လက္ရိွအိုေအစစ္

ဗမာျပည္တြင္ လက္ရိွျဖစ္ေပၚေနေသာ အေျခအေနမ်ားကို အေလးထားေသာ အေနျဖင့္လည္းေကာင္း၊ သပိတ္ေမွာက္ကံေဆာင္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဂါဝရျပဳရိုေသေသာအားျဖင့္လည္းေကာင္း အိုေအစစ္တြင္ လူမႈေရးဆန္ေသာပို႔စ္မ်ား၊ အေျပာင္အပ်က္ဟာသမ်ား၊ အခ်စ္ကဗ်ာမ်ား၊ အဂါဝရျဖစ္ေစေသာပို႔စ္မ်ား တင္ဆက္ျခင္းကို ရပ္နားထားမည္ျဖစ္ပါသည္။ “ ႏိုင္ငံေရး ” ဟု ကင္ပြန္းတပ္ၾကေသာ “အမိေျမ၏ျပည္တြင္းေရး ” ႏွင့္ဆက္ဆိုင္ေသာစာမ်ား၊ သတင္းမ်ားႏွင့္ ခံစားခ်က္မ်ားသာ ရံဖန္ရံခါတင္ဆက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္။ လူအမ်ား တိုင္းျပည္အတြက္ ပူပန္ေနခ်ိန္တြင္ ရယ္ေမာစရာမ်ား အၾကံထုတ္၍ Blog Times 3 ကုိလည္း တင္ဆက္ႏိုင္ဦးမည္ မဟုတ္ေသးပါေၾကာင္း ေလးစားစြာ ေတာင္းပန္လိုက္ပါသည္။

ျခားနားျခင္း

မနက္ ၆ နာရီခြဲမွာ Alarm ျမည္လာတာနဲ႔ မထခ်င္ဘဲ လူးလဲထလာျပီး ေရခ်ဳိးခန္းဝင္၊ မ်က္ႏွာသစ္လုပ္ျပီး အိပ္ခန္းထဲျပန္လာတဲ့အထိ ဒီေကာင္က အိပ္ေနတုန္းပဲ။

“ ေဟ့ေကာင္ … ထေတာ့။ ၈ နာရီအေရာက္သြားရမွာ။ မင္းကလည္း ေန႔တိုင္းႏႈိးေနရတာပဲ ”

ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္က ေပေတျပီး ဆက္အိပ္ေနတယ္။ ဒီေကာင္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ အလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္ေနတယ္။ စိတ္က အိပ္ခ်င္ျပီး အိပ္ေနတုန္းေလ။

“ မင္းသြားႏွင့္ကြာ။ ခဏေနမွ ငါလိုက္လာမယ္ ”

“ ျပီးေရာကြာ … ”

ကၽြန္ေတာ္လည္း စကားမရွည္ခ်င္တာနဲ႔ ေရခ်ဳိး၊ အဝတ္လဲျပီး ရံုးထြက္လာခဲ့တယ္။ ရံုးေရာက္ေတာ့ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္နဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနရတယ္။ ဟုိေကာင္လာမွ အလုပ္လုပ္တာ ေကာင္းတယ္ေလ။ ၉ နာရီသာသာမွ ထံုးစံအတိုင္း ဖရိုဖရဲနဲ႔ ဘာဂါတစ္လံုးကိုင္ျပီး ဝင္လာတယ္။

“ ကဲ … အလုပ္စရေအာင္ကြာ။ မင္းကလည္း ေနာက္က်လိုက္တာ ”

သူ႔ေျပာတာမဟုတ္သလိုနဲ႔။ ဘာဂါထဲက ဆလတ္ရြက္ကို ေရြးျပီးကိုက္ေနေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။

“ ေနဦးကြာ … ညက ေဘာပြဲအေျဖေလးၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။ ငါးမိနစ္ပဲေစာင့္ ”

ဒါနဲ႔ အလုပ္မစရေသးျပန္ဘူး။ မန္ေနဂ်ာက ၾကည့္လွျပီ။ ခဏေနေတာ့မွ အလုပ္စတယ္။ လုပ္ေနၾက အလုပ္ေတြေပမယ့္ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ကပ္မွ လုပ္လို႔ေကာင္းတယ္ေလ။ ႏွစ္ရာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ေဖာက္လာျပန္ေရာ။

“ မင္းခဏလုပ္ေနကြာ။ ငါခ်စ္သူဆီကို စာေရးမလို႔။ မန္ေနဂ်ာ မျမင္ပါဘူးကြာ။ မပူပါနဲ႔ ”

ဒီေကာင္ ေျပာေနရင္း Gmail ကိုဖြင့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟုိစာရြက္ရွာသလိုလို၊ ဒီဖိုင္ဖြင့္သလိုလိုနဲ႔ ကာထားေပးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ခ်စ္သူဆီ စာေရးဖို႔ရိွေနတာကို။

