သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ အျပံဳးတစ္ပြင့္

“သဒၶါကပိုသည္ … ဆရာမကိုပဲ … အသည္းစြဲေအာင္ … ခ်စ္မိျပီ … ”

ခမ္းနားလွေသာ ညစာစားပြဲတစ္ခုတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ နာမည္ေက်ာ္ အဆိုေတာ္ ဘိုဘိုဟန္က ခံစားခ်က္အျပည့္ျဖင့္ သီဆိုျပီးစင္ေပၚမွ ဆင္းလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕ေတာ့လာႏႈတ္ဆက္ရင္း ေဘးမွခံုလြတ္တြင္ ဝင္ထို္င္လိုက္သည္။ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းေျပာျပီး သူ႕ကိုကၽြန္ေတာ္ေမးျဖစ္သည္။

“ေဟ့ တိုနီ… မင္းခုန ေနာက္ဆံုး ဆိုသြားတဲ့ သီခ်င္းရဲ႕ဇစ္ျမစ္ကိုသိလားကြ”
“မသိဘူး အစ္ကိုၾကီး”
“ေအးကြာ … မင္းကိုေျပာမယ္ ေျပာမယ္နဲ႔ ငါလည္း မေျပာျဖစ္ဘူး။ ဒီလိုကြ … ”

ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္အစဥ္သည္ ခမ္းနားေသာဧည့္ခံပြဲထံမွ ယမ္းေငြ႔မ်ားလူေနတတ္ေသာ ေခတ္အခ်ိန္က မ်က္ႏွာတင္းတင္းႏွင့္ တုိင္းျပည္အတြက္ကလြဲ၍ ဘာကိုမွ မမက္ေမာတတ္ေသာ လူတစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ အျပံဳးအရယ္နည္းသူထံမွ ေတြ႔ခဲ့ရေသာ အျပံဳးေလး တစ္ပြင့္ထံသို႔ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေရာက္ရိွသြားေလသည္။

--------------------------------

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဒါဆို ျပင္ဦးလြင္မွာ အနားယူမယ့္ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္လိုက္ရေတာ့မလား”
“ေအး … ဖ်က္ထားလိုက္ေတာ့။ ရွမ္းျပည္သြားဖို႔ လိုတာေတြ စီစဥ္ထားကြာ။ ဘယ္သူေတြ ၾကိဳသြားႏွင့္မလဲ ေမးထား။ မင္းဆရာမတို႔လည္း လိုက္ၾကလိမ့္မယ္”

တိက်ေသာ အစီအစဥ္မ်ားႏွင့္ အေရးၾကီးေသာခရီးအတြက္ သူ၏မ်ားျပားလွေသာ ႏိုင္ငံတာဝန္မ်ားမွ ခဏေရွာင္ခြါ အနားယူမည့္ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္ရျပန္ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားရေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ မိသားစုကို အခ်ိန္ေပးႏိုင္ခဲသည္။ ယခုလည္း သံုးရက္မွ် အနားယူမည့္ အစီအစဥ္ေလးသည္ပင္ ႏိုင္ငံတာဝန္ေၾကာင့္ ပ်က္ရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ သာယာမိန္းေမာဖြယ္ ရွမ္းျပည္ကိုေတာ့ မိသားစုႏွင့္သြားလိုဟန္ရိွသည္။ ညီရင္းတပည့္လိုျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ယခုလိုပင္ “မင္းဆရာမ” ၊ “မင္းတူ” စသည္ျဖင့္ သံုးႏႈန္းေျပာဆုိေလ႔ရိွသည္။ “မင္းဆရာမ” ဆိုသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

ရွမ္းျပည္သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္ ဆရာမႏွင့္ကေလးမ်ားက တြတ္ထုိးစကားေျပာလာၾကေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေပါင္ေပၚတင္ထိုင္ရင္း တစံုတခုကို နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစားေနပံုရသည္။ ထို တစံုတခုမွာ တျခားမဟုတ္ႏိုင္။ ရွမ္းျပည္ေစာ္ဘြားမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္ျပည္မမွ ခြဲထြက္မသြားေအာင္ မည္သို႔မည္ပံု စည္းရံုးေဟာေျပာရမည္ကို စဥ္းစားေနျခင္းသာ ျဖစ္ရမည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကေလးမ်ား အပ်င္းေျပေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝအေတြ႔အၾကံဳမ်ားထဲမွ ရယ္ေမာစရာမ်ား၊ စိတ္ဝင္စားစရာ ေတာတြင္းအေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို ပံုျပင္သဖြယ္ စီကံုးေျပာျပရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္အရိပ္အကဲကိုၾကည့္ကာ လို္က္ပါလာေလေတာ့သည္။

