ရယ္ေမာေနတဲ့အသံေတြ၊ အခ်င္းခ်င္းတီးတိုး စကားေျပာသံေတြအားလံုး ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး ေၾကာက္လန္႔အံ့ၾသသံေတြနဲ႔အတူ ကင္မရာမီးေတြ တျဖက္ျဖက္လင္းလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္လို႔ေတာ့ သူတို႔ သိပံုမေပၚပါဘူး။ သူတို႔ ေၾကာက္သြားတာက ၆ မီတာအကြာက က်ဳံးၾကီးျခားထားတဲ့ ဘဂၤလားက်ားျဖဴၾကီးသံုးေကာင္က လူေတြဘက္ကို ခုန္ကူးမယ္ တကဲကဲလုပ္ေနလို႔ပါ။ တစ္ေကာင္က ေနာက္ေျခေပၚအားျပဳျပီး မတ္တပ္ရပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတယ္။ တစ္ေကာင္က ကူးလာလို႔ရမယ့္ လမ္းေၾကာင္းကို အသည္းအသန္ရွာေနတယ္။ တစ္ေကာင္က လူေတြဘက္ကို မ်က္ေျချပတ္မခံ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ လူေတြဘက္လို႔ သူမ်ားေတြထင္ေပမယ့္ အဲဒါကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတာဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ပဲသိတယ္။ ပါးစပ္ေတြကလည္း တိရစာၦန္ရံုတစ္ခုလံုး ၾကားရေအာင္ကို ဟိန္းေဟာက္ေနတယ္။ ျခေသၤ့ေတြကလည္း အားက်မခံဟိန္းေဟာက္ေနတာမ်ား ကမာၻပ်က္ေနသလား မွတ္ရတယ္။ တခ်က္ တခ်က္ ဆင္ေအာ္သံေတြေတာင္ ၾကားရတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလိုပဲ တာဝန္ရိွသူေတြေရာက္လာျပီး က်ားေတြကို အစာေကၽြးျပီး ထိန္းၾကည့္တယ္။ ေသြးေတြစိုေနတဲ့ အမဲသားေတြကို လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ လူေတြဘက္ကိုပဲ ကူးဖို႔ၾကိဳးစားေနတုန္းပဲ။ တာဝန္ရိွသူေတြက ေမ့ေဆးေသနတ္ေတြေတာင္ ျပင္ေနျပီျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ထြက္လာေတာ့မွ က်ားေတြလည္း မေက်မနပ္နဲ႔ အဟင္းဟင္းေအာ္ျပီး နည္းနည္းျငိမ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းက အရိပ္ေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ ထိုင္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ငယ္ဘဝကို ျပန္ေတြးေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဒီက်ားေတြ ဘယ္လို ပတ္သတ္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ အကၤ်ီရင္ဘတ္က ၾကယ္သီးႏွစ္လံုးျဖဳတ္လိုက္ျပီး ေလပူေတြကို မႈတ္ထည့္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းမွာ က်ားသားေရကို က်စ္ထားတဲ့ၾကိဳးနဲ႔ ဆြဲထားတဲ့ လက္မရဲ႕ လက္သည္းခံြေလာက္ က်ားမာန္စြယ္ကေတာ့ ေခၽြးေတြနဲ႔ ရြဲစိုလို႔ေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖက ေရွးေဟာင္းပစၥည္းနဲ႔ ထူးဆန္းတဲ့ပစၥည္းေတြကို ေစ်းမေရွာင္တမ္း ေပးဝယ္တဲ့ ဝါသနာရိွပါတယ္။ သူ႔မွာ ဝါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္လည္း ရိွေသးတယ္။ သူတို႔ေလးေယာက္ေပါင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ရဲ႕ ေျမတိုက္ခန္းကို ျပခန္းၾကီးသဖြယ္ လုပ္ထားျပီး ေရွးေဟာင္းရုပ္တုေတြ၊ စာအုပ္ေတြ၊ ေပစာေတြသာမက တိရစာၦန္မ်ဳိးစံုရဲ႕ သားေရ၊ ခ်ဳိ၊ အစြယ္ေတြ စံုေနေအာင္ ရိွပါတယ္။ လိုရင္းေျပာရရင္ေတာ့ တစ္ေန႔မွာ သူတို႔ဟာ ကခ်င္ျပည္ကေန က်ားမာန္စြယ္တစ္ခု ရလာပါတယ္။ ရိုးရိုးက်ားအစြယ္ေတြထက္ ရွားပါးျပီး အစြမ္းထက္တဲ့ မာန္စြယ္ကို ကိုးေတာင္ျပည့္တဲ့ က်ားထီးၾကီးေတြမွာပဲ ရိွတတ္ျပီး ညာဘက္ျခမ္းမွာ ရိွပါတယ္။ တစ္ေထာင္မွာ တစ္ေကာင္သာရိွတဲ့ မာန္စြယ္ပါတဲ့က်ားကို အျခားက်န္တဲ့က်ားေတြက အလြန္ပဲမနာလိုျဖစ္ၾကျပီး အုပ္ဖြဲ႔တိုက္ခိုက္ေလ့ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မာန္စြယ္နဲ႔ က်ားပဲအႏိုင္ရေလ့ရိွပါတယ္။ အဲလိုထူးျခားတဲ့ မာန္စြယ္ၾကီးပါတဲ့ က်ားေခါင္းၾကီးတစ္ခုကို ေဖေဖ့တို႔က ၾကိဳက္ေစ်းေပးဝယ္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ထူးျခားတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကိုလည္း ေရွးစာေတြမွာဖတ္ျပီး လူနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္စပ္မယ္ဆိုတာ ရွာေဖြၾကပါတယ္။ သူတို႔ စာအုပ္ထဲမွာ ေတြ႕တာေတြ၊ ကခ်င္ျပည္က ဒူးဝါးေတြေျပာတဲ့စကားေတြအရဆို ဒီအစြယ္ဟာ လူစစ္စစ္ကို လူက်ားလို႔ ေခၚတဲ့ သမန္းက်ားအျဖစ္ေတာင္ ပံုေျပာင္းႏိုင္တယ္ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ရြယ္တဲ့ ကေလးေတြ၊ တနည္းအားျဖင့္ က်ားနဲ႔အသက္တူတူေလာက္ ရိွတဲ့လူကိုပဲ လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ အသက္ ၄ ႏွစ္ေလာက္ပဲရိွေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အစမ္းသပ္ခံျဖစ္လာပါတယ္။ က်ားမာန္စြယ္ကိုေသြးျပီး က်ားသည္းေျခနဲ႔ ေရာေသာက္ခဲ့ရသလို ညတိုင္းလည္း က်ားမာန္စြယ္ေသြးထားတာကို လိမ္းရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေသြးခဲ့ၾကသလဲဆိုရင္ ဆင္စြယ္ထိပ္ဖူးလို မာေက်ာလွတဲ့ ငါးလက္မေလာက္ က်ားမာန္စြယ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္အခုဆြဲထားတဲ့ လက္သည္းခြံေလာက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလို ေန႔စဥ္နီးပါး လိမ္းလိုက္၊ ေသာက္လိုက္ကို ၁၆ ႏွစ္ေလာက္လုပ္လာတဲ့အက်ဳိးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သမန္းက်ားေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ဆံေတြဟာ က်ားလိုပဲက်ဥ္းလာျပီး မ်က္လံုးေတြနီလာပါတယ္။ အသားအေရေတြ ၾကမ္းသလိုလိုျဖစ္လာျပီး ကုိယ္နံ႔ကလည္း နံတာမဟုတ္ေပမယ့္ ပံုမွန္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ လက္သည္းေတြဟာ သာမန္လက္သည္းညွပ္နဲ႔ ညွပ္လို႔မရဘဲ ကြမ္းညွပ္လိုဟာမ်ဳိးနဲ႔ ညွပ္ရပါတယ္။ အသားစိမ္းၾကိဳက္တာမ်ဳိးေတာ့မရိွဘဲ အသီးအရြက္နဲ႔ ငါးေတာ့ မစားပါဘူး။ အသံေတြဟာလည္း ခပ္ေအာေအာျဖစ္ေနပါတယ္။ ထူးျခားတာက ကၽြန္ေတာ္အားသိပ္ေကာင္းတာနဲ႔ ေဒါသထြက္လြယ္တာပါပဲ။ ခပ္ပုပုတုတ္တုတ္ ကိုယ္ခႏၶာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရိုက္လိုက္ရင္ ေတာ္ရံုလူ ပစ္လဲက်သြားတတ္ပါတယ္။ စိတ္ဆိုးရင္ ထိုးတာၾကိတ္တာထက္ မ်က္ႏွာကို လက္သီးနဲ႔ပုတ္ရတာကို ပိုသေဘာက်ပါတယ္။ က်ားေတြကို ရုပ္ရွင္ေတြမွာျမင္ရင္ သနားစရာအေကာင္ေလးေတြလို ခံစားရျပီး ငါလုပ္ရင္ေသဦးမယ္ဆိုတာမ်ုဳိးေတြးမိလို႔ တစ္ေယာက္တည္း ရယ္ေနျဖစ္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စရိုက္ေတြကို ေလ့လာေနတဲ့ ေဖေဖနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက အနားမွာ အျမဲရိွေနသလို ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကိုလည္း ကင္မရာေတြ တပ္ထားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၂၀ ျပည့္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ ေဖေဖက ခပ္ေသးေသးပဲက်န္ေတာ့တဲ့ က်ားမာန္စြယ္ကို က်ားသားေရနဲ႔ပဲက်စ္ျပီး လည္ပင္းမွာဆြဲေပးထားပါတယ္။ အဲဒါေလးဆြဲလိုက္မွပဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဆံုးရႈံးထားတဲ့ တစံုတရာကို ျပန္ရလိုက္သလိုျဖစ္ျပီး ယံုၾကည္မႈေတြ ရလာတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ ရမ္းကားခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ခၽြတ္ထား ၾကည့္ေသးတယ္။ မရဘူး။ ဒါဝတ္ထားမွ ေနသာသလိုျဖစ္ျပီး မရိွရင္ ေခါင္းမရိွသလိုျဖစ္ျဖစ္ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ လိုလိုခ်င္ခ်င္ ဆြဲထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မရမ္းကားျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ထိမ္းသိမ္းႏိုင္ပါတယ္။ တခါကေတာ့ အစအေနာက္သန္တဲ့လူေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္လို႔ မ်က္ႏွာကို ပုတ္လိုက္တာ ဦးေခါင္းခြံအက္သြားတယ္။ လာကိုက္တဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ကို ျပန္ကန္လိုက္တာ ေျခေထာက္က ေခြးဗိုက္ထဲ နစ္ဝင္ျပီး ထုတ္ခ်င္းေပါက္ၾကီး စိုက္ေနဘူးတယ္။ ေခြးဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ က်ားမာန္စြယ္ဆြဲထားကာမွ ေခြးေတြက မလန္႔ဘဲ လာလာကိုက္ခ်င္ေနၾကတယ္။ ကိုက္တိုင္းလဲ ကိုက္တဲ့ေကာင္ ေသတာမ်ားတယ္။ တိရစာၦန္ရံုသြားလို႔ကေတာ့ တျခံလံုး ငရဲပြက္သလို ဟိန္းၾက၊ ေအာ္ၾကနဲ႔ေလ။ ဘာေၾကာင့္ က်ားမာန္စြယ္ကို မေၾကာက္ဘဲ လိုခ်င္ၾက၊ သတ္ခ်င္ၾကသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မေတြးတတ္ဘူး။
၂ ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ့ ေဖေဖဆံုးသြားတယ္။ မဆံုးခင္မွာ ဒီက်ားမာန္စြယ္နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး သုေတသနလုပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမွာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘြဲ႔ယူျပီးတာနဲ႔ ဒီကိစၥကို ဆက္တိုက္ေလ့လာခဲ့တယ္။ အာဖရိက၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္သာမက အေမရိကန္က စာၾကည့္တိုက္ေတြဆီလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္။ သိလာတာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပါ။ အမ်ားစုတူတာေတြထဲက တစ္ခုကေတာ့ က်ားမာန္စြယ္ကို ထိမ္းသိမ္းထားသူဟာ သူမ်ားသတ္လို႔ ေသကိုေသတယ္ဆိုတာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က လူသတ္ခံရတယ္၊ တခ်ဳိ႕က ကားတိုက္ခံရတယ္၊ တခ်ဳိ႕ ပင့္ကူျဖစ္ျဖစ္ကိုက္ျပီး ေသရတယ္။ စင္ကာပူကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က စာအုပ္တစ္အုပ္ ေပးတယ္။ အဲဒီစာအုပ္က က်ားက်ိန္စာဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ခပ္ပါးပါးစာအုပ္ေလးက က်ားေတြရဲ႕ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေဖၚထုတ္ထားပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္မွာ က်ားမာန္စြယ္ေၾကာင့္ ေသဆံုးသူ ၂၀၀ ေက်ာ္ရိွတယ္တဲ့။ ၂၀၀ ကိုဘယ္ေလာက္ေက်ာ္ေနျပီလဲ - ကၽြန္ေတာ္ေရာ ဒီလုိေသမလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းက