“ ေဟ့ေကာင္ေရ - ခ်စ္သူ Online မွာ ရိွတယ္ကြ။ အဟဲ … မင္းအလုပ္ဆက္လုပ္ေနကြာ။ မင္းဘာေျပာခ်င္လဲ။ ငါေျပာထားေပးမယ္ ”

“ ေအးကြာ … သတိရေၾကာင္းေပါ့ ”

ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်စ္သူဆိုတာနဲ႔ အလိုတူျဖစ္ျပီး ေမာ္နီတာကိုပဲ ၾကည့္ေနျဖစ္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ေနာက္က မန္ေနဂ်ာက “ Chatting ဝင္ေနတယ္ေပါ့ ” လို႔ လာေအာ္မွပဲ သတိဝင္ေတာ့တယ္။ ခါးေထာက္ျပီးၾကည့္ေနတဲ့ မန္ေနဂ်ာ မိန္းမဝဝၾကီးကို စကားျပန္မလို႔ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ အဲဒီေကာင္က ေခါင္းသြားေခါက္ျပီး

“ ခ်စ္သူနဲ႔ေတာ့ စကားေျပာခ်င္တဲ့ လူေတြခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္ခ်င္းစာဦး ”

လို႔ နားရြက္နားကပ္ျပီး ေအာ္တယ္ေလ။ ေတာ္ေသးတယ္။ မၾကားလို႔။

“ ေဟ့ေကာင္ - လာကြာ။ အလုပ္ကူလုပ္ေတာ့။ မဆိုင္တာေတြ နားမွလုပ္ေတာ့ ”

ဒီလိုေျပာမွ ဒီေကာင္လည္း မႈန္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ အလုပ္ဝင္လုပ္ေပးတယ္။ ထမင္းစားနားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အနီးအနားက တရုတ္ဆိုင္မွာ စားမလို႔လုပ္ေနတုန္း သူက

“ ဟင္းေတြက ဒါေတြပဲ ထပ္ေနတယ္။ မင္းဒီမွာစား၊ ငါ CityHall ဘက္သြားျပီး ဗမာစာ စားလိုက္ဦးမယ္။ တစ္နာရီဆို မီပါတယ္။ ျပန္လာမယ္ ”

လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ထထြက္သြားျပန္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ဖံုးလာတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လကၻ္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေနလို႔ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာမွ လိုက္ခဲ့မယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ရံုးေပၚျပန္တက္ျပီး အလုပ္စားပြဲမွာ ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ စိတ္မပါဘဲ လုပ္ရင္မွားမယ္ေလ။ ဒီေကာင္ျပန္လာေတာ့ လက္ထဲမွာ လကၻ္သုတ္အထုပ္ေလးနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ဆိုးေျပသြားတယ္။ စိတ္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ကပ္ျပီး အလုပ္လုပ္လိုက္ေတာ့ အလုပ္ေတာ့တြင္သားပဲ။ ညေန ရံုးဆင္းေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဒီေကာင္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။

“ ေဟ့ေကာင္ … မင္းကေတာ့ တယ္လြတ္လပ္ပါလားကြာ။ ငါသာ ရံုးသြားလိုက္၊ အိမ္ျပန္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနတာ ”

“ ေအး … မင္းက လိုက္ေလ်ာညီေထြမွ မေနတတ္ဘဲ။ အပူေတြ ေခါင္းအံုးအိပ္တာကိုကြ။ ငါ့လို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနစမ္းပါ။ အလုပ္ခ်ိန္ေလး လုပ္လိုက္၊ အေျခအေနၾကည့္ျပီး အနားယူလိုက္ေပါ့ကြာ။ အခုလည္း ငါဘီယာသြားေသာက္မလို႔ ”

“ အမ္ … မျဖစ္ဘူးေလ။ မနက္ျဖန္ ရံုးတက္ရမွာ။ မေသာက္နဲ႔ေတာ့ကြာ။ ငါပါေရာျပီး နံေနမယ္ ”

“ မေသာက္ပါဘူးကြာ။ မင္းကို စမ္းလိုက္တာ။ တကယ္ေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္ျပင္ပဟာ မင္းကိုယ္ပိုင္ဘဝပဲ။ ေသာက္လည္းရတယ္။ က ေနလည္းရတယ္။ အခုမင္းက မင္းဘဝတစ္ခုလံုး အလုပ္လို႔ ေတြးေနတာကိုကြ။ အလုပ္ခ်ိန္မွ မဟုတ္ဘဲ။ ေသာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ မနက္ျဖန္ အခ်ိန္မီ ရံုးေရာက္ရင္ မျပီးဘူးလား ”

“ ဟိုဒင္းေလ .. အဲ … ဟုတ္သားပဲေနာ္ ”

“ မေဝးစမ္းပါနဲ႔ကြာ။ အလုပ္ရွိလို႔ ေစာေစာအိပ္တယ္တို႔၊ ဝမ္းႏႈတ္ေဆး စားလို႔မရဘူးတို႔ ဆိုတာ ဘဝကို ပိုက္ဆံနဲ႔လဲေနတဲ့လူေတြကြ။ လူပဲကြာ … လူနဲ႔တူေအာင္ေနရမယ္။ လူျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနာက္က်တာရိွမယ္။ ေစာတာရိွမယ္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလည္းရိွမယ္။ အိပ္မက္လည္း ရိွမယ္။ စက္ရုပ္ေတြ အိ္ပ္မက္မက္တယ္ၾကားဖူးလား ”

“ ဘယ္ရိွမလဲကြ။ စက္ပါဆိုမွ ”

“ ဒါေပါ့ကြ။ ငါတို႔က စက္မဟုတ္ဘူး။ မင္း မနက္ ၈ နာရီဆို ရံုးေရာက္ေအာင္သြားတယ္။ ညေန ၅ နာရီတိတိ မင္းျပန္ထြက္လာသလား ”

“ ၅ နာရီခြဲေလာက္ေပါ့။ တခါတေလ ၆ နာရီနီးနီးေပါ့ ”

“ ဒါဆို ဒဏ္ရိုက္ေလ။ မင္း အလုပ္ခ်ိန္ကို မတိက်ဘူး။ ၅ နာရီျပန္ပါဆိုတာကို ၅ နာရီေက်ာ္ေအာင္ေနတယ္။ ဒါအျပစ္ပဲ ”

“ ဟာ.. မင္းလုပ္တာနဲ႔ ငါေတာင္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္လာျပီ။ မတူဘူးေလး။ မနက္နဲ႔ ညေန။ အသြားနဲ႔ အျပန္ ”

“ တူတာရိွတယ္ေလကြာ။ မင္းကလူ။ မနက္ေရာ ညေနေရာ မင္းဟာ လူပဲ။ မနက္မွာ စက္ျဖစ္ျပီး ညေနမွ လူသားဆန္လို႔မရဘူး။ မင္းနဲ႔ေတာ့ ခက္ပါတယ္ကြာ ”

“ ဒီေတာ့ ငါဘာလုပ္ရမွာတုန္း။ ေနာက္က်မွ သြားရမွာလား ”

“ ခက္ျပီ။ တမင္တကာေတာ့ ေနာက္မက်နဲ႔ေလကြာ။ ေနာက္က်သြားလဲ မင္းစိတ္မပ်က္နဲ႔လို႔ေျပာတာ။ အလုပ္မျပီးလဲ Worry မမ်ားနဲ႔။ ေစာင့္ေနၾကလိမ့္မယ္။ နားလည္လား။ ပို္က္ဆံျဖတ္လည္း ျဖတ္ေပါ့ကြာ။ မင္းက လူျဖစ္လို႔ လူလိုေနခြင့္ရဖို႔ အဓိကပဲ မဟုတ္လား။ ပိုက္ဆံအဓိကဆို ဘိန္းေရာင္းေပါ့ကြ။ ေတာထဲမွာေနေလ။ ပိုက္ဆံေတြ အပံုလိုက္စုထား။ ေနမလား ”

“ မေနပါဘူး။ မင္းေျပာတာလည္း ဟုတ္သလိုလိုပဲ ”

ေျပာရင္းဆိုရင္း ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာထဲကို ေျခအိတ္မခၽြတ္ေသးဘဲ ဝင္လွဲလုိက္တယ္။ ဒီေကာင္က ရံုးဝတ္စံုကိုခၽြတ္ျပီး လူငယ္ေတြပံုစံ T & Jeans ဝတ္ေနတယ္။

“ မင္းဘယ္သြားဦးမလို႔လဲ။ ငါနဲ႔စကားေျပာဦးေလကြာ ”

“ အျပင္ျပန္ထြက္လိုက္ဦးမယ္။ ငါေျပာထားတာေတြ မင္းေတြးထားေလ။ အိပ္ႏွင့္ေတာ့။ ငါျပန္လာမယ္။ မင္းရန္ကုန္ဆက္ဖို႔ ဖံုးကဒ္ဝယ္လာမယ္ ”

“ ေအးကြာ ”

ဒီေကာင္ တံခါးေစာင့္ပိတ္ျပီး ထြက္သြားတယ္။ သူ႔ကို အခန္းျပတင္းကေန လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ လြတ္လပ္တက္ၾကြတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ပဲလို႔။ ဒီလုိနဲ႔ ကိုယ္ကအိပ္ယာထဲေနျပီး စိတ္က ေလွ်ာက္လည္ေနတဲ့ညေတြ၊ စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ မကပ္ဘဲ အိပ္ခဲ့ရတဲ့ညေတြ မ်ားလာခဲ့တယ္။ ဒီေကာင္ေျပာသြားတာေတြ ေတြးရင္းနဲ႔ပဲ … အိပ္မက္ထဲမွာ … ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ေနာက္က်ခဲ့တယ္ေလ။

Seminar News @ Planet !

