Blog Times III ႏွင့္ အသိေပးလိုျခင္း

အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ Issue အသစ္ မထုတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ Blog Times ကို ဒီေန႔ေတာ့ စာဖတ္သူလက္ထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရာက္ပို႔ပါျပီ။ ဒီတပတ္မွာလည္း ပါေနၾကေခါင္းစဥ္ေလးေတြ မပ်က္မကြက္ ပါဝင္ခဲ့ျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုဘလာေဂါက္အျပင္ ကိုဇင္ကိုလတ္နဲ႔ ကိုမ်က္လံုးတို႔က အထူးအားျဖည့္ ကူညီထားပါတယ္။ ကိုစစ္အိမ္၊ ဘာညာ နဲ႔ အျခားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း ဓါတ္ပံုနဲ႔ သတင္းေတြ ေထာက္ပံ့ၾကပါတယ္။ ေစာင့္ရက်ဳိးနပ္ေအာင္ Issue I မွာ ၆ မ်က္ႏွာ၊ Issue II မွာ ၈ မ်က္ႏွာပဲ ရိွခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ၁၀ မ်က္ႏွာတိတိကို ေၾကာ္ျငာမ်ဳိးစံုနဲ႔ တြဲဘက္တင္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ဒီတပတ္မွာေတာ့ လက္ရိွျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အေျခအေနေလးေတြကို မူတည္ျပီး ဟာသ ေရးထားတာေလးေတြလည္း ပါေနပါတယ္။ ဒါဟာ လက္ရိွၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေနသူေတြ၊ တကယ္အပင္ပန္းခံေနသူေတြကို ေလွာင္ေျပာင္လိုျခင္း၊ သူတို႔ ပင္ပန္းေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဟာသလုပ္လိုျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ အပန္းေျပရံု သက္သက္ရည္ရြယ္ပါတယ္။ ထိုနည္းတူစြာ ဆီမနာနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ဟာသေလးေတြဟာလည္း တကယ့္ကို ပြဲျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့သူေတြ၊ ေဟာေျပာေပးခဲ့သူေတြကို နစ္နာေစလိုျခင္းမရိွဘဲ ျပန္ေတြးျပီး ရယ္ေမာႏိုင္ေအာင္ ေရးသားျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစအေနာက္လြန္သြားရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္သတင္းမပါလာလုိ႔ စိတ္ဆိုးသြားရင္ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါလို႔ အရင္လိုပဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗမာ Blogger ေတြ နယ္ေျမခြဲျခားျခင္းမရိွဘဲ အရင္လို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စည္းစည္းလံုးလံုးရိွေနဖို႔ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကေနလည္း ဆုေတာင္းပါတယ္။

ကဲပါ ... ကၽြန္ေတာ္ေလရွည္ေနတာနဲ႔ ဖတ္ရမယ့္အခ်ိန္ေတြ ေနာက္က်ေနပါဦးမယ္။ Connection ေႏွးတဲ့ေနရာက သူငယ္ခ်င္းေတြ ယူလို႔ရ၊ ဖတ္လို႔ရေအာင္ ပံုေတြကို ကြာလတီနည္းနည္းခ်ျပီး File Size ေသးေအာင္ လုပ္ထားလို႔ Blog Times ကုိဖတ္ရင္ ဖတ္ေနတဲ့ PDF Reader မွာ View Size ကို 75% ထားျပီး နည္းနည္းခ်ဳံ႕ျပီး ဖတ္ေပးပါ။ အဲဒါျမင္ကြင္း အေကာင္းဆံုး အေနအထားပါပဲ။ Blog Times III ကို ဒီေနရာ က ယူဖတ္လို႔ ရသလို ညာဘက္ျခမ္းက ကၽြန္ေတာ့္တို႔ရဲ႕ သတင္းစာတိုက္ထဲမွာလည္း အသင့္ျပင္ထား ျပီးျပီျဖစ္ေၾကာင္းပါ။

