ကပ္ႏိုင္ရင္ ကားတစ္စီးရမယ့္ Subaru Impreza Challenge 2008

လုပ္ရမွာက လြယ္လြယ္ေလးပါ။ ရပ္ထားတဲ့ အသစ္စက္စက္ Subaru အမ်ဳိးအစား ကားတစ္စီးကို လက္ဝါးကေလးနဲ႔ ကပ္ထားရံုေလးပါ။ အၾကာဆံုးကပ္ႏိုင္ရင္ စင္ကာပူေဒၚလာ ၈ ေသာင္းတန္တဲ့ Subaru ကားတစ္စီး အပိုင္ေပးပါမယ္တဲ့။ မယံုမရိွပါနဲ႔။ ဒါနဲ႔ဆို ဒီျပိဳင္ပဲြကို စင္ကာပူမွာ က်င္းပလာတာ ၇ ၾကိမ္ျပည့္ပါျပီ။ တကယ္အၾကာဆံုးကပ္ႏိုင္သူကို တကယ္ခ်ီးျမွင့္လာတဲ့ Subaru ရဲ႕ Promotion ပြဲတစ္မ်ဳိးပါပဲ။

လြယ္တယ္ဆိုလို႔ ငါတို႔လည္းကပ္မယ္ဆိုျပီး ပလက္ကုလားထိုင္ေလး၊ ဝတၳဳစာအုပ္ေလးနဲ႔ စီးကရက္ဗူးေလးေတြ ယူလာျပီး ဇိမ္ကေလးနဲ႔ ထိုင္ကပ္ေနလို႔ေတာ့မရပါဘူး။ ျပိဳင္ပြဲဝင္မယ့္လူေတြကို စိတ္ပိုင္းနဲ႔ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေဆးစစ္မႈေတြ အရင္လုပ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဆင့္ဆင့္ယွဥ္ျပိဳင္ရပါေသးတယ္။ အဲဒီထဲကမွ လက္ေရြးစင္ ၃၆၀ က ယွဥ္ျပိဳင္ခြင့္ရပါတယ္။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ထူးျခားခ်က္အေနနဲ႔ ေဒသတြင္းက Subaru ရံုးခြဲရိွတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ယွဥ္ျပိဳင္ႏိုင္သူ လက္ေရြးစင္ ၄၀ ကိုလည္း ဖိတ္ေခၚထားပါတယ္။ မေလးရွား၊ ေဟာင္ေကာင္၊ ထိုင္းနဲ႔ ဖိလစ္ပိုင္တို႔က အဆင့္ဆင့္ ေရြးခ်ယ္ျပီးသား လက္ေရြးစင္ ၁၀ ေယာက္စီနဲ႔ လူ ၄၀၊ စင္ကာပူလူခံ ၃၆၀ ေပါင္း ၄၀၀ က မေန႔က ေန႔လည္က စတင္ျပီး Nee Ang City ရင္ျပင္မွာ ယွဥ္ျပိဳင္ေနပါျပီ။ တကယ္လို႔ စင္ကာပူျပင္ပက လူ ၄၀ ထဲကမ်ား ဗိုလ္စြဲခဲ့ရင္ ထပ္ေစာင္းဆုေၾကးေငြ ေဒၚလာ ၅ ေထာင္ေပါင္းေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျပိဳင္ပြဲဝင္ စည္းကမ္းေတြကေတာ့ အေတာ္ေလးမ်ားပါတယ္။ ျပိဳင္ပြဲကို ဟမ္းဖံုး၊ စာအုပ္၊ MP3 Player၊ အစားအေသာက္၊ တစ္ရွဴးစတာေတြ ယူလာခြင့္မရိွပါဘူး။ ၆ နာရီယွဥ္ျပိဳင္ျပီးပါမွ ၅ မိနစ္အနားရပါတယ္။ ၅ မိနစ္အတြင္း ျပိဳင္ပြဲကပံ့ပိုးတဲ့ အစားအေသာက္ေတြ စားခြင့္ရိွသလို အိမ္သာသြားခြင့္၊ လွဲေလ်ာင္းခြင့္ေတြလည္း ရပါတယ္။ အနားယူတဲ့ ၅ မိနစ္အတြင္း မိသားစုဝင္ တစ္ေယာက္နဲ႔သာ ေတြ႔ခြင့္ရိွပါတယ္။ ၅ မိနစ္ျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကပ္ေနတဲ့ကားရဲ႕ သက္ဆိုင္ရာ လက္ဝါးအရာေနရာမွာ ျပန္ေရာက္ေနျပီးသား ျဖစ္ရမွာပါ။ ဒါေတြကေတာ့ အဓိက စည္းကမ္းၾကီးေတြပါ။ တကယ္ေတာ့ စည္းကမ္းခ်က္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ရိွပါတယ္။

ဟုတ္ကဲ့ ... ငါဆို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာကပ္ႏိုင္မလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ေနပါေသးလား။ မႏွစ္က ျပိဳင္ပြဲဝင္သူ ၃၈၇ ေယာက္ထဲက ခ်န္ပီယံျဖစ္သြားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးငယ္ Sandra Yeow က စုစုေပါင္း ၇၇ နာရီနဲ႔ ၁၃ မိနစ္ ( ၃ ရက္ေက်ာ္ ) လက္ဝါးနဲ႔ ကားကပ္ထားႏိုင္ျပီး စံခ်ိန္ခ်ဳိးခဲ့ပါသတဲ့။ ဒီေန႔ Orchard ဘက္ေရာက္တုန္း ျပိဳင္ပြဲနဲ႔တိုးေနလို႔ ေအာက္ကဓါတ္ပံုေလးေတြ ရိုက္လာျဖစ္ပါတယ္။

ကဲ ... ျပိဳင္ပြဲဝင္မယ္မွန္းရင္ ေနာက္ႏွစ္အတြက္ အခုကတည္းက ၾကိဳေလ့က်င့္ထားၾကပါစို႔ဗ်ာ။

(စိတ္ဝင္စားစရာျပိဳင္ပြဲအေၾကာင္းသတင္းေပးတဲ့ ကိုဇင္ကိုလတ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)

လက္ေရးမူမ်ား

ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသူေတြအေၾကာင္း ေလ့လာၾကတဲ့အခါ သူတို႔ရဲ႕ လက္ေရးပံုစံေတြကိုလည္း သတိတရ မွတ္တမ္းျပဳထားေလ့ရိွပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြကလည္း လက္ေရးကိုၾကည့္ျပီး စိတ္ေနစိတ္ထားကို အကဲျဖတ္ႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အင္တာနက္ေပၚမွာ ရွာေတြ႔မိတဲ့ ကမာၻေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ လက္ေရးမူေလးေတြ တင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။

အိႏိၵယေခါင္းေဆာင္ၾကီး မဟတၱမဂႏၵီ ^^

ျဗိတိသွ်ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဝင္စတန္ခ်ာခ်ီ^^

နာဇီေခါင္းေဆာင္ ဟစ္တလာ^^

အေမရိကန္ သမၼတေဟာင္း လင္ကြန္း^^

အေမရိကန္ လက္ရိွသမၼတ ေဂ်ာ့ဘုရွ္^^

သိပၸံပညာရွင္ၾကီး အိုင္းစတိုင္း^^

ေဝလမင္းသမီး ဒိုင္ယာနာ^^

Hit တက္ခ်င္သလား ?

Blog Template ေျပာင္းခ်င္တာနဲ႔ အင္တာနက္ထဲ ဟိုေခ်ာင္ၾကား ဒီေခ်ာင္ၾကား လိုက္ရွာရင္း စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေလးတစ္ခု ေတြ႕မိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကို လာလည္တဲ့ Hit ေတြ တစ္ပတ္အတြင္း ၂ ဆ ျဖစ္ေစမယ့္ အခမဲ့ နည္းလမ္း ၆ ခုလို႔ဆိုထားတဲ့ ပို႔စ္ေလးပါ။ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္တစ္ခုမွာလည္း ဖတ္ဖူးသလိုလိုေတာ့ ရိွေပမယ့္ သိပ္မေသခ်ာလို႔ ဘိုလိုေရးထားတာေလးကို ျမန္မာလိုျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေငြေၾကးတစံုတရာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ခံစားခ်က္သက္သက္ ေရးေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အတြက္ Hit Counter မွာ မေန႔က နံပတ္နဲ႔ ဒီေန႔နံပတ္ ကြာဟခ်က္ၾကီးေလ - စိတ္ခ်မ္းသာျပီး ပို႔စ္ေရးဖို႔ အားတက္ရေလျဖစ္တာမို႔ အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ့ အသံုးက်မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေတြကေန ေငြရွာမယ္လို႔ စဥ္းစားေနသူေတြအတြက္လည္း Hit က အေရးပါတာမို႔ အသံုးတည့္ေကာင္းပါတယ္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ လက္ေတြ႔ လိုက္နာၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။

(၁) Internet Search Engine မ်ားႏွင့္ခ်ိတ္ဆက္ထားပါ

ကမာၻသံုး နာမည္ေက်ာ္ Search Engine ေတြျဖစ္တဲ့ Google, Yahoo, MSN စတဲ့ Website ေတြမွာ ေန႔စဥ္လာေရာက္ အသံုးျပဳတဲ့ User ေပါင္း သန္းခ်ီရိွပါတယ္။ အဲဒီလူေတြထဲကမ်ား Myanmar Blog ရယ္လို႔ ရွာလိုက္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ သက္ဆိုင္ရာ Keyword နဲ႔ရွာလိုက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္က First Page လို႔ေခၚတဲ့ ေရွ႕ဆံုးစာမ်က္ႏွာေတြမွာပါလာႏိုင္ရင္ ေသခ်ာေပါက္ Hit ေတြ တက္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလို Search Engine ေတြမွာ လြယ္လင့္တကူ ရွာေတြ႔ႏိုင္ဖို႔ ေယဘုယ်အေနနဲ႔ နည္းလမ္း ၂ မ်ဳိးရိွပါတယ္။ ပထမနည္းလမ္းကေတာ့ Google ဒါမွမဟုတ္ Yahoo တို႔မွာ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ Sitemap လို႔ေခၚတဲ့ အခ်က္အလက္ေလးေတြ ထည့္သြင္းေပးထားတာပါပဲ။ စိတ္ဝင္စားလို႔ Google မွာ တင္ထားခ်င္ရင္ ဒီေနရာ ကတဆင့္သြားႏိုင္ျပီး Yahoo မွာတင္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီေနရာ ကတဆင့္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒုတိယနည္းကေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ HTML Code ထဲမွာ Meta Tag လို႔ ေခၚတဲ့ အခ်က္အလက္ေလးေတြ ျမႈပ္ထားဖို႔ပါပဲ။ လုပ္ပံုလုပ္နည္းကို ဒီမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီ ၂ ခုလံုးမွာ လိုသလို ထည့္သြင္းထားျပီဆိုရင္ Search Engine ေတြမွာ ၂ ရက္အတြင္း အလြယ္တကူ ရွာေတြ႔ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။

(၂) ဘေလာ့ဂ္လမ္းညႊန္ Website ေတြမွာ Register လုပ္ထားပါ

ဘေလာ့ဂ္ေပါင္း သန္း ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရဲ႕ Data ေတြကို သိမ္းထားျပီး လမ္းညႊန္ေပးႏိုင္တဲ့ ကမာၻ႔အၾကီးဆံုး Blog Directory ၾကီးေတြ ရိွပါတယ္။ သိခ်င္တာရိွတဲ့အခါ အဲဒီ Website ၾကီးေတြက ထိထိေရာက္ေရာက္ လမ္းညႊန္ေပးႏိုင္သလို ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကိုလည္း လာလည္မယ့္ ဧည့္သည္ေတြရလာေအာင္ ေဖာ္ျပေပးတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို နာမည္ၾကီး Blog Directory ေတြကို ဒီမွာ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ Register လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ စဥ္းစားရင္ေတာ့ အသံုးျပဳေနက် Email မဟုတ္တဲ့ အသစ္တစ္ခုဖြင့္ျပီးမွ Register လုပ္ပါလို႔ အၾကံေပးခ်င္ပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ Web Admin ပို႔တဲ့ Email ေတြနဲ႔ပဲ Mail Box ထဲ ျပည့္ေနပါလိမ့္မယ္။

(၃) Forum ႏွင့္ Group မ်ားတြင္ ဝင္ေရာက္ေဆြးေႏြးပါ

ကိုယ္က ကင္မရာေတြအေၾကာင္းေရးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါဆိုပါစို႔။ Google မွာ Camera Forum ဒါမွမဟုတ္ Camera Group ဆိုတဲ့ Keyword မ်ဳိးနဲ႔ ရွာၾကည့္ပါ။ သက္ဆိုင္တဲ့ Forum နာမည္ေတြ၊ Group List ေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီထဲက တခ်ဳိ႕မွာ Register လုပ္ျပီး ဝင္ေဆြးေႏြးပါ၊ ပို႔စ္ေတြတင္ပါ။ တင္တဲ့အခါမွာလည္း ေအာက္ေျခေလးမွာ Signature သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ နာမည္၊ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ Link စတာေလးေတြ ထည့္ေရးထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဥပမာ “ကိုေအာင္ (www.koaung-yangon.blogspot.com)” ဆိုတာမ်ဳိးပါ။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ျပီး ေၾကာ္ျငာမဆန္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။

(၄) Social Bookmark မ်ားတြင္ မွတ္သားထည့္သြင္းထားပါ

del.icio.us ဒါမွမဟုတ္ digg ဆိုတာမ်ဳိးေလးေတြကို တခ်ဳိ႕သတင္းေတြ၊ Website နဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ႕ ေအာက္ေျခေတြမွာ ေတြ႔တတ္တာ သတိထားမိမွာပါ။ အဲဒါေတြကေတာ့ Social Bookmark Website ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြကို ကိုယ့္ကြန္ပ်ဴတာရဲ႕ Internet Browser ေတြမွာ Bookmark နဲ႔ မွတ္သားႏိုင္သလို အထက္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ Website ေတြမွာလည္း ဘယ္ကြန္ပ်ဴတာကမဆို ၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ Social Bookmark လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို Website ေတြမွာ Account တစ္ခုဖြင့္ျပီး ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကို ကိုယ့္ဘာသာျပန္ျပီး Bookmark လုပ္ထားပါ။ Traffic ေတြ သိသိသာသာ တက္လာပါလိမ့္မယ္။

(၅) ပို႔စ္ေတြကို Article Directory Website ေတြမွာ တင္ပါ

ဒီနည္းလမ္းကေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေရးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြအတြက္ ပိုသင့္ေတာ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဓိကက ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္လိပ္စာေလး အဲဒီ Article Website ေတြမွာ ရိွေနဖို႔ပါပဲ။ နာမည္ၾကီးေတြ အဲဒီလို Website ေတြကေတာ့ goarticles.com, ezinearticles.com, articlecity.com စတာေတြပါပဲ။ အဲဒီ Website ေတြမွာ Register လုပ္ျပီး ပို႔စ္ေလးေတြသာ တင္လိုက္ပါ။ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ လိပ္စာေလးေတြ ထည့္ထားဖို႔ေတာ့ မေမ့နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ Hit ေတြတိုးလာမယ္တဲ့။

(၆) အျခားဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ Comment ေရးပါ

ဒီနည္းကေတာ့ သိပ္မစိမ္းလွပါဘူး။ ဘေလာ့ဂ္စေရးတဲ့အခါ အျခားဘေလာ့ဂ္မွာ Comment ေရး၊ Cbox မွာေအာ္နဲ႔ လိုက္မိတ္ဖြဲ႔ရတာပါပဲ။ Comment ေရးတဲ့အခါ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္လိပ္စာေလး ခ်န္ထားခဲ့ႏိုင္လို႔ အဲဒီကေနတဆင့္လည္း Hit ေတြ တက္လာႏိုင္ပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္ဂါ Kranthi ရဲ႕ ပို႔စ္ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ သူ႔ဆီမွာ Comment ခ်ထားၾကတဲ့အထဲမွာ သိသာတယ္ ဆိုတဲ့လူလည္းပါတယ္။ မထူးပါဘူးဆိုတဲ့ လူေတြလည္းပါပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အက်ဳိးမယုတ္လို႔ စမ္းၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။

အိပ္ေရးဝတဲ့ေသာၾကာ

အိပ္ေရးဝတဲ့ေသာၾကာ

ၾကာလာေတာ့လည္း
စကၠန္႔တံေတြကိုေတာင္
ေၾကာက္လာတယ္ ...

သူတို႔ေၾကာင့္ပဲ
၂၀၀၇ လည္းေသ ...
၂၀၀၈ ကလည္း သခၤ်ဳိင္းကို ေျခတစ္ဖက္လွမ္းနဲ႔
ဖရိုဖရဲႏိုင္လွခ်ည္ရဲ႕

တနလၤာေရာက္တုိင္း
ေသာၾကာကိုေမွ်ာ္ ...
ညေနတစ္ျခမ္းပိုင္ဖို႔မ်ား
ငါးရက္လံုးကို ထပ္စေတးနဲ႔
ေဟာဒီေကာင္ ဆန္ကုန္ေျမေလးရယ္ပါ ....