The following is the link about our Seminar from Planet Portal. Please check and be happy !

http://www.planet.com.mm/news/?linkpage=desc&id=9339

ဘယ္ဘက္တစ္ျခမ္းပဲရိွတဲ့ အဘိဓါန္စာအုပ္ (၁)

ဒီပို႔စ္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုလိုခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကိုရဲ ရဲ႕ ပင္ကိုယ္ေရးလက္ရာေလးပါ။ မူရင္းလက္ရာေလးကို scan လုပ္ျပီး တင္ထားလိုက္ပါတယ္။


ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္ေစာင့့္နတ္ပြဲ (သို႔) တက္စလာ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို အေတြးအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေရးျဖစ္ၾကတယ္။ နာမည္အရင္းျဖစ္ခြင့္မရတဲ့ နာမည္လွလွေလးေတြကို ကေလာင္အျဖစ္ ကိုင္စြဲၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ဘေလာ့ဂ္ဂါတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔နာမည္ေနာက္ကေန သူ႔ဘေလာ့ဂ္အမ်ဳိးအစားေလးကို စိတ္ဝင္စားေအာင္ထည့္ထားတယ္။ လူေတြခ်ည္းပဲ ဘေလာ့ဂ္ေရးတယ္မွတ္တာ - မဟုတ္ဘူးဗ်။ နတ္ေတြလည္း ေရးတယ္။ အဲဒီဘေလာ့ဂ္ နာမည္က Teslanetblog တဲ့။ တက္စလာဆိုတဲ့ နတ္ရဲ႕ဘေလာ့ဂ္ေပါ့ေလ။

ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္စေရးေတာ့ အျခားဘေလာ့ဂ္ေတြကို ေလွ်ာက္သြားျဖစ္တယ္။ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုမွာ ေရးထားတဲ့ ပို႔စ္တစ္ခုမွာ “ ကိုတက္စလာသည္လည္း အေရးၾကဲေသာ္လည္း ေစာင့္ဖတ္ရက်ဳိးနပ္ေအာင္ အေရးေကာင္းသည္ ” လို႔ ေရးထားတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီဘေလာ့ဂ္ကိုသြားလည္ ျဖစ္တယ္။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိတယ္ - ဒီေလာက္အေရးေကာင္းလို႔လဲ နတ္လို႔ နာမည္ခံထားတာကိုးလို႔။

အဲဒါနဲ႔ ဘာနတ္လဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဝင္စားေနတုန္း ပထမအၾကိမ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါ Meeting လုပ္ၾကပါေရာ။ အားလံုးစံုလို႔ တဝက္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အက်ီအျဖဴေလးနဲ႔ လူတစ္ေယာက္တံခါးဖြင့္ျပီးဝင္လာတယ္။ ဘာညာက အားရဝမ္းသာထေအာ္တယ္။ “ ကိုတက္စလာ လာျပီ ” တဲ့။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ပါျပီ - ဘာနတ္လဲဆိုတာ။ ျမွားနတ္ေမာင္ဗ်။ ဘာေတြ ေအာင္သြယ္လုပ္လို႔လဲလို႔ မေမးနဲ႔ေနာ္။ ေအာင္သြယ္လုပ္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ အဟဲ ... ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူးတဲ့နတ္ေတြက ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ခန္႔ခန္႔ၾကီးေတြ။ ဒီနတ္က နည္းနည္းပုျပီး အရြယ္ေသးေတာ့ အဲလိုပံုစံ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူးတဲ့နတ္ဆိုလို႔ ျမွားနတ္ေမာင္ပဲ ရိွတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အခုလို ေျပာရင္ ကိုတက္စလာ စိတ္ဆိုးဦးမယ္။ ျပီးရင္း သူ႔ထီးခ်ဳိင့္ေလနဲ႔ “ ေမာင္ပြတ္ - ျမွားနတ္ေမာင္က ငါ့ေလာက္ နားရြက္ မကားပါဘူးကြာ ” လို႔ မခ်ိတင္ကဲ ေျပာဦးမယ္။