ဘာမထီတဲ့ ဇာနည္ေတြ

ဗမာ့ဒီမိုကေရစီအေရး ေဆာင္ရြက္သူေတြဟာ ဆႏၵျပပြဲတစ္ခုကို စင္ကာပူႏိုင္ငံရဲ႕ အထင္ကရ လူစည္ကားရာ လမ္းမၾကီးျဖစ္တဲ့ Orchard လမ္းမၾကီးမွာ ႏိုဝင္ဘာလ ၂၀ ရက္ေန႔က ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနရာနဲ႔ ကိုက္ ၆၀၀ အကြာမွာေတာ့ အာစီယံေဒသက ေခါင္းေဆာင္ ၉ ေယာက္နဲ႔ ဗမာျပည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး သိန္းစိန္တို႔ အစည္းအေဝးလုပ္ေနတဲ့ Shangri-La Hotel ၾကီးရိွပါတယ္။ ဗမာျပည္အတြက္ တကမာၻလံုး ဆႏၵျပေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီဆႏၵျပပြဲဟာ အျခားႏိုင္ငံေတြက ပြဲေတြလိုပဲ မထူးျခားသလုိျဖစ္ေနျပီး ဗမာေရဒီယိုသတင္းေတြကလည္း ခပ္ဖြဖြပဲ ေဖၚျပသြားပါတယ္။ အခု Post ေလးက အဲဒါကို မေက်နပ္လို႔ ေရးတာဆိုရင္ ပိုမွန္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မွန္တာမွားတာေတြ၊ ဒီမိုကေရစီေတြ၊ စစ္တပ္ေတြ၊ NLD ေတြ၊ စြမ္းအားရွင္ေတြ ေဘးခ်ိတ္လို႔ ကိုယ္ယံုၾကည္တာ၊ မွန္တယ္ထင္တာကို မေလွ်ာ့တဲ့ လံု႔လနဲ႔ အေၾကာက္အလန္႔ ကင္းကင္း လုပ္ေဆာင္သြားၾကလို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ စင္ကာပူဆိုတာ ကမာၻကသိတာထက္ လြတ္လပ္ခြင့္နည္းပါးတဲ့ ႏိုင္ငံလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုပါ။

စင္ကာပူမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ လူ ၅ ေယာက္ထက္ပိုစုလို႔မရပါဘူး။ ပိုစုမယ္ဆိုရင္ ရဲစခန္း၊ Town Council (ဗမာလိုဆို မယက ေခၚမယ္ထင္တယ္) စတာေတြကို အေၾကာင္းၾကားျပီး ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ လုပ္ရပါတယ္။ စင္ကာပူအစိုးရဟာ အျခားဘယ္အစိုးရနဲ႔မွ မတူေအာင္ သူ႔ျပည္သူေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္မွာကို ေၾကာက္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အျမင္ရသြားမွာ၊ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဆႏၵျပတာ၊ ဆန္႔က်င္တာ လုပ္တတ္သြားမွာကို သိပ္စိုးပါတယ္။ သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံသားေတြကို ၄၂ ႏွစ္တုိင္တုိင္ ထိမ္းလို႔ရခဲ့ေပမယ့္ ၃ ေသာင္းပဲ ရိွတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံဖြား (အခ်ဳိ႕က ႏိုင္ငံသားခံျပီးမွ ဗမာျပည္အတြက္ ျပန္လုပ္ေနတာပါ) ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သားေတြကိုေတာ့ တားလို႔မရခဲ့ပါဘူး။ ပထမဆံုး စင္ကာပူက ဗမာသံရံုးေရွ႕မွာ စင္ကာပူအတိုက္အခံအမတ္ေတြ အားေပးမႈနဲ႔ ဗမာေတြ ဆႏၵျပခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ရဲစခန္းခြင့္ျပဳခ်က္ကိုလည္း အံ့ၾသဖြယ္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ စင္ကာပူေတြ ဗမာေတြကို လိုက္ေလ်ာေပးခဲ့တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ဗမာေတြဟာ Outdoor လုပ္ေဆာင္မႈေတြကို ေရွာင္ျပီး Indoor အေနနဲ႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း၊ Hotel စတာေတြမွာ ဆုေတာင္းပြဲ၊ ဆႏၵျပဳပြဲစတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈေတြကိုပဲ ရက္ျခားလုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ အက်ီအနီရဲရဲ ဒါမွမဟုတ္ အျဖဴစြတ္စြတ္ေတြဝတ္ထားတဲ့ အသက္အရြယ္စံု၊ အလႊာေပါင္းစံုကလူေတြဟာ တာဝန္တစ္ခုအေနနဲ႔ ခံယူျပီး မပ်က္မကြက္ စုရံုးၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြကို စင္ကာပူအစိုးရက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ခြင့္ျပဳတာမဟုတ္ဘဲ စည္းကိုမေက်ာ္ရံုေလး၊ လက္မတင္ေလးလြတ္ေနလို႔ ဖမ္းလို႔လည္းမရ၊ တားလို႔လည္းမရျဖစ္ေနလို႔သာ လက္ခံေနခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဗမာ Blogger အခ်ဳိ႕ဟာ ႏိုင္ငံေရးေသြးထိုးတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ စင္ကာပူရဲေတြရဲ႕ ရွာေဖြျခင္း၊ ကြန္ပ်ဴတာမ်ားအသိမ္းခံရျခင္း၊ ရဲစခန္းမွာ အစစ္ေဆးခံရျခင္း စတဲ့ ဗမာဆန္တဲ့ အျပဳအမူေတြကို ခံၾကရေသးတယ္လို႔လည္း သိရပါတယ္။

