတိုက္အခံေတြက သူ႔ကိုေထာက္ျပစရာ အျပစ္ရွာမရခဲ့ဘူး။ ရွာမရေတာ့ ပစ္သတ္လိုက္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လုပ္ၾကံခံရတာဟာ ကမာၻ႕သမိုင္းမွာ ပထမဆံုးမဟုတ္သလို မၾကာမီက လုပ္ၾကံခံလိုက္ရရွာတဲ့ ပါကစၥတန္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဘူတို ဟာလည္း ေနာက္ဆံုးျဖစ္ဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးဟာ ဒီလိုပဲ ေျခထိုးမႈေတြ၊ လုပ္ၾကံမႈေတြ၊ အျပစ္ရွာမႈေတြနဲ႔ ရႈပ္ေထြးေနဆဲပါပဲ။ အရင္ကလည္း ဒီလုိပဲ၊ ေနာက္လည္း ဒီလိုပဲျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။ လုပ္ၾကံတာခံရတိုင္း ေခါင္းေဆာင္ၾကီး မဟုတ္ေပမယ့္ တို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္စစ္စစ္ျဖစ္တယ္။ အခုခ်ိန္အထိလည္း “ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ဆိုတဲ့ အမ်ားဆိုင္နာမ္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတဲ့ ေက်းဇူးရွင္အတြက္ ကိုယ္ပိုင္နာမ္လို ျဖစ္ေနဆဲပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ကုန္တဲ့ စစ္တပ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးကို တစ္ဦးတည္း၊ တစ္ပါတီတည္းလုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘဲ တျပည္လံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးကို ဦးတည္ျပီး ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဦးေဆာင္ေလာက္တဲ့ အတတ္ပညာေတြကိုလည္း အစအဆံုးတတ္ကၽြမ္းခဲ့ပါတယ္။ စစ္ျပိဳင္တိုက္မလား၊ ယွဥ္ျပိဳင္ေဟာေျပာမလား၊ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးမလား၊ အဂၤလိပ္စာျပိဳင္ေရးမလား ... အဲဒီအခ်ိန္က ေလ့လာစရာစာအုပ္စာတမ္းနဲ႔ source ေတြရွားပါးေနခ်ိန္မွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ျပီးျပည့္စံုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးဗိသုကာျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူတစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ေပမယ့္ သူဦးေဆာင္ျပီး လြတ္လပ္ေရးဆိုတာကို အရယူေပးခဲ့တယ္။ သူကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ အရမ္းနီးကပ္တဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကိုေရာက္ေနျပီး “မၾကာခင္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သံုးစြဲခြင့္ရေနျပီျဖစ္ပါတယ္။

တာဝန္ေက်လြန္းတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဒီလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ နာမည္ထုတ္ေဖၚ အေလးျပဳၾကရမယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြကို ေအာက္ေမ့ၾကရဦးမယ္။ သူတို႔လိုလူမ်ဳိးေတြ ေပၚလာဖို႔ ဆႏၵျပဳၾကရဦးမယ္။ ဘယ္သူမွ မလုပ္ရင္ေနပါဗ်ာ ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ဦးခ်င္းစီပဲ ေရာက္ရာအရပ္၊ ရွင္သန္ရာ ေနရာကေန သြားေလသူေတြနဲ႔၊ လက္ရိွအသက္စြန္႔လုပ္ေနသူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔၊ စိတ္ခ်ေစဖို႔ ဒီလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ဦးညႊတ္အေလးျပဳၾကရေအာင္ေနာ္ ...

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔တကြ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အေလးျပဳဦးညႊတ္ရင္း ႏွစ္ ၆၀ ျပည့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔အတြက္ ဂုဏ္ျပဳေရးသားပါသည္။

စစ္တမ္း

ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုန္ဆံုးသြားတိုင္း အဲဒီတစ္ႏွစ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာင္းလဲသြားခဲ့လဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေအာင္ျမင္မႈေတြ လက္ကိုင္ရရိွခဲ့သလဲ ဒါမွမဟုတ္ ဘာေတြဆံုးရႈံးသြားခဲ့ျပီလဲ ဆိုတာကို အျမဲတမ္း ျပန္လည္သံုးသပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေလးရိွပါတယ္။ အဲလို သံုးသပ္ႏို္င္ေအာင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဒိုင္ယာရီေလးတစ္အုပ္မွာ မွတ္တမ္းေလး ေရးထားေလ့ရိွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ဆံုးေကာက္ခ်က္ကေတာ့ တစ္ခုတည္းပဲရိွေလ့ရိွပါတယ္။ ဥပမာ - ၂၀၀၀ မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့တယ္။ ၂၀၀၁ မွာ GTI က ဖဲဝိုင္းဒိုင္တစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ လူဆိုးတစ္ေယာက္၊ ၂၀၀၂ ကိုေတာ့ အက်ဳိးမဲ့ကုန္ဆံုးေစခဲ့ျပီး ၂၀၀၃ မွာ Professional အလုပ္တစ္ခု စလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ၂၀၀၅ မွာ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြါးေရးတစ္ခု စလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ၂၀၀၆ ကစျပီး ျခဴကေလးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေခၚတဲ့ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူေလးတစ္ေယာက္ ေဘးမွာရိွေနခဲ့တယ္။ အခု ၂၀၀၇ မွာေရာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြရရိွခဲ့လဲ … ဘာျဖစ္လာခဲ့သလဲ …

