မဲေပးၾကျပီ

ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ စင္ကာပူက ျမန္မာသံရံုးမွာ အေျခခံဥပေဒကို ေထာက္ခံလား၊ ကန္႔ကြက္လားဆိုတာ မဲသြားေပးပါတယ္။ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာေတြထဲက သံရံုးနဲ႔ အဆက္အဆံရိွဖူးသူေတြနဲ႔ အျခားဖိတ္ၾကားခံ ပုဂၢိဳလ္ေတြဆီကို မဲေပးဖို႔ ဖိတ္စာေတြပို႔ေနျပီဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဖိတ္စာမရႏိုင္တာ ေသခ်ာသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လိပ္စာသူတို႔မွာ မရိွသလို သူတို႔ဆီလည္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မသြားဖူးပါဘူး။ သံရံုးရဲ႕ Official Website က ေၾကျငာခ်က္မွာလည္း “မဲဆႏၵေပးပိုင္ခြင့္ရိွသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား” လို႔ ထည့္ေရးထားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေပးပိုင္ခြင့္ရိွ မရိွ ဘယ္လိုမွ မသိႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိရသေလာက္ သာ့သနာ့ဝန္ထမ္းနဲ႔ စိတ္ေဝဒနာသည္ေတြကလြဲရင္ အသက္ျပည့္သူ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္း မဲေပးခြင့္ရိွပါသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က သာသနာ့ဝန္ထမ္းေတာ့ မဟုတ္တာေသခ်ာတယ္။ စိတ္ေဝဒနာသည္လားေတာ့ မေသခ်ာဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ အေဖၚေကာင္းတုန္း သံရံုးကို Passport မိတၱဴေလးနဲ႔ စင္ကာပူအစိုးရေပးထားတဲ့ ေနထိုင္ခြင့္လက္မွတ္ေလးယူ၊ အခြန္ေဆာင္မွ မဲေပးရမယ္ဆို ေဆာင္လို႔ရေအာင္ ေငြသားေလး နည္းနည္းယူျပီး လိုက္ခ်သြားပါတယ္။ သံရံုးဂိတ္ဝက ဝန္ထမ္းေတြက အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေျပေျပလည္လည္နဲ႔ ဖိတ္စာပါသူေတြ၊ မပါသူေတြကို ရွင္းျပစီစဥ္ေနတာ ေတြ႕ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေအးသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက သံရံုးဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔ သိလို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူနဲ႔အတူ အခ်ိန္သိပ္မေစာင့္ရဘဲ Passport မိတၱဴေလးျပ ဝင္ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။ အထဲမဝင္ခင္မွာေတာ့ နာမည္နဲ႔ Passport နံပတ္ေလးကို စာရြက္ပိုင္းေလး တစ္ခုမွာ ျဖည့္ေပးရပါတယ္။ သူတို႔က အဲဒီက နာမည္ကို အထဲက ဖိတ္စာ list မွာသြားရွာျပီး ရိွရင္ ဝင္၊ မရိွရင္ Passport ေတာင္းၾကည့္၊ ၂၉ ရက္ေန႔ျပန္ခ်ိန္း စသည္ျဖင့္ လုပ္ေပးေနတာေတြ႕ပါတယ္။ ေပးခြင့္မရိွဘူးလို႔ ျငင္းလႊတ္လိုက္တဲ့ လူေတာ့မေတြ႔ခဲ့မိပါဘူး။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စင္ကာပူက ဒီမနက္ထုတ္ Today သတင္းစာမွာ မေန႔က တခ်ဳိ႕ဗမာေတြ မဲမေပးလိုက္ရဘူးလို႔ ဓါတ္ပံု အကိုးအကားနဲ႔တကြ ေဖၚျပထားပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔မွပဲ ေျပာင္းလဲသြားတာလားလို႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။

