အိပ္မက္ထဲမွာ

“ ဘာေျပာတယ္ေလာ္ရာ ! ”

“ စိတ္မဝင္စားဘူးလို႔ေျပာတာပါ ဒယ္ဒီ”

“ မရဘူးသမီး။ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ မင္းဗမာစာ၊ ဗမာစကားမတတ္လို႔မရဘူး”

“ ဒါဆိုလည္း ေနာက္မွတတ္မယ္ ဒယ္ဒီ။ အခုသမီးမွာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းနဲ႔ ဂ်ပန္ယဥ္ေက်းမႈအတန္းေတြ တတ္ရဦးမယ္”

“ အဲဒါခက္တာပဲ။ ဘာကအေရးၾကီးလဲဆိုတာ မင္းတို႔ကေလးေတြ မခြဲႏိုင္ဘူး။ ဗမာစကားတတ္ရင္ ကမာၻမွာ မင္းသြားခ်င္တဲ့ဆီသြားလို႔ရျပီ၊ မင္းလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ လုပ္လို႔ရျပီကြ ”

“ အဂၤလိပ္စာထက္ပဲ အသံုးဝင္ဦးမလား ဒယ္ဒီရာ ”

“ ဝင္ျပီလား သမီး။ ကဲ… မင္းဗမာစာ၊ ဗမာစကားတတ္ျပီ ဆိုပါေတာ့။ ပထမဆံုး မင္းရန္ကုန္က မာစတာတန္းေတြ တက္ခြင့္ရမယ္။ မင္းဘူးဦးၾသဘာသရဲ႕ စာေကာင္းစာခန္႔ေတြ ဖတ္လို႔ရမယ္… ျပီးေတာ့ … ”

“ ရိွတ္စပီးယားထက္ပဲ ေကာင္းဦးမလား။ ဒါထက္ ဂ်ာမန္လူမ်ဳိး အေဖက ဒီလိုေျပာတာကို အံ့ၾသမိပါရဲ႕။”

“ ဘာကြ … ေအး … ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ေလာက္ကဆို ငါေျပာတာမွားခ်င္မွားမယ္။ အခုလိုအခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းဗမာစာမတတ္ရင္ ဘာျဖစ္မယ္ထင္လဲ ”

“ သိပ္ေတာ့မထူးပါဘူး ”

“ ဟာ… သိပ္ထူးတာေပါ့ သမီးရယ္။ ကဲ … ဒယ္ဒီေျပာမယ္ … နားေထာင္။ ဗမာစာ မတတ္ရင္ ေနာက္ႏွစ္ဆန္းမွာ ထြက္လာမယ့္ Microsoft ရဲ႕ Window Popa (ဝင္းဒိုးပုပၸါး) ကို မင္းဘယ္လိုသံုးမလဲ။ ထားပါေတာ့ မင္းက Open Source လို႔။ Linux ရဲ႕ “ ဟသၤာေရာင္ အပိုင္း (၆) ” (Hintha Shine Core 6)ကိုေရာ ဘယ္လိုကိုင္တြယ္မလဲ။ အလုပ္လုပ္လို႔မေကာင္းေတာ့တဲ့ Window Vista နဲ႔ ေနခဲ့ခ်င္ရင္ေတာ့ မင္း အေမရိက ကိုသြား။ ေခတ္ေရွ႕ေျပးေနတဲ့ အေရွ႕ေတာင္အာရွကို ေတာ့ မလာေလနဲ႔။ ေနာက္ျပီး Cell Phone နဲ႔ ေျမပံုစနစ္ ေတြမွာဆိုရင္ မင္းဗမာစာမတတ္တာနဲ႔ သံုးရခက္ျပီ ”

“ ဘာဆိုင္လဲ ဒယ္ဒီရာ ”

“ ဆိုင္တာေပါ့ … On Touch Screen နဲ႔ Voice Command ေတြသံုးထားတဲ့ (ဆသရ) အမ်ဳိးအစားဖံုးေတြကို မင္းဘယ္လို အသံုးခ်မလဲ။ ေျမပံုက စာတန္းေတြကလည္း ဗမာလိုေလ ”

“ Sony နဲ႔ Nokia ကေတာ့ အဂၤလိပ္လို သံုးပါေသးတယ္ ”

“ ဒယ္ဒီသိျပီ။ ငါ့သမီးက ဝိဇၨာတန္းတက္ျပီး ေခတ္နဲ႔မ်က္ေျခပ်က္ေနတာကို။ မင္းေျပာတဲ့ တံဆိပ္ေတြက နည္းပညာပိုင္းမွာ ဆသရ ကိုမမွီေတာ့ဘူးကြ။ စစ္ကိုင္းမွာ လုပ္သြားတဲ့ ဆသရ အေရာင္းျမွင့္တင္ေရးပြဲကို MRTV ၂၃ က တိုက္ရိုက္လႊင့္လို႔ ေဖေဖၾကည့္လိုက္ရတယ္။ သိပ္ကိုေကာင္းတဲ့ လက္ကိုင္ဖံုးေတြပဲ သမီး။ Nokia ဆိုတာ ကေလးကစားတာပါကြာ။ ကဲ … ဒီေတာ့ သမီး ဗမာစာ သင္တန္းသြားတက္။ ျပီးရင္ ေနာက္လထဲ ဒယ္ဒီ ဗမာျပည္သြားရင္လိုက္ခဲ့ေတာ့။ ဟုတ္ျပီလား ”

“ ဗမာျပည္ဝင္ခြင့္ ဗီဇာက ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူးေနာ္။ ေနာက္ျပီး ဒယ္ဒီက ဘာသြားလုပ္မွာလဲ”

