၁၀ ရက္သာ လုိေတာ့လွ်င္ ...

ဟိုတေလာက သြန္းသြန္းက သူ Tag ထားတယ္၊ ေရးပါဦးလို႔ လာေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီ Tag နဲ႔ ေဝးေနတာၾကာျပီမို႔ ဒီတခါ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးမယ္လို႔ ျပန္ေျပာမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဘာအေၾကာင္း Tag ထားလဲ သြားဖတ္ၾကည့္ေတာ့ မလြယ္လွပါလား။ ေသမွာကို ၁၀ ရက္ၾကိဳသိေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အဲဒီ ၁၀ ရက္အတြင္း ဘာေတြ လုပ္ေနမလဲဆိုပဲ။ သူကလည္း နမူနာေရးျပထားပါတယ္။ ဘုရားသြားမယ္၊ ေသြးလွဴမယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ေရာ ဆိုျပီးေတြးမိတယ္။ ေသမွာၾကိဳသိေနရင္ေတာ့ အဲလုိၾကံစည္လို႔ရတာ မွန္ေပမယ့္ တကယ္တန္းက်ေတာ့ ဘယ္ၾကိဳသိမလဲေနာ္။ သာမန္လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ တကယ္ၾကိဳသိေနႏိုင္တာဆိုလို႔ တမ်ဳိးပဲရိွမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေသေၾကာင္းၾကံမယ့္လူ၊ ဒါမွမဟုတ္ အေသခံေတာ့မယ့္လူေပါ့။ ဒီေတာ့ ဒီစိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က ေလယာဥ္ေမာင္းျပီး ရန္သူ႕သေဘၤာေပၚ အေသခံထိုးဆင္းရမယ့္ ေလသူရဲလုပ္မယ္ဗ်ာ။ ဒါမွသာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ Mission ကို တြက္ၾကည့္လို႔ရမွာေပါ့။ ဒိုင္ယာရီဆန္ဆန္ေလး စမ္းၾကည့္မယ္။

ကဲ ... စမယ္ဗ်ာ ...

၁၀ ရက္အလို

မေန႔က အစည္းအေဝး ဆံုးျဖတ္ခ်က္အေၾကာင္း ဒီေန႔မနက္ေစာေစာ အိမ္ကိုဖြင့္ေျပာတယ္။ ရန္သူ႔သေဘၤာၾကီးေပၚကို အေသခံထိုးဆင္းဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ေလယာဥ္တာဝန္က်တယ္လို႔။ ေမေမက ခ်က္ခ်င္းၾကီးပဲ ငိုခ်တယ္။ ေဖေဖကေတာ့ “တေန႔ေသမယ့္တူတူ ဒီလိုေသျခင္းမ်ဳိးက ေကာင္းတယ္” လို႔ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေခြးပုေလးပိုက္ျပီး အခန္းထဲဝင္လာခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ျခဴသစ္(ခ်စ္သူ) ဆီဖံုးဆက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခဏေတြ႕ၾကမလားေပါ့။ ေျပာရင္ယံုမလားေတာ့ မသိ။ တရႈံ႕ရႈံ႕ငိုေနတဲ့ ျခဴသစ္ကို ေခ်ာ့ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ရက္တာ ကုန္သြားခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာမသာတဲ့ ေမေမ့ကို ေနာက္ႏွစ္အာဇာနည္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ ပံုတူရုပ္ထုဖြင့္ပြဲလုပ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ လုပ္ၾကံေျပာေနမိတယ္။

၉ ရက္အလို

တပ္ထဲမွာ ေလ့က်င့္ဖို႔နဲ႔ အေသးစိတ္ တိုင္ပင္စရာေတြအတြက္ အေျခစိုက္စခန္းကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ လက္က်န္ရက္ေလးအတြင္း ဘယ္သြားသြားလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ ျခဴသစ္ကေတာ့ ကားေပၚမွာ ငိုရင္း က်န္ေနခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာဖို႔၊ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ရိွဖို႔၊ တစ္ခုခုအေပၚမွာပဲ အာရံုစိုက္ဖို႔ တဖြဖြေျပာေနလို႔ သူနဲ႔ မ်က္မွန္တစ္လက္ေၾကး စိန္ေခၚပြဲ ဘိလိယက္ တစ္ပြဲထုိးခဲ့ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီမ်က္မွန္တပ္ျပီး သေဘၤာေပၚ ထိုးဆင္းသြားမယ္လို႔ ကတိေပးျဖစ္တယ္။