ကၽြန္ေတာ္ Blogger ျဖစ္လာတယ္လို႔ သံုးသပ္မိတယ္။ Blogger တစ္ေယာက္လို႔ နာမည္ခံဖို႔ ဘာေတြလိုအပ္လဲ ကၽြန္ေတာ္အတိအက် မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ Blog တစ္ခုရိွတယ္၊ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီးဖဲ့ေပးထားတယ္၊ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ Blog တစ္ခုရိွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးရိွလာတယ္။ သူတို႔ေတြက ေနရာမ်ဳိးစံု၊ အသက္အရြယ္မ်ဳိးစံု၊ အဆင့္အတန္းမ်ဳိးစံုရိွတဲ့ အမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီးေတြျဖစ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ Blog ကို အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီးေပးထားၾကတယ္။ လူေတြအေၾကာင္း မ်ားမ်ားသိဖို႔ လူေတြကိုေပါင္းသင္းၾကည့္ရမယ္ဆိုေပမယ့္ အခ်ိန္ပိုနည္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သူတို႔ Blog ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ ေလာကကို ေလ့လာတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အခင္းအက်င္းေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ စရိုက္လည္းျဖစ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ စာသားေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ခံယူခ်က္ေတြလည္းျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ Blogger တစ္ေယာက္ျဖစ္လာျပီး တခ်ိန္တည္းမွာပဲ Blog Reader လည္းျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေရးျခင္းနဲ႔ ဖတ္ျခင္း ႏွစ္ခုလံုးကို ၂၀၀၇ တစ္ႏွစ္လံုး ကၽြန္ေတာ္ ခံုခံုမင္မင္ပဲ စြဲလမ္းခဲ့ပါတယ္။

အိုေအစစ္လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ Blog ကို ေဖေဖၚဝါရီလ မွာ စေရးခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ စာေရးရံုသာမကေတာ့ဘဲ အျပင္ဘက္မွာ ကူညီလုပ္ေဆာင္လို႔ ရတာေတြကိုပါ စိတ္တူကိုယ္တူ သူငယ္ခ်င္း ေရးေဖၚေရးဖက္ေတြနဲ႔ လုပ္ေနျဖစ္တယ္။ စာအုပ္ကိစၥ၊ Seminar ကိစၥ၊ ေနာက္ MBS ကိစၥ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ျပည္တြင္းမွာ ရိွေနုတုန္းကလည္း အခ်ိန္အေတာ္ေပးခဲ့သလို အခုျပည္ပေရာက္ေနေတာ့လည္း ဒီမွာလုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးေနဆဲပါ။ ေနာက္တစ္ခုက သံလြင္အိပ္မက္လို၊ Blog Times လိုမ်ဳိး Blogger ေတြ ၾကီးစိုးတဲ့ ရပ္ဝန္းေတြမွာလည္း အစိတ္အပိုင္း ခပ္ေသးေသးတစ္ခုအေနနဲ႔ ပါဝင္ ပတ္သတ္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ Blogger ေတြ မႈိလိုေပါက္ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ဒီ ၂၀၀၇ ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အုိေအစစ္ဟာလည္း မႈိေတြထဲက တစ္ပြင့္အေနနဲ႔ ေပၚေပါက္လာခဲ့ျပီး အိုေအစစ္ကို စိမ္းလန္းစိုျပည္လာေအာင္ အျမဲကူညီေထာက္ပံ့ေပးခဲ့တဲ့ Blogger မ်ားနဲ႔ Blogger မဟုတ္သူမ်ားကို အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

လြမ္းေမာစရာ မွတ္တမ္းေကာင္းေတြနဲ႔ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ နားစက္ေတာ့မယ့္ ၂၀၀၇ ေရ - ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီ ၃၆၅ ရက္အတြင္းမွာ Blogger ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ။

စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျခင္း

ကၽြန္ေတာ့္ကို Blog ေတြ ေရးျဖစ္ေအာင္၊ ကၽြန္ေတာ့္ Blog ကို လူေတြ သိလာေအာင္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ Blog အသိုင္းအဝိုင္းထဲေရာက္လာေအာင္ အစစအရာရာ အျမဲကူညီ တိုက္တြန္းေနတဲ့ မဘာညာရဲ႕ Blog ကို (ယာယီပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အျမဲပဲျဖစ္ျဖစ္) ပိတ္သိမ္းလိုက္တဲ့အတြက္ အထူးပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသလို ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ သူ႔ Post ေတြကိုလည္း အလြန္ပဲ ႏွေျမာမိပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ မဘာညာ Blog ျပန္ေရးမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္သလို ျပန္ေရးဖို႔လည္း အေလးအနက္ တိုက္တြန္းပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဦးတည္း ဆႏၵသာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ Blogger မိသားစုဝင္ အားလံုးရဲ႕ ဆႏၵလည္း ျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ အခက္အခဲေတြ၊ ထိုးႏွက္ခ်က္ေတြ ၾကံဳေတြ႔ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္အားလံုး မဘာညာဘက္က အခိုင္အမာ ရပ္တည္ေနဆဲပဲ ဆိုတာကိုလည္း အသိေပးပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူတူ Blog ဆက္ေရးၾကရေအာင္ေနာ္။

Blog Times III ႏွင့္ အသိေပးလိုျခင္း

အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ Issue အသစ္ မထုတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ Blog Times ကို ဒီေန႔ေတာ့ စာဖတ္သူလက္ထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရာက္ပို႔ပါျပီ။ ဒီတပတ္မွာလည္း ပါေနၾကေခါင္းစဥ္ေလးေတြ မပ်က္မကြက္ ပါဝင္ခဲ့ျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုဘလာေဂါက္အျပင္ ကိုဇင္ကိုလတ္နဲ႔ ကိုမ်က္လံုးတို႔က အထူးအားျဖည့္ ကူညီထားပါတယ္။ ကိုစစ္အိမ္၊ ဘာညာ နဲ႔ အျခားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း ဓါတ္ပံုနဲ႔ သတင္းေတြ ေထာက္ပံ့ၾကပါတယ္။ ေစာင့္ရက်ဳိးနပ္ေအာင္ Issue I မွာ ၆ မ်က္ႏွာ၊ Issue II မွာ ၈ မ်က္ႏွာပဲ ရိွခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ၁၀ မ်က္ႏွာတိတိကို ေၾကာ္ျငာမ်ဳိးစံုနဲ႔ တြဲဘက္တင္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ဒီတပတ္မွာေတာ့ လက္ရိွျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အေျခအေနေလးေတြကို မူတည္ျပီး ဟာသ ေရးထားတာေလးေတြလည္း ပါေနပါတယ္။ ဒါဟာ လက္ရိွၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေနသူေတြ၊ တကယ္အပင္ပန္းခံေနသူေတြကို ေလွာင္ေျပာင္လိုျခင္း၊ သူတို႔ ပင္ပန္းေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဟာသလုပ္လိုျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ အပန္းေျပရံု သက္သက္ရည္ရြယ္ပါတယ္။ ထိုနည္းတူစြာ ဆီမနာနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ဟာသေလးေတြဟာလည္း တကယ့္ကို ပြဲျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့သူေတြ၊ ေဟာေျပာေပးခဲ့သူေတြကို နစ္နာေစလိုျခင္းမရိွဘဲ ျပန္ေတြးျပီး ရယ္ေမာႏိုင္ေအာင္ ေရးသားျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစအေနာက္လြန္သြားရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္သတင္းမပါလာလုိ႔ စိတ္ဆိုးသြားရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါလို႔ အရင္လိုပဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗမာ Blogger ေတြ နယ္ေျမခြဲျခားျခင္းမရိွဘဲ အရင္လို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စည္းစည္းလံုးလံုးရိွေနဖို႔ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကေနလည္း ဆုေတာင္းပါတယ္။