သိပ္ကိုေမးလို႔ေကာင္းေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ သူမ်ားသတ္လို႔ မေသခ်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က က်ားမာန္စြယ္ကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ က်ားမာန္စြယ္ကို က်ားေတြကိုပဲ ျပန္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ အခု စင္ကာပူတိရစာၦန္ရံုကို လာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေနရာက သတိျပန္ဝင္လာေတာ့ ညေန ၅ နာရီခြဲေနပါျပီ။ ၆ နာရီပိတ္တဲ့ တိရစာၦန္ရံုဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျမန္ျမန္ျပန္ေပးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ လူေတြကလည္း က်ားေတြနားမွာ တိုးေဝွ႕ေနၾကည္တုန္းပါပဲ။ ခက္တာက တိရစာၦန္ေတြဆီကို သစ္ရြက္ကေလးနဲ႔ေတာင္ ပစ္ေပါက္ခြင့္မေပးတာကို ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုပစ္ေပးမလဲဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲေတြကို ရွင္းျပလည္း သူတို႔နားလည္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္မိုးေတြေမွာင္က်ျပီး မိုးစရြာတယ္။ က်ားကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ လူေတြလည္း အမိုးေအာက္ထဲ ေျပးဝင္သြားၾကတယ္။ က်ားနားမွာ လူရွင္းျပီ။ အခြင့္အေရးကို အသံုးခ်ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္ပင္းက က်ားသားေရၾကိဳးကို ဆြဲျဖတ္ျပီး က်ားျခံနားကပ္လာလိုက္တယ္။ က်ားေတြကေတာ့ ခုနလိုပဲ ဟိန္းေဟာက္ေနၾကျပန္ျပီေလ။ က်ားေတြနားကို ဒီအစြယ္ေလးေရာက္ဖို႔က သိပ္ေတာ့မလြယ္ပါဘူး။ ခပ္ေသးေသးေလးျဖစ္လို႔ ေပါ့ေနသလို ေလကလည္း တိုက္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း စဥ္းစားျပီး အားကုန္ပစ္ရင္ ေရာက္ေလာက္ပါတယ္လို႔ေတြးျပီး လက္ကိုေျမွာက္လိုက္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက က်ားသံေၾကာင့္ေရာက္ေနလဲမသိတဲ့ ရဲတစ္ေယာက္က လက္ကို ေသနတ္နဲ႔ရိုက္ခ်လိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲက က်ားမာန္စြယ္လည္း က်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျခားထားတဲ့ က်ဳံးအစပ္ကုိက်သြားတယ္။ ေဒါသျဖစ္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရဲကိုလွည့္ထိုးမယ္အလုပ္ ရဲက ေသနတ္နဲ႔ဦးေအာင္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ညာဘက္ပုခံုး ပူထြက္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း က်ဳံးထဲကို လည္က်သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က်သြားတဲ့ ေနရာေဘးမွာ က်ားမာန္စြယ္ကို လွမ္းေတြ႕တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေဒါသသိပ္ထြက္ေနတဲ့ က်ားျဖဴၾကီးသံုးေကာင္ကလည္း က်ဳံးၾကီးထဲကို ခုန္ဆင္းလာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ က်ားမာန္စြယ္ကို ေကာက္ယူျပီး “ ေရာ့ မင္းတို႔ပစၥည္း။ ျပန္ယူထားေတာ့ ” လို႔ေအာ္ျပီး ပစ္ေပးလိုက္မယ္အလုပ္မွာ လူစကား နားမလည္တဲ့ က်ားေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ေကာင္ျပီး တစ္ေကာင္ ... တစ္ေကာင္ျပီး တစ္ေကာင္ …
(တိရစာၦန္ရံုသြားလည္ျပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေရးထားတာပါ)