ေျပာမယ့္သာ ေျပာတာပါ။ အဲဒီ ပထမအၾကိမ္ အစည္းအေဝးျပီးကတည္းက အစည္းအေဝးဆိုရင္ သူ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္လုပ္တယ္။ အဲ ... ဒုတိယပိုင္းဆိုလို႔ကေတာ့ ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ေတာင္ ထလိုက္လာတာ။ အရက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေသာက္ဘူး။ မၾကိဳက္လို႔တဲ့။ မၾကိဳက္တာ သူမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သူ႔ဆရာဝန္က။ သူ႔အသည္းက ေသာက္ရင္ ျမန္ျမန္နတ္ဘဝကူးမယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ အရက္မေသာက္ဘဲ ဘီယာကို ျပိဳင္ဘက္မရိွေသာက္တာ ကိုမ်က္လံုး ေပၚမလာခင္အထိပဲ။ ကိုမ်က္လံုးလို ဝါရင့္တစ္ေယာက္ေရာက္လာမွ - ေလ်ာ့ေပးတယ္ထင္လား။ အျပိဳင္ေသာက္တာ။ တစ္ခုေကာင္းတာ ကိုတက္စလာက တတိယပိုင္းမဆက္ဘူး။ အိမ္ကို အေစာၾကီးျပန္တတ္တယ္။ မနက္ ၂ နာရီ - ၃ နာရီေပါ့။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္အေစာၾကီးေလ။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ Blog Times III စလုပ္တယ္။ ဒီေတာ့ အရင္အေဟာင္းေတြက သတင္းေလးေတြ၊ ပံုစံေလးေတြ ျပန္ကိုးကားဖို႔ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ပထမဆံုး သတင္းစာမွာ ကိုတက္စလာကို ဝိုင္းဖမ္းေနတဲ့ ပံုသြားေတြ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တိုိ႔ သတင္းစာ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုရင္ ေက်းဇူးရွင္က သူပဲဗ်။ သူ႔ရုပ္သူ႔ရည္ - သူ႔အေနအထားနဲ႔ မ်က္ႏွာဖံုးတင္လိုက္ေတာ့ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ - ေဒါင္းလုပ္ခ်ျပီး သိမ္းထားတဲ့ မိန္းကေလးေတြဆိုတာ - ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္မွ မရိွဘူးတဲ့။

ကိုတက္စလာပံုႏွင့္ ပထမအၾကိမ္ Blog Times

စတာပါ ကိုတက္စလာေရ - ခင္ဗ်ားဧည့္ခံမယ့္ ညစာစားပြဲကို တကူးတက လာျပီး မစေနာက္ႏိုင္လို႔ အခုလို ပို႔စ္ေလးေရးျပီး စရ၊ေနာက္ရတာပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားထံုးစံအတိုင္း “ ငါ့ေကာင္ၾကီး ေမာင္ပြတ္ ကေတာ့ကြာ ” ဆိုျပီး ေျပာေနဦးမလား။ တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္ဆိုးသမွ်၊ ပူသမွ်ကို အျမဲကူညီလိုက္ေလ်ာခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔၊ ကိုေနဘုန္းလတ္တို႔၊ ကိုစိုးေဇယ်တို႔နဲ႔ အတူတူ ဆိုင္ထိုင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို အျမဲသတိရေနပါတယ္။ အရင္က ခင္ဗ်ားမလာရင္ မရရေအာင္ ေခၚတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားေခၚလို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ တစ္ရက္ေတာ့ ထပ္ေတြ႔ၾကတာေပါ့။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ “ ေအာ္တိုကိုး ေမာင္ပြတ္ ဆ ပါထည့္ထား ” ဆိုတဲ့ပြဲမ်ဳိးေရာေလ။ ခင္ဗ်ားကို ေလွ်ာ့မတြက္ပါဘူးဗ်ာ - တကယ္။

ခြက္ညီ လက္ညီ တို႔ႏွစ္ေယာက္

ကိုတက္စလာ - ဒီေမြးေန႔ကစျပီး ေန႔ရက္တိုင္းကို ေပ်ာ္ရႊင္ျငိမ္းစြာ ျဖတ္သန္းႏိုင္ျပီး ေရးေဖာ္ေရးဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔အတူ သုတ၊ရသနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့စာေတြ ဆက္လက္ေရးသားႏိုင္ပါေစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာကေန ဆုေတာင္းတယ္။

ခင္တဲ့
ေမာင္ပြတ္
၉၊၉၊၂၀၀၇

အလိုရိွသည္

High Technology ျဖင့္ ဖန္တီးထားေသာ စက္ရုပ္မ်ားနည္းတူ အလုပ္လုပ္ေပးႏိုင္ေသာ လူသားမ်ားအလိုရိွသည္။ ေအာက္ပါ အရည္အခ်င္းမ်ား အတိုင္းလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရမည္။

(၁) ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ (၇) နာရီခြဲတြင္ ရထားဘူတာ သို႔မဟုတ္ ကားဂိတ္သို႔ အေရာက္လာႏိုင္ရမည္။ သို႔မွသာ (၈) နာရီရံုးေရာက္မည္။

(၂) ရံုးေရာက္သည္ႏွင့္ စက္ရုပ္မ်ားနည္းတူ ခိုင္းတာလုပ္၊ ေတာင္းတာေပး၊ ေမးတာေျဖ၊ ေစရာသြားႏိုင္ရမည္။ အထြန္႔မတက္ရ။

(၃) ေန႔လည္တြင္ တစ္နာရီ အနားေပးမည္။ ေကာင္းသည္၊ ဆိုးသည္မခြဲျခားဘဲ ေစ်းေပါရာ၊ နီးစပ္ရာတြင္ ၾကံဳသလို စားႏိုင္ရမည္။ တစ္နာရီျပည့္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းရံုးေပၚျပန္တက္လာရမည္။ စက္ရုပ္မ်ားသည္ အခ်ိန္တိက်သည္ကို သတိျပဳပါ။