ကဲပါ ... ကၽြန္ေတာ္ေလရွည္ေနတာနဲ႔ ဖတ္ရမယ့္အခ်ိန္ေတြ ေနာက္က်ေနပါဦးမယ္။ Connection ေႏွးတဲ့ေနရာက သူငယ္ခ်င္းေတြ ယူလို႔ရ၊ ဖတ္လို႔ရေအာင္ ပံုေတြကို ကြာလတီနည္းနည္းခ်ျပီး File Size ေသးေအာင္ လုပ္ထားလို႔ Blog Times ကုိဖတ္ရင္ ဖတ္ေနတဲ့ PDF Reader မွာ View Size ကို 75% ထားျပီး နည္းနည္းခ်ဳံ႕ျပီး ဖတ္ေပးပါ။ အဲဒါျမင္ကြင္း အေကာင္းဆံုး အေနအထားပါပဲ။ Blog Times III ကို ဒီေနရာ က ယူဖတ္လို႔ ရသလို ညာဘက္ျခမ္းက ကၽြန္ေတာ့္တို႔ရဲ႕ သတင္းစာတိုက္ထဲမွာလည္း အသင့္ျပင္ထား ျပီးျပီျဖစ္ေၾကာင္းပါ။

ဘာမထီတဲ့ ဇာနည္ေတြ

ဗမာ့ဒီမိုကေရစီအေရး ေဆာင္ရြက္သူေတြဟာ ဆႏၵျပပြဲတစ္ခုကို စင္ကာပူႏိုင္ငံရဲ႕ အထင္ကရ လူစည္ကားရာ လမ္းမၾကီးျဖစ္တဲ့ Orchard လမ္းမၾကီးမွာ ႏိုဝင္ဘာလ ၂၀ ရက္ေန႔က ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနရာနဲ႔ ကိုက္ ၆၀၀ အကြာမွာေတာ့ အာစီယံေဒသက ေခါင္းေဆာင္ ၉ ေယာက္နဲ႔ ဗမာျပည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး သိန္းစိန္တို႔ အစည္းအေဝးလုပ္ေနတဲ့ Shangri-La Hotel ၾကီးရိွပါတယ္။ ဗမာျပည္အတြက္ တကမာၻလံုး ဆႏၵျပေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီဆႏၵျပပြဲဟာ အျခားႏိုင္ငံေတြက ပြဲေတြလိုပဲ မထူးျခားသလုိျဖစ္ေနျပီး ဗမာေရဒီယိုသတင္းေတြကလည္း ခပ္ဖြဖြပဲ ေဖၚျပသြားပါတယ္။ အခု Post ေလးက အဲဒါကို မေက်နပ္လို႔ ေရးတာဆိုရင္ ပိုမွန္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မွန္တာမွားတာေတြ၊ ဒီမိုကေရစီေတြ၊ စစ္တပ္ေတြ၊ NLD ေတြ၊ စြမ္းအားရွင္ေတြ ေဘးခ်ိတ္လို႔ ကိုယ္ယံုၾကည္တာ၊ မွန္တယ္ထင္တာကို မေလွ်ာ့တဲ့ လံု႔လနဲ႔ အေၾကာက္အလန္႔ ကင္းကင္း လုပ္ေဆာင္သြားၾကလို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ စင္ကာပူဆိုတာ ကမာၻကသိတာထက္ လြတ္လပ္ခြင့္နည္းပါးတဲ့ ႏိုင္ငံလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုပါ။

စင္ကာပူမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ လူ ၅ ေယာက္ထက္ပိုစုလို႔မရပါဘူး။ ပိုစုမယ္ဆိုရင္ ရဲစခန္း၊ Town Council (ဗမာလိုဆို မယက ေခၚမယ္ထင္တယ္) စတာေတြကို အေၾကာင္းၾကားျပီး ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ လုပ္ရပါတယ္။ စင္ကာပူအစိုးရဟာ အျခားဘယ္အစိုးရနဲ႔မွ မတူေအာင္ သူ႔ျပည္သူေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္မွာကို ေၾကာက္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အျမင္ရသြားမွာ၊ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဆႏၵျပတာ၊ ဆန္႔က်င္တာ လုပ္တတ္သြားမွာကို သိပ္စိုးပါတယ္။ သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံသားေတြကို ၄၂ ႏွစ္တုိင္တုိင္ ထိမ္းလို႔ရခဲ့ေပမယ့္ ၃ ေသာင္းပဲ ရိွတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံဖြား (အခ်ဳိ႕က ႏိုင္ငံသားခံျပီးမွ ဗမာျပည္အတြက္ ျပန္လုပ္ေနတာပါ) ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သားေတြကိုေတာ့ တားလို႔မရခဲ့ပါဘူး။ ပထမဆံုး စင္ကာပူက ဗမာသံရံုးေရွ႕မွာ စင္ကာပူအတိုက္အခံအမတ္ေတြ အားေပးမႈနဲ႔ ဗမာေတြ ဆႏၵျပခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ရဲစခန္းခြင့္ျပဳခ်က္ကိုလည္း အံ့ၾသဖြယ္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ စင္ကာပူေတြ ဗမာေတြကို လိုက္ေလ်ာေပးခဲ့တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ဗမာေတြဟာ Outdoor လုပ္ေဆာင္မႈေတြကို ေရွာင္ျပီး Indoor အေနနဲ႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း၊ Hotel စတာေတြမွာ ဆုေတာင္းပြဲ၊ ဆႏၵျပဳပြဲစတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈေတြကိုပဲ ရက္ျခားလုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ အက်ီအနီရဲရဲ ဒါမွမဟုတ္ အျဖဴစြတ္စြတ္ေတြဝတ္ထားတဲ့ အသက္အရြယ္စံု၊ အလႊာေပါင္းစံုကလူေတြဟာ တာဝန္တစ္ခုအေနနဲ႔ ခံယူျပီး မပ်က္မကြက္ စုရံုးၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြကို စင္ကာပူအစိုးရက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ခြင့္ျပဳတာမဟုတ္ဘဲ စည္းကိုမေက်ာ္ရံုေလး၊ လက္မတင္ေလးလြတ္ေနလို႔ ဖမ္းလို႔လည္းမရ၊ တားလို႔လည္းမရျဖစ္ေနလို႔သာ လက္ခံေနခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဗမာ Blogger အခ်ဳိ႕ဟာ ႏိုင္ငံေရးေသြးထိုးတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ စင္ကာပူရဲေတြရဲ႕ ရွာေဖြျခင္း၊ ကြန္ပ်ဴတာမ်ားအသိမ္းခံရျခင္း၊ ရဲစခန္းမွာ အစစ္ေဆးခံရျခင္း စတဲ့ ဗမာဆန္တဲ့ အျပဳအမူေတြကို ခံၾကရေသးတယ္လို႔လည္း သိရပါတယ္။