ဒီလို Indoor ပြဲေတြကို ဆက္တိုက္ဆိုသလို ျပဳလုပ္ျပီး စင္ကာပူေရာက္ဗမာေတြဟာ အျခားေသာ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြနဲ႔ ထပ္တူတက္ၾကြျပီး ေပးဆပ္ေနပါတယ္ဆိုတာကို သက္ေသျပေနခ်ိန္မွာပဲ OBP ဆိုတဲ့ အင္အားစုတစ္ခုကို ဖြဲ႔စည္းလိုက္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဗမာေဟ့ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ အေရးၾကီးတဲ့ အခန္းတစ္ခုအေနနဲ႔အျမဲ ပါဝင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဥေဒါင္း၊ ခြပ္ေဒါင္း၊ တိုက္ေဒါင္းတို႔ရဲ႕ ေအာ္ျမည္ေၾကြးသံကို အစြဲျပဳဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အိုးေဝ၊ အေမွာင္ေတြကို အလင္းေဆာင္လမ္းျပေပးမယ့္ လမ္းျပၾကယ္ နဲ႔ စက္တာဘာအေရးအခင္းမွာ အဓိကဆက္သြယ္ေရး စာမ်က္ႏွာေတြရဲ႕ ပိုင္ရွင္ Blogger ေတြ စတဲ့ အင္အားစုေတြ စုေပါင္းထားတဲ့ Overseas Burmese Patriots ဆိုတဲ့အဖြဲ႔ဟာ အင္အားၾကီးတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသားေဟာင္း၊ ပညာရွင္၊ အလုပ္သမား၊ လူၾကီး၊ လူငယ္၊ ေယာက်ာ္း၊ မိန္းမ အခ်ဳိးညီစြာ၊ စည္းလံုးညီညြတ္စြာ ဖြဲ႔စည္းထားတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႔က ဦးေဆာင္ျပီး ႏိုဝင္ဘာ ၁၈ ရက္ေန႔စမယ့္ အာစီယံထိပ္သီးအစည္းအေဝးအမီ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵေဖၚထုတ္ဖို႔အတြက္ ဗမာ့အေရးေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခုကို ႏိုဝင္ဘာ ၁၇ ရက္ေန႔က ျပဳလုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီပြဲကို စင္ကာပူအစိုးရရဲ႕ ပါလီမန္အမတ္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကလည္း ရဲရဲေတာက္တဲ့ အနီေရာင္ဝတ္စံုကို ဝတ္ျပီးတက္ေရာက္ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားေပးသြားသလို ဗမာေတြစုျပီး လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ ဆႏၵျပဳလႊာ သံုးေထာင္ေက်ာ္ကို လက္ခံရယူေပးသြားပါတယ္။ ဗမာေတြစုလုပ္တဲ့ ပြဲကို အမတ္တစ္ေယာက္က ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လာေရာက္သြားတယ္ဆိုတာလည္း စင္ကာပူသတင္းစာေတြအတြက္ ေခါင္းၾကီးသတင္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေစခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ တက္ေရာက္ေျပာၾကားေပးတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းတစ္ေယာက္က “ဗမာေတြရဲ႕ ဆႏၵအမွန္နဲ႔ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို အာစီယံအစည္းအေဝး ခမ္းမထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရာက္ပို႔ပါမယ္” လို႔ ေျပာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ထင္တာ သူတို႔ဟာ သတင္းမီဒီယာေတြကတဆင့္ ပို႔ေဆာင္လိမ့္မယ္ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ လိုအပ္ရင္ ေနရာမေရြး၊ အခ်ိန္မေရြး၊ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔မယ့္လူေတြဆိုတာကို အထက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ဆႏၵျပပြဲက ေကာင္းေကာင္းၾကီး သက္ေသျပသြားခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တင္ျပခဲ့သလို ပံုမွန္အခ်ိန္မွာေတာင္ ႏိုင္ငံေရးအတြက္ တင္းၾကပ္တဲ့ ဥပေဒေတြရိွတဲ့ စင္ကာပူမွာ အခုလို အာရွထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ၾကီး ၁၅ ေယာက္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးသိန္းစိန္တို႔ ေရာက္ရိွေနခ်ိန္မွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တင္းၾကပ္ထားသလဲဆိုတာ ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါတယ္။ အစည္းအေဝးက်င္းပရာ Shangri-La Hotel နဲ႔ ကိုက္ ၃၀၀ ပတ္ပတ္လည္ကို အထူးလံုျခံဳေရး ဇံုသတ္မွတ္ထားျပီး ကားေတြ၊ လူေတြျဖတ္သန္းခြင့္ဟာလည္း အကန္႔အသတ္နဲ႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရဲအင္အား ၃၀၀၀ လံုျခံဳေရးရိွပါသတဲ့။ ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းနဲ႔ တည္းခိုေနတဲ့လူေတြဟာလည္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္ရွာေဖြျခင္း ခံရျပီး အဝင္အထြက္ကို ခိုင္လံုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးရပါတယ္။ ဒီလုိအထူးဇံုကို ဦးတည္ျပီး ဆႏၵျပတဲ့ ဗမာေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈအတြက္ အေၾကာက္အလန္႔ကင္းမႈ၊ အမ်ားအတြက္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔မႈေတြဟာ ဗမာျပည္တြင္းက အသက္စြန္႔သြားသူေတြနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းရိွမွာပါ။ ဒီႏိုင္ငံမွာ အေျခအေနတစ္ခု ခိုင္ခိုင္မာမာရထားသူေတြ၊ လစာေကာင္းေနသူေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ ဘယ္လိုရင္းျပီး ဆႏၵျပပြဲကို ပါဝင္ခဲ့ၾကသလဲ။ အက်ဳိးဆက္ကို မသိလို႔လား။ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔အသိဆံုးျဖစ္မွာပါ။ လုိအပ္လြန္းလို႔၊ အခြင့္အေရးအတြက္ အခ်ိ္န္ေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ ရင္းခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ၂၀ ရက္ေန႔ ဆႏၵျပပြဲဟာ ၾကိဳတင္ၾကံစည္ထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ အာစီယံက ကုလအထူးကိုယ္စားလွယ္ကို ရွင္းလင္းေျပာၾကားခြင့္ျပဳျပီးကာမွ ျပန္လည္ရုတ္သိမ္းခဲ့တာကို မေက်နပ္လို႔ လုပ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာေတြဟာ လူမ်ဳိးၾကီးေတြျဖစ္ျပီး အေျခအေနအရ သိမ္ငယ္နိမ့္ပါးခ်ိန္ေရာက္ေနတာသာျဖစ္တယ္၊ စည္းကမ္းျပည့္ဝျပီး ကိုယ္လိုခ်င္တာကို အျခားလူကို မထိမခိုက္ရယူတတ္တယ္ဆိုတာကို ဒီဆႏၵျပပြဲက မီးေမာင္းထုိုးျပလိုက္တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ထိေရာက္တဲ့ ပိုစတာေတြ၊ စာရြက္ပိုင္းေလးေတြကိုင္ထားတဲ့ ၃၅ ေယာက္ေသာ ဗမာေတြဟာ ေသြးနီေရာင္လႊမ္းေနတဲ့ အနီေရာင္ဆင္တူ အက်ီေတြနဲ႔ တုန္လႈပ္မႈကင္းကင္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ဆႏၵထုတ္ေဖၚေနတာကို စင္ကာပူရဲ႕ ၂၁ ရက္ေန႔ထုတ္ သတင္းစာေတြမွာ အာစီယံထိပ္သီး အစည္းအေဝးနဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္ျပီး ေဖၚျပခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ စင္ကာပူတစ္ေယာက္က သူတို႔တသက္မွာ ဒီေလာက္မ်ားျပီး အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ဆႏၵျပမႈမ်ဳိးမျမင္ဘူးပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ သူဟာ စင္ကာပူ လြတ္လပ္ေရးေၾကျငာတဲ့ အခ်ိန္ကတည္းက စင္ကာပူကၽြန္းမွာေနခဲ့တာျဖစ္ျပီး အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ေနပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဗမာ့အေရးဟာ ျပည္တြင္းေရးသာျဖစ္တယ္လို႔ ေၾကျငာခဲ့တဲ့ စင္ကာပူဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ကို ေဒသတြင္းလံုျခံဳေရးကို ထိမထိ ျပန္ေမးရမလိုျဖစ္ေနပါတယ္လို႔လည္း သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။

ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီဆႏၵျပပြဲဟာ အျခားႏိုင္ငံေတြ (ဥပမာ - အဂၤလန္၊ ထိုင္း) မွာလို ရဲခြင့္ျပဳခ်က္၊ ရဲအေစာင့္အေရွာက္နဲ႔ စိ္တ္လက္ရွင္းရွင္း ျပခဲ့ၾကရတာမဟုတ္ဘဲ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဥပေဒကို အနည္းနဲ႔အမ်ား က်ဴးလြန္ရံုသာမက ကန္႔သန္႔နယ္ေျမနဲ႔ အနီးဆံုးအေနအထားမွာ ရိွေနခဲ့ပါတယ္။ ထိုနည္းတူစြာ ဗမာ့အေရးကို အာစီယံစားပြဲေပၚ ထပ္တင္ေပးလိုက္တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနေတြကို ေပးဆပ္၊ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့တဲ့ မိနစ္ ၂၀ သာၾကာတဲ့ ဆႏၵျပပြဲကို သာမန္ျဖစ္စဥ္တစ္ခုအေနနဲ႔ “စင္ကာပူမွာလည္း ဆႏၵျပသြားၾကပါတယ္” ဆိုသေလာက္ေလး ေၾကျငာေပးသြားတဲ့ ေရဒီယိုေတြနဲ႔ သတင္းဌါနေတြကို အထူးပင္အ့ံၾသမိသလို စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္မိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ပန္းေဂၚဖီ စားဖူးလား

မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီေန႔က လိပ္ႏွစ္ေကာင္နမ္းေနတာကို လကၻ္ရည္ဆိုင္က တီဗီြမွာ ျပတာငါၾကည့္လိုက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ငါက ဆပ္ျပာခြက္အဖံုးေလး ကြဲသြားလို႔ အဖံုးခ်ည္းပဲ သြားဝယ္တာ။ လူတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ သိုးေတြက ထန္းသီးမုန္႔ သိပ္မၾကိဳက္ၾကဘူးတဲ့။ ငါျမင္တာေတာ့ ဒီအဘိုးၾကီး ဓါးေသြးေနတာ ေလးရက္ေလာက္ ရိွျပီ။ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါ အပ္ေပါက္ထိုးတိုင္း ဝင္တယ္။ ခ်စ္သူရဲ႕ လင္းပတဲ့အျပံဳးကို ျမင္တိုင္း ငါရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔။ မၾကာပါဘူး - ႏိုဝင္ဘာေရာက္လာခဲ့ျပီေလ။ အစိမ္းေရာင္ အက်ီေတြဝတ္တာ ရပ္လိုက္ျပီး လက္သည္းေတြ ခဏခဏညွပ္ျဖစ္ေနလို႔ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ျပန္အံ့ၾသေနမိတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး မစားရတာေတာင္ၾကာျပီထင္တယ္။ ဒီႏွစ္ေယာက္ျပန္လာေတာ့ ငါ့က ကြန္ပ်ဴတာပိတ္ျပီး ဖဲခ်ပ္ေတြကို ေမႊေႏွာက္ေနလိုက္တယ္။ ခ်ဳိင္းေမႊးေတြဟာ ဆံပင္ေတြပဲျဖစ္ျပီး ေခါင္းေပၚမွာ ေနရာလြတ္မရလို႔ ေျပာင္းျပန္ဆင္းလာရတာျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သိပၸံပညာရွင္ေတြ သိေနေပမယ့္ ထုတ္မေျပာေသးတာပါလို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေရဆြဲတဲ့ ဦးေလးၾကီးက ကိုရင္ေလးတစ္ပါးကိုေျပာတယ္။ ေကာ္ေဇာအနီခင္းျပီး ၾကိဳဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ခံဘူးလား။ ေျမျပင္နဲ႔ ေျခေထာက္ထိတယ္ေတာင္ မထင္ရဘူး။ စားလက္စ ထမင္းပန္းကန္ ထေဆးျပီး ေဆးေပါ့လိပ္ကို ျပန္ဖြာေနလိုက္တယ္။ ငါၾကည့္ေနတဲ့ ငလ်င္တိုင္းေျမပံုစာရြက္က ဒီအတိုင္းဆို မွန္ေနျပီ။ မေလာင္းရဲဘူး။ ေဂါက္သီး ေခါင္းကိုမွန္ရင္ မကြဲဘူးတဲ့။ ဒါက ငါမကြ်မ္းတဲ့ ေခါင္းစဥ္ပါ။ မငိုပါနဲ႔ ခ်စ္သူရယ္ - မ်က္ရည္ေတြ ပန္းပြင့္၊ မပြင့္ ငါမေဟာရဲျပန္ဘူး။ ဒီရက္ပိုင္း မွန္ၾကည့္တိုင္း ငါအေနာက္မွာ လူတစ္ေယာက္ ရပ္ရပ္ေနတာေတြ႕မိတယ္။ ဘာအေၾကြးမွ မရိွေတာ့လည္း ပ်င္းစရာၾကီေပါ့လား။ ဒါေၾကာင့္ ဘီယာကို ပိုက္နဲ႔ မေသာက္တာေလ။ လည္ပင္းမွာ ၾကိဳးကြင္းစြပ္ျပီးကာမွ ေဘာလံုးပြဲအေျဖမသိရေသးတာ သတိရျပီး ၾကိဳးကြင္းျပန္ျဖဳတ္ျပီး လကၻ္ရည္ဆိုင္ထြက္လာခဲ့တယ္။ လိပ္ႏွစ္ေကာင္အဲဒီမွာ နမ္းေနၾကတယ္။ ခနေနေတာ့ လူယုတ္မာ ႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး ငါေနတဲ့ ဘန္ဂလိုၾကီးကို မ ျပီး ေနရာေရႊ႕လိုက္ျပန္တယ္။ စိတ္က်န္းမာေရးအတြက္ ဆိုလားပဲ။ ဆန္ျပဳတ္ပူပူကို ေအးသြားေအာင္ ငါအေငြ႕ေတြကို ေရြးဖမ္းျပီး အမႈက္ပံုးထဲ သြားထည့္လိုက္တယ္။ စာတန္းေလးက အေတာ္လွတယ္။ ရြာသာၾကီး ျမိဳ႕နယ္တဲ့။ မထေသးဘူး။ ငါအိပ္ေနတုန္းပါပဲ။ လည္ပင္းမွာေတာ့ ၾကိဳးကြင္းၾကီးနဲ႔ေလ။