အာဏာနဲ႔ေငြေၾကး
မိန္းမလွေတြနဲ႔ ေဗာ့ကာ
ေလယာဥ္နဲ႔ ၿပိဳင္ကားေတြအစား
ငါ့အား ...
အိပ္ေရးဝတဲ့ ေသာၾကာတစ္ညသာ
ခဏခဏေပးစမ္းပါ ...။

ကဗ်ာေလးေတြ မတင္ျဖစ္တာၾကာလို႔ သံလြင္အိပ္မက္က ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ တင္ထားလိုက္ပါတယ္။

သံလြင္ထြက္ျပီ

သခင္မ်ဳိးေဟ့ ...

သခင္မ်ဳိးေဟ့ ... တို႔ဗမာ

(ပံုမ်ားကို ျပတ္သားစြာျမင္ႏိုင္ရန္ Click လုပ္ပါ)

အနာဂတ္လိႈင္းထဲက အုိေအစစ္မ်ား

“အနာဂတ္လႈိင္း၏ ဆံုမွတ္မ်ား” လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္စာအုပ္ေလးရဲ႕ Softcopy (PDF Version) ကို စက္တင္ဘာလထဲမွာ ျဖန္႔ေဝခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ေျပာရရင္ေတာ့ သတိရစရာအခ်ိန္ေတြ၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တာေတြ၊ ပင္ပန္းခဲ့တာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ နာမည္ေပးတာ၊ မ်က္ႏွာဖံုးဒီဇိုင္းေရြးတာကအစ ကေလာင္နာမည္ေျပာင္းတာေတြ၊ စာမူေရြးတာေတြအထိ လူအင္အားသံုး အခ်ိန္ကုန္ခံခဲ့ၾကရတာေတြ မွတ္မိေနတုန္းပါပဲ။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္မလာႏိုင္ေသးခင္မွာ အခုလို Ebook ျဖစ္လာေအာင္၊ စာဖတ္သူေတြဆီ ပို႔ႏိုင္ေအာင္ အားစိုက္အခ်ိန္ေပးခဲ့တဲ့ ကိုစိုးေဇယ်နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစုကို ေက်းဇူးတင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္ကေလးကို ဒီေနရာမွာ Download ရယူႏိုင္ပါတယ္။

ဒီစာအုပ္အတြက္ စာမူေတြေရြးဖို႔ အဲဒီအခ်ိန္ကရိွတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ေဝစုခြဲျပီး တင္ထားသမွ် ပို႔စ္ေတြကို တခုမက်န္ ဖတ္ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မဂ်စ္တူးဘေလာ့ဂ္နဲ႔ အျခား ၄ ခု အပါအဝင္ ၅ ခုဖတ္ေပးရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကိုေတာ့ ကိုညီညီသံလြင္က ဖတ္ေပးျပီး ကဗ်ာ ၁ ပုဒ္အပါအဝင္ ပို႔စ္ ၅ ခုကို ေရြးေပးပါတယ္။ စာအုပ္အတြက္ အျပီးသတ္ေရြးၾကတဲ့အခါ အဲဒီကဗ်ာေလးနဲ႔ အျခား ၂ ပုဒ္ အေရြးခံရပါတယ္။ အေရြးခံခဲ့ရတဲ့ “အေျဖ” နာမည္ရကဗ်ာနဲ႔ ပို႔စ္ေလးေတြကို ေအာက္မွာ အမွတ္တရ ျပန္ေဖၚျပထားေပးလိုက္ပါတယ္။

အေျဖ

ရႈံးမယ္မွန္းသိရက္နဲ႕
ေခါင္းမာမာနဲ႕ပဲ
ကစားကြက္ေတြကို
စေ႕ရႊခဲ့တဲ့ငါ …

“ အရွင္မ ” ကို မ်က္ႏွာလုပ္ဖို႕
ငါ့နယ္ရုပ္ေတြကို
အဝါေရာင္ပန္းေတြျဖစ္ေအာင္ျပဳစား
သူ႕အစားကိုခံေစခဲ့တဲ့ငါ …

မတရားလည္းေနပါေစ
ငါ့ရထားေတြ
ျမင္းနဲ႕ သူရဲေကာင္း
အားလံုးေခါင္းခ်
သူလုပ္သမွ် ခံေစခဲ့တဲ့ငါ ..

ေဒဝတာလို ခန္႕ညားပံုမ်ဳိးနဲ႕
မာနကိုတံခြန္လႊင့္ထားသူေရ …
နန္းက်ဘုရင္ ငါကေတာ့
ဘုန္းနိမ့္ခဲ့တဲ့ အတၱေတြနဲ႕
ရႈံးနိမ့္သမွ်ရင္မွာပိုက္ျပီး
မင္းအနားေရာက္လာခဲ့ေတာ့
ေအာ္… နန္းရင္ျပင္မွာ
ငါ့ႏွလံုးေသြးေတြ
ျမင္လို႕ေတာင္မေကာင္းဘူး။

Mr.Pooh

ေလဆိပ္ေရာက္ဖို႔ ၁၅ မိနစ္

ေလဆိပ္ေရာက္ဖို႕ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လိုဦးမည္္။ သူကေတာ့ မပင္ပန္းသလိုပင္။ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ေပးေသာ မုန္႕လက္ေကာက္ကို ထန္းလ်က္ရည္ႏွင့္ အားရပါးရတို႕ကာ စားေနေလဧ။္။ က်န္လက္တစ္ဖက္ကလည္း ဒိန္ခ်ဥ္ဘူးကို မလြတ္တန္းကိုင္ထားေသးသည္။ “သူ” ဆိုတာက ဇီဇူး ဟုခ်စ္စႏိုးေခၚၾကေသာ ကေလးေပါၾကီး ဇီဒန္း ပင္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္သူသည္ ဘရစ္တနီစပီးယားဧ။္ သီလရွင္၀တ္ပြဲက်င္းပရာ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံ ကိပ္ေတာင္းျမိဳ႕မွ တဆင့္ ဒိန္းမတ္သို႕လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဇီဒန္းကေတာ့ တကယ့္ကို ေအးေအးေဆးေဆး။ မာတာရာဇီကို ေခါင္းႏွင့္၀င္ေဆာင့္သည့္အေၾကာင္း မေမာမပန္း ထပ္ေျပာေနျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကသာ ကိုယ့္အပူႏွစ္ခုႏွင့္ကိုယ္။ ... (ဆက္ဖတ္ရန္)

အိပ္မက္ထဲမွာ

“ ဘာေျပာတယ္ေလာ္ရာ ! ”

“ စိတ္မဝင္စားဘူးလို႔ေျပာတာပါ ဒယ္ဒီ”

“ မရဘူးသမီး။ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ မင္းဗမာစာ၊ ဗမာစကားမတတ္လို႔မရဘူး”

“ ဒါဆိုလည္း ေနာက္မွတတ္မယ္ ဒယ္ဒီ။ အခုသမီးမွာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းနဲ႔ ဂ်ပန္ယဥ္ေက်းမႈအတန္းေတြ တတ္ရဦးမယ္”

“ အဲဒါခက္တာပဲ။ ဘာကအေရးၾကီးလဲဆိုတာ မင္းတို႔ကေလးေတြ မခြဲႏိုင္ဘူး။ ဗမာစကားတတ္ရင္ ကမာၻမွာ မင္းသြားခ်င္တဲ့ဆီသြားလို႔ရျပီ၊ မင္းလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ လုပ္လို႔ရျပီကြ ” (ဆက္ဖတ္ရန္)


(အဲဒီပို႔စ္ေလး ၂ ခုကို ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္မွန္းမသိ Forward Mail အျဖစ္ ပို႔ေနၾကတာကို ေတြ႕မိပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေရးထားတာေတြပါ)

F1 လႈိင္းလံုးထဲက ကၽြန္ေတာ္

ခုတေလာ စကၤာပူကၽြန္းကို ရိုက္ခတ္ေနတဲ့ ျပင္းထန္တဲ့ လႈိင္းလံုးၾကီးကေတာ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ က်င္းပေနတဲ့ ေဖာ္ျမဴလာဝမ္းေခၚ ကမာၻ႔အၾကီးက်ယ္ဆံုး၊ တန္ဖိုးအမ်ားဆံုး၊ လူစိတ္အဝင္စားဆံုး ျပိဳင္ကားေမာင္းျပိဳင္ပြဲ သတင္းလႈိင္းလံုးၾကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူေတြျပိဳင္မယ္၊ ဘယ္ကားေတြ၊ ဘယ္အသင္းေတြပါမယ္၊ လမ္ေၾကာင္းေတြကဘယ္လို၊ ကုန္က်ေငြဘယ္ေလာက္၊ ေနာက္ဆံုးသတင္းနဲ႔ ရလဒ္ေတြ စတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြပဲ သတင္းစာနဲ႔ တီဗြီေတြမွာ လႊမ္းမိုးေနပါတယ္။ ကားေတြ ဘယ္သူအရင္ပန္းဝင္လဲ ျပိဳင္ေမာင္းၾကတယ္ဆိုတာကလြဲရင္ ဘာမွဗဟုသုတမရိွတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔နဲ႔ ေရာေယာင္ျပီး ဟိုဟာသြားၾကည့္၊ ဒီဟာသြားနားေထာင္နဲ႔ နည္းနည္းေတာင္ စိတ္ဝင္စားလာမိတယ္။ ေအာက္ကပံုေလးေတြကေတာ့ F1 ကားေတြကို ျမိဳ႕ထဲက လူစည္ရာေနရာမွာ ျပထားတုန္း ရိုက္ထားတာေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ဆို စီးပြားေရးအတြက္ အသံုးျပဳေနၾကမွာစိုးလို႔ မမီကို အကူအညီေတာင္းျပီး ဦးထုပ္ေလးေတြ ေဆာင္းထားလိုက္ရပါေၾကာင္း ...

အကူအညီေပးတဲ့ မမီ ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း

ကားျပပြဲသို႔ အလည္တစ္ေခါက္

မႏွစ္က ကတည္းက သြားမယ္ဆိုျပီး မသြားျဖစ္လိုက္တဲ့ ကားျပပြဲကို ဒီႏွစ္ေတာ့ အေပါင္းအပါ ဓါတ္ပံုဆရာေတြနဲ႔ လိုက္သြားျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေပ်ာ္တမ္း ကင္မရာေလးနဲ႔ ဒီပံုေလးေတြ ရိုက္လာျဖစ္ပါတယ္။ ပံုအၾကီးျမင္ရဖို႔ ဓါတ္ပံုေလးေတြေပၚမွာ Click ႏွိပ္ၾကည့္ပါ။

အခ်မ္းသာဆံုး မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္မ်ား

ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က သတင္းစာထဲမွာ ကမာၻ႕အခ်မ္းသာဆံုး သက္ရိွထင္ရွား ဘုရင္မင္းျမတ္ေတြနဲ႔ မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္ေတြကို စာရင္းျပဳစုထားတာေလးေတြ႕မိလို႔ ဘာသာျပန္ ေဖၚျပေပးလိုက္ပါတယ္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္က အေမရိကန္ေဒၚလာ ၅ ဘီလ်ံခ်မ္းသာျပီး အဆင့္ (၅) ေနရာမွာရိွတဲ့ ထိုင္းဘုရင္မင္းျမတ္ ဘူမိေဘာ အဒူရာဒက္က ဒီႏွစ္မွာေတာ့ အဆင့္ (၁) ေနရာကို အေမရိကန္ေဒၚလာ ၃၅ ဘီလ်ံခ်မ္းသာတဲ့ဘုရင္အျဖစ္နဲ႔ သိမ္းပိုက္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ သက္ေတာ္ (၈၀) ရိွျပီျဖစ္ျပီး နန္းသက္ (၆၂)ႏွစ္နဲ႔ ကမာၻ႕နန္းသက္အရွည္ဆံုး ဘုရင္မင္းျမတ္ဟာ ျမိဳ႕ေတာ္ဘန္ေကာက္က ၃၄၉၃ ဧကက်ယ္ဝန္းတဲ့ ျခံၾကီးေတြအပါအဝင္ ေျမယာေတြ အမ်ားအျပားကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္။ အာရပ္ေစာ္ဘြားမ်ားျပည္ေထာင္စုရဲ႕ သမၼတ ေစာ္ဘြားၾကီး ရိွတ္ခါလီဖာက ပိုင္ဆိုင္မႈ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂၃ ဘီလ်ံနဲ႔ ဒုတိယေနရာကလိုက္ပါတယ္။ အဘူဒါဘီျမိဳ႕ရဲ႕ သံုးမကုန္တဲ့ ေရနံေတြက ဒီေစာ္ဘြားၾကီးကို မႏွစ္ကထက္ ၂ ဘီလ်ံ ပိုမိုၾကြယ္ဝလာေစခဲ့ပါတယ္။ တတိယေနရာမွာေတာ့ ကမာၻ႔ေရနံတင္ပို႔မႈ အမ်ားဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ ေဆာ္ဒီအာေရးဘီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ သက္ေတာ္ ၈၄ ႏွစ္ရိွျပီျဖစ္တဲ့ ဘုရင္မင္းျမတ္ အဗၺဒူလာ ရိွပါတယ္။ ပိုင္ဆိုင္မႈ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂၁ ဘီလ်ံရိွပါတယ္။

မႏွစ္က အခ်မ္းသာဆံုး မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္ေတြထဲ နံပတ္ ၁ အျဖစ္နဲ႔ “ထီးေဆာင္းမင္းတို႔ရဲ႕ ဘုရင္မင္းျမတ္” ဘြဲ႔ခံ ဘရူႏိုင္းဘုရင္မင္းျမတ္ ဆူလတန္ဟာဂ်ီကေတာ့ ဒီႏွစ္မွာ နံပတ္ ၄ အျဖစ္က်ဆင္းသြားပါတယ္။ သက္ေတာ္ ၆၂ ႏွစ္ရိွတဲ့ ဘုရင္ၾကီးဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ဘီလ်ံ ၂၀ ၾကြယ္ဝပါတယ္။ နံပတ္ ၅ ေနရာမွာေတာ့ အျခား ယူေအအီးေစာ္ဘြားတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဒူဘိုင္းေစာ္ဘြားၾကီး ရွိတ္မိုဟာမက္က ခ်မ္းသာမႈ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၈ ဘီလ်ံနဲ႔ ရိွေနပါတယ္။ နံပတ္ ၅ ေနရာက ေစာ္ဘြားၾကီး ရိွတ္မိုဟာမက္နဲ႔ နံပတ္ ၆ ေနရာက လင္ခ်င္စတိန္းမင္းသား ဟန္စ္အဒမ္(၂)ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈကေတာ့ အေတာ္ေလး ကြာဟပါတယ္။ မင္းသားဟန္စ္အဒမ္(၂) ဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၅ ဘီလ်ံပဲၾကြယ္ဝျပီး ဥေရာပမင္းမ်ဳိးေတြထဲမွာေတာ့ အခ်မ္းသာဆံုးပါပဲ။ ကာတာေစာ္ဘြားၾကီး ရိွတ္ဟာမဒ္ က အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂ ဘီလ်ံနဲ႔ နံပတ္ ၇ ၊ သက္ေတာ္ ၄၆ ႏွစ္သာရိွေသးတဲ့ ေမာ္ရိုကိုဘုရင္မင္းျမတ္ မိုဟာမက္(၆) က ၁.၅ ဘီလ်ံနဲ႔ နံပတ္ ၈ မွာရိွေနပါတယ္။

နံပတ္ ၉ ကေတာ့ မိုနာကိုမင္းသား အဲလ္ဘတ္(၂) ျဖစ္ပါတယ္။ မင္းသားရဲ႕ ေတာင္ဥေရာပတလႊားပိုင္ဆိုင္မႈဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁.၄ ဘီလ်ံရိွပါတယ္။ နံပတ္ ၁၀ ကေတာ့ အိုမန္ေစာ္ဘြားၾကီး ဆူလတန္ကာဗူးစ္ျဖစ္ျပီး ၁.၁ ဘီလ်ံၾကြယ္ဝပါတယ္။ နာမည္ၾကီး ျဗိတိန္ဘုရင္မၾကီး အဲလိစ္ဇဘက္(၂) ကေတာ့ နံပတ္ ၁၂ မွာ ေဒၚလာ သန္း ၆၅၀ ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အျခားလူသိမ်ားတဲ့ ထီးေဆာင္းမင္းေတြျဖစ္တဲ့ စပိန္ဘုရင္မင္းျမတ္နဲ႔ ဂ်ပန္ဧကရာဇ္တို႔ကေတာ့ ထိပ္တန္း ၁၅ ေယာက္စာရင္းထဲ မပါခဲ့ပါဘူး။ ဒီစာရင္းဇယားေတြကို နာမည္ေက်ာ္ Forbes မဂၢဇင္းက ဒုတိယႏွစ္အျဖစ္ ထုတ္ျပန္ေပးတာျဖစ္ျပီး ပထမႏွစ္ျဖစ္တဲ့ ၂၀၀၇ ကေတာ့ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါတယ္။

(၁) ဘရူႏိုင္းဘုရင္မင္းျမတ္ ဆူလတန္ ( ၂၂ ဘီလံ် )
(၂) ယူေအအီးသမၼတ အဘူဒါဘီ ေစာ္ဘြားၾကီး ရိွတ္ခါလီဖာ ( ၂၁ ဘီလ်ံ )
(၃) ေဆာ္ဒီဘုရင္မင္းျမတ္ အဗၺဒူလာ ( ၁၉ ဘီလ်ံ )
(၄) ဒူဘိုင္းေစာ္ဘြားၾကီး ရွိတ္မိုဟာမက္ ( ၁၆ ဘီလ်ံ )
(၅) ထိုင္းဘုရင္မင္းျမတ္ ဘူမိေဘာ ( ၅ ဘီလ်ံ )
(၆) လင္ခ်င္စတိန္းမင္းသား ဟန္စ္အဒမ္(၂) ( ၄.၅ ဘီလ်ံ )
(၇) ေမာ္ရိုကိုဘုရင္မင္းျမတ္ မိုဟာမက္(၆) ( ၂ ဘီလ်ံ )
(၈) မိုနာကိုမင္းသား အဲလ္ဘတ္(၂) ( ၁.၂ ဘီလ်ံ )
(၉) ကာတာေစာ္ဘြားၾကီး ရွိတ္ဟာမဒ္ ( ၁ ဘီလ်ံ )
(၁၀) အဂါခန္း မင္းသားၾကီး ကရင္မ္အယ္လ္ဟူစိန္နီ ( ၁ ဘီလ်ံ )

၁၀ ရက္သာ လုိေတာ့လွ်င္ ...