အထဲေရာက္သြားေတာ့ မဲစာရြက္၊ စာအိတ္တစ္လံုးနဲ႔ လက္မွတ္ထိုးရမယ့္ စာရြက္တစ္ရြက္ေပးပါတယ္။ လက္မွတ္ထိုးျပီး အဲဒီစာရြက္ကိုေတာ့ ျပန္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ မဲေပးတဲ့စနစ္ကေတာ့ တကယ္ပဲ လွ်ဳိ႕ဝွက္ပံုရပါတယ္။ အမွန္ျခစ္ဆို ေထာက္ခံမဲ၊ ၾကက္ေျခခတ္ဆိုရင္ေတာ့ ကန္႔ကြက္မဲလို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္လို႔ ေရးထားပါတယ္။ ကိုယ့္ဆႏၵအတိုင္းျခစ္၊ စာအိတ္ထဲထည့္၊ ေကာ္နဲ႔ပိတ္ျပီး မဲရံုမႈးနားက မဲပံုးေတြထဲမွာ ထည့္ထားခဲ့ရံုပါပဲ။ ထည့္ျပီးျပန္ေပါ့။ ဒါပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အမ်ားျမင္ရေအာင္ မဲစာရြက္ကို ဓါတ္ပံုကေလး ခိုးရိုက္လာေသးတယ္။


ဒီေတာ့ စင္ကာပူေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြ အေနနဲ႔ မနက္ျဖန္ ပိ္တ္ရက္ျဖစ္တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔မွာ Passport မိတၱဴေလးေတြ ကိုယ္စီယူျပီး ေထာက္ခံသည္၊ ကန္႔ကြက္သည္ကို မပ်က္မကြက္ မဲသြားေပးၾကဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ဗမာေတြစံုတဲ့ City Hall နားမွာလည္း ကားစီစဥ္ေပးမယ္လို႔ SMS ေတြရထားပါေသးတယ္။ မဲေပးခြင့္ကေတာ့ ၂၉ ရက္ေန႔ အထိပါ။ အစိုးရက ဟိုလိုလုပ္မွာ၊ ဒီလိုလုပ္မွာ၊ ကန္႔ကြက္ရင္ င့ါဖမ္းမလား၊ ေထာက္ခံမွ စိတ္ခ်ရမယ္ထင္တယ္ စတဲ့ ကိုယ္ ဖန္တီးစီစဥ္လို႔မရတာေတြ ေျပာေနမယ့္အစား ကိုယ္လုပ္ပိုင္ခြင့္ရိွတဲ့ မဲတစ္ျပားရဲ႕ တန္ဖိုးကို အျပည့္အဝ အဖိုးတန္သြားေအာင္ မဲေပးသင့္ပါတယ္။ ေထာက္ခံပါလို႔လည္း မေျပာပါဘူး၊ ကန္႔ကြက္ပါလို႔လည္း လံုးဝမတိုက္တြန္းပါဘူး။ ႏွစ္သက္ရာကိုလုပ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုဟာက ဘာကို ကန္႔ကြက္၊ ေထာက္ခံရမွာလဲ၊ အေျခခံဥပေဒဆိုတာဘယ္ေလာက္ အေရးၾကီးလဲ၊ ဘာေတြပါသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ အေသးစိတ္မဟုတ္ေတာင္ နည္းနည္းေတာ့ အရင္ေလ့လာေစခ်င္ပါတယ္။ ေလ့လာလို႔ ၾကိဳက္ရင္ ေထာက္ခံ၊ မၾကိဳက္ရင္ ျငင္းမယ္ေပါ့။ အစိုးရဆီက ရခဲတဲ့ တရားဝင္ ဆႏၵေဖၚထုတ္ခြင့္ကေလးကို အက်ဳိးရိွစြာ အသံုးခ်ၾကပါစို႔ ...

