ဘြဲ႕ယူေသာေန႕
ရွက္ေတာ့ရွက္သည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို အေဝးသင္ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ေတာ့ တစ္သက္မွာတစ္ခါသာ လုပ္ျဖစ္ေသာအလုပ္ျဖစ္သည္။ ဒီေနရာကို ေရာက္လာဦးေတာ့ ခုလို ဝတ္ရုံဖားဖားၾကီးႏွင့္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ေတာ့။ ထို႕ၾကာင့္ အမ်ားနည္းတူ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွက္ရွက္ႏွင့္ပင္ ဓါတ္ပံုရုိက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေနရာကေတာ့ သစ္ပုတ္ပင္ၾကီးေျခရင္းပင္ျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဒီေက်ာင္းေတာ္ၾကီးက ပတ္သတ္မႈ မရွိသေလာက္နည္းသည္။ အခုဘြဲ႕လာယူရတာကိုလည္း မ်က္ႏွာပူသလို ခံစားရသည္။ ကိုယ္ႏွင့္မေတာ္ေသာ အကၤ်ီၾကီးဝတ္ထားရသလို ျဖစ္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အေဝးသင္ ေက်ာင္းသားသာ ျဖစ္သည္။ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ လက္ေတြ႕လုပ္ရသည္။ သထံုလမ္း ကိုသာ ေရာက္ခ်င္ေရာက္သည္။ Main ထဲကိုမဝင္ျဖစ္။ အလြန္ေရာက္ခဲလွသည္။ ေက်ာင္းတက္တာ တစ္ေနရာ၊ ဘြဲ႕ယူတာ တစ္ေနရာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္သည္။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္အခမ္းအနားကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခမ္းမမွအပ အျခားေနရာတြင္ က်င္းပပါက ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားျခင္း၊ ျပီးျပည့္စံုျခင္း၊ သမားဂုဏ္ေျမာက္ျခင္း စသည့္ အထူးထူးေသာ ဝိေသသတို႕သည္ ေပ်ာက္ဆံုးေနမည္္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဒီေနရာ၊ ဒီခမ္းမသည္ ပညာတတ္တို႕ဧ။္ေနရာ၊ ရင့္က်က္ျခင္းဧ။္ သေကၤတ၊ ဂုဏ္သေရတို႕ဧ။္ ဆံုဆည္းရာ။ ဒီပရဝဏ္ၾကီးတြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ သမိုင္းဝင္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ့ မ်ားလွသည္။ Bio နဲ႕ Botany ကလူေတြေျပာသလို အပင္ေတြသည္သက္ရွိသာဆိုပါက ထိုအျဖစ္အပ်က္တို႕ဧ။္ အမွန္တရားမ်ား၊ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ား၊ အေကာင္အထည္မေပၚခဲ့ေသာ အၾကံအစည္မ်ားကို အစအဆံုးသိရွိေနခဲ့သူမွာ ယခု ကၽြန္ေတာ္ေက်ာခ်င္းကပ္ထားေသာ သစ္ပုတ္ပင္ၾကီးပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးထဲတြင္ေတာ့ သစ္ပုတ္ပင္ၾကီးသည္ ေမာ္ကြန္းထိန္းၾကီးႏွင့္တူသည္။ မိသားစုလိုက္ေက်ာင္းထဲမွာေနေသာ ေက်ာင္းေစာင့္ၾကီးႏွင့္တူသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဧ။္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဝတ္ရံုၾကီးႏွင့္ လည္းတူသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ဘြဲ႕ယူလာသူ ေမာင္မယ္တို႕ သူ႕ကိုေနာက္ခံျပဳ (ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဂုဏ္ျပဳသည္ဟု ထင္သည္) ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကသည္ကို သေဘာၾကဟန္ႏွင့္ မေမာမပန္း Post ေပးေနတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ငံု႕ၾကည့္ျပီး “ ေအာ္… မင္းတို႕လည္းဘြဲ႕ယူၾကျပီလား၊ မင္းကငါနဲ႕ဓါတ္ပံုရိုက္မလို႕လား၊ ရိုက္ပါကြာ၊ မင္းမိဘေတြတုန္းကလည္း ဒီလိုလာရိုက္တာပါပဲ၊ ေအာ္…သူတို႕လည္းပါလာၾကတာကို၊ ငါျဖင့္ မွတ္ေတာင္မမွတ္မိဘူး၊ မင္းအေမက ငယ္ငယ္က သိပ္စိတ္ေကာက္တာကြ၊ သူတို႕ခ်င္းစိတ္ဆိုးရင္ ငါ့ေဘးမွာထိုင္ျပီး စာရင္းရွင္းတတ္ၾကတယ္၊ ေနပူမွာစိုးလို႕ ငါ့အကိုင္းအခက္ေတြနဲ႕ေတာင္ ကာေပးရေသးတယ္ကြ၊ မင္းအေဖကေတာ့ သိပ္အစအေနာက္သန္တာ၊ သူတို႕အတန္းဆင္းလာရင္ စၾကေနာက္ၾကနဲ႕ ဆူညံေနေတာ့တာ… ေအးေလ … ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေလာက္ရိွျပီပဲ … သူတို႕ကေတာ့ဘယ္မွတ္မိမလဲ… ငါကသာ… ” ဆိုျပီး ေတြးေတာေျပာဆိုေနပါလိမ့္မည္။
ဒီသစ္ပုတ္ပင္ၾကီးကို ဘယ္သူစိုက္ခဲ့သလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္တသက္တာတြင္ေတာ့ သစ္ပုတ္ပင္ဆိုလွ်င္ ဒီအပင္ၾကီးတစ္ပင္တည္းသာ ျမင္ဖူးပါသည္။ ေငြေရာင္ထေနေသာ အေရျပားႏွင့္ ထီးထီးမားမားရပ္တည္ေနေသာ သစ္ပုတ္ပင္အိုၾကီးကို မႈိင္းျပာျပာေကာင္းကင္ၾကီး ေနာက္ခံထားၾကည့္ရသည္မွာ ၾကည့္မဝႏိုင္ေပ။ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ဧ။္ သေကၤတတစ္ခုအျဖစ္ရိွေနေသာ ထုိသစ္ပုတ္ပင္ၾကီးသည္ တကၠသိုလ္ႏွင့္ပတ္သတ္လာလွ်င္ သူမသိတာ၊ မမွီလိုက္တာေတာ့ မရိွႏိုင္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ဆရာ Judson ကိုလည္းသိမည္။ ကိုေအာင္ဆန္းကိုလည္း သိမည္။ ဦးသန္႕ကိုလည္းသိမည္။ အဓိပတိလမ္းေပၚမွ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းမ်ားကိုလည္း သိပါလိမ့္မည္။ နာမည္ေက်ာ္ ၈ ေလးလံုး အေရးအခင္းၾကီးကို လည္းသိပါလိမ့္မည္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲကို Under Graduate ေက်ာင္းသားသစ္ေတြ ေရာက္မလာေတာ့တာလည္း သတိထားမိပါလိမ့္မည္။ ေနာက္ျပီး ေက်ာင္းၾကီးက ပန္းျခံၾကီးနဲ႕တူလာတာလည္း သိပါလိမ့္မည္။ သူေတာင္ျခံခတ္ခံထားရျပီပဲ။
ဓါတ္ပံုရိုက္ေနစဥ္ ခဏေလးအတြင္း ကၽြန္ေတာ္ေတာင္စဥ္ေရမရ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိျခင္းျဖစ္သည္။ အရင္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ေသာ သစ္ပုတ္ပင္ၾကီးမွာ ယခုေတာ့ ျခံက်ဥ္းေလးအတြင္းမွ အတိတ္တို႕ကို လြမ္းေမာေနေပလိမ့္မည္။ အသိအကၽြမ္းေဟာင္းမ်ားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါလိမ့္မည္။ ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ ... ကၽြန္ေတာ္လည္း သစ္ပုတ္ပင္ၾကီးႏွင့္ ရင္းႏွီးခ်င္လာခဲ့ပါသည္။
1 comment:
I always miss the Yangon University whenever I read the things concerned with our Uni or I listen the Uni songs. Like you, I was quite lucky to attend the Honours class and graduation ceremony in Main Campus. Some of my friends had to attend in Dagon Uni and their graduation was also there. They were unhappy and I felt like that. The Main campus including Judson, Thit Poat Tree, Graduation Hall, Taung Gu Saung, Yarmanya Saung, etc, ... were lonely without the fresh undergraduates students. Hope one day the Main Uni will be alived again with fresh students. Thanks.
Post a Comment