ဒီလို Indoor ပြဲေတြကို ဆက္တိုက္ဆိုသလို ျပဳလုပ္ျပီး စင္ကာပူေရာက္ဗမာေတြဟာ အျခားေသာ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြနဲ႔ ထပ္တူတက္ၾကြျပီး ေပးဆပ္ေနပါတယ္ဆိုတာကို သက္ေသျပေနခ်ိန္မွာပဲ OBP ဆိုတဲ့ အင္အားစုတစ္ခုကို ဖြဲ႔စည္းလိုက္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဗမာေဟ့ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ အေရးၾကီးတဲ့ အခန္းတစ္ခုအေနနဲ႔အျမဲ ပါဝင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဥေဒါင္း၊ ခြပ္ေဒါင္း၊ တိုက္ေဒါင္းတို႔ရဲ႕ ေအာ္ျမည္ေၾကြးသံကို အစြဲျပဳဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အိုးေဝ၊ အေမွာင္ေတြကို အလင္းေဆာင္လမ္းျပေပးမယ့္ လမ္းျပၾကယ္ နဲ႔ စက္တာဘာအေရးအခင္းမွာ အဓိကဆက္သြယ္ေရး စာမ်က္ႏွာေတြရဲ႕ ပိုင္ရွင္ Blogger ေတြ စတဲ့ အင္အားစုေတြ စုေပါင္းထားတဲ့ Overseas Burmese Patriots ဆိုတဲ့အဖြဲ႔ဟာ အင္အားၾကီးတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသားေဟာင္း၊ ပညာရွင္၊ အလုပ္သမား၊ လူၾကီး၊ လူငယ္၊ ေယာက်ာ္း၊ မိန္းမ အခ်ဳိးညီစြာ၊ စည္းလံုးညီညြတ္စြာ ဖြဲ႔စည္းထားတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႔က ဦးေဆာင္ျပီး ႏိုဝင္ဘာ ၁၈ ရက္ေန႔စမယ့္ အာစီယံထိပ္သီးအစည္းအေဝးအမီ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵေဖၚထုတ္ဖို႔အတြက္ ဗမာ့အေရးေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခုကို ႏိုဝင္ဘာ ၁၇ ရက္ေန႔က ျပဳလုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီပြဲကို စင္ကာပူအစိုးရရဲ႕ ပါလီမန္အမတ္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကလည္း ရဲရဲေတာက္တဲ့ အနီေရာင္ဝတ္စံုကို ဝတ္ျပီးတက္ေရာက္ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားေပးသြားသလို ဗမာေတြစုျပီး လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ ဆႏၵျပဳလႊာ သံုးေထာင္ေက်ာ္ကို လက္ခံရယူေပးသြားပါတယ္။ ဗမာေတြစုလုပ္တဲ့ ပြဲကို အမတ္တစ္ေယာက္က ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လာေရာက္သြားတယ္ဆိုတာလည္း စင္ကာပူသတင္းစာေတြအတြက္ ေခါင္းၾကီးသတင္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေစခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ တက္ေရာက္ေျပာၾကားေပးတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းတစ္ေယာက္က “ဗမာေတြရဲ႕ ဆႏၵအမွန္နဲ႔ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို အာစီယံအစည္းအေဝး ခမ္းမထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရာက္ပို႔ပါမယ္” လို႔ ေျပာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ထင္တာ သူတို႔ဟာ သတင္းမီဒီယာေတြကတဆင့္ ပို႔ေဆာင္လိမ့္မယ္ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ လိုအပ္ရင္ ေနရာမေရြး၊ အခ်ိန္မေရြး၊ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔မယ့္လူေတြဆိုတာကို အထက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ဆႏၵျပပြဲက ေကာင္းေကာင္းၾကီး သက္ေသျပသြားခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တင္ျပခဲ့သလို ပံုမွန္အခ်ိန္မွာေတာင္ ႏိုင္ငံေရးအတြက္ တင္းၾကပ္တဲ့ ဥပေဒေတြရိွတဲ့ စင္ကာပူမွာ အခုလို အာရွထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ၾကီး ၁၅ ေယာက္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးသိန္းစိန္တို႔ ေရာက္ရိွေနခ်ိန္မွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တင္းၾကပ္ထားသလဲဆိုတာ ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါတယ္။ အစည္းအေဝးက်င္းပရာ Shangri-La Hotel နဲ႔ ကိုက္ ၃၀၀ ပတ္ပတ္လည္ကို အထူးလံုျခံဳေရး ဇံုသတ္မွတ္ထားျပီး ကားေတြ၊ လူေတြျဖတ္သန္းခြင့္ဟာလည္း အကန္႔အသတ္နဲ႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရဲအင္အား ၃၀၀၀ လံုျခံဳေရးရိွပါသတဲ့။ ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းနဲ႔ တည္းခိုေနတဲ့လူေတြဟာလည္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္ရွာေဖြျခင္း ခံရျပီး အဝင္အထြက္ကို ခိုင္လံုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးရပါတယ္။ ဒီလုိအထူးဇံုကို ဦးတည္ျပီး ဆႏၵျပတဲ့ ဗမာေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈအတြက္ အေၾကာက္အလန္႔ကင္းမႈ၊ အမ်ားအတြက္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔မႈေတြဟာ ဗမာျပည္တြင္းက အသက္စြန္႔သြားသူေတြနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းရိွမွာပါ။ ဒီႏိုင္ငံမွာ အေျခအေနတစ္ခု ခိုင္ခိုင္မာမာရထားသူေတြ၊ လစာေကာင္းေနသူေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ ဘယ္လိုရင္းျပီး ဆႏၵျပပြဲကို ပါဝင္ခဲ့ၾကသလဲ။ အက်ဳိးဆက္ကို မသိလို႔လား။ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔အသိဆံုးျဖစ္မွာပါ။ လုိအပ္လြန္းလို႔၊ အခြင့္အေရးအတြက္ အခ်ိ္န္ေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ ရင္းခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ၂၀ ရက္ေန႔ ဆႏၵျပပြဲဟာ ၾကိဳတင္ၾကံစည္ထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ အာစီယံက ကုလအထူးကိုယ္စားလွယ္ကို ရွင္းလင္းေျပာၾကားခြင့္ျပဳျပီးကာမွ ျပန္လည္ရုတ္သိမ္းခဲ့တာကို မေက်နပ္လို႔ လုပ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာေတြဟာ လူမ်ဳိးၾကီးေတြျဖစ္ျပီး အေျခအေနအရ သိမ္ငယ္နိမ့္ပါးခ်ိန္ေရာက္ေနတာသာျဖစ္တယ္၊ စည္းကမ္းျပည့္ဝျပီး ကိုယ္လိုခ်င္တာကို အျခားလူကို မထိမခိုက္ရယူတတ္တယ္ဆိုတာကို ဒီဆႏၵျပပြဲက မီးေမာင္းထုိုးျပလိုက္တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ထိေရာက္တဲ့ ပိုစတာေတြ၊ စာရြက္ပိုင္းေလးေတြကိုင္ထားတဲ့ ၃၅ ေယာက္ေသာ ဗမာေတြဟာ ေသြးနီေရာင္လႊမ္းေနတဲ့ အနီေရာင္ဆင္တူ အက်ီေတြနဲ႔ တုန္လႈပ္မႈကင္းကင္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ဆႏၵထုတ္ေဖၚေနတာကို စင္ကာပူရဲ႕ ၂၁ ရက္ေန႔ထုတ္ သတင္းစာေတြမွာ အာစီယံထိပ္သီး အစည္းအေဝးနဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္ျပီး ေဖၚျပခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ စင္ကာပူတစ္ေယာက္က သူတို႔တသက္မွာ ဒီေလာက္မ်ားျပီး အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ဆႏၵျပမႈမ်ဳိးမျမင္ဘူးပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ သူဟာ စင္ကာပူ လြတ္လပ္ေရးေၾကျငာတဲ့ အခ်ိန္ကတည္းက စင္ကာပူကၽြန္းမွာေနခဲ့တာျဖစ္ျပီး အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ေနပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဗမာ့အေရးဟာ ျပည္တြင္းေရးသာျဖစ္တယ္လို႔ ေၾကျငာခဲ့တဲ့ စင္ကာပူဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ကို ေဒသတြင္းလံုျခံဳေရးကို ထိမထိ ျပန္ေမးရမလိုျဖစ္ေနပါတယ္လို႔လည္း သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။

ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီဆႏၵျပပြဲဟာ အျခားႏိုင္ငံေတြ (ဥပမာ - အဂၤလန္၊ ထိုင္း) မွာလို ရဲခြင့္ျပဳခ်က္၊ ရဲအေစာင့္အေရွာက္နဲ႔ စိ္တ္လက္ရွင္းရွင္း ျပခဲ့ၾကရတာမဟုတ္ဘဲ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဥပေဒကို အနည္းနဲ႔အမ်ား က်ဴးလြန္ရံုသာမက ကန္႔သန္႔နယ္ေျမနဲ႔ အနီးဆံုးအေနအထားမွာ ရိွေနခဲ့ပါတယ္။ ထိုနည္းတူစြာ ဗမာ့အေရးကို အာစီယံစားပြဲေပၚ ထပ္တင္ေပးလိုက္တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနေတြကို ေပးဆပ္၊ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့တဲ့ မိနစ္ ၂၀ သာၾကာတဲ့ ဆႏၵျပပြဲကို သာမန္ျဖစ္စဥ္တစ္ခုအေနနဲ႔ “စင္ကာပူမွာလည္း ဆႏၵျပသြားၾကပါတယ္” ဆိုသေလာက္ေလး ေၾကျငာေပးသြားတဲ့ ေရဒီယိုေတြနဲ႔ သတင္းဌါနေတြကို အထူးပင္အ့ံၾသမိသလို စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္မိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ဘေလာ့ဂ္ေစာင့့္နတ္ပြဲ (သို႔) တက္စလာ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို အေတြးအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေရးျဖစ္ၾကတယ္။ နာမည္အရင္းျဖစ္ခြင့္မရတဲ့ နာမည္လွလွေလးေတြကို ကေလာင္အျဖစ္ ကိုင္စြဲၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ဘေလာ့ဂ္ဂါတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔နာမည္ေနာက္ကေန သူ႔ဘေလာ့ဂ္အမ်ဳိးအစားေလးကို စိတ္ဝင္စားေအာင္ထည့္ထားတယ္။ လူေတြခ်ည္းပဲ ဘေလာ့ဂ္ေရးတယ္မွတ္တာ - မဟုတ္ဘူးဗ်။ နတ္ေတြလည္း ေရးတယ္။ အဲဒီဘေလာ့ဂ္ နာမည္က Teslanetblog တဲ့။ တက္စလာဆိုတဲ့ နတ္ရဲ႕ဘေလာ့ဂ္ေပါ့ေလ။

ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္စေရးေတာ့ အျခားဘေလာ့ဂ္ေတြကို ေလွ်ာက္သြားျဖစ္တယ္။ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုမွာ ေရးထားတဲ့ ပို႔စ္တစ္ခုမွာ “ ကိုတက္စလာသည္လည္း အေရးၾကဲေသာ္လည္း ေစာင့္ဖတ္ရက်ဳိးနပ္ေအာင္ အေရးေကာင္းသည္ ” လို႔ ေရးထားတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီဘေလာ့ဂ္ကိုသြားလည္ ျဖစ္တယ္။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိတယ္ - ဒီေလာက္အေရးေကာင္းလို႔လဲ နတ္လို႔ နာမည္ခံထားတာကိုးလို႔။

အဲဒါနဲ႔ ဘာနတ္လဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဝင္စားေနတုန္း ပထမအၾကိမ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါ Meeting လုပ္ၾကပါေရာ။ အားလံုးစံုလို႔ တဝက္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အက်ီအျဖဴေလးနဲ႔ လူတစ္ေယာက္တံခါးဖြင့္ျပီးဝင္လာတယ္။ ဘာညာက အားရဝမ္းသာထေအာ္တယ္။ “ ကိုတက္စလာ လာျပီ ” တဲ့။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ပါျပီ - ဘာနတ္လဲဆိုတာ။ ျမွားနတ္ေမာင္ဗ်။ ဘာေတြ ေအာင္သြယ္လုပ္လို႔လဲလို႔ မေမးနဲ႔ေနာ္။ ေအာင္သြယ္လုပ္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ အဟဲ ... ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူးတဲ့နတ္ေတြက ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ခန္႔ခန္႔ၾကီးေတြ။ ဒီနတ္က နည္းနည္းပုျပီး အရြယ္ေသးေတာ့ အဲလိုပံုစံ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူးတဲ့နတ္ဆိုလို႔ ျမွားနတ္ေမာင္ပဲ ရိွတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အခုလို ေျပာရင္ ကိုတက္စလာ စိတ္ဆိုးဦးမယ္။ ျပီးရင္း သူ႔ထီးခ်ဳိင့္ေလနဲ႔ “ ေမာင္ပြတ္ - ျမွားနတ္ေမာင္က ငါ့ေလာက္ နားရြက္ မကားပါဘူးကြာ ” လို႔ မခ်ိတင္ကဲ ေျပာဦးမယ္။

ေျပာမယ့္သာ ေျပာတာပါ။ အဲဒီ ပထမအၾကိမ္ အစည္းအေဝးျပီးကတည္းက အစည္းအေဝးဆိုရင္ သူ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္လုပ္တယ္။ အဲ ... ဒုတိယပိုင္းဆိုလို႔ကေတာ့ ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ေတာင္ ထလိုက္လာတာ။ အရက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေသာက္ဘူး။ မၾကိဳက္လို႔တဲ့။ မၾကိဳက္တာ သူမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သူ႔ဆရာဝန္က။ သူ႔အသည္းက ေသာက္ရင္ ျမန္ျမန္နတ္ဘဝကူးမယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ အရက္မေသာက္ဘဲ ဘီယာကို ျပိဳင္ဘက္မရိွေသာက္တာ ကိုမ်က္လံုး ေပၚမလာခင္အထိပဲ။ ကိုမ်က္လံုးလို ဝါရင့္တစ္ေယာက္ေရာက္လာမွ - ေလ်ာ့ေပးတယ္ထင္လား။ အျပိဳင္ေသာက္တာ။ တစ္ခုေကာင္းတာ ကိုတက္စလာက တတိယပိုင္းမဆက္ဘူး။ အိမ္ကို အေစာၾကီးျပန္တတ္တယ္။ မနက္ ၂ နာရီ - ၃ နာရီေပါ့။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္အေစာၾကီးေလ။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ Blog Times III စလုပ္တယ္။ ဒီေတာ့ အရင္အေဟာင္းေတြက သတင္းေလးေတြ၊ ပံုစံေလးေတြ ျပန္ကိုးကားဖို႔ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ပထမဆံုး သတင္းစာမွာ ကိုတက္စလာကို ဝိုင္းဖမ္းေနတဲ့ ပံုသြားေတြ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တိုိ႔ သတင္းစာ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုရင္ ေက်းဇူးရွင္က သူပဲဗ်။ သူ႔ရုပ္သူ႔ရည္ - သူ႔အေနအထားနဲ႔ မ်က္ႏွာဖံုးတင္လိုက္ေတာ့ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ - ေဒါင္းလုပ္ခ်ျပီး သိမ္းထားတဲ့ မိန္းကေလးေတြဆိုတာ - ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္မွ မရိွဘူးတဲ့။

ကိုတက္စလာပံုႏွင့္ ပထမအၾကိမ္ Blog Times

စတာပါ ကိုတက္စလာေရ - ခင္ဗ်ားဧည့္ခံမယ့္ ညစာစားပြဲကို တကူးတက လာျပီး မစေနာက္ႏိုင္လို႔ အခုလို ပို႔စ္ေလးေရးျပီး စရ၊ေနာက္ရတာပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားထံုးစံအတိုင္း “ ငါ့ေကာင္ၾကီး ေမာင္ပြတ္ ကေတာ့ကြာ ” ဆိုျပီး ေျပာေနဦးမလား။ တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္ဆိုးသမွ်၊ ပူသမွ်ကို အျမဲကူညီလိုက္ေလ်ာခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔၊ ကိုေနဘုန္းလတ္တို႔၊ ကိုစိုးေဇယ်တို႔နဲ႔ အတူတူ ဆိုင္ထိုင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို အျမဲသတိရေနပါတယ္။ အရင္က ခင္ဗ်ားမလာရင္ မရရေအာင္ ေခၚတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားေခၚလို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ တစ္ရက္ေတာ့ ထပ္ေတြ႔ၾကတာေပါ့။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ “ ေအာ္တိုကိုး ေမာင္ပြတ္ ဆ ပါထည့္ထား ” ဆိုတဲ့ပြဲမ်ဳိးေရာေလ။ ခင္ဗ်ားကို ေလွ်ာ့မတြက္ပါဘူးဗ်ာ - တကယ္။