Coffee King တစ္ႏွစ္ျပည့္

ကိုယ္နဲ႔ မျမင္ဘူးတဲ့လူ၊ စကားမေျပာဘူးတဲ့လူေတြနဲ႔ အျပင္မွာ ေတြ႕ရ၊ ဆံုရ၊ အထူးသျဖင့္ တစ္ခုခု အတြက္ တိုင္ပင္ၾကရတာ အေတာ္ေလး ခက္ခဲတတ္ပါတယ္။ ေတြ႔ဆံုၾကတဲ့ အခါမွာလည္း အစည္းအေဝးခန္း သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တစ္ခုမွာဆို ကိစၥမရိွေပမယ့္ မေရာက္ဘူးတဲ့ ေနရာတစ္ေနရာမွာဆို ပိုျပီး ကသိကေအာက္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို မျမင္ဘူးတဲ့ လူေတြနဲ႔ မတိုင္ပင္ဘူးတဲ့ ကိစၥတစ္ခုအတြက္ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ ( ႏွစ္ဆန္း ၂ ရက္ေန႔ ) က အစည္းအေဝးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။

“ငါတို႔လည္း လာမယ္၊ မင္းလည္းသြားလိုက္ပါ” ဆိုတဲ့ Email ကို ကိုဘလာေဂါက္နဲ႔ မဘာညာဆီက ကၽြန္ေတာ္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီအစည္းအေဝးစဖို႔ ၁ နာရီသာသာပဲ လိုပါေတာ့တယ္။ စာထဲမွာပါတဲ့ ဆက္သြယ္ရန္ ဆိုတဲ့ ဖံုးနံပတ္ေတြထဲက တစ္ခုကိုဆက္ေမးေတာ့ အစည္းအေဝးလုပ္ျဖစ္ပါတယ္၊ သူတို႔လည္း အစည္းအေဝးလုပ္မယ့္ ဆိုင္နားမွာ ေရာက္ေနပါျပီလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ Coffee King ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းက ေကာ္ဖီဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ့ စားပြဲဝိုင္း သံုးဝိုင္းေလာက္မွာ လူရိွေနျပီး က်န္တဲ့ဝိုင္းေတြက အလြတ္ေတြပါ။ ဆိုင္ကလည္း အေတာ္ေလး ေအးေဆးတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ တစ္ဝိုင္းမွာေတာ့ ခံု၂ လံုးေလာက္ဆက္ထားျပီး လူငယ္တစ္စု ထုိင္ေနတာ သတိထားမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆြးေႏြးၾကမယ့္ လူေတြက သူတို႔ဟုတ္မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိတာနဲ႔ အျခားစားပြဲအလြတ္မွာထိုင္ျပီး အသီးေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္ေသာက္ေနလိုက္ပါတယ္။ အေတာ္ၾကာလို႔ အေအးကုန္သြားေပမယ့္ မထူးတာနဲ႔ ခုနဖံုးဆက္တဲ့ နံပတ္ကို ထပ္ဆက္လိုက္ေတာ့မွ စားပြဲႏွစ္လံုးဆက္ထားတဲ့ ဝိုင္းက ကတံုးဆံပင္ေပါက္နဲ႔ (ကိုေနဘုန္းလတ္လို႔ ေနာက္မွသိရတဲ့)လူက ဖံုးကိုင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီဘက္မွာလို႔ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေဖၚေရြသံနဲ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သူတို႔ဝိုင္းကို သြားထိုင္လိုက္ပါတယ္။

“ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုဘလာေဂါက္တို႔ စာပို႔ထားလို႔ပါ၊ စာအုပ္ကိစၥ အစည္းအေဝးဆိုလို႔ပါ” ဆိုေတာ့ စာအုပ္နဲ႔ ေဘာပင္ကိုင္ျပီး ဟိုေရးဒီေရး လုပ္ေနတဲ့ (ကိုစိုးေဇယ်ေပါ့) လူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ဘေလာ့ဂ္ကလဲ၊ နာမည္ဘယ္သူလဲေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ Myanmar OA6 က Mr.Pooh ပါလို႔ေျဖပါတယ္။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကည့္ျပီး တခါမွ မၾကားဘူးဖူးဆိုတဲ့ အရိပ္အကဲေတြ သန္းသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းကြန္႔ျပီး “ကၽြန္ေတာ္မႏိုင္းႏိုင္းနဲ႔ေတာ့ အြန္လိုင္းမွာ နည္းနည္းသိတယ္” ဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘေလာ့ဂ္ဂါျဖစ္မွန္းေတာ့ လက္ခံလိုက္ပံုရပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ - အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ဂ္က လာလည္တဲ့လူက တစ္ေန႔ ၅ ေယာက္ေလာက္ပဲ ရိွတဲ့ဆီမွာ သံုးေယာက္က မႏိုင္းရယ္၊ ကိုေဂါက္ရယ္၊ မဘာညာရယ္ေလ။ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္က ျခဴသစ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ထင္တယ္။ ဆိုေတာ့ သူတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို မသိတာ မထူးဆန္းသလို တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔နာမည္ေတြ မၾကားဖူးဘူးဗ်။ ေနာက္ေတာ့ ကိုစိုးေဇယ်က စာအုပ္ထဲ ေရးထားတဲ့ နာမည္ေတြဖတ္ျပီး မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ကိုေနဘုန္းလတ္၊ ကိုညီညီသံလြင္ (အဲဒီေန႔တုန္းက ဇနီးေလာင္း မပိုးနဲ႔အတူေပါ့)၊ ကိုဇင္ကိုလတ္၊ ကိုမ်က္လံုးတို႔နဲ႔ေလ။