၈ ရက္အလို

ညကညဥ့္နက္သြားလို႔ အိပ္ေကာင္းေနတုန္း ေဖေဖလာႏႈိးတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို သကၤန္းသြားကပ္ရေအာင္တဲ့။ တရားနာရင္း ကၽြန္ေတာ္ဖူးခြင့္မရေတာ့တဲ့ ေရႊတိဂံုဘုရားၾကီးကို လွမ္းေမွ်ာ္ကန္ေတာ့မိတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကအျပန္ ျခဴသစ္ကေမးတယ္။ ရွင္မကြဲဘုရားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မကြဲဖို႔ ဆုေတာင္းတာ သတိရလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျဖတယ္။ ဆုေတာင္းျပည့္တယ္လို႔။ ရွင္ကြဲမွ မကြဲဘဲလို႔။ သူ ငိုျပန္တယ္။ ေန႔လည္စာကို ေမေမက ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ ငါးဖယ္အုန္းႏို႔ဟင္း ခ်က္ေကၽြးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္စားခ်င္တာ ၾကာဇံခ်က္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ညေနပိုင္း စခန္းကို ခဏသြားတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ၂ ရက္အလိုအထိ ရံုးကိုလာစရာမလိုဘူး၊ ၂ ရက္အလုိမွာလာပါ၊ အျပင္ထြက္ခြင့္မရေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ရက္ပိုတိုသြားတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္အသက္ အာမခံေၾကးနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္ျပဳဆုေငြေတြကို ဘယ္သူ႕ဘဏ္စာရင္းထဲ လႊဲမလဲေမးတယ္။ ေဖေဖနဲ႔တဲြဖြင့္ထားတဲ့ အေကာင့္နံပတ္ ခ်ေရးေပးခဲ့တယ္။

၇ ရက္အလို

ေသဖို႔ တစ္ပတ္ပဲ လိုေတာ့တယ္ဆိုတဲ့ အသိက မနက္ကတည္းက ဖိစီးလာတယ္။ အစက သူရဲေကာင္းလိုလို ခံစားရေပမယ့္ ခုေတာ့ နည္းနည္းေၾကာင္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာတယ္။ ေခြးပုေလးကို ပိုက္ျပီး မ်က္ရည္က်ေနမိတယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ တစ္နာရီေလာက္ ကားေမာင္းသြားရတဲ့ ကမ္းေျချမိဳ႕ကေလးက အဘိုးအိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုေလး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ည ၁၀ နာရီေလာက္မွ ျပန္လာၾကေတာ့ ေဖေဖက ကားတလွည့္ေမာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေမေမ့ရင္ထဲမွီျပီး အိပ္လာခဲ့တယ္။

၆ ရက္အလို

အျပင္ထြက္မယ္လို႔ ေတြးမိေပမယ့္ ေဖေဖက အိမ္မွာေနဦးဆိုလို႔ မနက္ဘက္ အိမ္မွာေနျပီး ေဖေဖနဲ႔ Chess ထိုးေနခဲ့တယ္။ ျခဴသစ္လည္း ရိွတယ္။ ေရဒီယုိသတင္းေတြမွာ တိုက္ပြဲသတင္းေတြ ဆက္တိုက္ၾကားေနရတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း ခုပဲ ေလယာဥ္ေပၚတက္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ဒီတခါတက္ရင္ ျပန္မလာရေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အသိက အေတာ္ေလးႏွိပ္စက္ေနတယ္။ Chess ပြဲမွာ အကြက္ေတြမွားေရႊ႕ေနခဲ့ေပမယ့္ ေဖေဖက သက္သက္ညွာညွာ ကစားေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ျပီး သူကေျပာတယ္။ “ေဟ့ေကာင္ မင္းေလယာဥ္ သေဘၤာေပၚတည့္တည့္မက်ဘဲ ေရထဲက်သြားရင္ ရန္သူက ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ထိုးၾကည့္ပါလို႔ အခြင့္အေရးေပးမယ္ မထင္နဲ႔” တဲ့ေလ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရွဴေဆးရွဴေနတဲ့ ေမေမေတာင္ ျပံဳးေနတယ္။ ညစာစားျပီး ျခဴသစ္ျပန္သြားေတာ့ သူ႔ကိုေပးမယ့္ စာတစ္ေစာင္ ေရးေနခဲ့တယ္။