ဟိုတေလာက သြန္းသြန္းက သူ Tag ထားတယ္၊ ေရးပါဦးလို႔ လာေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီ Tag နဲ႔ ေဝးေနတာၾကာျပီမို႔ ဒီတခါ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးမယ္လို႔ ျပန္ေျပာမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဘာအေၾကာင္း Tag ထားလဲ သြားဖတ္ၾကည့္ေတာ့ မလြယ္လွပါလား။ ေသမွာကို ၁၀ ရက္ၾကိဳသိေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အဲဒီ ၁၀ ရက္အတြင္း ဘာေတြ လုပ္ေနမလဲဆိုပဲ။ သူကလည္း နမူနာေရးျပထားပါတယ္။ ဘုရားသြားမယ္၊ ေသြးလွဴမယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ေရာ ဆိုျပီးေတြးမိတယ္။ ေသမွာၾကိဳသိေနရင္ေတာ့ အဲလုိၾကံစည္လို႔ရတာ မွန္ေပမယ့္ တကယ္တန္းက်ေတာ့ ဘယ္ၾကိဳသိမလဲေနာ္။ သာမန္လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ တကယ္ၾကိဳသိေနႏိုင္တာဆိုလို႔ တမ်ဳိးပဲရိွမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေသေၾကာင္းၾကံမယ့္လူ၊ ဒါမွမဟုတ္ အေသခံေတာ့မယ့္လူေပါ့။ ဒီေတာ့ ဒီစိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က ေလယာဥ္ေမာင္းျပီး ရန္သူ႕သေဘၤာေပၚ အေသခံထိုးဆင္းရမယ့္ ေလသူရဲလုပ္မယ္ဗ်ာ။ ဒါမွသာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ Mission ကို တြက္ၾကည့္လို႔ရမွာေပါ့။ ဒိုင္ယာရီဆန္ဆန္ေလး စမ္းၾကည့္မယ္။

ကဲ ... စမယ္ဗ်ာ ...

၁၀ ရက္အလို

မေန႔က အစည္းအေဝး ဆံုးျဖတ္ခ်က္အေၾကာင္း ဒီေန႔မနက္ေစာေစာ အိမ္ကိုဖြင့္ေျပာတယ္။ ရန္သူ႔သေဘၤာၾကီးေပၚကို အေသခံထိုးဆင္းဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ေလယာဥ္တာဝန္က်တယ္လို႔။ ေမေမက ခ်က္ခ်င္းၾကီးပဲ ငိုခ်တယ္။ ေဖေဖကေတာ့ “တေန႔ေသမယ့္တူတူ ဒီလိုေသျခင္းမ်ဳိးက ေကာင္းတယ္” လို႔ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေခြးပုေလးပိုက္ျပီး အခန္းထဲဝင္လာခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ျခဴသစ္(ခ်စ္သူ) ဆီဖံုးဆက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခဏေတြ႕ၾကမလားေပါ့။ ေျပာရင္ယံုမလားေတာ့ မသိ။ တရႈံ႕ရႈံ႕ငိုေနတဲ့ ျခဴသစ္ကို ေခ်ာ့ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ရက္တာ ကုန္သြားခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာမသာတဲ့ ေမေမ့ကို ေနာက္ႏွစ္အာဇာနည္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ ပံုတူရုပ္ထုဖြင့္ပြဲလုပ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ လုပ္ၾကံေျပာေနမိတယ္။

၉ ရက္အလို

တပ္ထဲမွာ ေလ့က်င့္ဖို႔နဲ႔ အေသးစိတ္ တိုင္ပင္စရာေတြအတြက္ အေျခစိုက္စခန္းကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ လက္က်န္ရက္ေလးအတြင္း ဘယ္သြားသြားလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ ျခဴသစ္ကေတာ့ ကားေပၚမွာ ငိုရင္း က်န္ေနခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာဖို႔၊ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ရိွဖို႔၊ တစ္ခုခုအေပၚမွာပဲ အာရံုစိုက္ဖို႔ တဖြဖြေျပာေနလို႔ သူနဲ႔ မ်က္မွန္တစ္လက္ေၾကး စိန္ေခၚပြဲ ဘိလိယက္ တစ္ပြဲထုိးခဲ့ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီမ်က္မွန္တပ္ျပီး သေဘၤာေပၚ ထိုးဆင္းသြားမယ္လို႔ ကတိေပးျဖစ္တယ္။

၈ ရက္အလို

ညကညဥ့္နက္သြားလို႔ အိပ္ေကာင္းေနတုန္း ေဖေဖလာႏႈိးတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို သကၤန္းသြားကပ္ရေအာင္တဲ့။ တရားနာရင္း ကၽြန္ေတာ္ဖူးခြင့္မရေတာ့တဲ့ ေရႊတိဂံုဘုရားၾကီးကို လွမ္းေမွ်ာ္ကန္ေတာ့မိတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကအျပန္ ျခဴသစ္ကေမးတယ္။ ရွင္မကြဲဘုရားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မကြဲဖို႔ ဆုေတာင္းတာ သတိရလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျဖတယ္။ ဆုေတာင္းျပည့္တယ္လို႔။ ရွင္ကြဲမွ မကြဲဘဲလို႔။ သူ ငိုျပန္တယ္။ ေန႔လည္စာကို ေမေမက ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ ငါးဖယ္အုန္းႏို႔ဟင္း ခ်က္ေကၽြးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္စားခ်င္တာ ၾကာဇံခ်က္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ညေနပိုင္း စခန္းကို ခဏသြားတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ၂ ရက္အလိုအထိ ရံုးကိုလာစရာမလိုဘူး၊ ၂ ရက္အလုိမွာလာပါ၊ အျပင္ထြက္ခြင့္မရေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ရက္ပိုတိုသြားတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္အသက္ အာမခံေၾကးနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္ျပဳဆုေငြေတြကို ဘယ္သူ႕ဘဏ္စာရင္းထဲ လႊဲမလဲေမးတယ္။ ေဖေဖနဲ႔တဲြဖြင့္ထားတဲ့ အေကာင့္နံပတ္ ခ်ေရးေပးခဲ့တယ္။

၇ ရက္အလို

ေသဖို႔ တစ္ပတ္ပဲ လိုေတာ့တယ္ဆိုတဲ့ အသိက မနက္ကတည္းက ဖိစီးလာတယ္။ အစက သူရဲေကာင္းလိုလို ခံစားရေပမယ့္ ခုေတာ့ နည္းနည္းေၾကာင္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာတယ္။ ေခြးပုေလးကို ပိုက္ျပီး မ်က္ရည္က်ေနမိတယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ တစ္နာရီေလာက္ ကားေမာင္းသြားရတဲ့ ကမ္းေျချမိဳ႕ကေလးက အဘိုးအိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုေလး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ည ၁၀ နာရီေလာက္မွ ျပန္လာၾကေတာ့ ေဖေဖက ကားတလွည့္ေမာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေမေမ့ရင္ထဲမွီျပီး အိပ္လာခဲ့တယ္။

၆ ရက္အလို

အျပင္ထြက္မယ္လို႔ ေတြးမိေပမယ့္ ေဖေဖက အိမ္မွာေနဦးဆိုလို႔ မနက္ဘက္ အိမ္မွာေနျပီး ေဖေဖနဲ႔ Chess ထိုးေနခဲ့တယ္။ ျခဴသစ္လည္း ရိွတယ္။ ေရဒီယုိသတင္းေတြမွာ တိုက္ပြဲသတင္းေတြ ဆက္တိုက္ၾကားေနရတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း ခုပဲ ေလယာဥ္ေပၚတက္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ဒီတခါတက္ရင္ ျပန္မလာရေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အသိက အေတာ္ေလးႏွိပ္စက္ေနတယ္။ Chess ပြဲမွာ အကြက္ေတြမွားေရႊ႕ေနခဲ့ေပမယ့္ ေဖေဖက သက္သက္ညွာညွာ ကစားေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ျပီး သူကေျပာတယ္။ “ေဟ့ေကာင္ မင္းေလယာဥ္ သေဘၤာေပၚတည့္တည့္မက်ဘဲ ေရထဲက်သြားရင္ ရန္သူက ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ထိုးၾကည့္ပါလို႔ အခြင့္အေရးေပးမယ္ မထင္နဲ႔” တဲ့ေလ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရွဴေဆးရွဴေနတဲ့ ေမေမေတာင္ ျပံဳးေနတယ္။ ညစာစားျပီး ျခဴသစ္ျပန္သြားေတာ့ သူ႔ကိုေပးမယ့္ စာတစ္ေစာင္ ေရးေနခဲ့တယ္။

၅ ရက္အလို

လူသားပီသစြာနဲ႔ ေသရမွာေၾကာက္လာတယ္။ အဲဒါကို ဖံုးကြယ္ဖို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် အေပါင္းအသင္းေတြ လွမ္းေခၚျပီး အိမ္မွာလူစု၊ ေဟးဟားနဲ႔ေနတယ္။ သူတို႔ကိုလည္း အေရးၾကီးတဲ့ တိုက္ပြဲရိွလို႔ ငါေနာက္ဆို ေတြ႔ဖို႔ခဲယဥ္းမယ္၊ တကယ္လို႔ ငါေသသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔အေျပာင္အေနာက္ေတြၾကားထဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္သလိုလိုရိွလာတယ္။ ငါေသျပီး သရဲျဖစ္မွ တစ္ေယာက္ခ်င္း လိုက္ေျခာက္ဦးမယ္လို႔ ေတြးေနမိတယ္။

၄ ရက္အလို

တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔က ၄ ရက္လိုေသးေပမယ့္ ၂ ရက္အလိုမွာ မိသားစုနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္မရေတာ့တာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ပိုလြမ္းသလိုလို ျဖစ္လာတယ္။ ေမေမနဲ႔ေတြ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ရည္က်က်ေနလို႔ အခန္းထဲမွာပဲေအာင္းေနျပီး ေခြးပုကေလးနဲ႔ ကစားေနခဲ့တယ္။ ေမေမက ဘုရားရိွခိုးဦးဆိုလို႔ ဘုရားခန္းမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ ရန္သူ႔ေလယာဥ္တင္ သေဘၤာၾကီးေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္နယ္ေတြ က်ဆံုးလာတယ္။

၃ ရက္အလို

အိပ္ယာႏိုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကို ရွင္းတယ္။ ဘယ္ပစၥည္းက ဘယ္သူ႔ျပန္ေပးရမယ္၊ ဒါက ဘယ္ကိုလွဴမယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ျခဴသစ္ေပးထားတဲ အရုပ္ေတြကိုေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလို႔ စင္ေလးေပၚမွာပဲ ထားခဲ့မယ္မွန္းတယ္။ မနက္ျဖန္ စခန္းကိုသြားရင္ အဲ့မွာဖတ္ဖို႔ ဝတၳဳစာအုပ္နည္းနည္းဖယ္ထားတယ္။ ညဘက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ မိဘေတြကို ဖက္ျပီး ငိုေနမိတယ္။ ေဖေဖကေတာ့ သူရဲေကာင္းဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးေျပာေနေပမယ့္ အသံေတြက အက္ကြဲလြန္းေနတယ္။ ေမေမကေတာ့ ရႈိက္သံေတာင္ သဲ့သဲ့ရယ္။ ျခဴသစ္ကို ဟိုတေန႔ကေရးထားတဲ့စာေလး ေပးျဖစ္တယ္။ လြမ္းစရာပါပဲ။

၂ ရက္အလို

ဗို္လ္ခ်ဳပ္က ေန႔လည္မွ ေခၚထားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မနက္ ၆ နာရီကတည္းက အိမ္ကထြက္လာတယ္။ ေမေမက ၾကိဳလုပ္ေပးထားတဲ့ ဆီထမင္းနဲ႔ ငါးေျခာက္ဖုတ္ေလး ထည့္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ စခန္းထဲေရာက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္လြမ္းစိတ္ေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားတယ္။ အားလံုးက တက္ၾကြေနတယ္။ ေလယာဥ္အတက္အဆင္းေတြ ျမင္ရတာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာငး္လာတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကၽြန္ေတာ့္စြန္႔စားမႈအတြက္ ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ အျမင့္ဆံုးဆုတံဆိပ္ေပးအပ္ဖို႔ ေလွ်ာက္ထားလႊာလာျပတယ္။ သူတင္ျပေပးမယ္ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပြ႔ဖက္ထားတယ္။ အဲဒီဆုတံဆိပ္ထက္ သူေပြ႔ထားတာကို ပိုလိုခ်င္မိတယ္။ အားအင္ေတြနဲ႔အတူ ယံုၾကည္မႈေတြျပန္ရခဲ့တယ္။ အဲဒီညက အက်ဥ္းခ်ဳန္းလုပ္တဲ့ ညစာစားပြဲမွာ ေကာ္ေဇာနီေတြခင္းလို႔ေလ။

၁ ရက္အလို

မိသားစုနဲ႔ ျခဴသစ္ကို သိပ္သတိရေနမိတယ္။ အိမ္နဲ႔ ဖံုးေပးေျပာဖို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေတာင္းပန္ၾကည့္ေပမယ့္ လံုျခံဳေရးအရ ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ သူတို႔မွန္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မိဘေတြကိုကန္ေတာ့တဲ့ စာတစ္ေစာင္ကို မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ ေရးျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေပးခဲ့တယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ အထူးအစည္းအေဝးေခၚျပီး ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ ရွင္းျပတယ္။ အဓိက အက်ဆံုးက သေဘၤာဆီမေရာက္ခင္ ကၽြန္ေတာ့္ေလယာဥ္ ပ်က္မက်ဖို႔ပါပဲ။ ညေနပိုင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူတုိ႔ ဘာသာဝင္ေတြ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းေစတယ္။ ေနာက္ျပီး အလုပ္နဲ႔ ဘာမွမပတ္သတ္တဲ့ သူ႕ငယ္စဥ္ကအေၾကာင္းေတြ၊ ေယာကၡမဆိုးတာေတြကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွရိွ ေျပာျပေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ မင္းအတြက္၊ ငါ့အတြက္ မေမ့ႏိုင္စရာညပါပဲလို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။

ေနာက္ဆံုးေန႔

ေလယာဥ္ေပၚတက္မယ့္ ေလသူရဲကို ေလယာဥ္ေမာင္းဦးထုပ္ လွမ္းေပးတဲ့အလုပ္က အကူအၾကပ္ကေလးေတြ လုပ္တဲ့အလုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဦးထုပ္လာကမ္းေပးတယ္။ ဦးထုပ္နဲ႔အတူ သူ ကတိေပးထားတဲ့ မ်က္မွန္ေလးလည္းပါတယ္။ မ်က္မွန္မတပ္ခင္ ေကာင္းကင္ၾကီးနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ကၽြန္ေတာ္ဝေအာင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သာယာလြန္းေနသလိုပဲ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ အားလံုးက သတိအေနအထားနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ မၾကာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္မ်က္မွန္တပ္မယ္၊ ေလယာဥ္ေမာင္း ဦးထုပ္ေစာင္းမယ္၊ အားလံုးကို လွည့္အေလးျပဳတဲ့အခါ အဲဒီလူေတြ အားလံုးကလည္း အေလးျပဳလိမ့္မယ္။ ေလယာဥ္စက္ဖြင့္ျပီး လက္မေထာင္ျပရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလည္း လက္မျပန္ေထာင္ျပလိမ့္မယ္။ ေလယာဥ္ေရွ႕က တပ္ၾကပ္ၾကီးက လက္ႏွစ္ဘက္ယမ္းျပီး အလံျပတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ေလယာဥ္ဘီးေတြက မျပန္လမ္းဆီ စလိမ့္္ၾကမယ္။ ေနာက္ထပ္ ၈ မိနစ္နဲ႔ ၁၆ စကၠန္႔အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာၾကီး ေပ်ာက္သြားေတာ့မယ္။ ဒီစာေၾကာင္းေလးေတြ ၾကိဳေရးျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဒိုင္ယာရီေလးကို ေလယာဥ္မထြက္ခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေပးထားခဲ့တယ္။ ကဲ ... မ်က္မွန္တပ္ေတာ့မယ္ဗ်ာ။

အားလံုးပဲ ေက်နပ္ၾကပါေစလို႔။

ဒါေပမယ့္ ...