ကိုစိုးေဇယ်ကပဲ ဘေလာ့ဂ္ေတြ အေနအထား၊ စာအုပ္အေၾကာင္း၊ စာမူေရြးဖို႔၊ ရံပံုေငြ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ စတာေတြ ျပန္ရွင္းျပပါတယ္။ ရယ္စရာေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပေနရင္း ၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုဘလာေဂါက္နဲ႔ မဘာညာတို႔ ဝင္လာလို႔ မိတ္ဆက္ရင္း သူအစက ျပန္ရွင္းျပရပါတယ္။ ထပ္ရွင္းျပလို႔ ၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ကိုညီလင္းဆက္ (သူ႔သူငယ္ခ်င္းလား၊ ဘာလည္းမသိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ပါေသးတယ္ထင္တယ္) ေရာက္လာလို႔ သူ႔ခမ်ာ အစကေန ဒါဘယ္သူ၊ ဘယ္ဘေလာ့ဂ္ကပါ စသည္ျဖင့္ ထပ္မိတ္ဆက္ေပး၊ စာအုပ္အေၾကာင္းျပန္ရွင္းျပရနဲ႔ အစည္အေဝးက ေရွ႕မေရာက္ေတာ့ဘူးေလ။ ကိုတက္စလာ ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ “ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာသာမိတ္ဆက္ၾကေတာ့ဗ်ာ၊ ေမာျပီ” ဆိုျပီးေတာ့ကို ေျပာယူရေတာ့တယ္ေလ။

ေအာင္ျမင္ပါတယ္ဗ်ာ။ အစည္းအေဝးတစ္ခုအေနနဲ႔ေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ စံုေတြ႕ၾကတဲ့ အေနအထားအရေရာ အဲဒီေန႔ ေတြ႕ဆံုပြဲေလးဟာ သိပ္ကို အက်ဳိးရိွခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အစည္းအေဝးေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္၊ ေတြ႕ဆံုပြဲေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္နဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ စည္းလံုးခဲ့ၾကတာ ထစ္ခနဲဆို လက္ညိွးထိုးျပစရာ Seminar တစ္ခုက်င္းပႏိုင္ခဲ့ျပီး စာအုပ္ကလည္း အေခ်ာသတ္ဖို႔ အေနအထားကို ေရာက္ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအစည္းအေဝးေန႔က ျပန္ခါနီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ဘေလာ့ဂ္လိပ္စာေတြဖလွယ္၊ email ေတြေတာင္းနဲ႔ ... အဲဒီလူေတြဟာ ခုခ်ိန္ထိ ေျပာမနာ၊ ဆိုမနာ တစည္းတလံုးတည္း ရိွေနၾကတုန္းပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အၾကံဥာဏ္ေတြ တရစပ္ေပးရင္း ရယ္စရာေတြကို သေဘာက်က်ရယ္ေနခဲ့တဲ့ ကိုေနဘုန္းလတ္တစ္ေယာက္ အစည္းအေဝး တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့အခ်ိန္၊ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စခင္တာ တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာမွာ သံတိုင္ေတြၾကားထဲ အေၾကာင္းျပခ်က္မဲ့ ေရာက္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိုးစဥ္းမွ် ထင္မထားခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။ သူ စင္ကာပူလာလည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီအစည္းအေဝးေလး အေၾကာင္း ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ သူလည္း အားလံုးကို မွတ္မိေနတုန္းပဲဗ်။ အခုလည္း ေရာက္ေနရာ ေနရာကေန ဒီေန႔ကို သူသတိရေနဦးမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကို စတင္ေတြ႕ဆံုေပးခဲ့တဲ့ ဒီအစည္းအေဝးေလး တစ္ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ ဒီပို႔စ္ကို ေရးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘေလာ့ဂ္ေလာကထဲ လက္တြဲေခၚခဲ့တဲ့ ကုိေဂါက္၊ မႏိုင္း၊ မဘာညာ၊ ေနာက္ျပီး ကိုေနဘုန္းလတ္နဲ႔ သံလြင္ဝိုင္းေတာ္သားေတြကို အထူးပဲ သတိရရင္း ...