၅ ရက္အလို

လူသားပီသစြာနဲ႔ ေသရမွာေၾကာက္လာတယ္။ အဲဒါကို ဖံုးကြယ္ဖို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် အေပါင္းအသင္းေတြ လွမ္းေခၚျပီး အိမ္မွာလူစု၊ ေဟးဟားနဲ႔ေနတယ္။ သူတို႔ကိုလည္း အေရးၾကီးတဲ့ တိုက္ပြဲရိွလို႔ ငါေနာက္ဆို ေတြ႔ဖို႔ခဲယဥ္းမယ္၊ တကယ္လို႔ ငါေသသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔အေျပာင္အေနာက္ေတြၾကားထဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္သလိုလိုရိွလာတယ္။ ငါေသျပီး သရဲျဖစ္မွ တစ္ေယာက္ခ်င္း လိုက္ေျခာက္ဦးမယ္လို႔ ေတြးေနမိတယ္။

၄ ရက္အလို

တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔က ၄ ရက္လိုေသးေပမယ့္ ၂ ရက္အလိုမွာ မိသားစုနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္မရေတာ့တာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ပိုလြမ္းသလိုလို ျဖစ္လာတယ္။ ေမေမနဲ႔ေတြ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ရည္က်က်ေနလို႔ အခန္းထဲမွာပဲေအာင္းေနျပီး ေခြးပုကေလးနဲ႔ ကစားေနခဲ့တယ္။ ေမေမက ဘုရားရိွခိုးဦးဆိုလို႔ ဘုရားခန္းမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ ရန္သူ႔ေလယာဥ္တင္ သေဘၤာၾကီးေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္နယ္ေတြ က်ဆံုးလာတယ္။

၃ ရက္အလို

အိပ္ယာႏိုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကို ရွင္းတယ္။ ဘယ္ပစၥည္းက ဘယ္သူ႔ျပန္ေပးရမယ္၊ ဒါက ဘယ္ကိုလွဴမယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ျခဴသစ္ေပးထားတဲ အရုပ္ေတြကိုေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလို႔ စင္ေလးေပၚမွာပဲ ထားခဲ့မယ္မွန္းတယ္။ မနက္ျဖန္ စခန္းကိုသြားရင္ အဲ့မွာဖတ္ဖို႔ ဝတၳဳစာအုပ္နည္းနည္းဖယ္ထားတယ္။ ညဘက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ မိဘေတြကို ဖက္ျပီး ငိုေနမိတယ္။ ေဖေဖကေတာ့ သူရဲေကာင္းဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးေျပာေနေပမယ့္ အသံေတြက အက္ကြဲလြန္းေနတယ္။ ေမေမကေတာ့ ရႈိက္သံေတာင္ သဲ့သဲ့ရယ္။ ျခဴသစ္ကို ဟိုတေန႔ကေရးထားတဲ့စာေလး ေပးျဖစ္တယ္။ လြမ္းစရာပါပဲ။

၂ ရက္အလို

ဗို္လ္ခ်ဳပ္က ေန႔လည္မွ ေခၚထားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မနက္ ၆ နာရီကတည္းက အိမ္ကထြက္လာတယ္။ ေမေမက ၾကိဳလုပ္ေပးထားတဲ့ ဆီထမင္းနဲ႔ ငါးေျခာက္ဖုတ္ေလး ထည့္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ စခန္းထဲေရာက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္လြမ္းစိတ္ေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားတယ္။ အားလံုးက တက္ၾကြေနတယ္။ ေလယာဥ္အတက္အဆင္းေတြ ျမင္ရတာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာငး္လာတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကၽြန္ေတာ့္စြန္႔စားမႈအတြက္ ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ အျမင့္ဆံုးဆုတံဆိပ္ေပးအပ္ဖို႔ ေလွ်ာက္ထားလႊာလာျပတယ္။ သူတင္ျပေပးမယ္ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပြ႔ဖက္ထားတယ္။ အဲဒီဆုတံဆိပ္ထက္ သူေပြ႔ထားတာကို ပိုလိုခ်င္မိတယ္။ အားအင္ေတြနဲ႔အတူ ယံုၾကည္မႈေတြျပန္ရခဲ့တယ္။ အဲဒီညက အက်ဥ္းခ်ဳန္းလုပ္တဲ့ ညစာစားပြဲမွာ ေကာ္ေဇာနီေတြခင္းလို႔ေလ။

