F1 လႈိင္းလံုးထဲက ကၽြန္ေတာ္

ခုတေလာ စကၤာပူကၽြန္းကို ရိုက္ခတ္ေနတဲ့ ျပင္းထန္တဲ့ လႈိင္းလံုးၾကီးကေတာ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ က်င္းပေနတဲ့ ေဖာ္ျမဴလာဝမ္းေခၚ ကမာၻ႔အၾကီးက်ယ္ဆံုး၊ တန္ဖိုးအမ်ားဆံုး၊ လူစိတ္အဝင္စားဆံုး ျပိဳင္ကားေမာင္းျပိဳင္ပြဲ သတင္းလႈိင္းလံုးၾကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူေတြျပိဳင္မယ္၊ ဘယ္ကားေတြ၊ ဘယ္အသင္းေတြပါမယ္၊ လမ္ေၾကာင္းေတြကဘယ္လို၊ ကုန္က်ေငြဘယ္ေလာက္၊ ေနာက္ဆံုးသတင္းနဲ႔ ရလဒ္ေတြ စတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြပဲ သတင္းစာနဲ႔ တီဗြီေတြမွာ လႊမ္းမိုးေနပါတယ္။ ကားေတြ ဘယ္သူအရင္ပန္းဝင္လဲ ျပိဳင္ေမာင္းၾကတယ္ဆိုတာကလြဲရင္ ဘာမွဗဟုသုတမရိွတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔နဲ႔ ေရာေယာင္ျပီး ဟိုဟာသြားၾကည့္၊ ဒီဟာသြားနားေထာင္နဲ႔ နည္းနည္းေတာင္ စိတ္ဝင္စားလာမိတယ္။ ေအာက္ကပံုေလးေတြကေတာ့ F1 ကားေတြကို ျမိဳ႕ထဲက လူစည္ရာေနရာမွာ ျပထားတုန္း ရိုက္ထားတာေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ဆို စီးပြားေရးအတြက္ အသံုးျပဳေနၾကမွာစိုးလို႔ မမီကို အကူအညီေတာင္းျပီး ဦးထုပ္ေလးေတြ ေဆာင္းထားလိုက္ရပါေၾကာင္း ...

အကူအညီေပးတဲ့ မမီ ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း

ကားျပပြဲသို႔ အလည္တစ္ေခါက္

မႏွစ္က ကတည္းက သြားမယ္ဆိုျပီး မသြားျဖစ္လိုက္တဲ့ ကားျပပြဲကို ဒီႏွစ္ေတာ့ အေပါင္းအပါ ဓါတ္ပံုဆရာေတြနဲ႔ လိုက္သြားျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေပ်ာ္တမ္း ကင္မရာေလးနဲ႔ ဒီပံုေလးေတြ ရိုက္လာျဖစ္ပါတယ္။ ပံုအၾကီးျမင္ရဖို႔ ဓါတ္ပံုေလးေတြေပၚမွာ Click ႏွိပ္ၾကည့္ပါ။

အခ်မ္းသာဆံုး မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္မ်ား

ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က သတင္းစာထဲမွာ ကမာၻ႕အခ်မ္းသာဆံုး သက္ရိွထင္ရွား ဘုရင္မင္းျမတ္ေတြနဲ႔ မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္ေတြကို စာရင္းျပဳစုထားတာေလးေတြ႕မိလို႔ ဘာသာျပန္ ေဖၚျပေပးလိုက္ပါတယ္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္က အေမရိကန္ေဒၚလာ ၅ ဘီလ်ံခ်မ္းသာျပီး အဆင့္ (၅) ေနရာမွာရိွတဲ့ ထိုင္းဘုရင္မင္းျမတ္ ဘူမိေဘာ အဒူရာဒက္က ဒီႏွစ္မွာေတာ့ အဆင့္ (၁) ေနရာကို အေမရိကန္ေဒၚလာ ၃၅ ဘီလ်ံခ်မ္းသာတဲ့ဘုရင္အျဖစ္နဲ႔ သိမ္းပိုက္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ သက္ေတာ္ (၈၀) ရိွျပီျဖစ္ျပီး နန္းသက္ (၆၂)ႏွစ္နဲ႔ ကမာၻ႕နန္းသက္အရွည္ဆံုး ဘုရင္မင္းျမတ္ဟာ ျမိဳ႕ေတာ္ဘန္ေကာက္က ၃၄၉၃ ဧကက်ယ္ဝန္းတဲ့ ျခံၾကီးေတြအပါအဝင္ ေျမယာေတြ အမ်ားအျပားကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္။ အာရပ္ေစာ္ဘြားမ်ားျပည္ေထာင္စုရဲ႕ သမၼတ ေစာ္ဘြားၾကီး ရိွတ္ခါလီဖာက ပိုင္ဆိုင္မႈ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂၃ ဘီလ်ံနဲ႔ ဒုတိယေနရာကလိုက္ပါတယ္။ အဘူဒါဘီျမိဳ႕ရဲ႕ သံုးမကုန္တဲ့ ေရနံေတြက ဒီေစာ္ဘြားၾကီးကို မႏွစ္ကထက္ ၂ ဘီလ်ံ ပိုမိုၾကြယ္ဝလာေစခဲ့ပါတယ္။ တတိယေနရာမွာေတာ့ ကမာၻ႔ေရနံတင္ပို႔မႈ အမ်ားဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ ေဆာ္ဒီအာေရးဘီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ သက္ေတာ္ ၈၄ ႏွစ္ရိွျပီျဖစ္တဲ့ ဘုရင္မင္းျမတ္ အဗၺဒူလာ ရိွပါတယ္။ ပိုင္ဆိုင္မႈ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂၁ ဘီလ်ံရိွပါတယ္။