“ ဒယ္ဒီက ေတာင္ငူမွာလုပ္မယ့္ ေလယာဥ္ျပပြဲကို သြားမယ္။ ဗမာျပည္လုပ္ “မိုးယံဆင္” ငါးထပ္လူစီးေလယာဥ္ကို အဓိကၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ။ အဲဒီေလယာဥ္က ေျပးလမ္းမလိုဘူး၊ ျပီးေတာ့ အေတာင္ပံေတြကိုလည္း ေခါက္သိမ္းႏိုင္သတဲ့။ သမီးပါရင္ေတာ့ ရန္ကုန္ ျမကၽြန္းသာပန္းျခံထဲက ေရေအာက္ျပခန္းမွာလုပ္မယ့္ စက္ရုပ္အေလးမျပိဳင္ပဲြပါ ဝင္ၾကည့္မလားလို႔ေလ”

“စိတ္ဝင္စားဖို႔ေတာ့ ေကာင္းသားပဲ။ ဒါနဲ႔အစားအေသာက္က အဆင္ေျပပါ့မလား ဒယ္ဒီ”

“ဟားး ဟားးးး … ငါ့သမီးလဲ သူ႔အေမနဲ႔တူလာျပီ။ ၾကံဖန္ပူတတ္လာတယ္။ ဒီမွာသမီး … ဗမာျပည္မွာ မရတာမရိွဘူး။ သမီးဘာစားခ်င္သလဲ။ အဆူးမပါ အနံ႔ကင္းတဲ့ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္စတုိင္ ဒူးရင္းသီးလား။ သယ္ယူရလြယ္ကူတဲ့ ေလးေထာင့္ပံု ၾကက္ဆင္ဥလား။ ေလဆာနဲ႔ အရိုးေတြကို ေခ်ျပီး တေကာင္လံုးဝါးလို႔ရေအာင္လုပ္ထားတဲ့ ငါးသေလာက္ေပါင္းလား။ ဥေရာပသားေတြ အတြက္သီးသန္႔လုပ္ထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ပုန္းရည္ၾကီးလား။ ဒါမွမဟုတ္ …”

“ေတာ္ပါျပီ ဒယ္ဒီရယ္။ ဗိုက္ေတာင္ဆာလာျပီ။ သြားေရးလာေရးနဲ႔ ဆက္သြယ္ေရးက…”

“သမီး … သမီးေမးခြန္းေတြက နည္းနည္းေဘးေရာက္လာျပီ။ ဗမာျပည္သြားမယ္ဆို ဒါေတြကိုထည့္စဥ္းစားဖို႔ကို မလိုဘူးေလ။ ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ ေအာက္ဆီဂ်င္စစ္စစ္ထည့္ထားတဲ့ ေလရွဴဘူးေတြေပးမယ္။ ေနေရာင္ျခည္ကာတဲ့ ဦးထုပ္နဲ႔ မ်က္မွန္လည္းေပးမယ္။ ရာသီဥတုေၾကာင့္ေတာ့ သမီးမပူရေတာ့ဘူး။ သမီးသြားမယ့္ ဟုိတယ္တိုင္းမွာ သမီးစီးလာတဲ့ကားတံခါးကို လာကပ္မယ့္ Tube ေတြရိွတယ္။ အဲဒီအေပၚ ေျခေထာက္ခ်လိုက္ရံုနဲ႔ အလိုအေလ်ာက္ေရြ႕လ်ားျပီး သမီးကို Reception ကို ပို႔ေပးလိမ့္မယ္။ အဲဒီမွာ ဘာသာစကား အနည္းဆံုး ၅၉၀ ေလာက္ေျပာတတ္တဲ့ ဟုိတယ္ဝန္ထမ္းေတြ ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဘာတဲ့… ဆက္သြယ္ေရးဟုတ္လား… ဗမာနယ္စပ္ကို ေလယာဥ္ျဖတ္တာနဲ႔ အင္တာနက္ကြန္နက္ရွင္ရျပီ။ GSM ေတြသယ္လာရင္ ေျပာလို႔ရျပီ။ အဲ… ကိုယ့္ဖံုးကို ယူလာဖို႔ေမ့လာရင္လည္း မပူပါနဲ႔။ ေလဆိပ္မွာ လက္ကမ္းစာေစာင္ေဝသလို GSM ေတြ လိုက္ေဝေနတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြ ရိွတယ္။ ၾကိဳက္တဲ့ SIM Card ေရြးယူ။ Hand Set ကေတာ့ ထုတ္ထားတာ ၂ ပတ္ၾကာတဲ့ ေမာ္ဒယ္ဆိုရင္ အလကားယူလို႔ရတယ္ေလ။ အမ်ားစုကေတာ့ “ဆသရ” လို႔ေခၚတဲ့ ဆက္သြယ္ေရးတံဆိပ္ ေတြေပါ့ေလ”

“ေအာ္..ေကာင္းလိုက္တာေနာ္။ ဒါနဲ႔ အစိုးရနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးကေရာ…”

“အစိုးရ.. အစိုးရ … ဒီအစိုးရကေတာ့ကြာ … ေဖေဖေျပာမယ္ … ဒီလိုရိွတယ္ …”

ထိုစဥ္ … “ဆိုက္ကားအားလား ” ဟူေသာ ခရီးသည္အသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း လန္႔ႏိုးသြားကာ ခရီးသည္ကို လိုရာသို႔ တင္ေဆာင္လိုက္ပို႔ေလေတာ့သတည္း။