ပိုင္ရွင္မဲ့ အိပ္မက္နံပတ္ (၁၂)

ေဟ့
အုတ္နံရံ သံုးဖက္ၾကားကလူ ...

ပိေတာက္ေတြ တခုပ္တယပြင့္ခ်ိန္မွာ
ပန္းခ်ီဆရာေတြ သရုပ္ေဖၚသလို
သံတိုင္ကို လက္နဲ႔ဆုပ္လို႔
ထမင္းထုပ္ကိုင္လာတဲ့လူကို
ေမွ်ာ္ေနေလသလား ...

ဒါမွမဟုတ္
ခံႏိုင္အားေကာင္းတဲ့ ခင္ဗ်ား ...
နံရံေတြၾကားမွာ
တကယ္ပဲ ေရကစားေနခဲ့ေလသလား ...

အို ...
အိပ္မက္ေတြ အေရာင္စံုလည္း
ေျပာမကုန္ပါဘူးဗ်ာ ...

“ေနေကာင္းသလား” ဒီသတင္း ခင္ဗ်ားမပါးဘူး ...
“အဆင္ေျပၾကလား” ဒီအေတြး ခင္ဗ်ားမေမးဘူး ...
အိပ္မက္ကိုမွ မွ်ားတဲ့လူ ...
၁၁ ခါမက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ ...
သံလြင္ကမ္းစပ္မွာ
“၁၂ ခါေျမာက္မက္ဦးမလား” တဲ့ေလ ...

ခင္ဗ်ားလိုပါပဲဗ်ာ ...
သူမ်ားေတြ သၾကၤန္ေရနဲ႔ အညစ္ေဆးတုန္း
က်ဳပ္တို႔ကလည္း
ေနာက္က်ခဲ့တဲ့ အျပစ္အတြက္
ႏွစ္သစ္မွာေတာ့ အေလ်ာ္ျပန္ေပးခ်င္တယ္ေလ ...

ေရာ့ ...
ေဟာဒီမွာ ၁၂ ခုေျမာက္အိပ္မက္
သံလြင္ကမ္းစပ္မွာ မတ္မတ္ရပ္လို႔
က်ဳပ္တို႔ေရးတယ္၊ အားလံုးေရးတယ္ ...
ခင္ဗ်ားေမးခြန္းအတြက္ အေျဖေပးတယ္ ...
အျပင္နဲ႔အထဲ၊ လက္ေတြ႕နဲ႔ အိပ္မက္
ဘာေတြမ်ား ကြာေနေသးလို႔လဲ ...
ခင္ဗ်ားအိပ္မက္ = က်ဳပ္တုိ႔အိပ္မက္
ခင္ဗ်ားျမိဳ႕ေတာ္ = က်ဳပ္တို႔ျမိဳ႕ေတာ္
ခင္ဗ်ားဆုေတာင္း = က်ဳပ္တို႔ဆုေတာင္းေပါ့ ...