ေသသည့္တိုင္ေအာင္

၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္ေန႔၊ ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ နံနက္ ၈ နာရီ ၁၅ ၊ သူတို႔ရဲ႕ အျဖစ္ဆိုးကို ၾကိဳမသိႏိုင္တဲ့ အခ်ဳိ႕ေသာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသားေတြ အိပ္ေမာက်ေနတုန္းမွာပဲ အေမရိကန္ ေလတပ္မေတာ္ ဗိုလ္မွဴးၾကီး Paul Tibbets ဟာ သူရဲ႕ Boeing B29 ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ Enola Gay ေပၚကေန ကမာၻ႔ပထမဆံုးေသာ Atomic Bomb လို႔ ေခၚတဲ့ အႏုျမဴဗံုးကို ေျမျပင္ထက္ အျမင့္ကီလိုမီတာ ၉.၇ ( ၆ မိုင္) အကြာကေန ဟီယိုရွီးမားျမိဳ႕ေပၚကို ၾကဲခ်လိုက္ပါတယ္။ “ ခ်ာတိတ္ ” လို႔ နာမည္ေျပာင္ရိွတဲ့ အဲဒီဗံုးတစ္လံုးတည္းေၾကာင့္ လူဦးေရ ၃ သိန္း ၂ ေသာင္းရိွတဲ့ျမိဳ႕မွာ လူ ၈ ေသာင္းဟာ အခ်ဳိ႕ပြဲခ်င္းျပီး ေသဆံုးသြားသလို အခ်ဳိ႕လည္း ျပင္းထန္တဲ့ ဒဏ္ရာမ်ဳိးစံုနဲ႔ အေရးေပၚ ကုသခံၾကရပါတယ္။