ပင္လံုတြင္ ၾကိဳေရာက္ႏွင့္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားက တာဝန္ေက်လွသည္။ ျပည္မ၏ သေဘာထားမ်ားကို ရွင္းျပျပီးႏွင့္ျပီ။ ခရီးေရာက္မဆိုက္ အစည္းအေဝးခန္းထဲဝင္ကာ ေမးျမန္းေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ေမးခြန္းမ်ားကို ေက်နပ္ေအာင္ ေျဖႏိုင္ခဲ့ၾကသည္သာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ထိုေန႔ညပင္ ေစာ္ဘြားမ်ားႏွင့္ေတြ႔ဆံုခ်င္လွသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားၾကီးတို႔က အေျခအေနေကာင္းသျဖင့္ မနက္ျဖန္မွ ေဟာေျပာလွ်င္လည္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အနားယူသင့္ေၾကာင္း ဝိုင္းဝန္းေျဖာင့္ျဖမွသာလွ်င္ ေရလဲပုဆိုးေလး ပုခံုးေပၚတင္၍ထြက္သြားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ပံုရိပ္မ်ားကား မေန႔ကလိုပင္ မွတ္မိေနေသး၏။

လက္ခုပ္သံမ်ားက ဘဝဂ္သို႔ညံေလ၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ရာဇဝင္တြင္မည့္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုပြဲႏွင့္ ပင္လံုမိန္႔ခြန္း။ သေဘာမတူေသာ ေစာ္ဘြား၊ ေဟာ္နန္းရွင္ တစ္ေယာက္မွမရိွ။ ေတာင္တန္းသည္ ျပည္မႏွင့္ တဆက္တည္းသာ ျဖစ္သည္ ဟူေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေလာက္ ေက်နပ္စရာေကာင္းေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္မရိွႏိုင္ေတာ့ေပ။ အားလံုးသေဘာတူျပီဆိုသည္ႏွင့္ ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမတို႔ စီစဥ္ေပးထားေသာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အတံု႔အဆိုင္းမရိွ၊ သံသယကင္းစြာျဖင့္ ပထမဆံုးလက္မွတ္ထို္းေလသည္။ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ဆက္တိုက္လက္မွတ္ထိုးေနၾကေသာ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ လက္ႏွစ္ဖက္ယွက္ျပီး ရႈသိုးသိုးၾကည့္ေနစဥ္တြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဝမ္းသာလြန္းသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္ေမာင္းကို ဖြဖြကိုင္ရင္း “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ျပီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရ” ဟု တိုးတိုးေလး ေၾကြးေၾကာ္မိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကေလးဆန္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို တခ်က္လွည့္ၾကည့္ေလသည္။ ထိုအၾကည့္၏ အဓိပၸါယ္မွာ “လြတ္လပ္ေရးရရင္ ဒီေကာင္ဘယ္လိုမ်ား ေနမလဲ” ဆိုသည့္သေဘာပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းစြာ သတိရေနေပသည္။ လြတ္လပ္ေရးမ်ား ရလို႔ကေတာ့ ငါဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ထမ္းပိုးျပီး ေအာင္ပြဲခံမည္ဟု စိတ္ကူးမိေသာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးမ်ားသည္ လူယုတ္မာတစ္စုေၾကာင့္ ျဖစ္လာေတာ့မည္ မဟုတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ထိုစဥ္က မည္သူမွ မသိခဲ့ၾကပါေလ။

လက္မွတ္ထိုးပြဲ အခမ္းအနားျပီးဆံုး၍ တည္းခိုေဆာင္သို႔ ျပန္မည့္ဆဲဆဲ မိုးညွင္းေစာ္ဘြားၾကီး ကိုယ္တုိင္ေရာက္လာျပီး ထိုေန႔ညစာကို အခမ္းအနားျဖင့္ တည္ခင္းမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို လာေရာက္ဖိတ္ၾကားေလသည္။ ေစာ္ဘြားၾကီးျပန္သြားေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အမိန္႔ေပးပါသည္။
“ ငါခဏေလးနားခ်င္တယ္ကြာ။ မင္းဆရာမတို႔ကိုလည္း ေျပာထားေပး။ ဒီည ညစာစားပြဲရိွတယ္လို႔။ အသင့္လုပ္ခိုင္းထားကြာ”