၁ ရက္အလို

မိသားစုနဲ႔ ျခဴသစ္ကို သိပ္သတိရေနမိတယ္။ အိမ္နဲ႔ ဖံုးေပးေျပာဖို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေတာင္းပန္ၾကည့္ေပမယ့္ လံုျခံဳေရးအရ ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ သူတို႔မွန္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မိဘေတြကိုကန္ေတာ့တဲ့ စာတစ္ေစာင္ကို မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ ေရးျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေပးခဲ့တယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ အထူးအစည္းအေဝးေခၚျပီး ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ ရွင္းျပတယ္။ အဓိက အက်ဆံုးက သေဘၤာဆီမေရာက္ခင္ ကၽြန္ေတာ့္ေလယာဥ္ ပ်က္မက်ဖို႔ပါပဲ။ ညေနပိုင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူတုိ႔ ဘာသာဝင္ေတြ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းေစတယ္။ ေနာက္ျပီး အလုပ္နဲ႔ ဘာမွမပတ္သတ္တဲ့ သူ႕ငယ္စဥ္ကအေၾကာင္းေတြ၊ ေယာကၡမဆိုးတာေတြကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွရိွ ေျပာျပေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ မင္းအတြက္၊ ငါ့အတြက္ မေမ့ႏိုင္စရာညပါပဲလို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။

ေနာက္ဆံုးေန႔

ေလယာဥ္ေပၚတက္မယ့္ ေလသူရဲကို ေလယာဥ္ေမာင္းဦးထုပ္ လွမ္းေပးတဲ့အလုပ္က အကူအၾကပ္ကေလးေတြ လုပ္တဲ့အလုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဦးထုပ္လာကမ္းေပးတယ္။ ဦးထုပ္နဲ႔အတူ သူ ကတိေပးထားတဲ့ မ်က္မွန္ေလးလည္းပါတယ္။ မ်က္မွန္မတပ္ခင္ ေကာင္းကင္ၾကီးနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ကၽြန္ေတာ္ဝေအာင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သာယာလြန္းေနသလိုပဲ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ အားလံုးက သတိအေနအထားနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ မၾကာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္မ်က္မွန္တပ္မယ္၊ ေလယာဥ္ေမာင္း ဦးထုပ္ေစာင္းမယ္၊ အားလံုးကို လွည့္အေလးျပဳတဲ့အခါ အဲဒီလူေတြ အားလံုးကလည္း အေလးျပဳလိမ့္မယ္။ ေလယာဥ္စက္ဖြင့္ျပီး လက္မေထာင္ျပရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလည္း လက္မျပန္ေထာင္ျပလိမ့္မယ္။ ေလယာဥ္ေရွ႕က တပ္ၾကပ္ၾကီးက လက္ႏွစ္ဘက္ယမ္းျပီး အလံျပတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ေလယာဥ္ဘီးေတြက မျပန္လမ္းဆီ စလိမ့္္ၾကမယ္။ ေနာက္ထပ္ ၈ မိနစ္နဲ႔ ၁၆ စကၠန္႔အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာၾကီး ေပ်ာက္သြားေတာ့မယ္။ ဒီစာေၾကာင္းေလးေတြ ၾကိဳေရးျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဒိုင္ယာရီေလးကို ေလယာဥ္မထြက္ခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေပးထားခဲ့တယ္။ ကဲ ... မ်က္မွန္တပ္ေတာ့မယ္ဗ်ာ။

အားလံုးပဲ ေက်နပ္ၾကပါေစလို႔။