ခြက္ညီ လက္ညီ တို႔ႏွစ္ေယာက္

ကိုတက္စလာ - ဒီေမြးေန႔ကစျပီး ေန႔ရက္တိုင္းကို ေပ်ာ္ရႊင္ျငိမ္းစြာ ျဖတ္သန္းႏိုင္ျပီး ေရးေဖာ္ေရးဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔အတူ သုတ၊ရသနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့စာေတြ ဆက္လက္ေရးသားႏိုင္ပါေစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာကေန ဆုေတာင္းတယ္။

ခင္တဲ့
ေမာင္ပြတ္
၉၊၉၊၂၀၀၇

ငါတို႔ရဲ႕ ရာဇဝင္ ( Blog Day Seminar Special Post )

ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို MICT ရဲ႕ Conference Hall မွာ ငါ့ သူငယ္ခ်င္း Blogger ေတြ တူညီဝတ္စံုေတြနဲ႔ ေရာက္ေနေလာက္ေရာေပါ့။ လူခ်င္းရင္းႏွီးဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ Online က သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ အခုလို တိုင္းသိျပည္သိ Seminar ၾကီးတစ္ခုကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ က်င္းပႏိုင္ၾကေတာ့မယ္။ သူတို႔အားလံုးၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတာေတြ အရာထင္ေအာင္ျမင္ျပီဆိုတဲ့ အသိနဲ႔အတူ ငါ သူတို႔နဲ႔ အတူရိွေနခြင့္မရတာကိုလည္း သိပ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ ငါျပန္ေတြးေနမိတယ္။ အဲဒီေန႔ေတြတုန္းကေလ ....

“ ကိုေနဘုန္းလတ္ - ခင္ဗ်ားဆဲခ်င္လည္းဆဲေတာ့ဗ်ာ ... ကၽြန္ေတာ္ Conference Hall ၾကီးကို Seminar အတြက္ Booking လုပ္လုိက္ျပီ ”

ဘယ္သူနဲ႔မွ မတိုင္ပင္ဘဲ ငါ လုပ္လိုက္တဲ့အလုပ္အတြက္ ကိုေနဘုန္းလတ္ကို ဖံုးဆက္ျပီး အေၾကာင္းၾကားလိုက္တယ္။ နာရီဝက္အတြင္းမွာ ကိုညီလင္းဆက္နဲ႔ ကိုေနဘုန္းလတ္တို႔ MICT ေရာက္လာၾကတယ္။ အခန္းေတြ လိုက္ၾကည့္၊ ကုန္က်စရိတ္တြက္နဲ႔ ငါ လည္းရံုးမတက္ျဖစ္ဘူးေလ။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ကိုညီလင္းဆက္ က Sponsor ေတြ စရွာေပးတယ္။ အဲဒီတုန္းက Seminar လုပ္ဖို႔ ၂ လ တိတိလိုေသးတယ္။ ရက္ ၆၀ ေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ရန္ကုန္က Blogger ေတြ လူစုျပီးအစည္းအေဝးလုပ္တာ၊ တာဝန္ခြဲေပးတာ၊ မႏၲေလးက Blogger ေတြကို ဖိတ္ၾကားဖို႔ေတြ၊ Seminar အတြက္ျပင္ဆင္တာေတြနဲ႔ မနားၾကရေတာ့ဘူး။ အစည္းအေဝးဆိုတာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူးေလ။ ျပီးေတာ့ Logo ကိစၥလို အမ်ားသေဘာေတာင္းရမယ့္ အလုပ္ေတြလည္း လုပ္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ စင္ေပၚတက္မယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေျပာရမယ့္ စကားေတြကို စာစီရေသးတယ္။ သူတို႔ အဲဒီလိုအလုပ္မ်ားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ငါ က ဘာတာဝန္မွမခံဘဲ ႏို္င္ငံျခားကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ငါ သြားမယ့္ညေရာက္ေတာ့ ကိုေနဘုန္းလတ္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေသးတယ္။

“ မင္းမရိွရင္ ငါေတာ့ တအားေလ်ာ့ျပီကြာ။ Seminar ကိစၥ ငါ့တာဝန္ထားပါ။ မင္း စိတ္ေအးေအးသာသြားေတာ့ ” လို႔ သူေျပာတယ္။ ငါစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ငါက သိပ္အကူအညီေပးႏိုင္တဲ့လူ မဟုတ္ေပမယ့္ အခ်ိန္ေပးႏိုင္တဲ့လူေတာ့ ဟုတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ငါ ဒီေရာက္ေတာ့လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ Seminar သတင္းေတြ နားေထာင္ေနခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေပမယ့္ ရက္ေျပာင္းလဲျခင္း မရိွဘဲ သတၱိရိွရိွက်င္းပမယ့္ ဒီပြဲကို ငါ ျမင္ခ်င္လိုက္တာ ... ငါ ရိွေနခ်င္တာ ...

တခ်ိန္က အစည္းအေဝးတစ္ခု။ ငါကလြဲရင္ အားလံုးအဲဒီမွာ ရိွေနၾကမယ္ ( ကိုစစ္အိမ္ထံမွ ကူးယူးေဖၚျပပါသည္ )