ဆူညံေနတဲ့ Pasir Ris ကမ္းေျခၾကီးတစ္ခုလံုးတိတ္ဆိတ္သြားတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နားထဲမွာ အစ္ကို႔ဖို႔ဆုေတာင္းသံေတြပဲ ၾကားေနမိတယ္။ စကၠန္႔ ၃၀ ဆိုတဲ့ ခဏအခ်ိန္ပိုင္းအတြင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆုေတာင္းေတြနဲ႔ အစ္ကုိျပန္လြတ္လပ္လာရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးေနမိတယ္။

ညက Blog Day အတြက္ ဒီမွာေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း Blogger ေတြစုျဖစ္တယ္။ မႏွစ္က ဆီမနာမွာ အစ္ကိုနဲ႔ လက္တြဲလုပ္ခဲ့တဲ့လူေတြ၊ သံလြင္အိပ္မက္က သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အျခားလူေဟာင္း၊ လူသစ္ Blogger ေတြ ၃၀ နီးပါးလာၾကတယ္ေလ။ အဲဒီပြဲရဲ႕ ဒုတိယအစီအစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး စကၠန္႔ ၃၀ ျငိမ္သက္ျပီး အစ္ကို လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ ဆုေတြေတာင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ မႏွစ္က ရန္ကုန္က ဒီလိုပြဲမ်ဳိးမွာ ပထမဆံုးတက္ေဟာေျပာျပီး “လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္” ကို ရာခ်ီတဲ့ ပရိသတ္အေရွ႕မွာ Projector ထိုးရွင္းျပေနခဲ့တဲ့ အစ္ကို႔ကို ကၽြန္ေတာ္အားလံုး သတိရေနခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္း Blogger ေတြအေနနဲ႔လည္း ပြဲစဥ္ၾကတဲ့အခါမွာလည္း အစ္ကိုရိွရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးေနခဲ့ၾကမွာပဲ၊ မလုပ္ျဖစ္တဲ့အခါလည္း အၾကံေကာင္းေတြေပးတတ္တဲ့ အစ္ကိုရိွရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးေနၾကဦးမွာပါပဲ။ အခုလည္း ဒီမွာဆံုျဖစ္ၾကျပန္ျပီ။ ဘယ္လူေတြ ဘယ္ေလာက္စံုတယ္ေျပာေျပာပါ - Blogger ေတြစုၾကတဲ့အခါ အစ္ကိုရိွမေနသ၍ေတာ့ စံုတယ္လို႔ တယ္မထင္မိဘူးဗ်ာ။ ေနရာတစ္ေနရာလြတ္ေနဆဲေပါ့ေလ။

ပြဲကေတာ့ အားရစရာလည္း ေကာင္းတယ္။ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါတယ္။ ဒီေန႔လာတဲ့ Blogger ေတြထဲက တခ်ဳိ႕ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆီမနာအျပီးေလာက္မွာမွ Blog ေရးျဖစ္ၾကတာျဖစ္ျပီး တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အေစာပိုင္းကတည္းက ေရးေနေပမယ့္ MBS နဲ႔ အထိအေတြ႔နည္းၾကပါတယ္။ ဟိုးအရင္ MBS စကတည္းက စင္ကာပူအမာခံလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘာထားခဲ့တဲ့ လူေဟာင္း Blogger ေတြလည္း လာၾကပါတယ္။ ဆီမနာအတြက္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတဲ့ အုပ္စုေလးကို First Generation လို႔ ေျပာမယ္ဆို အခုပြဲကို လာၾကတဲ့ Bloggerေတြ (Second Generation) ဟာလည္း သိပ္အားရစရာေကာင္းပါတယ္။ ေရးအားေကာင္းျပီး ခင္မင္ရင္ႏွီးလြယ္သူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အစ္ကိုျမင္ခ်င္တဲ့ နည္းပညာၾကြယ္ဝျပီး စည္းလံုးတဲ့ Blogger Society အတြက္ေတာ့ တအားပါပဲဗ်ာ။

ဒီေန႔ပြဲကို မႏွစ္က အစ္ကိုတို႔အားလံုး လက္မွတ္စုထိုးထားတဲ့ အက်ီေလးကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ဝတ္သြားျဖစ္တယ္။ တိတိက်က်ေျပာရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္နဲ႔ ၅ ရက္က အက်ီေပါ့။ အဲဒီမွာ လက္မွတ္ထိုးေပးထားတဲ့ တခ်ဳိ႕လူေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူဒီပြဲကိုေရာက္ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕က ရန္ကုန္ကေန သတင္းနားစြင့္ေနလိမ့္မယ္။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကေတာ့ ... ။ မမီက အစ္ကိုဘာေရးေပးထားလဲေမးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အက်ီရင္ဘတ္က အစ္ကိုေရးေပးထားတာေလးျပျဖစ္တယ္။ “ေမာင္ပြတ္ေရ - အားလံုးအိုေကတယ္” ဆိုတာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ခြင့္မရခဲ့တဲ့ အဲဒီဆီမနာအတြက္ အစ္ကိုပါးခ်င္တဲ့ သတင္းေပါ့ေလ။ အခုကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဒီပြဲအတြက္ တစ္ခုခုေျပာပါဆိုရင္ေတာ့ “အားလံုးအိုေကတယ္ - ဒါေပမယ့္ မျပည့္စံုဘူးဗ်ာ” လို႔ပဲေျပာခ်င္မိတယ္။ အစ္ကိုဆီက “အားလံုးအိုေကတယ္” ဆိုတဲ့စကားကို ေနာက္တစ္ေခါက္ အျမန္ဆံုးၾကားရဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲပါဗ်ာ...

ေအာ္ ... Blog Day ေရာက္ခဲ့ျပန္ျပီ

မႏွစ္က ဒီလို စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔မွာ ဘေလာ့ဂ္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ ခမ္းနားေအာင္ျမင္တဲ့ ဆီမနာၾကီးတစ္ခုကို ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ က်င္းပႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေကာင္းမြန္တဲ့ အစီအမံေတြေၾကာင့္ ဆီမနာတက္လာတဲ့ ပရိသတ္ေတြသာမက ကမာၻအဝွမ္းက ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြလည္း တခ်ိန္တည္း ပါဝင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ စင္ေပၚမွာ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ေဟာေျပာေပးေနခ်ိန္မွာပဲ ခမ္းမထဲမလာႏိုင္တဲ့လူေတြက Live Blog Cbox ကေန သီခ်င္းေတြဆိုၾက၊ အားေပးၾကနဲ႔ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီႏွစ္လည္း ဆီမနာလုပ္ျဖစ္ဦးမယ္ဆိုလုိ႔ ဝမ္းသာေနခဲ့ေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ သိရပါတယ္။ ျပည္တြင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက အေကာင္းဆံုး ၾကိဳးစားေပးခဲ့ၾကျပီးျပီျဖစ္လို႔ အေကာင္အထည္ေပၚမလာတဲ့ အခါမွာလည္း အျပစ္တင္စရာမရိွပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္ခုခု လစ္ဟာေနသလိုလို၊ ပိုင္ဆိုင္မႈတစ္ခု ဆံုးရႈံးသြားသလိုေတာ့ ခံစားရပါတယ္။ ေျဖသာစရာတစ္ခုကေတာ့ မႏၱေလးဘက္မွာ ပြဲတစ္ခုလုပ္ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ လာမယ့္အပတ္ထဲမွာလည္း စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ ေတြ႕ဆံုၾကမယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါအမ်ားစု အေျခစိုက္ရာ ရန္ကုန္မွာ မလုပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ မျပည့္စံုသလိုေတာ့ ခံစားရပါတယ္။ မႏွစ္က ဆီမနာအတြက္ “ငါတို႔ရဲ႕ ရာဇဝင္” ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ Special Post တစ္ခုတင္ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြက ကြန္းမန္႔ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေရးေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီအထဲက ကိုေနဘုန္းလတ္ေရးေပးတဲ့ ကြန္းမန္႔ေလးက

“ေမာင္ပြတ္ေရ ... အြန္လိုင္းေပၚကေန ပါ၀င္တဲ့အတြက္ မင္းရွိေနတယ္လို႕ပဲ ငါခံယူၿပီးလုပ္ခဲ့တယ္ ...။ ငါတကယ္ ၀မ္းသာတယ္ ... ငါတို႕လူငယ္ေတြခ်ည္းပဲစုလုပ္ၾကတဲ့ပြဲဟာ ခမ္းမအျပည့္ စည္ကားခဲ့တာ ... ေနာက္ၿပီး တက္ေရာက္လာၾကတဲ့ ပရိသတ္ႀကီးရဲ႕ အာရံုစူးစုိက္မႈေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာကိုရခဲ့တာ ... ေနာက္ ... အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ပါးပါးနပ္နပ္ ကိုင္တြယ္ႏုိင္ခဲ့တာ ... အဖုအထစ္ေလးေတြရွိခဲ့ေပမယ့္ ... သိသိခ်င္းပဲ ျပန္ျဖည္ေပးႏုိင္ခဲ့တာ ... ေနာက္ဆံုးက ႏုိင္ငံတကာက မင္းတို႕လို ဘေလာ့ဂ္သူငယ္ခ်င္းေတြ အြန္လိုင္းေပၚမွာရွိေနၿပီး ပူးေပါင္းပါ၀င္ၾကတာ ... အားလံုးအတြက္ တကယ့္ကို၀မ္းသာတယ္ကြာ။ မင္းကို တစ္ခုေမးခ်င္တာက ေနာက္တစ္ခါလုပ္မယ့္ပြဲအတြက္ ဒီ Conference Hall ထက္က်ယ္တဲ့ခမ္းမ ဘယ္မွာရွာရမလဲဆိုတာပါ ...” တဲ့ေလ။

၂ ႏွစ္သက္တမ္းထဲကို ေရာက္လာေနျပီျဖစ္တဲ့ MBS ေအာင္ျမင္စြာ အဓြန္႔ရွည္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဆုေတာင္းပါတယ္။

သို႔ ... မစၥတာလီကြမ္ယူး

မဂၤလာပါ မစၥတာလီကြမ္ယူးခင္ဗ်ား။ ေပ်ာ္ရႊင္ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာေကာင္းတဲ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံရဲ႕ ၄၃ ၾကိမ္ေျမာက္ အမ်ဳိးသားေန႔ အခါသမယပါဗ်ာ။

လူၾကီးမင္း ေနေကာင္းပါရဲ႕လား။ ၾသဂုတ္လ ဂ ရက္ေန႔ညက ေဘဂ်င္းမွာ အိုလံပစ္ျပိဳင္ပြဲ ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားကို စင္ကာပူကိုယ္စားျပဳ တက္ေရာက္ခဲ့ျပီး ၉ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မယ့္ အမ်ဳိးသားေန႔ပြဲအတြက္ ညတြင္းခ်င္း ေလယာဥ္စီးျပန္လာခဲ့တဲ့ လူၾကီးမင္း က်န္းမာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆုေတာင္းပါတယ္။ ဒီစာကေတာ့ ညက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ စင္ကာပူအမ်ဳိးသားေန႔ အခမ္းအနားအေၾကာင္းပါ။ ေကာင္းမြန္ခမ္းနားလွတဲ့ အစီအမံ၊ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ အစီအစဥ္ေတြ၊ တင္းက်ပ္ျပည့္စံုတဲ့ လုံျခံဳေရးေတြနဲ႔ လူၾကီးမင္းတို႔ရဲ႕ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ဟာ တကယ္ပဲတင့္တယ္လွပါတယ္။

အေထာင္အေသာင္းခ်ီတဲ့ ႏိုင္ငံသား၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ကမ္းညႊတ္မတတ္ လာေရာက္ၾကတဲ့ ဒီအခမ္းအနားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အနီေရာင္အစက္အေျပာက္တစ္အခု အေနနဲ႔ ဖိတ္ၾကားခံရျခင္း မရိွပါဘဲ တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုပဲြမ်ဳိးေတြဟာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အဆင့္အတန္းတစ္ခု၊ စည္းလံုးညီညြတ္မႈ၊ နည္းပညာဖြံ႕ျဖိဳးမႈ၊ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝမႈေတြကို လွစ္ဟျပႏိုင္တဲ့ အေကာင္းဆံုးအခြင့္အလမ္းပဲမို႔ စင္ကာပူဆိုတာ ဘာလဲသိရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့တာပါ။ မစၥတာလီခင္ဗ်ား - ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး သတိထားမိတာက ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ အခမ္းအနားၾကည့္လာတဲ့ ပရိသတ္ေတြကိုပါပဲ။ အနီေရာင္ဆင္တူေတြ ဝတ္ဆင္ထားၾကတဲ့ ပရိသတ္ထဲမွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ ကေလးငယ္ကို ခ်ီပိုးေခၚလာတဲ့ မိခင္ေတြ၊ မ်က္ႏွာမွာ အလံပံုေဆးျခယ္ထားတဲ့ လူငယ္ေတြ၊ အရင္ႏွစ္ေတြက အေၾကာင္းေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း ေျပာျပေနတဲ့ အဖိုးအုိေတြ အစံုပါပါတယ္။ သူတို႔ေတြကို ၾကည့္ရတာ အေပ်ာ္တမ္း မီးပန္းေဖာက္တာ လာၾကည့္ၾကတာမဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္ အခမ္းအနားကို ဖိတ္ၾကားခံထားရတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ စည္းကမ္းသိမ္ဝပ္စြာ တက္ၾကြလြန္းပါတယ္။ ဂုဏ္ယူေနၾကပါတယ္။ အဲဒီလူအုပ္ၾကီးေတြကို Marina Bay ရဲ႕ ဝဲယာတစ္ေလွ်ာက္မွာ လူၾကီးမင္း လွမ္းျမင္လိုက္ရဲ႕ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာႏိုင္ခဲ့တာကေတာ့ မစၥတာလီ - လူၾကီးမင္းဟာ တိုင္းျပည္တိုးတက္ဖို႔သာမက ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္ေတြ၊ စိတ္ဓါတ္ေတြကိုပါ ေျပာင္းလဲျမွင့္တင္ေပးႏိုင္ခဲ့ျပီ ဆိုတာပါပဲ။

ဒုတိယအခ်က္ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိတာက လူၾကီးမင္းတို႔ရဲ႕ လူငယ္ေတြကို ေနရာေပးမႈပါပဲ။ ဒီႏွစ္အမ်ဳိးသားေန႔ အခမ္းအနား Logo မွာကိုက ေခတ္လူငယ္ေတြ စင္ကာပူကိုယ္စားျပဳ ၾကယ္ ၅ လံုးကို ေျမွာက္ကိုင္ထားတဲ့ ပံုမဟုတ္လား။ အဲဒီလူငယ္ေတြက ေခတ္ဆန္တဲ့ အဝတ္အစားေတြ ဝတ္ထားတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိပါတယ္။ အခမ္းအနားဖြင့္ပြဲသီခ်င္းဆိုျပန္ေတာ့လည္း Jazz ဂီတ နာမည္ေက်ာ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ Nathan Hartono ကို အခြင့္အေရးေပးခဲ့ျပန္တယ္။ အခမ္းအနား ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ျပီးဆံုးေစဖို႔ တာဝန္ယူၾကီးၾကပ္ေနတဲ့ လူေတြကိုေတြ႕ရျပန္ေတာ့လည္း လူငယ္ေတြပဲေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ မစၥတာလီက ဒီအခမ္းအနားအတြက္ ေျပာတဲ့မိန္႔ခြန္းမွာ “စင္ကာပူရဲ႕ ေနာက္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ရိွပါတယ္” လို႔ေျပာရဲတာျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တြက္ဆမိတယ္။ အသက္ ၃၅ ႏွစ္နဲ႔ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ လူၾကီးမင္းအေနနဲ႔ လူငယ္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ေမွ်ာ္လင့္ထားမယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။

အေျမာက္ၾကီးေတြ ပစ္ေဖာက္ျပီး အခမ္းအနားစတင္ခ်ိန္မွာပဲ မိုးေတြက တဖြဲဖြဲစရြာလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္မိေသးတယ္။ Marina Bay မွာေရာက္ေနတဲ့ ၂ သိန္းေသာ ပရိတ္သတ္ေတြ ဒီမိုးေၾကာင့္ လွည့္ျပန္ကုန္မွာရယ္၊ အခမ္းအနား အစီအစဥ္ေတြ ပ်က္ကုန္မွာရယ္ကိုပါ။ ခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အခမ္းအနားက်င္းပတဲ့ ကမာၻ႕အၾကီးဆံုး ေရေပၚစင္ျမင့္ (Floating Platform) ေပၚကို ေလထီးသူရဲေကာင္းေတြက မိုးစက္ေတြၾကားထဲကပဲ အမွားအယြင္းမရိွ ဆင္းလာၾကလို႔ပါ။ ဒီသူရဲေကာင္းေတြကို လက္ခုပ္တီးၾကိဳဆိုေနတဲ့ လူၾကီးမင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ တီဗြီဖန္သားျပင္မွာ ျမင္လိုက္ရေသးတယ္။ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ သက္ၾကီးပိုင္း မစၥတာလီအေနနဲ႔ အမိုးအကာေအာက္မွာ ေနမလား၊ တပည့္တပန္းေတြကပဲ ထီးမိုးေပးေနမလားေတြးခဲ့မိေပမယ့္ လူၾကီးမင္းက အျခားေသာ အရပ္သားပရိသတ္ေတြလိုပဲ ေစ်းခပ္ေပါေပါ တခါသံုးအနီေရာင္ မိုးကာအက်ီနဲ႔ မိုးဒဏ္ကိုအံတုရင္း ထိုင္ျမဲထိုင္ေနခဲ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အံ့ၾသမိေသးတယ္။ စင္ကာပူျပည္သူေတြနဲ႔ အစိုးရအရာရိွေတြ တတန္းတစားတည္းရိွတာကို သက္ေသျပလိုက္တာေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားမိပါတယ္ မစၥတာလီခင္ဗ်ား။