မႏွစ္က အခ်မ္းသာဆံုး မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္ေတြထဲ နံပတ္ ၁ အျဖစ္နဲ႔ “ထီးေဆာင္းမင္းတို႔ရဲ႕ ဘုရင္မင္းျမတ္” ဘြဲ႔ခံ ဘရူႏိုင္းဘုရင္မင္းျမတ္ ဆူလတန္ဟာဂ်ီကေတာ့ ဒီႏွစ္မွာ နံပတ္ ၄ အျဖစ္က်ဆင္းသြားပါတယ္။ သက္ေတာ္ ၆၂ ႏွစ္ရိွတဲ့ ဘုရင္ၾကီးဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ဘီလ်ံ ၂၀ ၾကြယ္ဝပါတယ္။ နံပတ္ ၅ ေနရာမွာေတာ့ အျခား ယူေအအီးေစာ္ဘြားတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဒူဘိုင္းေစာ္ဘြားၾကီး ရွိတ္မိုဟာမက္က ခ်မ္းသာမႈ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၈ ဘီလ်ံနဲ႔ ရိွေနပါတယ္။ နံပတ္ ၅ ေနရာက ေစာ္ဘြားၾကီး ရိွတ္မိုဟာမက္နဲ႔ နံပတ္ ၆ ေနရာက လင္ခ်င္စတိန္းမင္းသား ဟန္စ္အဒမ္(၂)ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈကေတာ့ အေတာ္ေလး ကြာဟပါတယ္။ မင္းသားဟန္စ္အဒမ္(၂) ဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၅ ဘီလ်ံပဲၾကြယ္ဝျပီး ဥေရာပမင္းမ်ဳိးေတြထဲမွာေတာ့ အခ်မ္းသာဆံုးပါပဲ။ ကာတာေစာ္ဘြားၾကီး ရိွတ္ဟာမဒ္ က အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂ ဘီလ်ံနဲ႔ နံပတ္ ၇ ၊ သက္ေတာ္ ၄၆ ႏွစ္သာရိွေသးတဲ့ ေမာ္ရိုကိုဘုရင္မင္းျမတ္ မိုဟာမက္(၆) က ၁.၅ ဘီလ်ံနဲ႔ နံပတ္ ၈ မွာရိွေနပါတယ္။

နံပတ္ ၉ ကေတာ့ မိုနာကိုမင္းသား အဲလ္ဘတ္(၂) ျဖစ္ပါတယ္။ မင္းသားရဲ႕ ေတာင္ဥေရာပတလႊားပိုင္ဆိုင္မႈဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁.၄ ဘီလ်ံရိွပါတယ္။ နံပတ္ ၁၀ ကေတာ့ အိုမန္ေစာ္ဘြားၾကီး ဆူလတန္ကာဗူးစ္ျဖစ္ျပီး ၁.၁ ဘီလ်ံၾကြယ္ဝပါတယ္။ နာမည္ၾကီး ျဗိတိန္ဘုရင္မၾကီး အဲလိစ္ဇဘက္(၂) ကေတာ့ နံပတ္ ၁၂ မွာ ေဒၚလာ သန္း ၆၅၀ ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အျခားလူသိမ်ားတဲ့ ထီးေဆာင္းမင္းေတြျဖစ္တဲ့ စပိန္ဘုရင္မင္းျမတ္နဲ႔ ဂ်ပန္ဧကရာဇ္တို႔ကေတာ့ ထိပ္တန္း ၁၅ ေယာက္စာရင္းထဲ မပါခဲ့ပါဘူး။ ဒီစာရင္းဇယားေတြကို နာမည္ေက်ာ္ Forbes မဂၢဇင္းက ဒုတိယႏွစ္အျဖစ္ ထုတ္ျပန္ေပးတာျဖစ္ျပီး ပထမႏွစ္ျဖစ္တဲ့ ၂၀၀၇ ကေတာ့ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါတယ္။