(၄) ညေန (၅) နာရီထိုးေသာ္လည္း အလုပ္မျပတ္ေသးလွ်င္ တစ္နာရီခန္႔ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရမည္။ စက္ရုပ္မ်ားသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ အခ်ိန္ပိုေၾကး မေတာင္းပါ။

(၅) သင္ျပန္ေသာအခါ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ မန္ေနဂ်ာမွ ဆူစရာမ်ားႏွင့္ ေစာင့္ေနသည္ကို သတိျပဳပါ။

အဲဒီလို အလုပ္မ်ဳိးတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနတယ္။ မနက္ (၈) နာရီ ရံုးေရာက္ဖို႔ (၆)နာရီေလာက္ထ၊ ျပန္ငို္က္၊ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္၊ အဝတ္လဲ၊ ဘုရားရိွခိုးနဲ႔ (၈) သာရံုးေရာက္သြားတယ္ - မနက္စာဆိုတာ လက္ထဲက ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးပဲပါလာခဲ့တယ္။ ရံုးေရာက္လို႔မွ မထိုင္ရေသးဘူး - Night Shift က လႊဲလိုက္တဲ့အလုပ္ေတြက စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ ခံုေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ၾကီး။ အဲဒါေတြ ရွင္းရင္းနဲ႔ပဲ ထမင္းစားခ်ိန္ - စက္ရုပ္လိုဆို အားသြင္းခ်ိန္ ေရာက္ေရာ။ တစ္နာရီ မကုန္ကုန္ေအာင္ ထမင္းစားလိုက္၊ အနီးအနားေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔ အနားယူရတယ္။ မယူလို႔ မရဘူးေလ။ မနက္ကထဲက Run လာရတာ - ၁ နာရီထိုးေနျပီ။ ျပန္တက္ရင္လည္း ဆက္လုပ္ရဦးမယ္မဟုတ္လား။ တစ္နာရီျပည့္ေတာ့ အလုပ္ထဲျပန္ဝင္၊ ဆက္လုပ္၊ နာရီကို ခဏခဏၾကည့္၊ ဒီလိုနဲ႔ (၆) နာရီသာသာမွာ Time Card ျဖတ္တဲ့အဆင့္ကို ေရာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္ေရာက္ရင္ ဘယ္အထုပ္ကိုေတာ့ ရွင္းရဦးမယ္ ... ဆိုတဲ့ အသိေတြနဲ႔ျပန္လာရတာ။ အျခားဝင္စရာ မရိွလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ (၇) နာရီ။ ဘဝတူေလးေတြေခၚျပီး နီးစပ္ရာ Food Court မွာ ထမင္းစား၊ အိမ္ျပန္ အင္တာနက္ခဏသံုး၊ ျပီးတာနဲ႔ အိပ္ရျပန္ေရာ။ မနက္ႏိုးလာေတာ့ .. ထံုးစံအတိုင္း ျပန္စေပါ့ဗ်ာ။ ဒါက Morning Shift ေနာ္။ Night Shift ဆိုလို႔ကေတာ့ .. မေျပာျပရက္ပါဘူး။ ပိတ္ရက္ကေလး တစ္ရက္ရပါတယ္။ ေလွ်ာ္ရဖြတ္ရ၊ အခန္းရွင္းရ၊ လိုတာထြက္ဝယ္၊ အိမ္ကမွာတာ သြားလုပ္ေပးနဲ႔ - မနားရျပန္ဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေခါင္းပါးလာျပီး စက္ရုပ္နဲ႔ တူလာတယ္ဗ်ာ။ ဒီအခ်ိန္ထ၊ ဒါလုပ္၊ ဒီသြား၊ ျပန္လာ၊ ဒါစား၊ အိပ္၊ ျပန္ထ၊ အာ ..... အဲဒါေတြနဲ႔ပဲ လံုးခ်လည္ေနလိုက္တာေလ .... တခါတေလေတာ့ ေတြးေနမိတယ္ ... ငါက စက္ရုပ္နဲ႔တူတဲ့ လူသားလား၊ လူသားလိုခံစားတတ္တဲ့ စက္ရုပ္လားလို႔ ...

ငါတို႔ရဲ႕ ရာဇဝင္ ( Blog Day Seminar Special Post )

ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို MICT ရဲ႕ Conference Hall မွာ ငါ့ သူငယ္ခ်င္း Blogger ေတြ တူညီဝတ္စံုေတြနဲ႔ ေရာက္ေနေလာက္ေရာေပါ့။ လူခ်င္းရင္းႏွီးဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ Online က သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ အခုလို တိုင္းသိျပည္သိ Seminar ၾကီးတစ္ခုကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ က်င္းပႏိုင္ၾကေတာ့မယ္။ သူတို႔အားလံုးၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတာေတြ အရာထင္ေအာင္ျမင္ျပီဆိုတဲ့ အသိနဲ႔အတူ ငါ သူတို႔နဲ႔ အတူရိွေနခြင့္မရတာကိုလည္း သိပ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ ငါျပန္ေတြးေနမိတယ္။ အဲဒီေန႔ေတြတုန္းကေလ ....