အခမ္းအနားအစီအစဥ္အရ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ လီရွန္လြန္း အခမ္းအနားထဲဝင္လာေတာ့ လူၾကီးမင္းတို႔ အားလံုး မတ္တပ္ရပ္ဂုဏ္ျပဳၾကျပန္တယ္။ ခန္႔ညားတဲ့ အျဖဴေရာင္ သက္ေတာ္ေစာင့္ဆိုင္ကယ္ေတြ ျခံရံျပီး ကားအျဖဴၾကီးေပၚကဆင္းလာတဲ့ သားျဖစ္သူ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ကို မတ္တပ္ရပ္ ဂုဏ္ျပဳရင္း လူၾကီးမင္း ျပံဳးေနတာ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသလို လူၾကီးမင္းရဲ႕ အျပံဳးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္မိပါတယ္။ ေရွ႕မလွမ္းမကမ္းမွာက ရင္မွာပိုက္ျပီး ေမြးလာရတဲ့ သားဝန္ၾကီးခ်ဳပ္နဲ႔ အရိုအေသေပးေနတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ ခပ္ေဝးေဝးမွာ ျမင္ေနရတာက လူၾကီးမင္းတို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄၃ ႏွစ္က တံငါရြာဘဝကေန တိုးတက္ေအာင္ၾကိဳးစားလာခဲ့တဲ့ မိုးေမွ်ာ္အေဆာက္အအံုၾကီးေတြ၊ နာမည္ၾကီးေဟာ္တယ္ေတြ၊ ကုမၸဏီရံုးခ်ဳပ္ၾကီးေတြနဲ႔ စင္ကာပူရဲ႕ အသည္းႏွလံုး Raffles Place - တနည္းအားျဖင့္ သက္ရိွသားနဲ႔ သက္မဲ့သားကို တျပိဳင္တည္း အခမ္းအနားနဲ႔ ျမင္ေနရတဲ့အခ်ိန္၊ သက္မဲ့သားရဲ႕ ေမြးေန႔ကို သက္ရိွသားနဲ႔ က်င္းပေနတဲ့အခ်ိန္ - မစၥတာလီ - လူၾကီးမင္းရဲ႕ အျပံဳးေတြက ပီတိေတြ ျပည့္ေနလြန္းပါတယ္ဗ်ာ။

မစၥတာလီခင္ဗ်ား - လူၾကီးမင္းတို႔ရဲ႕ အခမ္းအနားအစီအစဥ္ေတြဟာလည္း ရင္သပ္ရႈေမာစရာထက္ စိတ္ဓာတ္တက္ၾကြဖို႔၊ တိုင္းျပည္ခ်စ္ဖို႔၊ သာတူညီမွ်ရိွတာ သိသာေစဖို႔၊ ဖြံ႕ျဖိဳးတဲ့ႏိုင္ငံဆိုတာ သိသာေစဖို႔ ပိုမိုျပသႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ျမင္မိတယ္။ လူၾကီးမင္း အမ်ားၾကီးေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ သရုပ္ေဖၚမႈေတြ၊ အဓိကလူမ်ဳိးစုၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ တရုတ္၊ မေလးရွားနဲ႔ အိႏၵိယလူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ ရိုးရာတင္ဆက္မႈေတြ၊ ျပည္တြင္းတပ္ဖြဲ႕အသီးသီးရဲ႕ ခ်ီတက္အေလးျပဳမႈေတြ၊ နည္းပညာဖြံ႕ျဖိဳးမႈ စတန္႔ျပကြက္ေတြ၊ အံ့မခန္းအလင္းေတြနဲ႔ မီးရွဴးမီးပန္းေတြနဲ႔ အခမ္းအနားကို လစ္ဟာမႈမရိွ အခ်ိန္ကိုက္က်င္းပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အၾကိဳက္ဆံုးကေတာ့ Air Show လို႔ေခၚတဲ့ ေလေၾကာင္းသရုပ္ျပမႈပါပဲ။ ကမာၻ႕အေကာင္းဆံုးတိုက္ေလယာဥ္ စာရင္းဝင္ F16 ေလယာဥ္ ၆ စင္းဟာ Marina Bay ေကာင္းကင္ကို ထင္သလို ခ်ယ္လွယ္ျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အေရးအေၾကာင္းဆို တိုင္းျပည္အတြက္ စစ္ဦးကဘီလူးစီးတိုက္ႏိုင္သူေတြဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။


မစၥတာလီခင္ဗ်ား - တိုင္းျပည္ကို တစ္ပါတီစနစ္နဲ႔ပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္ေျပာေျပာ၊ စင္ကာပူလူမ်ဳိးေတြဟာ ႏြားေျခရာခြက္ထဲက ဖားေတြလုိ႔ပဲ ေျပာေျပာ - စင္ကာပူႏိုင္ငံနဲ႔ စင္ကာပူႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ အဆင့္အတန္းဟာ ျမင့္သထက္ ျမင့္လာေနတာကိုေတာ့ ျငင္းမရေတာ့ပါဘူး။ ႏိုင္ငံအသီးသီးက ပညာရွင္ေတြကေန အိမ္ေဖာ္ေတြအထိ လာအေျခခ်ေနထိုင္ေပမယ့္ တိုင္းျပည္စည္းကမ္း ပ်က္မသြားတာ၊ ရာဇဝတ္မႈေတြ မ်ားမလာတာ၊ တစ္ဦးခ်င္းဝင္ေငြတက္လာေနတာဟာ ျပည္တြင္းသယံဇာတ လံုးဝမရိွတဲ့ ကၽြန္းႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ လူၾကီးမင္းတို႔ အစိုးရေၾကာင့္ဆိုတာ လက္ခံရမွာပါ။ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ဆက္ဆံတတ္မႈ၊ ေက်ာသားရင္သားမခြဲျခားဘဲ ဥပေဒနဲ႔အညီ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ၊ ျပည္သူေတြ ရသင့္ရထိုက္တာေတြ ရရိွေအာင္ စီစဥ္ေပးႏိုင္မႈေတြေၾကာင့္လည္း တိုင္းျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဟာ တည္ျငိမ္တယ္လို႔ ေျပာရမယ့္ အေနအထားမွာ ရိွပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ မစၥတာလီကြမ္ယူးေရ - ကၽြန္ေတာ့္အျပန္လမ္းမွာ ျမန္မာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေတြးစရာေတြ ျပည့္ေနခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ။

ယခု ၄၃ ႏွစ္ေျမာက္ အမ်ဳိးသားေန႔ (စင္ကာပူေမြးေန႔)မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာင္ တိုးတက္ေနဖို႔၊ လူၾကီးမင္းလည္း က်န္းမာေစဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။

(Aug 9 က စင္ကာပူအမ်ဳိးသားေန႔ပြဲၾကည့္ျပီး ျပန္အလာ ဒီပို႔စ္ေလး ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ခုမွပဲ Publish လုပ္ျဖစ္တာပါ။)

သံလြင္အိပ္မက္ အတြဲ (၂)၊ အမွတ္ (၂) သို႔မဟုတ္ Thanlwin.com ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ေျခတစ္လွမ္း

ျပီးခဲ့တဲ့ ဧျပီလအတြင္း ျမန္မာႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွာ သံလြင္အိပ္မက္ အတြဲ (၂)၊ အမွတ္ (၁) ကိုထုတ္ေဝခဲ့အျပီးမွာ ယခုတဖန္ ထူးျခားေကာင္းမြန္ေသာ အဆင္အျပင္မ်ားျဖင့္ သံလြင္အိပ္မက္ အတြဲ (၂)၊ အမွတ္ (၂) ကို ယေန႔ ဇူလိုင္လ ၂၁ ရက္ေန႔မွာ ထပ္မံျဖန္႔ခ်ီလိုက္ျပီျဖစ္ပါတယ္။

သံလြင္အိပ္မက္ အတြဲ(၂)၊ အမွတ္(၂)၏ မ်က္ႏွာဖံုးဒီဇိုင္း

ဒီတေခါက္မွာ ထူးျခားခ်က္ အခ်ဳိ႕ရိွေနျပီး ပထမဆံုး ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ သံလြင္အိပ္မက္နဲ႔အတူ မူရင္း website ျဖစ္တဲ့ www.thanlwin.com ကိုပါ CMS တစ္ခုအသံုးျပဳျပီး Portal ဆန္ဆန္အဆင့္ျမွင့္ႏိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္း၊ ဖိုရမ္နဲ႔ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ဘေလာ့ဂ္မ်ားကိုလည္း တြဲဘက္တင္ဆက္ထားပါတယ္။ သံလြင္အိပ္မက္ကေတာ့ thanlwin.com ရဲ႕ Product တစ္ခုအေနနဲ႔ပါဝင္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ Issue တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုအၾကားမွာရတဲ့ သံုးလဆိုတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ အေကာင္းဆံုးနဲ႔ အျပည့္စံုဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားတင္ဆက္ထားပါတယ္။ Open Source နည္းပညာပိုင္းမွာ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္တဲ့ အယ္ဒီတာ ကိုညီညီ(သံလြင္)ရဲ႕ အခ်ိန္ေပးၾကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ အခု သံလြင္ အတြဲ (၂) အမွတ္ (၂) မွာ စာဖတ္သူေတြအေနဲ႔ ေဝဖန္အားေပးႏိုင္တဲ့ comment ေတြ၊ အမွတ္ေပးႏိုင္တဲ့ rating လို features ေလးေတြကိုလည္း ေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ သံလြင္ရဲ႕ အမာခံစာေရးသူေတြ အင္အားေတာင့္တင္းစြာနဲ႔ ထြက္ရိွလာတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သံလြင္အိပ္မက္ဝိုင္းေတာ္သားေတြျဖစ္တဲ့ ေနဘုန္းလတ္၊ သံလြင္ေမာင္၊ ညီညီ(သံလြင္)၊ ကိုငယ္(မႏၱေလး)၊ စကားပန္း၊ ေအးခ်မ္း(သံလြင္)၊ လက္တြဲေဖာ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ားျဖစ္တဲ့ ဘုန္းဘုန္းးဦးေကာဝိဒ၊ ႏိုင္းႏိုင္းစေန၊ ပန္ဒိုရာ၊ မိုးလႈိင္ည၊ ဂ်စ္တူး၊ မြန္းသက္ပန္၊ အိမ့္ခ်မ္းေျမ့၊ ကိုျဖိဳး၊ ေအာင္ပိုင္စိုး၊ ဆုေဝ၊ ညိမ္းညိဳ၊ နငယ္၊ အမာခံကေလာင္ရွင္ေတြျဖစ္တဲ့ ခေရျဖဴ၊ ညီသစ္၊ ကိုေလး(ေဆး-၁)၊ နန္းသက္ထား၊ ေဇသန္း၊ ခန္႔ျငိမ္းသစ္၊ သံလြင္အိပ္မက္ရဲ႕ကေလာင္သစ္မ်ားအျဖစ္ မယ္ကိုး၊ ဒီဝိုင္း၊ ကမာၻစိုးမင္း စသူတို႔ရဲ႕ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါး၊ ဝတၳဳတို၊ အက္ေဆးမ်ားကို အားပါးတရဖတ္ရႈရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဓါတ္ပံုဆရာေတြျဖစ္တဲ့ ဇင္ကိုလတ္၊ ျမင့္ထြန္းလင္း၊ ကိုေနလင္း၊ စိုးေဇယ်ထြန္းနဲ႔ ေနဘုန္းလတ္တို႔ရဲ႕ လက္ရာ ဓါတ္ပံုမ်ားကိုလည္း ခံစားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ထည့္သြင္းေနၾကျဖစ္တဲ့ ကာတြန္း၊ အင္တာဗ်ဴး၊ ေပးစာ၊ ေဗဒင္တို႔ကိုလည္း ရိုးရာမပ်က္ ဖတ္ရႈရဦးမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ သံလြင္အိပ္မက္ (www.thanlwin.com) ကို အလည္တစ္ေခါက္ေတာ့ လာေရာက္ၾကဖို႔ ဖိတ္ေခၚအပ္ပါတယ္။

၂၈ ရက္ေန႔မွာ ၂၈ ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္သို႔

မေန႔ကလည္း ၂၄ နာရီရိွခဲ့တယ္။ ဒီေန႔လည္း ၂၄ နာရီပါပဲ။ မနက္ျဖန္လည္း ၂၄ နာရီပဲ ရိွဦးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ဆိုတဲ့ ဇြန္လ ၂၈ ရက္ေန႔ရဲ႕ ၂၄ နာရီမွာေတာ့ လက္ရိွအေျခအေနေတြကို ခဏေမ့လို႔ အစ္ကို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနေစခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အစ္ကို႔မိသားစု၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တကြ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အစ္ကို႔ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြရဲ႕ “ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေမြးေန႔ျဖစ္ပါေစ” ဆိုတဲ့ ဆုေတာင္းေၾကာင့္ အစ္ကို တကယ္ပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါေစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ဆုေတာင္းပါတယ္။

ကုိေနဘုန္းလတ္ေရ -
စိတ္ဓါတ္ၾကံ့ခိုင္တဲ့ အစ္ကိုကေတာ့ တသက္မွာတခါပဲရတဲ့ “၂၈” ရက္ေန႔မွာ “၂၈” ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေမြးေန႔ကို “ေမြးေန႔ဆိုတာ ေန႔ေတြထဲက တစ္ေန႔ပဲ” ဆိုျပီး ျဖတ္ရိုးျဖတ္စဥ္ပဲ ျဖတ္သန္းသြားဖို႔ ၾကိဳးစားေနဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၊ အထူးသျဖင့္ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကေတာ့ ေမြးေန႔တစ္ခုကို သာမန္ေန႔တစ္ေန႔လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့ၾကဘဲ ေမြးေန႔ရွင္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ ပို႔စ္တင္ေပးၾက၊ ဂ်ီေတာ့ကေန စၾကေနာက္ၾက၊ ဖံုးဆက္ၾကနဲ႔ ေနခဲ့ၾကတာ အစ္ကိုလည္း သတိရေနမွာပါ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ေမြးေန႔ရွင္မပါတဲ့ ေမြးေန႔ပြဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်င္းပၾကရေတာ့မယ္။ အစ္ကို႔ေမြးေန႔ဟာ တိတ္တဆိတ္နဲ႔ပဲ စည္ကားေနေတာ့မယ္။ အစ္ကို႔ေမြးေန႔ကို သတိရလို႔ “လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္” ကိုေရာက္လာသူတိုင္းဟာ ေမြးေန႔အတြက္ ပို႔စ္အသစ္မရိွတဲ့ အစ္ကို႔ဘေလာ့ဂ္အတြက္ စိတ္ေကာင္းၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အစ္ကို ေနာက္ဆံုးတင္ထားေပးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔အတြက္ ျဖစ္ေနေတာ့ အစ္ကို႔ဘေလာ့ဂ္ကို ေရာက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ သတိတရနဲ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္ဗ်ာ။

ကိုေနဘုန္းလတ္ေရ -
မနက္ျဖန္ဆို အစ္ကို႔ကို ဖမ္းဆီးထားတာ ၅ လျပည့္ျပီ။ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ သံုးပံုတစ္ပံုေက်ာ္ကို အဓိပၸါယ္နည္းပါးစြာနဲ႔ အစ္ကိုျဖတ္သန္းခဲ့ျပီးျပီေပါ့။ လူခႏၶာၾကီးက မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးေပမယ့္ အစ္ကို႔စိတ္ေတြ၊ ခံယူခ်က္ေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြကေတာ့ အရင္လိုပဲ ရင့္ရင့္က်က္က်က္နဲ႔ လြတ္လပ္ေနတုန္းပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ အစ္ကို မၾကာခဏေျပာတဲ့ “ေမာင္ပြတ္ မင္းသိလား၊ ငါတို႔ေတြ အမ်ားၾကီး လုပ္ၾကရဦးမယ္” ဆိုတဲ့ စကားေလး အျမဲၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ တိုင္းျပည္တိုးတက္ဖို႔၊ လူငယ္ေတြ ပညာဥာဏ္ရိွဖို႔၊ နည္းပညာေတြ အဆင့္မီဖို႔ အျမဲတမ္း ေထာက္ျပအၾကံေပးေနတဲ့ ကိုေနဘုန္းလတ္ - အစ္ကို႔ဘက္မွာ အမွန္တရားေတြရိွေနပါေစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းပါတယ္။

ကိုေနဘုန္းလတ္ေရ -
အစ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔တုန္းက ေရးေပးခဲ့တဲ့ စာသားေလးေတြ သတိရမိတယ္။