(၁) ဘရူႏိုင္းဘုရင္မင္းျမတ္ ဆူလတန္ ( ၂၂ ဘီလံ် )
(၂) ယူေအအီးသမၼတ အဘူဒါဘီ ေစာ္ဘြားၾကီး ရိွတ္ခါလီဖာ ( ၂၁ ဘီလ်ံ )
(၃) ေဆာ္ဒီဘုရင္မင္းျမတ္ အဗၺဒူလာ ( ၁၉ ဘီလ်ံ )
(၄) ဒူဘိုင္းေစာ္ဘြားၾကီး ရွိတ္မိုဟာမက္ ( ၁၆ ဘီလ်ံ )
(၅) ထိုင္းဘုရင္မင္းျမတ္ ဘူမိေဘာ ( ၅ ဘီလ်ံ )
(၆) လင္ခ်င္စတိန္းမင္းသား ဟန္စ္အဒမ္(၂) ( ၄.၅ ဘီလ်ံ )
(၇) ေမာ္ရိုကိုဘုရင္မင္းျမတ္ မိုဟာမက္(၆) ( ၂ ဘီလ်ံ )
(၈) မိုနာကိုမင္းသား အဲလ္ဘတ္(၂) ( ၁.၂ ဘီလ်ံ )
(၉) ကာတာေစာ္ဘြားၾကီး ရွိတ္ဟာမဒ္ ( ၁ ဘီလ်ံ )
(၁၀) အဂါခန္း မင္းသားၾကီး ကရင္မ္အယ္လ္ဟူစိန္နီ ( ၁ ဘီလ်ံ )

၁၀ ရက္သာ လုိေတာ့လွ်င္ ...

ဟိုတေလာက သြန္းသြန္းက သူ Tag ထားတယ္၊ ေရးပါဦးလို႔ လာေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီ Tag နဲ႔ ေဝးေနတာၾကာျပီမို႔ ဒီတခါ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးမယ္လို႔ ျပန္ေျပာမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဘာအေၾကာင္း Tag ထားလဲ သြားဖတ္ၾကည့္ေတာ့ မလြယ္လွပါလား။ ေသမွာကို ၁၀ ရက္ၾကိဳသိေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အဲဒီ ၁၀ ရက္အတြင္း ဘာေတြ လုပ္ေနမလဲဆိုပဲ။ သူကလည္း နမူနာေရးျပထားပါတယ္။ ဘုရားသြားမယ္၊ ေသြးလွဴမယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ေရာ ဆိုျပီးေတြးမိတယ္။ ေသမွာၾကိဳသိေနရင္ေတာ့ အဲလုိၾကံစည္လို႔ရတာ မွန္ေပမယ့္ တကယ္တန္းက်ေတာ့ ဘယ္ၾကိဳသိမလဲေနာ္။ သာမန္လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ တကယ္ၾကိဳသိေနႏိုင္တာဆိုလို႔ တမ်ဳိးပဲရိွမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေသေၾကာင္းၾကံမယ့္လူ၊ ဒါမွမဟုတ္ အေသခံေတာ့မယ့္လူေပါ့။ ဒီေတာ့ ဒီစိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က ေလယာဥ္ေမာင္းျပီး ရန္သူ႕သေဘၤာေပၚ အေသခံထိုးဆင္းရမယ့္ ေလသူရဲလုပ္မယ္ဗ်ာ။ ဒါမွသာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ Mission ကို တြက္ၾကည့္လို႔ရမွာေပါ့။ ဒိုင္ယာရီဆန္ဆန္ေလး စမ္းၾကည့္မယ္။

ကဲ ... စမယ္ဗ်ာ ...

၁၀ ရက္အလို

မေန႔က အစည္းအေဝး ဆံုးျဖတ္ခ်က္အေၾကာင္း ဒီေန႔မနက္ေစာေစာ အိမ္ကိုဖြင့္ေျပာတယ္။ ရန္သူ႔သေဘၤာၾကီးေပၚကို အေသခံထိုးဆင္းဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ေလယာဥ္တာဝန္က်တယ္လို႔။ ေမေမက ခ်က္ခ်င္းၾကီးပဲ ငိုခ်တယ္။ ေဖေဖကေတာ့ “တေန႔ေသမယ့္တူတူ ဒီလိုေသျခင္းမ်ဳိးက ေကာင္းတယ္” လို႔ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေခြးပုေလးပိုက္ျပီး အခန္းထဲဝင္လာခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ျခဴသစ္(ခ်စ္သူ) ဆီဖံုးဆက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခဏေတြ႕ၾကမလားေပါ့။ ေျပာရင္ယံုမလားေတာ့ မသိ။ တရႈံ႕ရႈံ႕ငိုေနတဲ့ ျခဴသစ္ကို ေခ်ာ့ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ရက္တာ ကုန္သြားခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာမသာတဲ့ ေမေမ့ကို ေနာက္ႏွစ္အာဇာနည္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ ပံုတူရုပ္ထုဖြင့္ပြဲလုပ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ လုပ္ၾကံေျပာေနမိတယ္။

