လြန္ေလေသာ ၂၅ ႏွစ္သို႔ …
မေန႔က ႐ံုးအျပန္မွာ တရုတ္တန္းလို႔ေခၚတဲ့ လသာလမ္းနဲ႔ စဥ့္အိုးတန္းလမ္းတဝိုက္ကို ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ခဏေရာက္သြားတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဘံုေက်ာင္းနားမွာ သစ္သီးေတြစံုစံုလင္လင္ ခင္းေရာင္းေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဒူးရင္းသီးၾကိဳက္တဲ့ ဓါတ္ခံေတြ ႏိုးၾကားလာျပီး ယိုးဒယားဒူးရင္းလို႔ေခၚတဲ့ ဧရာမဒူးရင္းသီးေတြထဲက ေစ်းသက္သာတာ တစ္လံုးဝယ္လိုက္မိတယ္။ ေစ်းဆစ္ျပီးေတာ့ ၈၀၀၀ က်ပ္ ေပးရပါတယ္။ အိမ္မွာက လူမ်ားေတာ့ သိပ္ေသးတာဝယ္လို႔မရျပန္ဘူးေလ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားျပီး အခ်ဳိတည္းရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ခြဲျပီး လူၾကီးေတြစုထိုင္စကားေျပာေနတဲ့ ဧည့္ခန္းစားပြဲမွာ ခ်ေပးလိုက္ပါတယ္။ အမႊာၾကီးေတြက တကယ္လွတယ္ဗ်ာ။ အရသာလည္း ေကာင္းမယ့္ပံုပါ။ ေဖေဖက မစားေသးဘဲ ဒူးရင္းသီးပန္းကန္ကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ကို ေမးခြန္းထုတ္ရင္း စကားစတယ္။
“ သား … မင္း ဒူးရင္းသီးဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ ”
“ ၈၀၀၀ ေပးရတယ္ေဖေဖ။ သူက ၉၀၀၀ ေတာင္ေျပာတာ။ ေစ်းမ်ားလို႔လား”
“ မ်ားလား မမ်ားလားေတာ့ ေဖေဖမသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းေမြးတဲ့ႏွစ္က အခုတို႔ေနတဲ့ ဒီျခံေလးကိုဝယ္တာ ၈၀၀၀ ေပးရတယ္။ အိမ္ေဆာက္တာ ၅၀၀၀ ကုန္တယ္သား ”
ကၽြန္ေတာ္ တခ်က္လန္႔သြားတယ္။ ေဖေဖက ခံစားခ်က္တစ္ခုခုနဲ႔ ေျပာေနပံုပါ။ အခုခ်ိန္အထိ အဲဒီအိမ္ေစ်း၊ ျခံေစ်းကို ေစ်းမေသးလွဘူးလို႔ ခံယူထားေသးပံုပါ။ သူတို႔ေခတ္အခါက ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စုေဆာင္းျပီးဝယ္လိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံ ၈၀၀၀ ေထာင္ဟာ အေတာ္မ်ားျပီး အေတာ္အခ်ိန္ယူျပီးစုရပါတယ္။ အခုေတာ့ ၂၅ ႏွစ္အၾကာမွာ အဲဒီေငြဟာ ဒူးရင္းသီးတစ္လံုးစာပဲ ရိွပါေတာ့တယ္။ ဒီပံုန႔ဲဆို ေနာက္ ၂၅ ႏွစ္အၾကာ၊ ကၽြန္ေတာ္အသက္ ၅၀ ေလာက္မွာ ဒူးရင္းသီး တစ္လံုးကို သိန္းဆယ္ဂဏန္း၊ ရာဂဏန္းမ်ားေပးဝယ္ေနရမလားပဲ။
ညကစားတဲ့ ဒူးရင္းသီး ႏွစ္မႊာဟာ ကၽြန္ေတာ္ဖို႔ေတာ့ သိပ္ကိုတန္ဖိုးၾကီးျပီး တန္ဖိုးရိွေနတယ္လို႔ခံစားေနမိပါတယ္။
2 comments:
ေအာင္မေလး.. ၈၀၀၀ တန္ ဒူးရင္းသီးတဲ့ ။ အမလည္း ဒူးရင္းသီး သိပ္ျကိုက္တာ း)
တန္ဖိုးခ်င္းက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ တူေနပါလား။
က်ေနာ္လည္း ဒူးရင္းသီးႀကိဳက္သဗ်။
Post a Comment