“အခ်ိဳ႕ေသာရက္ေတြမွာ သိပ္မသိသာေပမယ့္ ... မိမိတို႕ရဲ႕ ဘ၀မွာ အမွတ္ရစရာေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ... အေလးအနက္ထား မွတ္သားထားခဲ့တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ေန႕ေလးေတြနဲ႕ တုိက္ဆိုင္လာတဲ့အခါ ... ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ရင္ထဲက လြမ္းဆြတ္တမ္းတစိတ္ဟာ ... တစ္ဆစ္ဆစ္ နာက်င္လာတဲ့ အထိေအာင္ကို ျဖစ္လာတတ္တာ ကိုယ္တုိင္ခံစားဖူးတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ ...။
ေမာင္ပြတ္လဲ ... အဲဒီ့လိုပဲခံစားေနလိမ့္မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ မွန္းလို႕ရပါတယ္ ...။
အဲဒီ့လိုအခါမ်ိဳးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြအေနနဲ႕ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ကိုယ့္အနားမွာ ရွိမေနဘူး ဆိုတဲ့အေတြးေတြကို ေဘးခ်ထားၿပီး ... ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့သူေတြ၊ ကိုယ္နဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္တူတဲ့သူေတြ ဟာ တစ္နယ္စီျခားေနေပမယ့္ စိတ္ခ်င္းနီးေနၾကတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုနဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြကို ထိမ္းေၾကာင္း ေရွ႕ဆက္ၾကရပါတယ္ ...” ဆိုတာေလ။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆံုးမသလိုပဲ အစ္ကိုလည္း တစိမ္းတရံေတြ၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေတြၾကားထဲကေန အစ္ကို႔ကို သံေယာဇဥ္ရိွတဲ့လူေတြ၊ ခ်စ္ခင္ေလးစားသူေတြအေၾကာင္းေတြးရင္း စိတ္ဓါတ္ေတြကို ထိမ္းေၾကာင္းႏိုင္ေနဆဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ ျပည္ပမွာ အလုုပ္အကိုင္ေကာင္းေတြ ရိွေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ေနမယ္ဆိုတဲ့ အစ္ကို၊ ႏိုင္ငံတကာ အစားအစာေတြ ဘယ္ေလာက္စားစား “အေမ့လက္ရာ မမီဘူးကြ” လို႔ အျမဲေျပာေနတတ္တဲ့ အစ္ကို၊ ေရာက္ရာေနရာမွာ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူငယ္ေတြအတြက္ပဲ အျမဲခ်ိန္ထိုး စဥ္းစားေပးေနတတ္တဲ့ အစ္ကို - တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ရိွမေနသင့္တဲ့ေနရာမွာပဲ အေၾကာင္းျပခ်က္မရိွ ျဖတ္သန္းေနရတာကို ေတြးမိတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္ဗ်ာ။

ကိုေနဘုန္းလတ္ေရ -
ေမြးေန႔ဆိုရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေတြ ေရးၾက၊ စၾက၊ေနာက္ၾက ေနခဲ့ၾကေပမယ့္ အစ္ကို႔ေမြးေန႔မွာေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေတြ ေတြးမိတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရလို႔ ကၽြန္ေတာ့္စာက အလြမ္းသီခ်င္းလို၊ ငိုခ်င္းတစ္ပုဒ္လို ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါ။ မႏွစ္က ဘေလာ့ဂ္ဂါအစည္းအေဝးမွာ ကိတ္မုန္႔လွီးျပီး cream ေတြနဲ႔ လိုက္တို႔ၾကတာ၊ အစ္ကို႔ေမြးေန႔မွာ ထမင္းလက္စံုစားၾကတာေတြ မေန႔တစ္ေန႔ကလို သတိရေနတုန္းပါပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြၾကားထဲမွာ ေလးစားစရာ Icon တစ္ခုအေနနဲ႔ အစ္ကို႔ကို အားလံုးက သတိရေနၾကတုန္း၊ အစ္ကို႔စာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတုန္း၊ လြတ္ေျမာက္လာဖို႔ ဆုေတာင္းေနၾကတုန္းပါပဲ။ ေလာေလာဆယ္မွာ အုပ္ထိန္းသူမဲ့ေနတဲ့ လြတ္က်ထားတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး ျပန္လည္စည္ကားလာတဲ့ ေန႔ၾကရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြအားလံုး စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ အရင္လို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဆံုၾကဦးမယ္ဗ်ာ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိတ္မဆိုးတမ္း စေနာက္ၾကဦးမယ္၊ လိုတဲ့အကူအညီေတြ ေပးၾကဦးမယ္၊ တိုင္းျပည္အတြက္၊ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြအတြက္ အလုပ္လုပ္ၾကဦးမယ္ေလဗ်ာ။

ကိုေနဘုန္းလတ္ေရ -
အစ္ကို႔ေမြးေန႔မွာ ဘယ္လိုခါးသီးတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ဳိးမွာ က်င္လည္ေနရေစကာမူ ေပ်ာ္ရႊင္ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့့ ေမြးေန႔အခ်ိန္ပိုင္းေလးေတြ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔၊ လူေရာစိတ္ပါ က်န္းမာဖို႔၊ အျမန္ဆံုး ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အေလးအနက္ဆုေတာင္း လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။

သတိရလ်က္
ခင္တဲ့ညီငယ္
ေမာင္ပြတ္

(မႏွစ္က ကိုေနဘုန္းလတ္ ေမြးေန႔အတြက္ ေရးေပးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေလးဖတ္ခ်င္ရင္ ဒီမွာ ဖတ္ပါ)

ေနေရာင္ေအာက္က အသက္ရွဴသံေတြ ရပ္တန္႔မသြားဖို႔ ... (အပိုင္း ၂)

အပိုင္း (၁) မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ သံလ်င္ ၁၈ ကုန္းမွာ အိမ္ေျခ ၁၇၆ အိမ္အတြက္ တာလပတ္ေတြ၀ယ္ေပးမယ့္ ပေရာဂ်က္အတြက္ ေငြ ေျခာက္သိန္းကို ဗုဒၶဟူးေန႔က လႊဲေပးခဲ့ပါတယ္ ။ ပထမက ေငြ ဆယ္သိန္းလႊဲဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ေပမယ့္ ၊ ဟိုဘက္မွာ သူတို့ဘာသာ အလွဴရွင္ေတြလည္း ရွိေနတဲ့အတြက္ ၊ ေနာက္ ပိုက္ဆံလိုတယ္လို႔ ျမန္မာျပည္ရွိ တျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း လွမ္းေျပာတဲ့အတြက္ ၊ က်န္ေငြေတြကို တျခားေနရာေတြဆီ ပို႔ဖို႔ ခ်န္ထားခဲ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္ ။

မဂ်စ္တူး ၊ ကိုညီညီ(သံလြင္) နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘေလာဂ့္မ်ားမွ စုစုေပါင္း လက္ခံရရွိေငြစာရင္းကေတာ့ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါတယ္။

ကိုေနလင္း+မတင္မိုးေအး - USD 100
ကိုသက္ခိုင္+မအိဇာ - USD 100
ကိုမိုးေဇာ္ေအာင္+Aree - USD 100
ကိုေ၀ၿဖိဳး - SGD 100
မေခ်ာျပည့္၀င္း - SGD 100
မေခ်ာႏုလႈိင္ - SGD 100
ေစတနာ႐ွင္တစ္စု - SGD 100
Hoo Kheng Kay + Irene - SGD 40
TZA - SGD 150
ကိုေက်ာ္၀င္း - SGD 50
KHL - SGD 100

၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေမလ ၁၃ ရက္ ည ၁၁နာရီ အထိ စုစုေပါင္းေကာက္ခံရ႐ွိေငြ - USD 300 ႏွင့္ SGD 740

ျမန္မာျပည္ဘက္က အလွဴ႐ွင္အဖြဲ ့သြားေရာက္လွဴဒါန္းတုန္းက မွတ္တမ္းတင္ ဓာတ္ပံုေတြကို ေအာက္မွာ ၾကည့္နိုင္ပါတယ္ ။





ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္က ေငြလႊဲေပးလိုက္တဲ့ ေဘာက္ခ်ာကိုေတာ့ ဒီေအာက္ကပံုမွာၾကည့္ပါ ။

က်န္ေငြ (SGD 428) ကို ေနာက္ ပေရာဂ်က္အတြက္ ေခတၱခဏ ထိန္းသိမ္းထားပါတယ္ ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ပေရာဂ်က္ အမွတ္(၁) ေအာင္ျမင္ဖို႔ ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးေပးၾကတဲ့ အလွဴ႐ွင္ေတြကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီတစ္ရက္ ႏွစ္ရက္အတြင္း ပေရာဂ်က္ အမွတ္(၂) အတြက္ အလွဴေငြ စေကာက္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။

ေနေရာင္ေအာက္က အသက္႐ွဴသံေတြ ရပ္တန္႔မသြားဖို႔

ခုတေလာ ျမန္မာျပည္က မုန္တိုင္းဒုကၡသည္ေတြ ၊ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ေသေၾကပ်က္စီးရတာေတြ ဖတ္ျပီး စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး။ ကိုယ္တတ္နိုင္သေလာက္ေလး လုပ္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားခ်င္ပါတယ္။ စာဖတ္သူတို႔လည္း အဲလိုခံစားရမယ္လို့ ယံုၾကည္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အသိမိတ္ေဆြေတြထဲက ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး ကူညီမယ့္သူရွိတုိင္း ၊ အလွဴေငြ၀ိုင္းေကာက္ေပးတာေလာက္ပဲ ခုေတာ့ တတ္နိုင္ေသးတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လဲ သိပ္အားမရဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္တတ္နိုင္သေလာက္ေလး လုပ္တယ္ဆိုျပီး စိတ္ေျဖမိတယ္။

ျပည္ပေရာက္ျမန္မာေတြက ကိုယ့္နီးစပ္ရာနဲ့ကိုယ္စီ ျမန္မာျပည္အတြက္ အလွဴေငြေတြကို အင္တိုက္အားတိုက္ ေကာက္ခံေနတာေတြ ၊ တခ်ိဳ ့ဆုိရင္ ျမန္မာျပည္ကိုဆင္းျပီး ျပန္ကူညီဖို႔ စိုင္းျပင္းေနတာေတြ ျမင္ရေတာ့ အားရ၀မ္းသာျဖစ္မိတယ္။ ဘယ္သူပဲ အလွဴေငြေတြေကာက္ေကာက္ အဓိကက ျမန္မာျပည္မွာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ျပည္သူေတြဆီ ေရာက္ဖို႔ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေကာက္ခံရသမွ် အလွဴေငြေတြကို နီးစပ္ရာမွန္သမွ်ကို ျဖန္႔လွဴျဖစ္တယ္။

ေနာက္ စဥ္းစားမိတာ ... ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဘယ္အဖြဲ ့အစည္းကမွလည္း မဟုတ္ေတာ့ အလွဴေငြေတြကို ေကာက္ျပီး လက္ထဲမွာ ကိုင္မထားခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ ျမန္မာျပည္ဘက္က လိုအပ္တဲ့အရာေတြအေၾကာင္း လွမ္းသတင္းပို႔တဲ့အခါ ၊ အျမန္ ၂-၃ရက္ေလာက္ timeline ခ်ျပီး ပိုက္ဆံေကာက္ လႊဲတာမိ်ဳး လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။

ပေရာဂ်က္ (၁)

ခုလက္ရွိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သံလ်င္ ၁၈ ကုန္းမွာ အိမ္ေျခ ၁၇၆ အိမ္အတြက္ တာလပတ္ေတြ၀ယ္ေပးဖို႔ ေငြမေလာက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္လို႔ လွမ္းေျပာလာတယ္။ တစ္အိမ္ကို ၄၅၀၀ က်ပ္က်မယ္ဆိုေတာ့ စုစုေပါင္း ၇သိန္း ၉ေသာင္းေက်ာ္ က်မယ္။ ဟိုဘက္ကလူေတြ လွဴနိုင္တဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ မလံုေလာက္လို႔ ၊ တတ္နိုင္ေသးရင္ ၀ိုင္းကူဖို႔ ေျပာလာတယ္။

အဲဒီဘက္ကအိမ္အမ်ားစုဟာ ဓနိမိုး ထရံကာေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ၊ မုန္တိုင္း၀င္ျပီး အမိုးေတြအကုန္ လန္ထြက္ကုန္တယ္။ မိုးတြင္းရာသီလည္း ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီမွာေနထိုင္သူေတြ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္၀န္ရွိမိခင္မ်ားနဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ အရမ္းစိတ္ပူမိလို့ ခုလို အျမန္ တာလပတ္ေတြ ၀ယ္ေပးဖို႔ စီစဥ္တယ္လို႔လည္း သူငယ္ခ်င္းက ေျပာပါတယ္။

အခုခ်ိန္ကစျပီး အဲဒီ ပေရာဂ်က္အတြက္ လာမယ့္အဂၤါ ေန႔ (၁၃ရက္ ေမလ) ည ၁၁ နာရီထိ အလွဴခံပါမယ္။ ဗုဒၶဟူးေန႔မွာ ရန္ကုန္ကို ပိုက္ဆံလႊဲေပးပါမယ္။

လႊဲေပးလိုက္တဲ့ ေဘာက္ခ်ာကိုေတာ့ ဒီဘက္ကေန ျပနိုင္ပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲတာေၾကာင့္ ၊ သံလ်င္ကေန သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ ့က ရန္ကုန္ကို အျမဲမတက္နိုင္တာေၾကာင့္ ၊ ေနာက္ျပီး ျမန္မာျပည္က ေဘာက္ခ်ာကို ဒီပို႔ဖို႔ စကန္ဆြဲတာ ဘာညာေတြလုပ္ဖို႔လည္း အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ ၊ ဟိုဘက္က ၀ယ္တဲ့ေဘာက္ခ်ာကိုေတာ့ ျပနိုင္မွာ မဟုတ္တာကို နားလည္ေပးေစလိုပါတယ္။

ခုလို အရာရာ ျပိဳလဲက်ေနခ်ိန္မွာ တဦးစီရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြအေပၚ ယံုၾကည္မႈကို လက္ကိုင္ဆြဲျပီး ၀ိုင္းကူလွဴဒါန္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဆက္သြယ္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။

အီးေမးလ္နဲ႔ (gyittu78@gmail.com) ကို ဆက္သြယ္နိုင္သလို ၊ ညီညီ (သံလြင္) - ၉၄၈၉ ၂၉၅၉ ႏွင္႔ ေမာင္ပြတ္- ၉၁၈၇၁၈၄၀ ကိုလည္း ဖုန္းနဲ႔ ဆက္သြယ္နိုင္ပါတယ္ ။

------------------------------------------------------------------------------
ယခုအခ်ိန္အထိ ေကာက္ခံရ႐ွိေသာ အလွဴေငြစာရင္း ျဖစ္ပါတယ္..