၉ ရက္အလို

တပ္ထဲမွာ ေလ့က်င့္ဖို႔နဲ႔ အေသးစိတ္ တိုင္ပင္စရာေတြအတြက္ အေျခစိုက္စခန္းကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ လက္က်န္ရက္ေလးအတြင္း ဘယ္သြားသြားလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ ျခဴသစ္ကေတာ့ ကားေပၚမွာ ငိုရင္း က်န္ေနခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာဖို႔၊ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ရိွဖို႔၊ တစ္ခုခုအေပၚမွာပဲ အာရံုစိုက္ဖို႔ တဖြဖြေျပာေနလို႔ သူနဲ႔ မ်က္မွန္တစ္လက္ေၾကး စိန္ေခၚပြဲ ဘိလိယက္ တစ္ပြဲထုိးခဲ့ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီမ်က္မွန္တပ္ျပီး သေဘၤာေပၚ ထိုးဆင္းသြားမယ္လို႔ ကတိေပးျဖစ္တယ္။

၈ ရက္အလို

ညကညဥ့္နက္သြားလို႔ အိပ္ေကာင္းေနတုန္း ေဖေဖလာႏႈိးတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို သကၤန္းသြားကပ္ရေအာင္တဲ့။ တရားနာရင္း ကၽြန္ေတာ္ဖူးခြင့္မရေတာ့တဲ့ ေရႊတိဂံုဘုရားၾကီးကို လွမ္းေမွ်ာ္ကန္ေတာ့မိတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကအျပန္ ျခဴသစ္ကေမးတယ္။ ရွင္မကြဲဘုရားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မကြဲဖို႔ ဆုေတာင္းတာ သတိရလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျဖတယ္။ ဆုေတာင္းျပည့္တယ္လို႔။ ရွင္ကြဲမွ မကြဲဘဲလို႔။ သူ ငိုျပန္တယ္။ ေန႔လည္စာကို ေမေမက ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ ငါးဖယ္အုန္းႏို႔ဟင္း ခ်က္ေကၽြးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္စားခ်င္တာ ၾကာဇံခ်က္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ညေနပိုင္း စခန္းကို ခဏသြားတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ၂ ရက္အလိုအထိ ရံုးကိုလာစရာမလိုဘူး၊ ၂ ရက္အလုိမွာလာပါ၊ အျပင္ထြက္ခြင့္မရေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ရက္ပိုတိုသြားတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္အသက္ အာမခံေၾကးနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္ျပဳဆုေငြေတြကို ဘယ္သူ႕ဘဏ္စာရင္းထဲ လႊဲမလဲေမးတယ္။ ေဖေဖနဲ႔တဲြဖြင့္ထားတဲ့ အေကာင့္နံပတ္ ခ်ေရးေပးခဲ့တယ္။

၇ ရက္အလို

ေသဖို႔ တစ္ပတ္ပဲ လိုေတာ့တယ္ဆိုတဲ့ အသိက မနက္ကတည္းက ဖိစီးလာတယ္။ အစက သူရဲေကာင္းလိုလို ခံစားရေပမယ့္ ခုေတာ့ နည္းနည္းေၾကာင္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာတယ္။ ေခြးပုေလးကို ပိုက္ျပီး မ်က္ရည္က်ေနမိတယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ တစ္နာရီေလာက္ ကားေမာင္းသြားရတဲ့ ကမ္းေျချမိဳ႕ကေလးက အဘိုးအိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုေလး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ည ၁၀ နာရီေလာက္မွ ျပန္လာၾကေတာ့ ေဖေဖက ကားတလွည့္ေမာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေမေမ့ရင္ထဲမွီျပီး အိပ္လာခဲ့တယ္။