“ ကိုေနဘုန္းလတ္ - ခင္ဗ်ားဆဲခ်င္လည္းဆဲေတာ့ဗ်ာ ... ကၽြန္ေတာ္ Conference Hall ၾကီးကို Seminar အတြက္ Booking လုပ္လုိက္ျပီ ”

ဘယ္သူနဲ႔မွ မတိုင္ပင္ဘဲ ငါ လုပ္လိုက္တဲ့အလုပ္အတြက္ ကိုေနဘုန္းလတ္ကို ဖံုးဆက္ျပီး အေၾကာင္းၾကားလိုက္တယ္။ နာရီဝက္အတြင္းမွာ ကိုညီလင္းဆက္နဲ႔ ကိုေနဘုန္းလတ္တို႔ MICT ေရာက္လာၾကတယ္။ အခန္းေတြ လိုက္ၾကည့္၊ ကုန္က်စရိတ္တြက္နဲ႔ ငါ လည္းရံုးမတက္ျဖစ္ဘူးေလ။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ကိုညီလင္းဆက္ က Sponsor ေတြ စရွာေပးတယ္။ အဲဒီတုန္းက Seminar လုပ္ဖို႔ ၂ လ တိတိလိုေသးတယ္။ ရက္ ၆၀ ေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ရန္ကုန္က Blogger ေတြ လူစုျပီးအစည္းအေဝးလုပ္တာ၊ တာဝန္ခြဲေပးတာ၊ မႏၲေလးက Blogger ေတြကို ဖိတ္ၾကားဖို႔ေတြ၊ Seminar အတြက္ျပင္ဆင္တာေတြနဲ႔ မနားၾကရေတာ့ဘူး။ အစည္းအေဝးဆိုတာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူးေလ။ ျပီးေတာ့ Logo ကိစၥလို အမ်ားသေဘာေတာင္းရမယ့္ အလုပ္ေတြလည္း လုပ္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ စင္ေပၚတက္မယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေျပာရမယ့္ စကားေတြကို စာစီရေသးတယ္။ သူတို႔ အဲဒီလိုအလုပ္မ်ားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ငါ က ဘာတာဝန္မွမခံဘဲ ႏို္င္ငံျခားကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ငါ သြားမယ့္ညေရာက္ေတာ့ ကိုေနဘုန္းလတ္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေသးတယ္။

“ မင္းမရိွရင္ ငါေတာ့ တအားေလ်ာ့ျပီကြာ။ Seminar ကိစၥ ငါ့တာဝန္ထားပါ။ မင္း စိတ္ေအးေအးသာသြားေတာ့ ” လို႔ သူေျပာတယ္။ ငါစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ငါက သိပ္အကူအညီေပးႏိုင္တဲ့လူ မဟုတ္ေပမယ့္ အခ်ိန္ေပးႏိုင္တဲ့လူေတာ့ ဟုတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ငါ ဒီေရာက္ေတာ့လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ Seminar သတင္းေတြ နားေထာင္ေနခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေပမယ့္ ရက္ေျပာင္းလဲျခင္း မရိွဘဲ သတၱိရိွရိွက်င္းပမယ့္ ဒီပြဲကို ငါ ျမင္ခ်င္လိုက္တာ ... ငါ ရိွေနခ်င္တာ ...

တခ်ိန္က အစည္းအေဝးတစ္ခု။ ငါကလြဲရင္ အားလံုးအဲဒီမွာ ရိွေနၾကမယ္ ( ကိုစစ္အိမ္ထံမွ ကူးယူးေဖၚျပပါသည္ )