ခင္ဗ်ားေအးျမေစဖို႔
က်ဳပ္တို႔ဆိုတဲ့ သစၥာ ...
သၾကၤန္ေရနဲ႔ျပိဳင္လို႔ ႏိုင္ခဲ့ပါျပီ ...
ေႏြေလေႏြးထက္ ေအးခဲ့ပါျပီ ...
သူရိန္မင္းထက္ လင္းခဲ့ပါျပီ ...
ထာဝရမိတ္ေဆြေတြအၾကား
ခင္ဗ်ားျပန္လာခ်ိန္က်မွ
အိပ္မက္ေတြထပ္ခ်ခင္းလို႔
သံလြင္ျမစ္တစ္စင္း
ဖန္ဆင္းၾကဦးစို႔ေလ ....

(www.thanlwin.com)

ျပန္စာ

ကၽြန္ေတာ့္ အိုေအစစ္ ဘေလာ့ဂ္လည္း အသက္ငင္ေနတာ ၾကာပါျပီ။ ေရးတလွည့္ ေပ်ာက္တလွည့္နဲ႔ လာဖတ္တဲ့လူေတာင္ ခပ္ၾကဲၾကဲပဲရိွေတာ့တယ္ ထင္ပါတယ္။ ေရးခ်ိန္မရတာ၊ တခါတေလေတာ့လည္း ေရးစရာမရိွတာနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါဘဝနဲ႔ ခပ္ကင္းကင္းေတာင္ ျဖစ္ေနသလိုပါပဲ။ ခုေတာ့လည္း ေရးစရာေလး တစ္ခုေပၚလာလို႔ ေရးလိုက္ပါတယ္။

ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ပါတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ဧရာဝတီ website မွာ ဗမာ၊ အဂၤလိပ္ ၂ ဘာသာနဲ႔ ေရးထားတာ ေတြ႔ပါတယ္။ သူေရးထားက ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြနဲ႔ အင္တာနက္ သံုးစြဲသူေတြကို Cyber အတိုက္အခံေတြအျဖစ္ ေထာက္ျပထားျပီး အစိုးရအေနနဲ႔ သတင္းစီးဆင္းမႈကို တားဆီးပံုနဲ႔ တားဆီးလို႔ မရႏိုင္ေသးတာေတြ ယွဥ္ျပီးေရးထားတာပါ။ ေနာက္ျပီး ကိုေနဘုန္းလတ္ အဖမ္းခံရတဲ့ကိစၥနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Blogger တို႔ရဲ႕ ၂၀၀၇ ပို႔စ္က စာသားတခ်ဳိ႕ကို လုိသလို ျဖတ္ေတာက္ေဖၚျပထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီပို႔စ္ေရးသားတဲ့အခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္တို႔ဟာ Blogger မွန္သမွ် စည္းလံုးၾကဖို႔၊ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ တိုင္တိုင္ပင္ပင္ ရိွၾကဖို႔ အားသြန္ခြန္စိုက္ ၾကိဳးပမ္းေနၾကခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၇ မွာ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြဟာ အေရအတြက္အားျဖင့္ တိုးပြါးလာရံုသာမကာ စည္းလံုးမႈနဲ႔ စုေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈေတြမွာလည္း အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ေရာက္ရိွလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေလးေတြကို သတိတရနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီပို႔စ္ကိုတင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အဲဒီလို စည္းလံုးၾကတာ၊ ခ်စ္ခင္ၾကတာကို ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ သိပ္သေဘာက်ျပီး အဲဒီလို စည္းလံုးေအာင္လုပ္ေပးတဲ့ လူေတြကိုလည္း သိပ္ေက်းဇူးတင္လို႔ပါ။ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ ေခတ္ေကာင္းတဲ့ တခ်ိန္လံုး ကၽြန္ေတာ္က ျပည္ပေရာက္ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေလစိုက္တဲ့ ေလသမားေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ပို႔စ္ရဲ႕ ေအာက္ဆံုးအပိုဒ္ နိဂံုးေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္က