၆ ရက္အလို

အျပင္ထြက္မယ္လို႔ ေတြးမိေပမယ့္ ေဖေဖက အိမ္မွာေနဦးဆိုလို႔ မနက္ဘက္ အိမ္မွာေနျပီး ေဖေဖနဲ႔ Chess ထိုးေနခဲ့တယ္။ ျခဴသစ္လည္း ရိွတယ္။ ေရဒီယုိသတင္းေတြမွာ တိုက္ပြဲသတင္းေတြ ဆက္တိုက္ၾကားေနရတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း ခုပဲ ေလယာဥ္ေပၚတက္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ဒီတခါတက္ရင္ ျပန္မလာရေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အသိက အေတာ္ေလးႏွိပ္စက္ေနတယ္။ Chess ပြဲမွာ အကြက္ေတြမွားေရႊ႕ေနခဲ့ေပမယ့္ ေဖေဖက သက္သက္ညွာညွာ ကစားေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ျပီး သူကေျပာတယ္။ “ေဟ့ေကာင္ မင္းေလယာဥ္ သေဘၤာေပၚတည့္တည့္မက်ဘဲ ေရထဲက်သြားရင္ ရန္သူက ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ထိုးၾကည့္ပါလို႔ အခြင့္အေရးေပးမယ္ မထင္နဲ႔” တဲ့ေလ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရွဴေဆးရွဴေနတဲ့ ေမေမေတာင္ ျပံဳးေနတယ္။ ညစာစားျပီး ျခဴသစ္ျပန္သြားေတာ့ သူ႔ကိုေပးမယ့္ စာတစ္ေစာင္ ေရးေနခဲ့တယ္။

၅ ရက္အလို

လူသားပီသစြာနဲ႔ ေသရမွာေၾကာက္လာတယ္။ အဲဒါကို ဖံုးကြယ္ဖို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် အေပါင္းအသင္းေတြ လွမ္းေခၚျပီး အိမ္မွာလူစု၊ ေဟးဟားနဲ႔ေနတယ္။ သူတို႔ကိုလည္း အေရးၾကီးတဲ့ တိုက္ပြဲရိွလို႔ ငါေနာက္ဆို ေတြ႔ဖို႔ခဲယဥ္းမယ္၊ တကယ္လို႔ ငါေသသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔အေျပာင္အေနာက္ေတြၾကားထဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္သလိုလိုရိွလာတယ္။ ငါေသျပီး သရဲျဖစ္မွ တစ္ေယာက္ခ်င္း လိုက္ေျခာက္ဦးမယ္လို႔ ေတြးေနမိတယ္။

၄ ရက္အလို

တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔က ၄ ရက္လိုေသးေပမယ့္ ၂ ရက္အလိုမွာ မိသားစုနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္မရေတာ့တာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ပိုလြမ္းသလိုလို ျဖစ္လာတယ္။ ေမေမနဲ႔ေတြ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ရည္က်က်ေနလို႔ အခန္းထဲမွာပဲေအာင္းေနျပီး ေခြးပုကေလးနဲ႔ ကစားေနခဲ့တယ္။ ေမေမက ဘုရားရိွခိုးဦးဆိုလို႔ ဘုရားခန္းမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ ရန္သူ႔ေလယာဥ္တင္ သေဘၤာၾကီးေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္နယ္ေတြ က်ဆံုးလာတယ္။

၃ ရက္အလို

အိပ္ယာႏိုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကို ရွင္းတယ္။ ဘယ္ပစၥည္းက ဘယ္သူ႔ျပန္ေပးရမယ္၊ ဒါက ဘယ္ကိုလွဴမယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ျခဴသစ္ေပးထားတဲ အရုပ္ေတြကိုေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလို႔ စင္ေလးေပၚမွာပဲ ထားခဲ့မယ္မွန္းတယ္။ မနက္ျဖန္ စခန္းကိုသြားရင္ အဲ့မွာဖတ္ဖို႔ ဝတၳဳစာအုပ္နည္းနည္းဖယ္ထားတယ္။ ညဘက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ မိဘေတြကို ဖက္ျပီး ငိုေနမိတယ္။ ေဖေဖကေတာ့ သူရဲေကာင္းဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးေျပာေနေပမယ့္ အသံေတြက အက္ကြဲလြန္းေနတယ္။ ေမေမကေတာ့ ရႈိက္သံေတာင္ သဲ့သဲ့ရယ္။ ျခဴသစ္ကို ဟိုတေန႔ကေရးထားတဲ့စာေလး ေပးျဖစ္တယ္။ လြမ္းစရာပါပဲ။

၂ ရက္အလို

ဗို္လ္ခ်ဳပ္က ေန႔လည္မွ ေခၚထားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မနက္ ၆ နာရီကတည္းက အိမ္ကထြက္လာတယ္။ ေမေမက ၾကိဳလုပ္ေပးထားတဲ့ ဆီထမင္းနဲ႔ ငါးေျခာက္ဖုတ္ေလး ထည့္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ စခန္းထဲေရာက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္လြမ္းစိတ္ေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားတယ္။ အားလံုးက တက္ၾကြေနတယ္။ ေလယာဥ္အတက္အဆင္းေတြ ျမင္ရတာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာငး္လာတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကၽြန္ေတာ့္စြန္႔စားမႈအတြက္ ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ အျမင့္ဆံုးဆုတံဆိပ္ေပးအပ္ဖို႔ ေလွ်ာက္ထားလႊာလာျပတယ္။ သူတင္ျပေပးမယ္ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပြ႔ဖက္ထားတယ္။ အဲဒီဆုတံဆိပ္ထက္ သူေပြ႔ထားတာကို ပိုလိုခ်င္မိတယ္။ အားအင္ေတြနဲ႔အတူ ယံုၾကည္မႈေတြျပန္ရခဲ့တယ္။ အဲဒီညက အက်ဥ္းခ်ဳန္းလုပ္တဲ့ ညစာစားပြဲမွာ ေကာ္ေဇာနီေတြခင္းလို႔ေလ။