ငါမ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ MICT ထဲမွာ MBS တံဆိပ္ပါတဲ့ အက်ီေတြနဲ႔ ငါ တို႔ Blogger ေတြ စည္ကားေနေလာက္ျပီ။ ငါ့ကို Blogger တစ္ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္၊ ဒီအသိုင္းအဝိုင္းထဲေရာက္လာေအာင္ တြန္းပို႔ခဲ့တဲ့ ကိုဘလာေဂါက္ တစ္ေယာက္ ခုခ်ိန္ဆို သူကိုယ္တိုင္စီစဥ္တဲ့ T-Shirt ဝတ္ျပီး သူမ်ားေတြကို လိုက္စေနမွာ ငါ အေသအခ်ာသိတယ္။ ထာဝရေနာက္က်ေရးသမား ကိုညီလင္းဆက္ကေတာ့ ကင္မရာေတြနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ သူ႔ကင္မရာေတြနဲ႔ ဒီေန႔ပြဲကို မွတ္တမ္းတင္မယ္လို႔ ငါ ရိွတုန္းက ေျပာဖူးတယ္ေလ။ ကုိေနဘုန္းလတ္၊ ကိုစိုးေဇယ်၊ ကုိုျဖိဳး ... အခုခ်ိန္မွာ အေသးစိတ္စီစဥ္ရမွာေတြကို စီစဥ္ရင္း ဟုိေျပးဒီေျပး ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ကိုတက္စလာကေတာ့ သူ႔ပင္ကိုယ္ဟန္ မပြင့္တပြင့္ျပံဳးရင္း Laptop နဲ႔ Projector ဆက္ဖို႔လုပ္ေနမလားပဲ။ အစက သူက အဲဒါေတြ တာဝန္ယူမယ္တဲ့ေလ။ Live Blog ကို အသက္သြင္းမယ့္ ကိုေက်ာ္ေဇယ်လည္း အလုပ္မ်ားေနေလာက္ေရာေပါ့။ ငါ သူနဲ႔ ရင္းႏွီးခြင့္ မရလိုက္ဘူး။ ေနာက္ျပီး ကိုမ်က္လံုး၊ ကိုစစ္အိမ္၊ ကိုခ်စ္စမ္း ... ဘယ္သူမွ ခန္႔ခန္႔ၾကီးထိုင္ေနရမွာ မဟုတ္ဘဲ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကမွာပါ။ ငါ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ မိန္းကေလးထဲက မဘာညာနဲ႔ မမီ၊ ပင့္ဂိုး၊ စိတ္ကူး ...တကယ္ပဲအားလံုးစံုေနၾကျပီလား။ ငါ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ငါ ခင္တဲ့လူေတြက ငါ ျမင္ခ်င္တဲ့ပြဲကို လုပ္ၾကေတာ့မယ္ ... ဒါေပမယ့္ ငါက အေဝးမွာ ...

ေနာက္တစ္ခု သတိရမိတာက ဒုတိယအၾကိမ္အစည္းအေဝးျပီးကတည္းက ငါတို႔အက်င့္လုပ္ခဲ့တဲ့ ဒုတိယပိုင္း။ အစည္းေဝးျပီးတိုင္း တေနရာရာ ေျပာင္းထုိင္ျပီး စားလိုက္ေသာက္လိုက္နဲ႔။ ပိုျပီး ရင္းႏွီးေစသလို သိပ္လည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ ေမာလာသမွ်ေတြ ေပ်ာက္ေစခဲ့တယ္။ Blog Times ဆိုတဲ့ သတင္းစာေလးလဲ အဲဒီဒုတိယပိုင္းေတြကေန ေမြးဖြါးခဲ့တယ္ေလ။ ဒီေန႔ေရာ ... ဒုတိယပိုင္းရိွေသးလား ... ရိွသင့္တာေပါ့။ သူတို႔အားလံုး ပင္ပန္းလွျပီ။ မနက္ပိုင္းမွာ ေမာခဲ့တာေတြ၊ လြဲခဲ့တာေတြ စၾက၊ေနာက္ၾကနဲ႔ MBS ၾကီးတည္ျမဲဖို႔ ခြက္တိုက္ဆုေတာင္းမယ့္ ဒီပြဲကို္လည္း ငါလြဲခဲ့ရျပန္ျပီ။

why-do-we-blog ေရွ႕က ေမာင္ပြတ္

ငါနာရီၾကည့္ျပီး ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို အခမ္းအနားစေတာ့မယ္လို႔ ေတြးေနမိတယ္။ သူတို႔ဟာ ခမ္းနားတဲ့ ခမ္းမၾကီးထဲမွာ ေနရာယူေနၾကေလာက္ေရာေပါ့။ ငါကေတာ့ ငါ့ေနရာလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ အိပ္ခန္းက်ဥ္းထဲက ကြန္ျပဴတာစားပြဲမွာထိုင္၊ Live Blog အတြက္ F5 ေပၚလက္တင္ရင္း အသင့္ေစာင့္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ ငါ့အလုပ္နားရက္က တနဂၤေႏြမွပါ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျမင္ခ်င္လို႔ ငါ စေနနဲ႔ ရက္လဲယူျပီး ေစာင့္ေနတာေလ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ငါလြမ္းေနတယ္။ ဒီလူေတြေရာ .. ငါ့ကို အမွတ္ရေနစဲလား .... ေနာက္ျပီး Coffee King နဲ႔ Service + ၊ ၁၉ လမ္းက ညေနခင္းေတြ ... ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ... ငါတို႔သမိုင္းမွာ ဒီေန႔ကေတာ့ တကယ့္ကို ရာဇဝင္တြင္ေစခဲ့ျပီေလ။

MBS အဖြဲ႔ၾကီးႏွင့္ Seminar ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ အထူးၾကိဳးပမ္းကူညီေပးခဲ့ၾကေသာ ရပ္ေဝး၊ ရပ္နီးမွ ဆရာသမား၊ သူငယ္ခ်င္း၊မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို အထူးပင္းေလးစားလ်က္ ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း။