ကိုေနလင္း+မတင္မိုးေအး - USD 100
ကိုသက္ခိုင္+မအိဇာ - USD 100
ကိုမိုးေဇာ္ေအာင္+Iree - USD 100
ကိုေ၀ၿဖိဳး - SGD 100
မေခ်ာျပည့္၀င္း - SGD 100
မေခ်ာႏုလႈိင္ - SGD 100
ေစတနာ႐ွင္တစ္စု - SGD 100
Hoo Kheng Kay + Irene - SGD 40
TZA - SGD 150
ကိုေက်ာ္၀င္း - SGD 50

၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေမလ ၁၃ ရက္
ည ၁၁နာရီ အထိ စုစုေပါင္းေကာက္ခံရ႐ွိေငြ - USD 300 ႏွင့္ SGD 640

ေမွ်ာ္တိုင္းေဝးတဲ့ ေရႊျပည္ေတာ္

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သဘာဝေဘးႏၱရယ္ဆိုးမ်ားႏွင့္ ေဝးကြာေနခဲ့ေသာ ဗမာျပည္တြင္ ယခုေတာ့ စိုးရိမ္စရာေကာင္းေသာ မုန္တိုင္းေဘးဆိုးၾကီး ဝင္ေရာက္ဖ်က္ဆီးမႈေၾကာင့္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသႏွင့္ ရန္ကုန္တုိင္းအႏွံ႔ ညက္ညက္ေၾကပ်က္စီးခဲ့ရေလျပီ။ အစိုးရတရားဝင္ ထုတ္ေဖၚေျပာၾကားခ်က္မ်ားတြင္ လူ ၂ ေသာင္း ၃ ေထာင္ေက်ာ္ပ်က္စီးခဲ့ျပီး ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာ အိုးအိမ္မဲ့ျဖစ္ခဲ့ရသည္ဟုဆိုပါသည္။ ထို႔ထက္လည္း ပိုႏိုင္သည္ဟု အကဲခတ္မ်ား၊ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ား၊ ျပည္ပမီဒီယာမ်ားကဆိုပါသည္။ ကုလသမဂၢမွ ေျပာၾကားခ်က္တြင္ေတာ့ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံစားရသူ တစ္သန္းခြဲရိွမည္ ဟုဆိုျပန္သည္။

တိုက္ခတ္သြားေသာ မုန္တိုင္းကေတာ့ တားဆီးမရႏိုင္ေတာ့ေပ။ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားသာ လုပ္ရန္ရိွေတာ့သည္။ အပ်က္အစီးမ်ားသည္ဟု ဆိုသည္ႏွင့္ ေစတနာရွင္ႏိုင္ငံမ်ားက ကူညီရန္ ေဒၚလာသန္းခ်ီကမ္းလွမ္းၾကသည္။ ကုလသမဂၢ၊ ဥေရာပသမဂၢလို ဓနအင္အားေတာင့္တင္းေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကလည္း စာနာစြာ ကူညီမည္ဟု နာရီမဆိုင္းေၾကျငာေပးၾကသည္။ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားက လိုအပ္ေသာ ေဆးဝါးမ်ား၊ ကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းမ်ား စတင္ေစလႊတ္ၾကသည္။ လူေသအေလာင္းမ်ား ေနရာအႏွ႔ံျပန္႔က်ဲေနေသာ၊ တိရစာၦန္အေသေကာင္မ်ား ပုပ္ပြေနေသာ၊ သစ္ဝါးအိမ္မ်ားက အမႈိက္ပံုလို စုပံုသြားေသာ၊ သစ္ပင္ၾကီးငယ္မ်ား အလဲလဲအျပိဳျပိဳျဖစ္ေနေသာ ဗမာျပည္က ျမိဳ႕မ်ား မၾကာခ်က္ခ်င္း ပံုမွန္အေျခအေန ျပန္ေရာက္လာေတာ့မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ခဲ့မိပါသည္။ ေဒၚလာသန္းခ်ီကူညီၾကေသာ လွဴဒါန္းမႈမ်ား၊ ျပည္ပေရာက္ ဗမာျပည္သားမ်ား၏ ေခၽြးနဲစာမ်ား စုေဆာင္းလွဴဒါန္းမႈမ်ား၊ သံဃာမ်ား၏ ပညာသင္ ေထာက္ပံ့ေၾကးကို တဆင့္ျပန္လည္လွဴဒါန္းမႈမ်ားကို ဖတ္ရေသာအခါ မ်က္ရည္ဝဲေလာက္ေအာင္ပင္ ခံစားရပါသည္။ အားလံုးလည္း ေအးေအးေဆးေဆး သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ ျပီးဆံုးသြားေတာ့မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထပ္မံယံုၾကည္မိျပန္ပါသည္။

ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ယံုၾကည္မႈမ်ားသည္ အိပ္မက္သဖြယ္ ေပ်ာက္ျပယ္ေတာ့မည္လားဟု ေတြးစရာမ်ား ဆက္တိုက္ၾကားလာရျပန္သည္။ ကုလသမဂၢလက္ေအာက္ခံ ကမာၻ႕စားနပ္ရိကၡာအစီအစဥ္က ၄င္းတို႔၏ ပံ့ပိုးမႈကို ရပ္ဆိုင္းလုိက္သည္။ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံက လွဴခ်င္ပါေသာ္လည္း ဒုကၡသည္ေတြဆီ ေရာက္ပ့ါမလားဟု ပူပင္မိသည္ဟု ဆိုသည္။ ဗမာျပည္က ဒုကၡသည္ေတြမွာေတာ့ ဘာမွျပန္လည္တည္ေဆာက္ျခင္း မလုပ္ရေသး။ အေလာင္းေကာက္၍ မဆံုးေသး။ ေပ်ာက္ဆံုးသူ ရွာေဖြမေတြ႕ေသး။ ေရသန္႔ဗူးပင္ အလံုအေလာက္မေဝရေသး။ အေၾကာင္းရင္းစစ္လိုက္ေတာ့ တရားခံက ေနျပည္ေတာ္ အေျခစိုက္ အစိုးရပင္ျဖစ္သည္။

အစိုးရက ကူညီမႈမ်ားကို ၾကိဳဆိုေသာ္လည္း ေငြႏွင့္ပစၥည္းသာ အလွဴခံမည္၊ လူမဝင္ရဟု က်ပ္တည္းစြာတားျမစ္သည္။ ေလယာဥ္ႏွင့္အတူပါလာေသာ ဝန္ထမ္းမ်ား ေလဆိပ္ကို ေက်ာ္မထြက္ရ။ အေမရိကန္မွ အကူအညီေပးမည့္ သေဘၤာၾကီးမ်ားက ခြင့္ျပဳမိန္႔ကို ပင္လယ္ဝမွ လည္တေမာ့ေမာေစာင့္ေနရသည္။ အစိုးရက ၄င္းတို႔တြင္ အေတြ႕အၾကံဳအျပည့္ရိွသည္၊ ေငြႏွင့္ပစၥည္းသာလိုသည္ဟု ေၾကျငာသည္။ ထိုအစိုးရတြင္ အေတြ႕အၾကံဳက ေနရာတိုင္းတြင္ ရိွပံုရသည္။ ဆႏၵခံယူပြဲဆိုေတာ့လည္း လာစရာမလို၊ အေတြ႕အၾကံဳရိွသည္ဟုဆိုသည္။ ယခုကယ္ဆယ္ေရးတြင္လည္း အေတြ႕အၾကံဳရိွသည္ဟုဆိုျပန္သည္။ သူတို႔အေတြ႕အၾကံဳကို အသံုးခ်ပံုက ေၾကာက္ဖို႔ေတာ့ေကာင္းသည္။ ၇ ဇူလိုင္မွ အေတြ႕အၾကံဳ၊ ၈၈၈၈ မွ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို အသံုးခ်ျပီး စက္တင္ဘာအေရးအခင္းကို ကိုင္တြယ္ပံုကေတာ့ သပ္ရပ္လွသည္။ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားေသာ အစိုးရေၾကာင့္ပင္ ယခုေတာ့ အကူအညီမ်ား လက္လႊတ္ရေတာ့မလုိျဖစ္ေနေပျပီ။

တပ္မေတာ္အစိုးရဟု သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ေခၚေနေသာ စစ္ယူနီေဖာင္းဝတ္ အာဏာသိမ္းအစိုးရသည္ အေၾကာက္လြန္ေနသည္လား၊ ရွက္ေနသည္လားေတာ့ မေျပာတတ္။ ႏိုင္ငံ၏ လက္ရိွအေျခအေနသည္ ျပည္ပအကူအညီ လုပ္အားေပးမ်ားကို ဝင္ခြင့္ေပးရန္ အသင့္မျဖစ္ေသးပါဟု ဆိုသည္။ ျပည္ဝင္ခြင့္ဗီဇာမေပးရန္ တင္းက်ပ္စြာ တားျမစ္သည္ဟု သတင္းမ်ားက ေဖၚျပၾကသည္။ ဆိုးဆိုးရြားရြား စုုတ္ျပတ္ေနသည္ကို သိ၍ ကူညီမည့္လူမ်ားကို ဘာေတြမ်ား ခင္းက်င္းျပသခ်င္ေသးသျဖင့္ အသင့္ျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ခိုင္းသည္ေတာ့မသိ။ WFP က ၄င္းတို႔၏ ေထာက္ပ့ံပစၥည္းမ်ားကို လက္ဝါးၾကီးအုပ္ သိမ္းပိုက္မႈကို စိတ္ပ်က္သျဖင့္ ကူညီမႈကို ခတၱရပ္ဆိုင္းလိုက္ရပါသည္တဲ့။ လူ ၉ ေသာင္းခြဲအတြက္ တန္ ၄၀ ရိွ စားနပ္ရိကၡာမ်ားက ကုလအထူးေလယာဥ္ထဲမွာပင္ စတည္းခ်ေနရသည္။ ျပည္တြင္းက လည္တေမာ့ေမာ့ႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရေသာ ဒုကၡသည္မ်ား ဘယ္ေလာက္စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ျဖစ္သြားမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မေတြးရဲေလာက္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ ပင္လယ္ဝေရာက္ေနေသာ အေမရိကန္ ေလယာဥ္တင္သေဘၤာမ်ားကိုလည္း သံသယရိွပံုရသည္။ ဗမာျပည္ မုန္တိုင္းေဘးကို ခုတံုးလုပ္ကာ အေမရိကန္ဝါဒျဖန္႔သြားမည္၊ စစ္ေရးအသံုးခ်သြားမည္ကို စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္ေနမည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ တကယ္ေတာ့ ခုတံုးလုပ္ေနသူက တာဝန္ရိွသူမ်ားပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ “ျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေတာ့ တပ္မေတာ္အစိုးရကပဲ ကူညီကယ္တင္ရတာ ေတြ႕တယ္ေပါ့လား။ တပ္မေတာ္သာ အမိ၊အဖ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေထာက္ခံမဲထည့္ၾကပါ” ဆုိသည့္ အခ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္လိမ့္မည္။ ျပည္ပတပ္ဖြဲ႔တစ္ခုခုက အစားအစာမ်ား ေဝငွခဲ့လွ်င္၊ ေနထိုင္စရာ တဲၾကီးမ်ားေဆာက္လုပ္ေပးလွ်င္ ၄င္းတို႔ကို ၾကည္ညိဳသြားမည္ကို အထူးစိုးရိမ္လွသည္။ ထိုအစြန္းေရာက္ဒဏ္ကို လက္ေတြ႕ခံစားေနရသည္ကေတာ့ ျပည္တြင္းက ဒုကၡသည္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ မုန္တိုင္းျပီးသြားသည္က ၇ ရက္ျပည့္ေတာ့မည္။ အပ်က္အစီးမ်ားက မုန္တိုင္းက်ထားစဥ္ကႏွင့္ မကြာလွေသး။ လူေသဆံုးမႈက မရပ္ေသး။ ဝမ္းေရာဂါ၊ ကူးစက္ေရာဂါမ်ားအတြက္ ၾကိဳတင္အစီအစဥ္မ်ား မခ်မွတ္ရေသး။ သို႔တိုင္ေအာင္ ဆႏၵခံယူပြဲကို ျမိဳ႕နယ္အနည္းအက်ဥ္းမွလြဲ၍ ရက္အေျပာင္းအလဲမရိွ က်င္းပဦးမည္။ မုန္တိုင္းဒဏ္မခံရေသာ ေဒသမ်ားအေနႏွင့္ ဝမ္းနည္းေပးရန္မလို၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ဆက္လုပ္ၾက၊ ငါတို႔ဥပေဒကို ျမန္ျမန္အတည္ျပဳေပးၾကဟု ဆိုလိုဟန္တူသည္။ ၄င္းတို႔အေတြ႕အၾကံဳကား ဝါးရင္းတုတ္၊ စစ္ေခြးတိုက္၊ G3 မ်ားႏွင့္သာ အကၽြမ္းဝင္ပံုရသည္။

ယဥ္ေက်းေသာ ဗမာလူမ်ဳိးမ်ားအေနႏွင့္ အကူအညီေပးလာသူကို ရန္သူပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းျပ၍ ေျပေျပလည္လည္ ဆက္ဆံသင့္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ခုေတာ့ ေျပာင္းျပန္ေဇာက္ထိုး။ ကူညီခ်င္သူကို မလာၾကနဲ႔ဟုတားသည္။ ကူညီေနသူကို မေခ်မငံလုပ္၍ ကူညီမႈကို ရပ္လိုက္ရသည္။ ဒုကၡသည္ကူညီမည့္ အေရးကို ကုလသမဂၢအခြင့္အာဏာသံုးျပီး အတင္းဝင္ကူညီသင့္သည္ဟု အၾကံျပဳရသည့္ အဆင့္ကို ေရာက္ေနသည္။ ကူညီမည့္လူက ျပန္ေတာင္းပန္ေနရသည္။ အစိုးရလုပ္ပံုက အတင္းဝင္လာပါက ပစ္သတ္မည့္သေဘာရိွသည္။ သကၤန္းဝတ္ျပီး ပရိတ္ရြတ္ေနေသာ သံဃာမ်ားကိုပင္ ေခါင္းရိုက္ခြဲ၊ ေသနတ္ႏွင့္ပစ္ေနသူမ်ားက ႏိုင္ငံျခားသားေလာက္ကေတာ့ ႏွစ္ခါစဥ္းစားေနမည္မထင္။ ျပည္ပမွ ေငြလႊဲျပီး လွဴဒါန္းေနသူမ်ားကို ေမးေတာ့လည္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လွဴဒါန္းရသည္တဲ့။ ေငြကို ဘယ္သူ႔ဆီပို႔သည္၊ ဘယ္လိုလွဴသည္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ရသည္တဲ့။ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွေပသည္။

တခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ ၂၄ နာရီမီးလင္းသည့္ ရန္ကုန္တိုင္း၊ ေခ်ာေမြ႕ေသာ လမ္းမမ်ားႏွင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္၊ သစ္ပင္မ်ားႏွင့္ စိမ္းစိုလွသည့္ ဗမာျပည္တို႔သည္ ေဝးကြာသြားျပန္ေခ်ျပီ။ အျခားျပိဳင္ဘက္ႏိုင္ငံမ်ား ေရွ႕ဆက္ေနခ်ိန္၊ ကမာၻႏွင့္ဝင္ဆံ့ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးၾကိဳးစားေနခ်ိန္တြင္ ဗမာျပည္က တန္႔ေနရံုသာမက ေနာက္ပင္ ျပန္ဆုတ္ေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ တာဝန္ရိွသူဟု သံုးႏႈန္းေနသူမ်ားအေနႏွင့္ တာဝန္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ လုပ္သင့္ျပီျဖစ္သည္။ ျပည္သူကို ရင္ဝယ္သားလို သေဘာထားသည္ဆိုပါက လက္ရိွၾကံဳေတြ႕ေနေသာ အခက္အခဲမ်ားအတြက္ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ဝိုင္းဝန္း ေျဖရွင္းသင့္ျပီျဖစ္သည္။ ကိုယ္တိုင္လည္း မျပီးေျမာက္ႏိုင္၊ ကူညီသူကိုလည္း လက္မခံလုပ္ေနသည္မွာ မိုက္မဲလွသည္။ ဤပံုအတိုင္းဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရႊျပည္ေတာ္မွာ ေမွ်ာ္တိုင္းေဝးေနဦးမည္ျဖစ္ပါသည္။

မုန္တိုင္းဒဏ္ခံျပည္သူမ်ားကို ကုိယ္ခ်င္းစာနာလ်က္ ...

ေက်းဇူးတင္ရိွပါေၾကာင္း

ဗမာျပည္တြင္ တိုက္ခတ္သြားသည့္ Nargis မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ၾကရေသာ ျပည္သူမ်ား၊ ပ်က္စီးဆံုးရံႈးမႈမ်ားအတြက္ အကူအညီေပးရန္ အလွဴေငြမ်ား ေကာက္ခံလ်က္ရိွရာ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔အထိ ျမန္မာအိုေအစစ္ကို ဆက္သြယ္လွဴဒါန္းၾကေသာ စာရင္းမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါသည္။ ၄င္းအလွဴေငြမ်ားကို ဗမာျပည္သို႔ ကိုယ္တုိင္ကုိယ္က် သြားေရာက္ကူညီမည့္ အဖြဲ႔သို႔ ေပးပို႔လွဴဒါန္းျပီး ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း အသိေပးအပ္ပါသည္။

(၁) Alex ႏွင့္ မေမေဇာ္ (စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၀၀)
(၂) မဂ်မ္းဂ်မ္း (စင္ကာပူေဒၚလာ ၅၀)
(၃) Choa Chu Keng Group (စင္ကာပူေဒၚလာ ၅၀)
(၄) မလမင္း (စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၀)
(၅) ကိုေက်ာ္လင္း (စင္ကာပူေဒၚလာ ၂၀)
(၆) ေဒါက္တာ ေခ်ာစုဝင္း (စင္ကာပူေဒၚလာ ၅၀)
(၇) ေဒါက္တာ ေခ်ာစုဝင္း၏ မိသားစု (စင္ကာပူေဒၚလာ ၂၀၀)
(၈) ေဒါက္တာ ေခ်ာစုဝင္း၏ ရံုး (စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၀၀)
(၉) ကိုေက်ာ္သူရိန္ (စင္ကာပူေဒၚလာ ၅၀)
(၁၀) ကိုခိုင္သိန္းစိုး (စင္ကာပူေဒၚလာ ၃၀)
(၁၁) Micheal (စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၀)
(၁၂) မေမလြင္ (စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၀)
(၁၃) ကိုဥာဏ္လင္း (စင္ကာပူေဒၚလာ ၆၀)
(၁၄) Hoo Kheng Kay + Irene (စင္ကာပူေဒၚလာ ၄၀)*
(၁၅) ကိုေဝျဖိဳး (စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၀၀)*
(၁၆) ကိုဥာဏ္လင္းမွ ထပ္မံလွဴဒါန္းေငြ (စင္ကာပူေဒၚလာ ၅၀)

( * သန္လ်င္ Project အတြက္ လွဴဒါန္းသည္)

အလွဴေငြမ်ား ထပ္မံလက္ခံရရိွထားေသးရာ တဆင့္ျပန္လည္လွဴဒါန္းျပီးသည္ႏွင့္ အထက္ပါစာရင္းတြင္ ဆက္လက္ေဖၚျပေပးသြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။ လွဴဒါန္းလိုသူမ်ား အေနႏွင့္ ဖံုးနံပတ္ (+65) 918 718 40 သို႔လည္းေကာင္း၊ oa6.mrpooh@gmail.com သုိ႔လည္းေကာင္း ဆက္သြယ္လွဴဒါန္းႏိုင္ပါသည္။

