ႏွစ္ ၆၀ ျပည့္ခဲ့ျပီ

ဒီေန႔မနက္ ေစာေစာႏိုးေနျပီး နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဆို ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိေျမ ရန္ကုန္မွာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အလံတင္အခမ္းအနား လုပ္ေနေလာက္ျပီဆိုတာ သတိရမိတယ္။ မနက္အာရုဏ္ဦးစအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို ဂုဏ္ျပဳအခမ္းအနားနဲ႔ လႊင့္တင္ျပီး သမိုင္းဝင္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔ရဲ႕ ႏွစ္ ၆၀ ျပည့္အခမ္းအနားကို ေမာ္ကြန္းထိုးေနလာက္ေရာေပါ့။

အခမ္းအနားေလးဟာ ေသးေသးေလးလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားခ်င္လည္း ခမ္းနားေနမယ္။ ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္ မသိေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕အရသာနဲ႔ အဲဒီအရသာကိုေဖၚေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အာဇာနည္ေတြကို သတိရသိတတ္ေနၾကမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္။ ဒီလိုအခမ္းအနားမ်ဳိး လုပ္ခြင့္ရဖို႔ ႏိုင္ငံေက်းဇူးရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ စစ္ေျမျပင္မွာ၊ လမ္းမေတြေပၚမွာ၊ ေနာက္ဆံုး အစည္းအေဝးခန္းမထဲမွာ အသက္စြန္႔ခဲ့ၾကရတယ္။ သူတို႔တက္မက္ခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ စိုးစဥ္းမွ် မျမည္းစမ္းခဲ့ၾကရဘူး။ သူတို႔ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ျဗိတိသ်ွအလံနဲ႔ ေနဝန္းနီ ဂ်ပန္အလံတို႔ကိုပဲ ႏိုင္ငံေတာ္အလံလို႔ သိသြားၾကရတယ္။ လြတ္လပ္ေရးေန႔လို႔ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အာဇာနည္ေန႔နဲ႔ မျခားခံစားရတယ္။ အခုအလံတင္အခမ္းအနား လုပ္ေနတဲ့ တာဝန္ရိွပုဂၢိဳလ္ေတြေရာ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ေအာက္ေမ့သင့္တဲ့လူေတြ၊ ေက်းဇူးတင္သင့္တဲ့လူေတြ ကို ဦးညႊတ္ေနရဲ႕လား။ ဦးညႊတ္ေနတုန္းမွာေရာ စိတ္ပါရဲ႕လား။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ဘယ္လိုျဖစ္ေပၚလာတယ္၊ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာရပါတယ္ဆိုတာကို မ်ဳိးဆက္သစ္ ဗမာေလးေတြ၊ တခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္မယ့္လူေတြကို ျပန္ေျပာင္းေျပာျပေနေသးရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မေသခ်ာတဲ့ အေျဖေတြနဲ႔ ေမးခြန္းေတြေမးရင္ ဇန္နဝါရီ ၄ ရက္ေန႔ မနက္ခင္းကို ႏိုးထခဲ့ရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္က သယ္လာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုေသးေသးတစ္ခုကို ထုတ္ၾကည့္ရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ သူ႔လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး အတိုက္အခံေတြနဲ႔ ရန္သူေတြအေၾကာင္း ေတြးမိတယ္။ လွည့္ကြက္ေတြမ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မာယာမပါပဲ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္လုပ္ခဲ့တယ္။ သူ႔အျမင္က ရိုးရွင္းလြန္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္ပါပဲ။ ႏိုင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္ ေန႔ည၊ ေနပူမိုးရြာမေရြး အလုပ္ေတြလုပ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလ်ာ့ခ်ထားတယ္။ သူ႔အတိုက္အခံေတြက သူ႔ကိုေထာက္ျပစရာ အျပစ္ရွာမရခဲ့ဘူး။ ရွာမရေတာ့ ပစ္သတ္လိုက္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လုပ္ၾကံခံရတာဟာ ကမာၻ႕သမိုင္းမွာ ပထမဆံုးမဟုတ္သလို မၾကာမီက လုပ္ၾကံခံလိုက္ရရွာတဲ့ ပါကစၥတန္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဘူတို ဟာလည္း ေနာက္ဆံုးျဖစ္ဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးဟာ ဒီလိုပဲ ေျခထိုးမႈေတြ၊ လုပ္ၾကံမႈေတြ၊ အျပစ္ရွာမႈေတြနဲ႔ ရႈပ္ေထြးေနဆဲပါပဲ။ အရင္ကလည္း ဒီလုိပဲ၊ ေနာက္လည္း ဒီလိုပဲျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။ လုပ္ၾကံတာခံရတိုင္း ေခါင္းေဆာင္ၾကီး မဟုတ္ေပမယ့္ တို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္စစ္စစ္ျဖစ္တယ္။ အခုခ်ိန္အထိလည္း “ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ဆိုတဲ့ အမ်ားဆိုင္နာမ္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတဲ့ ေက်းဇူးရွင္အတြက္ ကိုယ္ပိုင္နာမ္လို ျဖစ္ေနဆဲပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ကုန္တဲ့ စစ္တပ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးကို တစ္ဦးတည္း၊ တစ္ပါတီတည္းလုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘဲ တျပည္လံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးကို ဦးတည္ျပီး ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဦးေဆာင္ေလာက္တဲ့ အတတ္ပညာေတြကိုလည္း အစအဆံုးတတ္ကၽြမ္းခဲ့ပါတယ္။ စစ္ျပိဳင္တိုက္မလား၊ ယွဥ္ျပိဳင္ေဟာေျပာမလား၊ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးမလား၊ အဂၤလိပ္စာျပိဳင္ေရးမလား ... အဲဒီအခ်ိန္က ေလ့လာစရာစာအုပ္စာတမ္းနဲ႔ source ေတြရွားပါးေနခ်ိန္မွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ျပီးျပည့္စံုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးဗိသုကာျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူတစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ေပမယ့္ သူဦးေဆာင္ျပီး လြတ္လပ္ေရးဆိုတာကို အရယူေပးခဲ့တယ္။ သူကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ အရမ္းနီးကပ္တဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကိုေရာက္ေနျပီး “မၾကာခင္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သံုးစြဲခြင့္ရေနျပီျဖစ္ပါတယ္။

တာဝန္ေက်လြန္းတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဒီလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ နာမည္ထုတ္ေဖၚ အေလးျပဳၾကရမယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြကို ေအာက္ေမ့ၾကရဦးမယ္။ သူတို႔လိုလူမ်ဳိးေတြ ေပၚလာဖို႔ ဆႏၵျပဳၾကရဦးမယ္။ ဘယ္သူမွ မလုပ္ရင္ေနပါဗ်ာ ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ဦးခ်င္းစီပဲ ေရာက္ရာအရပ္၊ ရွင္သန္ရာ ေနရာကေန သြားေလသူေတြနဲ႔၊ လက္ရိွအသက္စြန္႔လုပ္ေနသူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔၊ စိတ္ခ်ေစဖို႔ ဒီလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ဦးညႊတ္အေလးျပဳၾကရေအာင္ေနာ္ ...

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔တကြ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အေလးျပဳဦးညႊတ္ရင္း ႏွစ္ ၆၀ ျပည့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔အတြက္ ဂုဏ္ျပဳေရးသားပါသည္။