၁ ရက္အလို

မိသားစုနဲ႔ ျခဴသစ္ကို သိပ္သတိရေနမိတယ္။ အိမ္နဲ႔ ဖံုးေပးေျပာဖို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေတာင္းပန္ၾကည့္ေပမယ့္ လံုျခံဳေရးအရ ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ သူတို႔မွန္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မိဘေတြကိုကန္ေတာ့တဲ့ စာတစ္ေစာင္ကို မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ ေရးျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေပးခဲ့တယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ အထူးအစည္းအေဝးေခၚျပီး ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ ရွင္းျပတယ္။ အဓိက အက်ဆံုးက သေဘၤာဆီမေရာက္ခင္ ကၽြန္ေတာ့္ေလယာဥ္ ပ်က္မက်ဖို႔ပါပဲ။ ညေနပိုင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူတုိ႔ ဘာသာဝင္ေတြ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းေစတယ္။ ေနာက္ျပီး အလုပ္နဲ႔ ဘာမွမပတ္သတ္တဲ့ သူ႕ငယ္စဥ္ကအေၾကာင္းေတြ၊ ေယာကၡမဆိုးတာေတြကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွရိွ ေျပာျပေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ မင္းအတြက္၊ ငါ့အတြက္ မေမ့ႏိုင္စရာညပါပဲလို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။

ေနာက္ဆံုးေန႔

ေလယာဥ္ေပၚတက္မယ့္ ေလသူရဲကို ေလယာဥ္ေမာင္းဦးထုပ္ လွမ္းေပးတဲ့အလုပ္က အကူအၾကပ္ကေလးေတြ လုပ္တဲ့အလုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဦးထုပ္လာကမ္းေပးတယ္။ ဦးထုပ္နဲ႔အတူ သူ ကတိေပးထားတဲ့ မ်က္မွန္ေလးလည္းပါတယ္။ မ်က္မွန္မတပ္ခင္ ေကာင္းကင္ၾကီးနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ကၽြန္ေတာ္ဝေအာင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သာယာလြန္းေနသလိုပဲ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ အားလံုးက သတိအေနအထားနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ မၾကာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္မ်က္မွန္တပ္မယ္၊ ေလယာဥ္ေမာင္း ဦးထုပ္ေစာင္းမယ္၊ အားလံုးကို လွည့္အေလးျပဳတဲ့အခါ အဲဒီလူေတြ အားလံုးကလည္း အေလးျပဳလိမ့္မယ္။ ေလယာဥ္စက္ဖြင့္ျပီး လက္မေထာင္ျပရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလည္း လက္မျပန္ေထာင္ျပလိမ့္မယ္။ ေလယာဥ္ေရွ႕က တပ္ၾကပ္ၾကီးက လက္ႏွစ္ဘက္ယမ္းျပီး အလံျပတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ေလယာဥ္ဘီးေတြက မျပန္လမ္းဆီ စလိမ့္္ၾကမယ္။ ေနာက္ထပ္ ၈ မိနစ္နဲ႔ ၁၆ စကၠန္႔အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာၾကီး ေပ်ာက္သြားေတာ့မယ္။ ဒီစာေၾကာင္းေလးေတြ ၾကိဳေရးျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဒိုင္ယာရီေလးကို ေလယာဥ္မထြက္ခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေပးထားခဲ့တယ္။ ကဲ ... မ်က္မွန္တပ္ေတာ့မယ္ဗ်ာ။

အားလံုးပဲ ေက်နပ္ၾကပါေစလို႔။

ဒါေပမယ့္ ...