ငါမ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ MICT ထဲမွာ MBS တံဆိပ္ပါတဲ့ အက်ီေတြနဲ႔ ငါ တို႔ Blogger ေတြ စည္ကားေနေလာက္ျပီ။ ငါ့ကို Blogger တစ္ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္၊ ဒီအသိုင္းအဝိုင္းထဲေရာက္လာေအာင္ တြန္းပို႔ခဲ့တဲ့ ကိုဘလာေဂါက္ တစ္ေယာက္ ခုခ်ိန္ဆို သူကိုယ္တိုင္စီစဥ္တဲ့ T-Shirt ဝတ္ျပီး သူမ်ားေတြကို လိုက္စေနမွာ ငါ အေသအခ်ာသိတယ္။ ထာဝရေနာက္က်ေရးသမား ကိုညီလင္းဆက္ကေတာ့ ကင္မရာေတြနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ သူ႔ကင္မရာေတြနဲ႔ ဒီေန႔ပြဲကို မွတ္တမ္းတင္မယ္လို႔ ငါ ရိွတုန္းက ေျပာဖူးတယ္ေလ။ ကုိေနဘုန္းလတ္၊ ကိုစိုးေဇယ်၊ ကုိုျဖိဳး ... အခုခ်ိန္မွာ အေသးစိတ္စီစဥ္ရမွာေတြကို စီစဥ္ရင္း ဟုိေျပးဒီေျပး ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ကိုတက္စလာကေတာ့ သူ႔ပင္ကိုယ္ဟန္ မပြင့္တပြင့္ျပံဳးရင္း Laptop နဲ႔ Projector ဆက္ဖို႔လုပ္ေနမလားပဲ။ အစက သူက အဲဒါေတြ တာဝန္ယူမယ္တဲ့ေလ။ Live Blog ကို အသက္သြင္းမယ့္ ကိုေက်ာ္ေဇယ်လည္း အလုပ္မ်ားေနေလာက္ေရာေပါ့။ ငါ သူနဲ႔ ရင္းႏွီးခြင့္ မရလိုက္ဘူး။ ေနာက္ျပီး ကိုမ်က္လံုး၊ ကိုစစ္အိမ္၊ ကိုခ်စ္စမ္း ... ဘယ္သူမွ ခန္႔ခန္႔ၾကီးထိုင္ေနရမွာ မဟုတ္ဘဲ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကမွာပါ။ ငါ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ မိန္းကေလးထဲက မဘာညာနဲ႔ မမီ၊ ပင့္ဂိုး၊ စိတ္ကူး ...တကယ္ပဲအားလံုးစံုေနၾကျပီလား။ ငါ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ငါ ခင္တဲ့လူေတြက ငါ ျမင္ခ်င္တဲ့ပြဲကို လုပ္ၾကေတာ့မယ္ ... ဒါေပမယ့္ ငါက အေဝးမွာ ...

ေနာက္တစ္ခု သတိရမိတာက ဒုတိယအၾကိမ္အစည္းအေဝးျပီးကတည္းက ငါတို႔အက်င့္လုပ္ခဲ့တဲ့ ဒုတိယပိုင္း။ အစည္းေဝးျပီးတိုင္း တေနရာရာ ေျပာင္းထုိင္ျပီး စားလိုက္ေသာက္လိုက္နဲ႔။ ပိုျပီး ရင္းႏွီးေစသလို သိပ္လည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ ေမာလာသမွ်ေတြ ေပ်ာက္ေစခဲ့တယ္။ Blog Times ဆိုတဲ့ သတင္းစာေလးလဲ အဲဒီဒုတိယပိုင္းေတြကေန ေမြးဖြါးခဲ့တယ္ေလ။ ဒီေန႔ေရာ ... ဒုတိယပိုင္းရိွေသးလား ... ရိွသင့္တာေပါ့။ သူတို႔အားလံုး ပင္ပန္းလွျပီ။ မနက္ပိုင္းမွာ ေမာခဲ့တာေတြ၊ လြဲခဲ့တာေတြ စၾက၊ေနာက္ၾကနဲ႔ MBS ၾကီးတည္ျမဲဖို႔ ခြက္တိုက္ဆုေတာင္းမယ့္ ဒီပြဲကို္လည္း ငါလြဲခဲ့ရျပန္ျပီ။

why-do-we-blog ေရွ႕က ေမာင္ပြတ္

ငါနာရီၾကည့္ျပီး ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို အခမ္းအနားစေတာ့မယ္လို႔ ေတြးေနမိတယ္။ သူတို႔ဟာ ခမ္းနားတဲ့ ခမ္းမၾကီးထဲမွာ ေနရာယူေနၾကေလာက္ေရာေပါ့။ ငါကေတာ့ ငါ့ေနရာလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ အိပ္ခန္းက်ဥ္းထဲက ကြန္ျပဴတာစားပြဲမွာထိုင္၊ Live Blog အတြက္ F5 ေပၚလက္တင္ရင္း အသင့္ေစာင့္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ ငါ့အလုပ္နားရက္က တနဂၤေႏြမွပါ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျမင္ခ်င္လို႔ ငါ စေနနဲ႔ ရက္လဲယူျပီး ေစာင့္ေနတာေလ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ငါလြမ္းေနတယ္။ ဒီလူေတြေရာ .. ငါ့ကို အမွတ္ရေနစဲလား .... ေနာက္ျပီး Coffee King နဲ႔ Service + ၊ ၁၉ လမ္းက ညေနခင္းေတြ ... ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ... ငါတို႔သမိုင္းမွာ ဒီေန႔ကေတာ့ တကယ့္ကို ရာဇဝင္တြင္ေစခဲ့ျပီေလ။

MBS အဖြဲ႔ၾကီးႏွင့္ Seminar ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ အထူးၾကိဳးပမ္းကူညီေပးခဲ့ၾကေသာ ရပ္ေဝး၊ ရပ္နီးမွ ဆရာသမား၊ သူငယ္ခ်င္း၊မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို အထူးပင္းေလးစားလ်က္ ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း။

ခ်စ္သူကို ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ေန႔

ဒီေန႔ ျခဴကေလးေမြးေန႔။ သိပ္သတိရေနတယ္။ ခ်စ္သူေမြးေန႔တိုင္း ခ်စ္သူ႔ေဘးမွာ ရိွေနခြင့္ရပါေစလို႔ ဒီမနက္ ဘုရားမွာ ငါဆုေတာင္းေနမိတယ္။ ဒီတရက္ေတာ့ ငါ ရိွေနခ်င္တယ္ ... ဒီလုိနဲ႔ပဲ လြမ္းရင္း ... လြမ္းရင္း ...
ထုထည္မရိွတဲ့ အခ်စ္ေတြ ငါ့ရင္နဲ႔ အျပည့္ပဲေလ
(ငယ္ေလး ေမြးေန႔အတြက္ပါ)