သဘာဝေဘးအႏၱရယ္ေၾကာင့္ အမွန္တကယ္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကရေသာ ဗမာျပည္သူမ်ားအတြက္ တတ္စြမ္းသေရြ႕ ကူညီလွဴဒါန္းမႈမ်ားကို အထူးပင္ လႈိက္လွဲေက်းဇူးတင္ရိွပါသည္။

မဲေပးၾကျပီ

ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ စင္ကာပူက ျမန္မာသံရံုးမွာ အေျခခံဥပေဒကို ေထာက္ခံလား၊ ကန္႔ကြက္လားဆိုတာ မဲသြားေပးပါတယ္။ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာေတြထဲက သံရံုးနဲ႔ အဆက္အဆံရိွဖူးသူေတြနဲ႔ အျခားဖိတ္ၾကားခံ ပုဂၢိဳလ္ေတြဆီကို မဲေပးဖို႔ ဖိတ္စာေတြပို႔ေနျပီဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဖိတ္စာမရႏိုင္တာ ေသခ်ာသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လိပ္စာသူတို႔မွာ မရိွသလို သူတို႔ဆီလည္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မသြားဖူးပါဘူး။ သံရံုးရဲ႕ Official Website က ေၾကျငာခ်က္မွာလည္း “မဲဆႏၵေပးပိုင္ခြင့္ရိွသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား” လို႔ ထည့္ေရးထားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေပးပိုင္ခြင့္ရိွ မရိွ ဘယ္လိုမွ မသိႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိရသေလာက္ သာ့သနာ့ဝန္ထမ္းနဲ႔ စိတ္ေဝဒနာသည္ေတြကလြဲရင္ အသက္ျပည့္သူ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္း မဲေပးခြင့္ရိွပါသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က သာသနာ့ဝန္ထမ္းေတာ့ မဟုတ္တာေသခ်ာတယ္။ စိတ္ေဝဒနာသည္လားေတာ့ မေသခ်ာဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ အေဖၚေကာင္းတုန္း သံရံုးကို Passport မိတၱဴေလးနဲ႔ စင္ကာပူအစိုးရေပးထားတဲ့ ေနထိုင္ခြင့္လက္မွတ္ေလးယူ၊ အခြန္ေဆာင္မွ မဲေပးရမယ္ဆို ေဆာင္လို႔ရေအာင္ ေငြသားေလး နည္းနည္းယူျပီး လိုက္ခ်သြားပါတယ္။ သံရံုးဂိတ္ဝက ဝန္ထမ္းေတြက အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေျပေျပလည္လည္နဲ႔ ဖိတ္စာပါသူေတြ၊ မပါသူေတြကို ရွင္းျပစီစဥ္ေနတာ ေတြ႕ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေအးသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက သံရံုးဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔ သိလို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူနဲ႔အတူ အခ်ိန္သိပ္မေစာင့္ရဘဲ Passport မိတၱဴေလးျပ ဝင္ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။ အထဲမဝင္ခင္မွာေတာ့ နာမည္နဲ႔ Passport နံပတ္ေလးကို စာရြက္ပိုင္းေလး တစ္ခုမွာ ျဖည့္ေပးရပါတယ္။ သူတို႔က အဲဒီက နာမည္ကို အထဲက ဖိတ္စာ list မွာသြားရွာျပီး ရိွရင္ ဝင္၊ မရိွရင္ Passport ေတာင္းၾကည့္၊ ၂၉ ရက္ေန႔ျပန္ခ်ိန္း စသည္ျဖင့္ လုပ္ေပးေနတာေတြ႕ပါတယ္။ ေပးခြင့္မရိွဘူးလို႔ ျငင္းလႊတ္လိုက္တဲ့ လူေတာ့မေတြ႔ခဲ့မိပါဘူး။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စင္ကာပူက ဒီမနက္ထုတ္ Today သတင္းစာမွာ မေန႔က တခ်ဳိ႕ဗမာေတြ မဲမေပးလိုက္ရဘူးလို႔ ဓါတ္ပံု အကိုးအကားနဲ႔တကြ ေဖၚျပထားပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔မွပဲ ေျပာင္းလဲသြားတာလားလို႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။

အထဲေရာက္သြားေတာ့ မဲစာရြက္၊ စာအိတ္တစ္လံုးနဲ႔ လက္မွတ္ထိုးရမယ့္ စာရြက္တစ္ရြက္ေပးပါတယ္။ လက္မွတ္ထိုးျပီး အဲဒီစာရြက္ကိုေတာ့ ျပန္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ မဲေပးတဲ့စနစ္ကေတာ့ တကယ္ပဲ လွ်ဳိ႕ဝွက္ပံုရပါတယ္။ အမွန္ျခစ္ဆို ေထာက္ခံမဲ၊ ၾကက္ေျခခတ္ဆိုရင္ေတာ့ ကန္႔ကြက္မဲလို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္လို႔ ေရးထားပါတယ္။ ကိုယ့္ဆႏၵအတိုင္းျခစ္၊ စာအိတ္ထဲထည့္၊ ေကာ္နဲ႔ပိတ္ျပီး မဲရံုမႈးနားက မဲပံုးေတြထဲမွာ ထည့္ထားခဲ့ရံုပါပဲ။ ထည့္ျပီးျပန္ေပါ့။ ဒါပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အမ်ားျမင္ရေအာင္ မဲစာရြက္ကို ဓါတ္ပံုကေလး ခိုးရိုက္လာေသးတယ္။


ဒီေတာ့ စင္ကာပူေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြ အေနနဲ႔ မနက္ျဖန္ ပိ္တ္ရက္ျဖစ္တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔မွာ Passport မိတၱဴေလးေတြ ကိုယ္စီယူျပီး ေထာက္ခံသည္၊ ကန္႔ကြက္သည္ကို မပ်က္မကြက္ မဲသြားေပးၾကဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ဗမာေတြစံုတဲ့ City Hall နားမွာလည္း ကားစီစဥ္ေပးမယ္လို႔ SMS ေတြရထားပါေသးတယ္။ မဲေပးခြင့္ကေတာ့ ၂၉ ရက္ေန႔ အထိပါ။ အစိုးရက ဟိုလိုလုပ္မွာ၊ ဒီလိုလုပ္မွာ၊ ကန္႔ကြက္ရင္ င့ါဖမ္းမလား၊ ေထာက္ခံမွ စိတ္ခ်ရမယ္ထင္တယ္ စတဲ့ ကိုယ္ ဖန္တီးစီစဥ္လို႔မရတာေတြ ေျပာေနမယ့္အစား ကိုယ္လုပ္ပိုင္ခြင့္ရိွတဲ့ မဲတစ္ျပားရဲ႕ တန္ဖိုးကို အျပည့္အဝ အဖိုးတန္သြားေအာင္ မဲေပးသင့္ပါတယ္။ ေထာက္ခံပါလို႔လည္း မေျပာပါဘူး၊ ကန္႔ကြက္ပါလို႔လည္း လံုးဝမတိုက္တြန္းပါဘူး။ ႏွစ္သက္ရာကိုလုပ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုဟာက ဘာကို ကန္႔ကြက္၊ ေထာက္ခံရမွာလဲ၊ အေျခခံဥပေဒဆိုတာဘယ္ေလာက္ အေရးၾကီးလဲ၊ ဘာေတြပါသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ အေသးစိတ္မဟုတ္ေတာင္ နည္းနည္းေတာ့ အရင္ေလ့လာေစခ်င္ပါတယ္။ ေလ့လာလို႔ ၾကိဳက္ရင္ ေထာက္ခံ၊ မၾကိဳက္ရင္ ျငင္းမယ္ေပါ့။ အစိုးရဆီက ရခဲတဲ့ တရားဝင္ ဆႏၵေဖၚထုတ္ခြင့္ကေလးကို အက်ဳိးရိွစြာ အသံုးခ်ၾကပါစို႔ ...

Coffee King တစ္ႏွစ္ျပည့္

ကိုယ္နဲ႔ မျမင္ဘူးတဲ့လူ၊ စကားမေျပာဘူးတဲ့လူေတြနဲ႔ အျပင္မွာ ေတြ႕ရ၊ ဆံုရ၊ အထူးသျဖင့္ တစ္ခုခု အတြက္ တိုင္ပင္ၾကရတာ အေတာ္ေလး ခက္ခဲတတ္ပါတယ္။ ေတြ႔ဆံုၾကတဲ့ အခါမွာလည္း အစည္းအေဝးခန္း သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တစ္ခုမွာဆို ကိစၥမရိွေပမယ့္ မေရာက္ဘူးတဲ့ ေနရာတစ္ေနရာမွာဆို ပိုျပီး ကသိကေအာက္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို မျမင္ဘူးတဲ့ လူေတြနဲ႔ မတိုင္ပင္ဘူးတဲ့ ကိစၥတစ္ခုအတြက္ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ ( ႏွစ္ဆန္း ၂ ရက္ေန႔ ) က အစည္းအေဝးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။

“ငါတို႔လည္း လာမယ္၊ မင္းလည္းသြားလိုက္ပါ” ဆိုတဲ့ Email ကို ကိုဘလာေဂါက္နဲ႔ မဘာညာဆီက ကၽြန္ေတာ္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီအစည္းအေဝးစဖို႔ ၁ နာရီသာသာပဲ လိုပါေတာ့တယ္။ စာထဲမွာပါတဲ့ ဆက္သြယ္ရန္ ဆိုတဲ့ ဖံုးနံပတ္ေတြထဲက တစ္ခုကိုဆက္ေမးေတာ့ အစည္းအေဝးလုပ္ျဖစ္ပါတယ္၊ သူတို႔လည္း အစည္းအေဝးလုပ္မယ့္ ဆိုင္နားမွာ ေရာက္ေနပါျပီလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ Coffee King ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းက ေကာ္ဖီဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ့ စားပြဲဝိုင္း သံုးဝိုင္းေလာက္မွာ လူရိွေနျပီး က်န္တဲ့ဝိုင္းေတြက အလြတ္ေတြပါ။ ဆိုင္ကလည္း အေတာ္ေလး ေအးေဆးတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ တစ္ဝိုင္းမွာေတာ့ ခံု၂ လံုးေလာက္ဆက္ထားျပီး လူငယ္တစ္စု ထုိင္ေနတာ သတိထားမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆြးေႏြးၾကမယ့္ လူေတြက သူတို႔ဟုတ္မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိတာနဲ႔ အျခားစားပြဲအလြတ္မွာထိုင္ျပီး အသီးေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္ေသာက္ေနလိုက္ပါတယ္။ အေတာ္ၾကာလို႔ အေအးကုန္သြားေပမယ့္ မထူးတာနဲ႔ ခုနဖံုးဆက္တဲ့ နံပတ္ကို ထပ္ဆက္လိုက္ေတာ့မွ စားပြဲႏွစ္လံုးဆက္ထားတဲ့ ဝိုင္းက ကတံုးဆံပင္ေပါက္နဲ႔ (ကိုေနဘုန္းလတ္လို႔ ေနာက္မွသိရတဲ့)လူက ဖံုးကိုင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီဘက္မွာလို႔ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေဖၚေရြသံနဲ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သူတို႔ဝိုင္းကို သြားထိုင္လိုက္ပါတယ္။

“ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုဘလာေဂါက္တို႔ စာပို႔ထားလို႔ပါ၊ စာအုပ္ကိစၥ အစည္းအေဝးဆိုလို႔ပါ” ဆိုေတာ့ စာအုပ္နဲ႔ ေဘာပင္ကိုင္ျပီး ဟိုေရးဒီေရး လုပ္ေနတဲ့ (ကိုစိုးေဇယ်ေပါ့) လူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ဘေလာ့ဂ္ကလဲ၊ နာမည္ဘယ္သူလဲေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ Myanmar OA6 က Mr.Pooh ပါလို႔ေျဖပါတယ္။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကည့္ျပီး တခါမွ မၾကားဘူးဖူးဆိုတဲ့ အရိပ္အကဲေတြ သန္းသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းကြန္႔ျပီး “ကၽြန္ေတာ္မႏိုင္းႏိုင္းနဲ႔ေတာ့ အြန္လိုင္းမွာ နည္းနည္းသိတယ္” ဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘေလာ့ဂ္ဂါျဖစ္မွန္းေတာ့ လက္ခံလိုက္ပံုရပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ - အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ဂ္က လာလည္တဲ့လူက တစ္ေန႔ ၅ ေယာက္ေလာက္ပဲ ရိွတဲ့ဆီမွာ သံုးေယာက္က မႏိုင္းရယ္၊ ကိုေဂါက္ရယ္၊ မဘာညာရယ္ေလ။ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္က ျခဴသစ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ထင္တယ္။ ဆိုေတာ့ သူတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို မသိတာ မထူးဆန္းသလို တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔နာမည္ေတြ မၾကားဖူးဘူးဗ်။ ေနာက္ေတာ့ ကိုစိုးေဇယ်က စာအုပ္ထဲ ေရးထားတဲ့ နာမည္ေတြဖတ္ျပီး မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ကိုေနဘုန္းလတ္၊ ကိုညီညီသံလြင္ (အဲဒီေန႔တုန္းက ဇနီးေလာင္း မပိုးနဲ႔အတူေပါ့)၊ ကိုဇင္ကိုလတ္၊ ကိုမ်က္လံုးတို႔နဲ႔ေလ။

ကိုစိုးေဇယ်ကပဲ ဘေလာ့ဂ္ေတြ အေနအထား၊ စာအုပ္အေၾကာင္း၊ စာမူေရြးဖို႔၊ ရံပံုေငြ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ စတာေတြ ျပန္ရွင္းျပပါတယ္။ ရယ္စရာေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပေနရင္း ၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုဘလာေဂါက္နဲ႔ မဘာညာတို႔ ဝင္လာလို႔ မိတ္ဆက္ရင္း သူအစက ျပန္ရွင္းျပရပါတယ္။ ထပ္ရွင္းျပလို႔ ၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ကိုညီလင္းဆက္ (သူ႔သူငယ္ခ်င္းလား၊ ဘာလည္းမသိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ပါေသးတယ္ထင္တယ္) ေရာက္လာလို႔ သူ႔ခမ်ာ အစကေန ဒါဘယ္သူ၊ ဘယ္ဘေလာ့ဂ္ကပါ စသည္ျဖင့္ ထပ္မိတ္ဆက္ေပး၊ စာအုပ္အေၾကာင္းျပန္ရွင္းျပရနဲ႔ အစည္အေဝးက ေရွ႕မေရာက္ေတာ့ဘူးေလ။ ကိုတက္စလာ ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ “ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာသာမိတ္ဆက္ၾကေတာ့ဗ်ာ၊ ေမာျပီ” ဆိုျပီးေတာ့ကို ေျပာယူရေတာ့တယ္ေလ။

ေအာင္ျမင္ပါတယ္ဗ်ာ။ အစည္းအေဝးတစ္ခုအေနနဲ႔ေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ စံုေတြ႕ၾကတဲ့ အေနအထားအရေရာ အဲဒီေန႔ ေတြ႕ဆံုပြဲေလးဟာ သိပ္ကို အက်ဳိးရိွခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အစည္းအေဝးေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္၊ ေတြ႕ဆံုပြဲေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္နဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ စည္းလံုးခဲ့ၾကတာ ထစ္ခနဲဆို လက္ညိွးထိုးျပစရာ Seminar တစ္ခုက်င္းပႏိုင္ခဲ့ျပီး စာအုပ္ကလည္း အေခ်ာသတ္ဖို႔ အေနအထားကို ေရာက္ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအစည္းအေဝးေန႔က ျပန္ခါနီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ဘေလာ့ဂ္လိပ္စာေတြဖလွယ္၊ email ေတြေတာင္းနဲ႔ ... အဲဒီလူေတြဟာ ခုခ်ိန္ထိ ေျပာမနာ၊ ဆိုမနာ တစည္းတလံုးတည္း ရိွေနၾကတုန္းပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အၾကံဥာဏ္ေတြ တရစပ္ေပးရင္း ရယ္စရာေတြကို သေဘာက်က်ရယ္ေနခဲ့တဲ့ ကိုေနဘုန္းလတ္တစ္ေယာက္ အစည္းအေဝး တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့အခ်ိန္၊ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စခင္တာ တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာမွာ သံတိုင္ေတြၾကားထဲ အေၾကာင္းျပခ်က္မဲ့ ေရာက္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိုးစဥ္းမွ် ထင္မထားခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။ သူ စင္ကာပူလာလည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီအစည္းအေဝးေလး အေၾကာင္း ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ သူလည္း အားလံုးကို မွတ္မိေနတုန္းပဲဗ်။ အခုလည္း ေရာက္ေနရာ ေနရာကေန ဒီေန႔ကို သူသတိရေနဦးမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကို စတင္ေတြ႕ဆံုေပးခဲ့တဲ့ ဒီအစည္းအေဝးေလး တစ္ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ ဒီပို႔စ္ကို ေရးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘေလာ့ဂ္ေလာကထဲ လက္တြဲေခၚခဲ့တဲ့ ကုိေဂါက္၊ မႏိုင္း၊ မဘာညာ၊ ေနာက္ျပီး ကိုေနဘုန္းလတ္နဲ႔ သံလြင္ဝိုင္းေတာ္သားေတြကို အထူးပဲ သတိရရင္း ...