ဆူညံေနတဲ့ Pasir Ris ကမ္းေျခၾကီးတစ္ခုလံုးတိတ္ဆိတ္သြားတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နားထဲမွာ အစ္ကို႔ဖို႔ဆုေတာင္းသံေတြပဲ ၾကားေနမိတယ္။ စကၠန္႔ ၃၀ ဆိုတဲ့ ခဏအခ်ိန္ပိုင္းအတြင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆုေတာင္းေတြနဲ႔ အစ္ကုိျပန္လြတ္လပ္လာရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးေနမိတယ္။

ညက Blog Day အတြက္ ဒီမွာေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း Blogger ေတြစုျဖစ္တယ္။ မႏွစ္က ဆီမနာမွာ အစ္ကိုနဲ႔ လက္တြဲလုပ္ခဲ့တဲ့လူေတြ၊ သံလြင္အိပ္မက္က သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အျခားလူေဟာင္း၊ လူသစ္ Blogger ေတြ ၃၀ နီးပါးလာၾကတယ္ေလ။ အဲဒီပြဲရဲ႕ ဒုတိယအစီအစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး စကၠန္႔ ၃၀ ျငိမ္သက္ျပီး အစ္ကို လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ ဆုေတြေတာင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ မႏွစ္က ရန္ကုန္က ဒီလိုပြဲမ်ဳိးမွာ ပထမဆံုးတက္ေဟာေျပာျပီး “လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္” ကို ရာခ်ီတဲ့ ပရိသတ္အေရွ႕မွာ Projector ထိုးရွင္းျပေနခဲ့တဲ့ အစ္ကို႔ကို ကၽြန္ေတာ္အားလံုး သတိရေနခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္း Blogger ေတြအေနနဲ႔လည္း ပြဲစဥ္ၾကတဲ့အခါမွာလည္း အစ္ကိုရိွရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးေနခဲ့ၾကမွာပဲ၊ မလုပ္ျဖစ္တဲ့အခါလည္း အၾကံေကာင္းေတြေပးတတ္တဲ့ အစ္ကိုရိွရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးေနၾကဦးမွာပါပဲ။ အခုလည္း ဒီမွာဆံုျဖစ္ၾကျပန္ျပီ။ ဘယ္လူေတြ ဘယ္ေလာက္စံုတယ္ေျပာေျပာပါ - Blogger ေတြစုၾကတဲ့အခါ အစ္ကိုရိွမေနသ၍ေတာ့ စံုတယ္လို႔ တယ္မထင္မိဘူးဗ်ာ။ ေနရာတစ္ေနရာလြတ္ေနဆဲေပါ့ေလ။

ပြဲကေတာ့ အားရစရာလည္း ေကာင္းတယ္။ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါတယ္။ ဒီေန႔လာတဲ့ Blogger ေတြထဲက တခ်ဳိ႕ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆီမနာအျပီးေလာက္မွာမွ Blog ေရးျဖစ္ၾကတာျဖစ္ျပီး တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အေစာပိုင္းကတည္းက ေရးေနေပမယ့္ MBS နဲ႔ အထိအေတြ႔နည္းၾကပါတယ္။ ဟိုးအရင္ MBS စကတည္းက စင္ကာပူအမာခံလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘာထားခဲ့တဲ့ လူေဟာင္း Blogger ေတြလည္း လာၾကပါတယ္။ ဆီမနာအတြက္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတဲ့ အုပ္စုေလးကို First Generation လို႔ ေျပာမယ္ဆို အခုပြဲကို လာၾကတဲ့ Bloggerေတြ (Second Generation) ဟာလည္း သိပ္အားရစရာေကာင္းပါတယ္။ ေရးအားေကာင္းျပီး ခင္မင္ရင္ႏွီးလြယ္သူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အစ္ကိုျမင္ခ်င္တဲ့ နည္းပညာၾကြယ္ဝျပီး စည္းလံုးတဲ့ Blogger Society အတြက္ေတာ့ တအားပါပဲဗ်ာ။

ဒီေန႔ပြဲကို မႏွစ္က အစ္ကိုတို႔အားလံုး လက္မွတ္စုထိုးထားတဲ့ အက်ီေလးကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ဝတ္သြားျဖစ္တယ္။ တိတိက်က်ေျပာရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္နဲ႔ ၅ ရက္က အက်ီေပါ့။ အဲဒီမွာ လက္မွတ္ထိုးေပးထားတဲ့ တခ်ဳိ႕လူေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူဒီပြဲကိုေရာက္ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕က ရန္ကုန္ကေန သတင္းနားစြင့္ေနလိမ့္မယ္။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကေတာ့ ... ။ မမီက အစ္ကိုဘာေရးေပးထားလဲေမးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အက်ီရင္ဘတ္က အစ္ကိုေရးေပးထားတာေလးျပျဖစ္တယ္။ “ေမာင္ပြတ္ေရ - အားလံုးအိုေကတယ္” ဆိုတာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ခြင့္မရခဲ့တဲ့ အဲဒီဆီမနာအတြက္ အစ္ကိုပါးခ်င္တဲ့ သတင္းေပါ့ေလ။ အခုကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဒီပြဲအတြက္ တစ္ခုခုေျပာပါဆိုရင္ေတာ့ “အားလံုးအိုေကတယ္ - ဒါေပမယ့္ မျပည့္စံုဘူးဗ်ာ” လို႔ပဲေျပာခ်င္မိတယ္။ အစ္ကိုဆီက “အားလံုးအိုေကတယ္” ဆိုတဲ့စကားကို ေနာက္တစ္ေခါက္ အျမန္ဆံုးၾကားရဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲပါဗ်ာ...