တကယ္ေတာ့ Blog ေတြဟာ ရနံ႔စံုတဲ့ ပန္းခင္းတစ္ခုနဲ႔တူပါတယ္။ အားလံုးကို စာဖတ္သူေတြ ၾကိဳက္ခ်င္မွေတာ့ ၾကိဳက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာလည္း သူ႔ၾကိဳးစားမႈနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အေသြးအေရာင္ ရိွပါတယ္။ သူ႔စာဖတ္ခ်င္တဲ့လူက သူ႔ Blog ကုိသြားရပါမယ္။ မၾကိဳက္ရင္ မသြားရံုသာမက ေဝဖန္လို႔လည္း ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးစကားနဲ႔ဆို ဒီမိုကေရစီ ဆန္ပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားပါ။ ေဝဖန္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း Blog ေတြကို လူေတြ တစိုက္မတ္မတ္ ဖတ္လာ၊ ေရးလာၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၂၀၀၇ မွာ လွပခဲ့တဲ့ Blog ပန္းခင္းၾကီးဟာ ေနာက္ေနာင္ႏွစ္မ်ားမွာလည္း ဒါထက္မေလ်ာ့တဲ့ စညး္လံုးမႈေတြနဲ႔ လွပေနဦးမယ္လို႔ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ဗ်ာ။

လို႔ ေရးထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်င္လည္ေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလာကကို ပန္းခင္းတစ္ခု၊ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းမႈကို ဒီမိုကေရစီဝါဒနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ေရးထားတာပါ။ ဒါပါပဲ။ အဲဒါကို လိုခ်င္တဲ့ေနရာေလးပဲ ကြက္ျပီး ေဖၚျပလိုက္ေတာ့ ဒီပို႔စ္က ႏိုင္ငံေရးလိုလို၊ အစိုးရကို စိန္ေခၚသလိုလို ဒါမွမဟုတ္ အျခားအဓိပၸါယ္တစ္ခုကို ေရာက္ေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ျမင္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြဟာ အေရာင္အေသြး အစံုရိွပါတယ္။ သူတို႔စိတ္ၾကိဳက္ ႏိုင္ငံေရး၊ ကဗ်ာ၊ အခ်စ္၊ ဗဟုသုတ၊ သတင္း၊ အေမ၊ ဘာသာျပန္ အစံုရိွပါတယ္။ ဘာအေၾကာင္းဖတ္ခ်င္သလဲ။ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ကို စုေပါင္းလုပ္ၾကတဲ့အခါ သူဘာေရးသလဲဆိုတာထက္ သူဘာလုပ္ေပးႏိုင္သလဲနဲ႔ပဲ တိုင္းတာၾကပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ အေရာင္ေတြထားခဲ့ၾကျပီး စည္းလံုးညီညြတ္စြာ စုေပါင္းၾကပါတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ ျပီးခဲ့တဲ့ Seminar ကိုပဲ ျပန္ၾကည့္ပါ။ အခုျဖစ္ေနတာက ဘေလာ့ဂ္ဂါဆို ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးမွ မေရးထားရင္ ဘေလာ့ဂ္မဟုတ္သလို၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္မရိွသလို ထင္ေနၾကတာပါပဲ။ အမွန္က အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ႏိုင္ငံေရးဟာ လူတိုင္းနဲ႔ဆိုင္ပါတယ္၊ လူတိုင္းသိထားရမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေရးခ်င္မွေရးမယ္၊ လုပ္ခ်င္မွလည္း လုပ္မယ္၊ ဒါက သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အခြင့္အေရးျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးအျပင္ ေရးစရာ၊ လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီး ရိွပါတယ္။ အစိုးရကို ေထာက္ခံမွ၊ ေဝဖန္မွ ႏိုင္ငံေရးမဟုတ္ဘဲ ပရဟိတအလုပ္ေတြ၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္ကူညီတာေတြလည္း တိုင္းျပည္ကို အက်ဳိးျပဳမွာပါ။ တခါတေလေတာ့လည္း လိုရာဆြဲတာေတြက သိပ္မေကာင္းဘူးဗ်။ စိတ္ပ်က္မိတယ္။