ထမင္းဝိုင္းကား ဟင္းအမည္မ်ားစြာျဖင့္ အထူးပင္စံုလင္လွေပသည္။ ၾကီးမားခန္႕ညားေသာ ေလးေထာင့္စားပြဲၾကီးမ်ားတြင္ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ အထူးအထူးတို႔ျဖင့္ ျပည့္လွ်ံေနေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွာ မိုးညွင္းေစာ္ဘြား၊ လဲခ်ားေစာ္ဘြား စေသာ ေတာင္တန္းနယ္ခံတို႔အလယ္တြင္ ထမင္းကို ဝတ္ေက်ရံုသာစား၍ အနာဂတ္တိုင္းျပည္ အစီအစဥ္မ်ားကိုသာ ေျပာဆိုေနေလသည္။ အခ်ဳိပြဲမ်ားသံုးေဆာင္စဥ္တြင္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ စားပြဲႏွင့္ အနီးဆံုးတြင္ တည္ေဆာက္ထားေသာ ဧည့္ခံစင္ျမင့္မွ ရိုးရာအကမ်ား၊ ေတးသံသာမ်ားျဖင့္ သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖၾကေလသည္။ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို စိတ္ဝင္စား ေနရာေပးတတ္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈကို အားရေနဟန္ရိွေလသည္။ သီခ်င္းေလးပုဒ္အျပီးတြင္မေတာ့ ေခတ္ေပၚသံစဥ္ဆန္ဆန္တီးခတ္မႈ တစ္ခုကို စတင္ၾကားရျပီး …
“ ေငြေသာ္တာေရာင္ျခည္ … ထိန္လင္းေတာ့သည္ … ဘံုၾကိဳးျပတ္တဲ့ မိုးနတ္မဒီ … ” အစခ်ီေသာ ရွမ္းသံဝဲဝဲ ေတးတစ္ပုဒ္ကို ၾကားရေလသည္။ ထိုသီခ်င္းမွာ ယခုဧည့္ခံပြဲအတြက္ သီးသန္႔စပ္ဆိုထားေသာ သီခ်င္းျဖစ္ေၾကာင္း ေစာ္ဘြားၾကီးတစ္ေယာက္က ေျပာပါသည္။ “ဆရာမကိုပဲ အသည္းစြဲေအာင္ ခ်စ္မိျပီ ” ဟုဆိုအျပီးတြင္ ျပံဳးခဲရယ္ခဲလွေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ လက္ညိႈးေလးႏွင့္ ထိုင္ခံုလက္ရမ္းကို ေခါက္၍ စည္းခ်က္လိုက္ရင္း ခ်စ္လွစြာေသာ ဇနီးသည္ အျငိမ္းစားသူနာမျပဳဆရာမ ေဒၚခင္ၾကည္ကို အျပစ္ကင္းျဖဴစင္လွေသာ အျပံဳးႏွင့္အတူ လွည့္ၾကည့္ေလသည္။ ထိုစကၠန္႔ပိုင္းေလးသည္ ျပတ္သားေသာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္၊ တိက်ေသာ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ဘဝမွ ခတၱေရွာင္ဖယ္၍ သူ႔တြင္လည္း ႏူးညံ့ေသာ၊ လူသားဆန္ေသာ၊ ခံစားတတ္ေသာ၊ မိသားစုစိတ္ဓါတ္ရိွေသာ ႏွလံုးသားရိွေၾကာင္း ေဖၚထုတ္ျပသခဲ့သည့္ အခ်ိန္တိုေလးပင္ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

---------------------------

စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနေသာ အဆိုေတာ္ဘိုဘိုဟန္ ေခၚ တိုနီလည္း ေက်းဇူးတင္စြာႏႈတ္ဆက္ျပီး ထသြားေလျပီ။ ကၽြန္ေတာ္သာလွ်င္ ထိုစဥ္က ပံုရိပ္မ်ားကို ရုပ္ရွင္ၾကည့္သလို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေနမိေလသည္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုႏိုင္၍ တျပံဳးျပံဳးျဖစ္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ပံုရိပ္မ်ား၊ “ဆရာမ” သီခ်င္းေၾကာင့္ ၾကည္ႏူးေနေသာ မ်က္ႏွာ၊ တဆက္တည္းမွာပင္ အတြင္းဝန္ရံုးခန္းမအတြင္းတြင္ ေသနတ္ဒဏ္ရာမ်ားစြာျဖင့္ ခ်စ္လွစြာေသာ ႏို္င္ငံကို ထားရစ္ခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ ဗို္လ္ခ်ဳပ္၏ခႏၶာကိုယ္ … ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ PA အျဖစ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ မည္သူကမ်ား ဒီ “ဆရာမ” သီခ်င္းကို ခံစားေပးႏိုင္ပါမည္နည္း …

P.S ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အပါးေတာ္ျမဲ စာေရးဆရာ တကၠသိုလ္ေနဝင္းအျဖစ္ ခံစားေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ စာသား၊ စကား၊ အမည္နာမမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ Mr.Pooh ၏ စိတ္ကူးျဖင့္ ထည့္သြင္းထားျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း “ဆရာမ” သီခ်င္းႏွင့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
Ref: ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘာေတြလုပ္ ( သတင္းစာဆရာ ဦးပုကေလး )
လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ( တကၠသိုလ္ေနဝင္း )
Internet