ေအာ္ ... Blog Day ေရာက္ခဲ့ျပန္ျပီ

မႏွစ္က ဒီလို စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔မွာ ဘေလာ့ဂ္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ ခမ္းနားေအာင္ျမင္တဲ့ ဆီမနာၾကီးတစ္ခုကို ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ က်င္းပႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေကာင္းမြန္တဲ့ အစီအမံေတြေၾကာင့္ ဆီမနာတက္လာတဲ့ ပရိသတ္ေတြသာမက ကမာၻအဝွမ္းက ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြလည္း တခ်ိန္တည္း ပါဝင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ စင္ေပၚမွာ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ေဟာေျပာေပးေနခ်ိန္မွာပဲ ခမ္းမထဲမလာႏိုင္တဲ့လူေတြက Live Blog Cbox ကေန သီခ်င္းေတြဆိုၾက၊ အားေပးၾကနဲ႔ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီႏွစ္လည္း ဆီမနာလုပ္ျဖစ္ဦးမယ္ဆိုလုိ႔ ဝမ္းသာေနခဲ့ေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ သိရပါတယ္။ ျပည္တြင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက အေကာင္းဆံုး ၾကိဳးစားေပးခဲ့ၾကျပီးျပီျဖစ္လို႔ အေကာင္အထည္ေပၚမလာတဲ့ အခါမွာလည္း အျပစ္တင္စရာမရိွပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္ခုခု လစ္ဟာေနသလိုလို၊ ပိုင္ဆိုင္မႈတစ္ခု ဆံုးရႈံးသြားသလိုေတာ့ ခံစားရပါတယ္။ ေျဖသာစရာတစ္ခုကေတာ့ မႏၱေလးဘက္မွာ ပြဲတစ္ခုလုပ္ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ လာမယ့္အပတ္ထဲမွာလည္း စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ ေတြ႕ဆံုၾကမယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါအမ်ားစု အေျခစိုက္ရာ ရန္ကုန္မွာ မလုပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ မျပည့္စံုသလိုေတာ့ ခံစားရပါတယ္။ မႏွစ္က ဆီမနာအတြက္ “ငါတို႔ရဲ႕ ရာဇဝင္” ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ Special Post တစ္ခုတင္ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြက ကြန္းမန္႔ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေရးေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီအထဲက ကိုေနဘုန္းလတ္ေရးေပးတဲ့ ကြန္းမန္႔ေလးက

“ေမာင္ပြတ္ေရ ... အြန္လိုင္းေပၚကေန ပါ၀င္တဲ့အတြက္ မင္းရွိေနတယ္လို႕ပဲ ငါခံယူၿပီးလုပ္ခဲ့တယ္ ...။ ငါတကယ္ ၀မ္းသာတယ္ ... ငါတို႕လူငယ္ေတြခ်ည္းပဲစုလုပ္ၾကတဲ့ပြဲဟာ ခမ္းမအျပည့္ စည္ကားခဲ့တာ ... ေနာက္ၿပီး တက္ေရာက္လာၾကတဲ့ ပရိသတ္ႀကီးရဲ႕ အာရံုစူးစုိက္မႈေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာကိုရခဲ့တာ ... ေနာက္ ... အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ပါးပါးနပ္နပ္ ကိုင္တြယ္ႏုိင္ခဲ့တာ ... အဖုအထစ္ေလးေတြရွိခဲ့ေပမယ့္ ... သိသိခ်င္းပဲ ျပန္ျဖည္ေပးႏုိင္ခဲ့တာ ... ေနာက္ဆံုးက ႏုိင္ငံတကာက မင္းတို႕လို ဘေလာ့ဂ္သူငယ္ခ်င္းေတြ အြန္လိုင္းေပၚမွာရွိေနၿပီး ပူးေပါင္းပါ၀င္ၾကတာ ... အားလံုးအတြက္ တကယ့္ကို၀မ္းသာတယ္ကြာ။ မင္းကို တစ္ခုေမးခ်င္တာက ေနာက္တစ္ခါလုပ္မယ့္ပြဲအတြက္ ဒီ Conference Hall ထက္က်ယ္တဲ့ခမ္းမ ဘယ္မွာရွာရမလဲဆိုတာပါ ...” တဲ့ေလ။

၂ ႏွစ္သက္တမ္းထဲကို ေရာက္လာေနျပီျဖစ္တဲ့ MBS ေအာင္ျမင္စြာ အဓြန္႔ရွည္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဆုေတာင္းပါတယ္။