ဒီဗံုးကိုၾကဲခ်ခဲ့တဲ့ Tibbets ဟာ ျပီးခဲ့တဲ့ ၾကာသာပေတးေန႔ ႏိုဝင္ဘာလ ၁ ရက္ အသက္ ၉၂ ႏွစ္အရြယ္မွာ အိုဟုိင္းယိုး ျပည္နယ္ေနအိမ္ မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ေသသည့္တိုင္ေအာင္ သူၾကဲခ်ခဲ့တဲ့ Atomic Bomb အပါအဝင္ ဘယ္လုပ္ရပ္အတြက္မွ စိတ္မေကာင္းျခင္း၊ ေနာင္တရျခင္းကို ထုတ္ေဖၚမေျပာဆိုခဲ့သလို ဂ်ပန္ေတြကိုလည္း ေတာင္းပန္ျခင္း မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ “ က်ဳပ္က စစ္ကိုရပ္ေအာင္ လုပ္လိုက္တာ။ လူေတြအခ်င္းခ်င္း သတ္ေနၾကဦးမယ့္ စစ္ကိုတားဖို႔ လုပ္လိုက္တာပါ ” လို႔ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္က ေဒသသတင္းစာ Columbus Dispatch နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးမွာ ေျပာဖူးပါတယ္။ “ သူ႔မွာ ေတာင္းပန္တာ၊ ျငင္းခံုတာေတြ မရိွဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း သူ႔လုပ္ရပ္ဟာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အေမရိကန္နဲ႔ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ စစ္ေဘးသင့္ ေသဆံုးမယ့္အျဖစ္ကို တားဆီးရာ ေရာက္မေရာက္ဆိုတာ အျငင္းအခံု မလုပ္လိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ လူသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ သူဘာလုပ္လို႔ ဟီယိုရွီးမားျမိဳ႕ၾကီး ဘာျဖစ္သြားခဲ့တယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လာၾကည့္ေစခ်င္တယ္ ” လို႔ ဂ်ပန္အေျခစိုက္ အႏုျမဴႏွင့္ ႏူကလီးယားဗံုးဆန္႔က်င္ေရးအဖြဲ႔ တြဲဘက္ဥကၠဌ Mr. Nori Tohei (အသက္ ၇၉ႏွစ္) က သတင္းဌါနတစ္ခုကို ေျပာပါတယ္။

Paul Tibbets ကိုယ္တိုင္လက္မွတ္ေရးထိုးေပးခဲ့ေသာ သူႏွင့္လက္စြဲေတာ္ Enola Gay ဓါတ္ပံု

Tibbets ဟာ ဗံုးၾကဲခ်အျပီးမွာ ေလယာဥ္ကို ၁၅၅ ဒီဂရီလွည့္ပတ္ပ်ံသန္းရင္း “ မင္းတို႔ကို ကမာၻ႕ပထမဆံုး A-bomb ေလး ၾကဲေပးခဲ့ျပီကြာ ” လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တယ္လို႔ သူကိုယ္တိုင္ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ အထူးလွ်ဳိ႕ဝွက္စီမံကိန္းျဖစ္တဲ့ မန္ဟတ္တန္ ပေရာ႔ဂ်က္မွာ ပါဝင္ခြင့္ရတဲ့ ထိပ္တန္းစစ္အရာရိွအနည္းငယ္ထဲမွာ Tibbets ဟာ ေရတပ္အရာရိွ William နဲ႔အတူပါဝင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဟီယိုရွီးမား ကို ဗံုးၾကဲအျပီး ၃ ရက္အၾကာမွာ နာဂါဆာကီျမိဳ႕ေပၚကို ေနာက္ထပ္တစ္လံုးထပ္ၾကဲျပီး လူ ၄ ေသာင္းခန္႔ကို ပ်က္စီးေစျပန္ပါတယ္။ အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ ဂ်ပန္ေတြ အၾကြင္းမဲ့လက္နက္ခ်ျပီး စစ္ကို အဆံုးသတ္ေစခဲ့ပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းပါဘူးလို႔ တဖြဖြေျပာေနေပမယ့္ စစ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ဂုဏ္ယူေနတဲ့ အေမရိကန္ေတြဟာ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ တကၠဆက္ျပည္နယ္ ေလေၾကာင္းသရုပ္ျပပြဲမွာ ဟီယိုရွီးမားကိုဗံုးၾကဲတဲ့ပံုစံအတိုင္း မႈိပြင့္ပံုေပါက္ကြဲမႈတစ္ခု လုပ္ျပခဲ့ပါေသးတယ္။ B29 ေလယာဥ္နဲ႔ပါပဲ။ အျပင္းအထန္ေဒါသထြက္သြားေနတဲ့ ဂ်ပန္ေတြကို အိိမ္ျဖဴေတာ္အစိုးရက တရားဝင္ေတာင္းပန္ခဲ့ရပါတယ္။


၁၉၁၅ ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ Tibbets ဟာ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္မွာ ကတည္းက ေလယာဥ္ေမာင္း ေနခဲ့ေပမယ့္ သူ႔မိဘေတြက ဆရာဝန္ ျဖစ္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ ေဆးေက်ာင္းမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အခ်ိန္ျဖဳန္း ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ၁၉၃၇ မွာေတာ့ အေမရိကန္ Army Air Corps မွာ စာရင္းေပးျပီး စစ္ထဲဝင္ခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ နာဇီေတြနဲ႔ တိုက္ခိုက္တုန္းကလည္း ဥေရာပတိုက္မၾကီး၊ အဂၤလန္နဲ႔ အယ္လ္ဂ်ီးရီးယား ေဒသေတြေပၚမွာ ၾကိမ္ေရမ်ားစြာ ပ်ံသန္းတိုက္ခိုက္ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ ၁၉၄၃ မွာ သူ႔ကို ျပႆနာေထြတဲ့ B29 ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ ေမာင္းႏွင္ဖို႔ စမ္းသပ္ၾကျပီး ၁၉၄၄ မွာ လက္ေရြးစင္ ေလယာဥ္ေမာင္းျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၄၅ ၾသဂုတ္လ ၅ ရက္ေန႔မွာ သမၼတ ထရူးမင္းက ဂ်ပန္ကို ဗံုးၾကဲဖို႔အမိန္႔ကို လက္မွတ္ေရးထိုး အတည္ျပဳေပးခဲ့ျပီး အဲဒီေန႔လယ္ခင္းမွာပဲ ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ကို Tibbets ေမာင္းရမယ္လို႔ သူကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

သူတာဝန္က အနားယူခ်ိန္ ၁၉၆၆ မွာ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ရာထူးရယူထားခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၇၀ မွာ Executive Jet Aviation ( All-jet Air Taxi Service ) မွာ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ျပီး ၁၉၈၂ မွာ ဘုတ္အဖြဲ႔ရဲ႕ ဥကၠဌျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ ဒုတိယဇနီးနဲ႔ သားသံုးေယာက္က်န္ေနခဲ့ျပီး သူဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ လေလာက္ကတည္းက လူၾကီးေရာဂါမ်ဳိးစံုကို ခံစားေနခဲ့ရပါတယ္လို႔ သူ႔မိတ္ေဆြအရင္းအခ်ာတစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္။ “ သူေသရင္ အသုဘ အခမ္းအနားမလုပ္ပါနဲ႔တဲ့။ ေနာက္ျပီး အုတ္ဂူေလး၊ မွတ္တုိင္ေလးေတြလည္း မလုပ္ေစခ်င္ဘူးတဲ့။ လူေတြ လာလာျပီး ဆႏၵျပၾကမွာ စိုးလို႔တဲ့ေလ ” လို႔ သူ႔မိတ္ေဆြက ဆက္ေျပာပါတယ္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တုန္းကေတာ့ သူေသရင္ သူ႔ျပာေတြကို အဂၤလိပ္တူးေျမာင္းေပၚမွာ ၾကဲခ်ေပးဖို႔ ေျပာဖူးပါေသးတယ္။ အဲဒီေနရာဟာ စစ္အတြင္းက သူ ေလသူရဲဝတ္စံုၾကီး အျပည့္အစံုဝတ္ျပီး ခက္ထန္တဲ့စိတ္နဲ႔ ပစ္မွတ္ဆီပ်ံသန္းေနရင္းမွာေတာင္ မၾကည့္ဘဲမေနႏိုင္ေအာင္ စြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ လွပလြန္းတဲ့ေနရာပါလို႔လည္း အမွတ္တရေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။

ဒါကေတာ့ မွန္တယ္ထင္လို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္အတြက္ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္လက္ညႈိးထိုးထိုး မေျပာင္းမလဲ ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ေလသူရဲၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ကိုယ့္လုပ္ရပ္အတြက္ အတြက္အခုလို ခိုင္ခုိင္မာမာ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကရေအာင္။

ဝန္ခံခ်က္။ ။ Nov 3, 07 ေန႔ထုတ္ Today သတင္းစာပါ “A-bomb pilot had no regrets till dying day” ေဆာင္းပါးကို မွီျငမ္း ေရးသားပါသည္။